Amosando publicacións coa etiqueta A Esquerda. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta A Esquerda. Amosar todas as publicacións

mércores, maio 11, 2022

Yolanda Díaz e a nova aposta polo espazo do descafeinado, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
11.05.2022


A aposta de Pedro Sánchez, do PSOE, da patronal, dos medios de comunicación, e das elites sindicais vendidas de CCOO e UXT por Yolanda Díaz ten unha razón.

Yolanda é a liquidadora do que puidera quedar de esquerda organizada no Estado español, é a encargada de artellar outro novo espazo que acabe de diluír a esquerda na nada da inconsistencia.

A dereita mediática amósase preocupada polo dano que lle esta facendo a esquerda o non pechar filas detrás de Yolanda Díaz. O PSOE esta preocupado porque o "período de escoita", que non de negociación ou confrontación de ideas, proxectos, programas, etc, non chegue a bo porto.

A dereita mediática, a patronal, as cúpulas sindicais vendidas, todos con Yolanda Díaz e o seu pragmatismo.

Porque en tempos de crise as oligarquías prefiren unha esquerda descafeinada, aínda que iso poida reforzar as filas da ultradereita e do fascismo.

Frases baleiras que deixan claro que o proxecto esta tamén baleiro:

"Período de escoita".
"O nome é o de menos (e a ideoloxía tamén)".
"Ampliar o espazo (cando o universo xa é infinito)".
"Fuxir do personalismo (para unirse a un proxecto persoal e personalista)".

Estamos como queremos.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
10 de maio de 2022 16:53

_______

martes, maio 10, 2022

A dor allea non nos debe ser indiferente, ... Por Celso Posada Fernández


Por Celso Posada Fernández [*]
10.05.2022


A DOR ALLEA NON NOS DEBE SER INDIFERENTE


Vivimos tempos de salvaxe ditadura do capital, de hexemonía do Neoliberalismo no que cada día se concentra máis e máis a riqueza, os privilexios e o poder nas mans dunha minoría privilexiada a costa do recorte dos dereitos, da dignidade, dos salarios da clase traballadora e das maiorías sociais. E todo isto debe-se a decisións políticas tomadas por organizacións políticas e por gobernos que actúan como esbirros e lacaios, como o brazo executor das políticas neoliberais e de salvaxes recortes ditadas ao servizo das elites económicas e financeiras e das grandes trasnacionais.

Ante isto e ante o perigoso e preocupante avance da ultradereita e o fascismo tanto no estado español, como na Europa e no mundo toca organizarse social, sindical e politicamente, dar a batalla cultural e ideolóxica dende unha pedagoxía democrática e antifascista, crear comunidade e moverse polos principios e valores do apoio mutuo, da solidariedade internacionalista, pola empatía e pola colectividade construída dende abaixo e de forma transversal e democrática.

Hai que dar unha resposta política e loitar fronte os valores neoliberais como son: o individualismo salvaxe, o consumismo exacerbado de bens innecesarios e a competitividade extrema e de fomentar valores como son: os do compañeirismo, a igualdade, a solidariedade, a colectividade e loita polo ben común e pola defensa do público, da democracia e das liberdades tanto colectivas como individuais.

Non hai democracia cando a riqueza e o poder están concentrados nunha plutocracia que vive a todo luxo a costa do recorte de dereitos, dos salarios, da dignidade e da liberdade da clase traballadora e das maiorías sociais.

Toca pasar a acción política e o compromiso social e político que a cidadanía e a sociedade civil se organicen en todos os ámbitos (sociais, políticos, culturais, veciñais, sindicais, estudantís,...) tanto dende os movementos sociais, como nas asociacións culturais, veciñais, no movemento ecoloxista, feminista, nos sindicatos de clase, nas plataformas na defensa da sanidade e do ensino público, na defensa das pensións e dos servizos públicos, nas PAHS e Stop Desafiuzamentos, nos centros sociais, nas radios libres e comunitarias, nas organizacións políticas de esquerdas.

Son tempos nos que as nosas liberdades e os nosos dereitos están seriamente ameazados pola ultradereita e por organizacións políticas racistas, machistas, clasistas, fascistas, lgtbifóbicas que enfrentan o último co penúltimo pra defender os privilexios dos seus amos a elites económicas.

Non deixemos que a resignación, a apatía, o medo, a represión nos desmobilicen e nos fagan persoas egoístas, individualistas e alleas o sufrimento, a dor e as inxustizas alleas, xa que nos afectan directamente tamén a nós mesm@s xa que MORREMOS CANDO GARDAMOS SILENCIO FRONTE AS INXUSTIZAS.

ANTE ELAS EMPATÍA, SOLIDARIEDADE, COLECTIVIDADE, COMUNIDADE, APOIO MUTUO, LOITA, ORGANIZACIÓN E MOBILIZACIÓN COLECTIVA.

[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. É un activista en diferentes movementos sociais de Ferrolterra. Militante do BNG e a UPG. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre.| No Facebook. | En Twitter. | Artigos en: Nós Diario, Diario de Ferrol, Galicia Confidencial, Ferrol 360, GalizaLivre, Praza Pública, El Comunista e Ártabra 21.

Enviado por:
celso posada
-celsoposada2006@hotmail.com-
9 de maio de 2022 12:00

_______

sábado, abril 30, 2022

O goberno de Pedro Sánchez vai espido


Socialismo 21 Declaración

O GOBERNO DE PEDRO SANCHEZ VAI ESPIDO

A decisión do presidente Pedro Sánchez e do seu goberno de enviar armas ao goberno ucraíno e apoiar as medidas de guerra económica contra Rusia ditadas por EEUU e a OTAN, teñen un efecto "boomerang" contra as condicións de vida da maioría social en España, non axudar a desescalar o devandito conflito ou avanzar nunha solución negociada, xunto coa traizón do pobo saharauí ao incumprir os mandatos da ONU de someterse á monarquía reaccionaria de Marrocos, abrindo un grave conflito con Alxeria, que é o principal provedor de gas a España, e o anuncio de aumentar o gasto militar ate o 2% do PIB, que suporá novos recortes sociais, acabaron coas ilusións dunha parte importante da sociedade nunha gobernanza progresista baseada no programa da coalición entre PSOE e Unidos Podemos.

O goberno de coalición tivo que facer fronte á extraordinaria situación provocada pola pandemia de Covid-19 e as súas consecuencias económicas e sociais. O balance da súa actuación estivo condicionado polos graves recortes da sanidade pública, a privatización das residencias de maiores e o deterioro das de carácter público, herdadas de anteriores gobernos. Aínda que estes servizos son competencia das autonomías, e a xestión dos gobernos autonómicos, especialmente en Cataluña e Madrid, foi nefasta con decenas de miles de falecidos en residencias que deberían terse evitado, tampouco o goberno español achegou recursos suficientes e medios para fortalecer o sistema público de saúde e residencia.

A implantación dos ERTE para evitar o desemprego e o peche de empresas, aínda que conseguiu boa parte do seu obxectivo, non gozou do nivel de protección social adoptado por Francia e Alemaña e, polo tanto, non evitou o importante agravamento da pobreza no conxunto do Estado español.

Durante todo este período son salientábeis os incumprimentos do programa de goberno pactado: a Lei de Seguridade Cidadá presentada polo goberno non derroga os aspectos máis lesivos da “lei mordaza”, non derrogou aspectos importantes da reforma laboral do Partido Popular. xa que a baixada de despedimentos, etc., recortou en varios puntos o poder adquisitivo das pensións ao non aplicar o IPC real, aproba un proxecto de lei sobre vivenda que obtivo o rexeitamento unánime de 120 entidades sociais, a PAH, Sindicatos de Inquilinos, Ninguén Sen Fogar, Marea Pensionista-COESPE, Alianza de Mareas e Movementos Sociais, sindicatos, ..., e fixo necesario rexistrar 60 emendas no seu trámite parlamentario, ...

A nova Lei de Ingreso Mínima Vital, presentada como un gran paso na loita contra a pobreza, estableceu serias limitacións para acceder a este dereito (esixencia dun período de carencia de ingresos de 1 ano antes da solicitude), e posteriormente ampliou o prazo de resolución de tres a seis meses. As previsións anunciaron en 2020 que dita lei beneficiaría a 850.000 familias e 2,2 millóns, en realidade só deu cobertura en marzo de 2022 a 428.000 fogares e 1,06 millóns de persoas, nunha situación de agravamento da exclusión social en España.

A xestión dos fondos europeos de reactivación económica non é transparente, o seu destino non prima o reforzo dos servizos públicos nin a creación de industrias públicas que respondan ás principais necesidades da sociedade, unha vez máis estes recursos serven para favorecer ás grandes multinacionais e empresas privadas, xerando fortes críticas por parte de amplos sectores sociais, das organizacións ecoloxistas, e tamén das comunidades autónomas que se senten discriminadas na súa distribución.

Este balance da acción de goberno, cheo de incumprimentos do programa de goberno, insuficiencias notorias, que xera malestar social e perda de apoios populares, empeorou seriamente despois do apoio de Pedro Sánchez e da maioría do seu goberno para o envío de armas ao goberno de Ucraína, que se agravou gravemente a guerra económica contra Rusia, a traizón ao pobo saharauí, a apertura dunha grave crise con Alxeria e o compromiso de aumentar o gasto militar ate o 2% do PIB. Vexamos algunhas das súas consecuencias:

✔ O peche das exportacións de produtos agroalimentarios de España a Rusia e o bloqueo da importación de materias primas minerais de Rusia a España, imprescindibles para a industria.

✔ Aumento do custo da enerxía que desencadea a inflación.

✔ Os graves efectos destas medidas en Europa e especialmente en Alemaña prexudican tamén as exportacións e importacións con España.

✔ O conxunto de medidas de guerra económica impulsa cara a unha nova recesión económica.

✔ O anuncio do BCE de poñer fin ás medidas de expansión monetaria e de activar de novo as medidas de axuste e austeridade, afectará gravemente ao Estado español polos seus elevados déficits orzamentarios, débeda pública e exterior, e traducirase en graves recortes sociais, aumento do paro e da pobreza.

✔ A esta sinistra perspectiva hai que engadir a irresponsábel actitude de Pedro Sánchez cara ao Sáhara, que abriu un grave conflito con Alxeria e traerá novos problemas no abastecemento e no prezo do gas importado dese país.

✔ O gasto militar real pactado polo goberno de coalición nos orzamentos xerais para 2022 ascende a 22.796 millóns de euros, un 124% máis que o asignado ao Ministerio de Defensa e un incremento do 5,75% respecto ao ano anterior. A estes datos hai que engadir o compromiso de Pedro Sánchez, obedecendo as indicacións de EEUU, de aumentar o gasto militar do Ministerio de Defensa ate o 2% do PIB, o que supón incrementar o devandito gasto en case 15.000 millóns de euros anuais (ver informes e comunicados do Centro Delás). Como é previsíbel, o diñeiro empregado no gasto militar, na compra de armas a EE. UU., descontarase do gasto social.

Se, ademais, o conflito en Ucraína se atrincheira ou entra nunha espiral belicista, as consecuencias serán catastróficas e recaerán de novo sobre a clase traballadora e a maioría social.

A credibilidade do goberno de coalición está en poucas horas. O xiro adoptado por Pedro Sánchez no Sahara desacreditouno, deixándoo en minoría no Congreso dos Deputados. O escándalo de espionaxe a través do sistema "Pegasus" aos representantes políticos independentistas en Cataluña e Euskadi, pendente de aclaracións por parte do goberno español, debilita o apoio e a estabilidade do goberno.

Nesta conxuntura política, a actuación de Pedro Sánchez facilitou que o Partido Popular resucito das súas cinzas tras a dimisión de Pablo Casado e o nomeamento de Alberto Nuñez Feijóo. As eleccións andaluzas previstas para xuño anuncian unha vitoria do PP e VOX, e un desastre para o PSOE e a candidatura que tenta agrupar ao resto da esquerda andaluza. O que sementa ventos, recolle tempestades.

O papel de Unidos Podemos como socio minoritario do goberno de coalición

A praxe do goberno de coalición, entre un PSOE social liberal que abandonou a defensa da soberanía popular, facendo méritos ante Joe Biden, e o socio minoritario Unidos Podemos, confirma os temores de quen advertiu dos riscos de Unidos Podemos se entrou na devandita operación política, a partir da experiencia histórica en Francia, o colapso do PC francés tras a súa entrada no goberno de François Mitterrand en 1981, ou o caso máis recente do goberno de coalición de IU co PSOE de Susana Díaz en 2013 en Andalucía.

Ante boa parte da cidadanía, Unidos Podemos é un socio de goberno que se deixa levar pola xestión de Pedro Sánchez e do PSOE. A división dos membros de Unidos Podemos no goberno pola axuda militar a Ucraína foi un sinal de crise e impotencia. A oposición de Unidos Podemos ao xiro de Pedro Sánchez sobre o Sahara non foi suficiente para evitar a traizón ao pobo saharauí. Os avatares e contradicións de Unidos Podemos ante o proxecto de lei de vivenda acordado no goberno, e a posterior rectificación que apoia o rexistro de emendas tras a presión social e doutros grupos parlamentarios demostra que ante un PSOE social liberal, que abandonou a defensa da soberanía popular e nos arrastra a unha guerra económica con terríbeis consecuencias para a poboación,

O desencanto esténdese entre o electorado e os activistas de Unidos Podemos, acentuando as crises internas entre as súas organizacións políticas. O proxecto "Fronte Ampla" da vicepresidenta Yolanda Díaz naceu moi debilitado, ao perder boa parte da súa credibilidade polo seu escandaloso apoio a Pedro Sánchez no envío de armas ao goberno ucraíno, a súa incapacidade para opoñerse á guerra económica contra Rusia, e ao facer prevalecer unha política que favoreza unha solución negociada.

Unha vez máis, un proxecto político, meramente electoral e institucional, sen un programa que aborde a recuperación da soberanía popular, para levar a cabo os cambios económicos necesarios como a nacionalización do sector enerxético, a reindustrialización do país, o avance da soberanía alimentaria, a reversión da privatización no ámbito público. Sectores, xerando pleno emprego digno derrogando totalmente a reforma laboral do PP, impulsando unha lei de vivenda digna, que apoie a loita dos movementos sociais, e o empoderamento da cidadanía, non pode suscitar esperanzas, e impedir a gobernabilidade dos partidos do sistema, ben mediante a recuperación da alternancia entre PSOE e PP, unha alianza entre o PP e Vox, ou a posibilidade dun goberno de gran coalición entre PP e PSOE.

Facemos un chamamento á reflexión crítica sobre os cadros e activistas das organizacións que forman Unidos Podemos, o resto das formacións que están á esquerda do PSOE, os sectores dentro do PSOE que rexeitan o xiro á dereita de Pedro Sánchez e os seus. apoio a unha monarquía corrupta, ás organizacións e activistas sociais que coa súa loita permanente defenden os dereitos sociais e impediron novos recortes sociais, sobre a necesidade de abrir un debate fraternal sobre como saír da encrucillada actual e construír unha nova esperanza de liberación.

Nesta conxuntura determinada pola guerra en Ucraína e a estratexia de EEUU e a OTAN de estenderse no resto do mundo ameazando a estabilidade e a paz no planeta, co obxectivo de perpetuar a súa dominación para apropiarse dos recursos do resto de países, explotar á clase traballadora, incrementar a desigualdade, ameazar o equilibrio ecolóxico, impedir unha democracia que garanta a participación efectiva e empoderamento da cidadanía, preservar as ditaduras dos seus aliados, ..., é necesario levantar un proxecto de transformación social, que permita recuperar a soberanía popular e económica, a democracia real, saír da OTAN, e construír novas relacións de cooperación e solidariedade entre as nacións e pobos, baseadas na xustiza e equidade, no mutuo respecto á seguridade, sen bloques, que recoñeza a realidade dun mundo multipolar, que defenda a paz e abra a perspectiva do socialismo para a humanidade.

25 de abril de 2022

ASOCIACIÓN POLÍTICO CULTURAL SOCIALISMO 21

https://socialismo21.net/

as.socialismo21@gmail.com

Enviado por:
Plataforma Salir Euro
-salireuro3@gmail.com-
29 de abril de 2022 19:24

_______

martes, febreiro 22, 2022

Sí o PP de Casado, que é a ultradereita do PP, pasa a ser o PP de Ayuso, o PP será VOX, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
22.02.2022


Xa non se pode falar de dereita corrupta, agora é ultradereita fascista corrupta.

Vendo o nivel político e o nivel dos actuais políticos, penso que non estamos dirixidos por estadistas, máis ben posiblemente é a xeración dos torpes. Non ten visión global e moito menos altura de miras. Con este panorama podemos agardar calquera cousa.

E entre os oligarcas, os grandes empresarios, os poderes fácticos que moven os fíos e financian a ultradereita, as cabezas tampouco están moi ben amobladas e representan ao pensamento fascista máis rancio e ao neoliberalismo máis inhumano.

Sería moi interesante que os medios de comunicación ousasen desvelar os nomes dos grandes empresarios que financian a ultradereita, pero non o farán, uns porque a eles tamén os financian e outros por medo.

Os mesmos que teñen branqueado ao fascismo no Estado español, que lles teñen normalizando, que lles teñen dado publicidade, non van a dicir quen alimentan ao monstro con moito diñeiro.

O problema é que a esquerda tamén está descoidando un dos seus francos, porque a esquerda, do "centro" político que representa o PSOE, e da socialdemocracia que representa UP, non hai nada, porque o teñen desmantelado. Nestes momentos de polarización extrema é máis necesaria que nunca para frear ao fascismo.

Porque unha parte importante do voto de VOX é un voto anti sistema, un voto de frustración e desencanto coas institucións, un voto de castigo aos partidos actuais e tradicionais que ven en VOX algo que se enfronta a un sistema que ven como o problema.

VOX non é para nada un partido anti sistema, porque os seus fíos os moven as oligarquías que controlan o sistema, VOX non é un partido que se enfronta as institucións, porque os apoian unha parte dos poderes fácticos que controlan as institucións, VOX non é para nada un partido contra os poderes económicos, porque algúns dos empresarios máis poderosos do Estado os financian. Pero o que venden cara a sociedade é outra cousa e agora o produto se compra porque o desencanto e o medo teñen calado profundamente na clase traballadora.

VOX é un partido neoliberal e fascista, un partido franquista e profundamente anti obreiro. Pero para enfrontarse a este reto é preciso un espazo de esquerdas ocupado por organizacións que defendan posicións claramente de esquerdas e sempre a esquerda da socialdemocracia.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
21 de fevereiro de 2022 14:52

_______

Foto: de Ajeng Dinar Ulfiana.
_______

martes, febreiro 15, 2022

Artigos de André Abeledo - Acurralar a Rusia é unha mala idea - A extrema dereita avanza e a esquerda vaise diluíndo; Galiza, Euskadi e Catalunya resisten ao contaxio


Acurralar a Rusia é unha mala idea.

Neste mapa podemos ver as bases con que a OTAN acurralar a Rusia, se cadra iso nos permita entender mellor o que acontece na Ucraína e os motivos de Rusia para sentirse agredida e fustrigada.

É algo obxectivo e non subxectivo que as bases da OTAN son un perigo para aqueles países que non pertencen a esa organización, a súa historia é a de unha organización que pretende impoñerse pola forza e dirixida dende Washington.

E si finalmente Rusia non invade a Ucraína os medios de desinformación, a OTAN e os EEUU que dicían que a invasión é inminente, van a pedir desculpas? Non o farán.

Pero acaso Rusia ou calquera país ameazado non ten dereito a defenderse?.

Non hai que irse moi lonxe para poñer exemplos de mentiras da OTAN e os seus aliados que levaron a invasións, dende as inexistentes armas de destrución masiva en Iraq, ata as mentiras  coas que se buscou ter coartada para destruír Libia.

Precisamos de memoria para non ser enganados unha e outra vez.

Doc: NATO (OTAN) on the Map. | #WareNato,
---

A extrema dereita avanza e a esquerda vaise diluíndo. Galiza, Euskadi e Catalunya resisten ao contaxio.

VOX ten executado en Castela e León un ascenso moi preocupante en termos democráticos.

É o maior ascenso da extrema dereita en Europa en eleccións recentes.

A través de pactos contra natura o PP e CIUDADANOS teñen ido branqueando ao fascismo, pero non o fixeron solos, a maioría dos medios de comunicación tamén son responsables.

Ao contrario de como ocorre en outros países de Europa aquí non ten habido cordón sanitario con respecto a ultradereita.

En Países Baixos, Alemaña ou Italia, as forzas ultraconservadoras téñense desinchado nos últimos comicios. Un escenario que é oposto na Península Ibérica converténdose nunha das excepcións europeas.

A extrema dereita segue avanzando, os que teñen ido liquidando a esquerda para construír espazos de moderación séguense diluíndo.

Cando a xente de esquerdas síntese traizoada, de pouco sirve a chantaxe do "eu ou o caos", que fan os que teñen feito o traballo de deixarnos orfos a nivel político.

Os proxectos persoais que non contan cunha verdadeira militancia activa e viven das redes socias e do espazo que os medios de comunicación queren darlles, cando veñen mal dadas non serven para nada, como moito son unha axencia de colocación.

Pero dificilmente os políticos de profesión que non se guían por motivos ideolóxicos ou de verdadeira transformación social poden ter unha visión xeral e global, a súa é máis unha visión a corto prazo e cun obxectivo de supervivencia persoal no cargo.

Non son crente, non me move a fe, o fai a razón, non vexo motivo para ter fe en persoas cando non a teño nun Deus, os mesías aborréceme e as ovellas aínda máis.

Sigo tendo claro que si no campo da esquerda non recuperamos o decurso de clase, si non somos capaces de tomar as rúas, si non somos exemplo consecuente para a clase obreira, si non somos capaces de ocupar o espazo que nos corresponde como única ferramenta útil da clase obreira, para defender os seus dereitos e a súa dignidade, entón o fascismo fará o seu traballo.

A ultradereita utilizará o decurso do odio e do medo disfrazándoo de decurso obreiro, de nacionalismo radical, de defensa da soberanía nacional, para dirixir as traballadoras e traballadores no camiño que desexa a oligarquía, cara o matadoiro.

Dende a esquerda non debemos moderar o descurso para ser politicamente correctos, debemos dicir verdades como puños e ser vangarda da clase obreira, para elo é necesario participar organizadamente en tódolos movementos sociais e defender coa nosa voz o noso modelo de sociedade, baseado na xustiza social con maiúsculas, o socialismo é a única alternativa a barbarie capitalista, a besta fascista.

En tempos de fortalecemento e avance do fascismo necesitamos organizacións de esquerdas que defendan os intereses da clase obreira dun xeito claro e “radical”.

Un radical é unha persoa que vai a raíz do problema e o fascismo é un cáncer que non pode ser curado con medicina non invasiva, ten que ser extirpado antes de que se propague.

A moderación e as medias tintas son a antesala da traizón”. (Che Guevara).

Por outro lado van as nacionalidades históricas onde o tardofranquismo nacional católico de VOX que é o can de guerra do neoliberalismo máis salvaxe, non ten cabida, non ten espazo político, nin o pode ter.

Na Galiza gobernada polo PP de Feijóo, o seu éxito non se basea, como equivocadamente pensan en Madrid, en ter o PP galego un discurso máis moderado. Senón en que o PP galego disfrázase dende fai anos de galeguista, ata utiliza a figura dun independentista como Castelao, chegando a dar premios co seu nome.

Na Galiza, si Feijóo utilizase o mesmo discurso centralista e antinacionalista de Casado, negando que Galiza é unha nación e menosprezando abertamente o noso idioma, o PP iría ao carallo como foi VOX.

Ademais na Galiza o independentismo e o nacionalismo son de esquerdas, non existen partidos de dereitas nacionalistas como en Euskadi ou Catalunya.

De calquera xeito a idea da «España, unha grande e libre» do Franquismo, o menosprezo e a negación da existencia ao resto das nacións do Estado e dos seus feitos diferenciais, un idioma propio, unha cultura propia, e unha historia propia, xamais terán cabida na Galiza, en Euskadi ou en Catalunya.

Por ese motivo os pobos do Estado español deben sentirse afortunados de que existan estas nacións irredutibles ante o fascismo.

Porque aquí non pasarán.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
14 de fevereiro de 2022 15:25
15 de fevereiro de 2022 13:10

_______

domingo, decembro 05, 2021

Son tempos de loitar para vencer. Galiza non se vende, deféndese, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
05.12.2021


Nos últimos tempos distintos compañeiros e diferentes persoas téñenme preguntado si deixei a política activa.

A resposta é un "non" rotundo, ¿como vou a deixar a política sendo consciente da clase a la que pertenzo? Ben é certo que teño dado por así dicilo un paso atrás por un tempo, máis a nivel sindical sigo na loita e sen dubida esa é a primeira liña da causa obreira.

O prezo do pan, da enerxía, da sanidade, a educación, de todo o básico para unha vida digna depende de decisións políticas e non podemos mirar cara outro lado, temos a obrigación de facernos responsables das nosas vidas.

Despois dun proceso de reflexión persoal de máis de dous anos, fóra xa da política institucional e da "disciplina" de partido, estou convencido da necesidade de ter organizacións de clase dignas dese nome que defendan os nosos intereses, e tamén que na Galiza precisamos de organizacións propias, que defendan a nosa identidade nacional, o noso idioma, a nosa cultura e impidan que se siga a prostituír a nosa historia.

É un erro, que eu mesmo cometín, pensar que movementos, partidos, ou organizacións sindicais estatais poden entender e defender os intereses da Galiza, aínda que só sexa por falta de comprensión da nosa realidade nacional.

É un erro aínda maior agardar que proxectos personalistas, sen unha base ideolóxica clara, sen unha base organizativa real, poden defender os intereses da clase traballadora, aínda que realmente tivesen ese obxectivo, cousa que dubido.

Precisamos de suxeitos propios, que defendan a Galiza no seu contexto, que a respecten como a unha nai, e que entendan a necesidade de defender a nosa identidade como nación.

Precisamos de organizacións de clase a nivel nacional, que non sexan equidistantes no mal chamado diálogo social, senón que tomen partido e compartan trincheira coa clase traballadora na loita de clases que move as rodas da historia.

Nin a crise, nin a estratexia dos que sementan medo e miseria deben parar a nosa determinación de loitar e vencer.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.

André Abeledo Fernández (Delegado de Persoal da CIG en Mercadona na Provincia de A Coruña)

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
4 de dezembro de 2021 14:23

_______

mércores, decembro 01, 2021

Artigos de André Abeledo - Pódese ser comunista nun Estado plurinacional - HE-Bildu non é ETA, a dereita sabeo


Pódese ser comunista nun Estado plurinacional

Pódese ser independentista e comunista, o que non se pode é ser comunista e estar contra o dereito de autodeterminación dos pobos.

Outra cousa é antepoñer o feito nacional por enriba da loita de clases ou entender que a loita pola liberación nacional está ao marxe da loita de clases, neste caso existe unha contradición. Pero o feito de sentirse parte dun pobo, dunha nación, e de defender o dereito a decidir non é incompatible coa militancia comunista consecuente.

É verdade que existen contextos en que o feito nacional pode ser usado pola burguesía para dividir a clase obreira. Pero é un erro formular a incompatibilidade de independentismo e comunismo, sobre todo cando o Goberno da metrópole é totalitario. Parece que non é sinxelo para unha parte da esquerda nacional entender a realidade plurinacional do Estado español. Nesa incomprensión comeza un grave problema de convivencia dentro do Estado.

É un erro formular a incompatibilidade de independentismo e comunismo, sobre todo cando o Goberno da metrópole é totalitario

O Estado español non é unha nación de nacións, nin é unha nación. O Estado español é en todo caso unha unión de nacións. Pero para que exista unidade e coexistencia, ten que existir respecto e comprensión. A unidade ten que ser entre iguais. Non poden existir nacións de primeira e de segunda categoría. Esta unidade ten que ser voluntaria, debe ser unha unión de nacións libres que deciden camiñar xuntas.

De non ser así o Estado español será sempre máis unha prisión de pobos que a casa de todos, será un Estado errado. É preciso abrir un debate necesario sobre o modelo de Estado, República e monarquía e o dereito de autodeterminación dos pobos dentro do Estado español.



HE Bildu non é ETA, a dereita sabeo

HE-Bildu non é ETA, a dereita sabeo, é consciente de que minte, do mesmo xeito que minte cando tenta prostituír a historia cando falamos do golpe de Estado, do xenocidio ideolóxico e a ditadura franquista.

A mentira está no ADN da dereita, pero no Estado español Goebbels, o ministro de propaganda da Alemaña NAZI, parece que mantén vixente o seu mantra de que unha mentira repetida mil veces pode ser convertida nunha "verdade".

Euskal Herria Bildu é unha coalición política de esquerdas creada no 2012.

A esquerda abertzale loxicamente ten aspiracións soberanistas e independentistas, e loita polo seu dereito a autodeterminación dun xeito pacifico.

A plataforma está constituída por Eusko Alkartasuna, Aralar, Sortu e Alternatiba, e non ten nada que ver con ETA, entre outras cousas porque por moito que lle pese a ultradereita, ETA xa non existe.

ETA xa non existe, fai 10 años que ETA decidiu deixar las armas, pero a dereita parece non poder vivir sin o seu recordo, precisa mantela viva para poder seguir incendiando a convivencia cos discursos de odio.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
1 de dezembro de 2021 00:20
1 de dezembro de 2021 00:43

_______

martes, novembro 30, 2021

Homenaxe ás que loitan, ... Por Celso Posada Fernández


Hoxe e sempre quero lembrar, agradecer e homenaxear a loita e a dignidade de milleiros de persoas que levan anos loitando por un mundo máis xusto dende a sociedade civil, no movemento obreiro, na loita da clase traballadora, no movemento feminista e ecoloxista, nas plataformas de pensionistas, nas  Marchas da Dignidade,  movementos sociais, radios libres e comunitarias, centros sociais, organizacións políticas de esquerdas, sindicatos de clase, asociacións culturais, estudantís, veciñais, nos centros de traballo, nas fábricas e que non saen nos medios de comunicación, na prensa, nos libros de historia, máis o seu exemplo, a súa loita e dignidade contribúen a mudar o mundo e a loitar fronte as inxustizas.

Sodes exemplo de valentía, de solidariedade, de empatía, de dignidade.
Moitas grazas compañeir@s. A loita continúa.

Loitar anque non che falte nada porque a moitas persoas fáltalles todo.

[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. É un activista en diferentes movementos sociais de Ferrolterra. Militante do BNG, Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre.| No Facebook.


Enviado por:
celso posada
-celsoposada2006@hotmail.com-
30 de novembro de 2021 10:00

_______

martes, xullo 06, 2021

A esquerda na Galiza, ... Por André Abeledo Fernández - Negando realidades nunca se atoparon solucións


Por André Abeledo Fernández [*]
06.07.2021


A esquerda na Galiza

Na Galiza a única posición de esquerdas e con un obxectivo claro esta no campo nacionalista.

A única defensa dos intereses das galegas e galegos enmarcada nun proxecto de país para a Galiza vén dende o nacionalismo.

A realidade galega non é a de Catalunya ou Euskadi e tampouco a do Estado español.

O nacionalismo na Galiza é historicamente de esquerdas, e por desgracia a esquerda do Estado español nunca contou, nin conta con Galiza, nin a trata en pé igualdade, nin a respeta como as outras nacións do Estado, nin fai o menor esforzo por entendela.

Cos anos e cos danos dinme conta da necesidade de manter certa distancia e de tentar ter unha visión o máis global posible fuxindo de ver cos ollos do sectarismo ou do curto prazo.

Cando un se afasta da política organizada ou de partidos, ten a oportunidade de abrir o seu campo de visión, de asumir erros, e tamén de facer unha lectura ao meu entender máis xusta e sosegada.

Galiza é sen dúbida unha nación, non entendo como aínda se pode negar esa realidade, cumprimos con creces tódolos requisitos, temos unha lingua, unha cultura, e unha historia propias.

Entendo que a dereita e a ultradereita defendan a unidade nacional da "una, grande y libre", herdanza do franquismo, como bandeira e ferramenta para que ninguén cambie na xerarquía oligárquica do poder de Estado.

Pero resúltame incomprensible que unha parte da esquerda Estatal negue a realidade plurinacional do Estado español.

O recoñecemento do dereito de autodeterminación é sen dúbida esencial para que os Estados non se convertan en cárceres de pobos.

Galiza é sen dúbida unha nación, non entendo como aínda se pode negar esa realidade, cumprimos con creces tódolos requisitos, temos unha lingua, unha cultura, e unha historia propias.

O mesmo pasa con Catalunya ou Euskadi, é tanxible o feito diferencial, algo que non debería ser visto como unha ameaza, tan só é unha realidade.

Non existe un problema catalán, nin galego, nin vasco, existe en todo caso unha “realidade” ou “singularidade” a que temos que dar resposta política.

O continuo ataque do Estado español a nación galega ten o seu máis claro expoñente no maltrato ao noso idioma, no intento de rebaixar a súa categoría a un segundo idioma, e dende unha parte da dereita máis rancia pretender que o idioma galego é un dialecto.

O noso idioma forma parte fundamental da nosa identidade, o galego foi sempre o idioma da clase traballadora galega, foi lingua de resistencia, e continua resistindo en condicións moi difíciles.

O galego foi atacado e aldraxado durante séculos. E hoxe en día en moitos ámbitos da vida diaria da Galiza, o noso idioma segue a ser un estranxeiro na súa propia terra.

O galego foi sempre a lingua da clase traballadora galega, o idioma da resistencia dun pobo que quería seguir falando o seu idioma para non deixar de ser.

Hoxe en día falar galego na Galiza continúa sendo un acto de reivindicación e rebeldía fronte o nacionalismo español casposo herdado do franquismo.

O galego continua precisando dunha discriminación positiva, ten que ser coidado, mimado, e reforzado para recuperarse das feridas de tantos anos de oprobio.

O galego é o noso tesouro, e Galiza é unha nación, un pobo cunha identidade de seu, temos unha cultura, unha historia e un idioma propios, estas características fannos galegos.

Todas as linguas, todos os idiomas, son igual de importantes, naceron despois dun longo proceso e a súa perdida é sempre irreparable.

É importante ter sempre presente como ben dixo Castelao que “Se aínda somos galegos é por obra e gracia do idioma”.

Negando realidades nunca se atoparon solucións.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Membro da Sección Sindical da CIG en Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
andre1474@gmail.com
4 de julho de 2021 18:30

_______

venres, marzo 19, 2021

150 anos da Comuna de París, primeira experiência histórica de governo proletário - Medidas da Comuna de París


"Primeira experiência de ditadura do proletariado na história, governo revolucionário da classe operária criada pela revolução proletária em Paris. Durou 72 dias: de 18 de Março a 28 de Maio de 1871. | A Comuna de Paris foi resultado da luta da classe operária francesa e internacional contra a dominação política da burguesia. A causa direta do surgimento da Comuna de Paris consistiu no agravamento das contradições de classe entre o proletariado e a burguesia decorrente da dura derrota sofrida pela França na guerra contra a Prússia (1870-1871). O empenho do governo reacionário de Thiers da fazer recair o fardo dos gastos da guerra perdida sobre os amplos setores da população originou um podereoso movimento das forças democráticas". (Dicionário Político)


150 anos da Comuna de París, primeira experiência histórica de governo proletário. Infelizmente durou pouco mais de 2 meses, mas foi um primeiro passo para outras experiências socialistas com maior sucesso. Viva A Comuna!!!


Medidas da Comuna de París:


1. O trabalho noturno foi extinto;

2. Oficinas que estavam fechadas foram reabertas para que cooperativas fossem instaladas;

3. Residências vazias foram desapropriadas e reocupadas;

4. Em cada residência oficial foi instalado um comitê para organizar a ocupação de moradias;

5. Todos os descontos nos salários foram abolidos;

6. A jornada de trabalho foi reduzida, e chegou-se a propor a jornada de oito horas;

7. Os sindicatos foram legalizados;

8. Instituiu-se a igualdade entre os sexos;

9. Projetou-se a gestão operária das fábricas (sem, no entanto, implantá-la);

10. O monopólio da lei pelos advogados, o juramento judicial e os honorários foram abolidos;

11. Testamentos, adoções e a contratação de advogados se tornaram gratuitos;

12. O casamento se tornou gratuito e simplificado;

13. A pena de morte foi abolida;

14. O cargo de juiz se tornou eletivo;

15. O calendário revolucionário foi novamente adotado;

16. O Estado e a Igreja foram separados; a Igreja deixou de ser subvencionada pelo Estado e os espólios sem herdeiros passaram a ser confiscados pelo Estado;

17. A educação se tornou gratuita, secular e compulsória. Escolas noturnas foram criadas e todas as escolas passaram a ser de sexo misto;

18. Imagens santas foram derretidas e sociedades de discussão foram criadas nas igrejas;

19. A Igreja de Brea, erguida em memória de um dos homens envolvidos na repressão da Revolução de 1848 foi demolida. O confessionário de Luís XVI e a coluna Vendôme também;

20. A bandeira vermelha foi adotada como símbolo da Unidade Federal da Humanidade.

Info tirada (copiada e colada) da versom portuguesa da Wikipédia!

Por David Varela Riveira. | Facebook | Bloguer.


✔ A Guerra Civil em França (A Comuna de París). | Karl Marx  | Maio de 1871 | Introdução de Friedrich Engels à edição de 1891 | Editorial Avante. | Acceder.


Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
19 de março de 2021 20:00

_______

sábado, febreiro 13, 2021

Eleiçons catalanas, ... Por David Varela Riveira

Por David Varela Riveira [*]
13.02.2021


Amanhã celebram-se eleiçons na Catalunya (no Principat). Contra a lógica de preservar a saúde pública, esta data foi imposta polo Estado espanhol através dos tribunais. Como durante os últimos anos, há mais em jogo que quem governa a autonomia catalana, senom que é um confronto entre as forças soberanistas e independentistas catalanas e as diversas forças espanholistas.

Neste contexto pandémico o resultado é imprevisível e nom se vai corresponder com o resultado num contexto pre-pandémico. As forças espanholistas vam tentar aproveitar esta situaçom para reverter a hegemonia independentista, para o qual empregarom, empregam e empregarám todas as armas e ferramentas que lhes outorga contar com um Estado que as defende e protege. Por isto, é muito importante para o povo catalám, voltar mostrar sua conviçom  e firmeza de povo soberano frente ao regime espanhol do 76-78. Também é muito importante que desde o resto de naçons sob o jugo espanhol nos solidarizemos com sua causa, nom só por solidariedade internacionalista, senom também por interesse próprio, já que na vitória da causa da soberania catalana está umha grande oportunidade, a maior atualmente, de que se abra umha fenda importante no regime espanhol do 76-78.

Perante este panorama, só podo desejar a vitória clara das forças independentistas frente ao nacional-imperialismo espanhol nas eleiçons de amanhã. Além disso, também desejo que sejam as forças mais decididas e avançadas na questom nacional e mais progressistas no social e no confronto de classes, tenham o melhor resultado possível, oxalá fosse o de alcançar umha hegemonia importante no conjunto de forças soberanistas e assim criar um projeto avançado de amplo espetro frente ao espanholismo.

Visca Catalunya Lliure! Vivam os Povos Livres!

Fonte: Reflexons Branquiazuis e Vermelhas.

[*] David Varela Riveira. | Facebook | Bloguer.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
13 de fevereiro de 2021 20:02

_______

sábado, xaneiro 23, 2021

Ser de esquerdas son feitos non desculpas, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
23.01.2021


Si algo demostrou a Pandemia do COVID-19 é que cando unha crise colapsa o sistema solo o Estado, o público pode rescatar ao sector privado e ao propio sistema capitalista.

Ao carallo vanse as teorías neoliberais, o libre comercio e a falacia de que a economía contrólase a si mesma e ten a súas propias leis cando veñen mal dadas.

Por todo isto a aposta polo público debe ser clara, sobre todo cando falamos dende a esquerda.

A nacionalización do sector enerxético, uns servizos básicos públicos e de calidade, a sanidade, a educación, unha Banca pública que faga fronte aos abusos da Banca privada deben ser algo prioritario.

Un goberno de esquerdas non pode permitir os 6.300 millóns de euros de beneficios e que as empresas eléctricas sigan falando de déficit tarifario. Ante o abuso, EXPRÓPIESE!.

Basta xa de miserables que sementan miseria xogando con a vida da cidadanía. NACIONALIZAR a enerxía e os servizos básicos por xustiza social.

Un goberno realmente de esquerdas debe combater os abusos da BANCA que quere manter beneficios sangrando aos seus clientes con comisións e cargos inxustos. Namentres pechan sucursais e despiden traballadoras e traballadores para aumentar os seus beneficios.

Unha BANCA rescatada con diñeiro público e que lonxe de devolver o diñeiro do rescate continua «abusando» e facendo «trampas » aos seus clientes, a quen os rescatamos.

65.725 millóns de euros. É a cantidade total "inxectada ao sector financeiro" (a maior parte, o 82,7% provén exclusivamente de fondos públicos, 54.353 millóns de euros).

Deles, estímase que só poderemos recuperar uns 14.000 millóns. E isto esperando que non chegue outro día o Banco de España e volva a cambiar a cifra, porque a crúa realidade é que ata agora o importe recuperado foi soamente de 4.477 millóns de euros, o 6,81% do total inxectado ao sector.

Un goberno de coalición non deixa de ser un goberno, dous partidos que deciden gobernar xuntos non son dous gobernos, por eso ambos son responsables do que fan e tamén do que non fan.

Son as cousas de formar parte dun goberno, para o bon e para o malo, desgraciadamente non existen términos medios, como dixo o Che Guevara "a moderación e as medias tintas son a antesala da traizón".

Neste sentido o ala esquerda deste goberno de coalición debe buscar o apoio da clase traballadora e das organizacións que a representan.

Especialmente dos sindicatos de clase e doutras organizacións de esquerdas, para apertar e arrastrar a parte máis reaccionaria do goberno para que se tomen medidas reais contra os abusos das grandes multinacionais e o sector bancario.

Non facelo solo beneficia a aqueles que seguen facéndose pasar pola "esquerda" cando son simples ferramentas das oligarquías para que nada cambie.

[*] André Abeledo Fernández (Delegado da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia de A Coruña).

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
23 de janeiro de 2021 15:39

_______

xoves, novembro 05, 2020

Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación, ... Por Naomi Klein - Podemos imaxinar un futuro mellor? Se deixamos de falar do que realmente é gañar, non é o mesmo que desistir? - Vídeos: The Intercept


Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación

Podemos imaxinar un futuro mellor? Se deixamos de falar do que realmente é gañar, non é o mesmo que desistir?

Naomi Klein

Incluso temos dereito a ter esperanza? Cos incendios políticos e ecolóxicos que nos rodean, é irresponsábel imaxinar un mundo futuro radicalmente mellor que o noso? Un mundo sen prisións? De fermosas vivendas públicas saudábeis? De muros de fronteira enterrados? De ecosistemas curados? Un mundo onde os gobernos temen á xente en vez de ao revés?

Estas son as preguntas coas que loitamos ao concibir unha segunda parte da curta nominada aos Emmy do ano pasado, "Mensaxe do futuro con Alexandria Ocasio-Cortez".[1] A película, coescrita por Avi Lewis, e a propia Alexandria, deputada no Congreso, e ilustrada por Molly Crabapple, ambientouse nun futuro cli-fi. Un futuro no que os políticos atrevidos e progresistas se unen con movementos de base para lanzar a "Década do New Deal Verde", loitando contra a pobreza, a inxustiza e a interrupción climática ao mesmo tempo. A película tocou algún nervio porque acabou tendo máis de 12 millóns de visualizacións, convencendo ao noso pequeno equipo da necesidade de contar con máis arte que se afaste dos guións apocalípticos, xa moi gastados.

Entón chegou o Covid-19.


Ao cumprir-se un mes da pandemia, comecei a falar coa miña parella Avi Lewis, que escribiu e produciu a citada película, sobre se a imaxinación utópica podería ter un papel nesta situación marcadamente menos optimista.

Sinceramente non estabamos seguros. A última vez, puidemos ver un camiño político claro e estreito cara ao futuro esperanzador ilustrado por Molly Crabapple. A peza foi concibida pouco despois de que o 'Movemento Sunrise' asaltase as salas do poder en Washington, esixindo un 'Green New Deal'. O desafío foi inmediatamente recollido por Ocasio-Cortez e logo foi repetido rapidamente por varios dos principais aspirantes a liderar o Partido Demócrata, sobre todo Bernie Sanders. "Mensaxe do futuro" foi un intento de axudar aos espectadores a imaxinar como podería ser o mundo se o 'Green New Deal' fose realmente o marco de goberno da economía máis grande do planeta. Porque, como dixo Ocasio-Cortez na voz en off, "Non podes ser o que non podes ver"

Como todos sabemos, a política estadounidense está nun lugar moi diferente hoxe en día. Sanders perdeu as primarias, como todos os outros candidatos que parecían captar a urxencia da política transformadora. A única esperanza viábel de desbancar a Donald Trump é un billete presidencial elaborado para abrazar con forza ao centro político, ao tempo que defende as demandas que animan os movementos progresistas, xa sexa para reducir fundos para a policía ou proporcionar asistencia sanitaria universal gratuíta ou introducir un 'Green New Deal".

Vencer a Trump é urxente, non o dubido. Pero se se fai, é para evitar o autoritarismo na Casa Branca, decididamente non é suficiente para escapar das outras moitas crises que se cruzan no país e no mundo: o colapso do clima, a supremacía branca ou a fame xeneralizada. Estes feitos políticos inflexíbeis deixan o noso camiño cara a un futuro non apocalíptico, claramente menos claro do que era hai un ano. E entón a pregunta: É ético gastar enerxía soñando con outro mundo cando hai tantos incendios que se deben extinguir neste momento? Por outra banda, se deixamos de falar de como é realmente gañar, non é o mesmo que desistir? Ademais, estamos tan seguros de que as grandes vitorias son imposíbeis? O coronavirus xa iniciou cambios que poucos se imaxinaban ou auguraban hai só uns meses. Quen produce un alto contido de carbono, as industrias de alto consumo, está de xeonllos: cruceiros, compañías aéreas, moda. O 'Movement for Black Lives' redeseñou o mapa político e as enfermeiras son heroes locais. Se non é o momento de avanzar nunha visión do mundo rexida por valores radicalmente máis humanos e inclusivos, cando é?

Chamamos a Molly, que estivera pintando retratos de traballadores esenciais e proxectándoos nos lados dos edificios de Manhattan, e comezamos unha conversa sobre o papel do futurismo nos momentos nos que tanto parece perdido. Nun primeiro momento comezamos a facer unha tormenta de ideas sobre a elaboración dunha segunda "Mensaxe do futuro", que foi condicionada pola queima de cidades e a queima de bosques e, por suposto, un virus altamente contaxioso e mortal.

Opal Tometi, cofundador de 'Black Lives Matter' e defensor dos dereitos dos migrantes desde hai tempo, uniu-se a nós como coautor e co-narrador. E ao longo dos meses de cofinamento e de reaperturas mortais, lentamente captou a nosa atención a imaxe dun posíbel e fermoso futuro, xunto cun camiño empinado e perigoso para chegar alí.

Sabiamos algunhas cousas dende o principio. En primeiro lugar, que no medio dun conxunto de crises transnacionais, a película necesitaba sentirse e soar claramente máis global que a última, onde toda a acción tivo lugar nos Estados Unidos. Tamén sabiamos que necesitabamos mostrar máis loita esta vez -as batallas na rúa e as folgas xerais que deben ser intensificadas e gañadas antes de que calquera futuro seguro e humano sexa incluso unha perspectiva.

Finalmente, e relacionado, ningún político, por progresista que sexa, podería ser o protagonista das consecuencias. Esta vez, os organizadores e activistas de base serían os protagonistas. Dada a variedade de poderes corporativos que se resisten ao cambio e as sombrías opcións electorais que ofrecen, os movementos sociais son agora a única forza que queda co poder de coller o volante da historia e afastarnos da nosa traxectoria mortal actual. E non un ou dous movementos, senón unha converxencia e colaboración sen precedentes de tensións políticas dispares e a miúdo divididas: traballo organizado, liberación de negros, clima, indíxenas, feministas, discapacitados, migrantes, sen aloxamento, cooperativas de traballadores... e moito máis. Será necesario todo o mundo encerrado fóra da elite Great Gorging (non é unha gran depresión), xunto cunha visión común que tece cada unha das demandas máis ousadas e transformadoras destes movementos.

Unha pequena obra de arte non é unha plataforma política e, polo tanto, nunca foi o noso obxectivo ser integral. Pola contra, buscamos fíos de conexión coa esperanza de que inspirasen máis. Na película, Covid-19 actúa como unha especie de personaxe no drama, case como un duro profesor que instrúe á humanidade nunha serie de leccións que deberían ser evidentes hai moito tempo. Leccións sobre o traballo esencial que fai que a vida sexa posíbel e agradábel e, con todo, foi descontada de xeito persistente. Leccións sobre o racismo sistémico como un asalto ao corpo humano, que o fai máis vulnerábel en todas as frontes. Leccións sobre como a comunidade é a nosa mellor tecnoloxía, especialmente en tempos de crise. Leccións sobre como os danos causados ​​ao mundo natural invariabelmente volverán sobre nós, xa sexa en forma de enfermidade ou alteración do clima ou ambas cousas.

Leccións tamén sobre os riscos e a crueldade mortal de almacenar seres humanos: en prisións, campos de detención de inmigrantes e residencias para persoas maiores con ánimo de lucro, así como en plantas cavernosas de envasado de carne e "centros de cumprimento" extensos. Agochados aos ollos curiosos, moita xente está empaquetada nestas institucións inhumanas, tratadas coma se non tivesen ningún valor inherente, no caso das prisións, ou coma se fosen menos valiosas que os produtos, plantas ou cadáveres de animais que prepararse para o consumo. Foi nestes lugares, xa tan enfermos, cando o virus se propagou coma a pólvora.

Outra lección de Covid-19 que queriamos destacar tiña que ver con que os abusos que antecederon á pandemia recibiron de súpeto moita máis atención durante a mesma. É unha lección, quizais, sobre a relación entre velocidade e solidariedade. Porque para aqueles de nós o suficientemente privilexiados como para auto-illarnos, o virus forzou unha desaceleración radical e repentina, unha redución da vida, dos seus elementos non esenciais que se emprendeu para intentar deter a propagación do virus. Pero esa lentitude tamén tivo outros efectos non desexados. Resulta que cando o estordecedor ruxido do capitalismo coma sempre acouga, incluso un pouco, a nosa capacidade para notar cousas que estaban ocultas á vista pode medrar e expandirse.

Para algúns, esa conciencia expandiuse para abranguer a crueldade deses almacéns humanos desde hai tempo ignorados. Para outros, estendeuse para incluír os sons e miradas afogadas do mundo natural. E durante este tempo de "terror e tenrura", como dixeron Opal e Avi no guión, moita xente atopou unha nova capacidade para defender as Black Lives ante unha violencia estatal incesante.

Non hai ningunha resposta nin explicación sinxela de por que nos atopamos no medio do cuestionamento público máis profundo e sostido en medio século, do mal que é a supremacía branca. Pero non podemos desconsiderar a "solidariedade na vulnerabilidade que a pandemia xerou", como afirmou Eddie Glaude Jr no debate ao redor da biografía brillante e moi relevante de James Baldwin, "Begin Again". Ao obrigarnos a todos a enfrontarnos á porosidade dos nosos propios corpos en relación coa vasta rede doutros corpos que nos sosteñen, e ás persoas que amamos -coidadores, agricultores, empregados de supermercados, limpadores de rúas e moito máis, o coronavirus fixo anacos ao instante o prezado mito fabricado polo mercado, do individuo como illa feita por si mesma.

A conciencia da nosa propia vulnerabilidade, como di Glaude, pode sementar solidariedade. Especialmente cando esa conciencia se combina con máis tempo. Porque cando nos movemos á velocidade da vida pre-pandémica, esforzándonos e subindo infinitamente, asegurándonos freneticamente de que non quedamos atrás, a ocupación pode actuar como un axente mortal. Non hai tempo para pensar sobre quen fabrica as nosas cousas ou onde vai o noso lixo ou que guerras -nacionais e internacionais- se libran no noso nome. E, por suposto, non hai tempo, ou iso é o que tantas veces se nos dixo, para mirar cara atrás o terror presente e pasado cometido contra os pobos negros e indíxenas, crimes tan rendíbeis que produciron a gran riqueza sobre a que descansa o capitalismo contemporáneo. Un sistema que sempre se debe mover máis rápido e medrar, ou ben enfrontarse ao colapso.

Por todas estas razóns e moito máis, mentres buscabamos un principio unificador que puidese animar un futuro polo que pagase a pena loitar, decidímonos por "Os anos da reparación". A chamada a reparar unha profunda rotura ten raíces en moitas tradicións radicais e relixiosas. E proporciona un marco o suficientemente amplo como para conectar as crises entrelazadas nas nosas esferas sociais, económicas, políticas, informativas e ecolóxicas.

Os traballos de reparación falan da necesidade de reparar as nosas infraestruturas de coidado rotas: as escolas, hospitais e centros de atención aos maiores que atenden aos pobres e ás clases traballadoras, infraestruturas que non superaron a proba deste virus unha e outra vez. Tamén nos chama a reparar o enorme dano causado ao mundo natural, a limpar sitios tóxicos, rehabilitar paisaxes salvaxes e investir en fontes de enerxía non contaminantes. Tamén é unha chamada para comezar a reparar as nosas cousas en lugar de substituílas interminablemente nun ciclo cada vez máis acelerado de obsolescencia planificada, o que a película refire como "o dereito a reparar".

Como o imaxinamos, o traballo de reparación é intensamente concreto e cívico: son exércitos de traballadores de 'Community Care Corp' e batallóns de plantadoras de árbores, rehabilitando paisaxes cicatrizadas e calcinadas. Pero atendendo ás leccións sísmicas do Covid-19, os traballos de reparación tamén son intensamente interiores e lixeiramente efémeros. É a práctica de conectar ou volver emparellar esas moitas conexións cruciais que a nosa cultura rompe de xeito sistemático entre os individuos e as comunidades que os apoian, entre os humanos e o mundo máis que humano que sostén toda a vida. Mesmo as conexións rotas entre o corazón e a mente que dificultan a imaxinación destes posíbeis futuros.

E ao longo de todo, o traballo de reparación tamén é unha labor de reparación ás vítimas. Unha chamada a manter a cita negada e atrasada cos crimes máis brutais da historia e a rexeitar, dunha vez por todas, a rede de mentiras aduladoras e perigosas que pasa pola historia oficial en tantas partes do mundo. Baseado nas históricas demandas dos movementos negros e indíxenas, a película imaxina unha Comisión de Verdades e Reparacións, así como un programa de Terras Indíxenas, que axudan a definir as prioridades de como e onde reparamos ecosistemas rotos, escolas, sistemas de tránsito, hospitais e moito máis.

No seu nivel máis profundo, os Anos da Reparación son unha chamada a reparar as historias rotas -de supremacía e dominio- que nos levaron a este angustiante precipicio. Este traballo converte-se no máis vital, cando nos enfrontamos á realidade do desastre ecolóxico. A verdade é que a cantidade de terreo apto para a vivenda humana vai contraerse, aínda que o fagamos todo ben. E como cada vez somos máis os que nos vemos obrigados a emigrar, dentro dos países e entre eles, comprometernos, como nunca antes, co dereito inherente á vida, será a nosa única defensa contra o ecofascismo.

Estas son demandas revolucionarias, pero a diferenza dalgúns movementos revolucionarios, un xeito de reparación lémbranos que os impactos acumulados de séculos de violencia e décadas do que Ruth Wilson Gilmore chama "abandono organizado" non se solucionarán dun día para outro. O capitalismo sempre pode estar dirixíndonos cara á promesa dun novo comezo, unha pausa limpa ou un reinicio. Pero unha postura de reparación, ou o que o reverendo William Barber denominou a "terceira reconstrución", lémbranos que antes de avanzar -para avanzar- primeiro necesitamos arranxar o que está roto. As comunidades ficaron en ruínas. Os ánimos romperon-se deliberadamente. As historias rotas polo dominio e a supremacia, proporcionaron as portadas desta crueldade. Este é un traballo urxente que, con todo, non se pode precipitar.

Afortunadamente, non estamos partindo de nada. Os movementos feministas radicais anticoloniais, raciais e feministas negros levan case dous séculos avanzando nestes significados máis profundos de reparación, provocando o que pode e debe significar a reparación e a verdadeira reconstrución. Os activistas da xustiza climática, máis recentemente, desenvolveron modelos que satisfagan múltiples necesidades reparadoras simultaneamente (que é a filosofía subxacente de calquera New Deal Green transformador).

É esta obra a que anima o mundo futuro que retratamos no cine. Un mundo con prisións pechadas, con moita máis terra baixo xurisdición indíxena, con familias alimentadas por agricultores locais e aloxadas en fermosas vivendas públicas verdes, construídas para mellorar a comunidade e romper as barreiras do illamento. Un mundo onde os recursos que se gastan actualmente en extensas infraestruturas de coacción, contención e violencia transfírense a unha vasta infraestrutura de coidados e reparacións.

Mais non todo é de cor de rosa. Parte da historia que contamos en "Mensaxe do futuro II" implica que as cousas empeoran: máis virus novidosos, máis desfeita ecolóxica e máis violencia estatal racista. Este avance dos tempos peores por vir non está baseado en anhelos aceleracionistas pola nosa parte, senón en lecturas de ollos claros de modelos climáticos, burbullas do mercado e de quen ten as armas. Moitos choques futuros xa están asegurados.

Non obstante, non esperabamos que as nosas previsións se cumprisen tan pronto. De feito, xa estabamos o suficientemente lonxe como para que os guións gráficos estivesen completos cando os incendios forestais de setembro devoraron enormes franxas do oeste dos Estados Unidos. Cando comezaron a circular fotografías dun misterioso ceo parecido a Marte sobre Oregón, tiven que chamar a Molly Crabapple para asegurarme de que o vira, e que coincidía precisamente, coa paleta de cores que escollera para a apertura da nosa película.

En realidade, predicir un futuro que parece o noso presente, ou aínda peor, é moi doado. Algunha versión dese futuro foi o argumento de infinidade de libros de cli-fi, películas e series de televisión, moitas delas moi boas. Gael García Bernal, un dos narradores do noso filme, participa nunha próxima adaptación da miniserie da novela profética de temática pandémica de Emily St. John Mandel, "Station Eleven". E Emma Thompson, outra das nosas narradoras, co-protagoniza a miña oferta distópica favorita, "Anos e anos" de HBO. A súa personaxe está asustada, como primeira ministra, claramente Trumpiana, do Reino Unido, prometendo devolver a gloria a Gran Bretaña, aínda que constrúe un arquipélago para élite de refuxiados.

Os autores destas sombrías narracións intentan avisarnos. A captura pode ser esta: se os únicos retratos do futuro que vemos, nacen dalgunha combinación de fascismo e colapso ecolóxico, as previsións poden comezar a sentirse inevitábeis, menos como avisos e máis como profecías.

Ademais, tendo en conta as poderosas posicións que ocupan os chovinistas cristiáns na administración de Trump (e tamén no Tribunal Supremo), sempre convén lembrar que o argumento apocalíptico máis atado na nosa cultura é o do Rapto, cando un pequeno grupo de crentes son elevados a un reino no ceo mentres os non crentes son engulidos no inferno que (nós) merecemos. Visto a través desta lente, a conflagración de crises que estamos a vivir actualmente -as enfermidades, as secas, as inundacións, as extincións, a fame, o caos político- non son signos de alerta. Pola contra, son elementos saudábeis nunha lista de verificación do Rapture preordenada; proba positiva de que o final emocionante está preto, así que orade máis para asegurarse de estar entre os agardados.

As fantasías apocalípticas, noutras palabras, forman parte do que nos pousou aquí. Así que, por moi difícil que poida ser agora mesmo imaxinar un futuro realmente mellor que o noso presente, temos que seguir intentándoo. Non obstante, para que o futurismo sexa algo máis que fantasía de ollos salvaxes, ten que haber un camiño críbel para chegar desde aquí.

É por iso que, unha vez que tivemos o guión, ou os guións, Avi, Opal e máis eu, comezamos a achegarmos a grupos cuxa organización e teorización conforman o futuro retratado na película. Así que hoxe, mentres enviamos a película ao mundo, tamén somos capaces de anunciar unha poderosa coalición de lanzamento de grupos e redes que se uniron para impulsa-lo e usalo na súa organización. Esta crecente alianza inclúe: o Movemento polas Vidas Negras, Greenpeace International, Public Services International (cos seus máis de 700 sindicatos membros que representan a 30 millóns de traballadores en todo o mundo), A Vía Campesina (que representa a uns 200 millóns de pequenos agricultores), NDN Collective (visión integral da descolonización e autodeterminación indíxena), Global Nurses United (que representa a tantos traballadores da saúde de primeira liña), Amazon Watch, One Billion Rising (un movemento global para acabar coa violencia contra as mulleres e as nenas), o Sunrise Movement, Dream Defenders , así como o Instituto de Estudos Políticos (que leva moito tempo avanzando moitas destas ideas) e a organización cofundada por Avi e eu, The Leap.

Para nós, a beleza de "Mensaxe do futuro II: os anos de reparación" deriva da maxia dos pinceis de Molly Crabapple, así como dos editores de deseño e de son, expertos directores Jim Batt e Kim Boekbinder. Pero a verdadeira potencia e posibilidade deste proxecto non está en pantalla. Iso reside no movemento de movementos que loita cada día por esta visión de reparación radical.

Se algún de nós aínda ten dereito a ter esperanza, é por eles.

Este vídeo produciuse en colaboración con The Leap.

Publicado en The Intercept. | 1 de outubro de 2020



The Intercept presenta o documentario: Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación.

Temos dereito a ter esperanza? Cos incendios políticos e ecolóxicos que nos rodean, é irresponsábel imaxinar un mundo futuro radicalmente mellor que o noso? Un mundo sen prisións? De fermosas vivendas públicas saudábeis? De muros de fronteira enterrados? De ecosistemas curados? Un mundo onde os gobernos temen á xente en vez de ao revés?

"Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación" é unha curtametraxe de animación que se atreve a soñar cun futuro no que 2020 sexa un punto de inflexión histórico, onde as leccións da pandemia Covid-19 e as revoltas globais contra o racismo nos impulsen para reconstruír unha sociedade mellor na que ninguén sexa sacrificado e todos sexan esenciais.

A película é unha consecución da curtametraxe "Unha mensaxe do futuro" nominada aos Emmy de 2019 con Alexandria Ocasio-Cortez e presenta a arte de Molly Crabapple, coa narración política de Naomi Klein, Avi Lewis e Opal Tometi. O elenco de narradores de todo o mundo inclúe a Tometi, Emma Thompson, Gael García Bernal e o poeta e activista nixeriano Nnimmo Bassey.


https://youtu.be/2m8YACFJlMg


Vídeo de Molly Crabapple, Opal Tometi, Avi Lewis

Producido con  The Leap.

Visita o seu sitio en https://theleap.org e subscríbete á súa canle

here: https://www.youtube.com/channel/UCcaa_RkWkP_DHG4tx5c94Pw Mira a primeira parte "Unha mensaxe do futuro" con Alexandria Ocasio-Cortez aquí: https://www.youtube.com/watch?v=d9uTH0iprVQ

---

[1] Uma mensagem do futuro, com Alexandria Ocasio-Cortez


Mensagem do futuro, com Alexandria Ocasio-Cortez” é um filme de sete minutos narrado pela congressista norte-americana e ilustrado por Molly Crabapple. Representado em décadas futuras, o filme é uma rejeição total da ideia de que um futuro distópico é um fato consumado. Em vez disso, ele oferece uma experiência de reflexão: e se decidíssemos não nos jogarmos do precipício climático? E se optássemos por mudar radicalmente o caminho, salvar nosso habitat e nós mesmos? E se nós realmente criássemos um “New Deal Verde”? Como seria o futuro então? Este é um projeto diferente de qualquer outro que fizemos antes, cruzando fronteiras entre fato, ficção e arte visual, co-dirigido por Kim Boekbinder e Jim Batt e co-escrito por Ocasio-Cortez e Avi Lewis. Para recuperar uma frase da presidente da Câmara, Nancy Pelosi, é o nosso “sonho verde”, inspirado pela explosão de arte utópica produzida durante o 'New Deal' original. E é uma colaboração com um contexto e uma história que parecem valer a pena serem compartilhados.


https://youtu.be/rBkfcgzyvGE

#EuApoioIntercept: Financie o jornalismo investigativo e nos ajude a defender a democracia.
https://www.catarse.me/intercept
Assine nossa Newsletter: https://interc.pt/ytNews
Receba nosso boletim via WhatsApp: https://interc.pt/zapzap
Assista todos nossos vídeos: https://bit.ly/2GxlmyN
Siga-nos em nossas redes:
- TWITTER: http://bit.ly/2vrBfn0
- FACEBOOK: http://bit.ly/2LYavoq
- INSTAGRAM: http://bit.ly/2KzrTKo
- YOUTUBE: http://bit.ly/2vrZW2z

Quer sugerir uma pauta?
Envie um e-mail para brasil@theintercept.com.
_______

sábado, maio 23, 2020

Vencer a moral do escravo no pensamento obreiro, para poder superar a crisis económica que acompaña a pandemia, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
23.05.2020


As traballadoras e traballadores temos asumida a moral de escravo. Os anos de lavado cerebral deron resultado e a alienación da crase obreira é hoxe una frustrante realidade.

Atopámonos nun estado mental que xa non ten como base o analfabetismo, a relixión e o medo, destes tres ingredientes mantense fortemente enraizado o medo como parte fundamental da estratexia da oligarquía.

Os anos de manipulación conseguiron que o pensamento pequenoburgués, neoliberal e pro patronal teña sido interiorizado pola crase traballadora.

O adoutrinamento comeza na escola e segue nas casas, chega dende os medios de desinformación de masas e está presente nos nosos postos de traballo a modo de charlas, cursos, etc. Cando repetimos frases feitas como “non mordas a man de quen te da de comer” estamos asumindo que o empresario ten a ben que comamos, que nos fai o favor de darnos un traballo para poder sobrevivir e que debemos estarlle agradecidos.

Tratan de convencernos de que debemos facer os maiores esforzos pola empresa.

Esquecemos que grazas a “plusvalía” derivada da nosa forza de traballo o empresario enriquecese, os traballadores esquecemos que en realidade unha empresa pode funcionar só con traballadores, pero non pode facelo só có empresario. Nisto radica a nosa forza imbatible como crase maioritaria.

Agora que se achega o momento de facer fronte a unha depresión económica brutal, unha crise sistémica dunha magnitude que andaina descoñecemos e que vai a poñer contra as cordas ao sistema capitalista, necesitamos mais que nunca recuperar a conciencia de crase.

Faise urxente que as traballadoras e traballadores sexan conscientes da necesidade de organizarse a nivel sindical e político en organizacións que realmente defendan os seus intereses de crase, eu como militante activo da CIG, en antes de CCOO sei ben ao que me estou a referir con isto, non todas as organizacións que din defender os intereses da clase traballadora o fan realmente, este é o caso por exemplo o caso de UGT e CCOO que xa forman parte do sistema e a CIG que continúa sendo un sindicato de crase.

Debemos ademais esixirlle a un goberno que se dí de esquerdas que tome partido, non debe ser un simple árbitro no chamado "diálogo social", esa baralla fai tempo que ten as cartas marcadas e estes non son tempos para xogos de trileiros. Deben poñerse ao carón da crase traballadora e compartir trincheira na batalla inevitable que se aveciña.

Nos necesitamos, as organizacións de crase precisan da militancia activa das traballadoras e traballadores e viceversa.

Nesta guerra de crases sen organización e conciencia, esperan-nos anos escuros, de retrocesos sociais, perda de dereitos, de liberdades e miseria, moita miseria.

Por ese motivo debemos exixir, empurrar e participar nas organizacións que defendan realmente os intereses da crase obreira.

Son tempos de pandemia, de crise e dificultades. Pero tamén de loita e de cambio. Nas nosas mans está coller o timón das nosas vidas e vencer.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de Persoal da CIG en Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
22 de maio de 2020 16:25

_______