Amosando publicacións coa etiqueta Eduardo Fra. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Eduardo Fra. Amosar todas as publicacións

domingo, decembro 27, 2009

Empresarios


Por Eduardo Fra
27.12.2009


Aqueles caciques, se saían da lei, buscábanche un enchufe na mili ou un traballiño, dependendo do compromiso. Os señores da terra aparecían nas historias como pais benfeitores, e mais defensores do pobo, por ser xente armada. Debíaslles respecto e reverencia. As familias nobres tiñan boas sepulturas historiadas nas igrexas. Así cerrábase o círculo da reverencia. ¿Quen non quere adornar con literaturas a súa profesión, a súa posición social e a propia familia? Agora os empresarios tamén queren aparecer como benfeitores sociais. Son moi finos falando e din frases graciosas como a de que “dan traballo”. Como se fosen unha ONG da caridade. Nunca lles escoitaredes dicir: “Compramos traballo, cando o necesitamos. E por hora de traballo pagada gañamos unha plusvalía. O negocio é o negocio”. Falar así é de groseiros brutos, En fin, que os empresarios, igual que aqueles señores feudais, a quen chamaban oficialmente pais do pobo, levan camiño de aparecer como os novos pais da patria. Hai modelos. Fixeron do Cid un exemplo de señor daqueles tempos da reconquista. Agora os empresarios elixiron a un señor como dirixente. Este salvador chamou ao presidente do Goberno ignorante e causante da crise. Díxoo despois de cear co sr. Rajoy, líder da oposición. Este empresario non lle contou a Rajoy que a súa empresa era un pufo, que debía aos traballadores varios meses de paga, que vendeu miles de billetes de avión sen ter avións... Había que revisar tamén o modelo do Cid, como señor cabal, non vaia ser o demo.

Publicado no xornal comarcal Diario de Ferrol
________________

Señoritos


Por Eduardo Fra
26.12.2009


Cando era pequeño meu pai dábame leccións de socioloxía, sen querelo chamar así. Camiño das viñas, para chaspodar en febreiro ou podar no seu tempo, ou cavalas ou arrincarlles os mamóns, sinalaba a un home e dicía: “Ese é un señorito. Vive sen traballar e de rendas”. Daquela un labrego cedíalle o paso e quitábase a boina ante él e lle respondía: ¿mande? “Os señoritos -meu pai nisto era radical- son a desgracia de España, porque non so non traballan, se non que desprezan o traballo e poñen a súa vida como un exemplo”. Pasou o tempo e agora todos buscamos o traballo como un ben precioso. Había palabras para distinguir as clases: En Ferrol “Lefre de caldereta” determinaba unha posición social baixa. Unha asociación cultural nolo recorda. O señoritismo aparentemente non o hai, pero eu sospeito que algo no que vivían instalados tanta xente é difícil que deixe de existir de boas a primeiras. Nos anuncios de certos productos de luxo vexo ramallazos de señoritismo. Lin que se vendían uns chalés cunha “paisaxe exclusiva”. Tamén lin dun colexio privado que dicía: “Formamos a futuros líderes”. Tiña pinta dun “college” británico e había xente moza pisando un “green” impecable. Todos rubios, espigados... Parecíanme señoritos, pero quizais ando equivocado e en realidade eran fillos de lefres de caldereta, bolseiros do estado, admitidos por unha lei anticlasista nese college. E despois están eses programas de xente ociosa que cada pouco ten que ir a descansar a Sant Moritz ou sitios así.

Publicado no xornal comarcal Diario de Ferrol
________________