París: barbarie e oportunismo

As sociedades occidentais que se manifestaron en contra do atroz crime contra o semanario satírico Charlie Hebdo deberán estar alerta para evitar que a resposta dos seus gobernos, lonxe de ser unha reivindicación civilizatoria, se volva pretexto para sementar cotas adicionais de barbarie no mundo.

París: barbarie e oportunismo

Centos de miles de persoas congregáronse onte nas rúas de París para expresar rexeitamento claro, contundente e inequívoco aos atentados extremistas ocorridos a semana pasada en Francia, nos que morreron 17 persoas.

Como fora anunciado, na manifestación participaron tamén medio centenar de xefes de Estado e de goberno, entre eles o presidente de Francia, Francois Hollande, a canciller alemá, Angela Merkel; o presidente da Autoridade Nacional Palestina, Mahmoud Abbas; o xefe do Goberno de España, Mariano Rajoy; e os primeiros ministros de Israel, Inglaterra e Italia, Benjamín Netanyahu, David Cameron, e Matteo Renzi, respectivamente.

No marco desa concentración de liderados políticos, o fiscal xeral de Estados Unidos, Eric Holder, anunciou un cume sobre seguridade global, a realizarse en Washington en febreiro próximo, a fin de "discutir formas nas que podamos contrarrestar este extremismo violento que existe no mundo".

Tralos depreciábeis asasinatos de xornalistas e cidadáns franceses durante a semana pasada, a sociedade francesa e a doutras partes do mundo deu mostra exemplar non só de rexeitamento á violencia, a intolerancia e o fanatismo, senón tamén de defensa á liberdade de expresión e de información.

Por desgraza, como era de esperarse, os atentados serviron tamén para a reactivación dunha ondada reaccionaria e xenófoba en Europa, e vigorizando os pronunciamentos de grupos como a Front National francés, encabezado por Marine Lle Pen, quen onte pediu o endurecemento da política migratoria do seu país e responsabilizou dos feitos de violencia á "inmigración masiva".

Ao oportunismo de grupos como o lepenista sumouse nesta ocasión o de gobernos como Israel, o cal, cabo recordar, mantén vixente unha política de exterminio nos territorios palestinos ocupados que o colocaron, a ollos de boa parte da comunidade internacional, como un criminal de guerra e até como responsábel de delitos contra a humanidade. O propio goberno de Washington e os seus aliados occidentais carecen de autoridade moral para elevar condenas enérxicas contra o terrorismo, cando alentaron a conformación dese flaxelo no mundo xa sexa en forma indirecta, coas súas contraproducentes aventuras bélicas en Afganistán e Irak, ou directa, co seu respaldo a grupos opositores en Siria, entre os que se atopan grupos extremistas islámicos.

Neste contexto, o chamado a un cume de seguridade para o mes entrante xera inquietudes xustificadas en torno ao que se pode vir: unha posible intensificación das intervencións militares de Occidente no medio Oriente, e un recrudecimento das posturas islamofóbicas en Europa e Estados Unidos.

As sociedades occidentais que se manifestaron en contra do atroz crime contra o semanario satírico Charlie Hebdo deberán estar alerta para evitar que a resposta dos seus gobernos, lonxe de ser unha reivindicación civilizatoria, se vólva pretexto para sementar cotas adicionais de barbarie no mundo.

Editorial do xornal mexicano 'La Jornada' | 12.01.2015
---

Un outro artigo moi interesante e clarificador do cineasta, historiador e escritor paquistaní Tariq Ali, publicado orixinalmente o pasado 9 de xaneiro, en London Review of Books, antes da manifestación de París e agora reproducido en Rebelión, co titulo "Cando o un alimenta ao outro - O máximo horror".

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
12 de janeiro de 2015 08:03
____________

Siria: ataque militar, decisión tomada - Moi interesante editorial do xornal mexicano 'La Jornada'

O presidente estadunidense, Barack Obama, declarou onte que xa tomou a decisión de lanzar un ataque militar contra Siria e afirmou que as forzas armadas que encabeza "están listas para atacar cando o decidamos". O mandatario agregou que, aínda que cre ter a autoridade suficiente para ordenar unha incursión semellante sen autorización do Lexislativo, pedirá o aval do Congreso para que as accións resulten "máis efectivas".

Tales palabras non só constitúen un atropelo á legalidade internacional senón que representan unha grave desviación da substancial lóxica democrática esencial de separación de poderes: o que o titular do Executivo dea por feito que o Lexislativo apoiarao e que asuma a petición de autorización como un mero formulismo, algo así como un xesto de cortesía. Trátase, polo tanto, dun erro político perverso no desempeño de Obama como mandatario, ademais dunha groseira contravención do principio de representatividade, tendo en conta que, segundo enquisas e sondeos, a maior parte da sociedade estadounidense oponse a unha nova incursión bélica do seu país no medio Oriente.

Máis aló das formas, a actitude é, nos seus contidos, insostíbel por varias razóns. A primeira é que, aínda que existen elementos de xuízo dispoñibles que indican que a semana pasada tivo lugar unha acción con gases tóxicos nos arredores de Damasco, non existen probas de que tal feito, sen dúbida condenábel e criminal, sexa da autoría do goberno de Bashar Assad. Até agora, este e os rebeldes que o combaten con apoio occidental -de Washington e os seus aliados, en primeiro lugar- acúsanse mutuamente de estar detrás de tal acción, e non hai á vista, até agora, ningunha proba que permita dar a razón a un ou aos outros.

Por outra banda, antecedentes históricos demostran que as incursións militares occidentais en países de Medio Oriente e Asia central -con ou sen a etiqueta de "humanitarias"- non só non resolven os conflitos internos ou externos habidos senón que os agravan, multiplican os sufrimentos das poboacións e complican un taboleiro xeopolítico de seu turbio.

O caso máis claro deste patrón é Iraq, unha nación que segue sumida nun baño de sangue desde fai unha década, a raíz da invasión lanzada polo antecesor de Obama na Casa Branca, George W. Bush, co pretexto de que o réxime por entón imperante posuía unhas "armas de destrución masiva" que, ao cabo, resultaron ser unha mentira fabricada por Washington para xustificar a agresión bélica. É inevitable recordar ese antecedente cando agora a Casa Branca sinala, sen probas, ao goberno de Damasco como o autor do bombardeo de civís con armas químicas.

Non debe pasar inadvertida, para rematar, o escandaloso paradoxo de que o político afroestadunidense, ao que se entregou o premio Nobel da Paz, estea agora forzando a marcha para intervir militarmente nun escenario nacional alleo ao seu que o último que necesita é máis violencia e destrución e ante o cal as potencias terían que intensificar os esforzos por conducir o conflito interno polas canles do diálogo e a negociación.

Públicado en 'La Jornada' | 01.09.2013

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
28 de agosto de 2013 12:32
_________________

Haití: o retorno dun ditador

[O ex-ditador Jean Claude Duvalier, desde o balcón dun hotel
na ciudade de Puerto Príncipe - Foto Ap]

O inesperado regreso do ex ditador haitiano Jean-Claude Duvalier, Baby Doc, quen arribou ao seu país o pasado domingo procedente de Francia -onde se refuxiou tras ser derrocado por unha revolta popular en 1986, provocou expresións de "sorpresa" e preocupación na comunidade internacional, polos posibles episodios de inestabilidade que o feito puidese suscitar na nación antillana. Pola súa banda, Human Rights Watch (HRW) e Amnistía Internacional (AI) demandaron ás autoridades haitianas a captura do ex ditador -sobre quen pesan acusacións por crimes de lesa humanidade- e a súa presentación ante a xustiza.

O retorno de Duvalier a Haití representa, en efecto, un factor adicional de tensión nun país sobrado deles, e constitúe unha afronta histórica para os habitantes da nación máis pobre do hemisferio. Durante os 15 anos que permaneceu no poder, Baby Doc encabezou un dos réximes máis represores e sanguinarios na historia dese país e do continente, seica só superado polo que dirixiu o seu pai e antecesor no cargo, François Duvalier, quen tomou o poder en 1956 mediante un golpe militar. En conxunto, a dinastía dos Duvalier foi responsable da morte e desaparición de decenas de miles de persoas, xa fose a mans das forzas armadas de Haití ou das milicias leais ao goberno, os tristemente soados tonton macoutes.

No económico, Baby Doc foi sinalado como culpable de desvíos masivos de diñeiro público -polo menos 500 millóns de dólares- ás súas contas persoais, e estímase que 45 por cento da débeda de Haití nas pasadas décadas acumulouse durante o réxime dos Duvalier. De tal forma, o ex-ditador é seica o máximo expoñente da corrupción proverbial das autoridades haitianas, a cal debe ser considerada unha das causas centrais do empobrecimiento que lacera a esa nación; a outra é a aplicación das directrices económicas e as políticas de axuste deseñadas polos organismos financeiros internacionais.

As consideracións anteriores fan que peticións de captura como as formuladas por AI e HRW sexan incuestionables, salvo por un feito fundamental: que no Haití actual, devastado polo terremoto de fai un ano e arrasado pola epidemia de cólera que se presentou meses despois, quedou de manifesto a ausencia de autoridades nacionais propiamente ditas e dun goberno minimamente funcional. Exemplos diso son a incapacidade das institucións para superar a crise provocada polos polémicos comicios de novembro pasado; as acusacións de prácticas fraudulentas do goberno de René Préval en favor do candidato oficialista, e a incapacidade do Consello Electoral Provisional para realizar unha segunda volta comicial que tería que haberse levado a cabo o pasado domingo: en lugar diso, a circunstancia de devastación, baleiro de poder, debilidade institucional e caos xeneralizado que percorre Haití constituíu o contexto para o regreso do ex-ditador a ese país.

A estas alturas, a responsabilidade polo retorno de Duvalier e a inestabilidade política que iso poida suscitar recae, máis que nas minguadas autoridades nacionais, na comunidade internacional: ao fin de contas, a súbita presenza de Baby Doc na nación antillana é síntoma dunha inoperancia institucional estreitamente relacionada coa destrución material que aínda afecta a ese país, ante a cal os gobernos de Estados Unidos, así como dos países de Europa e América Latina reaccionaron con indolencia e mezquindade.

Resulta desesperanzador, por iso, que a comunidade internacional reaccione ata agora con morneza e indefinición ante o episodio comentado: se a indiferenza dos réximes estranxeiros redundou no agravamento da circunstancia tráxica pola que atravesa Haití, provocada por fenómenos naturais e epidemias, agora podería derivar nun manto de impunidade para quen encabezou, no seu momento, un réxime tiránico. En tal circunstancia, os gobernos do mundo, con Wáshington á cabeza, terían que entender que o que menos fai falta nese país é un novo factor de tensión e inestabilidade política e, nesa lóxica, repudiar unanimemente a presenza de Duvalier e coaxudar á súa captura. Máis aló diso, o episodio obriga a recordar a necesidade de que a comunidade internacional recoñeza que lle fallou a Haití e que debe impulsar, en forma decidida e sen mezquindades, o proceso de reconstrución desa castigada nación e das súas institucións.

Fonte: Editorial La Jornada -México-
___________________

O premio Nobel da Guerra

"A guerra é a paz" era un dos tres lemas da implacable ditadura planetaria presidida por un personaxe simplemente chamado O Gran Irmán, que imaxinou o escritor británico George Orwell a mediados do século pasado na súa novela 1984. Un postulado moi semellante pronunciou onte o presidente Barack Obama ao recibir o premio Nobel da Paz na capital norueguesa, nunha cerimonia magna e solemne que non bastou para minguar o azoro de amplos sectores da opinión pública mundial que asistiron á conversión desa presea nunha exaltación de virtudes guerreiras.

Na circunstancia, Obama, comandante en xefe dun abafador aparello bélico que durante oito anos causou miles de mortos inocentes entre as poboacións de Iraq e de Afganistán, buscou xustificar a insólita incongruencia de recibir o galardón mediante piruetas conceptuais, mentiras chairas -como no caso do aserto de que Estados Unidos nunca pelexou unha guerra contra unha democracia, coma se non fosen actos de guerra as sanguentas intervencións de Wáshington contra as presidencias democráticas de Francisco Madero, en México; de Jacobo Árbenz, en Guatemala, e de Salvador Allende, en Chile, por citar só tres casos en América Latina- e unha oratoria brillante, pero carente de sentido.

E é que non hai forma de disfrazar á poboación afgá, regularmente masacrada polas forzas aéreas das nacións ocupantes, como equivalente moderno das hostes hitlerianas; argumentar que a presenza bélica de Estados Unidos en Iraq é unha medida "defensiva" ou que a proxección militar de Wáshington en diversas rexións do mundo corre parella cunha preocupación pola defensa dos dereitos humanos, cando Obama, quen está próximo a cumprir un ano no cargo, non conseguiu nin sequera o peche do campo de concentración establecido en Guantánamo polo seu antecesor.

Non hai escrúpulo posible na mención de figuras como Mahatma Gandhi, Martin Luther King ou Nelson Mandela como xustificacións para a sórdida e violenta historia do intervencionismo estadunidense no mundo, e menos aínda como inspiradores das guerras de rapiña que o goberno de Obama herdou da administración pasada e que mantén e agudiza hoxe día.

Ata onte, o presidente Obama mantívose alleo, nos seus discursos, á sistemática distorsión de valores éticos e de feitos históricos. Pero, ao recibir un premio de paz defendendo a pertinencia da guerra, e en concreto de guerras neocoloniales e depredadoras que non garanten a seguridade nacional de ninguén, senón que serven para xerar oportunidades de negocio aos aparellos industriais, comerciais e financeiros dos países atacantes, o mandatario exhibiu a magnitude da súa abdicación fronte aos intereses de tales aparellos e a continuidade, en Estados Unidos, das principais distorsiones introducidas pola administración Bush na concepción e a práctica do dereito internacional, os dereitos humanos e a xustiza.

En suma, en case un ano de exercicio do poder, Obama non puido ou non quixo converter en feitos as singularidades positivas da súa figura política -parcialmente afroestadunidense, liberal, antigo activista social comprometido-, singularidades que xeraron desbordadas expectativas de cambio, tanto en territorio estadunidense como fóra del. Polo contrario, ante o Comité Nobel de Oslo presentouse un home moralmente derrotado que empezou a asumir os argumentos chovinistas e mentireiros de quen eran "supúñase" os seus adversarios, discurso co que a todo o longo o século XX e na década actual pretendeuse dar un verniz de respetabilidade a unha traxectoria nacional de saqueo violento do mundo e a unha hexemonía que se traduce en esquemas de dominación ignominiosa doutras nacións.

Por outra banda, a decisión dos académicos noruegueses de entregar a Obama unha sorte de "Nobel preventivo" que habería de contribuír a reforzar as tendencias antibélicas no poder público de Estados Unidos, revelouse como profundamente equivocada; pola contra, o premio significou unha sorte de permiso para matar, é dicir, unha espléndida coartada coa cal o xefe de Estado da superpotencia podería xustificar calquera acto de guerra e de barbarie en nome da seguridade nacional, a promoción da democracia ou, simplemente, a paz.


Editorial do 11 de decembro de 2009 no xornal mexicano "La Jornada"
________________