Gripe A, mellor a enfermidade que a vacina

Gripe A, mellor a enfermidade que a vacina.
Swine flu vaccination, better natural immunity than artificial one.

Artigo de Juan Gérvas and Jim Wright publicado polo Equipo CESCA [*]

Carta aberta en que se cuestionan as catro premisas que dan impulso aos plans de vacinación masiva contra a gripe A. Pídese prudencia, e ensaios clínicos, pois pasar a enfermidade parece mellor opción que a vacinación.

Gripe A, mellor a inmunidade natural que a artificial

SE FUNCIONASE A VACINA CONTRA A GRIPE A PODERÍA EVITAR A INMUNIDADE NATURAL QUE PERSISTE 50 ANOS

Por Juan Gérvas and Jim Wright

A aprobación pola estadounidense FDA das vacinas contra a gripe A (H1N1) (1) abre as portas para os plans gobernamentais de vacinación masiva nos próximos meses. Tales plans son irracionais e fúndanse no medo e a creación de enfermidades imaxinarias, ben lonxe unha política de "sentido común e tranquilidade", como propón médicos e outros profesionais sanitarios españois (2).

Discrepamos enerxicamente da vacinación masiva, que se funda en varias falsas premisas.

A primeira é que a pandemia de gripe A será similar á "gripe española" de 1919. Iso é altamente improbable, pois aquela pandemia deuse nun mundo empobrecido, sen sistemas sanitarios públicos de cobertura nacional, sen auga corrente e sen antibióticos para tratar as complicacións. Por iso, a gripe española matou fundamentalmente aos pobres, como ben demostra o exemplo na India, onde afectou gravemente aos soldados hacinados en barracóns, mal alimentados e en pésimas condicións hixiénicas, mentres respectou aos oficiais, ben alimentados e aloxados nas súas casas estilo británico.

A segunda premisa é que a gripe A é unha enfermidade grave e mortal. Pero temos datos certos e consistentes que repetidamente demostran que isto é falso. De feito a mortalidade por gripe A é moito menor que pola gripe estacional (3,4).

A terceira premisa é que a vacina funcionará. Con todo, a simple resposta inmunolóxica non garante que a vacina reduza na práctica as complicacións infecciosas e a mortalidade. Para demostrar isto precísase de grandes ensaios clínicos controlados, cos que non contamos nin para a vacina contra a gripe A nin para a vacina contra a gripe estacional.

A cuarta premisa é que a vacina contra o virus A (H1N1) producirá inmunidade similar á que provoca a infección natural. Pero o virus gripal ten unha peculiaridade singular, coñecida como "inmunidade de pecado orixinal" (5), de forma que o primeiro virus ao que nos expomos provoca a maior resposta inmunolóxica, que persiste máis de 50 anos. Por iso as actuais persoas maiores parecen ter algún tipo de inmunidade ao virus A (H1N1), pois virus similares circularon entre os anos 1918 e 1957. Parece, pois, que a inmunidade natural dura máis de 50 anos e lógrase sen custo por comparación coa vacinación que require unha ou dúas doses anuais para lograr un nivel inmunitario menor.

Por todo iso recomendamos que, como norma, as vacinas contra a gripe A se empreguen no contexto de ensaios clínicos controlados que permitan valorar se os beneficios superan aos danos. Sen tal información seguiremos en setembro de 2010 sen saber a quen vacinar. Tales ensaios clínicos son tamén imprescindibles para as vacinas contra a gripe estacional xa que descoñecemos os efectos a longo prazo das vacinacións e revacunaciones anuais e é probable que os danos das mesmas superen aos seus beneficios.

Juan Gérvas jgervasc@meditex.es www.equipocesca.org

• Médico xeral rural, Canencia da Sierra, Garganta de los Montes e O Cuadrón (Madrid), Spain
• Profesor visitante, Departamento de Saúde Internacional, Escola Nacional de Sanidade, Madrid, España.
• Profesor honorario, Departamento de Saúde Pública, Universidade Autónoma de Madrid, España
• Equipo CESCA, Travesía da Praia 3, 28730 Buitrago del Lozoya, Madrid, Spain

James (Jim) M Wright

• Catedrático
• Departamento de Anestesioloxía, Farmacoloxía e Terapéuticas 2176 Health Sciences Mall
• Vancouver, B.C.  V6T 1Z3, Canadá

Para saber máis sobre a gripe A, en seis idiomas (español, francés, inglés, italiano, portugués e ruso) consulte Healthy Skepticism International News "In the face of swine flu, common sense and science" http://healthyskepticism.org/news/2009/Oct09.php. En español hai abundantísimo material docente e información en www.equipocesca.org e http://gripeycalma.wordpress.com

Bibliografía:

1. Influenza A (H1N1) 2009 monovalent. http://www.fda.gov/BiologicsBloodVaccines/Vaccines/ApprovedProducts/ucm181950.htm
2. Villanueva T, Gérvas A. Spain and swine flu. CMAJ. 2009. http://www.cmaj.ca/cgi/eletters/181/6-7/E102
3. Assessment of the influenza A (H1N1) pandemic on selected countries in the southern hemisphere: Arxentina, Australia, Chile, New Zealand and Uruguai. Department of Health and Human Services and other USG Departments for the White House National Security Council. 26th August 2009. http://flu.gov/professional/global/final.pdf
4. Collignon PJ. Mass vaccination against swine flu: could it cause more harm than good? http://www.bmj.com/cgi/eletters/339/sep03_2/b3471#219801
5. Couch RB, Kasel JA. Immunity to influenza in man. Ann Rev Microbiol. 1983;37:529-49.

Fonte: equipocesca.org

[*] O EQUIPO CESCA

Os traballos iniciais do Equipo CESCA son de 1980. O seu motor foi o desexo de lograr entender o que sucedía na consulta do médico xeral, e a súa relación cos problemas de saúde do paciente.

Legalmente o Equipo CESCA é unha asociación científica sen ánimo de lucro, con membros que pertencen ao mesmo a título persoal, sen maior compromiso que a súa participación nos traballos do seu interese. Recibiu o nome, CESCA, do acrónimo do primeiro proxecto financiado con diñeiro público, en 1984, titulado "Correlación entre as Entradas e as Saídas na Consulta Ambulatoria", que contou con apoio do Fondo de Investigacións Sanitarias da Seguridade Social. Este estudo é un bo exemplo da investigación do Equipo CESCA, pois permitiu analizar a correspondencia entre os motivos polos que acode o paciente á consulta do médico de cabeceira (médico xeral/de familia) e o proceso da súa atención, incluíndo a súa relación posterior co resto do sistema sanitario (derivación a especialistas, e/ou urxencia, solicitude de probas complementarias, re-citación, prescrición de medicamentos e paso pola farmacia, ...). [+info]
________________________

"Autoritas ou potestas?", un artigo de Manuel Dios a mantenta do debate sobre a autoridade do profesorado

En relación co debate sobre a autoridade do profesorado

Por Manuel Dios Diz [*]
28.09.2009

Resulta imposible resumir nun artigo todo o que suscita un debate sobre a autoridade do profesorado que, polo demais, non é novo. Habería que enmarcalo nunha reflexión máis global sobre a sociedade, sobre o fracaso (social e escolar), sobre o rol que xogamos cada quen, e de maneira máis particular, sobre a propia comunidade educativa que xa non se circunscribe ós pais e ás nais, ós docentes e ó alumnado, porque hoxe, como sabemos, existen novos axentes, algúns moi activos e poderosos, na transmisión de valores (positivos ou negativos) como son, por exemplo, os iguais, os media ou a publicidade. Con todo aportarei algunha reflexión.

A escola, o instituto que coñecemos e lembramos os adultos, digamos de mediana idade, moi pouco ten que ver cos actuais. Basta escoitar os comentarios dalgunhas personalidades públicas nestes días para decatarse do lonxe que están da realidade educativa actual. Entre outras cousas, porque a sociedade cambiou extraordinariamente e de maneira moi rápida, como nós mesmos, e porque agora van ó instituto tódolos alumnos e alumnas, non unha minoría seleccionada, como noutras épocas. Falamos da totalidade dos rapaces e rapazas en idade escolar, é dicir, dos que queren estudar, dos que valoran o esforzo e o saber, dos que proveñen de ambientes económicos e culturais acomodados, e daqueles que viven en familias desestructuradas, xunto cos que obxectan, os que asisten por obrigación, os que arrastran carencias relevantes (afectivas, económicas, culturais …), e os superprotexidos, os da chave, os emperadores, os amos, os que viven a violencia (de xénero e outras) como modelos, os hiperactivos, os que teñen dificultades, os que aborrecen da imaxe que a escola lles devolve de si mesmos … todos e todas sen excepción, especialmente na escola pública. Isto, simplemente isto, cambiou por completo os colexios e os institutos. E moitas persoas seguen sen comprendelo, moito menos asumilo.

Si algo compartimos é que non debemos lexislar a golpe de titular nin tampouco en función da alarma social xerada. Non parece o máis sensato. A educación manexa (ou debe manexar) tempos moi distintos dos que utiliza o xornalismo ou a política. O profesorado traballa con persoas concretas, con ritmos e necesidades distintas, non en función de intereses económicos, mercados, ventas, beneficios, audiencias… ou votos. Por iso o tempo educativo non ten nada que ver coa fugacidade do tempo televisivo, radiofónico ou electoral.

Analizar a situación, coñecer o que acontece no sistema educativo, facer un bo diagnóstico, resulta imprescindible para atopar vías de mellora da calidade, da convivencia, dos resultados académicos, do clima escolar. E isto non ten nada que ver coas ocorrencias, nin co alarmismo, nin tampouco co pensamento maniqueo, co branco e o negro, o todo ou o nada, tan frecuente nos titulares e nas declaracións. A educación significa aprender a dirixir con sentido a propia vida, en palabras de D. Francisco Giner de los Ríos, e implica non so información senón tamén coñecemento, contraste, reflexión, elaboración… en definitiva, fuxir do pensamento maniqueo, da simplicidade, das receitas máxicas, das causas únicas, das ocorrencias, diga quen as diga. E por iso resulta tan frustrante, tan difícil, querer matizar, especialmente, nos medios de comunicación, porque en moitas ocasións, un titular repetido mil e unha veces, a todas horas, en tódalas cadeas, desbarata miles de esforzos porque, ó final, o que escoitamos é o enorme estrondo da árbore que cae mentres que ignoramos o son da herba que medra cada día… as malas noticias son as únicas noticias e isto da unha visión parcial ou falseada da realidade.

Non podemos solventar os temas a golpe de frase enxeñosa, crernos de verdade que a conflitividade escolar pode resolverse con tarimas, recuperando o tratamento de vostede, ou con galóns máis ou menos chamativos impostos pola autoridade política de turno. As cousas, por desgraza, non son tan simples, e eles o saben.

Ademais, non é verdade que a gran maioría do profesorado non teña autoridade ou que decline dela. Tampouco que o alumnado en xeral non respete ós seus profesores, que sexa violento ou borracho, inconsciente ou irresponsable como tantas veces se reitera. Ou que as nais e os pais pasen da educación dos seus fillos e fillas. E que os institutos sexan territorio comanche. Non é certo. Nada máis lonxe da realidade. Temos que fuxir das xeralizacións, das atribucións globais de responsabilidade, de confundir unha parte co todo, por moi rechamante que sexa, e analizar polo miúdo o que sucede, con rigor, sen prexuízos, distinguindo a palla do grao, identificando ben os problemas, asumindo que todos e todas temos porcións de razón e de culpa, e debemos ser parte da solución.

Non podemos seguir trasladando ós demais as causas dos males que percibimos no sistema educativo, que si os pais, que si os profes, que si os rapaces, que si a administración, que si os media… non basta con repetir que para educar a un neno fai falla a tribo enteira, senón crelo de verdade e obrar en consecuencia. E temos instrumentos para facelo. Mellorables, sen dúbida. Existen, desde hai anos, en todo o Estado, nas CC.AA, plans integrais de mellora da convivencia escolar, observatorios, protocolos, departamentos de orientación, equipos de mediación e tratamento de conflitos… o que sorprende é que esta realidade, a maioritaria convivencia escolar nos miles de centros educativos, non resulte visible, atractiva, interesante, recoñecible, avaliable. Isto provoca grandes doses de frustración nos educadores e nas educadoras, nas miles de persoas que se esforzan cada día, a pe de aula, por mellorar o clima escolar, por ilusionar ó seu alumnado, por facerlles ver que a educación, a cultura, o traballo ben feito, son útiles, contra todo o ambiente social e as mensaxes constantes que reciben, a cotío, en senso contrario, a fama, o éxito, o minuto de gloria, o triunfo sen esforzo, o diñeiro a mans cheas, e modelos e referentes tan edificantes como Belén Esteban ou a Campanario… mañá e tarde, a todas horas…

O ministro Angel Gabilondo, cunha traxectoria profesional dedicada á reflexión filosófica, á metafísica, está moi lonxe, ó meu parecer, do pensamento maniqueo, das solucións máxicas, das ocorrencias, e quere, como tantos docentes, un pacto de estado pola educación, que fermosa utopía, apelando á tribo enteira para cambiar o noso sistema educativo que, como non, necesita mellorar, e quere facelo con tódalas mans, con acordos, con diálogo, con consenso, pero probablemente fracase, porque os tempos educativos non son os políticos e as grandes necesidades significan tamén grandes recursos, e en épocas de crise, xa se sabe, o máis efectista resulta sacarse unha gorra da manga e impoñer a autoridade por lei.

Con moita frecuencia confundimos a auctoritas coa potestas que tan ben distinguían os romanos. A primeira ten que ver coa autoridade moral que temos que gañar cada día coa nosa profesionalidade, co bo exemplo, co respecto, coa dedicación, co cariño, cos afectos e os sentimentos, coa persuasión e a convicción, co diálogo, coa comunicación, con xenerosidade, cos nosos coñecementos, experiencia, comportamentos e condutas, sabendo e preparando a materia… esta ascendencia moral non se compra no supermercado, nin se compra nin se vende, apréndese e constrúese cada día, con moito esforzo, con ilusión, con vocación, con amor por este fermoso oficio, o de ensinar, aprender e compartir cultura, saber e sabedoría… mentres que a potestas, polo contrario, consiste nun conxunto de facultades públicas que son outorgadas, desde fora, a unha persoa de acordo cunhas formalidades ben definidas, trátase dun poder que non emana da condición persoal do titular, senón que está relacionada coa forza e a imposición coercitiva, con aquilo que Maquiavelo dicía: o príncipe debe infundir temor e impoñerse pola forza da espada… por iso, o debate sobre a autoridade debera ser moral, ético, profesional, humanista, educativo…, non simplemente administrativo ou xurídico, nin vingativo, o desquite do ’68, en palabras de Sarkozy, ou de tantos e tantas que añoran un pasado que xa está escrito…

Sinceramente estou convencido de que a maioría do profesorado ten autoridade suficiente, capacidade de persuadir e de convencer, auctoritas. E o sistema educativo, como o xurídico, a fiscalía, conta con lexislación e sentencias que protexen e respaldan ó profesorado. Os propios centros escolares teñen, ademais, recursos e mecanismos variados, plans, equipos, protocolos que permiten resolver os conflitos razoablemente ben, sen caer no victimismo, polo que non necesita investirse de potestas pública, mellor dito, que alguén externo ó propio sistema a impoña, porque, entre outras cousas, sen auctoritas non hai potestas por moito que alguén se empeñe en converternos en axentes da autoridade pública… as cousas son moito máis complexas.

Por certo, en moitos centros educativos hai docentes sen autoridade moral. Todos o sabemos. Algúns reciben moito máis respecto do seu alumnado do que merecen. É un dicir. Como existen pais e nais con moi pouca ascendencia sobre a súa prole. E médicos incompetentes, e xornalistas, e mestres… o que ten que ver coa formación inicial e permanente, co acceso, con desempeñar ou non o oficio que se quere, que se ama… pero isto merecería outro artigo.

Unha pregunta impertinente: como pais e nais, como avós e abóas, como titores e titoras, como políticos, como… temos auctoritas ??, nola gañamos cada día cos nosos comportamentos e condutas ?, ou habería que impoñérnola tamén por lei ?? ...

[*] Manuel Dios Diz é mestre, licenciado en Xeografía e Historia pola USC, forma parte do Observatorio Galego da Convivencia Escolar e preside o Seminario Galego de Educación para a Paz. FUNDACION CULTURA DE PAZ


Enviado por:

Educación e Paz

-paz@sgep.org-

28 de setembro de 2009 13:13

www.sgep.org

__________________________

"América Latina é hoje o lugar mais estimulante do mundo"

Em entrevista ao jornal La Jornada, Noam Chomsky fala sobre a América Latina, definindo-a como uma das únicas regiões do mundo onde há uma resistência real ao poder do império. "Pela primeira vez em 500 anos há movimentos rumo a uma verdadeira independência e separação do mundo imperial. Países que historicamente estiveram separados estão começando a se integrar. Esta integração é um pré-requisito para a independência. Historicamente, os EUA derrubaram um governo após outro; agora já não podem fazê-lo", diz Chomsky.

La Jornada

Data: 23/09/2009

"A América Latina é hoje o lugar mais estimulante do mundo", diz Noam Chomsky. "Há aqui uma resistência real ao império; não existem muitas regiões das quais se possa dizer o mesmo". Entrevistado pelo La Jornada, um dos intelectuais dissidentes mais relevantes de nossos tempos assinala que a esperança e a mudança anunciada por Barack Obama é uma ilusão, já que são as instituições e não os indivíduos que determinam o rumo da política. Em última instância, o que Obama representa, para Chomsky, é um giro da extrema direita rumo ao centro da política tradicional dos Estados Unidos.

Presente no México para celebrar os 25 anos de La Jornada, o autor de mais de cem livros, lingüista, crítico antiimperialista, analista do papel desempenhado pelos meios de comunicação na fabricação do consenso, explica como a guerra às drogas iniciou nos EUA como parte de uma ofensiva conservadora contra a revolução cultural e a oposição à invasão do Vietnã. Apresentamos a seguir a íntegra das declarações de Chomsky ao "La Jornada":

Por Noam Chomsky
23.09.2009

A América Latina é hoje o lugar mais estimulante do mundo. Pela primeira vez em 500 anos há movimentos rumo a uma verdadeira independência e separação do mundo imperial. Países que historicamente estiveram separados estão começando a se integrar. Esta integração é um pré-requisito para a independência. Historicamente, os EUA derrubaram um governo após outro; agora já não podem fazê-lo.

O Brasil é um exemplo interessante. No princípio dos anos 60, os programas de (João) Goulart não eram tão diferentes dos de Lula. Naquele caso, o governo de Kennedy organizou um golpe de Estado militar. Assim, o estado de segurança nacional se propagou por toda a região como uma praga. Hoje em dia, Lula é o cara bom, ao qual procuram tratar bem, em reação aos governos mais militantes na região. Nos EUA, não se publicam os comentários favoráveis de Lula a Chavez ou a Evo Morales. Eles silenciados porque não são o modelo.

Há um movimento em direção à unificação regional. Começam a se formar instituições que, se ainda não funcionam plenamente, começam a existir, como é o caso do Mercosul e da Unasul.

Outro caso notável na região é o da Bolívia. Depois do referendo, houve uma grande vitória e também uma sublevação bastante violenta nas províncias da Meia Lua, onde estão os governadores tradicionais, brancos. Dezenas de pessoas morreram. Houve uma reunião regional em Santiago do Chile, onde se expressou um grande apoio a Morales e uma firme condenação à violência, o que foi respondido pelo presidente boliviano com uma declaração importante. Ele disse que era a primeira vez na história da América Latina, desde a conquista européia, que os povos tomaram o destino de seus países em suas próprias mãos sem o controle de um poder estrangeiro, ou seja, Washington. Essa declaração não foi publicada nos EUA.

A América Central está traumatizada pelo terror da era Reagan. Não é muito o que ocorre nesta região. Os EUA seguem tolerando o golpe militar em Honduras, ainda que seja significativo que não possa apoiá-lo abertamente.

Outra mudança, ainda que acidentada, é a superação da patologia na América Latina, provavelmente a região mais desigual do mundo. É uma região muito rica, sempre governada por uma pequena elite europeizada, que não assume nenhuma responsabilidade com o resto de seus respectivos países. Isso pode ser visto em coisas muito simples, como o fluxo internacional de bens e capitais. Na América Latina a fuga de capitais é quase igual à dívida. O contraste com a Ásia oriental é muito impactante. Aquela região, muito mais pobre, teve um desenvolvimento econômico muito mais substantivo e os ricos estão submetidos a mecanismos de controle. Não há fuga de capitais; na Coréia do Sul, por exemplo, ele é castigado com a pena de morte. O desenvolvimento econômico lá é relativamente igualitário.

O enfraquecimento do controle dos EUA

Havia duas formas tradicionais pelas quais os EUA controlavam a América Latina. Uma era o uso da violência; a outra, o estrangulamento econômico. Ambas foram debilitadas.

Os controles econômicos são agora mais fracos. Vários países se liberaram do Fundo Monetário Internacional através da colaboração. Também foram diversificadas as ações entre os países do Sul, processo no qual a relação do Brasil com a África do Sul e a China desempenhou um fator importante. Esses países passaram a enfrentar alguns problemas internos sem a poderosa intervenção dos Estados Unidos.

A violência não terminou. Ocorreram três golpes de Estado neste início de século XXI. O venezuelano, abertamente apoiado pelos EUA, foi revertido, e agora Washington tem que recorrer a outros meios para subverter o governo, entre eles, ataques midiáticos e apoio a grupos dissidentes. O segundo foi no Haiti, onde a França e os EUA depuseram o governo e enviaram o presidente para a África do Sul. O terceiro, em Honduras, foi de um tipo misto. A Organização dos Estados Americanos (OEA) assumiu uma postura firme e a Casa Branca teve que segui-la e proceder com muita cautela e lentidão. O FMI acaba de aprovar um enorme empréstimo a Honduras, que substitui a redução da ajuda do governo dos EUA. No passado, estes eram assuntos rotineiros. Agora, essas medidas (a violência e o estrangulamento econômico) ficaram debilitadas.

Os Estados Unidos estão reagindo e dando passos para remilitarizar a região. A Quarta Frota, dedicada à América Latina, que tinha sido desmantelada nos anos 1950, foi retomada, e as bases militares na Colômbia são um tema importante.

A ilusão de Obama

A eleição de Barack Obama gerou grandes expectativas de mudança para a América Latina. Mas são ilusões. Sim, há uma mudança, mas o giro é porque o governo de Bush foi tão ao extremo do espectro político estadunidense que qualquer coisa que se movesse iria para o centro. De fato, o próprio Bush, em seu segundo período, foi menos extremista. Desfez-se de alguns de seus colaboradores mais arrogantes e suas políticas foram mais moderadamente centristas. E Obama, de maneira previsível, continua com esta tendência.

Tivemos um giro rumo à posição tradicional. Mas qual é essa tradição? Kennedy, por exemplo, foi um dos presidentes mais violentos do pós-guerra. Woodrow Wilson foi o maior intervencionista do século XX. O centro não é pacifista nem tolerante. De fato, Wilson foi quem se apoderou da Venezuela, tirando os ingleses de lá, em função da descoberta de petróleo. Apoiou um ditador brutal. E dali seguiu rumo ao Haiti e à República Dominicana. Enviou os “marines” e praticamente destruiu o Haiti. Deixou nestes países guardas nacionais e ditadores brutais. Kennedy fez o mesmo. Obama é um regresso ao centro.

A história se repete com o tema de Cuba, onde, por mais de meio século, os EUA se envolveram em uma guerra, desde que a ilha ganhou sua independência. No princípio, esta guerra foi bastante violenta, especialmente com Kennedy, quando houve terrorismo e estrangulamento econômico, ao qual a maioria da população estadunidense se opõe. Durante décadas, quase dois terços da população tem estado a favor da normalização das relações, mas isso não está na agenda política.

As manobras de Obama rumaram em direção ao centro; suspendeu algumas das medidas mais extremas do modelo de Bush, o que até foi apoiado por boa parte da comunidade cubano-estadunidense. Moveu-se um pouco em direção ao centro, mas deixou muito claro que não haverá maiores mudanças.

As “reformas” de Obama

O mesmo ocorre na política interna. Os assessores de Obama durante a campanha foram muito cuidadosos em não deixá-lo comprometer-se com nada. As consignas foram “a esperança” e “a mudança, uma mudança na qual acreditar”. Qualquer agência de publicidade teria feito com que essas fossem as consignas, pois 80% do país pensavam que este andava por trilhos equivocados. McCain dizia coisas parecidas, mas Obama era mais agradável, mais fácil de vender como produto. As campanhas são só assuntos de técnica de mercado; assim entendem a si mesmas. Estavam vendendo a “marca Obama” em oposição à “marca McCain”. É dramático ver essas ilusões, tanto fora como dentro dos EUA.

Nos Estados Unidos, quase todas as promessas feitas no âmbito de reforma trabalhista, de saúde e energia ficaram quase anuladas. Por exemplo, o sistema de saúde é uma catástrofe. É provavelmente o único país no mundo onde não há uma garantia básica de atenção médica. Os custos são astronômicos, quase o dobro de qualquer outro país industrializado. Qualquer pessoa que tenha a cabeça no lugar sabe qual é a consequência de um sistema de saúde privado. As empresas não procuram saúde, mas sim lucro.

É um sistema altamente burocratizado, com muita supervisão, altíssimos custos administrativos, onde as companhias de seguros têm formas sofisticadas de evitar o pagamento de apólices, mas não há nada na agenda de Obama para fazer algo a respeito. Houve algumas propostas “light”, como, por exemplo, “a opção pública”, que acabou anulada. Se alguém ler a imprensa de negócios, encontrará que a capa da Business Week reportava que as seguradoras estavam celebrando a sua vitória.

Foram realizadas campanhas muito exitosas contra esta reforma, organizadas pelos meios de comunicação e pela indústria para mobilizar segmentos extremistas da população. É um país onde é fácil mobilizar as pessoas com o medo e colocar na cabeça delas todo tipo de idéias loucas, como a de que Obama vai matar as suas avós. Assim, conseguiram reverter propostas legislativas já por si débeis. Se, de fato, tivesse ocorrido um compromisso real no Congresso e na Casa Branca, isso não teria prosperado, mas os políticos estavam mais ou menos de acordo.

Obama acaba de fazer um acordo secreto com as companhias farmacêuticas para assegurar-lhes que não fará esforços governamentais para regular o preço dos medicamentos. Os EUA são o único país no mundo ocidental onde não se permite que o governo use seu poder de compra para negociar o preço dos medicamentos. Cerca de 85% da população se opõem, mas isso não significa diferença alguma, até que todos vejam que não são os únicos que se opõem a estas medidas.

A indústria petroleira anunciou que vai utilizar as mesmas táticas para derrotar qualquer projeto legislativo de reforma energética. Se os Estados Unidos não implantarem controles firmes sobre as emissões de dióxido de carbono, o aquecimento global destruirá a civilização moderna.

O jornal Financial Times assinalou com razão que se houvesse uma esperança de que Obama pudesse ter mudado as coisas, agora seria surpreendente que cumprisse minimamente suas promessas. A razão é que ele não queria mudar tanto assim as coisas. É uma criatura daqueles que financiaram sua campanha: as instituições financeiras, instituições de energia, empresas. Tem a aparência do bom moço, seria uma boa companhia para o jantar, mas isso é insuficiente para mudar a política; afeta-a muito pouco, na verdade. Sim, há mudança, mas é de um tipo um pouco mais suave. A política provém das instituições, não é feita por indivíduos. E as instituições são muito estáveis e muito poderosas. Certamente, encontram a melhor maneira de enfrentar os acontecimentos.

Mais do mesmo

Os meios de comunicação estão um pouco surpresos de que esteja regressando para o ponto onde sempre esteve. Reportam, é difícil não fazê-lo, mas o fato é que as instituições financeiras se pavoneiam de que tudo está ficando igual a antes. Ganharam. Goldman Sachs nem sequer tenta esconder que depois de ter arruinado a economia está entregando generosos bônus a seus executivos. Creio que no trimestre passado reportou os lucros mais altos de sua história. Se fossem um pouquinho mais inteligentes tentariam esconder isso.

Isso se deve ao fato de que Obama está respondendo aqueles que apoiaram sua campanha: o setor financeiro. Basta olhar quem ele escolheu para sua equipe econômica. Seu primeiro assessor foi Robert Rubin, responsável pela derrogação de uma lei que regulava o setor financeiro, o que beneficiou muito a Goldman Sachs; assim mesmo, ele se converteu em diretor do Citigroup, fez uma fortuna e saiu justo a tempo, antes do desastre. Larry Summers, a principal figura responsável pelo bloqueio de toda regulação dos instrumentos financeiros exóticos, agora é o principal assessor econômico da Casa Branca. E Timothy Geithner, que como presidente do Federal Reserve de Nova York, supervisionava o que ocorre, é o secretário de Tesouro.

Uma reportagem recente examinou alguns dos principais assessores econômicos de Obama. Concluiu-se que grande parte deles não deveria estar na equipe de assessoria do presidente, mas sim enfrentando demandas legais, pois estiveram envolvidos em manejos irregulares de contabilidade e em outros assuntos que detonaram a crise.

Por quanto tempo podem se manter as ilusões? Os bancos estão agora melhor do que antes. Primeiro receberam um enorme resgate do governo e dos contribuintes e utilizaram esses recursos para se fortalecerem. São maiores do que nunca, pois absorveram os mais fracos. Ou seja, está se assentando a base para a próxima crise. Os grandes bancos estão se beneficiando com uma apólice de seguros do governo que se chama “demasiado grande para quebrar”. Caso você seja um banco enorme ou uma grande casa de investimentos, é demasiado importante para fracassar. Se você é o Goldman Sachs ou o Citigroup, não pode fracassar porque isso derrubaria toda a economia. Por isso podem fazer empréstimos de risco, para ganhar muito dinheiro, e se algo dá errado, o governo se encarregará do resgate.

A guerra contra o narcotráfico

A guerra contra a droga, que se espalha por vários países da América Latina, entre eles o México, tem velhos antecedentes. Revitalizada por Nixon, foi um esforço para superar os efeitos da guerra do Vietnã, nos EUA. A guerra foi um fator que levou a uma importante revolução cultural nos anos 60, a qual civilizou o país: direitos da mulher, direitos civis. Ou seja, democratizou o território, aterrorizando as elites. A última coisa que desejavam era a democracia, os direitos da população, etc., razão pela qual lançaram uma enorme contraofensiva. Parte dela foi a guerra contra as drogas.

Ela foi desenhada para transportar a concepção da guerra do Vietnã: do que nós estávamos fazendo aos vietnamitas ao que eles não estavam fazendo a nós. O grande tema no final dos anos 60 nos meios de comunicação, inclusive os liberais, foi que a guerra do Vietnã foi uma guerra contra os EUA. Os vietnamitas estavam destruindo nosso país com drogas. Foi um mito fabricado pelos meios de comunicação nos filmes e na imprensa. Inventou-se a história de um exército cheio de soldados viciados em drogas que, ao regressar para casa, converteram-se em delinquentes, aterrorizando nossas cidades. Sim, havia uso de drogas entre os militares, mas não era muito diferente do que existia em outros setores da sociedade. Foi um mito fabricado. É disso que se tratava a guerra contra as drogas. Assim se mudou a concepção da guerra do Vietnã, transformando-a em uma guerra na qual nós éramos as vítimas.

Isso se encaixou muito bem com as campanhas em favor da lei e da ordem. Dizia-se que nossas cidades se desgarravam por causa do movimento anti-guerra e dos rebeldes culturais, e que por isso era preciso impor a lei e a ordem. Ali cabia a guerra contra a droga.

Reagan ampliou-a de maneira significativa. Nos primeiros anos de sua administração intensificou-se a campanha, acusando os comunistas de promover o consumo de drogas. No início dos anos 80, os funcionários que levavam a sério a guerra contra as drogas descobriram um incremento significativo e inexplicável de fundos em bancos do sul da Flórida. Lançaram uma campanha para detê-lo. A Casa Branca interveio e suspendeu a campanha. Quem o fez? George Bush pai, neste período o encarregado da guerra contra as drogas. Foi quando a taxa de prisões aumentou de maneira significativa, principalmente a prisão de negros. Agora o número de prisioneiros per capita é o mais alto do mundo. No entanto, a taxa de criminalidade é quase igual a dos outros países. É um controle sobre parte da população. É um assunto de classe.

A guerra contra as drogas, como outras políticas, promovidas tanto por liberais como por conservadores, é uma tentativa para controlar a democratização das forças sociais.

Há alguns dias, o Departamento de Estado emitiu sua certificação de cooperação na luta contra as drogas. Os três países que foram “descertificados” são Myamar, uma ditadura militar – não importa, está apoiada por empresas petroleiras ocidentais -, Venezuela e Bolívia, que são inimigos dos EUA. Nem México, nem Colômbia, nem Estados Unidos, em todos os quais há narcotráfico.

Um lugar interessante

O elemento central do neoliberalismo é a liberalização dos mercados financeiros, que torna vulneráveis os países que têm investimentos estrangeiros. Se um país não pode controlar sua moeda e a fuga de capitais, está sob o controle dos investidores estrangeiros. Eles podem destruir uma economia se não gostarem de algo que esse país faz. Essa é outra forma de controlar povos e forças sociais, como os movimentos operários. São reações naturais de um empresariado muito concentrado, com grande consciência de classe. Claro que há resistência, mas fragmentada e pouco organizada e por isso podem seguir promovendo políticas às quais a maioria da população se opõe. Às vezes isso chega ao extremo.

O setor financeiro está o mesmo que antes; as seguradoras de saúde ganharam com a reforma de saúde, as empresas de energia ganharam com a reforma do setor, os sindicatos perderam com a reforma trabalhista e, certamente, a população dos EUA e do mundo perde porque a destruição da economia é grave por si mesma. Se o meio ambiente é destruído, os que mais sofrerão serão os pobres. Os ricos sobreviverão aos efeitos do aquecimento global.

Por isso a América Latina é um dos lugares no mundo hoje verdadeiramente interessantes. É um dos lugares onde há uma verdadeira resistência a tudo isso. Até onde chegará? Não se sabe. Não me surpreenderia com um giro à direita nas próximas eleições na América Latina. Mesmo assim, terá se conseguido um avanço que assenta as bases para algo mais. Não há muitos lugares no mundo dos quais se possa dizer o mesmo.

Tradução: Katarina Peixoto

Fontes: o jornal mexicano "La Jornada" e o Brasileiro "Carta Maior" [+info] - Domingo, 27 de Setembro de 2009 - Copyleft

Nota.-

No artigo publicado en "Carta Maior" poden-se atopar interesantes comentarios: Entrar

____________________

Crónica dunha importante rolda de prensa en Madrid contra o golpe de estado en Honduras

Honduras: A Mesa Redonda de onte en Madrid
Crónica do noso compañeiro José Torregrosa, desde Madrid

Por J.Torregrosa
27.09.2009

O acto de onte no Belas Artes, multitudinario, fixo que a sala se desbordase completamente de presenza tanto española como hondureña. Presentou o acto CARLOS BERZOSA, Reitor da Universidade Complutense de Madrid, que fixo unha análise da hora actual de América e do que, en realidade, estase ventilando en Honduras, unha vez máis o empeño dunha oligarquía insaciable de manter os seus privilexios. Falou tamén de que estoutro "eixo do mal" inténtallenos presentar como unha realidade normal e respaldable que non pon en perigo a legalidade internacional: como sempre só existiría unha América, a do Norte.

Interveu logo ISAAC ROSA, de PUBLICO, que falou da manipulación informativa que non presenta un golpe de estado como tal senón como un episodio sen maior importancia, cando están producíndose atropelos diarios dos dereitos humanos: asasinatos, detencións arbitrarias, desaparicións ... O gran crime de Zelaya estaría en pretender levar a cabo unha mera consulta popular sobre unha reforma constitucional, cousa que esa ducia de familias que gobernan Honduras non están dispostas a consentir para continuar oprimindo a un pobo, maiormente campesiño, ao que se pretende manter baixo a bota. Unha vez máis, insístese no de "intentos de perpetuarse no poder", unha consigna do Gran Capital que se converte nun "vale todo" para intentar acalar a voz do Pobo. A opinión internacional detectou xa a farsa sanguenta desas manobras de presentar aos golpistas como interlocutores lexítimos dunha situación de rebelión, cuxos responsables deberán render contas nos tribunais. Tampouco se cre que as eleccións a celebrar reúnan as mínimas garantías. Hoxe, con Zelaya na embaixada de Brasil, os feitos precipítanse e trátase de non permitir que acabe nun baño de sangue.

Os representantes hondureños deron as grazas a España polo apoio que veñen recibindo, insistindo en que non se trata de zelayistas e antizelayistas, senón dunha ampla fronte democrática para devolverlle a dignidade a un país que aspira a seguir loitando polos seus dereitos.. Tamén solicitaron apoio dos países democráticos. Hai unha conta no BANCO POPULAR ESPAÑOL de axuda a Honduras e a súa Fronte Nacional contra o Golpe, 0075-0128-860600566442.

O vindeiro luns, convocouse a todos para un concentración ante a embaixada de Honduras.

Pechouse o acto cun interesante coloquio.

Enviado por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
27 de setembro de 2009 12:57
www.fucobuxan.com

A plataforma Queremos Galego! celebrou onte a súa presentación pública na comarca de Ferrol Terra

O xoves 17 de Setembro tiña lugar unha Asemblea Aberta no Ateneo Ferrolán, o obxectivo era a constitución na nosa comarca da plataforma cidadá en defensa da nosa lingua "Queremos Galego". Ante unha situación de emerxencia da nosa lingua, sobre unhas 100 persoas representatntes de diferentes colectivos e entidades da comarca decidiron dar-lle corpo á citada plataforma en Ferrol Terra. Queremos Galego constitue-se como un espazo de encontro de diferentes sensibilidades, para traballar polo galego en positivo, as mobilizacións e as iniciativas a prol do galego vai ser o seu traballo social nesta comarca, ademais de servir para concretizar o traballo que se decida a nivel nacional. Tres portavoces foron nomeados para ser as cabezas visíbeis da plataforma na comarca que onte presentaron publicamente Queremos Galego en Ferrol.

A continuación transcribimos a noticia que publica hoxe o xornal comarcal "Diario de Ferrol:

A plataforma Queremos Galego! celebrou onte a súa presentación pública na comarca de Ferrolterra. Os portavoces desta entidade fixeron un chamamento á cidadanía para que secunde a manifestación en defensa da lingua que terá lugar o vindeiro domingo 18 de outubro en Santiago de Compostela.

Xaquín Campo, un dos representantes da plataforma, fixo fincapé en que “esta entidade está integrada por moitos colectivos que se mobilizan a prol da defensa do idioma” e que se trata “dun espazo plural e aberto”. Para Xabier Ferro, outro dos representantes da entidade, “o obxectivo fundamental de Queremos Galego! é transmitir un discurso positivo en torno á nosa lingua”. Diante da polémica xerada en torno á posible derrogación do decreto do galego, Xaquín Campo declarou que “o mero feito de ter cuestionado a lingua galega xa supón un retroceso de centos de anos”

Cara finais de ano, unha vez pasada a manifestación de outubro, “está prevista a promoción dunha Iniciativa Lexislativa Popular” tal e como declarou Delfina Bañobre, portavoz de Queremos Galego! en Ferrolterra.

A plataforma conta con múltiples apoios tanto a nivel autonómico como comarcal. No ámbito galego destaca a adhesión de entidades como A Mesa pola Normalización Lingüística, o Foro de Curas Galegos, Esquerda Unida, o BNG, Adega ou a Coordenadora de Traballadores/as de Normalización Lingüística. En Ferrolterra tamén se aheriron sociedades como o Club Narón Balompé, a Coordinadora de Equipos de Normalización Lingüística, o Ateneo Ferrolán ou a Asociación Cultural Fuco Buxán.

Sábado 26 de Septiembre de 2009

Fonte: Diario de Ferrol

_______________________

Reproducimos abaixo, integramente, a proposta de Iniciativa Lexislativa Popular que a Plataforma Cidadá Queremos Galego pretende promover nos próximos meses, mediante unha campaña de sensibilización social e de recollida de asinaturas.

[----- Inicio do texto da proposta -----]

PROPOSTA DE INICIATIVA LEXISLATIVA POPULAR POLA GARANTÍA DOS DEREITOS LINGÜÍSTICOS

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS

O Estatuto de Autonomía de Galicia estabelece no seu artigo 5º que “a lingua propia de Galicia é o galego” e que “os idiomas galego e castelán son oficiais de Galicia e todos teñen o dereito de os coñecer e de os usar”. Para facer efectivos estes dereitos a lei sinala que “os poderes públicos de Galicia garantirán o uso normal e oficial dos dous idiomas e potenciarán o emprego do galego en todos os planos da vida pública, cultural e informativa, e disporán os medios necesarios para facilitar o seu coñecemento”, acadando así que ninguén sexa “discriminado por causa da lingua”.

A pesar do sinalado nesta norma, a realidade é que a lingua propia do país continúa sen ter garantida a presenza mínima do seu recoñecemento de oficialidade hai tres décadas, situándose a súa posición pública e institucional lonxe do mandado estatutario. Así, está ausente de boa parte da documentación e sinalizacións públicas, o dereito a recibir atención neste idioma carece de garantías reais e o sistema educativo non só non garante as competencias lingüísticas suficientes en galego, senón que incide no abandono do galego por parte de moitas nenas e moitos nenos.

Para rematar con este incumprimento estatutario é necesario que o Goberno galego adopte medidas para romper con esta situación tan inxusta e avanzar na normalización. As galegas e os galegos teñen que ter garantido o dereito a poder vivir con normalidade na súa lingua na súa terra, sen discriminacións de ningún tipo, como prevén a Constitución española no seu art. 3 e o Estatuto de autonomía no art. 5.

A liberdade das persoas que integran a sociedade galega só poderá ser efectiva cando o poder Público dispoña os medios no sistema educativo para que todos e todas coñezan axeitadamente o galego e a Administración estea en condicións de dispensar os seus servizos na nosa lingua.

A Administración debe cumprir ademais o deber de fomento do galego na vida pública para que mediante a súa visualización a lingua propia acceda a ámbitos institucionais e privados dos que tradicionalmente estivo excluída, transmitindo a mensaxe á sociedade de que a nosa lingua é válida para calquera situación da vida diaria. Cúmprese así co deber constitucional previsto no art. 9.2. da Constitución española de crear as condicións para facer efectiva a igualdade das persoas, promovendo a lingua que está en condicións de desvantaxe social –como amosa a evolución dos Mapas Sociolingüísticos elaborados pola Real Academia Galega–, fundamento das leis protectoras e fomentadoras do galego.

Estas medidas teñen que ir no camiño dos consensos acadados nestes anos, como a aprobación en 1996 da Declaración universal de dereitos lingüísticos, a ratificación en 2001 da Carta europea das linguas rexionais ou minoritarias, monitorizada polo Consello de Europa, e a aprobación en 2004 do Plan xeral de normalización da lingua galega.

TÍTULO ÚNICO

Co fin de facer plenamente efectivos os dereitos das galegas e dos galegos a utilizaren o idioma propio do país, de acordo co estabelecido no artigo 5 do Estatuto de Autonomía, o Parlamento galego acorda:

1.- O Goberno galego garantirá que no prazo de 6 meses toda a sinaléctica, información e documentación administrativa que reciban os cidadáns e as cidadás en todos os ámbitos administrativos da Xunta, ou en calquera ámbito participado por ela, incluídas todas aquelas entidades xurídicas que prestan servizos dependentes daquela, estean en galego.

2.- O Goberno galego garantirá que no mesmo prazo de 6 meses todos os seus servizos, e os de calquera entidade participada por el, incluídas todas aquelas que os prestan dependendo da Xunta, serán prestados en galego a todos os cidadáns e cidadás. O persoal das entidades dependentes da Xunta ha tomar a iniciativa dirixíndose e manténdose en galego cara ao público, coa excepción daquelas ou daqueles que soliciten seren atendidos en castelán. Así mesmo, todos os cargos públicos expresaranse normalmente en galego no exercicio das súas funcións.

3.- O Goberno galego garantirá que o dereito a usar e recibir información, documentación etc na lingua propia do país non supoña ningún tipo de discriminación, demora na prestación do servizo ou deturpación lingüística por parte da Administración galega ou os seus representantes.

4.- O Goberno galego adoptará as medidas necesarias para garantir o dereito a recibir o ensino en galego por parte de todo o alumnado ao menos nun 50% do horario escolar en cada curso en todas as etapas educativas, de acordo co sinalado no Plan xeral de normalización da lingua galega.

[----- Fin do texto da proposta -----]
_________________________

Enlace relacionado:

• Convocada unha xuntanza no Ateneo Ferrolán, o vindeiro 17 de Setembro, para a constitución, a nivel comarcal, da Plataforma "Queremos Galego"

______________________

Informe Especial sobre Honduras: Mel Zelaya en Tegucigalpa - Columna de Amy Goodman: O Presidente Zelaya e a valentía dunha acción

Fonte da Galería: resiste-honduras.blogspot.com

DN!: Informe Especial Honduras e a Columna de Amy Goodman - 24 de Setembro, 2009 - "Democracy Now! en español" emitido ás 22:00 horas.

• Boletín Especial / Crise en Honduras: Columna de Amy Goodman (audio en español)
• Informe de Andrés T. Conteris desde a Embaixada de Brasil en Tegucigalpa (audio 1 e audio 2)
• Entrevista ao especialista Mark Weisbrot (só texto)

Ao envío habitual da columna, esta semana sumamos outros dous artigos referidos ao tema que Amy Goodman aborda na súa columna de opinión semanal, a crise en Honduras e o regreso do Presidente Zelaya ao seu país.

Andrés T. Conteris, de Democracy Now! en Español, atópase na Embaixada de Brasil en Tegucigalpa, cubrindo todas as instancias da volta de Zelaya a Honduras. Desde alí envía o informe que copiamos abaixo. 

Mark Weisbrot traballa no Centro de Investigacións Económicas e Políticas de Estados Unidos e é un especialista en asuntos latinoamericanos. Na entrevista que incluímos aquí dá a súa visión sobre o papel de Estados Unidos nesta crise e as posibilidades que se abren coa volta de Zelaya a Honduras.

Democracy Now! -- "O Informe de Guerra e Paz"
www.democracynow.org/es

O Presidente Zelaya e a valentía dunha acción

Por Amy Goodman

Manuel Zelaya, o presidente democraticamente electo de Honduras, está de regreso no seu país tras ser derrocado por un golpe militar o 28 de xuño. Zelaya apareceu alí de forma inesperada o luns pola mañá, anunciando a súa presenza na capital, Tegucigalpa, desde a Embaixada de Brasil, onde se refuxiou. Os hondureños comezaron de inmediato a dirixirse á embaixada a mostrar o seu apoio. A valente acción de Zelaya prodúcese nunha semana moi importante, na que os líderes mundiais atópanse en Nova York para participar da Asemblea Xeral das Nacións Unidas, á que lle seguirá a reunión de presidentes e ministros de economía do G-20 en Pittsburgh. O goberno de Obama podería verse obrigado, finalmente, a sumarse á opinión mundial de oporse decisivamente ao golpe.

Aínda non queda claro como ingresou Zelaya a Honduras. Díxolle á prensa o luns: "Tiven que percorrer durante quince horas, unhas veces camiñando, outras veces marchando, en diferentes lugares, a medianoite, porque eu quería celebrar o aniversario da patria co pobo hondureño". Unha fonte da Embaixada de Brasil dixo que é probable que se ocultou no baúl dun auto, atravesando ata 20 postos de control en forma exitosa.

Preto da madrugada do martes, os seguidores que desobedeceron o toque de queda imposto polo goberno e que se atopaban fronte á Embaixada de Brasil foron dispersados en forma violenta con gases lacrimóxenos e canóns lanza auga. Cortáronse os servizos de electricidade, as liñas telefónicas e a auga da embaixada, e as forzas armadas hondureñas puxeron un camión con altoparlantes alí, co himno nacional hondureño a todo volume. O luns, a Organización de Estados Americanos (OEA) reiterou o seu reclamo por "a firma inmediata do Acordo de San José", o acordo negociado polo Presidente de Costa Rica Oscar Arias, que reclama o regreso de Zelaya como presidente, con membros do réxime golpista dentro do goberno e amnistía para todos os que participaron no golpe. Zelaya estivo de acordo cos termos propostos, pero o presidente do réxime golpista, Roberto Micheletti, rexeitounos.

Logo do golpe do 28 de xuño, a OEA suspendeu de inmediato a Honduras do sistema de dereitos da OEA e solicitou a restitución inmediata de Zelaya. O 30 de xuño, a Asemblea Xeral da ONU emitiu un pedido unánime para "o reestablecimiento inmediato e incondicional de Zelaya no poder".

De modo similar, a Unión de Nacións Suramericanas, UNASUR, no seu cume en Quito, Ecuador, denunciou formalmente o golpe. A Comisión Interamericana de Dereitos Humanos da OEA viaxou a Honduras a fins de agosto e informou que as manifestacións a favor de Zelaya "foron interrompidas polas forzas de seguridade pública, tanto a policía como as forzas armadas, provocando mortes, casos de tortura e malos tratos, centos de feridos e miles de detencións arbitrarias".

O 29 de xuño, o Presidente Barack Obama dixo claramente: "O Presidente Zelaya foi electo democraticamente. Aínda non cumprira o seu mandato. Cremos que o golpe non foi legal e que o Presidente Zelaya continúa sendo o presidente de Honduras, o presidente electo democraticamente alí". Pero as subseguintes accións -ou a inacción- de Obama e da Secretaria de Estado Hillary Clinton enviaron sinais confusos. Mentres Obama utilizou nun principio a palabra golpe, os pronunciamientos oficiais sobre o tema evitaron o termo, que, de ser utilizado, provocaría a suspensión obrigatoria da axuda estranxeira. En cambio, o goberno de Obama despregou unha estratexia de castigo selectivo ao réxime golpista, rescindindo vísalas a Micheletti e a outras figuras crave do golpe, e detendo o envío da suma relativamente simbólica de 30 millóns de dólares en axuda.

A Secretaria de Estado, Clinton, dixo o luns nunha reunión co presidente de Costa Rica, Oscar Arias: "É imperativo que comece o diálogo, que haxa unha canle de comunicación entre o Presidente Zelaya e o réxime de facto en Honduras. E tamén é imperativo que o regreso do Presidente Zelaya non provoque ningún conflito nin violencia, senón que todos actúen en forma pacífica para tratar de achar os puntos en común". As Nacións Unidas probablemente tomen medidas esta semana en apoio a Zelaya. Zelaya dixo o martes desde a Embaixada de Brasil en Tegucigalpa acerca do que espera agora de Estados Unidos: "Que fagan respectar a Carta Democrática da OEA. Que se convoque de xeito urxente ao Consello de Seguridade de Nacións Unidas e que se preparen para actuar con todas as actividades comerciais e económicas para facer que esta ditadura entenda a mensaxe".

Está previsto que o Presidente Obama presida unha sesión do Consello de Seguridade da ONU, sendo esta a primeira vez que un Presidente de Estados Unidos preside a sesión. Costa Rica actualmente ten un lugar no Consello de Seguridade, e podería, en teoría, expor o tema de Honduras. Logo en Pittsburgh, onde se reúne o G-20 para avaliar e actuar sobre a crise financeira mundial, o apoio de Brasil a Zelaya podería ser un factor crave. Brasil, un dos membros do G-20, é por lonxe a maior economía de América do Sur e é un aliado e socio comercial clave de Estados Unidos. Cos gases lacrimóxenos flotando na Embaixada de Brasil en Tegucigalpa e un posible ataque armado contra a embaixada por parte do réxime golpista para arrestar a Zelaya, esta semana Obama e Clinton finalmente poderían verse obrigados a axudar ao pobo hondureño a reverter o golpe.

Escoitar o Artigo de Amy en Español


Notas. - 

• Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.
• Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org
• Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.

Informe de Andrés T. Conteris desde a Embaixada de Brasil en Tegucigalpa

23 de setembro de 2009

Andrés Conteris, do Programa Noviolencia Internacional e Democracy Now! en Español, atópase na embaixada de Brasil e está cerca do Presidente Zelaya.

Escoitamos o seu segundo informe, en español:

Audio 1

Infórmalles Andres Thomas Conteris desde a embaixada de Brasil en Tegucigalpa, Honduras. Aquí, nesta sede diplomática, esta o señor presidente José Maual Zelaya Rosales. Desde fai dous días estivo aquí coa súa familia, co seu equipo de seguridade e apoio e coa prensa nacional e internacional. Aquí na embaixada sentiuse a represión deste réxime golpista. Xusto onte, o martes ás cinco e media da mañá, logo dunha noite de celebración nas rúas acá en fronte da embaixada, sentiuse a represión despois do xúbilo. Ou sexa, un xubileo incrible nas rúas que enfronta un abuso total por parte deste réxime de facto. Acatacaron na rúa á fronte da embaixada, con gases lacrímogenos e eses gases entraron e encheron completamente toda a sede da embaixada de Brasil, aquí en Tegucigalpa. Todos nós e nosostras sufrimos ese ataque de gases, pero na rúa sufriron moito máis, porque aí golpeáronlles, feríronlles con balas, tamén xente hospitalizada, centos de persoas detidas e centos de persoas feridas tamén. O que pasa é que este réxime golpista esta completamente desesperado e xa ven que están nun camiño sen saída. Ou sexa, mañá día xoves, vaise a reunir o Consello de Seguridade das Nacións Unidas para tocar o tema de Honduras de xeito de urxencia. O Chanceler de Brasil solicitou esta reunión de urxencia e foi aceptada para que se convoque mañá xoves. Van tratar o tema do feito que este réxime golpista atacou non soamente a sede, pero en particular atacaron máis intensamente ao pobo de Honduras. Pero o que pasou aquí é que o pobo levantouse, obedecendo o terceiro artigo da Constitución, que cando un goberno é usurpador do poder, o pobo ten dereito á insurrección. E o presidente Zelaya dixo que esa insurrección ten que ser de xeito pacífico, e el pon moito énfase no feito de que ten que ser da non violencia activa.

DN!é: Andrés, e desde dentro da embaixada, desde o que se comenta na contorna do presidente Zelaya, eles están tendo contacto con representantes do réxime de facto? Está habendo negociacións ou aínda non hai ningún tipo de contacto?

Audio 2

O presidente Zelaya viño a Honduras e aquí está na embaixada do Brasil, e o dixo moi moi claramente, está super aberto ao diálogo. O estea querendo que esta crise termine nunha negociación, para que non se teña que derramar máis sangue. Sangue que se ha derramdo tantas veces nestes días [inaudible]. O presidente dixo que está aberto ao diálogo e soamente onte escoitouse por primeira vez en palabras que o señor Roberto Micheletti quere entrar nun diálogo, pero ben sabemos que todo o proceso que ocorreu por semanas, no proceso de San José Costa Rica, non terminou en nada. O señor presidente Zelaya aceptou todos os puntos desta negociación e o réxime golpista con Micheletti non puideron aceptar que o presidente, electo democraticamente polo pobo de Honduras, regrese ao poder, como el ten o dereito de facer. Entón, non se sabe o que quere signifcar o feito de que por fin Micheletti esta dicindo que está aberto ao diálogo. Pero o que estamos vendo son as accións, as accións deste réxime de facto son moi claras, ou sexa, a represión contra esta embaixada de Brasil e a xente que está aca dentro, cortando a luz eléctrica, cortando a auga, previndo que traian medicamento e comida. Estas son medidas de guerra psicolóxica en contra do presidente Zelaya, a súa familia, do equipo que está aquí e a prensa que tamén estamos presentes.


Entrevista ao especialista Mark Weisbrot (só texto)

Informe desde Honduras: o presidente deposto Manuel Zelaya regresa a Honduras desafiando ao goberno de facto

22 de Setembro, 2009

Imos en directo á embaixada de Brasil en Tegucigalpa, capital de Honduras, onde Manuel Zelaya pediu refuxio. Tras o dramático regreso de Zelaya, o goberno de facto ordenou un toque de queda, pero miles de seguidores de Zelaya desafiaron a prohibición e manifestáronse ante a embaixada de Brasil. A policía lanzou esta mañá gases lacrimóxenos nos arredores da embaixada para dispersar á multitude. Escoitamos as palabras de Zelaya desde o interior da embaixada e falamos con Andrés Conteris e Mark Weisbrot.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: O presidente hondureño Manuel Zelaya tivo un dramático regreso ao seu país case tres meses despois do golpe militar que o obrigou a exiliarse. O luns, Zelaya reapareceu na capital de Honduras, Tegucigalpa, refuxiándose na embaixada de Brasil. Falando desde o teito da embaixada, Zelaya dixo que chegara logo dunha longa viaxe, viaxando ás veces a pé para evitar que o detectasen.

PRESIDENTE MANUEL ZELAYA: "Tiven que percorrer durante quince horas, unhas veces camiñando, outras veces marchando, en diferentes lugares, a medianoite, porque eu quería celebrar o aniversario de l apatria co pobo hondureño. Os que creron que gobernar é cousa fácil, equivocáronse. Gobernar non é tarefa de iracundos nin de irascibles. Gobernar é cousa seria. Gobernar require talento, dedicación e amor ao pobo".

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: Zelaya non deu detalles, pero é pouco probable que puidese regresar sen a axuda de funcionarios do exército hondureño ou dos servizos de intelixencia. Esa posibilidade podería significar un novo revés para o réxime de facto de Honduras, que viña contando co apoio militar para resistir os disturbios internos e desafiar ao illamento global.

O xefe do réxime golpista, Roberto Micheletti, nun principio acusou as noticias sobre o retorno de Zelaya como, cito, "terrorismo mediático". Pero a medida de que miles de seguidores de Zelaya comezaron a achegarse á embaixada de Brasil, Micheletti, impuxo un toque de queda nacional e falou por cadea de radio e televisión. Acompañado polo seu gabinete e os altos mandos militares, Micheletti pediulle a Brasil que entregue a Zelaya para a súa detención.

ROBERTO MICHELETTI: Non queda claro por que regresou agora a Honduras o Sr. Zelaya. Só el sábeo. Pero eu non podo arribar a outra conclusión máis que está aquí para continuar obstaculizando a celebración das nosas eleccións o próximo 29 de novembro, como o viñeron facendo el e os seus seguidores desde fai varias semanas. Fago un chamado ao goberno de Brasil a que respecte a orde xudicial ditada contra o Sr. Zelaya, entregándoo ás autoridades competentes de Honduras. O Estado de Honduras está comprometido a respectar os dereitos do Sr. Zelaya ao debido proceso. Os ollos do mundo están postos sobre Brasil e tamén sobre Honduras. Non deixemos que as paixóns duns poucos manchen a reputación e imaxe da nosa xente.

AMY GOODMAN: Os partidarios de Zelaya informaron sobre a intención de marchar facía o palacio presidencial durante a tarde de hoxe. Aquí en EE.UU., a Secretaria de Estado, Hillary Clinton, instou a ambas as partes a establecer o diálogo.

HILLARY CLINTON: É imperativo que o diálogo comece, que exista unha canle de comunicación entre o Presidente Zelaya e o réxime de facto en Honduras. E tamén é imprescindible que o regreso do Presidente Zelaya non conduza a ningún conflito ou violencia, senón que todos actúen de xeito pacífico para tratar de atopar algún terreo común. Unha vez máis, os costarriqueños van utilizar os seus bos oficios para tratar de promover que iso ocorra.

AMY GOODMAN: Clinton falou no marco da Asemblea Xeral das Nacións Unidas, onde se reuniu co presidente de Costa Rica, Oscar Arias. Logo da reunión, Arias dixo que estaría disposto a viaxar a Honduras co obxectivo de renovar os esforzos para conseguir unha solución negociada.

PRESIDENTE OSCAR ARIAS: Creo que esta é a mellor oportunidade, o mellor momento, agora que Zelaya volveu ao seu país, para que as dúas partes asinen o acordo de San José. É todo o que temos sobre a mesa. Non hai un plan B. E cando se escribiu este acordo de San José, foi logo de escoitar a todo o mundo. Tomamos as suxestións de cada unha das partes. Eu estaría disposto a ir, pero se ambas as partes ... se ambas as partes pídenme ir a Tegucigalpa, sen dúbida estaría máis que compracido de ir ver o que podo facer.

AMY GOODMAN: Escoitamos recentemente ao Premio Nobel da Paz, o presidente costarriqueño Oscar Arias. Agora imos directamente á embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Andrés Conteris, que traballa connosco en Democracy Now! e é o director do Programa para as Américas da organización Non Violencia Internacional, atópase no interior da embaixada. Dámosche a benvida a Democracy Now!, Andrés. Que está pasando agora mesmo?

ANDRES CONTERIS: Amy, que bo falar contigo. Fai uns corenta minutos, militares e policías dispersaron moi violentamente aos máis de 500 manifestantes que se atopaban fóra da embaixada, que habían estado danzando e celebrando con alegría toda a noite. Puiden ver o seu incrible, incrible espírito de xúbilo, xa que se expresaron dese modo desde que se coñeceu a noticia de que o presidente Zelaya regresara ao país. Logo, fai corenta minutos, houbo un masivo ataque con gases lacrimóxenos e un desaloxo violento das máis de 500 persoas que se atopaban fronte á embaixada.

Estou dentro da embaixada, con preto de 150 persoas que están dentro. Non houbo un ataque directo contra a propia embaixada, pero o gas lacrimóxeno introduciuse, e afectou a todos e cada un de nós que estamos dentro da embaixada. Agora estou na habitación onde dorme o Presidente, e estou preto da Primeira Dama. Todos estamos afectados por este ataque con gases lacrimóxenos. Pero, afortunadamente, non hai lesións permanentes. Non estamos ao tanto dos feridos, pero estou seguro de que debe haber moitos entre os que protestaban e celebraban fóra da embaixada.

AMY GOODMAN: Andrés, podes dicirnos como fixo o presidente Zelaya para regresar a Honduras?

ANDRES CONTERIS: As noticias son? Amy, preguntóuselle iso directamente e contestou dun xeito moi xeral, pero as noticias son que voou desde Nicaragua ao Salvador e logo chegou á fronteira nun lugar chamado O Amatillo e ocultouse no maleteiro dun coche e cruzou uns cincuenta, desculpen, unha vintena de barricadas da policía e nunca foi detectado. Dirixiuse directamente?o seu chofer levouno directamente á embaixada de Brasil.

Os primeiras informacións eran que o Presidente estaba en Honduras e que estaba na sede das Nacións Unidas. Así que a marcha inicial de celebración foi ás Nacións Unidas. Había miles e miles de persoas celebrando o seu retorno. E logo sóubose que estaba na embaixada de Brasil, e entón esa celebración trasladouse aquí.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: E Andrés, por que os brasileiros déronselle refuxio naEmbaixada de Brasil en Tegucigalpa?

ANDRES CONTERIS: Está moi claro que Brasil foi un defensor moi forte do Presidente Zelaya durante toda esta crise. E polo poder e o simbolismo da forza de América do Sur e de Brasil, que é o máis forte e máis grande deses países, está claro, creo, que o Presidente Zelaya decidiu que este era o mellor lugar. E cando el chegou, por suposto, abríronlle as portas. As autoridades brasileiras informaron que non sabían de antemán que ía vir aquí, pero foi ben recibido cando chegou. E a súa familia reuniuse aquí con el, na embaixada, por primeira vez logo de oitenta e seis días de estar separados.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: E o Presidente, o xefe do réxime golpista, Roberto Micheletti, continuou co seu chamado para a detención de Zelaya. Que di o Presidente Zelaya agora de todo isto?

ANDRES CONTERIS: O Presidente Zelaya fala moi positivamente, nun modo moi conciliador. Nin sequera tómase en serio o que o líder do réxime golpista, Micheletti, está dicindo. Micheletti di que hai un espazo no cárcere esperando polo Presidente Zelaya. Con todo, o Presidente Zelaya está realmente centrado no xeito de como resolver realmente esta crise a través da mediación.
Espérase que hoxe arribe o Sr. Insulza, o Secretario Xeral da OEA. Con todo, pecháronse os aeroportos e non é seguro que vaian permitir a aterraxe do avión co señor Insulza da OEA.

AMY GOODMAN: Andrés Conteris comunícase connosco desde o interior da embaixada brasileira en Tegucigalpa. Roberto Micheletti di que quere que Brasil entregue ao presidente destituído. Andrés, Hai algunha resposta de Zelaya sobre esa petición?

ANDRES CONTERIS: En termos desa petición, non, non houbo unha resposta directa. El, realmente, trata a este réxime golpista coma se non existise, na medida do posible, e non recoñece a súa autoridade. Moitos dos que estaban nas rúas oíron falar do toque de queda que foi imposto ás 4:00 da tarde de onte, e que se mantivo durante toda a noite, e non responderon a esa orde porque cren que o Presidente Zelaya é o presidente e é o único que pode dar a orde para un toque de queda. E por iso seguiron celebrando nas rúas.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: Andrés comunícase connosco desde o interior da embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Tamén temos desde Wáshington, DC a Mark Weisbrot. El é co-director do Centro de Investigacións Económicas e Políticas e presidente de Just Foreign Policy. escribiu cumpridamente sobre a crise de Honduras e é un veterano analista de asuntos latinoamericanos. Mark, podería explicar a importancia do retorno de Zelaya, en particular en vésperas da Asemblea Xeral das Nacións Unidas?

MARK WEISBROT: Si. Bo, creo que marca unha gran diferenza. houbo unha gran diferenza desde o principio, desde o golpe de estado do 28 de xuño. houbo unha gran brecha entre Estados Unidos e o resto do mundo desde o principio acerca desta situación. A Asemblea Xeral das Nacións Unidas, a Organización de Estados Americanos, a Unasur, a Unión de Nacións Suramericanas, todos dixeron desde o primeiro momento que querían o retorno inmediato e incondicional do presidente electo, Zelaya. E Estados Unidos nunca dixo iso, en realidade. De feito, o acordo proposto por Arias puxo todo tipo de condicións ao seu regreso, incluíndo a incorporación das persoas que encabezaron o golpe ao seu goberno e o adiantamento das eleccións. E de feito, como Andrés mencionou, Brasil foi un forte defensor de Zelaya, e o ministro de Relacións Exteriores de Brasil dixo un par de meses atrás  ... queixouse ante Hillary Clinton de que estas condicións fosen incluídas no acordo de Arias, xa que, como se sabe, nin a Organización de Estados Americanos, nin as Nacións Unidas ou calquera outra persoa querían un acordo dese tipo. Así o dixo publicamente. Isto quere dicir que sempre houbo esta gran diferenza, pero o goberno de Obama foi capaz de pasar o tema sen máis, porque non houbo moita atención sobre Honduras.

E así, agora, coa Asemblea Xeral e coa atención centrada no retorno dramático de Zelaya, Obama vai ter que inclinarse por unha das partes máis de que o fixo ata agora. O goberno de Obama foi moi ambivalente. Foron e viñeron, primeiro sostiveron a postura de que debe ser restituído no seu cargo e logo chegaron a dicir case o contrario. E o 4 de agosto, o goberno enviou unha carta, por exemplo, ao Presidente Lugar [Senador Lugar], na que retrocedían bastante no seu apoio a Zelaya. E Zelaya estivo aquí seis veces desde que foi derrocado, aquí en Wáshington, e o presidente Obama non se reuniu con el nin unha vez, a pesar de recibir solicitudes de persoas que son amigos próximos e aliados del e tamén de membros demócratas do Congreso.

Este é o tipo de sinais, sinais mixtos, que este goberno enviou aos líderes do golpe de estado e que fortaleceron a súa vontade ao longo de todo este tempo. E teñen moita razón agora, por exemplo. Haberá que facer moita máis presión para sacalos de alí, moita máis, tanto internacional como nacional, dentro de Estados Unidos. Haberá que facer moita máis presión sobre o goberno de Obama para que realmente fórceos a deixar o goberno.

AMY GOODMAN: E exactamente que podería facer a administración Obama se se compromete a soster o apoio ao líder democraticamente electo, Manuel Zelaya? Cal é a relación que EE.UU. ten con Honduras?

MARK WEISBROT: Oh, eles poderían facer bastante máis. En primeiro lugar, o 11 de agosto, dezaseis membros do Congreso enviaron unha carta ao Presidente Obama e á secretaria de Estado, Hillary Clinton, na que pediron que se conxelen os activos dos líderes do golpe, e ata do goberno?tamén poden conxelar os activos do goberno. Cando Aristide, o Presidente Aristide de Haití, foi derrocado por primeira vez, George Bush pai conxelou algúns dos activos da ditadura e deullos ao goberno no exilio, ao Presidente Aristide. E isto foi, bo, durante unha presidencia republicana que, en realidade, inicialmente apoiara ou había estado involucrado no golpe. E isto é o mínimo que poderían facer agora.

Poderían pór todo tipo de presións, algo que non fixeron ata agora. E, de novo, vemos á nosa Secretaria de Estado que está tratando de dicir, "bo, ambas as partes deben facer isto, ambas as partes", ata onte á noite dixo que apoiaba o toque de queda que este goberno impuxo para evitar que as persoas maniféstense de forma pacífica. E así pois, todo este tipo de cousas.

Ademais, non houbo unha soa palabra deste goberno sobre as múltiples violacións aos dereitos humanos cometidas pola ditadura, os miles de arrestos e detencións arbitrarias, as golpizas. dispararon contra os manifestantes e houbo mortos. Estes abusos de dereitos humanos foron denunciados por Human Rights Watch, Amnistía Internacional, pola Comisión Interamericana de Dereitos Humanos da Organización de Estados Americanos, por grupos de dereitos humanos de Honduras, por Europa. E nada, nada saíu deste goberno. Creo que realmente di moito. Que lle di o moito que este goberno non quixo debilitar á ditadura en Honduras. Iso é o que vai ter que cambiar. E creo que vai haber máis presión internacional, e esperamos máis presión interna, tamén, para cambiar iso.

AMY GOODMAN: Mark Weisbrot, ante a sorpresa do réxime golpista, Zelaya regresou a Honduras, que está agora na embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Pero se estivese en Nova York e quixese falar, dirixirse á Asemblea Xeral das Nacións Unidas, que ocorrería? Quen o recoñecería?

MARK WEISBROT: Bo, o reconecerían a el e recibiría un enorme apoio. E ese era, estou seguro, o seu outro plan: se non regresase a Honduras, falaría alí. Pero isto, creo eu, é moito máis potente. Quero dicir, que tería talvez unhas poucas liñas aquí e alá nas noticias. Isto atrae agora á atención do mundo. Imos ver unha chea de apoio nas Nacións Unidas e de varios xefes de estado a Zelaya, moita máis presión, e aquí no Congreso, tamén, por certo.

E se os espectadores queren facer algo, poden porse en contacto con membros do Congreso, e xa sabe, haberá outra carta dos membros do Congreso que indica que Zelaya debe volver. E tamén o Observatorio da Escola das Américas pediu ás persoas que escriban e chamen ao Departamento de Estado. Así que, vai ver moita máis presión sobre eles.

E a pregunta é, realmente farán o que hai que facer para librarse deste goberno? Porque o goberno aínda ten amigos aquí. bo, vostedes entrevistaron a Lanny Davis. Eles coñecen persoas influentes. Teñen aos republicanos, e teñen a favor, vostedes saben, grandes intereses neste goberno, incluídos os militares, que queren manter a súa base alí. E hai moitas forzas aquí que realmente non queren que Zelaya volva, ou se están dispostos a que volva, non queren que sexa como un triunfador. Vostede sabe, iso é outra cousa pola que están moi preocupados, que el salga gañando e os seus amigos no goberno, no réxime de facto, terminen perdendo. Así que, de novo, vai ter que haber moita presión, pero sen dúbida a presión incrementouse bastante co regreso de Zelaya.

AMY GOODMAN: Mark Weisbrot, quero volver a Andrés na embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Andrés Conteris, de Democracy Now! en Español, que está xusto á beira do presidente agora, que está falando cos xornalistas. Andrés, describe o que está sucedendo.

ANDRES CONTERIS: Si, Amy, estou aquí co Presidente, e el está falando. Vou deixar oír a súa voz e tratar de facer a tradución.

PRESIDENTE ZELAYA: "e obriguemos á ditadura a que entre en diálogo para solucionar estes problemas canto antes. [?] ... cando invadiron a miña casa, provocando este Estado de facto e represivo que ten hoxe ao pobo hondureño sometido e secuestrado".

ANDRES CONTERIS: O Presidente está tomando un vaso de auga agora, e imos facerlle unha pregunta. Non é posible facer unha pregunta neste momento, pero imos escoitar a súa resposta a outras preguntas.

AMY GOODMAN: Andrés Conteris estalle facendo ao Presidente Zelaya unha pregunta.

ANDRES CONTERIS: De EE.UU., Sr. Presidente, queren saber que é o que Ud. pídelle ao pobo e ao goberno de EE.UU.

PRESIDENTE ZELAYA: "Que fagan respectar a Carta democrática da OEA. Que se convoque de xeito urxente ao Consello de Seguridade de Nacións Unidas e que se preparen para actuar con todas as actividades comerciais e económicas para facer que esta ditadura entenda a mensaxe"

ANDRES CONTERIS: Esta é a pregunta que logramos facerlle ao Sr. Presidente.

AMY GOODMAN: Andrés Conteris, moitas grazas por estar connosco. Imos seguir de cerca esta historia, achegarémoslle máis información mañá. Unha vez máis, a última noticia é que o Presidente, o presidente democraticamente electo de Honduras, Manuel Zelaya, regresou a Honduras logo de tres meses, non está exactamente claro como o fixo, como cruzou a fronteira, pero dixo que camiñou, viaxou, non está claro quen o axudou nisto, e logo terminou dentro da embaixada de Brasil. O líder dos golpistas, Roberto Micheletti, esixe a Brasil a entrega de Zelaya para poder detelo.

 Escoitar - Ver - Ler   [en inglés]

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

Artigo basado no información enviada por:
"Democracy Now! en español"
-spanish@democracynow.org-
24 de setembro de 2009 22:00
______________


Enlaces de moito interese:

• Especial de Democracy Now! sobre o Golpe de Estado en Honduras
  
  
• Blog da nosa compañeira María Castro, desde Honduras 
  

_____________________

Libros de Texto: Gasto social en tempo de crise

Por Miguel Castro Serantes [*]
24.09.2009

Seis meses despois do cambio de goberno e o retorno do Partido Popular ao poder en Galicia, os habitantes da nosa comunidade observan, anonadados, o comezo de recortes sociais como o fin da gratuidade dos libros escolares, pondo en serias dificultades a multitude de familias ante o comezo do novo curso.

Coa implantación do novo sistema, volvemos aos tempos do gasto; do acumulamiento de libros inútiles pasado o curso e a un negocio máis que boiante para as editoriais. Os pais dos alumnos deben volver compralos ano tras ano e a concesión de axudas para a súa compra antóllase, desde logo, moi restritiva.

Recordar que durante a anterior etapa educativa, estaba instaurado un sistema onde os libros eran propiedade dos centros educativos, os cales íanse pasando curso a curso, tendo que velar destes o profesorado, os alumnos e os pais, para o seu bo mantemento, mediante comisións de observación. Os libros duraban catro anos para logo renovarse. O anterior sistema garantía unha cobertura universal e promovíase con iso o bo uso dun material escolar que era de todos.

O Partido Popular intenta de novo disfrazar de progresista o novo sistema, argumentando que pagarán os libros os que máis teñen e, en cambio, cando na realidade a clase media estase atopando cun gasto que consideraba superado nun momento de reais dificultades económicas. Non debemos deixarnos enganar ante estas novas manobras de descoido.

As AMPAS comezan a mobilizarse reclamando o cesamento do novo sistema por insolidario.

Outro motivo de desconfianza ante o novo goberno do señor Feijoo, é o recorte de profesorado de educación especial. Un centenar de mestres menos estarán nos nosos centros cando, sen dúbida, fan máis falta.

Comezo nada alentador da nova lexislatura. Unha volta aos tempos do pago, ao recorte educativo e ao financiamento con fondos públicos de centros segregadores de alumnado segundo o seu sexo, botando por terra a conquista da educación mixta.

Mantengámonos informados e esperando que se impoña a sensatez e vólvase a un sistema que demostrara a súa eficacia e a súa economía.

[*] Miguel Castro Serantes, é Mestre e directivo de Fuco Buxán.

Artigo Publicado no xornal comarcal "Diario de Ferrol"

--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
25 de setembro de 2009 11:06
_________________