Amosando publicacións coa etiqueta Dereitos Civís. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Dereitos Civís. Amosar todas as publicacións

martes, febreiro 23, 2021

Unha memorábel entrevista ao ex Xuíz de Instrución (retirado) Ramiro García de Dios: 'O que máis preocupa ao sistema son as loitas pacíficas, o que ten pánico é ás protestas pacíficas porque saben que aí é onde ao final, perden' - Vídeo da entrevista completa


Memorábel entrevista (en castelán) ao ex Xuíz de Instrución (retirado) Ramiro García de Dios. [*] Foi JdI durante 30 anos, desde 1987 ao 2018. Si non tivese a idade que ten, seguramente onte á noite -logo das súas palabras- o houbesen ir a buscar as forzas de 'seguridade' do Estado á súa casa.

Demoledoras declaracións achega dun "subsistema policial que ten un fío condutor coa ditadura da policía", un xuíz garantista contra os "delitos que pode cometer un axente de policía". Accede ao cargo de Xuíz de Control nos CIE (Centro de Internamento de Estranxeiros) de Madrid ao que chama "islote sen dereitos" en 1986.

En España "en xeral estase utilizando a prisión preventiva a modo de escarmento e sobre todo (buscando) o efecto desalento". En relación ás detencións arbitrarias que se están facendo estes días, incluso un caso no que o deixaron ir ás 24 horas PORQUE NINGUÉN SABÍA POR QUE O DETIVERAN "en Dereito Penal baixo ningún concepto un policía testemuña pode ter Presunción de Veracidade, baixo ningún concepto isto vale nun Estado democrático".

"Hai unha relación de compadreo (corporativismo) entre a maioría dos Xuíces de Instrución ... ( e ) aínda que hai un sector progresista, hai un sector neofascista e autoritario". "É para estar preocupado por derívaa autoritaria que vén e a que vai vir".

"O que máis preocupa ao sistema son as loitas pacíficas, O que ten pánico é ás protestas pacíficas porque saben que aí é onde ao final, perden".

"Si, desgraciadamente si que é posible que a policía manipule probas para encausar a alguén" e detalla como se fai e como nalgúns casos podería desbloquearse isto. Pero polo mencionado corporativismo (que podería ser caracterizado como relación mafiosa) "non adoita ocorrer que o Xuíz desconfíe dun policía".

"O problema non adoita estar en toda a Policía, senón específicamente nos corpos antidisturbios e en toda España, Garda Civil, Policía Nacional e o que sexa".

Achega do Ministro en funcións Grande Marlasca, García de Dioss coincidiu ao redor de 6 anos con el sendo ambos Xuíz de Instrución. Caracterízao de ter unha "acusada miseria moral". "Un Xuíz antigarantista, autoritario, con mentalidade policial. Que o fai tamén na súa compracencia co subsistema policial, o que lle garante o seu ascenso ata a posición de ministro sendo un xuíz mediocre e autoritario".

Achega de Carlos Lesmes, "é o prototipo do Príncipe do século XVI". "Aínda que non todas as súas actuacións son de xuíz prevaricador, en multitude de ocasións os criterios de mérito e capacidade para os nomeamentos ignóraos totalmente e opera ao servizo dos partidos (do poder político). Hoxe por tí, mañá polo outro". "Si o Consello Xeral do Poder Xudicial xa ten pouca credibilidade, Lesmes e este Consello contribuíron a degradalo aínda máis".

"Marchena é o clásico xurista do Príncipe. É capaz da calquera letra poñerlle aparente música xurídica". "Á letra do oe, oe, oe, a por eles, poñerlle música xurídica".

"Os sindicatos policiais non son tales, son confrarías policiais. Non son para loitar contra os patróns. Atacan sistematicamente calquera crítica".

Si este país está como está, é porque fundamentalmente a maioría de españois quéreo así. Mediante os seus votos confirman unha e outra vez que prefiren un país corrupto, antidemocrático, mediocre, intolerante e onde o risco non o corran os delincuentes senón os 'inconvenientes', os que poidan obstaculizar que todo siga igual. Non deberían chamarse Constitucionalistas porque son todo o contrario, deberían chamarse Continuístas, só queren a continuidade e o status-quo para que nada cambie, aínda a costa de que a Lei sexa puro conto e quen a representan, unha panda de tahures ben vestidos.


#FAQSTV3 Ramiro García de Dios: "Marlaska hauria de dimitir i no tornar a la jurisdidicció" - FAQS - 08/06/2020.

Cris Puig entrevista l'exjutge Ramiro García de Dios per analitzar la investigació sobre la manifestació del 8M que ha enfrontat el coronel Pérez de los Cobos amb el ministre Grande-Marlaska.

#FAQSTV3​


Subscriu-te al canal oficial de TV3 a YouTube:
https://bit.ly/2WFU15Y

Catalunya Ràdio a YouTube: https://bit.ly/2RLKl6r
Facebook: https://ca-es.facebook.com/tv3
Twitter: https://twitter.com/tv3cat​
Instagram: https://www.instagram.com/tv3cat
​ Web: https://www.ccma.cat/tv3/

Fontes:  Canle tV3  e  Marcello Scotti (Photography and Videography) - Facebook e Web.

[*] Ramiro García de Dios (Palma, 1946) é un xuíz español. Desde o ano 1996 ate 2018 foi titular do Xulgado de Instrución número 6 de Madrid. Do 2010 ao 2018, foi un dos tres xuíces de control do Centro de internamento de estranxeiros de Aluche, Madrid. O 2016, a Asociación Prol Dereitos Humanos de España (APDHE) deulle o premio Dereitos Humanos. É membro de Xuízas e Xuíces para a Democracia. O 2019 afirmou que a policía pode manipular probas para inculpar os detidos. [Wikipedia]
_______

xoves, decembro 17, 2020

Unha iniciativa de Change. org trata de modificar o currículo das materias de Arte en Bacharelato para incluír artistas femininas - A historiadora da arte e divulgadora cultural Miriam Varela, consegue nunha semana máis de 5000 firmas para corrixir a desigualdade de xénero no temario de arte - Moi interesante entrevista na Radio Galega



Unha iniciativa de Change. org trata de modificar o currículo das materias de Arte en Bacharelato para incluír artistas femininas.


A historiadora da arte e divulgadora cultural Miriam Varela, consegue nunha semana máis de 5000 firmas para corrixir a desigualdade de xénero no temario de arte.

Tras comprobar que non existe ningunha muller artista no currículo oficial das materias de Arte de Bacharelato que propuxo o Ministerio de Educación no ano 2014, e que estivo vixente ata a actualidade, Miriam Varela impulsou unha campaña en change.org. Segundo relata a opositora, historiadora e divulgadora cultural “Oficialmente as mulleres estamos apartadas do discurso artístico. Cun currículo xa de por se apertado, as profesoras e profesores interesados en ensinar estoutra metade da Historia da Arte teñen que facer verdadeiros malabarismos temporais para poder sacar á luz estas autoras que están excluídas dos contidos oficiais de obrigatorio coñecemento para superar a materia”.

La artísta olvidada”, así se fai chamar Miriam Varela en Instagram, recupera nomes de mulleres que quedaron enterradas nos libros de arte facendo divulgación sobre o seu traballo e tratando de desempoar os seus nomes. Segundo ela mesma relata “Hoxe en día sabemos que as mulleres pintaban nas cavernas. Coñecemos pintoras da Antiga Grecia. Sabemos que as mulleres traballaban na construción das catedrais. Existiron grandes 'xenios' do Renacemento como Sofonisba Anguissola ou Lavinia Fontana que do mesmo xeito que Leonardo dá Vinci ou Miguel Ángel influíron nos artistas posteriores”.

A iniciativa está a ter unha gran acollida nas redes sociais, sendo compartida por multitude de usuarios que se fan eco desta reivindicación.

14 de decembro de 2020

Axudar asinando: Ir á Causa no Portal de Change.

Entrevista na Radio Galega

Enlace coa entrevista no programa "A Tarde" da Radio Galega. |  Miriam Varela: "As mulleres están borradas da Historia da Arte" | 15/12/2020 - 16:33 h| Ir á Web.

Enviado por:
Miriam Varela Ces
-miriam.varela@gmail.com-
14 de dezembro de 2020 11:16

_______

mércores, xuño 12, 2019

Dentro da campaña galega 'Fagamos da RISGA un verdadeiro dereito', presentan en Vigo o libro 'Se non houbera privilexios, non habería miseria' - Será o venres 14 de xuño a partires das 20:30hs no centro social 'A Revolta do Berbés' (rúa Real 12)


Presentación do libro: "Si no hubiera privilegios, no habría miserias"


Dentro da campaña galega "Fagamos da RISGA un verdadeiro dereito" organizamos a presentación do libro: "Si no hubiera privilegios, no habría miserias". Será o venres 14 de xuño a partires das 20:30 no centro social "A Revolta do Berbés" (rúa Real 12, Vigo) e no acto contaremos con Manolo S. Bayona un dos coordinadores do libro e membro de Baladre (Coordinación de loitas contra o paro, o empobrecemento e a exclusión social).

O libro, do que haberá exemplares á venta por 13€, recolle o traballo e reflexións da primeira edición da Escola de Acción Social Crítica e Transformadora celebrada hai un ano en Zaragoza. Este material trata de ser unha ferramenta para, desde a denuncia das funcións de regulamento e control que o poder atribue á Acción Social e en concreto ao Traballo Social, situarnos, ante a necesidade de construír mediante o troco de experiencias novos saberes e coñecementos que poidan resultar útiles para a construción de novas formas de practicar a emancipación social e transitar cara outras formas de vivir en sociedades máis xustas, libres e igualitarias.

--
OFICINA DEREITOS SOCIAIS - COIA (ODS-Coia) | odscoia.arkipelagos.net | odscoia@riseup.net |@odscoia | tel: 696 618 732 - 679 758 663 | Estamos os luns de 10h00 a 12h00 en Coia, nos locais da parroquia do Cristo da Vitoria (rúa Baiona 9, Vigo).

Enviado por:
Oficina Dereitos Sociais - Coia
-dereitossociais@gmail.com-
12 de junho de 2019 10:04

_____________

xoves, maio 30, 2019

O Grupo de Traballo de Detención Arbitrária da ONU pede a libertación imediata de Junqueras, Sànchez e Cuixart


O Grupo de Traballo de Detención Arbitrária da ONU pede a libertación imediata de Junqueras, Sànchez e Cuixart.

O Grupo de Traballo de Detención Arbitrária da ONU emitiu unha opinión muito dura contra a España e até pede ao Estado que indenize os prisioneiros. Malia non ser vinculativa é xeralmente considerada nos tribunais internacionais xa que é unha entidade ligada às Nacións Unidas, formada por especialistas independentes en dereitos humanos, que analisa posíbeis casos de prisións e detencións arbritarias dos estados.

Segundo o xornal Nació Digital, o Grupo de Traballo de Detención Arbitrária da ONU mesmo afirma que o Estado deberia indenizar prisioneiros por privación de liberdade antes de emitir unha sentenza. Os pormenores desta resolución non serán coñecidos nesta cuarta-feira à tarde en Londres nunha rolda de imprensa convocada polo avogado Ben Emmerson.

No inverno de 2018, este avogado especialista en dereito internacional e dereitos humanos apresentou unha carta à ONU solicitando a opinión do grupo de especialistas sobre a prisión dos líderes pró-independencia. Fixo iso en nome de Junqueras e os Jordis,agás Joaquim Forn, que acabara deixar a acta de  deputado e abandonou a atividade política e non aderiu. O avogado argumentou que eles estaban no cárcere por razóns políticas, como a defensa do dereito à autodeterminación. Alén diso, súa detención viola os dereitos de asociación, expresión, opinión política e participación na vida pública, ou que seu dereito a un tribunal imparcial está sendo violado e a preparar a defensa.

IMPRISONMENT OF CATALAN POLITICIANS: The long awaited decision of the UN Working Group on Arbitrary Detention will be announced and discussed at a press conference in London tomorrow. Details: Wednesday 29 May, at 17:30 at the Law Society, 113 Chancery Lane, London WC2A 1PL

— Ben Emmerson 🎗️ (@BenEmmerson1) May 28, 2019


En declaracións ao Guardian Emmerson afirmou que “esta decisión debia marcar un ponto de viraxe na política española face à Cataluña. A España age en flagrante violación da lei internacional, como foi agora apontado polo organismo da ONU con mais autoridade sobre a cuestion das detencións arbitrárias”. Caso a España non liberte de imediato todos os presos políticos e se sente à mesa das negociacións, “o goberno de Madrid irá ter de enfrentar en breve a opinións pública internacional”, concluiu o avogado especialista en Dereito Internacional.

Publicado no xornal cedeirés Olloparo. 29.05.2019 |Ir á Web.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
30 de maio de 2019 01:10

___________

xoves, outubro 25, 2018

A eurodeputada galega Lídia Senra visitará mañá no cárcere de Mansilla de las Mulas, en León, ao preso galego Adrián Mosquera - A deputada viu tamén nestes meses a Roberto Rodríguez en Palencia, Eduardo Vigo en Toledo, e Carlos Calvo e Raúl Agulleiro en Asturias - Reclama que o Estado cumpra os DDHH e recomendacións da UE, poña fin á dispersión, rebaixe os réximes penitenciarios e dea permisos de saída.


Lídia Senra visitará mañá no cárcere de Mansilla de las Mulas, en León, ao preso galego Adrián Mosquera. | A deputada viu tamén nestes meses a Roberto Rodríguez en Palencia, Eduardo Vigo en Toledo, e Carlos Calvo e Raúl Agulleiro en Asturias. | Reclama que o Estado cumpra os DDHH e recomendacións da UE, poña fin á dispersión, rebaixe os réximes penitenciarios e dea permisos de saída.

A eurodeputada galega Lídia Senra visitará mañá venres ao preso galego Adrián Mosquera Pazos no cárcere de Mansilla de las Mulas, en León. Para iso, terá que viaxar en coche desde Santiago, 800 quilómetros entre ida e volta, unhas 8 horas conducindo sen case parar, que é o traxecto que teñen que facer todas as semanas familiares e amizades do preso se queren velo, na maioría das ocasións, só 40 minutos, que é o permitido nos locutorios. Coa deste venres, Senra concluirá unha serie de viaxes que a levaron a visitar tamén, nos últimos meses e nas respectivas cadeas nas que estaban, a María Osorio [1] actualmente xa en liberdade-, Roberto Rodríguez Fiallega [2]preso no Centro Penitenciario de Dueñas, en Palencia-, Eduardo Vigo [3]preso no Centro Penitenciario de Ocaña I, en Toledo-, e Carlos Calvo Varela e Raúl Agulleiro Cartoy [4]presos no Centro Penitenciario de Asturias-. Senra solicitoulle ao Ministerio do Interior realizar estas visitas para poder coñecer de primeira man a situación na que están estes reclusos e experimentar o que significa a dispersión penitenciaria e o afastamento, política que aplica o Estado español con algúns presos a pesar de que a propia UE a condena e recomenda abolila.

Someter ás familias e amizades ao castigo da dispersión, co gasto e riscos que iso supón, é crueldade pura e é non respectar os dereitos humanos que temos todas as persoas, incluídas, por suposto, as presas”, defende Senra. “E non é unha cuestión que diga eu simplemente, senón que é unha cuestión que defende a UE. Por iso o Estado non debe demorar máis e debe traer para cárceres galegas aos presos galegos, igual que fixo xa ao trasladar a cárceres catalanas aos presos políticos cataláns e igual que fixo xa tamén co achegamento á súa terra dos presos de Altsasu, por exemplo, e que debería facer con todos os presos e presas vascas. Non é un beneficio penitenciario, é un dereito que hai que cumprir si ou si”. Neste sentido, a eurodeputada recórdalle ao Goberno estatal que a finais do 2017, o pleno do Parlamento Europeo aprobou por unha amplia maioría (474 votos a favor, 109 en contra e 34 abstencións), unha Resolución sobre Condicións e Sistemas Penitenciarios[5] cuxo artículo 29 di: “Condena a política penitenciaria de afastamento que aplican algúns Estados membros xa que constitúe un castigo engadido para as familias dos reclusos/as; insta a elaborar medidas que permitan o achegamento de todos os reclusos que estean lonxe dos seus fogares (…); lembra que, segundo o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos, recluír a unha persoa nun cárcere situado tan lonxe da súa familia que as visitas sexan moi difíciles ou incluso imposibles pode constituír unha violación do artigo 8 do Convenio Europeo dos Derechos Humanos”. Tamén o artigo 28 da Resolución do Parlamento Europeo di: “Anima aos Estados membro a que garantan que os reclusos manteñen contactos periódicos cos seus familiares e amizades, permitíndolles cumprir as súas penas en centros próximos ao seu domicilio e favorecendo as visitas, as chamadas telefónicas e o uso dos medios de comunicación electrónicos (…)”.

O pasado maio, o Ministerio aseguroulle a Lídia Senra que naquela data o número de internos e internas que tiñan rexistrada provincia de residencia na Galiza e que non se encontran en centros penitenciarios galegos era de 260; e que, sen embargo, as infraestruturas penitenciarias dos penais galegos contan con prazas suficientes para albergar aos internos que solicitan a asignación dun centro de cumprimento aquí. Non obstante, atendendo ao caso de cada unha das persoas que ela visitou nos últimos meses, dase a circunstancia de que todos son presos que cumpriron xa máis da metade da súa condena (algún deles incluso inmerso xa na recta final da mesma), que solicitaron en diferentes ocasións, cada un cando considerou e a través de recursos individuais, o traslado a prisións galegas por razóns humanitarias, e de momento non se produciron os movementos solicitados. Por iso, insta á Secretaría Xeral de Institucións Penitenciarias e ao Ministerio do Interior, responsable destas decisións, a cumprir coas recomendacións europeas e mudar a situación xa.

Chamamento a que todos os deputados/as visiten prisións e reclamen o cumprimento dos DDHH

A eurodeputada anima ademais a todos os cargos públicos e deputados e deputadas non só do Parlamento Europeo, senón tamén no Congreso do Estado español e no Parlamento Galego, a reclamar que se cumpran os dereitos dos presos e das presas e a tramitar a solicitude para poder visitar as prisións e comprobar de primeira man, falando con elas, as vulneracións de dereitos que padecen a diario as persoas privadas de liberdade. “É fundamental que quen ostentamos cargos públicos fagamos este exercicio de visibilización e de denuncia sobre o que pasa coa política penitenciaria no Estado español”, di.

Exixe a fin dos cacheos integrais ilegais e que se autoricen permisos de saída e rebaixa de graos

Neste sentido, Senra reclama tamén que o Estado español estableza mecanismos que impidan dunha vez por todas que nas prisións se continúen a levar a cabo actuacións que van contra a propia legalidade como son os cacheos arbitrarios e inxustificados con espido integral que violan o dereito á intimidade corporal dos presos e presas. En relación a isto, presentou hai unhas semanas un escrito en Bruxelas, dirixido á Comisión Europea [6], no que informade que os funcionarios de prisións someteron ao galego Carlos Calvo Varela a máis de 20 cacheos con desnudo integral nas prisións de Topas (Salamanca) e de Villabona (Asturias), que a Audiencia Nacional declarou nulos e polos que o Estado foi condenado a indemnizar ao preso con máis de 5.000 euros por danos morais. Tamén lle informa de que o galego Eduardo Vigo fue sometido igualmente a numerosos cacheos deste tipo nos últimos anos en prisións de Galiza, Madrid e Toledo, sendo declarados tamén a posteriori ilegais polo tribunal e, en palabras textuais do tribunal, “carentes de motivación, sin identificar finalidade, superar o canon de proporcionalidade, irracionais”. Así, tendo en conta que a Carta dos Dereitos Fundamentais da UE prohibe a tortura e as penas ou tratos inhumanos ou degradantes e atendendo ao artigo 57 da Resolución do Parlamento Europeo 2012/2062 (INI), Senra insta á CE a pronunciarse sobre os rexistros corporais nas prisións e adoptar medidas para que o Estado erradique de verdade estas actuacións, vendo que nin as sentenzas xudiciais nin as multas á Administración logran que o persoal das cadeas deixe de levalas a cabo.

A europarlamentaria tamén reclama que se revisen os grados penitenciarios nos que están clasificados os presos que visitou e o réxime no que se atopan, pois algúns deles como Eduardo Vigo ou Roberto Rodríguez aínda permanecen en primeiro grado e en situacións de practicamente illamento, con moitas horas encerrados na cela. Tamén pide que se concedan permisos penitenciarios de saída a quen así o soliciten, como é o caso de Carlos Calvo e de Raúl Agulleiro, como fórmula previa á liberdade e de cara a humanizar o proceso definitivo de regreso á vida exterior. Neste sentido, lembra que a citada Resolución do Parlamento Europeo tamén solicita, no seu artigo 60, que os Estados “favorezan as políticas de reinserción dos reclusos na vida civil, en particular de aquelas destinadas a eliminar as barreiras estruturais que impiden a reinserción dos antigos reclusos na sociedade, e elaboren políticas de seguimento e revisión das penas, apostando por fórmulas nas que os reclusos pasen da vida no cárcere á vida fora do cárcere de maneira gradual”.

Unha vez pase mañá e Senra conclúa con Adrián Mosquera en León esta ronda de visitas carcerarias, a parlamentaria comprométese a seguir traballando a través de todas as vías posibles pola defensa dos dereitos humanos nas prisións do Estado, como veu facendo desde o inicio da lexislatura [7].

Santiago, 25 de outubro de 2018.

Nota.-
[1] Iniciativa levada a cabo tras aquela visita a María Osorio, en marzo do 2018: https://lidiasenra.gal/lidia-senra-insta-ao-estado-espanol-a-abolir-a-dispersion-penitenciaria-como-recomenda-o-parlamento-europeo/

[2] Información sobre aquela visita a Roberto Rodríguez, en agosto do 2018: https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez/photos/a.501813379923999/1538753156230011/?type=3&theater

[3] Información sobre aquela visita a Eduardo Vigo, en setembro do 2018: https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez/photos/a.508220409283296/1594879723950687/?type=3&theater

[4] Sobre aquela visita a Carlos Calvo Varela e Raúl Agulleiro, en xuño do 2018: https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez/photos/a.508220409283296/1472841999487794/?type=3&theater

[5] Resolución do Parlamento Europeo sobre Condicións e Sistemas Penitenciarios: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P8-TA-2017-0385+0+DOC+XML+V0//ES

[6] Para acceder ao escrito presentado na Comisión Europea ao respecto dos cacheos ilegais, pinchar aquí: https://lidiasenra.gal/wp-content/uploads/2018/10/PE-cacheos-corporais-a-presos-111018.pdf

[7]- Pregunta rexistrada o 24 de xaneiro do 2018 sobre torturas e malos tratos continuos na prisión de Teixeiro: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2018-000385+0+DOC+XML+V0//PT

- Pregunta rexistrada o 30 de novembro do 2017 sobre dificultades da Asociación Concepción Arenal para poder visitar a presos e presas por locutorio: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2017-007393+0+DOC+XML+V0//PT

- Pregunta rexistrada o 28 de xuño do 2017 sobre violación dos dereitos do galego Adrián Mosquera Pazos no penal de León: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2017-004300+0+DOC+XML+V0//PT

- Pregunta rexistrada o 30 de setembro do 2016 sobre boas prácticas e supervisión de detención nos Estados membros: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-%2f%2fEP%2f%2fTEXT%2bWQ%2bE-2016-007388%2b0%2bDOC%2bXML%2bV0%2f%2fES&language=ES

- Pregunta rexistrada o 7 de xuño do 2016 sobre dispersión penitencaria aplicada a independentistas galegos no Estado español: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2016-004688+0+DOC+XML+V0//PT

- Pregunta rexistrada o 7 de xuño do 2016 sobre a situación na que se atopaba o preso galego Raúl Agulleiro Cartoy, daquela en réxime de illamento no penal de Estremera: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-%2f%2fEP%2f%2fTEXT%2bWQ%2bE-2016-004687%2b0%2bDOC%2bXML%2bV0%2f%2fES&language=ES

-Pregunta rexistrada o 7 de xuño do 2016 sobre o réxime FIES no Estado español: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-%2f%2fEP%2f%2fTEXT%2bWQ%2bE-2016-004686%2b0%2bDOC%2bXML%2bV0%2f%2fES&language=ES

- Pregunta rexistrada o 30 de maio do 2016 sobre torturas e malos tratos no centro penitenciario galego de Teixeiro: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-%2f%2fEP%2f%2fTEXT%2bWQ%2bE-2016-004302%2b0%2bDOC%2bXML%2bV0%2f%2fES&language=ES

- Pregunta rexistrada o 11 de xuño do 2015 sobre a situación do daquela preso galego Antón Santos, vítima de malos tratos na prisión de Dueñas (Palencia): http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2015-009457+0+DOC+XML+V0//PT


Lídia Senra, eurodeputada galega, integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL). | Tlf: 609 845 861, lidia.senra@europarl.europa.eu
http://lidiasenra.gal/
https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez

Enviado por:
AGEe Europa
-ageeneuropa@gmail.com-
25 de outubro de 2018 12:39

________________

luns, abril 30, 2018

Fracasa a tentativa de Navantia de criminalizar a loita dos traballadores e traballadoras das auxiliares - Evidénciase que o obxectivo da empresa non era a declaración de folga ilegal senón amedrentar e desmobilizar o persoal


Fracasa a tentativa de Navantia de criminalizar a loita dos/as traballadores/as das auxiliares. | Evidénciase que o obxectivo da empresa non era a declaración de folga ilegal senón amedrentar e desmobilizar o persoal.

Este venres coñecíase a sentenza pola demanda que Navantia interpuxo contra a CIG e o comité de folga a raíz do conflito que o persoal das auxiliares levou adiante o pasado ano contra a precariedade e pola recuperación dos dereitos laborais e salariais. A resolución desestima a demanda pola falta de lexitimación activa de Navantia para iniciar un proceso de declaración ilegal dunha folga que non afectaba ao seu persoal e que, ademais, non foi impugnada polas empresas nas que si foi convocado o paro indefinido.

Fica demostrado que, tal e como defendeu a CIG, a demanda carecía de fundamento legal, quedando en evidencia que o verdadeiro obxectivo de Navantia non era conseguir a declaración de folga ilegal ou abusiva, senón amedrentar, desactivar e coaccionar aos traballadores e traballadoras que de xeito masivo e exemplar estaban a secundar a folga en defensa dos seus dereitos.

"Non nos van amedrentar"


O secretario xeral da CIG, Paulo Carril, considera que "Navantia debería pedir perdón polo seu burdo intento de deslexitimar a CIG e criminalizar o dereito á folga, pero tamén pola manipulación que fixo dos motivos que levaron á convocatoria e a terxiversación da resposta exemplar dos traballadores/as da industria auxiliar". Non cómpre esquecer que dende o inicio do conflito, Navantia, en vez de promover solucións, mantivo unha postura moi belixerante contra o persoal das subcontratas -e a CIG como organización sindical convocante-, procurando deslexitimar as súas demandas e boicotear a folga con todos os medios a súa disposición.

Carril subliña que a CIG non se vai amedrentar con este tipo de actuacións, "aínda que proveñan de empresas tan poderosas como Navantia", cando o que está en discusión é a defensa dos dereitos e acabar coa precariedade e a pobreza laboral. "Navantia ten que ter claro que seguiremos convocando as folgas que sexan necesarias ante a precariedade e o retroceso da condicións de traballo que padece o persoal das industrias auxiliares".

En igual sentido manifestábase o secretario nacional da Federación de Industria da CIG, Xoán Xosé Bouzas, lembrando que, no propio día do xuízo, a central xa advertiu que, con independencia do resultado deste procedemento, "a CIG non vai abandonar a súa acción sindical, nin nos imos atemorizar".

Destaca Bouzas Aboi que a folga foi completamente legal e que a CIG estaba lexitimada polas diferentes asembleas de traballadores/as. "A folga é a ferramenta fundamental que como clase traballadora temos para defender os nosos dereitos e Navantia tomou a decisión de demandar como unha medida de forza para rematar co conflito nas auxiliares, coartar a liberdade sindical e amedrentar ao persoal para que deixaran de secundar a folga".

Falta de lexitimación


A sentenza estima as tres excepcións alegadas pola CIG: falta de lexitimación activa de Navantia para solicitar a declaración de ilegalidade dunha folga convocada e seguida por persoal que non é o seu propio; falta de lexitimación pasiva dos membros do comité de folga para ser parte nun procedemento de carácter colectivo (que ademais non persegue a solución do conflito); e falta de adecuación do procedemento.

Non entra, polo tanto, a valorar o contido da demanda, mais si deixa constancia no relato de feitos probados de que os piquetes, fronte ao defendido por Navantia, actuaron sen violencia. Algo que a resolución considera se desprende incluso da proba achegada pala propia Navantia (vídeos, testemuñas, etc.), o que abunda na falta de fundamentos da demanda.

A CIG condena que unha empresa pública como Navantia utilice a xustiza para tentar restrinxir o dereito dos traballadores e traballadoras a reivindicar non xa melloras salariais e laborais, senón a recuperación dos dereitos roubados durante estes últimos anos. Como non pode ser doutro xeito, a CIG reafirma o seu compromiso na loita pola aplicación do acordos asinados para a industria auxiliar e a súa incorporación nun marco normativo que lle dea efectividade.

Fonte: Avantar. | Ferrol - 27 Abr 2018.  | Baixo licenza Creative Commons.
__________________

venres, febreiro 19, 2016

Marcha europea polos dereitos das persoas refuxiadas, na Coruña, o sábado 27 de Febreiro, ás 19:30h dende a praia de Riazor até o Obelisco



En centos de cidades  van ter lugar mobilización dentro da campaña solidaria "Marcha Europea polos Dereitos das Persoas Refuxiadas". Como en centos de cidades europeas, na Galiza, vai ter lugar n'A Coruña, o sábado 27 de Febreiro, ás 19:30h dende a praia de Riazor até o Obelisco.

Trata-se de mobilizar-nos para esixir aos gobernos europeos unha pasaxe segura e a defensa dos dereitos dos refuxiados e refuxiadas.

Non poden seguir morrendo no seu camiño a un lugar seguro, necesitamos vías seguras e que unha vez cheguen á Unión Europea se  lles acolla con dignidade e se respecte os seus dereitos.


O evento en Facebook:
https://www.facebook.com/events/1038387522871014/

ac.sos.dd.migrantes@gmail.com

FORO GALEGO DE INMIGRACIÓN
https://forogi.wordpress.com/ foroinmigracionsantiago@yahoo.es

Información baseada na enviada por:
susana beatriz alaníz gonzález
-sual259@hotmail.com-
19 de fevereiro de 2016 16:39
____________________

domingo, febreiro 07, 2016

A obra era de Lorca, ... Por Willy Toledo - En defensa dos titiriteros de Madrid - Alfonso e Raúl, Liberdade ! - Compañía Títeres Desde Abajo



Liberdade Alfonso e Raúl
"A Bruxa e Don Cristóbal"

"Neste espectáculo revivimos a Don Cristóbal Polichinela, ese escuro personaxe da tradición popular ibérica. Nesta ocasión, Polichinela preséntase baixo diferentes formas para impoñer a súa vontade a base cachiporra. Con todo, tamén habita nestas terras unha bruxa que ten a firme decisión de amar a súa liberdade por encima de todo e non deixarse pisotear por ningún Don Cristóbal, por moito poder que este se arrogue".  |
Compañía Títeres Desde Abajo

Willy Toledo sae en defensa dos titiriteros de Madrid: "A obra era de Lorca"


Por Willy Toledo [*]
07.02.2016


Onte foron detidos dous compañeiros actores da "Compañía Títeres Desde Abajo" mentres representaban unha obra nunha praza de Madrid como parte das celebracións de Carnaval.

O espectáculo, chamado "A Bruxa e Don Cristóbal", é unha montaxe clásica dos monicreques de cachiporra que non foi pensado para un público infantil, pero o Concello de Madrid programouno a media tarde e en plena rúa; o lugar estaba cheo de menores.

A rapazada imaxino que estaría gozando de xeito abondo cos cahiporrazos das marionetas, como sempre fan, pero a algúns papás e mamás parece que non lles estaba gustando tanto o asunto. Nun momento da obra, que denuncia a criminalización dos movementos sociais e da esquerda, alguén coloca en mans dun manifestante un cartel coa Palabra ETA a modo de denuncia do "todo o que se mova e proteste é ETA". Ben, a estes adultos, infinitamente máis estúpidos que as súas criaturas menores de idade, pareceulles que aquilo era unha oda a Josu Ternera, e había que paralo.

A Policía Nacional Democrática Española detenos e léva-os aos calabozos da Brigada Político Social (Brigada de Información para os demócratas de toda a vida de Franco). Tiven a fortuna de ser convidado amabelmente a visitar devanditos calabozos, polos que pululan uns chiquitos mu majos cuns pasamontañas postos, que axudan moito a sentirche nun clima de absoluta seguridade e respecto aos teus dereitos de ser humano, así que vos podo asegurar que a miña tranquilidade respecto de que o trato que estarán recibindo alí será en grao sumo respectuoso e humano é total e completa.

O Tribunal de Orde Pública (Audiencia Nacional para os mesmos demócratas de máis arriba-España!) como non podía ser menos, acusa aos meus compañeiros dun delito de "enaltecimiento do terrorismo".

O Excelentísimo, Ilustrísimo e Pristinísimo Concello de Madrid do Cambio, que os contratou, como non podía ser doutro xeito, sacou un comunicado no que denuncia o ocorrido, e anuncia que tomará medidas legais. Contra os títeres-titiriteros (entre virxes e marionetas, a importancia que teñen neste país os cachos de madeira é algo que me recolle e emociona)

Ben, claro que si: o teatro, a Soto do Real.

Si é para denunciar ao estado represor, claro; si é para enxalzar a figura doutro Excelentísimo e Ilustrísimo de ESPAÑA, Don José Antonio Primo de Rivera, fundador e ideólogo do fascismo español, métesche meses nun teatro da Gran Vía sen que dona Carmena e os seus "cambistas" digan esta boquiña é miña. Non digamos xa o resto da ?sociedade?.

A prensa, pois que dicir: un fosa séptica cheira infinitamente mellor.

O que me alivia a dor, e dáme esperanza, é que a inmediata ola de solidariedade de nós, os seus compañeiros do gremio, que seguro está a puntito de explosionar, será de tal calibre, que pronto os veremos na rúa de novo.

Hoxe teño a dous compañeiros presos.

A dous máis.

Esta vez tamén son colegas de oficio.

A obra "A Bruxa e Don Cristóbal" está inspirada en "O Retablillo de Don Cristóbal", de Federico García Lorca. A Lorca quitoulle a vida o disparo covarde dunha bala fascista. A Alfonso e Raúl roubáronlle a liberdade o silencio cómplice e o apoio miserábel dunha sociedade moribunda, lacaia e tamén covarde. Moi covarde.

Os tres son vítimas do mesmo sistema e os seus defensores.

Si non nos abrazamos pronto fóra, compañeiros, terminarémonos abrazando dentro.

Ao tempo.

E con orgullo e a cabeza ben alta.

Esta noite, ás 20:30 horas, estaremos representando a nosa obra "El Rey" no Teatro Musical de Valencia.

Señores e señoras do goberno, do TOP, da BPS, genteciñas dos medios de comunicación: alí estarei, á súa disposición, para ingresar nos cárceres do estado criminal español, xunto a Alfonso e Raúl, e o resto doutros miles de compañeiros presos.

PD: aos señores da pistola: un teatro é un sitio mu bonito onde se fai, pos iso; TEATRO.

Imaxino que nunca oirían falar destas marcianadas, así que moitísimo menos haberán vostedes asistido nunca a unha sala, polo que lles suxiro buscar a dirección nun rueiro.

Rogo veñan logo da función, que a gozo moito e vén unha chea de xente que pagou xa a súa entrada.

Espérolles.

Moitas grazas? despois viñeron a por os titiriteros, pero como eu non o era.

Que pena de país doente.

6 de febreiro de 2016


Fonte: larepublica.es/ .

[*] Guillermo Toledo Monsalve (Madrid, 22 de maio de 1970), máis coñecido como Willy Toledo, é un actor, produtor de teatro e activista político. | Facebook. A coherencia política de Willy Toledo foi obxecto de linchamento moral e grande manipulación mediática e nas redes contra o activista. A rede está chea de mentiras e manipulacións, así como de usurpación de identidade. No seu momento chegou a anunciar-se a morte do activista e actor.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
7 de fevereiro de 2016 17:20

___________

mércores, febreiro 03, 2016

O Parlamento Europeo aprobou hoxe unha resolución criticando a falta de compromiso da CE no desenvolvemento de políticas de igualdade - Lídia Senra insta á CE a aplicar “con urxencia” unha política “seria e coherente” en materia de igualdade


Lídia Senra
insta á CE a aplicar “con urxencia” unha política “seria e coherente” en materia de igualdade. | O Parlamento Europeo aprobou hoxe unha resolución criticando a falta de compromiso da CE no desenvolvemento de políticas de igualdade. | AGEe esixe que se realice unha revisión das actuais políticas de igualdade europeas a fin de detectar os motivos da falta de avances.


Na tarde de onte o Parlamento Europeo debateu en sesión plenaria unha pregunta oral relativa á falta de responsabilidade da Comisión Europea ao non estar desenvolvendo o Compromiso estratéxico para a igualdade de xénero 2016-2019. Dito texto, lonxe de respostar á Resolución do PE (9 de xuño 2015) que facía fincapé na necesidade de que a Comisión Europea (CE) establecera unha nova estratexia que dera continuidade á finalizada no 2015, é identificado na pregunta oral debatida hoxe como “un mero documento de traballo dos servizos da Comisión (...) nin a Comisión o adoptou nin ter valor interinstitucional algún”.

Diante deste desleixo en materia de igualdade por parte da CE, a eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), Lídia Senra, co-asinante da resolución conxunta aprobada durante as votacións desta mañá en relación á denuncia feita pola citada pregunta oral, reivindicou hoxe en Estrasburgo que unha política “seria e coherente” en materia de igualdade non pode demorarse máis. “Mentras estamos permanentemente falando –recriminou-, non só non estamos revisando para nada o sesgo machista [1] co que se están aplicando as políticas actualmente, se non que nin se quera se están a desenvolver os propias estratexias acordadas”.

Segundo a enquisa realizada pola Axencia Europea para os Dereitos Fundamentais no ano 2014 sobre violencia machista na UE [2], un 33% das mulleres consultadas sufriron violencia sexual e física, o 18 % do total das mulleres da UE teñen sido obxecto de acoso a partir dos 15 anos de idade, 21 millóns indicaron ter sufrido agresións ou “incidentes” sexuais por parte dun adulto antes de cumprir os 15 anos. Trátase dunha situación gravísima, que se manifesta no día a día en que máis da metade de todas as mulleres que viven na UE teñen medo, e modifican os seus propios hábitos para evitar certos lugares ou situacións, por temor a ser vítimas de agresións físicas ou sexuais.

Fronte a esta situación, “o desleixo da Comisión Europea resulta non só indignante, senón mesmo alarmante”, denunciou a eurodeputada galega, “instamos á urxencia, isto non pode esperar”. “Demandamos un compromiso real de examinar xa as políticas existentes agora mesmo, tanto a nivel de igualdade como de prevención da violencia”, apremiou, “Que é o que está pasando para que nestes momentos esteamos en retroceso en materia de dereitos?”.

Asemade, Senra sinalou tamén claves da desigualdade económica entre homes e mulleres, e lembrou que “fai apenas uns meses [3] denunciamos xa no PE que a diferenza salarial entre mulleres e homes na UE é do 16,4 %; ademais doutras claves como que as mulleres representan so o 17,8 % dos consellos de administración das grandes empresas e empregan nas tarefas domésticas máis do triple de tempo que os homes. A que está agardando a Comisión?”.

A deputada de AGEe concluíu esixindo no Pleno do Parlamento Europeo “un compromiso inmediato de analizar de xeito urxente que é o que esta a pasar cas políticas de igualdade e prevención da violencia para que non esteamos vendo avances”.

Estrasburgo, 03 Febreiro 2016.

[1] Este aspecto foi analizado no Parlamento Europeo a través da xornada “O sesgo machista nas políticas públicas”, organizado por AGEe o pasado mes de novembro.
[2] Resumo amplo das conclusións da enquisa: http://fra.europa.eu/sites/default/files/fra-2014-vaw-survey-at-a-glance_es_0.pdf.
[3] Durante o debate sobre Aplicación do Principio de Igualdade de Oportunidades e Trato entre Homes e Mulleres (Directiva 2006/54/CE), [NdP081015AGEe] Austeridade e violencia machista, exemplo do desleixo da UE e dos Estados en materia de igualdade.

Máis información:

Lídia Senra, eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL) | lidia.senra@europarl.europa.eu | http://ageuropa.gal/ | https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez.

Enviado por:
SENRA RODRÍGUEZ Lidia OFFICE
-lidia.senra-office@europarl.europa.eu-
3 de fevereiro de 2016 15:16

_____________________

sábado, xaneiro 16, 2016

Conferência de imprensa em defesa dos direitos civis e políticos - Manifestaçom em Compostela o domingo 24 de Janeiro



Conferência de imprensa em que mais de 30 agentes sociais e políticos galegos convocam umha mobilizaçom nacional em defesa dos direitos civis e políticos para todas e contra a ilegalizaçom de facto da organizaçom política Causa Galiza.

NOM À ILEGALIZAÇOM DAS ORGANIZAÇONS POLÍTICAS
Polos Direitos Civís e políticos para Tod@s!
MANIFESTAÇOM NACIONAL
Domingo 24 de Janeiro, às 12 do médio-dia, na Alameda de Compostela.

Polda de imprensa celebrada em 9 de Janeiro de 2016.

Segue-nos em Facebook.

Segue-nos em Twitter em @Coletivo_24J


https://youtu.be/OKpVNJvEmSQ

Publicado em 11 de jan de 2016

Enviado por:
Caranza Inácio
inaciogz@gmail.com
15 de janeiro de 2016 15:46

___________

xoves, xaneiro 07, 2016

Paro, ... Por Hector Tejón


Por Hector Tejón [*]
07.01.2016

PARO

Caras tristes. Poemas de corpos desgastados. Mulleres. Homes. A exclusión laboral sempre nos iguala, o sistema capitalista empérrase en separarnos por número, xénero e cupo. Choros dun bebé. Sona no meu smartphone (ese que ten calqueira) It's a New Day for love. E nos miramos. E nos alienamos. E agardamos a paulatina caída do número que marca o turno. Din que isto mellorou. Non o vexo, a verdade. Con ou sen formación, somos a merda cantante e danzante do mundo. Patria? Matria? Por favor. E son eles os que din representarnos. Non o creo, a verdade. Outra cousa é a función que cumpren. Escoito verbas de carraxe e resignación. De prestacións esgotadas. De nais que loitan e pais que morren na bastarda cola do Inem. E Neil, di que It's a New Day for love... esperemos...

[*] Héctor Tejón Sáez -A Coruña 1981, sociólogo e activista social, participa en Stop-Desafiuzamentos da Coruña e no Centro Social A Comuna. Licenciado e doutorando en Socioloxía pola Universidade da Coruña, onde traballou como investigador social e docente. Como sociólogo é co-autor do libro "La Siniestrabilidad Vial. Un problema desconocido". Actualmente atópase realizando a tese doutoral: "A construcción da identidade posmoderna a través do consumo de cine de masas do século XXI". Autor de diferentes artigos de actualidade política e social. | Praza PúblicaGalicia Confidencial | ClasesHistoria | Facebbok e Twitter.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
07 de janeiro de 2016 18:47
_____________

venres, xaneiro 16, 2015

A Europa à beira do estado de sítio, ... Por Boaventura de Sousa Santos


A liberdade de expressão e seus limites — inclusive no “Charlie Hebdo”… “Valores ocidentais” ou hipocrisia? EUA alimentam o fundamentalismo islâmico. As vidas festejadas e as vidas esquecidas
.

Por Boaventura de Sousa Santos [*]
16.01.2015


O crime hediondo que foi cometido contra os jornalistas e cartunistas do Charlie Hebdo torna muito difícil uma análise serena do que está envolvido neste ato bárbaro, do seu contexto e seus precedentes e do seu impacto e repercussões futuras. No entanto, esta análise é urgente, sob pena de continuarmos a atear um fogo que amanhã pode atingir as escolas dos nossos filhos, as nossas casas, as nossas instituições e as nossas consciências. Eis algumas das pistas para tal análise.

A luta contra o terrorismo, tortura e democracia. Não se podem estabelecer ligações diretas entre a tragédia do Charlie Hebdo e a luta contra o terrorismo que os EUA e seus aliados travam desde o 11 de setembro de 2001. Mas é sabido que a extrema agressividade do Ocidente tem causado a morte de muitos milhares de civis inocentes (quase todos muçulmanos) e tem sujeitado a níveis de tortura de uma violência inacreditável jovens muçulmanos contra os quais as suspeitas são  meramente especulativas, como consta do recente relatório apresentado ao Congresso norte-americano. E também é sabido que muitos jovens islâmicos radicais declaram que a sua radicalização nasceu da revolta contra tanta violência impune.

Perante isto, devemos refletir se o caminho para travar a espiral de violência é continuar seguindo as mesmas políticas que a têm alimentado, como é agora demasiado patente. A resposta francesa ao ataque mostra que a normalidade constitucional democrática está suspensa e que um estado de sítio não declarado está em vigor, que os criminosos deste tipo, em vez de presos e julgados, devem ser abatidos, que este fato não representa aparentemente nenhuma contradição com os valores ocidentais. Entramos num clima de guerra civil de baixa intensidade. Quem ganha com ela na Europa? Certamente não o partido Podemos, na Espanha, ou o Syriza, na Grécia.

A liberdade de expressão. É um bem precioso mas tem limites, e a verdade é que a  esmagadora maioria deles são impostos por aqueles que defendem a liberdade sem limites sempre que é a “sua” liberdade a sofrê-los. Exemplos de limites são imensos: se na Inglaterra um manifestante disser que David Cameron tem sangue nas mãos, pode ser preso; na França, as mulheres islâmicas não podem usar o hijab; em 2008 o cartunista Maurice Siné foi despedido do Charlie Hebdo por ter escrito uma crônica alegadamente antissemita. Isto significa que os limites existem, mas são diferentes para diferentes grupos de interesse. Por exemplo, na América Latina, os grandes meios de comunicação, controlados por famílias oligárquicas e pelo grande capital, são os que mais clamam pela liberdade de expressão sem limites para insultar os governos progressistas e ocultar tudo o que de bom estes governos têm feito pelo bem-estar dos mais pobres.

Aparentemente, o Charlie Hebdo não reconhecia limites para insultar os muçulmanos, mesmo que muitos dos cartuns fossem propaganda racista e alimentassem a onda islamofóbica e anti-imigrante que avassala a França e a Europa em geral. Para além de muitos cartuns com o Profeta em poses pornográficas, um deles, bem aproveitado pela extrema-direita, mostrava um conjunto de mulheres muçulmanas grávidas, apresentadas como escravas sexuais do Boko Haram,  que, apontando para a barriga, pediam que não lhes fosse retirado o apoio social à gravidez. De um golpe, estigmatizava-se o Islã, as mulheres e o estado de bem-estar social. Obviamente, que, ao longo dos anos, a maior comunidade islâmica da Europa foi-se sentindo ofendida por esta linha editorial, mas foi igualmente imediato o seu repúdio por este crime bárbaro. Devemos, pois, refletir sobre as contradições e assimetrias na vida vivida dos valores que alguns creem  ser universais.

A tolerância e os “valores ocidentais”.  O contexto em que o crime ocorreu é dominado por duas correntes de opinião, nenhuma delas favorável à construção de uma Europa inclusiva e intercultural. A mais radical é frontalmente islamofóbica e anti-imigrante. É a linha dura da extrema direita em toda a Europa e da direita, sempre que se vê ameaçada por eleições próximas (o caso de Antonis Samara na Grécia). Para esta corrente, os inimigos da civilização europeia estão entre “nós”, odeiam-nos, têm os nossos passaportes, e a situação só se resolve vendo-nos nós livres deles. A pulsão anti-imigrante é evidente. A outra corrente é a da tolerância. Estas populações são muito distintas de nós, são um fardo, mas temos de as “aguentar”, até porque nos são uteis; no entanto, só o devemos fazer se elas forem moderadas e assimilarem os nossos valores. Mas o que são os “valores ocidentais”?

Depois de muitos séculos de atrocidades cometidas em nome destes valores dentro e fora da Europa -da violência colonial às duas guerras mundiais- exige-se algum cuidado e muita reflexão sobre o que são esses valores e por que razão, consoante os contextos, ora se afirmam uns, ora se afirmam outros. Por exemplo, ninguém põe hoje em causa o valor da liberdade, mas já o mesmo não se pode dizer dos valores da igualdade e da fraternidade. Ora, foram estes dois valores que fundaram o Estado social de bem-estar que dominou a Europa democrática depois de segunda guerra mundial. No entanto, nos últimos anos, a proteção social, que garantia níveis mais altos de integração social, começou a ser posta em causa pelos políticos conservadores e é hoje concebida como um luxo inacessível para os partidos do chamado “arco da governabilidade”. A crise social causada pela erosão da proteção social e pelo aumento do desemprego, sobretudo entre jovens, não será lenha para a fogueira do radicalismo por parte dos jovens que, além do desemprego, sofrem a discriminação étnico-religiosa?

O choque de fanatismos, não de civilizações. Não estamos perante um choque de civilizações, até porque a cristã tem as mesmas raízes que a islâmica. Estamos perante um choque de fanatismos, mesmo que alguns deles não apareçam como tal por nos serem mais próximos. A história mostra como muitos dos fanatismos e seus choques estiveram relacionados com interesses econômicos e políticos que, aliás, nunca beneficiaram os que mais sofreram com tais fanatismos. Na Europa e suas áreas de influência é o caso das cruzadas, da Inquisição, da evangelização das populações coloniais, das guerras religiosas e da Irlanda do Norte. Fora da Europa, uma religião tão pacífica como o budismo legitimou o massacre de muitos milhares de membros da minoria tamil do Sri Lanka; do mesmo modo, os fundamentalistas hindus massacraram as populações muçulmanas de Gujarat em 2003 e o eventual maior acesso ao poder que terão conquistado recentemente com a vitória do Presidente Modi faz prever o  pior; é também em nome da religião que Israel continua a impune limpeza étnica da Palestina e que o chamado califado massacra populações muçulmanas na Síria e no Iraque.

A defesa da laicidade sem limites numa Europa intercultural, onde muitas populações não se reconhecem em tal valor, será afinal uma forma de extremismo? Os diferentes extremismos opõem-se ou articulam-se? Quais as relações entre os jihadistas e os serviços secretos ocidentais? Por que é que os jihadistas do Emirato Islâmico, que são agora terroristas, eram combatentes de liberdade quando lutavam contra Kadhafi e contra Assad? Como se explica que o Emirato Islâmico seja financiado pela Arábia Saudita, Qatar, Kuwait e Turquia, todos aliados do Ocidente? Uma coisa é certa: pelo menos na última década, a esmagadora maioria das vítimas de todos os fanatismos (incluindo o islâmico) são populações muçulmanas não fanáticas.

O valor da vida. A repulsa total e incondicional que os europeus sentem  perante estas mortes devem-nos fazer pensar por que razão  não sentem a mesma repulsa perante um número igual ou muito superior de mortes inocentes em resultado de conflitos que, no fundo, talvez tenham algo a ver com a tragédia do Charlie Hebdo? No mesmo dia, 37 jovens foram mortos no Yemen num atentado a bomba. No ano passado, a invasão israelense causou a morte de 2000 palestinos, dos quais cerca de 1500 civis e 500 crianças. No México, desde 2000, foram assassinados 102 jornalistas por defenderem a liberdade de imprensa e, em Novembro de 2014, 43 jovens, em Ayotzinapa. Certamente que a diferença na reação não pode estar baseada na ideia de que a vida de europeus brancos, de cultura cristã, vale mais que a vida de não europeus ou de europeus de outras cores e de culturas assentes noutras religiões ou regiões. Será então porque estes últimos estão mais longe dos europeus ou são pior conhecidos por eles? Mas o mandato cristão de amar o próximo permite tais distinções? Será porque os grande media e os líderes políticos do Ocidente trivializam o sofrimento causado a esses outros, quando não os demonizam ao ponto de fazerem pensar que eles não merecem outra coisa?

[*] Boaventura de Sousa Santos, é doutor em sociologia do direito pela Universidade de Yale, professor catedrático da Faculdade de Economia da Universidade de Coimbra, diretor dos Centro de Estudos Sociais e do Centro de Documentação 25 de Abril, e Coordenador Científico do Observatório Permanente da Justiça Portuguesa - todos da Universidade de Coimbra. Sua trajetória recente é marcada pela proximidade com os movimentos organizadores e participantes do Fórum Social Mundial e pela participação na coordenação de uma obra coletiva de pesquisa denominada Reinventar a Emancipação Social: Para Novos Manifestos.

Publicado en Outras Palavras | 14.01.2015
_________________

mércores, xaneiro 14, 2015

A marcha em Paris e os oportunistas, ... Por Altamiro Borges - Guerra entre fundamentalismos, ... Por Tariq Ali - Ateu, graças a deus, ... Por Ricardo Melo


Por Altamiro Borges [*]
14.01.2014


O atentado à sede do jornal satírico “Charlie Hebdo”, que resultou em 12 mortos -incluindo renomados cartunistas, causou enorme comoção na França. De forma espontânea, durante vários dias da semana passada, milhares de pessoas foram às ruas para prestar apoio às famílias das vítimas e para condenar o terrorismo. Neste domingo (11), numa marcha já não tão espontânea, cerca de 3,7 milhões de populares ocuparam as ruas das principais cidades francesas – na maior manifestação pública da história do país. Na linha de frente do protesto em Paris, porém, um “cordão de autoridades” reuniu famosos "carniceiros" que nunca respeitaram as vidas humanas e as liberdades democráticas. Puro oportunismo!

Entre estes verdadeiros terroristas, destaque para o primeiro-ministro de Israel, Binyamin Netanyahu, que promove bombardeios diários contra os palestinos, chacina crianças e idosos sem dó nem piedade e ainda castra a liberdade de expressão em seu próprio país. De braços dados com o facínora israelense, outros líderes da direita mundial -como a chanceler alemã Ângela Merkel e os premiês da Espanha, Mariano Rajoy, e do Reino Unido, David Cameron- que nunca vacilaram em utilizar a violência contra os povos. Por razões ideológicas ou por interesses eleitorais, todos tentaram se aproveitar de maneira oportunista do sangue derramado na redação do jornal “Charlie Hebdo”.

A tendência é que vários destes líderes da direita explorem o clima de comoção para impor novas medidas de caráter fascista. Contra o chamado “terrorismo islâmico” -o que já é uma perigosa generalização que reforça o preconceito e o ódio aos milhões de imigrantes que vivem na Europa- haverá o recrudescimento de outros tipos de fundamentalismo. A onda conservadora que varre o velho continente, atolado numa prolongada e destrutiva crise econômica, deve se agudizar no próximo período. O medo inclusive será usado para evitar a vitória das forças contrárias à elite burguesa e aos seus programas de austeridade neoliberal -como já sinalizam as eleições na Grécia e na Espanha.

Uma coisa é condenar, de forma enérgica e sem qualquer hesitação, o bárbaro atentado à sede do jornal “Charlie Hebdo”. Outra coisa é servir de massa de manobra para os que agora tentam tirar proveito desta ação criminosa para justificar os seus crimes contra a humanidade. Chega a ser patético observar veículos da mídia monopolista adotando o lema “Je suis Charlie” (Eu sou Charlie). Eles deram apoio às guerras imperialistas, às ditaduras sanguinárias, à violência contra a verdadeira liberdade de expressão, aos planos econômicos regressivos e destrutivos do capital. Tentam agora pegar carona na indignação para defender a “liberdade dos monopólios” -que não tem nada a ver com a liberdade de expressão.

Reproduzo abaixo dois artigos publicados na Folha que ajudam a refletir criticamente sobre os graves episódios recentes na França:

---

Guerra entre fundamentalismos

Por Tariq Ali - 11 de janeiro de 2015

Sacralizar um jornal satírico que dirige ataques a vítimas da islamofobia é quase tão tolo quanto justificar os atos de terror contra a publicação

Foi um acontecimento terrível. Foi repudiado em muitas partes do mundo e de maneira mais veemente por cartunistas de países árabes e de outros lugares. Os arquitetos dessa atrocidade escolheram seus alvos com bastante cuidado. Eles sabiam muito bem que tal ato criaria o maior dos horrores.

Foi a qualidade, não a quantidade que eles procuravam. Eles não dão a mínima para o mundo dos incrédulos. Como Kirilov em "Os Demônios", romance de Dostoiévski, eles pensam que "se Deus não existisse, tudo seria permitido".

Ao contrário dos inquisidores medievais da Sorbonne, eles não têm a autoridade legal e teológica para assediar livreiros ou donos de gráficas, proibir livros ou torturar escritores, de modo que se sentem livres para dar um passo além.

E os soldados de infantaria? As circunstâncias que atraem homens e mulheres jovens para esses grupos não são escolhidas por eles, mas pelo mundo ocidental no qual vivem -ele próprio é resultado de longos anos de domínio colonial.

Os terroristas que realizaram o massacre no semanário satírico "Charlie Hebdo", em Paris, na quarta-feira (7), gritavam "Deus é grande". Não faço ideia se eles acreditavam que tinham sido acolhidos por Deus ou que estavam a mando dele, mas o que sabemos é que os dois irmãos parisienses -Chérif e Said Kouachi- eram maconheiros cabeludos que viram imagens da Guerra do Iraque, em 2003, e, em particular, das torturas na prisão de Abu Ghraib e dos assassinatos a sangue frio de iraquianos em Fallujah.

Esses rapazes buscaram conforto na mesquita. Foram recrutados por radicais islâmicos que viram na "guerra ao terror" do Ocidente uma oportunidade de ouro para recrutar jovens tanto no mundo muçulmano como nos guetos da Europa e da América do Norte.

Enviados primeiro ao Iraque para matar americanos e, mais recentemente, à Síria (com a conivência do Estado francês?) a fim de derrubar Bashar al-Assad, eles foram ensinados a utilizar armamentos de forma eficaz. De volta à Europa, colocaram em prática os seus conhecimentos. Eram perseguidos e o semanário representava seus perseguidores. Deixar o horror nos cegar para essa realidade seria miopia.

O "Charlie Hebdo" nunca escondeu o fato de que continuaria provocando os muçulmanos com blasfêmias ao profeta. A maior parte dos muçulmanos estava com raiva, mas ignorou os insultos.

Para a publicação, era uma defesa dos valores seculares republicanos contra todas as religiões. O semanário atacava ocasionalmente o catolicismo, dificilmente -ou nunca- o fazia contra o judaísmo, mas concentrou sua ira sobre o islã.

A secularidade francesa de hoje significa, essencialmente, qualquer coisa que não é islâmica. Defender o direito de publicar o que quiserem, independentemente das consequências, é uma coisa, mas sacralizar um jornal satírico que dirige ataques regulares àqueles que já são vítimas de uma islamofobia desenfreada nos EUA e na Europa é quase tão tolo quanto justificar os atos de terror contra a publicação.

A França tem leis para restringir liberdades se há alguma suspeita de que elas possam causar agitação social ou violência. Até agora elas têm sido usadas para proibir apenas as aparições públicas do comediante francês Dieudonne por causa de piadas antissemitas e proibir manifestações pró-palestinos.

Mas isso não é visto como algo problemático por uma maioria de franceses que chia bem alto. Também não houve vigílias pela Europa quando se soube há alguns meses que foi utilizada tortura contra prisioneiros muçulmanos entregues à CIA por países europeus.

Há um pouco mais que sátira em jogo. O que estamos testemunhando é um conflito entre fundamentalismos rivais, cada um mascarado por diferentes ideologias.

A economia política da Europa está confusa e, na ausência de uma alternativa real ao capitalismo (não apenas ao neoliberalismo), o vácuo político vai crescer e novas forças emergem na luta pelo poder.

A extrema direita está em ascensão na França. Marine Le Pen está na vanguarda, liderando as pesquisas para a próxima eleição presidencial, sempre relacionando os recentes acontecimentos à imigração desenfreada e dizendo que ela sempre havia alertado para isso.

Que pena que o filme de Gilli Pontecorvo "A Batalha de Argel" (1966) ainda tenha que ser visto em Marselha. Algumas liberdades são claramente mais preciosa que outras.

[*] Tariq AliI, 71, escritor paquistanês, é autor de "O Poder das Barricadas" (Boitempo), dos romances que formam a coleção Quinteto Islâmico (Record), entre outros livros. É membro do conselho editorial da revista britânica "New Left Review".

---

Ateu, graças a deus

Por Ricardo Melo – 12 de janeiro de 2015

'Ópio do povo', o fanatismo religioso cristão ou islâmico é o combustível de tragédias como a do Charlie Hebdo.

A barbárie estampada na chacina parisiense suscita inúmeras questões. O ponto de partida: sob nenhum ponto de vista é possível justificar o ataque dos fanáticos contra a redação do Charlie Hebdo. Agiram como facínoras, quaisquer que tenham sido suas motivações. Não merecem nenhum tipo de comiseração. Invocar atenuantes é renunciar aos (poucos) avanços que a civilização humana proporcionou até agora.

"A religião é o ópio do povo", diz uma frase de velhos pensadores. Permanece verdadeira até hoje. Qual a diferença entre as Cruzadas, a Inquisição e o jihadismo atual? Nenhuma na essência. Tanto uns como outros usaram, e usam, a religião como justificativa para atrocidades desmedidas.

Tanto uns como outros servem a interesses que não têm nada a ver com o progresso da civilização e a solidariedade humana. Todos glorificam o sofrimento como bênção maior, em nome de um além cheio de felicidade e redenção. Se você é pobre, está abençoado. Se você é rico, dê uns trocados no semáforo para conquistar o passaporte para o céu.

Com base em conceitos simplórios como estes, milhões e milhões de homens e mulheres são amestrados para se conformar com a exploração, as injustiças e o sofrimento cotidiano. Sejam cristãos, islamitas ou evangélicos. Por trás dessa retórica, sempre haverá um califa, um Paul Marcinkus, um bispo evangélico, um papa pronto para amealhar os benefícios do rebanho obediente.

A figura de deus, em minúscula mesmo, é recorrente em praticamente todas as religiões. Com nomes diferenciados, ajudou a massacrar islamitas, montar alianças com o nazismo e dar suporte a ditaduras mundo afora. Na outra ponta, serviu, e serve, de "salvo conduto" para desequilibrados assassinarem jornalistas, cartunistas ou inocentes anônimos numa lanchonete ou ponto de ônibus.

Um minuto de racionalidade basta para destruir estes dogmas. A Igreja Católica combate a camisinha quando milhões de africanos morrem como insetos por causa da Aids. Muçulmanos fundamentalistas aceitam estupros como "adultério" e subjugam as mulheres como seres inferiores em nome de Maomé.

Certo que, paradoxalmente, o obscurantismo religioso algumas vezes serviu de combustível para mudanças sociais. Khomeini, no Irã, é um exemplo, embora o resultado final não seja exatamente promissor. Já a primavera árabe atolou num inverno sem fim. Hosni Mubarak, ditador de papel passado, recentemente foi absolvido de todos os seus crimes contra o povo do Egito. Os milhões que se reuniram na praça Tahrir para denunciar o autoritarismo em manifestações memoráveis repentinamente viraram réus. Tão triste quanto isso é saber que a grande maioria deles conforma-se com o destino cruel. "É o desejo do profeta", em minúscula mesmo.

A história registra à exaustão a aliança espúria entre religiosos e um sistema que privilegia desigualdade e opressão. O Estado Islâmico foi armado até os dentes por nações "democráticas". Bin Laden e sua seita de fanáticos receberam durante muito tempo o apoio da CIA. Hitler, Mussolini e sua gangue mereceram a complacência do Vaticano em momentos cruciais. Binyamin Netanyahu, o algoz dos palestinos e carrasco da Faixa de Gaza, posou de humanitário numa manifestação em Paris contra o "terror".

Respeitar credos é uma coisa; nada contra a tolerância diante das crenças de cada um. Mas, sem tocar na ferida da idiotia religiosa como anteparo para interesses bem materiais, o drama de Charlie Hebdo será apenas a antessala de novos massacres abomináveis.

---

Leia também:
Fonte: http://altamiroborges.blogspot.com.es/

[*] Altamiro Borges, Jornalista, presidente do Centro de Estudos da Mídia Alternativa Barão de Itararé, militante do PCdoB e autor do livro "A ditadura da mídia".
__________________