Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
HomePosts filed under Abolir a Guerra - Conquistar a Paz
Cume pola Paz alternativa ao cume da OTAN en Madrid. Estas son os 3 primeiros relatorios co título "Balance das guerras e agresións da OTAN e EEUU". Anxo Tubau, Ernesto Gómez da Hera, Toni Barbará.
Esta primeiro parte contén os relatorios de Manolo Monereo, Iñaki Gil de San Vicente, José Luís Gordillo e Ramon Franquesa. Os cambios xeoestratéxicos nos últimos tempos: dun mundo unipolar a outro multipolar. O papel de China, o continente asiático e a alianza AUKUS. Os obxectivos do cume da OTAN en Madrid.
A segunda parte da Mesa sobre "Cambios geoestratégicos nos últimos tempos. dun mundo unipolar a outro multipolar" contén o coloquio entre os relatores e unha breve entrevista de Pablo Moschini a Manolo Monereo.
A despesa militar a Espanya i lles seves conseqüêncies. A militarització de Uniuna Europea. A indústria d'armes i o Capitalisme. Ponents: Xavier Bohigas, Teresa Fortuny, Enric Prat.
As consecuencias sociais e económicas da guerra de sancións contra Rusia no marco da guerra de Ucraína: que facer para detela. A visión da mocidade.
Mirar Etxezarreta (economista), Pol Mena (CCOO), Isaac Salinas (IAC), José Domingo (CO.BAS), Conchita Ribeira (COESPE), Sara Leyva, Jordi Trujillo (Coord. Parados).
Acto de clausura da Contracumbre pola Paz do 18 de Xuño en Barcelona, alternativa ao cume da OTAN. Intervención de Carmenza de Sindillar-Sindihogar e valoración da Xornada a cargo de Diosdado Toledano e Luís Blanco.
Por problemas técnicos non puido gravarse e editarse o acto de apertura e o relatorio sobre “África: tras a liberación anticolonial e do apartheid continúan as agresións imperialistas. Os fluxos migratorios consecuencia das guerras. Oriente Medio. Palestina. Sahara”.
Agradecemos o traballo realizado por Marea TV nos traballos de gravación e edición.
Plataforma pola Paz, contra as guerras, OTAN NON de Cataluña
Enviado por: Plataforma Saír Euro -salireuro3@gmail.com- 10 de agosto de 2022 16:04 _______
Hoje, 6 de agosto de 2022, é o 77 aniversário do horror nuclear de 6 Agosto de 1945, quando o governo USAméricano deixou caer a bomba atómica sobre Hiroxima e tres días máis tarde em Nagasáqui. Mais de 100 mil pessoas morreram ao momento e sobre umhas 250 mil com posterioridade como conseqüência dos efectos da radiaçom. Um magno-crime contra a humanidade que nunca foi julgado. A impugnidade do império continúa a día de hoje. Este aniversário deveria fazer-nos reflexionar da importáncia da loita contra o militarismo e o crecente armamentismo dos estados: Construír a Paz, abolir a Guerra....
DECLARAÇÃO DE RUI FERNANDES, MEMBRO DA COMISSÃO POLÍTICA DO PCP
"Não à guerra! Sim à paz! Por um mundo livre de armas nucleares"
5 Agosto 2022
Lembrar o horror nuclear de 6 e 9 de Agosto de 1945, em Hiroxima e Nagasáqui, é para o Partido Comunista Português um dever de memória e um momento de reafirmação, ano após ano, do firme empenho dos comunistas portugueses na luta por um mundo de paz e amizade entre os povos, liberto da ameaça das armas nucleares, onde os imensos recursos desperdiçados em armamento sejam canalizados para a promoção do progresso social e o combate à fome, à doença, ao subdesenvolvimento e a outros graves problemas que afectam a grande maioria da Humanidade.
No momento em que o imperialismo fomenta a tensão nas relações internacionais, com expressão na escalada de guerra e de confrontação na Europa e noutras regiões do mundo, como na Ásia-Pacífico, com os sérios perigos que uma tal escalada comporta para o mundo, e na qual se insere a provocatória visita de Nancy Pelosi a Taiwan, mais necessário se torna recordar o que foi e o que significou o criminoso lançamento pelos EUA da bomba atómica sobre as cidades japonesas de Hiroxima e Nagasáqui, que provocou mais de 200 mil vítimas.
Para o sucesso da luta para que o horror nuclear jamais se repita é necessário não deixar cair no esquecimento o lançamento da bomba atómica sobre Hiroxima e Nagasáqui, nem permitir a falsificação das circunstâncias e objectivos que o rodearam.
Falsamente apresentada como indispensável para derrotar o Japão e pôr fim à Segunda Guerra Mundial no Pacífico, pois na verdade o militarismo japonês já se encontrava derrotado, a utilização da arma atómica pelos EUA, único país que então a possuía, constituiu uma afirmação de força do imperialismo norte-americano e da sua desmedida ambição de hegemonia mundial, visando particularmente a URSS e o ímpeto de luta libertador que então despontava no mundo.
Tratou-se na realidade de uma expressão extrema da natureza militarista e agressiva do imperialismo que, limitada pela luta dos trabalhadores e dos povos e pela existência da URSS e do campo socialista, se tornou ainda mais violento com o desaparecimento do poderoso contrapeso que estes países e a sua política em defesa da paz e do desarmamento representavam. O constante aumento das despesas militares, a produção de armas cada vez mais sofisticadas, o constante reforço e alargamento da NATO, o abandono de importantes acordos de desarmamento, nomeadamente quanto ao armamento nuclear, o sistemático desrespeito dos princípios da Carta da ONU e do direito internacional, a multiplicação dos actos de ingerência e agressão contra povos e países por parte do imperialismo, encerra perigos gravíssimos para o próprio destino da Humanidade.
O Reloxo da Paz de Hiroshima, que marca os días que transcorren sen probas nucleares no mundo, lanzou unha nova alarma na cidade este mércores, logo de 210 días sen noticias de exercicios nucleares.
As últimas detonacións tiveron lugar en Nevada, Estados Unidos, entre xuño e setembro de 2021 baixo o Goberno de Joe Biden.
Con anterioridade, o reloxo tamén modificou o seu rexistro debido a ensaios realizados en 2020 durante a administración de Donald Trump.
A Prefectura de Hiroshima pronunciouse respecto diso cunha declaración de protesta enviada o mércores 13 de abril de 2022, a Biden, en expresión do temor dos xaponeses trala as alusiones ao emprego de armas nucleares durante o conflito entre Rusia e Ucraína.
"Nestas circunstancias, este informe de que o seu país estaba realizando unha proba nuclear subcrítica é unha gran decepción para as persoas de todo o mundo que desexan firmemente a abolición das armas nucleares, e é lamentable", comunicou o gobernador da prefectura de Hiroshima, Hidehiko Yuzaki.
Instó a Biden a cumprir coa obrigación que establece o Tratado sobre a Prohibición das Armas Nucleares (TNP) de reducir e eliminar as armas nucleares.
Ademais ofreceulle unha invitación á cidade para constatar que "o uso de armas nucleares xera unha 'realidade' terrible e que o sufrimento dos sobrevivientes da bomba atómica aínda continúa".
O Reloxo da Paz de Hiroshima atópase no Parque Conmemorativo da Paz da propia cidade. Todos os días, ás 08H15 hora local, lanza o chamado: "Non Máis Hiroshimas".
O horario coincide co da explosión da bomba atómica lanzada por EE.UU. sobre esta cidade o 6 de agosto de 1945, feito que provocou unhas 129.000 vítimas.
Á súa vez, o Reloxo rexistra os días que transcorreron desde os bombardeos atómicos á urbe e á cidade de Nagasaki, o 6 de agosto de 1945, así como as xornadas transcorridas desde a última proba nuclear realizada no mundo.
División no Consello de Seguridade con respecto a Venezuela
Unha sesión de urxencia do Consello de Seguridade da ONU revelou unha clara división sobre as posíbeis solucións á crise en Venezuela. Estados Unidos e algunhas nacións europeas e latinoamericanas apoian a un "presidente interino" autoproclamado, mentres que Rusia e outro grupo de países de diversas rexións recoñecen a soberanía do Estado venezolano e chaman ao diálogo. Venezuela considera que se trata dun intento máis de vez de Estado e a ONU urge á moderación e a traballar unidos polo benestar dos venezolanos.
Nunha reunión extraordinaria promovida por Estados Unidos, o Consello de Seguridade debateu este sábado sobre a situación en Venezuela contando coa presenza de máis de 30 oradores, que incluíron ao secretario de Estado estadounidense, Mike Pompeo, e ao secretario do Exterior venezolano, Jorge Arreaza, ademais doutros chanceleres latinoamericanos.
Rosemary DiCarlo, subsecretaria xeral da ONU para Asuntos Políticos e Construción da Paz, foi a primeira relatora da mañá cun informe no que advertiu a preocupante crise política que vive o país suramericano e o grave impacto humanitario que esta ten na poboación venezolana.
"Debemos facer todo o que podamos para evitar un empeoramento das tensións. Debemos tratar de axudar na procura dunha solución política que permita que os venezolanos gocen de paz, prosperidade e de todos os seus dereitos humanos", dixo.
A reunión urxente do Consello prodúcese despois de que o pasado 23 de xaneiro o deputado líder da Asemblea Nacional de Venezuela se autoproclamara "presidente encargado" mentres se convocaba a eleccións, o que desatou unha serie de mobilizacións a favor e en contra desta acción. Durante esas protestas, houbo algúns incidentes violentos e reportáronse 20 presuntas mortes. O presidente constitucional, Nicolás Maduro, inaugurara o seu segundo mandato dúas semanas antes, de acordo co resultado das eleccións celebradas en maio de 2018.
No seu discurso, DiCarlo referiuse á situación en Venezuela como "extrema" e asegurou que ten unha dimensión económica e política.
"A poboación é afectada de xeito sistémica, case todos os venezolanos, 30 millóns, padecen a hiperinflación e o colapso dos salarios reais; a escaseza de alimentos, medicinas e subministros básicos; o deterioro dos servizos de saúde e educación; o deterioro de infraestrutura básica como a auga, a electricidade, o transporte e os servizos urbanos", sinalou.
DiCarlo subliñou a urxencia de resolver as diferenzas entre os actores internos e internos en beneficio dos venezolanos.
"Debemos guiarnos polo propósito de conseguir o benestar do pobo venezolano e traballar xunto"
"Hai visións diverxentes sobre cal debe ser o futuro de Venezuela. Pero todos debemos guiarnos polo propósito de conseguir o benestar do pobo venezolano e traballar xuntos para que as súas necesidades sexan satisfeitas", concluíu.
Opinións divididas
As posicións atopadas sobre a mellor vía cara a unha solución en Venezuela foron a constante do debate. Por unha banda, Estados Unidos e un grupo de países que incluíron a Perú, Colombia, Brasil, Alemaña e o Reino Unido, entre outros, descoñeceron ao Goberno venezolano e apoiaron a Guaidó como "presidente interino", obxectando o resultado das eleccións e alegando que esa nación constitúe unha ameaza á paz e seguridade internacional, ademais de responsabilizar aos seus dirixentes da crise económica e humanitaria que xerou o desprazamento de millóns de persoas.
O secretario de Estado Mike Pompeo afirmou que Cuba está detrás do Goberno "opresor" e "antidemocrático" de Nicolás Maduro e instou aos Estados a "tomar partido".
"É o momento de que todos os países tomen partido. Non máis demoras, non máis xogos. Ou están coas forzas da liberdade ou están con Maduro e caos... Chamamos a todos os membros do Consello de Seguridade a apoiar a transición democrática en Venezuela e o papel que ten nela o presidente interino Guaidó", apuntou.
"É o momento de que todos os países tomen partido"
Os países que comparten ese punto de vista fixeron eco do discurso de Pompeo e Alemaña, pola súa banda, dixo que daban ás autoridades de Venezuela un prazo de oito días para dimitir.
No outro lado do espectro, Rusia encabezou a un cúmulo de gobernos (China, Guinea Ecuatorial, Sudáfrica, Bolivia, Cuba e outros) que se opuxeron ás ameazas e ultimátum a Venezuela, obxetaron que fose unha ameaza internacional e pugnaron polo respecto á súa soberanía e dereito a resolver os seus asuntos sen inxerencias estranxeiras, segundo as leis internacionais e a Carta da ONU.
Rusia lamentou que o "xogo sucio" de Estados Unidos chegase ao Consello de Seguridade e acusou a ese país e os seus seguidores de estar detrás da inestabilidade e os intentos de vez en Venezuela.
"Si algo representa unha ameaza á paz é a descarada e agresiva postura de Estados Unidos e os seus aliados enfocada a depoñer ao presidente de Venezuela electo lexítimamente", afirmou o embaixador ruso ante a ONU, Vassily Nebenzia.
"Si algo representa unha ameaza á paz é a agresiva postura de Estados Unidos"
Agregou que a "inxerencia flagrante" de Estados Unidos cara a Venezuela non conseguiu o apoio que necesita na area internacional e indicou que a súa estratexia non é nada novo, "é un caso típico de ameaza á paz creado polo recurso da forza", unha mostra máis de que considera a América Latina unha zona exclusiva de interese estadounidense, enfatizou.
Logo de sinalar que esa postura constitúe unha violación á Carta da ONU, abogou por un diálogo nacional para a reconciliación.
No mesmo tenor, os países que comparten a posición rusa, advertiron que o derrocamento do Goberno de Venezuela sentaría un precedente moi perigoso de consecuencias funestas que poderían estenderse a outras nacións no futuro. Do mesmo xeito, recordaron as crises xeradas recentemente no medio Oriente e o norte de África trala destitución de gobernos lexítimos noutros países.
México e Uruguay, polo seu lado, reiteraron o seu recoñecemento ao Goberno constitucional venezolano e referendaron a súa iniciativa de facilitar un diálogo entre todas as partes implicadas, dentro e fóra de Venezuela, para evitar un maior deterioro da situación e achar unha solución negociada e pacífica á crise, sempre con respecto absoluto á soberanía e independencia do país.
"Venezuela non está soa"
Na súa quenda ao micrófono, o canciller venezolano indicou que quedou demostrado que o seu país non está só fronte aos intentos de vez de Estado orquestados por Estados Unidos "e os seus satélites" na rexión e afirmou que o Goberno venezolano está aberto ao diálogo, citando como exemplo o proceso en Santo Domingo, abandonado pola oposición no último minuto.
Jorge Arreazarexeitou categóricamente calquera presión, imposición ou inxerencia estranxeira e preguntou por que non se han cuestionado nas instancias do multilateralismo as ameazas estadounidenses do uso da forza contra o seu país.
Considerou que a intención de derrocar ao Goberno venezolano é "descarado, evidente". "Vénselle as costuras por todos lados a este intento de vez de Estado. É unha estratexia moi burda", engadiu.
Arreaza acusou aos detractores de Venezuela de pouco rigor nos datos en que basean as súas imputacións. "Dinse moitas mentiras", acoutou.
"Ninguén conseguirá que haxa unha guerra civil en Venezuel"
Á postura alemá e doutros países europeos, o ministro venezolano, respondeu desafiándoos a celebrar eleccións no Reino Unido ou en España, por exemplo. "Non teñen ningún dereito a lanzarnos ningún ultimátum", declarou.
Finalmente, asegurou que ninguén conseguirá que haxa unha guerra civil en Venezuela, como pretenden algúns, e agradeceu as iniciativas en favor do diálogo para pechar a súa participación subliñando que Venezuela "é irrevocabelmente libre e independente".
Fonte: WEB da ONU - 26 de xaneiro, de 2019 - Paz e seguridade. | Ir á Web.
Foto: ONU/Manuel Elias. | Jorge Arreaza, ministro de Asuntos Exteriores de Venezuela, fala no Consello de Seguridade.
A situación en Venezuela (República Bolivariana de) - Consello de Seguridadel, sesión 8452nd. | Ir á Web.
Lídia Senra e Sabine Lösing denuncian en Santiago que a UE estase preparando cada vez máis para a guerra coa escusa da seguridade. | A Unión Europea estase preparando cada vez máis para a guerra coa escusa da seguridade. | Senra e Sabine Lösing denuncian que máis de 60.000 millóns dos orzamentos da Unión irán no 2021-2027 para militarización e reforzo armamentístico. | A eurodeputada galega e a alemá chaman a desenmascarar a dulcificación das intervencións militares de Europa e a traballar nas políticas da paz.
A UE estase preparando para a guerra co argumento de escusa de protexer a seguridade da cidadanía europea e do aumento das persoas migrantes e refuxiadas. Iso estase plasmando a través de partidas de diñeiro cada vez maiores que se están recollendo por exemplo directamente no Marco Financeiro Plurianual (MFP). En efecto, no MFP para o período 2021-2027 prevese que máis de 60.000 millóns de euros irán destinados a capítulos que teñen que ver coa militarización e o reforzo armamentístico. Así o denunciaron este xoves pola mañá en rolda de prensa en Santiago de Compostela a eurodeputada galega Lídia Senra, acompañada pola súa compañeira do Die Linke alemán no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL) e vicepresidenta da Subcomisión de Seguridade e Defensa do Parlamento Europeo, Sabine Lösing.
Sabine Lösing está estes días na Galiza por primeira vez, convidada por Lídia Senra, para dar a coñecer á sociedade esta preocupante situación que está sendo ocultada e dulcificada polos poderes do neoliberalismo. “A UE estase armando en nome da seguridade e de defender un estilo de vida europeo, pero o certo é que a guerra non trae seguridade senón todo o contrario. Preparándose para a guerra é imposible cultivar a paz. O que nos están é enganando para favorecer o negocio redondo do capitalismo que supón a venda de armas e o acaparamento dos recursos naturais dos países empobrecidos a través de intervencións armadas no exterior”, asegurou Lídia Senra esta mañá. Por iso, chamou a confrontar este discurso, a desenmascaralo e a traballar na cultura e nas políticas de paz. “A guerra non se pode xustificar con nada, nin cos postos de traballo da industria armamentística. Se todos os orzamentos que van investir en industria armamentística se empregaran en relanzar a economia e os postos de traballo noutras actividades económicas civís, responsables e sustentables teriamos moitos máis postos de traballo”, engadiu. Así, criticou que “mentres a UE pretende seguir mantendo o control dos recursos nos países empobrecidos, preténdeselle pechar as portas de entrada en Europa á xente destes lugares. Trátase de manter a riqueza duns cantos europeos a costa de empobrecer os países do sur e de estar armados para que despois non poida entrar aquí a xente deses lugares”, dixo.
Senra ve fundamental debater publicamente sobre estes aspectos para que a sociedade acade unha maior concienciación do que significan as guerras. “Hai que denunciar que o neoliberalismo usa termos eufemísticos como ‘guerra humanitaria’ cando o que provoca é un sufrimento da poboación que non podemos consentir e un avance da política autoritaria que pretende controlar a loita social e enfrontar a pobres contra pobres, ás vítimas do sistema capitalista en Europa coas víctimas do mesmo sistema no resto do mundo".
Seguindo o exposto pola eurodeputada galega, Sabine Lösing criticou que o presidente da Comisión Europea (CE), Jean Claude Juncker, se parabenizou na Conferencia de Seguridade de Múnich de que nos últimos dez meses a UE ten feito máis avances nas súas capacidades militares que nos últimos 10 anos. “Que significa isto? Que se están reducindo cartos doutras liñas orzamentarias para investilos en cuestións que teñen que ver coa industria militar e de armas, fondos estruturais e de desenvolvemento para xestionar conflitos, o que implica un preocupante cambio de política europea a longo prazo e a supresión, por exemplo, de moitos proxectos civís en beneficio de proxectos militares, o que fará que se dispare a violencia tamén”, denuncia Lösing. “Se están desenvolvendo as capacidades militares, será porque porque pensan poñelas en práctica e iso terá tamén un impacto negativo aínda maior nos países de orixe das persoas refuxiadas”, engadiu.
ESTA EVOLUCIÓN DA UE É ILEGAL PORQUE ESTÁ PROHIBIDO USAR ORZAMENTO EUROPEO PARA FINS MILITARES
A eurodeputada alemá asegurou ademais que esta evolución europea é “ilegal” atendendo a que no Tratado de Lisboa se especifica que hai unha prohibición de utilizar o orzamento europeo para fins militares. A pesar diso, estanse a incrementar os gastos neste tipo de actividades sen que teña lugar un coñecemento público nin un debate aberto coa cidadanía.
Así, por exemplo, a reforzar as fronteiras exteriores destinaranse 21.300 millóns de euros, fronte aos 5.600 do período anterior. A chamada Frontex, a Axencia Europea para a Xestión da Cooperación Operativa nas Fronteiras Exteriores dos Estados membros da Unión, terá a 10.000 persoas traballando nestes aspectos fronte ás 1.200 actuais. No capítulo de seguridade e defensa da Unión investiranse 27.515 millóns de euros, cunha partida para crear un fondo novo de Defensa de 13.000 millóns. E no capítulo de infraestruturas, por poñer outro exemplo, o facilitamento da mobilidade militar financiarase con 6.500 millóns de euros dentro do Mecanismo Conectar Europa.
“Case sempre, a UE cando fala deste tipo de proxectos, inclúe a palabra paz neles e case sempre son proxectos para todo o contrario, para a militarización en África, por exemplo, para evitar a chegada de persoas refuxiadas a Europa”. “Para nós é importante que haxa unha politica e unha cultura da paz verdadeira e sustentable e para iso hai que cambiar esta evolución política da UE e camiñar cara ao comercio comercio xusto, a loita contra a pobreza neses países e políticas que promovan o coidado do medio. Para nós o significado de seguridade é outro, defendemos unha seguridade desde o punto de vista social, da xustiza, e temos que dar un sinal moi claro contra estas políticas de militarización”, engadiu Lösing. A europarlamentaria alemá reclamou tamén que cese esa imaxe das persoas migrantes como inimigas que a UE dá continuamente e que cese a loita militar contra elas. “A guerra e a militarización son como o Conde Drácula, que cando sae á luz, desfaise. Temos que sacar á luz e denunciar todo isto que está acontecendo. Os miles de millóns de euros que se van investir en militarización vanse quitar dos cartos públicos para proxectos civís importantes. A xente ten que sabelo”, concluiu.
Sabine e Lídia Senra ofrecerán esta mesma tarde, ás 19:00 horas, na Facultade de Ciencias Políticas da Universidade de Santiago de Compostela, unha charla-coloquio baixo o título ‘Con esta Europa non hai paz. Non ao gasto militar’, que será presentada ademais polo catedrático de Economía Aplicada da USC Xavier Vence.
Santiago, 8 de novembro de 2018.
Adxuntamos varias fotografías da rolda de prensa de hoxe en Santiago, con Lídia Senra e Sabine Lösing.
Senra traerá a Santiago á vicepresidenta da Subcomisión de Seguridade e Defensa do Parlamento Europeo e eurodeputada do Die Linke alemán Sabine Lösing para falar do gasto militar na UE. | Senra traerá a Santiago á eurodeputada do Die Linke alemán Sabine Lösing para falar do gasto militar na UE. | Lösing é vicepresidenta da Subcomisión de Seguridade e Defensa do Parlamento Europeo e ofrecerá unha charla o 8 de novembro ás 19:00hrs na Facultade de Políticas da USC, presentada por Xavier Vence.
A eurodeputada galega Lídia Senra pretende coa organización deste acto dar a coñecer como as institucións europeas están reforzando a industria armamentística e comprometendo a paz dentro e fóra da UE
Senra, organizadora do evento, considera fundamental dar a coñecer como as institucións europeas “están comprometendo a paz na UE”. Así, a europarlamentaria galega denuncia que nestes momentos estase negociando o Marco Financeiro Plurianual para o período 2021-2027 e “as cifras destinadas á militarización e ao reforzo da industria armamentística non deixan lugar a dúbidas”. Así, a fronteiras exteriores e seguridade destinaranse 21.300 millóns de euros, fronte aos 5.600 millóns do período anterior. En seguridade e defensa, investiranse 27.515 millóns de euros e dentro desta partida hai 13.000 millóns para crear un fondo novo de Defensa. E o capítulo de infraestruturas para facilitar a mobilidade militar financiarase con 6.500 millóns de euros dentro do Mecanismo Conectar Europa.
“A Alta Representante da Unión Europea para Asuntos Exteriores e Política de Seguridade e Vicepresidenta da Comisión Europea, Federica Mogherini, propón crear un ‘Mecanismo de Apoio á Paz’ para reforzar posibles accións conxuntas en países de fóra da Unión. Mal se pode apoiar a paz preparándose para intervir”, advirte Lídia Senra, que agarda que a charla-coloquio do 8 de novembro en Santiago sirva para informarse, debater e poñer en común a preocupación ante este escenario.
A eurodeputada do GUE/NGL polo Die Linke alemán Sabine Lösing é vicepresidenta da Subcomisión de Seguridade e Defensa do Parlamento Europeo e unha grande experta neste tema. Durante a charla, ofrecerá a súa visión crítica coas decisións que está a tomar a UE ao respecto dun maior gasto en militarización. Esta será a primeira vez que se poderá escoitar a Lösing na Galiza e a charla contará con servizo de tradución simultánea do alemán ao galego.
Santiago, 29 de outubro de 2018.
Lídia Senra, eurodeputada galega, integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL). | Tlf: 609 845 861, lidia.senra@europarl.europa.eu 1
http://lidiasenra.gal/ | https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez
Enviado por: AGEe Europa -ageeneuropa@gmail.com- 29 de outubro de 2018 11:34
___________________
Hoxe imos falar dunha planta perfecta para o horto sindical. Trátase do cestrum nocturnum, máis coñecido como Galán de noite, un arbustre axeitado para ter en macetas a carón dos fogares por mor do seu forte recendo nouturno que malia o engado, ceiba un alcaloide tóxico mentres os traballadores durmimos. Abónase cunha liberación lenta onde radica parte do trapelo e preséntase en racimos no mesmo feitío que esas bombas proibidas que ninguén merca nen vende. Como é de folla perenne e luce vizoso canda os demais fican espidos pola friaxe que venta o livre mercado global, é doado de o atopar tanto en concellos como en factorías navais, maiormente nos outos despachos onde a temperatura non é tan estrema como no tallo.
Mais tamén o galán de noite é quen de termar da nosa roupa mentres durmimos e luze, con moita clase, como un moble auxiliar en empresas onde se curta chapa nouturna con esa mesma nouturnidade con que se bombardean vivendas, escolas e hospitais en Iemen cunhas bombas-láser made in spain que dan de comer á clase obreira. Unha clase obreira sumetida á chantaxe unánime, non só duns patróns de empresa pública, senón tamén á chantaxe dun governo mareante e un comité de empresa de moita galanura. De tal xeito que xa non sabemos se o Galán é un actor que interpreta un papel serio no comité de empresa ou un mozo que lle fala a unha muller saudí como Israa-al-Ghomgham que xa pode conduzir carro por Riad mais tamén ser decapitada en outubro por ser unha activista pacífica contra as atrocidades dunha monarquía absoluta e teocrática como a de Arabia Saudí. Monarquía oleoducta que mantén unha guerra criminal contra o povo iemení con ataques ilexítimos, restrición da axuda humanitaria, detencións arbitrarias, desaparicións forzosas, reclutamento de menores e outras violacións graves de dereitos humanos, segundo Amnistía Internacional. Entrementres España, incumpre o Tratado sobre o Comercio de Armas que estabrece a proibición de exportar armas cando exista un risco de contribuir a cometer ou facilitar crimes de guerra e violacións de dereitos humanos. E cando digo España, non digo só o governo do Psoe coas súa ministra feminista (que non arrubece cando suliña perante as cámaras que Arabia Saudí é un país serio), digo tamén o anterior governo do PP con aquel ministro Morenés que atendía ao negocio das súas empresas de armamento desde o despacho ministerial, cobizoso dos petrodólares saudís. Falo da monarquía española e máis tristemente deses partidos que se dizían rupturistas e agora falan de conservar o pan dos nosos fillos co sangue dos fillos iemenís asasinados. E falo, sobor de todo, deses sindicatos que no canto de defender a construción civil adícanse a chantaxear e enlear aos traballadores meténdolles medo no corpo con esmolas e con consignas tan tóxicas como ese arrecendo nouturno da solamina do Galán de noite.
Dá gusto vivir nun país serio como o noso que mentres se dá a deter arbitrariamente árabes por presuntas amizades con presuntos terroristas e pon concertinas aos moros, fai lucro coas catro grandes compañías que se reparten o negocio dos conflictos polo gas e o petróleo do Oriente Medio: Navantia, Airbus military, General Dynamics e Indra. Por iso, España está entre os dez países que máis armas exportan e por iso Arabia Saudí está entre os principais clientes. O problema, din os expertos, é que o lobby armamentístico fixo de Arabia Saudí é un cliente xeneroso que adquiriu a España 270,2 millóns de euros en armamento, un 133 % de incremento. E se os governos do cambio e os sindicatos galanos son quen de mirar de esguello aos 5000 nenos asasinados dun total de 15000 víctimas civís nos bombardeos saudís a Iemen e aos 7 millóns de persoas ao borde da fame nunha guerra occidental polos recursos enerxéticos que leva tres anos silenciada nos medios de comunicación, se é así, penso que teremos de mudar as carreiras de carrilanas polas carreiras de camelos, tan tradicionais entre absolutos soberanos.
Imaxinemos a Galiza enteira obrigada a fuxir dos seus fogares a causa dos combates. Imaxinemos unha corvetas armadas en mans dun governo tirano con voz e voto na Onu, no FMI e no Banco Mundial. Imaxinemos un ministro de Asuntos Exteriores a dicir que as bombas non producen efectos colaterais porque son guiadas por láser e dan no branco cunha precisión extraordinaria. Ainda cando ese branco sexan os defuntos irmaos e os pais dunha nena de cinco anos chamada Buthaina.
Nen o galán de noite, esa planta perenne, será quen de camelar ese fedor de morte!.
Nen o galán de noite, ese moble auxiliar nos comités de empresa poderá termar da nosa roupa de solidariedade de clase!.
[*] Iolanda Teixeiro Rei
-Ferrol, activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que vai ter lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada
en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en
Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Sermos Galiza.
Enviado por: Iolanda Teijeiro -iolandateixeiro@gmail.com-
19 de setembro de 2018 00:13
____________
UN 6 DE AGOSTO DE 1945, HAI 73 ANOS QUE SE PRODUCÍA O PRIMEIRO ATAQUE NUCLEAR CONTRA PERSOAS. A POBOACIÓN CIVIL DE HIROSHIMA, FOI VÍTIMA DO ATAQUE ORDENADO POLO PRESIDENTE DE USÁMERICA HARRY S. TRUMAN. DÍAS DESPOIS, O 9 DE AGOSTO, ERA NAGASAKI A SEGUNDA CIDADE XAPONESA ATACADA CUNHA BOMBA ATÓMICA, MÁIS DE DUASCENTAS MIL PERSOAS VÍTIMAS DA NECIDADE HUMANA.
Hiroshima e Nagasaki: sete cousas que se deben saber
A próxima semana cúmprense 73 anos desde que dúas bombas atómicas foron lanzadas sobre as cidades de Hiroshima e Nagasaki en agosto de 1945. Centos de miles de persoas foron asasinadas e mutiladas, e os efectos séguense sentindo hoxe en día. Mais mentres as nubes de hongos convertéronse en símbolos icónicos da destrución masiva, e as grúas de papel nun símbolo de esperanza para un mundo libre de armas nucleares, hai moitas cousas que talvez non se saiba -ou que se esqueceu- que son realmente importantes si queremos asegurarnos de que isto nunca volva suceder.
#1 Máis de 210.000 persoas morreron.
A finais de 1945, o bombardeo causara a morte dunhas 140.000 persoas en Hiroshima e outras 74.000 en Nagasaki. Nos anos seguintes, moitos dos sobrevivientes enfrontarían leucemia, cancro ou outros terríbeis efectos secundarios da radiación.
"Cada persoa tiña un nome. Cada persoa era amada por alguén. Asegurémonos de que as súas mortes non foron en balde".
"Setsuko Thurlow, superviviente do bombardeo atómico de Hiroshima en agosto de 1945".
Discurso de aceptación do Premio Nobel da Paz, decembro de 2017
#2 As bombas foron detonadas no aire.
As bombas non teñen que golpear o chan para detonar. No caso das armas nucleares, a súa detonación no aire fai que a explosión teña un maior impacto xeográfico. Tanto "Little Boy" (a bomba de uranio lanzada sobre Hiroshima) como "Fat Man" (a bomba de plutonio lanzada sobre Nagasaki) foron detonadas no aire. Podemos obter máis información sobre o impacto que tería unha detonación na nosa cidade (Poñendo no localizador o nome de Ferrol e comprobaremos o impacto devastador que tería na nosa contorna), no aire ou en terra, a través da poderosa (pero aterradora) ferramenta interactiva da Fundación Outrider: Blast Radius of the Hiroshima Blast.
#3 Os primeiros en responder non podían axudar nese entón, e non poderían axudar agora.
Si hoxe se detonase un arma nuclear sobre unha cidade, os primeiros en responder -hospitais, bombeiros, organizacións de axuda- simplemente non poderían axudar. Este poderoso vídeo da Cruz Vermella explica por que: (Ver na publicación orixinal de ICAN).
A razón pola que sabemos isto é que a magnitude dos danos en Hiroshima e Nagasaki en 1945 fixo case imposíbel proporcionar axuda. En Hiroshima, o 70% de todos os edificios foron arrasados e queimados, 42 de 45 hospitais quedaron sen funcionar e o 90% dos médicos e enfermeiras faleceron ou resultaron feridos. En Nagasaki, as temperaturas do chan alcanzaron os 4.000°C e caeu choiva radiactiva. Como resultado, a maioría das vítimas morreron sen ningún coidado para aliviar o seu sufrimento. Algúns dos que entraron ás cidades logo dos bombardeos para prestar asistencia morreron máis tarde por mor da radiación.
#4 Os efectos duran até o día de hoxe.
A bóla de lume dunha explosión nuclear tarda uns 10 segundos en alcanzar o seu tamaño máximo, pero os efectos duran décadas e esténdense a través de xeracións. Cinco ou seis anos logo dos atentados, a incidencia de leucemia aumentou notablemente entre os supervivientes. Logo de aproximadamente unha década, os sobrevivientes comezaron a sufrir de cancros de tiroides, mama, pulmón e outros cancros a taxas máis altas do normal. As mulleres embarazadas expostas aos bombardeos experimentaron taxas máis altas de abortos espontáneos e mortes entre as súas bebés; os seus fillos tiñan máis probabilidades de ter discapacidades intelectuais, atraso do crecemento e un maior risco de desenvolver cancro. E para todos os sobrevivientes, os cancros relacionados coa exposición á radiación seguen aumentando ao longo da súa vida, ata ata hoxe, sete décadas despois.
#5 As Grúas de Papel son símbolos de paz e acción.
As grúas de papel son un símbolo tradicional xaponés de boa saúde, pero tamén chegaron a simbolizar aos hibakusha, os sobrevivientes dos bombardeos. Desde a icónica historia das 1.000 grúas de papel de Sadako até os incansábeis esforzos dos hibakusha para librar ao mundo das armas nucleares até hoxe mesmo, as súas historias son historias de esperanza e determinación que non deben perderse. Os superviventes dos bombardeos atómicos de Hiroshima e Nagasaki son testemuñas vivas do horror da guerra nuclear e cando falamos de armas nucleares, debemos falar dos verdadeiros efectos -inaceptábeis- que poden ter nos seres humanos. As grúas de papel non son só un símbolo de paz, senón tamén unha chamada á acción. Son un recordatorio de que debemos seguir presionando para ver o #endofnukes (fin das armas nucleares).
#6 Hai un xeito de asegurarse de que non volva suceder: o Tratado de Prohibición Nuclear.
O 7 de xullo de 2017, a ONU adoptou o Tratado sobre a Prohibición de Armas Nucleares. Este tratado histórico prohibe as armas nucleares e todas as actividades relacionadas con elas. Unha vez que entre en vigor, este tratado xurídicamente vinculante prohibirá ás nacións: Desenvolver, Probar, Producir, Fabricar, Transferir, Posuír, Almacenar, usar ou ameazar armas nucleares
ou permitir o emprazamento de armas nucleares no seu territorio.
O tratado tamén prohibe aos Estados axudar, alentar ou inducir a calquera a participar nalgunha destas actividades, e é o primeiro acordo internacional sobre armas nucleares que fai que os países tomen medidas sobre o legado sanitario e medioambiental do seu uso e ensaio no pasado.
Mais o impacto do tratado tamén vai máis aló das súas implicacións legais. Cunha prohibición en vigor, resulta máis fácil para todos os que se opoñen ás armas nucleares desafiar aos países e institucións que levan a cabo actividades relacionadas coas armas nucleares. Cada vez que alguén fala en contra das armas nucleares e di: "Creo que as armas nucleares son inhumanas, inmorales e ilegais. Todos os países deberían unirse ao Tratado sobre a Prohibición das Armas Nucleares", quítalles legitimidade. Este tipo de estigmatización tivo un éxito incríbel no pasado, desde a eliminación doutras armas -como as minas terrestres e as armas químicas- até o cambio das normas sociais en torno aos comportamentos -como o tabaquismo-. Si todos seguimos presionando, podemos crear un mundo no que as armas nucleares sexan algo inaceptábel, case incríbel, do pasado. Así que digamo-lo en voz alta e digamo-lo a miúdo. E si estamos nun país que apoia as armas nucleares, ¡esixamos un cambio! Podemos atopar aquí 5 xeitos concretos de tomar acción.
#7 Países de todo o mundo: escoiten os chamados dos Hibakusha, unan-se ao Tratado de Prohibición Nuclear.
Tras decenios de campaña a favor dun mundo libre de armas nucleares, o Tratado sobre a Prohibición das Armas Nucleares reviste gran importancia para os hibakusha. Unha enquisa recente entre 6.000 Hibakusha levada ao cabo por Kyodo News mostrou que unha gran maioría cre que Xapón debería unirse ao tratado da ONU que prohibe as armas nucleares, subliñando o seu descontento coa oposición do goberno ao acordo. Adherirse ao tratado representaría un recoñecemento por parte de Xapón dos dereitos e o sufrimento dos seus cidadáns afectados; continuar opoñéndose a el, doutra banda, podería verse como un rexeitamento aos mesmos.
O #nuclearban (prohibición nuclear) entrará en vigor cando 50 países asinen e ratifiquen o tratado. Os líderes mundiais deben prestar atención aos chamamentos dos Hibakusha e dos cidadáns interesados de todo o mundo, en favor dun futuro libre de armas nucleares.
"Un mestre, un libro, un lapis, poden cambiar o mundo" Malala Yousafzai
Por Manuel Dios Diz [*] 19.09.2013
Cada 21 de Setembro, desde 1981, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas, chama á cidadanía global, ás institucións públicas, e dun modo especial, a escolas e docentes, a celebrar o Día Internacional da Paz, máis coñecido como Peace Day (Ver a Resolución 36/37). Foi en 2001 cando a ONU estableceu que ese mesmo día fose declarado de alto o fogo en tódolos conflitos a nivel mundial (Resolución 55/282). Son dous magníficos documentos sobre os que reflexionar co noso alumnado.
Certo que a maioría dos medios de comunicación non dedican nin un pequeno espazo a estes asuntos. A Cultura da Paz, é verdade, non vende periódicos. Tampouco chama pola publicidade. Ten moita máis audiencia a cultura da violencia, da forza, do músculo. Chega con ver o tempo que as teles dedicaron onte a promocioar as ventas do videoxogo máis caro da historia, violento e sexista, para comprender que a paz, a concordia, o entendemento, son valores que hoxe non cotizan en bolsa.
En Galicia e no conxunto do Estado, convimos hai xa case que 30 anos, que o 21 de Setembro non era a mellor data para celebrar o Día da Paz nas escolas xa que, neste barrio do planeta, estamos a comezar o curso, os cativos e cativas aínda andan a tomar contacto coas aulas, e o profesorado tamén. Parecía razoable buscar unha data máis acaída. Foi así que o movemento de educadores e de educadoras para a paz, por iniciativa de Llorenc Vidal, decidimos escoller o 30 de Xaneiro, aniversario da morte de Gandhi, como Día Escolar pola Paz.
En calquera caso, como lembra Nacións Unidas, tódolos días do ano son bos para reflexionar e actuar a prol da tolerancia e o respecto mutuo, na procura dun mundo máis xusto e máis humano, máis pacífico, que valore positivamente a diversidade étnica, cultural, relixiosa, a nonviolencia, e a resolución pacífica dos conflitos.
O chamamento ó remate das hostilidades nas frontes de batalla, nas guerras de guerrillas e demais accións armadas, aínda que somentes fose por un día, probablemente non será escoitado, a pesares de que as demandas de paz universal son cada vez máis clamorosas entre a cidadanía e a sociedade civil en todo o mundo.
O Secretario Xeral da ONU, con ocasión deste día, fixo un novo chamamento no que pide á cidadanía que, a mediodía, hora local, gardemos un minuto de silencio en honor das vítimas que perderon a súa vida en situacións de conflito, tamén polas que teñen sobrevivido e sofren as consecuencias.
Nesta ocasión, Nacións Unidas quere resaltar o papel da Educación para a Paz, clave para fomentar a cidadanía mundial e construír sociedades pacíficas, porque, como temos reiterado tantas veces, non hai paz, sen educación para a paz.
O Seminario Galego de Educación para a Paz leva -desde 1985- traballando nas aulas e na sociedade, para promover os valores cívicos e democráticos na escola, os dereitos humanos, a convivencia, a interculturalidade, a igualdade entre homes e mulleres..., impartindo cursos de formación do profesorado, organizando encontros e xornadas, publicando materiais e libros de texto, unidades didácticas sobre os contidos e as metodoloxías da Educación para a Paz (Ver: www.sgep.org), documentais, curtas de ficción sobre o acoso escolar, recursos, contos, teatro, teatro de sombras, xogos e dinámicas de aula, celebrando o Día Escolar pola Paz e, cada día, transversalmente, nas materias de Educación para a Cidadanía, de Ética Cívica, de Filosofía, nas horas de Titoría, co Plan Integral de Mellora da Convivencia Escolar, por medio da educación afectivo emocional porque cremos firmemente que son os afectos e os sentimentos os mellores antídotos contra das violencias.
Quizais non consigamos que o 21 de Setembro rematen as hostilidades armadas, nin sequera que o minuto de silencio sexa maioritario ou significativo, ou que a Cultura da Paz teña maior presencia nos medios. Sen embargo, cada un de nós, co noso comportamento, na nosa aula, na nosa casa, cos nosos fillos e fillas, dentro do noso propio corazón, poderemos empezar a construír un mundo diferente.
A paz é unha demanda universal cada día máis sentida. A oposición á guerra avanza. Contra todo prognóstico a Cultura da Paz medra. Somos moito máis sensibles e intolerantes coas violencias do que nunca antes na historia da humanidade. Aínda que non o pareza lendo os titulares cada mañá, somos moito máis pacíficos que os nosos antecesores. E o seremos moito máis aínda. Abolir a guerra estase convertendo nun imperativo ético do século XXI. Como dicía Newton, construímos demasiados muros e non suficientes pontes.
Das súas espadas farán reixas de arados e das súas lanzas, fouces. Non levantarán a espada uns contra outros nin se exercitarán para a guerra, dicía Isaías, hai tantos anos. Hoxe os dereitos humanos e sociais, toda a arquitectura lexislativa construída a escala planetaria, a xustiza universal, con tanto esforzo, son un referente ético para a cidadanía.
Dicía María Zambrano que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, unha maneira de habitar o planeta, unha forma de ser persoa.
Educar para a Paz é, antes que nada, un acto de amor para co noso alumnado. O Manifesto de Sevilla (1986), feito propio pola UNESCO, afirma: A guerra e a violencia non son unha fatalidade biolóxica. Podemos poñer fin á guerra e ós sufrimentos que conleva. Non con esforzos illados, senón con accións comúns. Si cada unha, cada un, pensa que é posible, entón será posible. Os nosos antepasados inventaron a guerra. Todos nós podemos inventar a paz.
Federico Mayor Zaragoza, ex- director xeral da UNESCO, dixo nunha ocasión que "A aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz". Nada máis certo. Educando e practicando a democracia. Porque a democracia é precisamente o único sistema político que non pode impoñerse desde arriba ou desde un centro. Erran quen pensan que a democracia pode promoverse a base de bombazos.
Neste 21 de Setembro, Peace Day, lembremos ás vítimas, ós máis de 100.000 mortos en Siria, ós millóns de desprazados. Pensemos nos nenos e nenas, nas mulleres, nos anciáns, na poboación civil, a principal afectada polas guerras modernas. Saudemos o acordo entre Rusia e os EE.UU, si impide a intervención militar norteamericana. Destruamos o armamento químico, todo, o que existe en Siria e o que fabrican e venden os estados máis poderosos para beneficio do complexo militar industrial, o gran dominio. Paremos a guerra. Abramos negociacións multilaterais de paz. Promovamos o diálogo e o entendemento entre os pobos. Impidamos a venta de armas ás partes en conflito. Deixemos de alimentar a confrontación armada e as caldeiras de odio. Demos unha oportunidade á paz. Fagamos as paces. Peace Day.
"A paz é o camiño, e facemos camiño ó andar. A paz é un descubrimento, non unha conquista, dicía, Raimon Panikkar. A guerra e a violencia non son fatalidades biolóxicas. Aprendemos a ser violentos. Por iso temos que "desaprender" para ser pacíficos, que non submisos, nin súbditos, nin mansos. Federico Mayor Zaragoza di que a aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz. E María Zambrano afirmaba que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, un modo de habitar o planeta, un modo de ser persoa. A paz como cultura...".
Enviado por: Educación e Paz -paz@sgep.org- 18 de setembro de 2013 12:49
______________
Siria confirmado: maioría "rebeldes" son Contras mercenarios estranxeiros
O sangue siria grava unha nova liña na area
Investigadores, xornalistas independentes, observadores traballando sobre o terreo, desde a mesma Siria, confirman cada día cos seus testemuños, análises lóxicas e outros materiais gráficos que os famosos "rebeldes sirios" -que tanto apoia a prensa comercial- son en maioría máis que unha gran banda de Contras mercenarios fundamentalistas asasinos financiados polos EEUU e por algunhas potencias europeas ávidas de dominación e en coordinación coas monarquías petrodólares déspotas do Golfo vasallas de Occidente, todos operando contra Siria principalmente desde territorio turco, israelí e xordano.
Por Pepe Escobar [*]
03.08.2012
A principios do século pasado trazouse unha liña na area de Acre a Kirkuk. Dúas potencias coloniales –Gran Bretaña e Francia– repartíronse tranquilamente Medio Oriente entre elas; todo o que estaba ao norte da liña para Francia; o sur era de Gran Bretaña.
Moitos reveses –e traxedias concéntricas– despois, unha nova liña na area está sendo trazada por Arabia Saudita e Qatar. Entre Siria e Irak, quéreno todo. E falemos de retorno dos reprimidos; agora, como parte do composto OTAN-Consello de Cooperación do Golfo (CCG), están na cama cos seus antigos amos coloniais.
Pódese observar no video que os "rebeldes sirios", é dicir os Contras mercenarios están drogados a maior parte do tempo, iso explica o seu estado de excitación extrema, no video van executar a unha familia enteira que capturaron na súa casa polo só feito que dita familia moi respectada no pobo gardaba simpatía polo goberno do presidente Bashar A El-Assad. Este video foi filmado e colgado en internet polos mesmos mercenarios moi orgullosos de mostrar as súas accións.
Golpe tras golpe
Non importa o que pregoen os medios militarizados de Occidente, non hai un xogo final en Siria aínda. Ao contrario: o xogo sectario non fai máis que comezar.
Perseguen aínda con máis ardor aos cristiáns[1]. Obrigan a irse aos exiliados iraquíes residentes en Damasco, especialmente os que viven en Sayyida Zainab, o vecindario de predominio chií nomeado así en honor da neta do Profeta Muhammad, enterrada na fermosa mezquita local. A BBC, devandito sexa no seu favor, polo menos informou respecto diso [2].
Efectúan execucións sumarias; o viceministro do Interior de Iraq Adnan al-Assadi dixo a AFP que os gardas fronteirizos viron que o Exército Libre Sirio (ELS) tomou o control dun posto da fronteira e logo "executou a 22 soldados sirios ante os ollos dos soldados iraquíes".
O cruzamento Bab al-Hawa entre Siria e Turquía foi invadido por máis de 150 muyahidines descritos como multinacionais [3], provenientes de Arxelia, Exipto, Arabia Saudita, Túnez, os Emiratos Árabes Unidos, Chechenia e até Francia. Moitos proclamaron a súa fidelidade á Al Qaida no Magreb Islámico (AQIM).
Queimaron numerosos camións turcos. Filmaron o seu propio vídeo promocional. Desfilaron coa súa bandeira da Al Qaida. E declararon que toda a zona fronteriza era un Estado islámico.
Os Contras mercenarios estranxeiros infiltrándose en Siria a través do deserto, preto de Dara.
Entrega a túa tarxeta de identidade de terrorista
Non hai forma de comprender a dinámica siria sen saber que a maioría dos comandantes do ELS non son sirios, senón iraquíes suníes. O ELS só puido ocupar o cruzamento fronteirizo Abu Kamal entre Siria e Irak porque toda a zona está controlada por tribos suníes visceralmente opostas ao goberno da el-Maliki en Bagdad. O libre fluxo de muyahidines, yihadistas da liña dura e armas entre Irak e Siria xa está máis que establecido.
A idea de que a Liga Árabe –comportándose como portavoz oficial de OTAN-CCG– ofreza asilo a Bashar Al-Assad podería ser tan ridícula como a de que a CIA supervise que grupos muyahidines e yihadistas poden acceder ás armas financiadas por Qatar e os sauditas.
Bagdad, con todo, condenou públicamente a oferta do exilio. E a secuela –de feito o mesmo día– foi digna de The Joker (si, o inimigo de Batman): unha ola de atentados anti-chiíes en Iraq, con máis de 100 mortos, debidamente reivindicada polo Estado Islámico de Irak, a franquicia local de Al Qaida. O seu portavoz, Abu Bakr Al-Baghdadi, urgió enérgicamente ás tribos suníes de Anbar e Nineveh a que se sumen á yihad e derroquen o goberno "infiel" en Bagdad.
O movemento de ida e volta de muyahidines e yihadistas entre Siria e Irak foi máis que confirmado por Izzat a o-Shahbandar, alto membro do parlamento de Irak e asistente próximo do primeiro ministro a el-Maliki.
Bagdad até actualizou listas. A frecuencia de cambio só puido xerar máis frenética neolingua orwelliana acuñada polo sitio Moon de Alabama na web [4].
Os muyahidines e yihadistas activos en Irak agora son "insurxentes iraquíes". E os muyahidines e yihadistas activos de Siria seguen sendo os usuais "rebeldes sirios". Todos foron sacados do servizo activo como "terroristas". Segundo esta lóxica o Batman de Colorado tamén podería ser descrito como "insurxente".
Seguide o diñeiro
Tal e como aparece, os idealizados "rebeldes" sirios, máis os insurgentes coñecidos previamente como terroristas, non poden vencer aos militares sirios, nin sequera coa choiva de diñeiro e armas dos sauditas e os cataríes.
Tampouco existe evidencia de que o réxime considere unha retirada ás montañas alauitas do norte de Siria, como o evoca a discusión colectiva nos blogues de política exterior. Logo de todo os «rebeldes» non controlan ningún territorio.
O seguro é quen se beneficiará da progresiva balcanización de Siria. Á Casa de Saud e Qatar encantaríalles que a guerra civil se exportara a Iraq e o Líbano; nos seus cálculos extremadamente estreitos, iso podería acabar producindo outros réximes suníes.
Polo tanto hai que esperar que os fondos sauditas e cataríes compren a calquera burócrata sirio ben conectado, até malia que a burguesía urbana suní aínda non abandonou o barco.
E a medida que se estende a guerra civil, un tsunami de armas seguirá inundando Xordania, Líbano, Irak e por suposto Turquía, reforzando grupos guerrilleiros de todo tipo, incluídos os kurdos, unha faceta máis da agora excluída neo-otomá Turquía que contempla impotente como se destrúen os Estados tallados na area por esa liña colonial dos anos vinte do século pasado.
Estratexicamente, será sempre unha guerra por encargo, esencialmente de Arabia Saudita contra Irán co apoio da Casa de Saud a islamistas de todas as cores en comparación co apoio de Catar a "o seu" Irmandade Musulmá. Pero sobre todo trátase de EE.UU.-OTAN-CCG contra Irán.
Os motivos de Israel van máis aló do desexo sectario saudita/catarí. O primeiro ministro de Israel Bibi Netanyahu acaba de desenterrar un "bushismo" cualificando a Irán-Siria-Hizbulá de "eixe do mal". O que desexa a longo prazo Tel Aviv é obvio: que Washington, con ou sen o goberno de Obama, derribe ese eixe.
Mentres tanto, ese obxectivo a longo prazo non impide que o ministro de defensa israelí Ehud Barak tolee especulando respecto de unha invasión de Siria baseada nunha hipotética transferencia de misiles antiaéreos sirios ou ata de armas químicas a Hizbulá.
Washington, pola súa banda, adoraría ter polo menos un dócil goberno suní en Damasco para acelerar o cerco de Irán sen aumentar os temores substanciais de Israel. Mentres tanto, o que pasa por «poder intelixente» non é máis que ilusións glorificadas. Así é como os funcionarios prol Israel de EE.UU. planean unha Siria post Asad [5].
E chega o novo Bane
Malia todos os seus valores de produción, a yihad da OTAN –en conxunto con afiliados de Al Qaida e copiones– aínda non logrou o cambio de réxime. Non haberá sancións do Consello de Seguridade da ONU, como xa subliñaron tres veces Pekín e Moscú. Polo tanto segue aparecendo sempre o Plan B. Este último sae directamente do guión ao estilo de Irak: Damasco atacará aos civís con armas químicas. Durou só uns poucos ciclos noticiosos.
O presidente ruso, Vladimir Putin, xa o deixou claro: un cambio de réxime é un anatema, especialmente por un motivo que elude a maioría en Occidente, os yihadistas nas portas de Damasco significa que estarán moi preto do Cáucaso, a posible nova perla dun colar letal tendente a desestabilizar a Rusia musulmá.
O resultado contraproducente, mentres tanto, está listo para atacar como a Medusa. O que para todos os propósitos prácticos son escuadrones da morte muyahidines/yihadistas da OTAN e o CCG estarán encantados de sangrar a Siria seguindo liñas sectarias, na area e especialmente en áreas urbanas. Comezou a tempada de caza, non só de alauitas senón tamén de cristiáns (10% da poboación).
Unha política exterior que privilexia aos yihadistas suníes, coñecidos anteriormente como terroristas, para que creen un Estado "democrático" no medio Oriente parece ser conxurada por Bane (o malo da película en The Dark Knight Rises, o capítulo final da trilogía de Batman) [**]. E si, somos os seus creadores. Mentres os mellores carecen de toda convicción, e os peores están repletos de intensidade apaixonada, un superhombre suní yihadista enmascarado camiña cara ao seu nacemento en Damasco.
[*] Pepe Escobar,
é xornalista e autor de Globalistan: How the Globalized World is
Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007) e Rede Zone Blues: a
snapshot of Baghdad during the xorde. O seu último libro é Obama does
Globalistan (Nimble Books, 2009). É tamén correspondente para o diario Asia Times e analista político para the Real News.
pepeasia@yahoo.com
Notas de rodapé: [1] 9.6.2012, Vatican Inside, en: Syria’s ultimatum to Christians: “Leave Qusayr” - | Ver | [2] 20.6.2012, BBC, Rami Ruhayem em: Syria crisis: Iraqis flee “sectarian violence” in Damascus - |Ver | [3] 22.7.2012, Al-Arabiya, “Syrian rebel forces occupy second border post with Turkey” - |Ver| [4] 23.7.2012, Moon of Alabama, em: Policy Change: “Terrorists” Are Now “Insurgents” [Mudanza de política: Os “terroristas” viraran “insurxentes”]. É a mais impresionante retradución orwelliana que xamais se viu. Durante anos, as expresións “Al-Qaeda” e “grupo terrorista” foram usadas praticamente como sinónimas.Mas agora, sob comando do goberno Obama, o New York Times reescrebeu o Manual da Redacción: “Al-Qaeda” designa agora unha especie de “insurxencia neutra”. - |Ver| [5] 20.7.2012, The Cable, Josh Rogin em: “Inside the quiet effort to plan for a post-Assad Syria”: “Planexando a Síria pós-Assad”. Ao longo dos últimos seis meses, 40 altos representantes de vários grupos de oposición da Síria ten-se reunido discretamente na Alemanha, sob coordenación do US Institute of Peace (USIP), para planexar o que debe ser un goberno sírio pós-Assad. O proxeto, do cal non participan funcionarios do goberno dos EUA, mas que é parcialmente pago pelo Departamento de Estado comeza a gañar importancia, agora que a espiral de violencia alastra-se pola Siria e evanescen as últimas esperanzas de que se poda alcanzar a transición pacífica de poder na mudanza de réxime. (...) O grupo asesorou os funcionarios do goberno tamén nas reunións dos “Amigos da Siria”, en Istambul, mes pasado. O proxeto é chamado “O día seguinte: apoio á transición democrática na Siria”. - |Ver|
[**] Bane é un dos super arqui inimigos de “Batman”, que teve vida curta, nun seriado de 1994, e sumiu para sempre. Mas causou terrível dano ao Batman.
A Rede Voltaire autoriza a reprodución dos seus artigos a condición de que se cite a fonte e de que non sexan modificados nin utilizados con fins comerciais (licenza CC BY-NC-ND).
Provenientes do estranxeiro, os Contras tomaron varios postos fronterizos ao comezo da súa invasión contra Siria.
Os xenerais Hassan Turkmani, Daud Rajha e Assef Chawkat, mortos nun atentado o 18 de xullo de 2012.
O ministro de
Información, Omran a o-Zou’bi, exprésase ante as cámaras da televisión
siria despois do atentado que decapitó parcialmente o Exército Árabe
Sirio.
Conferencia de prensa do xeneral Robert Mood sobre a batalla de Damasco, que el mesmo observa desde… as fiestras do seu hotel. .....
Por Thierry Meyssan [*] 24.07.2012
As potencias occidentais e os países do Golfo emprenderon a operación de guerra secreta máis importante que se viu desde a dos Contras, en Nicaragua. O obxectivo da batalla de Damasco non é o derrocamento do presidente Bachar a o-Assad senón crebar o Exército Árabe Sirio para garantir a dominación de Israel e Estados Unidos no Medio Oriente. Mentres a cidade prepárase para un novo asalto dos mercenarios estranxeiros, Thierry Meyssan pasa en revista a situación.
Fai xa 5 días que Washington e París deron inicio á operación «Volcán de Damasco e terremoto de Siria». Non se trata esta vez dunha campaña de bombardeos aéreos senón dunha operación de guerra secreta comparable a desenvolvida en Centroamérica en tempos da administración Reagan.
Entre 40 e 60,000 Contras, principalmente libios, entraron no país en varios días, esencialmente a través da fronteira xordana. A maioría están vinculados co Exército «Sirio» Libre, estructurado baixo as ordes de Turquía para servir de pantalla ás operacións secretas da OTAN. Algúns son membros de grupos de fanáticos, entre eles a Al-Qaeda, creados baixos as ordes de Qatar e dunha facción da familia real de Arabia Saudita: os Sudairis. Apoderáronse ao seu paso de varios postos fronterizos, antes de chegar á capital, onde sementaron a confusión atacando ao azar os obxectivos que atopaban ao seu paso: como grupos illados de policías ou de militares.
Na mañá do mércores, unha explosión destruíu a sé da Seguridade Nacional, onde se reunían varios membros do Consello de Seguridade Nacional. A explosión custou a vida ao xeneral Daud Rajha, ministro de Defensa; ao xeneral Assef Chawkat, ministro adxunto; e ao xeneral Hassan Turkmani, adxunto do vicepresidente da República. Descoñécese aínda o modo exacto en que foi realizada a operación. Podería tratarse dun atentado suicida ou dun ataque realizado cun avión sen piloto.
Washington esperaba que a decapitación parcial do aparello militar sirio conducise a varios oficiais superiores a desertar coas súas tropas, ou sexa a volverse contra o goberno civil. Pero non foi así. O presidente Bachar al-Assad asinou inmediatamente as nominacións dos sucesores dos falecidos, garantindo así á perfección a continuidade do Estado.
En Paris, Berlín e Washington, os mesmos que ordenaron a operación entregáronse ademais a unha sucia manobra que consiste en condenar o acto terrorista á vez que confirman o seu apoio político e loxístico militar aos terroristas que o cometeron. De forma totalmente desvergonzada concluíron que os responsables dos asasinatos non son os realizadores do atentado senón as propias vítimas, por haberse negado a dimitir baixo a presión deses mesmos gobernos e por non aceptar entregar a súa patria aos apetitos occidentais.
Caracas e Teherán expresaron os seus condolencias a Siria, subliñando que o ataque foi ordenado e financiado polas potencias occidentais e os países do Golfo. Moscú tamén expresou as seus condolencias e observou que o pedido de sancións contra Siria no Consello de Seguridade da ONU constitúe un respaldo político aos terroristas que atacan ese país.
As canles da televisión siria comezaron a transmitir cantos patrióticos e imaxes do exército. Interrompendo a programación, o ministro de Información, Omran a el-Zou’bi, lanzou un chamado á mobilización de toda a cidadanía. Non é momento para querelas entre goberno e oposición. A Nación está enfrontando unha agresión externa. Recordando o artigo que publiquei en Komsomolskaya Pravda, onde describía a operación mediática de desmoralización preparada polas canles occidentais e do Golfo [1], o ministro alertou aos seus concidadáns sobre o inminente comezo de devandita operación. Posteriormente desmentiu as falacias das canles do Golfo sobre un suposto motín na 4ª división e sobre unha serie de explosións que destruirían o cuartel principal de devandita división.
As canles nacionais sirias transmitiron varias veces por hora as indicacións necesarias para que os telespectadores sirios poidan captar os seus programas a través do satélite Atlantic Bird, no caso de que se interrompese a súa transmisión a través dos satélites ArabSat e NileSat.
En Líbano, Hassan Nasrallah recordou a hermandade de armas existente entre o Hezbollah e Siria, forxada na loita contra o expansionismo sionista, e garantiu o seu respaldo ao Exército Árabe Sirio.
O atentado foi o sinal de inicio para a segunda parte da operación. Os grupos armados infiltrados na capital lanzáronse ao ataque de diversos obxectivos, de forma máis ou menos selectiva. Por exemplo, un centenar de Contras atacaron a casa próxima ao meu apartamento ao grito de ¡Alá Akbar! Un alto responsable militar reside no lugar. Houbo 10 horas de combate ininterrumpido.
Á noitiña, o exército respondía con discreción aos ataques dos Contras. Posteriormente, deuse a orde de responder aos atacantes o máis enerxicamente posible. Non se trataba xa de loitar contra terroristas que viñan desestabilizar Siria. A nova misión era enfrontar unha inconfesable invasión estranxeira e protexer a patria en perigo.
A aviación entrou entón en acción para destruír as columnas de mercenarios que tratan de alcanzar a capital.
Ao final da mañá, a calma restablecíase progresivamente na cidade. Os Contras e os seus colaboradores víanse obrigados a retirarse. Restablecíase a circulación nas estradas e as grandes arterias e instalábanse barreiras para filtrar o tránsito no centro da cidade. A vida volvía ao seu curso cotián, aínda que aínda podían escoitarse disparos illados en diversos lugares. A maioría dos comercios permanecían pechados e longas colas podían verse ante as panaderías.
Pénsase que o asalto final pode ter lugar durante a noite do xoves ao venres e durante a xornada do propio venres. É indubidable que o exército nacional sirio sairá nuevamente victorioso xa que ten ao seu favor a correlación de forzas. Trátase ademais dun exército de reclutas que goza do apoio da poboación, e inclusive o respaldo da oposición política interna.
Conforme ao previsto, os satélites ArabSat e NileSat desconectaron durante a tarde o sinal da canle sirio de televisión Ad-Dounia. A CIA pirateou a conta de Ad-Douni en Twitter para transmitir mensaxes falsas que anunciaban unha retirada do exército nacional sirio.
As canles de televisión do Golfo anunciaron un derrube da moeda siria, como preludio da suposta caída do Estado. O gobernador do Banco Central, Adib Mayaleh, presentouse ante as cámaras da televisión siria para desmentir a nova intoxicación e confirmar que a taxa de cambio segue sendo de 68,30 libras sirias por un dólar estadounidense.
Despregáronse reforzos nos arredores da praza dos Omeyas, para protexer os estudos da televisión estatal, que todos os inimigos da liberdade consideran un obxectivo prioritario. Instaláronse estudos auxiliares no hotel Rosa de Damasco, onde pasan comodamente o seu tempo os observadores da ONU. A presenza destes observadores militares da ONU, que non permitiron que o ataque contra a capital interrompa a súa farniente, serve de facto de protección aos xornalistas sirios que arriscan as súas vidas para manter informados aos seus concidadáns.
No Consello de Seguridade da ONU, a Federación Rusa e Chinesa recorreron por terceira vez ao veto ante unha proposición de resolución na que os países occidentais e as monarquías do Golfo trataban de abrir o camiño a unha intervención militar internacional. Os representantes de Rusia e Chinesa ante o Consello de Seguridade denunciaron incansablemente a propaganda tendiente a presentar como unha revolta afogada en sangue o que en realidade é unha agresión exterior contra o Estado sirio.
Estímase que a batalla de Damasco pode renovarse esta noite.
Publicado na Red Voltaire | Damasco (Siria) | 19 de julio de 2012
[*] Thierry Meyssan, Intelectual francés, presidente-fundador da Rede Voltaire e da conferencia Axis for Peace. As súas análises sobre política exterior publícanse na prensa árabe, latinoamericana e rusa. Última obra publicada en español: A gran impostura II. Manipulación e desinformación nos medios de comunicación (Monte Ávila Editores, 2008).
Nota.- [1] «НАТО готовит переворот в Сирии», por Thierry Meyssan, Komsomolskaya Pravda. Artículo en francés: «L’OTAN prépare une vaste opération d’intoxication», Réseau Voltaire, 10 de junio de 2012.
Artigo baixo licenza Creative Commons
A Rede Voltaire autoriza a reprodución dos seus artigos a condición de que se cite a fonte e de que non sexan modificados nin utilizados con fins comerciais (licenza CC BY-NC-ND).
Fonte : «A batalla de Damasco comezou», por Thierry Meyssan, Rede Voltaire , 19 de xullo de 2012, www.voltairenet.org/a175072
____________________
