mércores, decembro 28, 2011

Nin vergoña, nin responsabilidade, nin exemplo (Hai-untamento en Tres Cantos -Madrid) - Vídeos

Os edís de Tres Cantos (Madrid) decidiron, como primeiro acordo da lexislatura 2011-2015, subirse o soldo. O aumento medio oscila entre o 16% e o 31%. O do alcalde é maior. O 15M de Tres Cantos preguntoulles, durante o pleno municipal, se lles parecía exemplar esta subida na situación actual de crise e recortes.

"Parécelles EXEMPLARIZANTE E COHERENTE que vostedes decidan, como primeira medida tras a toma de posesión en xuño, subirse o soldo en 20 ou 30 veces o IPC ... Ante o crecente rexeitamento que provocou esta subida, reconsiderarana e..."

Asemblea Popular de Tres Cantos

Os políticos responden así....


http://youtu.be/hoMM7L6oIkY

http://youtu.be/ZJxyTE6gHT0


Iniciativa Debate Público
http://iniciativadebate.wordpress.com/

Información baseada na envida por:
"Iniciativa Debate Público"
-donotreply@wordpress.com-
27 de dezembro de 2011 22:00
_______________

sábado, decembro 24, 2011

Cartas abertas entre un alemán e un grego

Sempre é bo escoitar as dúas visións, non para cambiar, necesariamente de opinión, senón para facelo con maior fundamento.

INTERCAMBIO DE CARTAS ABERTAS

INSÓLITO E HILARANTE INTERCAMBIO DE CARTAS ABERTAS APARECIDAS NO XORNAL SEMANAL ALEMÁN "STERN"

Carta aberta de Walter Wuellenweber aos "Queridos Gregos"

Fai uns meses, aparece publicada unha Carta Aberta dirixida a "Queridos gregos" por un cidadán alemán de nome Walter Wuellenweber, que como título levaba :

"Despois que Alemaña tivo que salvar aos Bancos, agora debe salvar tamén a Grecia.
Os gregos que primeiro fixeron alquimias co Euro, agora no canto de facer economías, fan folgas".
Queridos gregos:

Desde 1981 pertencemos á mesma familia.

Nós, os alemáns, achegamos como ninguén outro ao Fondo común, preto de 200.000.000.000 euros, mentres que Grecia recibiu preto de 100 mil millóns desa suma, ou sexa a maior suma per cápita que ningún outro pobo da UE.

Nunca ningún pobo axudou ata agora voluntariamente ata este grao a outro e xa que logo tempo. Son Uds sinceramente, os amigos máis caros que temos.

O caso é que non só Uds engánanse a si mesmos, senón que tamén a nós.

En esencia, Uds nunca demostraron ser merecedores do noso Euro.

Desde a súa incorporación como moeda de Grecia, nunca lograron ata agora cumprir cos criterios de estabilidade.

Dentro da U.E. son o pobo que gasta as maiores sumas en bens de consumo.

Uds descubriron a Democracia, entón deben coñecer que se goberna a través da vontade do pobo, quen finalmente ten a responsabilidade. Non digan entón, que só os políticos son responsables do desastre.

Ninguén os obrigou a evadir durante anos impostos, oporse a cada política coherente para reducir o gasto público e ninguén os obrigou a elixir os gobernantes que tiveron e teñen.

Os gregos son quen nos mostraron o camiño da Democracia, da Filosofía e dos primeiros coñecementos de Economía Nacional. Pero agora móstrannos un camiño equivocado. E onde Uds xa chegaron, non vai máis aló!!

Á semana seguinte, "STERN" publica unha Carta Aberta dun grego, dirixida a Walter Wuellenweber
Querido Walter, chámome Georgios Psomás. Son funcionario público e non "empregado público" como despectivamente, como insulto, refírense a nós os meus compatriotas e os teus compatriotas.

O meu soldo é de 1.000 euros. Por mes eh? Non vaias pensar que son por día, como che queren facer crer no teu país. Fixate que gaño unha cifra que nin sequera é inferior en 1.000 euros á túa que é por varios miles.

Desde 1981, tés razón pertencemos á mesma familia. Só que nós lles concedemos en exclusividade a Uds unha chea de privilexios, como ser os principais provedores do pobo grego de tecnoloxía, armas, infraestrutura (dúas autoestradas e dous grandes aeroportos internacionais), telecomunicacións, produtos de consumo, autos, etc. Se me esquezo de algo perdóame. Sináloche que dentro da UE somos os maiores importadores de produtos de consumo que elaboran as fábricas alemás.

A verdade é que non facemos responsables só aos nosos políticos polo desastre de Grecia. Contribuíron moito algunhas grandes empresas alemás, as que pagaron enormes coimas aos nosos políticos para asegurarse os contratos, para vendernos de todo, e uns cantos submarinos fóra de servizo, que postos no mar, quedan tombados de costado no mar.

Eu se que aínda non dás crédito ao que escribo. Ten paciencia, esperá, le toda a carta e se non chego a convencerche, autorízoche a que me botes da Eurozona, ese lugar da VERDADE, da PROSPERIDADE, da XUSTIZA e do CORRECTO.

Estimado Walter:

Pasou máis de medio século desde que a Segunda Guerra Mundial terminou, é dicir MÁIS DE 50 ANOS, desde a época en que Alemaña debería saldar as súas obrigacións con Grecia.

Estas débedas, QUE SÓ ALEMAÑA ata agora resístese a saldar con Grecia, (Bulgaria e Rumania cumpriron en pagar as indemnizacións estipuladas), consisten en :
  1. Unha débeda de 80.000.000 de marcos alemáns por indemnizacións, que quedou impagada desde a Primeira Guerra Mundial.
  2. Débedas por diferenzas de clearing, no período entreguerras, que ascende hoxe en 593.873.000 dólares USA.
  3. Os préstamos obrigados que contraeu o III Reich a nome de Grecia durante a ocupación alemá, que ascenderon en 3,5 mil millóns de dólares durante todo o período de ocupación.
  4. As reparacións que debe Alemaña a Grecia, polas confiscacións , persecucións, execucións e destrucións de pobos enteiros, rutas, pontes, liñas ferroviarias, portos, que produciu o III Reich,e que segundo o ditaminado polos tribunais aliados, ascende a 7,1 mil millóns de dólares, dos cales Grecia non viu un billete aínda.
  5. As inmensurables reparacións de Alemaña pola morte de 1.125.960 gregos (38.960 executados, 12.000 mortos como dano colateral, 70.000 mortos en combate, 105.000 mortos nos campos de concentración en Alemaña, 600.000 mortos de fame, etc. etc.)
  6. A tremenda e inmensurable ofensa moral ocasionada ao pobo grego e aos ideais humanísticos da cultura grega.
Se amigo Walter, que non che debe gustar para nada o que che escribo.

Laméntoo

Pero máis me molesta o que Alemaña quere facer comigo e cos meus compatriotas.

Amigazo Walter: en Grecia operan 130 empresas alemás, dentro das cales inclúense todos os colosos da industria do teu país, as que teñen ganancias anuais de 6,5 mil millóns de euros.
Moi pronto Walter, se a cousa segue así, non poderei comprar máis produtos alemáns, porque cada vez teño menos diñeiro. Eu e os meus compatriotas crecemos sempre con privacións, ímolo aguantar, non che fagas problema. Podemos vivir sen BMW, sen Mercés, sen Opel, sen Skoda.

Deixaremos de comprar produtos de Lidl, de Praktiker, de IKEA.

Pero Uds, Walter, como llas van a arranxar cos desempregados que deixará esta situación que por aí os obrigue a baixar a súa standard de vida, os seus autos luxosos, as súas vacacións ao exterior, as súas excursións sexuais a Tailandia?

Vostedes (alemáns, suecos, holandeses, e restantes ?compatriotas? de Euroza) pretenden que nos vaiamos de Europa, da Eurozona e non sei tamén de onde máis.

Creo firmemente que debemos facelo, para salvarnos dunha Unión que é unha banda de especuladores financeiros, un equipo no cal xogamos, se consumimos os produtos que Uds ofrecen: préstamos, bens industriais, bens de consumo, obras faraónicas, etc.

E finalmente Walter, debemos "arranxar" outro tema importante, xa que vos tamén, sos debedor de Grecia:

ESIXIMOS QUE NOS DEVOLVAN A CIVILIZACIÓN QUE NOS ROUBARON!!!

Queremos de volta a Grecia as inmortais obras dos nosos antepasados, que gardan nos museos de Berlín, de Munich, de París, de Roma e de Londres.

E ESIXO QUE SEXA AGORA!! Xa que se me morro de fame, quérome morrer á beira das obras dos meus antepasados

Cordialmente

Georgios Psomás

Publicada en "El Viejo Topo" de Decembro de 2011 nº287 -en formato pdf.

Enviada por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
23 de dezembro de 2011 19:51
http://lupeces.blogspot.com/
_______________

Chamamento pola paz en Siria e o espertar da esquerda europea - Recollida de Apoios - Vídeo de Rusia Today: "Quen está detrás dos atentados en Siria? "


Unha "Iniciativa pola Paz en Siria" fai unha proposta moi interesante pola Paz e a solución pacifica do conflito, ademais de denunciar a agresión imperialista e a promoción de conflitos armados por toda a xeografía mundial, da man das oligarquías financeiras e da industria armamentística. Este é unha especie de manifesto que convida á reflexión e á acción para "Abolir a Guerra e Conquistar a Paz". É un documento moi completo que merece ser lido con atención. Desde aquí, todo o noso apoio a todos os pobos do mundo que sofren a rapina e agresión imperialista.

POLA PAZ EN SIRIA
 Chamamento internacional pola paz en Siria e o espertar da esquerda europea

A expresión eixo do mal [1] foi utilizada por primeira vez polo presidente dos Estados Unidos George W. Bush no seu discurso do Estado da Unión o 29 de xaneiro de 2002, tres meses logo de comezar a guerra de Afganistán, para describir aos réximes que segundo Estados Unidos apoiaban o terrorismo, ou sexa para sinalar ás nacións que non se dobregaban ante o ditado de Wáshington. As que Bush mencionou no seu discurso foron Iraq, Irán e Corea do Norte, aos cales posteriormente engadir Libia, Siria e Cuba [2]. Máis tarde agregáronse outros catro estados máis: Bielorrusia, Mianmar, Sudán e Zimbabwe e en máis dunha ocasión houbo alusións claras a China, e até Rusia. A globalización neoliberal conducida con esplendor polos Estados Unidos requiría un claro dominio da cultura occidental sobre todo o planeta. Só desde este punto de vista é como se entende mellor a tese de Samuel Huntington [3]. Mentres houbese disidencia de nacións produciríase un choque de civilizacións. A asimilación e aculturación de todos os pobos e culturas á orde norteamericana foi deseñada polo seu amigo Zbigniew Brzezinski [4] o gran estratega militar e mediático, que ao termo da guerra fría estableceu as prioridades para a hexemonía global estadounidense. Era obrigado estender a todas as nacións, con independencia da civilización da que proveñan, o modelo de democracia e dereitos humanos occidental de maneira que se lograse un mundo ordenado, homoxéneo e de pensamento único. Este era en resumo a aspiración expresada por Francis Fukuyama no seu famoso artigo "O Fin da Historia".

Dos once países menores da lista, os EEUU destruíron, desde entón, tres deles, Iraq, Afganistán e Libia, con máis de centos de miles de mortos nos dous primeiros e de 50.000 o terceiro [5].

Non puideron facelo con Bielorrusia pola firme oposición de Rusia coa que xa non contaron tras o desencontro con Putin a comezos de 2005. Tampouco o conseguiron con Zimbabwe, nin con Myanmar nin con Corea do Norte pola aposta firme que China fixo para impedilo, unha China, sen dúbida, que acelerou a entrada a súa escena mundial, tras o desastre das economías dos EEUU e a Unión Europea.

Logo de destruír Libia, agora buscan a devastación de Siria e xa se anuncia a de Irán como a seguinte. Como pode apreciarse, o plan estaba claramente trazado de antemán, aínda que a Gran Recesión acelerou o seu cumprimento ás alancadas. Tunisia e Exipto non estaban na lista, eran países sometidos ao dominio de Occidente e como se comproba teñen un tratamento ben distinto, o mesmo que Bahrein ou Marrocos. O estalido da rebelión popular pillou desprevidos a Francia, Gran Bretaña e EEUU, os cales seguen tendo un gran control sobre o seu comercio e moito máis sobre as súas Forzas Armadas e Servizos de Intelixencia.

En Libia ocorreu todo o contrario. Destruír un Estado,  devastando as cidades con varios miles de operacións de bombardeo, empregando os drones (naves sen tripulación) norteamericanos e centos de cazabombarderos con apoio de submarinos, fragatas, e os medios de guerra de destrución masiva máis sofisticados. Todas estas operacións foron veladas e censuradas aos telespectadores, para non provocar reaccións de parte dos sentimentos humanitarios dos cidadáns, nun alarde mediático de prefabricación de imaxes e noticias noveladas seguindo o patrón conductista. Agora comezan a chegar testemuños de xornalistas independentes que o presenciaron e déixannos atónitos.

Cada día que se investiga máis e máis o sucedido nos países árabes, descendendo á análise das noticias, correlacionando unhas con outras, chégase á inevitable conclusión de que a chamada "primavera árabe" foi a obra mestra duns servizos de intelixencia occidentais moi coordenados co predominio mediático para desatar as contradicións tribais destes pobos de relixión islámica. Naqueles países como Libia e Siria, cuxas cúpulas estatais non estiveron sometidas ao poder comercial, financeiro e militar dos EEUU, Israel e os seus aliados, como foi o caso de Tunisia e Exipto, a desestabilización social completarase co derrocamento dun réxime por medio da guerra.

Servizos de Seguridade, diplomacia, presión militar, financiamiento masivo, compra de vontades, conspiracións de palacio, .... todo un armazón que requiriu de tres elementos básicos: o dólar, a tecnoloxía e as armas. Na actualidade engadiuse outro máis: o control mediático da percepción das poboacións occidentais, manipulando os seus sentimentos e valores, como a democracia e os dereitos humanos, dando as costas a esta campaña bélica de destrución masiva de colectividades e pobos que ate fai ben pouco eran suxeitos da pacífica Cooperación Internacional ao desenvolvemento e dunha Alianza de Civilizacións. Unha maxistral operación de conductismo cidadán para dar cumprimento ao plan de ordenación do mundo divulgado por George W. Bush.

Trátase da mesma táctica empregada na guerra fría pero perfeccionada, na actualidade, grazas aos grandes avances técnicos nas comunicacións e o transporte operados na década dos 90. Vaise comprando ás disidencias nacionais, refuxiadas nas capitais occidentais, proporcionándoas poder económico e político, capacítase e organiza un exército de nativos, descontentos do país e faise caer sobre eles unha choiva de dólares e armas de tecnoloxía punta. Prométeselles un botín se logran os seus obxectivos. Van ser a nova clase dirixente e as forzas mercenarias a medula do novo exército nacional. É o plan sempiterno do conquistador.

Este conductismo máxico conséguese grazas á Televisión capaz de ofrecer a imaxe en tempo real que eles queiran proxectar, prefabricando as secuencias. Non importa onde se elabore o produto, as imaxes móbiles pode ser perfectamente producidas e emitidas desde un despacho por expertos, cumprindo a profecía orweliana. Con este predominio calquera país pódese desestabilizar.

James Petras, asombrado pola pasividade da esquerda europea, declaraba, nunha entrevista realizada un día logo da entrada das forzas rebeldes en Trípoli:
"Primeiro debemos caracterizar esta guerra contra Libia e o seu pobo como un dos grandes crimes do novo milenio. O feito é que por 188 días a OTAN, as forzas de Francia, Norteamérica e Gran Bretaña están tirando bombas. Son 188 días de terror, de destrución e a partir dos actos destrutivos tomaron terreo os seus mercenarios, na loita terrestre ...[..] ... temos outra gran traxedia pois en ningún dos países de Europa ou nos EEUU aparece nin unha soa protesta .... Todos os personaxes intelectuais franceses que aparecen nos xornais de esquerda en Brasil, en Uruguai, en Arxentina, personaxes ben coñecidos como figuras marxistas, son parte deste partido que apoia este levantamento dirixido e financiado pola OTAN. Esa é unha das grandes traxedias, porque mentres entendemos que o imperialismo e os seus medios de comunicación están apoiando este acto criminal, a esquerda 'no mellor dos casos' é silenciosa, senón está sumando á celebración, supostamente vai contra o tirano. Pero, quen é máis tirano? Unha forza colonial que está tirando miles e miles, centos de miles de mísiles e bombas por case 6 meses, ou un goberno que esta lexítimo no seu país e apoiado polo seu pobo antes que entrasen en Trípoli. E agora, toda a poboación, fai o que pode para salvar a vida ata para evitar persecución e asasinatos se saen á rúa a celebrar a ocupación"[6].

En Madrid non foi posible organizar unha mobilización masiva en rexeitamento á implicación militar de España na guerra dela OTAN, porque antes había que procesar a Gaddafi por unha acusación de crimes que non estaban demostrados, nin se quixeron demostrar. Contribuír a unha matanza que supera xa as 50.000 vítimas e ocultouse que o levantamento contra o réxime social en Libia, foi progresivamente auspiciado, financiado, armado e relatado desde fóra. E agora no caso de Siria vólvese a repetir a mesma perversión paralizante da opinión pública.

A verdadeira agresión contra o pobo libio é a auténtica matanza indiscriminada que realizaron a forza aérea dela OTAN e os seus rebeldes armados, que arrasaron cidades enteiras e que están impondo a sangue e lume o seu dominio e o retroceso social e cultural que representan. E desgraciadamente a catástrofe libia non concluíu. Pero non importa, porque o negocio da reconstrución vai supor unha axuda á reactivación das economías dos países agresores, xa que Libia pode pagar o custo dada a súa rica produción enerxética.

Solidariedade co Pobo Sirio!! Se pero a solidariedade non pode esquecer que Siria, desde fai anos, está na lista negra da guerra imperialista que se propón dobregala ou devastala abrindo a porta á expansión territorial de Israel. Que a non ser polo veto de China, Rusia e a negativa de Brasil e Sudáfrica no Consello de Seguridade, a OTAN estaría xa destruíndo militarmente o estado. Solidariedade co pobo sirio e maldición e condena aos agresores que conspiran para facerse co país, unha vez que Bashar AL-Assad sexa derrocado e arda polos catro costados nunha interminable guerra civil. Os artífices desta desatinada aventura son os neoconservadores que deseñaron e fabricaron a gran maquinaria de castigo dirixido a reducir un por un a lista do eixo do mal. É un camiño de guerra mundial porque ao final da lista están Rusia e China.

Siria é agora o cuarto da lista e Irán será o quinto. Non se poden ignorar estes elementos estratéxicos á hora de expor a nosa solidariedade co pobo sirio. Sobran demagoxias e discursos fáciles cheos de humanismo abstracto. Si a OTAN logrou aparecer como elemento civilizador, exportador da democracia e da cultura dos dereitos humanos, que é o que pinta a esquerda competindo con ese moderno fascismo benemérito? Cando en realidade a agresión a Libia, os bombardeos das súas cidades por parte dela OTAN e a represión social a mans dos rebeldes tras a vitoria da OTAN foi a última maior acción de terrorismo occidental e a solidariedade para animar a un novo levantamento é o que culminaría o éxito do fascismo neoconservador.

Desde unha parte da esquerda dísenos que milleiros de manifestantes pacíficos foron asasinados polas forzas de seguridade do réxime de Bachar Al-Asade e laméntanse da inoperancia internacional. Con todo, ao que estamos asistindo en Siria é a un levantamento armado de sectores tribais, ben pertrechados polas forzas occidentais, dentro da estratexia xa desenvolvida en Libia. Nin se documentaron os supostos bombardeos de cidades por parte do lexítimo goberno libio -se se documentaron, en cambio, os dela OTAN- nin se documentou o bombardeo de cidades en Siria que denuncia esta parte da esquerda. O que se está producindo son graves choques militares con centos de mortos polas dúas partes.

A gran operación da OTAN, non parece ampliarse ata a aniquilación branda da esquerda europea reducíndoa a un papel de comparsa?

Por iso desde a nosa humilde posición persoal, queremos manifestar:
1º.- O noso total acordo coa percepción que destas masacres ten a esquerda latinoamericana. Alégranos que os partidos políticos latinoamericanos de raíz popular e transformadora, e os seus Gobernos en Cuba, Venezuela, Ecuador, Bolivia, Nicaragua, Brasil, teñan asumido que nos atopamos ante unha das máis arteras manobras do imperialismo, cuxo desenvolvemento aproxímanos ao abismo dunha guerra mundial.

2º.- Chamamos a que a esquerda, sen exclusión de forzas, esperte explicando aos seus electores e á opinión pública, a perversa irracionalidade que encerra toda acción bélica pretendidamente salvadora. Neste sentido, as actividades realmente solidarias deben ir dirixidas a promover a pacificación e o armisticio e non á criminalización dunha das partes.

3º.- Que non se pode falar de pobo en termos xerais cando os seus cidadáns están sumidos nunha guerra civil. En Siria hai grandes manifestacións populares que apoian ao réxime, o mesmo que as había en Libia. Por que os medios non informan diso? Non estarán actuando estes medios en complicidade coa doutrina do eixo do mal?

4º.- Exhortamos a todas as esferas de poder a avogar por solucións de reconciliación entre as partes. Durante a guerra de Libia houbo sucesivos intentos de favorecer un armisticio, como propugnaron os Gobernos de Venezuela, Turquía, a Unión Africana e Sudáfrica, Rusia, Brasil e outros, pero as potencias agresoras fixeron oídos xordos. Pronunciámonos por esta solución en solidariedade co Pobo Sirio. A Liga Árabe recentemente acordou un Plan co Goberno Sirio, pero non se logrará nun día. Resulta inaceptable e condenable que certos rotativos hipócritamente renuncien a esa pacificación baixo o pretexto de que unha das partes acábao de boicotear. Se fose preciso debería convocarse unha Conferencia internacional para ese obxectivo. Os nosos gobernos da UE deben absterse de empregar a forza militar como solución ao conflito. Apoiamos as solucións de negociación, denunciamos a información sesgada que alenta o odio e a confrontación. Celebramos que China e Rusia traballen pola reconciliación, xunto a outros países veciños.

5º.- Declaramos que os dereitos humanos son violados en primeiro lugar polas potencias, as organizacións e os medios de comunicación que alentan ou apoian a loita armada para unha suposta liberación ou conquista da democracia, cando se descoñece o suposto programa político liberador. Se as potencias estranxeiras non respectan a institucionalidade do Estado lexitimamente constituído e Wáshington non renuncia á súa política de Choque de Civilizacións, contra elas debe ir toda a condena en primeiro lugar.

6º.- Esiximos a Israel que renuncie ao trafico de armas a través das fronteiras.

7º.- Chamamos á constitución dun Foro porla Paz Mundial e en contra da guerra imperialista que ante a depresión económica de Occidente corre o risco de ampliarse cada vez a unha escala máis global.

Madrid, 9 de Novembro de 2011

Notas.-


[1] BUSH SINALA A IRÁN, IRAQ E COREA DO NORTE COMO PROTAGONISTAS DUN NOVO "EIXO DO MAL" .... EL PAIS, 31-xaneiro-2002.

http://www.elpais.com/articulo/internacional/BUSH/_GEORGE_W/Bush/senala/Iran/Irak/Corea/Norte/protagonistas/nuevo/eje/mal/elpepiint/20020131elpepiint_6/Tes

As palabras do discurso de George Bush farían espertar as conciencias. Poden atoparse en:

http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/news/releases/2002/01/20020129-11.html

Reproducimos aquí un extracto:

"[O noso obxectivo] é previr que réximes que apoian ao terror ameacen a [Estados Unidos] ou aos nosos amigos e aliados con armas de destrución masiva. Algúns destes réximes estiveron bastante calados desde o 11 de setembro. Pero coñecemos a súa verdadeira natureza. Corea do Norte é un réxime que se está armando con mísiles e armas de destrución masiva mentres mata de fame aos seus cidadáns.

Irán anda enerxicamente tras estas armas e exporta terror, mentres que uns poucos que non foron elixidos reprimen o desexo de liberdade do pobo iraniano.

Iraq segue facendo alarde da súa hostilidade cara a [Estados Unidos] e apoiando o terror. O réxime iraquí conspirou para desenvolver ántrax, gas nervioso e armas nucleares desde fai máis dunha década. Este é un réxime que xa utilizou gas venenoso para asasinar a miles dos seus propios cidadáns, deixando corpos de nais apiñados sobre os seus fillos mortos. Este é un réxime que aceptou as inspeccións internacionais e logo expulsou aos inspectores. Este é un réxime que ten algo que ocultar ao mundo civilizado. Estados como estes, e os seus aliados terroristas, constitúen un eixo do mal que se arma para ameazar a paz do mundo".

George W. Bush, Discurso sobre o estado da Unión. 29 de xaneiro de 2002

[2] The United States has added Cuba, Libya and Syria to the nations it claims are deliberately seeking to obtain chemical or biological weapons

http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/1971852.stm

[3] The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order. Samuel Huntington. A tradución completa: "O Choque de Civilizacións e a construción dunha Nova Orde".

[4] O Gran Taboleiro Mundial. Zbigniew Brzezinski.

[5] Só ata o 31 de agosto reportáronse 50.000 mortes, segundo fontes oficiais rebeldes libias. Ver


[6] http://www.radio36.com.uy/entrevistas/2011/08/23/petras.html

Recollida de Apoios:

Seguimos pedindo firmas para o manifesto ou chamamento Pola Paz en Siria e o Espertar da Esquerda Europea.

http://porlapazensiria.wordpress.com/

_________________

Quen está detrás dos atentados en Siria?
23.12.2011



http://youtu.be/3Ss91PnVvoM

__________________________

"Seguir roubando aos pobres para darllo aos ricos", Comunicado da CGT diante do anuncio das primeiras medidas do PP no Goberno español

Comunicado de CGT
Primeiras Medidas do Goberno do "PP dos Mercados"
"Seguir roubando aos pobres para darllo aos ricos"

Coa promulgación do novo goberno do Partido Popular comezan a albiscarse por onde van ir as medidas políticas, económicas, laborais, sociais, educativas, culturais ... que ten previstas desenvolver, aínda que seguen calándose os maiores recortes laborais e sociais.

A reforma constitucional do artigo 135 pactada polo PP e o PSOE, consagrou o roubo ás clases populares, asegurando por encima de todo, o cobro da débeda e os seus intereses por parte dos acredores (fondos de investimento e a banca en xeral), débeda que representa a gran estafa á que nos someteron a patronal, a banca, o sistema financeiro.

Desde a CGT, non esperabamos do PP políticas económicas distintas ás que o PSOE utilizou na última lexislatura, é dicir, pagar a crise desposuíndo de rendas, servizos públicos e dereitos ás e os traballadores e clases populares e beneficiando a empresarios, banqueiros, especuladores, financeiros. En definitiva roubar aos pobres para darllo aos ricos. Neste sentido, o presidente do goberno do partido popular xa vai mostrando algunhas das súas cartas :
  • O "PP dos Mercados", para empezar, vai entregar a eses "ladróns dos mercados" 16.500 millóns de euros en recortes do gasto público durante o 2012 (especificarase nos orzamentos do mes de marzo). Esta cifra pode aumentar 10.000 millóns máis se así o pide a UE, privatizando servizos esenciais como a sanidade (copago) ou a educación, eliminando gastos por prestacións sociais de todo tipo (dependencia, cultura, persoas maltratadas, excluídas, desempregadas).
  • Ratificar a idade de xubilación aos 67 anos e o aumento do período de cálculo, o que supón reducir a contía da pensión (o PP defendeu o contrario na oposición). Para este ano, subirá o IPC aos 8,7 millóns de pensionistas.
  • Reducir as prexubilacións. Compatibilizar o cobro da pensión e o traballo a media xornada.
  • Privilexiar aos fondos privados de pensións con maiores desgravacións.
  • Baixar aínda máis os impostos ás empresas, Rebaixar o imposto de sociedades.
  • Conxelar emprego público excepto a policía, garda civil.
  • Bonificar ata o 100% os novos contratos. Rebaixa fiscal de 3.000 e por contrato do primeiro traballador. Un ano de seguridade social gratis por contratar a maiores de 30 anos.
  • Primar (novamente) as deducións fiscais pola compra de vivenda (unha das causas da burbulla inmobiliaria).
  • Pasar aos luns as pontes vacacionais para ser máis "competitivos".
  • Aprobar nos próximos meses unha Nova Reforma Laboral incentivando o contrato único fixo con despedimento barato.
  • En resumo, todo o poder á patronal mentres as e os traballadores somos mercancía de usar e tirar.
Desde a CGT, volvemos facer un chamamento ás conciencias das clases populares e clase traballadora para a revolta e mobilización social xa contra esta situación de recortes, represión, precariedade e indignidade á que nos están sometendo a clase política e os mercados.

SPCC-CGT
23 de Decembro de 2011
SECRETARIADO PERMANENTE DA CGT

http://www.cgt.org.es/
_________________________

O Comité Cidadán avalía o que subxace detrás da suspensión, por parte da Xunta de Galicia, do “Simulacro de Emerxencia” na Planta de gas de Reganosa e Forestal

Tags
Avaliación da suspensión do “Simulacro de Emerxencia” na Planta de gas de Reganosa e Forestal

A Xunta de Galicia decidiu aprazar o simulacro de emerxencia ante un posible accidente na Planta de gas de Reganosa e na empresa Forestal do Atlántico, diante da alerta laranxa costeira decretada pola Axencia Estatal de Meteoroloxía, argumentando que podería darse “ a posibilidade de que os efectivos do operativo, protección civil, bombeiros e policías, foran requiridos para atender á poboación ante posibles incidencias que se puideran producir como consecuencia do temporal”.

Con esta decisión a Xunta de Galicia deixa ao descuberto o Plan de Emerxencia, pois demostra que se carece do operativo capaz de actuar nesta situación. ¿Acaso no son estas circunstancias nas que se require do plan de emerxencia e da cobertura necesaria para actuar? ¿Ou é que un accidente tanto na Planta como en Forestal, só puidera producirse en dias de sol, sen vento e en circunstancias meteorolóxicas normais?.

A historia de accidentes na zona, (Prestige, Mar Exeo, etc.) indícannos que sempre ocorreron en condicións climatolóxicas extremas. Se de verdade preténdese comprobar a posibilidade real e a efectividade da coordinación dos medios que deben atender a todos posibles incidentes que poidan ocorrer nun momento dado, hai que realizalos nestas condicións.

Clicar acima da imaxe para ampliar

A planta de gas de Reganosa que almacena 150.000 Tons de GNL, situada a carón do complexo petroquímico de Forestal con mais de 280.000 m³ de combustibles e produtos químicos, é unha instalación ilegal que dende a súa posta en marcha hai catro anos moi preto aos núcleos de poboación, supón unha ameaza para a vida de miles de persoas que vivimos na contorna da Ría de Ferrol.

Non se entende como é que unha empresa como Navantia, para atender a posibles incendios menores nos barcos en construción e/ou reparación, dispoña dunha dotación de bombeiros e de medios materiais, mentres que Reganosa, teña que esperar a que os bombeiros do concello de Ferrol, Navantia ou a Armada se despracen até Mugardos para atender os posibles incendios derivados de fugas de gas.


De sobras é coñecido que a efectividade da loita contra un incendio, depende do tempo que transcorre desde o inicio até a intervención efectiva. Nun tempo de desprazamento de mais de 20 minutos (Ferrol - Mugardos) un incendio pode alcanzar dimensións totalmente incontrolables.

Hai escasos dias en nota informativa, a Xunta de Galicia pretendía transmitir a veciñanza "tranquilidade" ante o primeiro simulacro, a súa suspensión amosa que nada se fixo durante catro anos, a poboación se atopa inerme diante da ameaza da planta de gas. En realidade nada novo, o negocio dos promotores de Reganosa é, tanto para esta como para unha administración insensata e temeraria como a Xunta de Galicia, máis importante que a seguridade das persoas.

O Plan de Emerxencia Exterior de Reganosa é un documento virtual co que Reganosa e a Xunta de Galicia pretenden facer crer á poboación que non ten nada que temer. Un plan á medida para que a instalación aparentemente encaixe no espazo dispoñible en Punta Promontoiro, pero totalmente inútil e inservíbel para a poboación en caso de explosión ou fuga de gas. No caso de accidente non hai Plan de Emerxencia que evite unha Traxedia.

Por iso o CCE esixe de novo o peche da actividade da planta de Reganosa e a apertura do subministro de gas a Galicia por gasoduto, tal como viña sucedendo ata o 2007, pois teñen a capacidade suficiente para subministrar gas, tanto aos ciclos combinados como para consumo industrial e doméstico.

Ferrol, a 23 de Decembro de 2011

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org
_________________

Terremotos ?


Fonte: Instituto Geográfico Nacional [Servizo de Información Sísmica].

"Xoves, 26 de Febreiro de 2009. Un movemento sísmico de intensidade 2,9 na escala Ritcher, con epicentro a 16 Km de profundidade en terras mugardesas, segundo o Instituto Xeográfico, é recollido, con grandes titulares, pola prensa. Ata se recorda que, en abril 2006, un terremoto de magnitude 5, afectou a Ferrol e á súa área de influencia" -José Torregrosa [+Info].

Enlace relacionado:
Ártabra 21: O Comité Cidadán de Emerxencia ... : analiza o anuncio da aprobación dun Plano de Emerxencia Exterior de REGANOSA
______________________

Nova acción de protesta e denuncia convocada polo Comité Cidadán de Emerxencia, ante o anuncio de entrada na Ría do ”Cheikh el Mokrani”, cargado con miles de toneladas de GNL/LNG para Reganosa

Tags

Un novo buque gaseiro anuncia a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Sábado de "Noite Boa", 24 de Decembro de 2011. Trata-se do ”Cheikh el Mokrani”. Con esta entrada, serían 108 buques cargados con miles de toneladas de gas natural licuado, desde que o fixera o LNG "Galicia Spirit" en Maio de 2007, para a ilegal e perigosa Reganosa.

De novo o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, convoca unha concentración sonora, para protestar e denunciar polo perigo engadido á propia presencia da Planta de Gas dentro da Ría moi próxima aos núcleos de poboación e pegada ao complexo petroquímico de Punta promontorio -Forestal del Atlántico e Imelgasa. Aumentando exponencialmente o perigo que supón para a poboación que moramos na contorna da Ría, xa de por si, a propia instalación de Reganosa en Mugardos [*]. Pois o buque cargado ten que pasar por un sinuoso, estreito, de pouco calado e longo canle de máis de 4.00 metros, antes de atracar no pantalán de descarga. E as 24 horas que aproximadamente dura a manobra de transvase do gas licuado aos mega-tanques situados ao pé das vivendas de Meá e A Pedreira, no concello de Mugardos.

A CONCENTRACIÓN TERÁ LUGAR,
ESTE SÁBADO, 24 DE DECEMBRO, ÁS 7 DA TARDE,
NA PRAZA DO CONCELLO

Este Comité Cidadán de Emerxencia considera que a pesar de tratarse dunha data sinalada e de tradicional celebración na familia e no entorno de amizade e veciñanza, debemos facer un novo exercicio de responsabilidade e firmeza na demostración de que seguiremos a amosar á cidadanía de Ferrolterra que a Planta de Gas é un perigo permanente para todos e todas, un despropósito e unha fraude que, coa complicidade de todas as Administracións, se está a manter só en beneficio dos seus promotores.

Onte, hoxe e sempre: ¡ PLANTA DE GAS FORA DA RÍA !


Características do buque:
O metaneiro "Cheikh EL-Mokrani", cunha capacidade de 75.500 m3 de Gas Natural Licuado, ten unha eslora de 220 metros, unha manga de 35, un calado máximo de 10,75 e un desprazamento de 55.200 TM. O gaseiro, considerado de dimensións medias dentro do estándar desta clase de buques, foi construído en 2005. Navega baixo bandeira das Bahamas.
  •  POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA  !!
  •  CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA  !!
  •  PLANTA DE GAS FORA DA RÍA   !!

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org


[*] A planta de gas de Reganosa almacena 150.000 Tons. de gas natural licuado (GNL), un valor enerxético equivalente a 120 bombas atómicas como as lanzadas polo goberno norteamericano sobre Hiroshima, situada a carón do complexo petroquímico -Forestal del Atlántico- que alberga 283.000 m³ de combustibles e sustancias químicas.

Información baseada na enviada polo:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
22 de dezembro de 2011 16:19
---

Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:
APOIO ECONÓMICO
O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade
CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA
Para axudas económicas pode-se ingresar na conta corrente aberta no Banco Santander ao nome de:
Luz Marina Torrente e outros
Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:
00493315772894017995
Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:
ES 71 00493315772894017995
Blog solidario coa veciñanza de Meá
Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org

______________________

martes, decembro 20, 2011

O profundo erro do Goberno alemán: as orixes do nazismo, ... Por Vicenç Navarro López

Este artigo sinala os paralelismos existentes entre a situación en Alemaña nos anos 1931 e 1932 (cando as políticas de austeridade impostas polo goberno alemán causaron unha gran depresión, causa do nazismo) e a existente hoxe en moitos países da Eurozona como Grecia e Portugal, resultado da aplicación das mesmas políticas de austeridade esixidas agora polo goberno alemán da chanceler Angela Merkel.

Por Vicenç Navarro López [*]
20.12.2011


O goberno alemán está propondo (en realidade impondo) políticas de austeridade a todos os países da Eurozona, forzándolles a que recorten dun xeito moi marcado o seu gasto público, incluíndo o gasto público social. A Sra. Angela Merkel cre erroneamente que tales políticas axudarán aos países de tal zona monetaria a saír da súa enorme recesión. A evidencia histórica, incluída a existente no propio pasado de Alemaña, mostra o profundamente equivocada que está Angela Merkel. Nun interesante artigo, o politólogo e economista alemán Fabian Lindner ("European Austerity. Is this 1931 all over again?") detalla a xénese do nazismo en Alemaña, mostrando os preocupantes paralelismos entre a situación actual en gran parte dos países da Eurozona e a existente nos anos vinte e trinta do século pasado en Alemaña e en Europa. Fabian Lindner sinala que a economía alemá colapsouse en 1931 como resultado das políticas de gran austeridade realizadas polo goberno alemán. Como agora, o dogma oficial afirmara que había que recortar o déficit do Estado como condición indispensable para permitir a recuperación económica. O chanceler Heinrich Brüning, sabendo o impopular de tales medidas de austeridade, que incluían reducións salariais (tanto no sector público como privado), gobernou por decreto, saltándose o Parlamento Alemán.

Alemaña tiña unha enorme débeda pública, que debía sobre todo a Francia e Gran Bretaña, como reparacións aos vencedores na I Guerra Mundial, onde fora derrotada. Para pagar a súa débeda pública, Alemaña tivo que pedir diñeiro, sobre todo de EEUU, que esixía ser pagado en dólares. E para pagar esta débeda, Brüning reduciu o 30% do gasto público, afectando sobre todo aos salarios públicos e á Seguridade Social. Como consecuencia, o PIB baixou un 8% en 1931 e un 33% en 1932, causando un enorme crecemento do desemprego, que alcanzou o 30%. A xente entrou en pánico e o diñeiro depositado nos bancos deixou o país rapidamente (os parecidos coa situación actual de Grecia son enormes). O sistema bancario colapsouse, e o crédito desapareceu. Dous anos máis tarde, Hitler saíu elixido no Parlamento alemán que suprimiu máis tarde. Hitler seguiu políticas keynesianas (keynesianismo militar) que sacou Alemaña da depresión.

Os paralelismos entre a Alemaña dos anos trinta e o que está ocorrendo en Grecia, Portugal e pronto en España e Italia, son preocupantemente altos. É un profundo erro que o goberno alemán estea impondo aquelas políticas de austeridade a estes países. Foi precisamente a parálise económica dos anos 1931 e 1932, creada polas políticas de austeridade, a que determinou o triunfo (electoral) do nazismo.

Unha última apostila. Logo da segunda derrota, a II Guerra Mundial, Alemaña tiña unha enorme débeda, de novo cos países vencedores do conflito. Os aliados perdoáronlle a metade da débeda. Sen esta medida, Alemaña non se recuperaría. Tan pouca memoria ten a Sra. Merkel?

Artígo publicado por Vicenç Navarro no diario dixital EL PLURAL, 19 de decembro de 2011

Fonte: http://www.vnavarro.org/?p=6701

[*] Vicenç Navarro, naceu en Barcelona o 1937 e licenciouse en Medicina e Cirurxía pola Universidade de Barcelona en 1962. Exiliouse de España no mesmo ano pola súa loita anti-franquista, pasando por universidades de Suecia (Uppsala e Estocolmo), onde estudou Economía Política; Gran Bretaña (London School of Economics, Oxford e Edimburgo), onde estudou Políticas Públicas e Sociais; e EEUU (Johns Hopkins University), onde se doctoró en Políticas Públicas e Sociais o 1967. Alí tamén foi nomeado profesor e posteriormente catedrático de Políticas Sanitarias e Sociais, Políticas Públicas e Estudos Políticos desde o ano 1977 [Máis información na wikipedia].

Web oficial do profesor Vicenç Navarro:
vnavarro.org
_____________
__________________

Sesión de investidura no Parlamento Español - Segunda Parte: "Antigüedad, Baldoví, a pata do Cid, e as clases de democracia" - Vídeo

Tags
Só un par de apuntes para presentar o vídeo. Por unha banda, a enorme vergoña allea que sentín esta mañá cando se interrompían con publicidade e ao unísono as retransmisións na radio tanto pública como privada coincidindo coa quenda de palabra de Iñaki Antigüedad. Polo outro, dicir que a Joan Baldoví esquecéuselle dicirlle ao señor Rajoy, que se eles ou o PSOE sucédense indefectiblemente unha lexislatura tras outra, débese ao control mediático: ese que exercen tanto nas canles públicas como privados onde o bipartidismo é un monográfico inaguantable. E tamén se lle esqueceu dicirlle, que se algúns partidos pequenos dispuxesen dos multimillonarios orzamentos cos que o PPSOE conta, ademais do xa mencionado, eles non terían nin un só deputado e desaparecerían, porque a maioría ía ver fai tempo o que é a "política" de verdade.

O vídeo só recolle as intervencións de Antigüedad (Amaiur) e Baldoví (Compromís), e a "educada" resposta de Rajoy a este último así como a réplica. Pedímosvos desculpas pola mala calidade do vídeo, pero tivemos que capturalo en directo.

Para os que si queren estar informados:


http://youtu.be/CHAoNvjwvyY


Fonte: http://iniciativadebate.wordpress.com/2011/12/20/antiguedad-baldovi-la-pata-del-cid-y-las-clases-de-democracia/
__________________________________

"O mundo já ingressou na segunda fase da crise", entrevista ao economista francês Gérard Duménil

Tags
"O mundo já ingressou na segunda fase da crise"

Em toda parte, a direita retomou a ofensiva. Ela se atém à questão dos déficits orçamentários e da elevação da dívida pública. Ela finge não ver que a austeridade orçamentária, além da transferência, que a felicita, do peso da dívida para as classes populares, não pode senão provocar a recaída numa nova contração da atividade. Essa é a segunda fase da crise. Essa segunda fase não será a última. O novo mergulho na recessão necessitará novas políticas. A análise é do economista francês Gérard Duménil, em entrevista ao Jornal da Unicamp.


Jornal da Unicamp [*]
20.12.2011

O economista francês Gérard Duménil é autor de vários livros e ensaios sobre o capitalismo contemporâneo. Este ano publicou, em parceria com Dominique Lévy, o livro The crisis of neoliberalism (Harvard University Press, 2011). Duménil esteve na Unicamp para uma palestra sobre a crise atual no Centro de Estudos Marxistas (Cemarx) no âmbito do programa de pós-graduação em ciência política do Instituto de Filosofia e Ciências Humanas (IFCH) da Unicamp.

Em entrevista ao Jornal da Unicamp, ele analisou o desenrolar da crise econômica internacional e advertiu: o mundo já ingressou na segunda fase da crise.

Jornal da UnicampVocê vem pesquisando o capitalismo neoliberal há muito tempo. Na sua análise, como se deve caracterizar essa etapa atual do capitalismo?

Gérard Duménil – O neoliberalismo é a nova etapa na qual ingressou o capitalismo com a transição dos anos 70 e 80. Eu e Dominique Lévy falamos de uma nova “ordem social”. Com essa expressão nós designamos a configuração de poderes relativos de classes sociais, dominações e compromissos. O neoliberalismo se caracteriza, desse modo, pelo reforço do poder das classes capitalistas em aliança com a classe dos gerentes (classe des cadres) – sobretudo as cúpulas das hierarquias e dos setores financeiros.

No decorrer dos decênios posteriores à Segunda Guerra Mundial, as classes capitalistas viram o seu poder e suas rendas diminuírem sensivelmente na maior parte dos países. Simplificando, nós poderíamos falar numa ordem “social-democrata”. As circunstâncias criadas pela crise de 1929, a Segunda Guerra Mundial e a força internacional do movimento operário tinham conduzido ao estabelecimento dessa ordem social relativamente favorável ao desenvolvimento econômico e à melhoria das condições de vida das classes populares – operários e empregados subalternos. O termo “social-democrata” para caracterizar essa ordem social se aplicava, evidentemente, melhor à Europa que aos Estados Unidos.

Com o estabelecimento da nova ordem social neoliberal, o funcionamento do capitalismo foi radicalmente transformado: uma nova disciplina foi imposta aos trabalhadores, em matéria de condições de trabalho, poder de compra, proteção social etc., além da desregulamentação (notadamente financeira), abertura das fronteiras comerciais e a livre mobilidade dos capitais no plano internacional – liberdade de investir no exterior. Esses dois últimos aspectos colocaram todos os trabalhadores do mundo numa situação de concorrência, quaisquer que sejam os níveis de salário comparativos nos diferentes países.

No plano das relações internacionais, os primeiros decênios do pós-guerra, ainda na antiga ordem “social democrata”, foram marcados por práticas imperialistas dos países dos países centrais: no plano econômico, pressão sobre os preços das matérias-primas e exportação de capitais; no plano político, corrupção, subversão e guerra. Com a chegada do neoliberalismo, as formas imperialistas foram renovadas. É difícil julgar em termos de intensidade, fazer comparação. Em termos econômicos, a explosão dos investimentos diretos no estrangeiro na década de 1990 certamente multiplicou o fluxo de lucros extraído dos países periféricos pelas classes capitalistas do centro. O fato de os países da periferia desejarem receber esses investimentos não muda nada a natureza imperialista dessas práticas – sabe-se que todos os trabalhadores “desejam” ser explorados a ficar desempregados.

Quando em meados dos anos 90, nós introduzimos essa interpretação do neoliberalismo em termos de classe, ela suscitou pouco interesse. Mas a explosão das desigualdades sociais deu a essa interpretação a força da evidência. A particularidade da análise marxista é a referência às classes mais que a grupos sociais. Esse caráter de classe está inscrito em todas as práticas neoliberais e inclusive os keynesianos de esquerda se exprimem, agora, nesses termos. Uma recusa a essa interpretação, no entanto, ainda se mantém; muitos não aceitam o papel importante que atribuímos aos gerentes (cadres) na ordem social neoliberal.

Entre os marxistas, continua-se a recusar que o controle dos meios de produção no capitalismo moderno é assegurado conjuntamente pelas classes capitalistas e pela classe dos gerentes (classe de cadres), o que faz dessa última uma segunda componente das classes superiores. Essa recusa é ainda mais desconcertante quando se tem em mente que as rendas das categorias superiores dos gerentes (cadres) no neoliberalismo explodiram ainda mais que as rendas dos capitalistas.

JU Para alguns autores, o neoliberalismo foi um ajuste inevitável provocado pela crise fiscal do Estado; para outros foi o resultado, também inevitável, da globalização.

Gérard Duménil – A explicação do neoliberalismo pela “crise fiscal” e frequentemente também pela inflação é a explicação da direita; é uma defesa dos interesses capitalistas. Ela especula com as inconsequências dos blocos políticos que dirigiam a ordem social do pós-guerra. Esses foram incapazes de gerir a crise dos anos 70 e preparam a cama para o neoliberalismo. Passa-se o mesmo com a explicação que apresenta o neoliberalismo como consequência da globalização. Esse argumento inverte as causalidades. O que o neoliberalismo faz é orientar a globalização, uma tendência antiga, para novas direções e acelerar o seu curso, abrindo a via para a “globalização neoliberal”. O movimento altermundialista lutou por uma outra globalização, solidária, e não baseada na exploração em proveito de uma minoria.

JU Você acaba de publicar, juntamente com o seu colega Dominique Lévy, um livro sobre a crise econômica atual. Na sua avaliação, qual é a natureza dessa crise?

Gérard Duménil – A crise atual é uma das quatro grandes crises – crises estruturais – que o capitalismo atravessou desde o final do século XIX: a crise da década de 1890, a crise de 1929, a crise da década de 1970 e a crise atual – iniciada em 2007/2008. Essas crises são episódios de perturbação de uma duração de cerca de uma dezena de anos (para as três primeiras). Elas ocorrem com uma periodicidade de cerca de 40 anos e separam as ordens sociais que evoquei na resposta à primeira pergunta. A primeira e a terceira dessas crises, as das décadas de 1890 e de 1970, seguiram-se a fases de queda da taxa de lucro e podem ser designadas como crises de rentabilidade. As duas outras crises, a de 1929 e a atual, nós as designamos como “crises de hegemonia financeira”. São grandes explosões que ocorrem na sequência de práticas das classes superiores visando ao aumento de suas rendas e de seus poderes. Todos os procedimentos do neoliberalismo estão aqui em ação: desregulamentação financeira e globalização. O primeiro aspecto é evidente, mas a globalização foi também, como vou indicar, um fator chave da crise atual.

Queda da taxa de lucro e explosão descontrolada das práticas das classes capitalistas são dois grandes tipos de explicação das grandes crises na obra de Marx. O primeiro tipo é bem conhecido. No Livro III de O Capital, Marx defende a tese da existência de uma “tendência decrescente da taxa de lucro” inerente ao caráter da mudança tecnológica no capitalismo (a dificuldade de aumentar a produtividade do trabalho sem realizar investimentos muito custosos, o que Marx descreve como a “elevação da composição orgânica do capital”).

Note-se que Marx refuta explicitamente a imputação da queda da taxa de lucro ao aumento da concorrência. (O segundo grande tipo de explicação para as crises já aparece em esboço nos escritos de Marx da década de 1840.) No Manifesto do Partido Comunista, Marx descreve as classes capitalistas como aprendizes de feiticeiros, desenvolvendo mecanismos capitalistas sob formas e em graus perigosos e perdendo, finalmente, o controle sobre as consequências de sua ação. Os aspectos financeiros da crise atual remetem diretamente às análises do “capital fictício”, aos quais Marx consagrou longos desenvolvimentos no Livro II de O Capital, desenvolvimentos que ecoam as ideias do Manifesto. De uma maneira bem estranha, alguns marxistas só aceitam a explicação das grandes crises pela queda da rentabilidade, excluindo qualquer outra explicação, e passam a multiplicar cálculos mal fundamentados.

Mas a crise atual não é uma simples crise financeira. É a crise de uma ordem social insustentável, o neoliberalismo. Essa crise, no centro do sistema, deveria acontecer, de qualquer modo, um dia ou outro, mas ele chegou de uma maneira bem particular em 2007/2008, vinda dos Estados Unidos. Dois tipos de mecanismos convergiram. Encontramos, de uma parte, a fragilidade induzida em todos os países neoliberais pelas práticas de financeirização e de globalização (notadamente financeira), motivada pela busca desenfreada de rendimentos crescentes por parte das classes superiores, reforçada pela recusa de regulamentação. O banco central dos EUA, em particular, perdeu o controle das taxas de juros e a capacidade de conduzir políticas macroeconômicas em decorrência da globalização financeira. De outra parte, a crise foi o efeito da trajetória econômica estadunidense, uma trajetória de desequilíbrios cumulativos, que os EUA puderam manter devido à sua hegemonia internacional – contrariamente à Europa que, considerada no seu conjunto, não conheceu tais desequilíbrios.

Desde 1980, o ritmo da acumulação de capital nos Estados Unidos desacelerou no território do próprio país enquanto cresciam os investimentos diretos no exterior. A isso é necessário acrescentar: um déficit crescente do comércio exterior, uma grande elevação do consumo (da parte das camadas mais favorecidas) e um endividamento igualmente crescente das famílias. O déficit de comércio exterior (o excesso de importações frente às exportações) alimentava um fluxo de dólares para o resto do mundo que tinha como única utilização a compra de títulos estadunidenses, levando ao financiamento da economia daquele país pelos estrangeiros – uma “dívida” vis-à-vis o estrangeiro, simplificando um pouco.

Por razões econômicas que eu não explicarei aqui, o crescimento dessa dívida exterior devia ser compensado por aquele da dívida interna, a das famílias e a do Estado, a fim de sustentar a atividade no território do país. Isso foi feito encorajando o endividamento das famílias pela política de crédito e pela desregulamentação – a dívida do governo teria podido substituir o endividamento das famílias mas isso ia contra as práticas neoliberais de antes da crise. Os credores das famílias (bancos e outros) não conservavam os créditos criados, mas os revendiam sob a forma de títulos (obrigações), cuja metade, mais ou menos, foi comprada pelo resto do mundo.

De tanto emprestar às famílias para além da capacidade delas saldarem as dívidas, as inadimplências se multiplicaram desde o início do ano de 2006. A desvalorização desses créditos desestabilizou o frágil edifício financeiro, nos EUA e no mundo, sem que o banco central dos Estados Unidos estivesse em condição de restabelecer os equilíbrios no contexto de desregulamentação e de globalização que ele próprio tinha favorecido. Esse foi o fator desencadeador, mas não o fundamental, da crise – combinação de fatores financeiros (a loucura neoliberal nesse domínio) e reais (a globalização, o sobre-consumo estadunidense e o déficit do comércio exterior desse país).

JUVocê falou em suas palestras no Brasil que a crise econômica teria entrado numa segunda fase. Como a crise vem se desenvolvendo?

Gérard Duménil – O mundo já ingressou na segunda fase da crise. É fácil compreender as razões. A primeira fase atingiu o pico no outono de 2008, quando caíram as grandes instituições financeiras estadunidenses, quando começou a recessão e quando a crise se propagou para o resto do mundo. As lições da crise de 1929 foram bem aprendidas. Os bancos centrais intervieram massivamente para sustentar as instituições financeiras (com medo de uma repetição da crise bancária de 1932) e os déficits orçamentários dos Estados atingiram níveis excepcionais. Mas essas medidas keynesianas, estimulando a demanda, só podiam ter por efeito uma sustentação temporária da atividade.

Os governos dos países do centro ainda não tomaram consciência do caráter estrutural da crise. Eles agem como se a crise tivesse sido puramente financeira, já ultrapassada; entretanto, as medidas keynesianas só criaram um sursis. Nenhuma medida antineoliberal séria foi tomada nos países do centro. São apenas políticas que visam o reforço da exploração das classes populares.

Nos Estados Unidos, a administração de Barak Obama elaborou uma lei, a lei Dodd-Frank, para regulamentar as práticas financeiras, mas os republicanos bloquearam completamente a aplicação. Em outras esferas, como gestão das empresas, exportação, déficits do comércio exterior, nada foi feito. Na Europa, a crise não é identificada como a crise do neoliberalismo. A Alemanha é apresentada como tendo provado a sustentabilidade do caminho neoliberal. A crise é imputada à incapacidade de gestão de certos Estados, notadamente a Grécia e Portugal.

Em toda parte, a direita retomou a ofensiva. Ela se atém à questão dos déficits orçamentários e da elevação da dívida pública. Ela finge não ver que a austeridade orçamentária, além da transferência, que a felicita, do peso da dívida para as classes populares, não pode senão provocar a recaída numa nova contração da atividade. Essa é a segunda fase da crise. Essa segunda fase não será a última. O novo mergulho na recessão necessitará novas políticas. Contrariamente à Europa, os Estados Unidos se lançaram massivamente no financiamento direto da dívida pública pelo banco central (o quantitative easing). Muito mais coisa será necessária, apesar da direita. Nós temos dificuldade em ver como a Europa poderá escapar disso.

JUÉ sabido que a crise econômica atingiu mais fortemente, pelo menos até agora, os EUA e a Europa. Na década de 1990, ao contrário, as crises econômicas foram mais fortes na periferia. Por que essa diferença? Como a crise atual se manifesta nas diferentes regiões do globo?

Gérard Duménil – Até a segunda metade da década de 1990, o neoliberalismo produziu estragos no mundo, notadamente na América Latina e na Ásia. Mesmo hoje, as taxas de crescimento na América Latina permanecem inferiores àquelas dos primeiros decênios do pós-Segunda Guerra Mundial, e isso a despeito da redução massiva dos salários reais – que foi reduzido à metade desde a crise de 1970 em alguns países da região. Na década de 1990 – e em 2001 na Argentina – os avanços do neoliberalismo provocaram grandes crises, das quais a crise argentina é um caso emblemático.

O mundo entrou, agora, numa fase nova. A transição para o neoliberalismo provoca um tipo de “divórcio”, nos países do centro, entre os interesses das classes superiores e os do país como território econômico. O caso dos Estados Unidos é espetacular. Como eu disse, as grandes empresas desse país investem cada vez menos no território do país e, cada vez mais, no resto do mundo. A globalização levou a um deslocamento da localização da produção industrial para as periferias: na Ásia, na América Latina e, inclusive, em alguns países da África sub-saariana.

JUAs políticas propostas pelos dois grandes da União Europeia para superar a crise têm repetido as fórmulas neoliberais. Os mercados intimidam os governos; Sarkozy e Merkel exigem mais e mais cortes orçamentários. Por que insistem em uma política que, para muitos observadores, está na origem da crise? Que resultado a aplicação de tais políticas poderá produzir?

Gérard Duménil – Eu não penso de jeito nenhum que o rigor orçamentário tenha sido uma das causas da crise. Isso é a expressão de uma crença keynesiana ingênua, tão ingênua quanto à crença na capacidade dessas políticas de suscitar a saída da crise, dispensando as necessárias transformações antineoliberais. Porém, nesse contexto, as políticas que visam erradicar os déficits não deixarão de provocar uma nova queda da produção.

JUMuitos analistas têm destacado que os partidos, sejam eles de direita ou de esquerda, não se diferenciam muito nas propostas para enfrentar a crise. Ademais, em vários países europeus, como a Inglaterra, a Espanha e Portugal, a direita foi eleitoralmente favorecida pela crise econômica. Os movimentos sociais poderiam construir uma alternativa de poder? Qual poderia ser um programa popular para enfrentar a crise atual?

Gérard Duménil – Nós não falamos dos aspectos políticos do neoliberalismo. A aliança na cúpula das hierarquias sociais entre classes capitalistas e classes dos gerentes (classes de cadres) logrou, por diversos mecanismos, afastar as classes populares da política “politiqueira”. Quero dizer: as afastou dos jogos dos partidos e dos grupos de pressão. Para as classes populares, só restou a (luta de) rua.

É preciso fazer entrar em cena grupos sociais que se encontram na “periferia” das classes dos gerentes (classes de cadres): os intelectuais e os políticos profissionais. No compromisso social dos pós-Segunda Guerra, frações relativamente importantes desses grupos eram partidárias da aliança com as classes populares (às quais elas não pertenciam), que elas apoiavam nos seus campos próprios de atuação.

No contexto do colapso do movimento operário mundial, as classes capitalistas lograram, no neoliberalismo, a selar uma aliança com as classes dos gerentes – usando o recurso da remuneração, notadamente – conduzindo gradualmente esses grupos periféricos (a universidade fornece muitas ilustrações sobre esse fenômeno) no empreendimento de conquista social do neoliberalismo. A proporção de grupos sociais motivados para uma aliança com as classes populares estreitou-se consideravelmente, ficando reduzida a alguns grupos “iluminados” aos quais eu próprio pertenço.

O sofrimento das classes populares não chega ao grupo dos gerentes e, no plano político, não há mais nenhum grande partido de esquerda. Na França, sabe-se no que se tornou o Partido Socialista, completamente ganho pela “globalização”, um termo para ocultar o neoliberalismo. Algo semelhante poderíamos dizer dos democratas nos Estados Unidos e eu deixo para vocês mesmos julgarem a situação do Brasil a esse respeito.

A vida política –politiqueira– se reduz à alternância entre dois partidos não equivalentes; mas o partido que se diz de esquerda é incapaz de propor uma alternativa, para não falar da sua implementação. O voto se reduz àquilo que nós chamamos na França o “voto sanção”. A direita sucede a esquerda na Espanha, por exemplo, porque a esquerda estava no poder durante a crise; a direita não tem, evidentemente, nenhuma capacidade superior para gerir a crise.

JUMuitos observadores têm falado da possibilidade de extinção do euro. Você acredita que isso poderá ocorrer? Na sua avaliação, quais seriam os desfechos mais prováveis para a crise atual?

Gérard Duménil – É possível que alguns países saiam da zona do euro. Isso não resolveria o problema da dívida deles, que se tornaria ainda impagável depois da desvalorização da nova moeda substituta do euro. O problema é o do cancelamento da dívida ou de sua adoção pelo banco central. A crise da dívida atingiu agora os países do centro da Europa, e será necessário que esses países tomem consciência da amplitude e da verdadeira natureza do problema.

Isso remete às características daquilo que nós chamamos a “terceira fase da crise”. Quais políticas serão adotadas face à nova recessão? Como será gerida a crise na Itália e, depois, na França? Como a Alemanha responderá à pressão dos “mercados” (as instituições financeiras internacionais)? Uma coisa é certa: essas dívidas não devem ser pagas, o que exige a transferência delas para fora dos bancos ou uma forte intervenção na sua gestão.

Agora, o ponto fundamental é a vontade dos governos dos países mais poderosos da Europa, notadamente a Alemanha, de reforçar a integração europeia (em vez de estourar a zona do euro), que se opõe à vontade de “desglobalização” de alguns. Esse debate oculta a questão central: qual Europa? Uma Europa das classes superiores ou a de um novo compromisso de esquerda?

[*] Jornal da Unicamp, Universidade Estadual de Campinas / ASCOM - Assessoria de Comunicação e Imprensa  - e-mail: imprensa@unicamp.br - Cidade Universitária "Zeferino Vaz" Barão Geraldo - Campinas - SP

Fonte: Agência Carta Maior

Ler comentarios em: www.cartamaior.com.br
____________________________

Asociacións ambientalistas esixen solucións para os depósitos de áridos asfálticos de Vilar do Colo


Representantes da Plataforma de Defensa dos Camiños, AETNA, Plataforma de Afectados polo Polígono Industrial de Vilar do Colo, Verdegaia, ADEGA e SGHN, realizaron unha visita ao Monte de San Lourenzo (concello de Cabanas) nunha parcela de solo rústico de uso forestal, propiedade da empresa MANMER na que se atopan, dende o ano 2009, uns amoreamentos de áridos asfálticos procedentes de Holanda. Este materiais foron descargados no Porto Exterior de Ferrol, onde aínda quedan depositadas unhas 300.000 toneladas.

A finalidade da visita era constatar que, a día de hoxe, aínda non se emprendeu obra ningunha, nin se libraron os cinco metros da zona de policía do rego ao que están obrigados, malia a teren transcorrido oito meses despois de ser licitados os acopios por parte da Consellería de Medio Ambiente, e atoparse esa licenza condicionada á instauración, nun prazo de dous meses, dunhas medidas de prevención de impactos ambientais sobre as augas, tanto superficiais como subterráneas e sobre o solo.

Atendendo ás resolucións da Secretaría Xeral de Calidade Ambiental, de Augas de Galicia e da Fiscalía Provincial de A Coruña, -a cal se expresa nestes termos: “Se o seu almacenamento, unha vez advertido, non se realizase coas prevencións establecidas, tal e como advirte o informe, daquela si podería entenderse que poidese traspasar o límite do dereito penal”-, as devanditas asociacións deciden solicitar, por unha banda, que se tomen medidas sancionadoras contra a empresa MANMER por incumprimento das condicións impostas por ditos organismos, e por outro lado que se retome esta cuestión por parte da Administración e a Fiscalía, tendo en conta os seguintes puntos:
a) A ilegalidade da ubicación dos residuos en solo rústico, conculcando gravemente a Lei do Solo.

b) O recoñecemento destes materiais como residuos, xa que non foron debidamente inertizados.

c) A contaminación directa das fontes do río Baa.

d) O cuestionamento das concentracións de sustancias tóxicas, nocivas ou perigosas para o medio ambiente e a saúde humana que poden definir un material como perigoso, tendo en conta que os áridos asfálticos da parcela de Cabanas ocupan solo rústico e non industrial, que o potencial de carga dos ecosistemas circundantes é moi reducido e que os puntos anteriores hai que poñelos en relación co inmenso volume (60.000 toneladas) dos materiais amoreados.

e) A posible consideración de tráfico ilegal, dende a orixe da operación de traslado, segundo sinala a normativa europea para o traslado de residuos entre países comunitarios.

f) Os intereses ambientais, por existir hábitats prioritarios na contorna, os intereses económicos, pola posible afección aos bancos marisqueiros de Mugardos e Barallobre, e o interese prioritario da toma de auga potable para consumo humano, dado que en Mugardos existe un punto de captación de auga para ese uso.
Por todo isto, solicitarán a actuación da Fiscalía de Delictos Ambientais, e á Consellería de Medio Ambiente que se ordene o traslado dos residuos a unha instalación que reúna as condicións de seguridade necesarias para o almacenamento destes materiais, en tanto non se resolva sobre o seu destino final.

Enviado por:
FERROL
-ferrol@sghn.org-
19 de dezembro de 2011 12:43
_____________

A noticia no xornal comarcal "Diario de Ferrol":

Asociacións ambientalistas piden solucións para os depósitos de áridos de Manmer

_________________

Coincidindo co debate da Lei de Acompañamento dos orzamentos sanitarios para o ano 2012, SOS Sanidade Pública convoca unha Concentración en Compostela, para o Mércores 21 de Decembro - A Plataforma ... de Ferrol organiza un Autobusus


A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública da Área de Ferrol, acordou secundar a convocatoria que desde SOS Sanidade Pública organizaron, para facer chegar ao Parlamento de Galicia o rexeitamento aos recortes e privatizacións dos servizos sanitarios que está levando a cabo o goberno da Xunta de Galicia, algunha de cuxas medidas pretender pór en marcha a través dos Orzamentos da CCAA do ano 2012.

Concentración

A Plataforma SOS Sanidade Pública convocou unha Concentración para o Mércores 21 de Decembro, ás 5 da Tarde diante do Parlamento de Galicia, aos representantes das Plataforma para a Defensa da Sanidade Pública e as organizacións que a integran coincidindo co debate da Lei de Acompañamento dos orzamentos sanitarios para o próximo ano, diante do Parlamento de Galicia.

Na concentración a Plataforma fará entrega aos parlamentarios dunha bolsa de supervivencia que deberan levar aqueles enfermos que sexan hospitalizados nos centros públicos, se sae adiante a estratexia do presidente Núñez Feijoo de facer pagar os servizos de comida, limpeza, hixiene, etc.

Aínda que á mesma están convocados representes das Plataformas para a Defensa da Sanidade Pública e das organizacións que integran SOS Sanidade Pública, facemos extensivo o chamamento a todos os cidadáns que queiran a que se somen á mesma, dado que os recortes e privatizacións afectaran gravemente a todos os galegos/as e quen residen na CCAA.

Autobús dede Ferrrol

A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública da Área de Ferrol, pon un Autobús para facilitar o traslado a Santiago de Compostela a toda aquela persoas que querían acudir a Compostela á mobilización do día 21D convocada por S.O.S. Sanidade Pública. Entre diversas entidades que formamos parte da Plataforma organizamos un autobús que sairá mañá día 21 de decembro de 2011, ás 15:15 horas da parada de buses d'As Pías, fronte ao Monumento ao 10 de Marzal. O regreso está previsto para as 18:15 horas.

Telefono de contacto

Todas as persoas interesadas en acudir neste autobús deberán anotarse no número de teléfono 670264501.
PARÉMOSLLES OS PES XA, AGORA !!

NON ESPEREMOS A QUE DESMONTEN A SANIDADE PÚBLICA !!
NON Á PRIVATIZACIÓN !!
Sos Sanidade Pública

Plataforma pola Defensa da Sanidade Pública de Ferrol
_____________

luns, decembro 19, 2011

Sesión de investidura no Parlamento Español - Primeira Parte

Tags

 Madrid - Parlamento Español - 19.12.2011 - Debate Investidura

Non concluíu aínda a comparecencia de Mariano Rajoy. Pero xa se pode facer un esbozo das liñas de actuación que pretende pór en práctica. Ata se podería resumir en: menos Estado e máis sector privado. Ou aínda máis: ímolo a pasar moi mal.

Comezou a súa comparecencia con conceptos vagos:

- Índice de confianza

- Esforzos moi esixentes

- Saneamento e reestruturación do sector financeiro

- Reforma laboral

- Reforma do sector público

Incidiu nas tarefas a curto prazo:

- Prórroga dos orzamentos de 2011 (ata o 31 de marzo)

- Actualización do poder adquisitivo das pensións

- Establecer o teito de gasto en xaneiro

- Pór en práctica a Lei de estabilidade orzamentaria

- Eliminar as duplicidades do sector público

- Establecer a taxa "0" na reposición do sector público

- Melloras fiscais para Pemes e autónomos

- Reforma da negociación colectiva

- Exención por venda de activos fixos

- Supresión das pontes festivas

Pero o mellor é o que se lle intúe dentro dun discurso pouco claro:

- Privatización da TV pública

- Copago sanitario

e? promoción da enerxía nuclear.

Ampliaremos segundo conclúa "aínda que as nubes oculten o ceo" (Rajoy dixit).

Segue o asununto ...

E ben, ata aquí chegou o que puidese ter algún interese, porque as intervencións agora mesmo de Rosa Díez e a de mañá do PNV, son tan emocionantes como observar a degradación por efecto da erosión nunha roca en tempo real. E sabemos que ao grupo mixto (no que se integra por imposición Amaiur), concederáselle un espazo de tempo moi limitado cando non nulo.

Do PSOE e CIU non faremos ningún comentario, pois as súas intervencións navegaron entre o anodino, o demagóxico, o impresentable e o hipócrita. Así que non perderemos o noso valioso tempo con eles.

Dos que nos ocupan, dicir que estiveron na liña esperada, e que Cayo Lara gaña moitísimo cando non le o discurso e exprésase directamente, a base de convicción.

Sensatos sería a definición, e argumentalmente poderosos tamén. Entre a quenda de intervención e os dous de réplica, pasaron por todos eses temas que debesen importarnos, nos que ademais de crítica achegaron construtivas solucións.

Falouse de redución do déficit en base a unha fiscalidade progresiva, e especialmente, dotando de orzamento e mecanismos á axencia tributaria para atallar a fraude fiscal e a evasión de impostos. A este respecto utilizáronse os datos do informe de Gestha que publicamos hai pouco nesta mesma páxina.

Tratouse un tema moi sensible como o dos desafiuzamentos e a dación en pago, falouse de xustiza, de sanidade e "repago", de devolver o poder adquisitivo ás pensións e tamén de política hídrica e territorial. En resumo, desde o grupo de EU-ICV-CHA, pasouse por case todo aquilo que merecía mención e que lles permitiu o tempo asignado.

A postura do candidato Rajoy, foi clarificadora das políticas que nos esperan. Tampouco se pode dicir que non sexa coherente, iso non sería xusto. foi educado, moderadamente conciliador nas formas, e digno representante da ideoloxía do seu partido. A pena é que moitos dos seus votantes non saben o que significa isto.

Rexeitou de plano todas e cada unha das propostas que teñan que ver con políticas sociais, e con todas aquelas que se acheguen minimamente a conceptos de igualdade, maior autonomía territorial ou de economía social. É lóxico.

As súas receitas son as contrarias: menos impostos, menos Estado e administración pública, e maior apoio ás entidades privadas.

Pero para que ninguén diga que a sesión vespertina non foi útil? si nos decatamos de cousas que non quedaran claras esta mañá. Desenmascarouse moito a súa postura en varios asuntos polémicos. Haberá máis privatizacións, impulsarase a enerxía nuclear, existirá a dación en pago ao gusto do chef (como opción e con requisitos moito máis duros e peores condicións, e xamais se exporá o carácter retroactivo destas medidas porque causaría inseguridade xurídica). Retomaranse as obras faraónicas de transvasamentos do plan hidrológico nacional, e apostarase polos contratos indefinidos pero absolutamente flexibles. Tamén se fixará o obxectivo "rescatador" no verdadeiro cancro da débeda deste país: a privada (unha débeda que aos cidadáns teríanos que importar un pito, e iso aplicando o propio credo da dereita, así que nin dicir ten aplicando o da esquerda). O propio Rajoy encargouse de recordarnos que "a débeda privada de España" é a segunda do mundo por detrás da de EEUU? (isto veu a colación de quedar sen argumentos para desmontar as propostas de EU para acabar coa débeda pública).

E pouco máis. Que moitos xa sabiamos o que significaba un goberno do PP, e outros moitos vanse a decatar agora. Esperemos que a poboación estea á altura das circunstancias á hora de facerse oír.

Fonte: Inciativa Debate.
________________