Por José Torregrosa [*]
06.02.2010
Desde a Asociación "
Fuco Buxán", onde tanto tivo que facer ese home enteiro, quero expresar -
está soando Bach- a súa vívida nostalxia e o seu presente. Pois a loita pola Razón aínda segue en pé, desde esa ría que mece a súa brillante cinza, continúa chegando a esixencia do seu alento, un máis entre todos, arrimando ombreiros e argumentos.
Que levou a morte de Carmelo? Non a súa enerxía e a súa fe esperanzada no futuro; non a súa bondade, que nos serve de exemplo. Se seica, afastou a súa cabal proximidade; pero non máis aló do horizonte dunha empresa en común e salvadora: "
Planta de Gas Fóra da Ría". El foi o seu impulsor e baluarte; a súa vangarda e a súa forza integradora. Nin a
Comadre Seca foi quen para esgotar a súa forza convencida. Non se cansou
Carmelo nin na Hora: caeu, non o calaron nunca, rodeado de muíños de furacán corrupto, de plantas venenosas, de cámaras de gas onde debía perecer Natureza e Vida ...
Foi un privilexio convivilo, compartir a súa mensaxe xenerosa, unha consigna chea de sentido: "
Todos xuntos; pero ti, o primeiro". Non era incansable; sacaba forzas da súa crenza no próximo alcanzable e un sentido emocionante do deber, do compromiso, da acción, que non coñeceu máis límite que o espazo dedicado á reflexión e ao sentimento.
Ai,
Carmelo, loitador, e home de familia, e compañeiro, que roubaches o tempo aos reloxos para poder cumprir coa túa tarefa; que aprendiches, como pedía
Machado, a distinguir as voces dos ecos ... Hoxe sabémosche perto, respirando unha espera: o converter os muros de silencio no berro cidadán colectivo, portador da rabia e da idea.
Nese día descansarás tranquilo, peixe de luz nesa ría que hoxe acolle a túa historia e o teu traxecto: permanecer, xa sempre, na memoria da masa fecunda do teu Pobo. Mentres tanto, temos moitas cousas que encargarche; sobre todo, o que non nos esquezas: oxalá acertemos a encher o teu repouso de recordos, os novos pasos, tantos novos camiños que estamos percorrendo co teu nome nos beizos e a túa hombría xusta e sabia no corazón e a cabeza.
Non digamos "
parece que foi onte", pois non o foi.
Carmelo é o reto dun mañá nunha Galicia a salvo de ameazas e de atrasos. Se vin chorar aos teus amigos aquel día, foi por agrandar o mar que ti defendes desde o máis profundo da súa alma, o asuco azul que labra o po e a semente da túa, tan branca e tan fermosa.
Na mañá do sábado, che ofrendaremos flores. Non será suficiente: debemos achegarche a vitoria contra o despropósito e a avaricia.
Só entón poderemos darche grazas e ser dignos de estar na túa memoria eterna, ao teu lado, nun milagre laico, cando na ría de Ferrol estea fóra de perigo e dentro do Progreso, e vexamos como se multiplican, outra vez,
Carmelo, na ría de Ferrol, os pans e os peixes.
[
*]
José Torregrosa comezou a traballar na prensa galega a mediados dos anos sesenta. No ano 1972, foi encausado no proceso dos 23, un xuízo aos traballadores dos estaleiros de Bazán en Ferrol aos que a ditadura franquista represaliou polos seus actos de protesta.
Un feito que o marcou e que fixo tamén que marchara a Madrid en 1974 para intentar a aventura teatral. Logo, regresa en Ferrol, onde casa en 1976 e ten dúas fillas.
Colaborador na prensa e en diversas entidades culturais, gusta de escribir sobre cine e literatura que cre que "unha novela ten tantas historias como lectores ten".
Comezou adicandose á poesía dende o mesmo cárcere da Coruña. "Era a única forma de saír do meu interior a través das palabras". Ademais, tamén ingresou no Grupo Chorima co que publicou antoloxías e recitais poéticos. "Todo o que escribín ten que ver coa poesía existencial, experimental, en palabra e forma, sempre cunha búsqueda do interior", asegura Torregrosa.
Unha vida moi intensa a deste xornalista e escritor ferrolán que, dende o 2000, dirixe a revista Razón Socialista da Asociación Fuco Buxán e tamén colabora co suplemento "Nordesía" do xornal Diario de Ferrol. [Galicia -Hoxe]
Bolgue Persoal:
http://josetorregrosa.wordpress.com/______________________________
