Amosando publicacións coa etiqueta Libia. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Libia. Amosar todas as publicacións

sábado, abril 20, 2019

Unhas 1800 crianzas precisan saír con urxencia das zonas de enfrontamentos en Libia - As nenas e nenos libios corren graves riscos debido á escalada de violencia no seu país - A enviada para crianzas e conflitos armados, e a da UNICEF advertiron do risco inminente de morte ou lesións que corren os menores que viven en Trípoli


A enviada para crianzas e conflitos armados, e a da UNICEF advertiron do risco inminente de morte ou lesións que corren os menores que viven en Trípoli e os seus arredores debido aos choques armados entre as forzas do goberno recoñecido pola ONU e o Exército Nacional Libio.

Entre a poboación civil que require ser evacuada con urxencia das áreas de enfrontamentos en Trípoli, a capital de Libia, e as súas proximidades cóntanse uns 1.800 nen@s, segundo un comunicado conxunto do Fondo da ONU para a Infancia e a representante especial das Nacións Unidas para as crianzas e conflitos armados publicado este xoves.

Henrietta Fore, directora executiva de UNICEF, e Virgina Gamba estimaron que a escalada do conflito causou o desprazamento de 7.300 nen@s e calcularon que medio millón máis foi afectado pola violencia rexistrada no occidente do país norteafricano.

"Recordamos ás partes enfrontadas en Libia a súa obrigación de protexer as crianzas en todo momento, segundo o estipula a lei internacional. Matar, ferir e reclutar menores, do mesmo xeito que atacar as instalacións educativas, médicas e hidráulicas, violan gravemente os dereitos das crianzas e deben cesar de inmediato", enfatizaron Fore e Gamba.

Así mesmo, pediron que se outorgue acceso irrestricto ás axencias humanitarias que traballan para aliviar as necesidades das crianzas e chamaron a un alto o fogo que permita aos civís saír das zonas de hostilidades.
"Os nenos e nenas atrapadas nas áreas de conflito están en perigo de quedarse sen alimentos nin coidados de saúde. Como non poden moverse deses puntos, non poden buscar protección nin asistencia", apuntaron.

Crianzas refuxiadas e migrantes

Fore e Gamba agregaron que ao redor dun milleiro de menores refuxiados e migrantes que se atopan en centros de detención tamén están en grave risco e instaron a que se lles libere e  se lles recoloque en albergues seguros até que se procesen as súas solicitudes de asilo ou se lles brinde asistencia segura de repatriación e reunificación coas súas familias.

Neste contexto, destacaron a necesidade de que se respecte o principio de non devolución e alertaron do perigo de recrutamento, violencia sexual e rapto que encaran os nenos non acompañados que están en tránsito en territorio libio.

A violencia en Libia provocou a suspensión do ano académico e numerosas escolas serven como albergues ás familias desprazadas.

Debido ao conflito iniciado fai máis de sete anos en Libia polo menos a 820.000 persoas requiren axuda humanitaria para subsistir, delas un cuarto de millón son menores.

A inestabilidade no país petroleiro do norte de África comezou en 2011, cando os opositores a Muammar A El-Qadhafi derrocaran a ese goberno grazas ao respaldo dunha coalición liderada pola OTAN.

Actualmente, o goberno recoñecido pola ONU e a comunidade internacional enfróntanse ao Exército Nacional Libio, comandado polo xeneral disidente Khalifa Haftar, en control do leste dese país cunha administración paralela á central.

Fonte: Novas de Nación Unidas (ONU). | 18 de Abril, de 2019

Novas relacionadas:

⏩ A ONU condena o bombardeo dun barrio residencial de Trípoli. | 17 Abril 2019 | Paz e seguridade. | O asalto tivo lugar durante a madrugada do martes ao mércores e, segundo informacións de prensa, durante o mesmo seis acodes faleceron e corenta resultaron feridas, entre elas mulleres e nenos. Os combates iniciados durante as dúas últimas semanas provocaron o nivel máis alto de desprazamento desde o inicio da crise no país árabe. | Ir ás Web.

⏩ Os ataques a civís en Libia poden equivaler a crimes de guerra. | 9 Abril 2019 | Dereitos humanos. | O Secretario Xeral da ONU condenou nos términos máis enérxicos o recrudecimiento da violencia e os enfrontamentos en Trípoli, mentres a Alta Comisionada para os Dereitos Humanos recordou a todas as partes en conflito as súas obrigacións baixo as leis internacionais. O número de civís mortos ascende a case medio centenar e o de feridos a máis de 180. A Conferencia Nacional Libia aprazouse. | Ir ás Web.

Enviado por:
Noticias ONU
-unnews@un.org-
19 de abril de 2019 02:01

__________

sábado, novembro 05, 2011

Unha visión diferente do que aconteceu en Libia - A experiencia de Lizzie Phelan en Libia - Vídeo


A experiencia de Lizzie Phelan en Libia
Narra a súa experiencia en Libia durante os ataques da OTAN

Lizzie Phelan, xornalista e activista política londinense, presenciou a guerra en Libia.

Afirma a complicidade dos medios de comunicación ao xenocidio organizado pola OTAN, como se modificou a información para confundir aos países occidentais e xustificar unha mentira: "Gadaffi manda disparar ao pobo", para así ter o apoio político e "liberar ao pobo libio"...


Testemuña da situación en Libia - vídeo censurado en youtube de Georgina Miller Carrasco en Vimeo.


Lizzie Phelan artigos na rede Voltaire:
http://www.voltairenet.org/Testimony-by-Lizzy-Phelan-The-war



[*] Lizzie Phelan, xornalista independente británica. Foi correspondente de PressTV en Trípoli durante o asalto da OTAN.

Xuntos cos seus colegas de Telesur, Russia Today, do Centre for Research on Globalization, da Rede Voltaire, a xornalista Lizzie Phelan (PressTV) é unha das raras reporteiras en arriscar a súa vida para informar a realidade da guerra en Libia, información moi diferente e a contra-corrente da propaganda divulgada polos medios comerciais nos países da Coalición.

Liberada polo CICR (Comité Internacional da Cruz Vermella) do hotel Rixos en Trípoli onde estaba bloqueada durante cinco días, a xornalista Lizzie Phelan dános as súas primeiras impresións da caída da capital libia. O perigo, a morte e o medo reinan por todos lados en diante en Trípoli, a capital da «Nova Libia», mentres que desfilan as tropas da OTAN e os seus Colaboradores.

Blogue de Georgina Miller Carrasco:
http://georgina-alucina.blogspot.com/
____________________

luns, outubro 24, 2011

Na Libia, a resistencia ao Imperialismo continua


"A morte de Muammar ao-Gaddafi foi celebrada con suma alegría nos palacios presidenciais occidentais, esa mesma alegría estivo ausente na maioría do pobo libio. Para Thierry Meyssan, este asasinato militarmente inútil foi perpetrado polo Imperio non soamente como exemplo, senón tamén para desestructurar a sociedade tribal libia" [*]

A grande maioría dos medios de comunicación occidentais, pretenden facer-nos ver que todo o pobo libio celebra a morte de Gadaffi, cousa que non é certa, máis ben todo o contrario. Os que si celebraron o asasinato en forma de linchamento de Gadaffi e de centos de combatentes libios sen respectar as convencions internacionais, foron os mandatarios da OTAN, ... Hillary Clinton, Zapatero, Trinida Jimenez, RajoiObamaSarkozy, Cameron, ... as grandes compañías multinacionais do petróleo.... Os titeres do novo goberno neocolonial, da CNT -Consello Nacional de Transición- e da Al Qaeda libia. O nível ético ao que chegaron todos estes defensores humanitarios fala por si só. A opinión pública mundial non tardará e dar-se conta do fiasco hipócrita de occidente na Libia, ao que só lle importa o controlo dos seus recursos naturais: auga, gas e petróleo. Ao Capitalismo e ao Imperialismo nunca lle importaron as persoas. As decenas de miles de bombas da OTAN que ainda encima causaron tantas mortes inocentes e destruíron o país co maior índice de desenvovimento humano da África, os imperialistas, van-nas cobrar con creces, non só co roubo dos depósitos bancarios do Estado Libio en entidades de Usamérica e Europa, senón co custo da futura reconstrución das cidades e infraestruturas, así como coa explotación directa das enormes reservas petrolíferas e de GNL.

Máis que se pensa que o pobo libio vai quedar cos brazos quedos, sen ofrecer resistencia? isto non é creíbel, a resistencia xa está en marcha.  Frente ao neocolonialismo, frente a ocupación imperialista, frente ao roubo dos recursos naturais, frente a tanta agresión, xa hai resistencia:

A Voz da Resistencia Libia - Benvido ao sitio web, verde vivindo en Libia, para abaixo a OTAN imperialista
http://www.resistencialibia.org/

A Voz de Libia - Reflexións sobre a Libia
http://lavoixdelalibye.com/

Web de Leonor Massanet
http://www.leonorenlibia.com/

Un pouco de obxectividade en: Alxeria- ISP a actualidade en Alxeria
http://www.algeria-isp.com/

Por Xan do Couto

Debuxo de Medina

[*] Thierry Meyssan na Rede Voltaire.

Enviado por:
Inácio M.
inaciogz@gmail.com
24 de outubro de 2011 12:11
______________

domingo, outubro 23, 2011

Manipulando o pensamento coa desinformación: De como Occidente gañou en Libia, ... Por Pepe Escobar

Por Pepe Escobar [*]
23.11.2011


Desde o principio das operacións da OTAN contra a Libia de Gaddafi e o seu sistema socializante e anarquista, a prensa comercial occidental non deixou un só momento de desinformar e alterar a realidade. Pero é soamente grazas á inmensidade da mentira vehiculada pola prensa comercial, unánime no seu discurso, que aos poucos, a verdade vai emerxendo dentro de toda esta calumnia e manipulación. Todo isto grazas ao traballo de investigadores, pensadores e xornalistas honestos, que coa súa lóxica, a súa análise, instrúennos e móstrannos a cara oculta da traxedia libia.
Rede Voltaire | 21 de outubro de 2011


Trípoli capital de Libia baixo as bombas da OTAN, os bombardeos masivos da Alianza Atlántica mataron miles de civís inocentes e a prensa comercial nunca dixo nada respecto diso.

Peléxanse como os voitres sobre os cadáveres. O ministro francés de defensa dixo que lle agarraron cun avión de combate Rafale que disparou contra o convoi no que ía- (...) O Pentágono dixo que lle agarraron disparando un mísil Hellfire desde un Predator.

Despois, un ferido coronel Muamar Gadafi buscou refuxio nunha mugrienta sumidoiro por baixo dunha autoestrada -un eco horrible do «buraco» de Sadam Husein- onde foi atopado polos "rebeldes" do Consello Nacional Transitorio (CNT), quen, como era de esperar, executáronlle.

Abdel-Jalil Abdel-Aziz, un doutor libio que acompañou o cadáver de Gadafi nunha ambulancia e que lle examinou, dixo que morreu de dúas balas, unha no peito e outra na cabeza.

O CNT -que estivo vendendo mentiras, mentiras e máis mentiras durante meses- xura que morreu nun "fogo cruzado". Poida que fose unha turba. Poida que fose Mohammad al-Bibi, que ostentaba unha gorra de baseball dos Yankees de Nova York e quen pousou para o mundo enteiro blandiendo a pistola dourada de Gadafi, o seu billete quizá para recoller a considerable suma de 20 millóns de dólares ofrecidos como botín por Gadafi "vivo ou morto".

Todo resulta cada vez máis curioso se un recorda que iso é exactamente o que a secretaria de estado de EEUU, Hillary Clinton, anunciara na súa meteórica visita a Trípoli corenta e oito horas antes, que Gadafi sería "capturado ou asasinado". O Fada Queenie [1] satisfixo os desexos de Clinton, que se decatou dos feitos observando a pantalla dunha BlackBerry, e reaccionando co terremoto semántico "¡GUAU!".

Para os gañadores, o botín. Todos eles fixérono: a Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN), o Pentágono e o CNT. No momento en que unha resolución das Nacións Unidas impondo unha zona de exclusión aérea sobre Libia converteuse nun permiso para cambiar o réxime, o plan A foi sempre capturarlle e matarlle. Asasinato selectivo, esa é a política oficial da administración Obama. Non había plan B.

Deixa que che protexa bombardeándoche.

En canto á R2P («responsabilidade para protexer» aos civís), calquera escéptico debería aferrarse á explicación do secretario xeral da OTAN, Anders Fogh Rasmussen: «A OTAN e os nosos socios puxeron en marcha con éxito un mandato histórico das Nacións Unidas para protexer ao pobo de Libia».
Calquera que queira revisar a protección da OTAN aos civís só necesita saltar a unha camioneta e chegarse ata Sirte, a nova Faluya.

As reaccións foron moi instructivas. O burócrata do CNT Abdel Ghoga foise ao Coliseo do Imperio Romano e dixo: "Os revolucionarios teñen a cabeza do tirano".

O presidente de EEUU Barack Obama dixo que a morte de Gadafi significa que "estamos vendo a fortaleza do liderado estadounidense por todo o mundo". Iso é como o de "agarrámoslle", todo o que un podía esperar, considerando tamén que Wáshington pagou non menos do 80% do custo da operación deses ceporros da OTAN (ao redor de 1.000 millóns de dólares, que os Ocupas de Wall Street farían ben en denunciar porque xa podían haberse dedicado a crear emprego en EEUU). Que estraño dicir agora "fixémolo", porque a Casa Branca dixo sempre que isto non era unha guerra, que era algo "cinético". E que eles non ían encargarse.

Parece que foi ese maxestático estratego da política exterior, o vicepresidente estadounidense Jo Biden, quen resultou ser máis descarnadamente instructivo que Obama: "Neste caso, EEUU gastou 2.000 millóns de dólares e non perdeu nin unha soa vida. Esta é unha boa receita sobre como tratar co mundo para avanzar con máis rapidez que o fixemos no pasado".

Mundo, xa estás advertido, así é como o imperio vai tratarche a partir de agora.

Sente de cerca a miña tan humanitario amor.

Xa que logo, felicitacións á "comunidade internacional", que como todo o mundo sabe componse de Wáshington, uns cantos membros inútiles da OTAN e os tan democráticos centros neurálxicos do Golfo Pérsico como Qatar e os Emiratos Árabes Unidos (EAU). Esa comunidade, polo menos, adora os resultados. A Unión Europea (UE) saudou "o fin dunha era de despotismo", cando ata practicamente o xoves estaban acariñando o casquete que coroaba as túnicas de Gadafi e agora están nun sen vivir fabricando editoriais sobre o reinado de 42 anos do "bufón".

Gadafi sería sobre todo un hóspede molesto da Corte Penal Internacional na Haia, porque gozaría recordándolles a todos os besamanos, os cálidos abrazos e os acordos zumentos que Occidente estaba mendigando pechar despois de que fose promovido de "Can Tolo" (Ronald Reagan) a "o noso fillo de puta". Tamén ía deleitarse detallando todos os turbios antecedentes deses oportunistas que agora intentan pasar por "revolucionarios" e "demócratas".

En canto aos conceptos do dereito internacional, xacen nun sumidoiro tan inmunda como esa en a que se refuxiou Gadafi. Polo menos, o ditador Sadam consiguió un remedo de xuízo ante un tribunal arbitrario e irregular antes de reunirse co verdugo. Osama Bin Laden foi sinxelamente finiquitado, estilo asasinato, tras unha invasión territorial de Paquistán. A Gadafi cargáronllo cunha mestura de guerra aérea e asasinato.

Os voitres do poder están conxestionando os ceos. Mohammed el Senusi, que vive en Londres, o herdeiro do trono libio (o rei Idris foi derrocado en 1969) está listo para pasar a primeiro plano e deixou ben claro xa que "é un servidor do pobo libio e que son eles quen deciden o que queren". Tradución: Quero o trono. Obviamente é o candidato favorito da contrarrevolucionaria Casa dos Saud.

E que hai de todos eses burros dos think tank de Wáshington farfullando que este foi como o "momento Ceausescu" da Primavera Árabe?

Se tan só o ditador romanés mellorase os niveis de vida do seu país -en termos de sanidade gratuíta, educación gratuíta, incentivos para os recentemente casados, etc.- nunha fracción do que Gadafi fixo en Libia? Máis o feito de que Nicolae Ceausescu non foi deposto cun bombardeo "humanitario" da OTAN. Só un idiota podía haberse tragado a propaganda das máis de 40.000 bombas "humanitarias" da OTAN que han devastado a infraestrutura de Libia ata devolvela á Idade da Pedra (Conmoción e Pavor a cámara lenta). Isto nunca tivo nada que ver coa R2P, o inmisericorde bombardeo de civís en Sirte así o demostra.

Como os catro membros importantes do BRIC sabían ata antes de que se votase a Resolución 1973 da ONU, ía de que a OTAN controlase o Mediterráneo coma se fose o seu lago, ía da guerra do AFRICOM contra China e de levantar unha base estratéxica clave, ía dos franceses e os británicos conseguindo zumentos contratos para explotar os recursos naturais de Libia no seu beneficio, ía de Occidente axustando a narrativa da Primavera Árabe despois de que lles pillaron desprevidos en Tunisia e en Exipto.

Escoiten os brutais queixumes

Benvidos á nova Libia, onde intolerantes milicias islamitas converterán as vidas das mulleres libias nun inferno vivente. Centos de miles de africanos subsaharianos -todos os que non poidan escapar- serán perseguidos sen piedade. Se saqueará toda a riqueza natural do país. Toda a colección de mísiles antiaéreos dos que se apropiaron os islamitas será unha razón sumamente convincente para a "guerra contra o terror" no norte de África se eternice. Haberá sangue, sangre froito de guerra civil, porque Tripolitania negarase a quedar subdesarrollada como quedou Cirenaica.

En canto a todos os ditadores que quedan por todas partes, xa poden conseguirse unha póliza de seguro de vida da OTAN S.A.; Hosni Mubarak de Exipto, Zine al-Abidine Ben Ali de Tunisia e Ali Abdullah Saleh do Iemen foron o suficientemente listos como para axenciarlla. Todos sabemos que nunca haberá R2P para liberar aos tibetanos ou os uigures, nin ao pobo do GULAG monstruoso que é Miammar, ou ao pobo de Uzbekistán, ou aos kurdos en Turquía, ou aos pastunes a ambos os dous lados da imperialmente trazada Liña Durand.

Sabemos tamén que cambiar a un mundo no que podamos crer será o día en que a OTAN faga respectar unha zona de exclusión aérea sobre Arabia Saudita para protexer aos xiítas na provincia oriental, co Pentágono lanzando unha alfombra de Hellfire sobre eses miles de medievais e corruptos príncipes da Casa dos Saud.

Non haberá tal. Mentres tanto, é o modo habitual de acabar de Occidente, cun golpe violento da OTAN e mil brutais e ilegais queixumes.

Con noxo seica? Consigan unha máscara ao Guy Fawkes e armen a de Deus é Cristo.

Fonte: Asia Times Online, 22 de Outubro de 2011.
Traducido do inglés por Sinfo Fernández.
Fonte: http://www.voltairenet.org/De-como-Occidente-gano-en-Libia

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Pepe Escobar, é xornalista e autor de Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007) e Rede Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the xorde. O seu último libro é Obama does Globalistan (Nimble Books, 2009). É tamén correspondente para o diario Asia Times e analista político para the Real News.


_________________________

venres, agosto 26, 2011

Doce cru meu, ... Por Pepe Escobar - Os verdadeiros vencedores da guerra tribal/civil libia

Por Pepe Escobar [*]
26.08.2011

Viron a membros da familia real saudita bailando nos corredores do palacio en Riad. O herdeiro do trono libio, o príncipe Al-Senussi, sobriño do rei Idriss que foi deposto por Muamar Gadafi e outros nun incruento golpe militar en 1969, lanzouse a unha atarefada campaña de autopromoción, dicindo que está listo para volver a Libia e ata para "dirixir o país".

Nada no mundo podería ser máis doce para a Casa de Saud -profundamente desgustada pola maioría das repúblicas seculares árabes- que un emirato amigable totalmente novo no Norte de África.

Pero a OTAN -a verdadeira vencedora da guerra tribal/civil libia, pode ter outras ideas. Mahmud Jibril -o incerto primeiro ministro do Consello Nacional de Transición, falando en Qatar, agradeceu explicitamente polo seu nome aos vencedores: Francia, Gran Bretaña, EE.UU., Qatar e os Emiratos Árabes Unidos. Destes cinco primeiros, os tres occidentais principais poderían aceptar, en teoría, un emirato dócil -mentres non mostre tendencias ultra fundamentalistas ao estilo de Waziristán do Norte, como na área tribal de Paquistán.

Queda por ver, porque nesta etapa ninguén coñece realmente o grao de influencia que poderán ter os islamitas na Libia post Gadafi. Dentro dunha semana, en París, poderán pór sobre a mesa algunhas respostas: é cando os "amigos de Libia" (FOL, polas súas siglas en inglés) reuniranse co líder do Consello Mustafa Abdul Jalil e o primeiro ministro Jibril para falar en serio sobre o que preparan para que sexa un novo protectorado da OTAN.

Mentres tanto, de Bengasi ás capitais europeas báilase ao ritmo dun super éxito de Guns'n Roses rebautizado agora Sweet Crude of Mine (Doce cru meu). Francia e Alemaña xa están presionando á dirigencia dos "rebeldes da OTAN" para obter suculentos acordos, Italia comeza hoxe (o primeiro ministro Silvio Berlusconi reúnese con Jalil en Milán) e os británicos e estadounidenses están a piques de facer o mesmo.

Ata agora a Compañía Petroleira Nacional de Libia outorgaba os contratos de servizo para antigos e lucrativos campos petroleiros esencialmete ás subsidiarias nacionais libias. Pero o que queren realmente BP, Total, Exxon Mobil e a compañía petroleira de Qatar é unha participación seria en novos xacementos, e eses famosos acordos para compartir a produción (PSA) que permiten beneficios estratosféricos. Queren todo o auxe que non conseguiron en Iraq -onde algúns dos contratos máis suculentos entregáronse a protagonistas rusos, chineses ou malasios.

En canto aos protagonistas que xa estaban en chan libio, como Repsol de España e ENI de Italia, planifican volver operar antes do fin de Setembro. Ninguén sabe o que pasará cos investimentos chineses.

O que WikiLeaks xa revelara [1] certamente volverá ocorrer na forma de pelexas de cans, como entre compañías estadounidenses e ENI de Italia polos mellores contratos. En gran parte debido aos estreitísimos lazos de "bunga bunga" Berlusconi con Gadafi, ENI xa estaba bombeando case 200.000 barrís de petróleo ao día antes da guerra tribal/civil.

En todo caso, desde o punto de vista das corporacións vinculadas aos "vencedores" da guerra, a desaparición de Gadafi xa é unha garantía segura de contratos ultra doces e dunha serie de concesións.

Seguide a pista do diñeiro

Na fronte bancaria, unha vez máis, WikiLeaks xa revelara [2] que a privatización do banco central de Libia era considerada como unha "oportunidade" dourada para os bancos de EE.UU. É moi probable que o banco "rebelde" pantasma facilitada por HSBC se faga cargo -obviamente non independente como o previo Banco Central de Libia senón aliñado co Banco de Pagos Internacionais (BIS) baseado en Suíza, o banco central dos banqueiros centrais.

De modo que adeus ás "subversivas" ideas unificadoras de Gadafi como ser librarse do dólar estadounidense e do euro de modo que as nacións árabes e africanas comezasen a comerciar cunha nova moeda única -o dinar de ouro. É crucial sinalar que a maioría das nacións africanas -e moitas árabes- apoiaron a idea. Os únicos serios opoñentes na rexión foron Sudáfrica e a Liga Árabe (influenciada pola Casa de Saud). Obviamente Wáshington e a Unión Europea (UE) estaban furiosos -ata chegar a chamar á OTAN ao rescate.

Nunca se recordará suficientemente que a fins de 2002, Iraq baixo Sadam Hussein comezou a aceptar pagos en euros en lugar de dólares de EE.UU. polo seu petróleo. Todos saben o que pasou a continuación. Non vos metades co petrodólar, ou xa veredes?

De modo que o petróleo e o fluxo de diñeiro estarán seguros en mans dos "vencedores". Agora, en canto ao propósito estratéxico. Africom do Pentágono -logo da súa primeira guerra africana exitosa- será recompensado coa súa primeira base africana, abandonando así o seu cuartel nesa adorable selva africana, Stuttgart. E a OTAN continuará na súa sacra misión de converter o Mediterráneo nun "lago da OTAN". Xa teñen ao Norte de África no peto; agora vai polo Mediterráneo Oriental, para darlles unha lección a eses molestos sirios.

Quen é dono desta bandeira?

Cualificar a repartición de personaxes do CNT de "incertos" é en realidade un eufemismo. Virtualmente todos son "invisibles". Poucos recordarán que Jalil do CNT foi o xuíz que condenou a esas enfermeiras búlgaras á morte -un caso tristemente soado en Francia que xustificou a intervención muscular do neo napoleónico Nicolas Sarkozy, quen ata dispuxo que a súa muller bandeira, Carla Bruni, seducise ao Gran Gadafi. Unha vez liberadas as enfermeiras, Jalil foi ascendido por Gadafi a ministro de xustiza, e durou desde 2007 ata a súa deserción oportunista en febreiro pasado.

É un espellismo se se cre que ese grupo variado de membros contrariados das tribos, islamitas radicais, "socialistas" falsos do tipo Tony Blair, oportunistas cínicos na nómina de xigantes petroleiros, desertores militares e vándalos totais, orará no altar da "democracia". Ademais de que invitasen á OTAN e a monarquías árabes regresivas a bombardear a súa patria -certamente non onde viven, senón "o outro lado", Tripolitania.

Queda por ver como a maioría da xente e das tribos en Tripolitania relacionaranse coa toma do poder polos de Cirenaica -que ven como baratos patanes campesiños. Xa están furiosos por ser degradados na nova bandeira libia -que é basicamente a bandeira de Cirenaica (rectángulo negro cunha media lúa islámica branca) con dúas franxas adicionais, vermello para Fezzan e verde para Tripolitania.

Ninguén sabe como se desenvolverá a próxima etapa desta guerra "cinética" que non é unha guerra (copyright: A Casa Branca). Con todo, hai motivos serios para crer que pode converterse nun remix devastador dos escenarios dos "talibán derrotados" en 2001 e de "Misión Cumprida" en 2003.

Beduinos e bereberes, na guerra, concéntranse en retiradas estratéxicas e emboscadas. É dicir: guerrilla. Ninguén sabe con que grao de apoio tribal pode seguir contando Gadafi non só ao redor de Trípoli senón no seu feudo de Sirte ou nos altos desertos. Pero é seguro que irá polo camiño da guerrilla. A pregunta dos 100.000 millóns de dólares (a cantidade de fondos libios que serán descongelados polos -vencedores) é se terminará como Sadam ou escenificará "a ruta sen fin" como os talibán.

[*] Pepe Escobar, Sao Paulo 1954, xornalista.
Asia Times Online
The Real News Network
Stories by Pepe Escobar

Notas.-
[1] Vexa-se cables de WikiLeaks mostran que todo tivo que ver con o petróleo
[2] Vexa-se Libia progresa na reforma bancaria.
Pepe Escobar é autor de “Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War” (Nimble Books, 2007) e “Red Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the surge”. O seu último libro é“Obama does Globalistan<” (Nimble Books, 2009). Pode contactar-se con él en: pepeasia@yahoo.com>.

(Copyright 2011 Asia Times Online (Holdings) Ltd. All rights reserved.)
Fonte: http://www.atimes.com/atimes/Middle_East/MH26Ak01.html

Traducido do inglés para Rebelión por Germán Leyens

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Fonte: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=134615

Outros moi interesanbtes artigos e análise de Pepe escobar en Rebelión:
http://www.rebelion.org/mostrar.php?tipo=5&id=Pepe%20Escobar&inicio=0
____________________

mércores, agosto 24, 2011

Som os sinos da Liberdade os que repicam em Líbia?

Por Lupe Ces Rioboo
24.03.2011

Quando nas escolas de Líbia, os nenos e nenas estudem que unhas potencias estrangeiras bombardearom durante case seis meses o seu país, causando miles de mortes, apoiando com armas e mercenários à oposiçom para derrogar um governo; quando se explique que os recursos naturais, antes nacionalizados, fôrom desde aquela expoliados sem controlo por grupos de negócio pertencentes a interesses financeiros alheos, e quando se fale do empobrecimento da povoaçom que resultou desse roubo, depois de ser o país africano co maior índice de desenvolvimento humano, a nossa descendência, terá que esforçar-se para ser vista como parte da Humanidade, por essa longa lista de povos agredidos e saqueados, no nome da liberdade e da democracia.

Mas, nom seremos nós quem tenha que pedir perdom, mesmo o mundo poida que nom tenha um lugar para a nossa civilizaçom de Império, e sejamos tam só um objecto de estudo, como o som agora o império romano, ou o inca ou o austro-húngaro. Por isso, a historia dos vencidos e vencidas, a historia dos povos submetidos, carece sempre de momentos de reparaçom e perdom. Sempre é tarde, sempre é tarde para as vítimas. Ninguém poderá borrar o sofrimento polas mortes, as feridas, os exílios, causados por estes seis meses de bombardeios e intenso trafego de armas...

Estes seis meses centrárom as críticas num modelo político, o liderado por Gadafi, líder da revoluçom socialista que pujo fim à monarquia pró-ocidental, e pouco se sabia das ideias do Conselho Nacional de Transiçom. Quem nos posicionávamos radicalmente em contra da guerra, da intervençom da OTAN no conflito, ilegal e desproporcionada, tinhamos algo moi claro em quanto à categoria política dos grupos armados que estes dias tomavam Trípoli, umha oposiçom que nom tem reparo em chegar ao poder cum despregue militar imperial e hipotecando os recursos materiais (água, petróleo e gás) e financeiros do seu país.

Mas agora, um representante do Conselho Nacional de Transiçom, Magmu Jibril, até este mês de Março com responsabilidades de política econômica no regime de Gadafi e conhecido polas suas teses neoliberais, deu um discurso bastante esclarecedor dos objetivos que perseguiam, quando menos umha das partes em conflito, a restituçom das propriedades nacionalizadas que pertenciam a distintas famílias italianas e israelitas, vinculadas ao regime monárquico líbio que se instaurou por parte das potencias ganhadoras da Segunda Guerra Mundial. Umha devoluçom que se fara sem lugar a dúvidas a cámbio da liberalizaçom e privatizaçom das riquezas líbias, postas em bandeja para ser explotadas pola Uniom Europeia, USA e mesmo regímens da zona como Israel.

Eis as razons últimas da força militar imperial, autodenominada Comunidade Internacional; eis a diferencia entre o movimento opositor líbio, por muito que entre eles poida existir algum grupo pan-arabista e democrático, com críticas fundadas ao governo de Gadafi, e os movimentos populares de Egito, Argel, Tunicina ou o 15M. Em Líbia a bandeira da liberdade está movida polo vento do dinheiro; o ritmo dos cantos e das consignas está marcado polas bombas e os morteiros; as únicas assembleias som as reunions às que asistem as grandes potencias onde se vam decidindo dia trás dia, as sançons, as agresons, a destruiçom...

A operaçom militar resultou muito exitosa. Consolida-se logo como um precedente a nivel internacional. Abre-se a veda da caça de governos hostis ao Império. Umha chamada telefônica, um pequeno contrato de venda das riquezas do país, umha reuniom do Conselho de Seguridade da ONU ..., e um grupo opositor pode ser posto no poder por este novo exército de liberaçom a conveniência, que é a OTAN. Quem será o seguinte? Venezuela? Bolivia? Ecuador?...

Na reportagem fotográfica feita depois da reuniom celebrada esta semana entre a ministra Carme Chacón e a ministra Trinidad Jimenez, havia moitos sorrisos. Nada adequado para avaliar umha guerra onde se está participando, matando, destruindo povoaçons e infraestruturas que nom lhes pertencem, ou é que tenhem saudade de quando Fernando O Católico conquistou Trípoli em 1510? Ou o sorriso é porque os interesses de REPSOL estám assegurados? Seria este o poder co que sonhavam estas duas mulheres socialistas, democratas, e no seu momento pacifistas? Que perverso processo pessoal anulou a sua consciência?

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
24 de agosto de 2011 13:30
http://lupeces.blogspot.com/
______________

xoves, abril 21, 2011

Libia Petróleo ou Bancos Centrais ? ... por Ellen Brown

"Con enerxía, auga e crédito suficiente para desenvolver a súa infraestrutura,
unha nación pode ser libre das garras dos acredores estranxeiros. E iso pode ser a verdadeira ameaza de Libia: pode mostrar ao mundo o que é posible"



Advogada e Presidenta do Public Banking Institute

Varios autores sinalaron o feito curioso de que os rebeldes libios tomaron tempo da súa rebelión en marzo para crear o seu propio banco central, isto antes de que tivesen un goberno. Robert Wenzel  escribiu no Journal of Political Economy:

Nunca antes oíra falar dun banco central creado en cuestión de semanas durante un levantamento popular. Isto suxire que os rebeldes son algo máis que unha chea de pobres en trapos e que hai algunhas influencias bastante sofisticadas detrás do seu movemento”.

Alex Newman escribiu en The New American:

Nun comunicado emitido a semana pasada, os rebeldes informaron sobre os resultados dunha reunión celebrada o 19 de marzo. Entre outras cousas, estes supostos revolucionarios harapientos anunciaron a ?designación do Banco Central de Bengasi como autoridade monetaria competente nas políticas monetarias en Libia e o nomeamento dun gobernador do Banco Central de Libia, cunha sede temporal en Bengasi”.



Newman citou ao Editor Senior de CNBC John Carney, quen preguntou:

É esta a primeira vez que un grupo revolucionario creou un banco central, mentres que aínda está no medio da loita contra o poder político arraigado? Sen dúbida parece indicar o extraordinariamente poderosos que se converteron os banqueiros centrais na nosa época”.

Outra anomalía consiste na xustificación oficial para tomar as armas contra Libia. Supostamente son as violacións dos dereitos humanos, pero a evidencia é contraditoria. Segundo un artigo publicado na páxina web de Fox News el 28 de febrero:

Mentres as Nacións Unidas traballan febrilmente para condenar o líder libio Muammar ao-Gaddafi por tomar medidas enérxicas contra os manifestantes, o Consello de Dereitos Humanos está a piques de aprobar un informe repleto de encomios sobre o desempeño en dereitos humanos de Libia.

Este documento eloxia a Libia por mellorar as oportunidades educativas, por facer dos dereitos humanos unha "prioridade" e por mellorar o seu marco "constitucional". Varios países, entre eles Irán, Venezuela, Corea do Norte, Arabia Saudita e ata Canadá déronlle a Libia marcas positivas pola protección legal que ofrece aos seus cidadáns ... que agora se rebelan contra o réxime e enfrontan represalias sanguentas.


Dígase o que se diga sobre os crimes persoais de Gaddafi, o pobo libio parece estar prosperando. Unha delegación de médicos de Rusia, Ucraína e Bielorrusia, escribeu nun chamamento ao presidente ruso, Dmitri Medvédev e ao primeiro ministro Putin, que logo de familiarizarse coa vida de Libia, na súa opinión en poucas nacións vivía a xente en igual confort:

[Os libios] teñen dereito a tratamento gratuíto, e os seus hospitais están equipados co mellor equipamento médico. A educación en Libia é gratuíta, e os mozos capaces teñen a oportunidade de estudar no estranxeiro a expensas do goberno. Ao casar, as parellas novas reciben 60,000 dinares (uns 50,000 dólares) de axuda financeira. O estado outorga préstamos sen intereses, e aparentemente, sen data. Debido aos subsidios do goberno o prezo dos coches é moito menor que en Europa, para que estean ao alcance de todos. A gasolina e o pan custan un centavo, e a agricultura non paga impostos. O pobo libio é tranquilo e pacífico, non liba, e é moi relixioso”.

Sinalan que a comunidade internacional foi mal informada sobre a loita contra o réxime

A quén non lle agradaría un réximen así?



Ata se é só propaganda, non se pode negar polo menos un logro moi popular do goberno de Libia: levar auga ao deserto mediante a construcción do proxecto de irrigación máis grande e máis caro na historia, o GMMR de 33 mil millóns de dólares (Great Man-Made River). Incluso máis que o petróleo, a auga é crucial para a vida en Libia.


O GMMR prové ao 70 por cento da poboación con auga potable e para rega, bombeándoa desde o sistema acuífero de Nubia no sur ás zonas costeiras poboadas 4.000 quilómetros ao norte. O goberno libio fixo polo menos algunhas cousas ben.



Outra explicación para o asalto a Libia é que é "todo polo petróleo" , pero aquí a teoría tamén é problemática. Como se sinala no Diario Nacional, o país produce só aorredor do 2 por cento do petróleo do mundo. Arabia Saudita por si soa ten a capacidade libre suficiente como para compensar calquera perda de produción se o petróleo libio desaparecese do mercado. E se se trata de petróleo, por que a présa por crear un novo banco central?


Outra información provocadora que circula pola Rede é unha entrevista de "Democracy Now" ao xeneral Wesley Clark (R), de 2007. Nela, o xeneral sinala que ao redor de 10 días despois do 11 de setembro de 2001, outro xeneral díxolle que xa se tomou a decisión de atacar a Iraq. Clark sorprendeuse e preguntou por que. "Non sei!" foi a resposta. "Supoño que porque non saben que máis facer!"

Máis tarde, o mesmo xeneral explicou que o plan era atacar a sete países en cinco anos: Iraq, Siria, Líbano, Libia, Somalia, Sudán e Irán
.


- Norte de África, Medio Oriente, fechas de independencia -

Que teñen estes sete países teñen en común?

No contexto da banca, un que sobresae é que ningún deles estes países é un dos 56 membros  do Banco de Compensacións Internacionais - BIS (Bank of Internacional Settlements - Banque deas Règlaments Internationaux). Iso evidentemente ponos fóra do alcance do longo brazo do banco central dos banqueiros centrais en Suíza.


- BPI Banco de Pagos Internacionais, BIS Bank of International Settlements -

Os máis renegados do lote eran Libia e Iraq, os dous que foron atacados. Kenneth Schortgen Jr., escribindo en Examiner.com, sinalou que "seis meses antes de que os EE.UU. atacasen a Iraq para derrubar a Saddam Hussein, o país empezara a aceptar euros en lugar de dólares en pago polo seu petróleo, e que iso o converteu nunha ameaza ao dominio global do dólar como moeda de reserva, e o seu dominio como o petrodólar”.

Según un artigo ruso titulado “El bombardeo de Libia – El castigo a Gadafi por su intento de rechazar el Dólar, Gaddafi intentou facer o mesmo: iniciou un movimento para rechazar o dólar e o euro, e pideu as nacións árabes e africanas utilizar unha nova moeda, o dinar de ouro. Gaddafi sugiriu  o establecimento dun continente africano unido, con 200 millóns de persoas utilizando esta moeda única.



Durante o ano pasado, a idea foi aprobada por moitos países árabes e a maioría de países africanos. Os opositores só foron a República de Sudáfrica e a cabeza da Liga de Estados Árabes. A iniciativa foi visto negativamente polos EE.UU. e a Unión Europea, co presidente francés, Nicolas Sarkozy, chamando a Libia "unha ameaza para a seguridade financeira da humanidade"; pero Gadafi non se deixou influír e seguiu empuxando para a creación dunha África unida.

E iso lévanos de novo ao crebacabezas do Banco Central de Libia. Nun artigo publicado no Market Oracle, Eric Encina observou:

Un feito que de cando en cando se menciona é que o Banco Central de Libia é de 100% de propiedade estatal. Na actualidade, o goberno libio crea o seu propio diñeiro, o dinar libio, a través dos medios do seu propio banco central. Poucos poden discutir que Libia é un país soberano cos seus grandes recursos propios, capaces de soster o seu propio destino económico.

Un problema importante para os carteis da banca globalista é que para facer negocios con Libia hai que pasar polo Banco Central de Libia e usar a súa moeda nacional, un lugar onde non teñen absolutamente cero dominio ou poder. Polo tanto, tombar o Banco Central de Libia (CBL) pode non aparecer nos discursos de Obama, Cameron e Sarkozy, pero esta é sen dúbida a prioridade da axenda globalista para absorber a Libia á súa colmea das nacións obedientes
.



Libia non só ten petróleo. Segundo o FMI, o banco central ten preto de 144 toneladas de ouro nas súas bóvedas. Con ese tipo de reservas, quen necesita ao BPI (BSI), ao FMI e a súas reglas?

Todo o cal provoca unha mirada máis atenta ás normas do BPI e os seus efectos nas economías locais. Un artigo no sitio de Internet do BPI indica que os bancos centrais que son parte do Central Bank Governance Network *(1) deben ter como obxectivo único ou principal "preservar a estabilidade de prezos". Han de manterse independentes dos gobernos para asegurarse de que as consideracións políticas non interfiran con este mandato. "A estabilidade de prezos" significa o mantemento dunha oferta monetaria estable, ata se iso significa crear máis débeda externa. Os bancos centrais son desalentados de aumentar a oferta monetaria imprimindo diñeiro e utilizándoo en beneficio do Estado, xa sexa directamente ou como préstamos.


Nun artigo de 2002 en Asia Estafes, titulado "O BIS versus os Bancos Nacionais", Henry Liu Jianchao sinalaba:

"A normativa do BIS só serve o único propósito de fortalecer o sistema de banca privada internacional, ata a risco das economías nacionais. O BIS faille aos sistemas bancarios nacionais o que o FMI fíxolle aos réximes monetarios nacionais.

As economías nacionais baixo a globalización financeira xa non serven aos intereses nacionais?a IED [investimento estranxeiro directa] denominada en moeda estranxeira, principalmente en dólares, condenou a moitas economías nacionais a un desenvolvemento desequilibrado cara á exportación, só para facer os pagos de intereses en dólares, con poucos beneficios netos ás economías nacionais
".

E engadía: "segundo a Teoría do Diñeiro Estatal, ningún goberno pode financiar coa súa propia moeda nacional todas as súas necesidades de desenvolvemento para manter o pleno emprego sen inflación".

Esta teoría do diñeiro estatal refírese a diñeiro creado polos gobernos en lugar dos bancos privados.


A presunción da norma que prohibe os préstamos do propio banco central do goberno é que estes son inflacionarios, mentres que os préstamos existentes en diñeiro de bancos estranxeiros ou do FMI non o son. Pero en realidade todos os bancos, xa sexan públicos ou privados, crean nos seus libros o diñeiro que prestan. A maior parte do diñeiro novo hoxe provén de préstamos bancarios. E tomar préstamos do propio banco central estatal ten a vantaxe de que o préstamo é sen intereses. E está demostrado que a eliminación de intereses reduce o custo dos proxectos públicos nunha media de 50%.

E así parece ser como funciona o sistema libio. Segundo Wikipedia, as funcións do Banco Central de Libia son "a emisión e regulación dos billetes e moedas en Libia" e "a xestión e emisión de todos os préstamos do Estado". O banco estatal de Libia emite a moeda nacional e presta diñeiro para fins estatais.


Iso explicaría de onde obtén Libia o diñeiro para ofrecer educación e atención médica gratuítas e préstamos sen intereses de 50,000 $ para os recentemente casados. Tamén explicaría de onde obtivo o país os $ 33 mil millóns para construír o proxecto Gran Río Artificial. Os libios están preocupados de que a OTAN estea bombardeando perigosamente preto de obra, creando outra ameaza de desastre humanitario.

Entón, é esta nova guerra por petróleo ou por bancos? Talvez ambos ? e por auga, tamén.

Con enerxía, auga e crédito suficiente para desenvolver a súa infraestrutura, unha nación pode ser libre das garras dos acredores estranxeiros. E iso pode ser a verdadeira ameaza de Libia: pode mostrar ao mundo o que é posible.

A maioría dos países non teñen petróleo, pero as novas tecnoloxías poderían facer que os países non produtores de petróleo sexan energéticamente independentes, sobre todo se os custos de infraestrutura redúcense á metade con préstamos do propio banco de propiedade pública da nación. A independencia enerxética liberaría aos gobernos da telaraña dos banqueiros internacionais, e da necesidade de trasladar a produción nacional aos mercados estranxeiros para pagar débedas.




Se o goberno de Gadafi cae, será interesante ver se o novo banco central únese ao BIS, se a industria petroleira nacional é vendida aos investidores, e se a educación e o coidado da saúde seguen sendo gratuítos.

Traducción para www.sinpermiso.info: Antonio Zighelboim

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

NOTA DE EPM:

*(1) Central Bank Governance Network: O grupo está presidido polo Sr. Stanley Fischer (Banco de Israel). Os seus membros son o Sr. Stefan Ingves (Sveriges Riksbank), o señor Mervyn King (Banco de Inglaterra), o Sr. Henrique Meirelles (Banco Central de Brasil), Sr. Duvvuri Subbarao (Banco da Reserva da India), o Sr. Axel Weber (Deutsche Bundesbank), a Sra. Janet Yellen (Xunta de Gobernadores do Sistema da Reserva Federal), a Sra. Zeti Akhtar Aziz (Banco Central de Malaisia) e Zhou Xiaochuan (Banco Popular de China).

ARTÍGOS RELACIONADOS


FONTES:


Enviado por:
El Proyecto Matriz / The Matrix Project
elproyectomatriz(arroba)gmail.com
21 de abril de 2011 12:11
____________________

martes, marzo 29, 2011

Argumentos contra o "bombardeo humanitario" en Libia


Ante feitos como o ataque militar a Libia por parte das potencias do eixo EEUU - Francia - Reino Unido (perdón, "das potencias aliadas"), certo sector do que moitos consideran ?a esquerda? en España estase espindo para copular co establishment político-económico. Mostran as súas vergoñas tanto medios de comunicación como El País e Público, o seu padriño político -o PSOE- outros partidos como ICV e ERC, futuras formacións políticas como EQUO, sindicatos como UGT e CCOO e diversas personalidades e intelectuais.

O cebo para lexitimar o ataque é, nesta ocasión, unha resolución de Nacións Unidas ambigua nos seus termos: "Autoriza aos Estados Membros a (...) que adopten todas as medidas necesarias (...) para protexer aos civís e as zonas poboadas por civís que estean baixo ameaza de ataque na Jamahiriya Árabe Libia, incluída Benghazi, aínda que excluíndo o uso dunha forza de ocupación estranxeira de calquera clase (…) ". "Todas as medidas necesarias" inclúe, segundo a interpretación dos países atacantes, os bombardeos sobre Libia, o cal é contraditorio posto que o uso de bombas garante a morte dun número de civís que dependerá da intensidade e duración dos ataques. Bombardear ao exército libio, pero tamén e inevitablemente aos civís non é a mellor forma de protexelos, e na resolución -evidentemente- non se distingue entre civís rebeldes e prol-Gadafi. Un argumento tan sólido como este non é considerado hoxe por quen tacharon de manipuladores a aqueles que xustificaban o ataque a Iraq por estar amparado -dicían- en tres resolucións da ONU; 1441 (1), 1483 e 1511.

O diario Público esforzouse en pór distancia entre os argumentos para atacar Iraq e Libia. Público distingue "As cinco diferenzas entre Iraq e Libia" sen mencionar as similitudes pero afirmando que "son poucas".

Afírmase que "o mandato da ONU é legal"; que hai un "amplo consenso no Congreso"? (2), pois só se recolleron os votos en contra de EU e BNG; que os españois non se sitúan en contra -"sen rexeitamento popular"-; que a motivación é "protexer aos civís" e que "non haberá invasión".

Público esquece máis diferenzas: entón gobernaba o PP e agora faio o PSOE. Entre 2002 e 2003 lanzouse unha campaña mediática polo NON auspiciada polos medios afíns ao PSOE e pola esquerda. Como ben di Público sobre o momento previo á guerra de Iraq, "(…) En outubro de 2002 (…) un 66,2% dos enquisados afirmaba rexeitar a participación de España no conflito. En febreiro de 2003, a cifra subira ao 90,8% (…)". Agora todos os medios de masas de España sitúanse a favor da mesma, con máis ou menos matices, e nin sequera houbo tempo para difundir os argumentos en contra.

Aínda así, Público asegura que non hai rexeitamento popular cando o CIS non publicou enquisa algunha respecto diso. Curioso que lendo outra noticia do mesmo diario atopemos unha enquisa con máis de 3500 votos onde á pregunta "Estás a favor, ou en contra da acción aliada"? o 71,68% vota "en contra" (3).

Hai moitas discrepancias sobre se os bombardeos "aliados" son unha "medida necesaria" para evitar as mortes civís. Garantir o espazo de exclusión aérea podería ser suficiente, tendo en conta que o exército de Gadafi replegouse ás cidades. Non en balde, o secretario xeral da Liga Árabe, Amr Moussa, afirmou fai uns días: “o que está pasando en Libia difire do obxectivo de impor un espazo de exclusión aérea. Os países árabes queren a protección dos civís non o bombardeo a outros civís“.

Hai, ademais, outras similitudes entre Libia e Iraq:

O obxectivo da resolución de Iraq pretendía supostamente salvagardar a vida de civís que puidesen ser atacados por armas de destrución masiva, logo de atopalas, claro senón para que pretendían localizarse? Naquela ocasión, como agora, o obxectivo só pretendía conseguir a aprobación da opinión pública.

O apoio que Occidente deu a Gadafi nos últimos anos, do mesmo xeito que a outros réximes "amigos". Libia comprou armas a todos os gobernos de países que agora se lle enfrontan, incluído o español, que exportou a Libia equipamento militar por valor de 6,8 millóns de euros durante o primeiro semestre de 2010. Iraq tamén era un fiel aliado do norte antes de entrar no "eixo do mal".

Mais hai máis argumentos que levan a cuestionar a "operación" (non cirúrxica) dos países agresores:

A primeira, que se emprendeu a "solución" militar sen esgotar antes as vías diplomáticas. Medvédev en Rusia e Chávez en Venezuela ofreceron unha solución negociada do conflito en Libia se ser escoitados.

A segunda, que nin sequera se probou aínda o suposto "xenocidio", ou exterminio planificado labor polo exército de Libia por orde de Gadafi (4).

A terceira, que resulta pouco crible o obxectivo das forzas "aliadas" tendo en conta a súa pasividade ante matanzas pasadas en rexións sen recursos naturais ou enerxéticos valiosos: Ruanda, Palestina, Chechenia, Kurdistán, etc. Parece que máis ben se pretende o control geoestratéxico de Libia mediante a substitución dos seus actuais dirixentes, perigosos para os intereses económicos occidentais (5) por monicreques que ofrezan condicións vantaxosas ás compañías petrolíferas de EEUU, Francia, Reino Unido, España (6), etc.

A cuarta, que ata agora se observa un escandaloso dobre linguaxe no ataque a Libia e a tolerancia e apoio a réximes como o de Bahréin ou Iemen, onde moitos manifestantes morren ou desaparecen estes días.

Notas.-

(1) "Recorda, neste contexto, que advertiu reiteradamente ao Iraq que, de seguir infrinxindo as súas obrigacións, exporase a graves consecuencias". http://daccess-ods.un.org/TMP/4409109.05599594.html
(2) Diferenza resaltada noutra noticia do diario: "O 99% do Congreso ratifica a misión de España en Libia". http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(3) http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(4) http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124900
(5) "Libia: Gadafi considera nacionalizar compañías petroleiras" (2009) http://www.energy-pedia.com/article.aspx?articleid=133583
(6) Repsol xógase 30.000 millóns de euros no petróleo de Gadafi.
http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124814

Fonte: Diseccionando a El País e a outros medios
_____________

Libia, esquerda e rebelión, ... por Marcos Ávila


Por Marcos Ávila [*]
29.03.2011

Na confrontación que nos separa na esquerda respecto de Libia hai tres clases de interrogantes que constitúen campos de confrontación:

  • Cal é a proporción de realidade e de fraude nas denuncias contra Gaddafi?

  • Quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia?

  • Quen son e que pretenden no bando do que se chama os aliados, a coalición, a operación humanitaria en Libia ?

e uns cantos etcs, eufemísticos.

Para empezar hai actualmente unha guerra civil en Libia, pero non había unha guerra desta clase en Libia fai un mes, unha clase de guerra con dous bandos libios armados enfrontándose entre si.

O argumento central para defender os bombardeos é que Gaddafi enfilou os seus tanques cara a Benghazi e os avións da OTAN empezaron os seus ataques "para deter a masacre que ía perpetrarse".

Logo, se xa houbera unha masacre de parte do exército libio, ou de mercenarios, ou de milicianos, calquera fose o nome que se dió a esta nova corporación do elusivo eixo do mal, iso non o puidemos comprobar, ata o día de hoxe, con ningunha información ou proba realmente crible. E se non ¡por favor!: mostren os datos fiables referentes a esta situación en que se basearon todas estas argumentacións que se esgrimiron e esgrímense para iniciar e continuar unha guerra humanitaria. O que está probado é que os enviados da UE que acudiron a Libia a ver no terreo que estaba sucedendo, volveron antes da reunión do Consello da UE sen datos que ratificasen realmente a ocorrencia real deses supostos feitos. O secretario da ONU non presentou finalmente na última reunión do Consello de Seguridade o informe dos enviados especiais que despachara a Libia. En ambos os casos díxose que non tiveran tempo de comprobar sobre o terreo a realidade ou non desas masacres. A un mes de iniciadas as operacións de guerra, primeiro encubertas, e agora con bombardeos masivos, nin os medios, nin as fontes alternativas, nin a ONU, nin os gobernos envolvidos na campaña guerreira, nin ningún dos sostenedores da legalidade, racionalidade, proporcionalidade, nin toda a franxa de sostenedores da existencia de "causas xustas" mostraron proba algunha crible de toda a gama das aseveracións xustificantes que sosteñen esta nova guerra de conquista. As probas mostradas resultaron ser, ata agora, falsificacións bastas. Non hai fotos nin vídeos que evidencien, sen a axuda de epígrafes ou comentarios maliciosos, que existan as amentadas e dadas por realizadas, "masacres contra a poboación civil a mans do exército Libio ou milicianos adictos a Gaddafi". O peliagudo do caso é que esta campaña de desinformación, esta cadea de irreflexivos feitos consumados en secuencia cega e expansiva calou fondo en boa parte da poboación que, fronte á guerra de Iraq, en cambio, soubo distinguir a palla do trigo. A novidade, pode ser por isto, é que agora moitos dos medios que entón se situaron contra Bush, Blair e Aznar naquela guerra (por distintas razóns, todas entendibles desde os intereses que representan) agora en cambio desprazáronse cara ao acompañamento á aventura do novo trío Obama, Cachorro Blair e Napoleón Sarkozy.

Logo, resumiento os datos que se necesitarían para dirimir o campo de controversias na esquerda, habería que centrarse na proporción de realidade e fraude que hai nas argumentacións de masacre contra civís que sustentan esta guerra. Hai que preguntar, preguntarse, con asiduidade, en todas as fontes fiables:
  • onde están as probas visuais das masacres do exército libio contra a poboación civil?
  • onde están as probas da existencia dunha onda de mercenarios estranxeiros chegados a Libia para atacar a este pobo?

A única onda de mercenarios estranxeiros cara a Libia parece chegar desde o ceo occidental. A proporción de mercenarios estranxeiros no exército de Libia é algo que habería que estudar con xusta atención, á vez que a comprobación dos mecanismos de contratación de civís para integrar milicias en campañas no estranxeiro que realiza EEUU, por exemplo, onde ocorre que a proporción de latinos e negros despregados nos seus exércitos de conquista no Medio Oriente é llamativamente superior á proporción desas poboacións no interior do país. O resto da tropa contratada, á que non se chama mercenaria neste caso, aínda que están alí como resultado de vistosas e ás veces fraudulentas campañas de recrutamento, está constituído maioritariamente por mozos desempregados de estados coa economía moi deprimida, parados crónicos. A existencia de feitos similares en países como España, sen ir máis lonxe, tamén tería que terse en conta cando se asumen tan livianamente os cualificativos de "mercenarios" que os medios endilgan só aos estados díscolos, dubidosos, remisos, pechados, non compracentes.

A outra esfera que nos enfronta na esquerda en canto a Libia é quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia? Hai publicacións que describen a composición do Consello Nacional de Transición como un equipo de avogados e profesores defensores dos dereitos humanos e outras personalidades intachables que están nas sombras, pola súa seguridade, din. O inevitable con todo é constatar que entre os seus dirixentes máximos revistan os recentes ex ministros de Xustiza e Interior de Gaddafi, así como notorios xenerais e outros altos mandos pasados repentinamente á oposición. Todo isto no medio de crecentes informacións que publican ata os medios preponderantes sobre a existencia previa en Libia, previa á asonada ou rebelión, dun exército occidental de espías de elite que parecen estar preparando o terreo, planeando, elixindo os obxectivos militares, chantajeando, espiando, subornando. A rebelión de Benghazi comezou de acordo á mesma infomación dos medios dominantes, con sincronizados asaltos e ataques contra postos de policía e arsenais do exército libio, por parte de civís armados, e non coa arremetida de tropas de Gaddafi contra a poboación civil. De feito as tropas de Gaddafi tardaron bastante tempo en reaccionar. As primeiras transmisións en directo describían con detalle este tipo de escenario, reivindicándoos como unha rebeldía popular lexítima. A diferenza é que moitos de nós cremos que unha clase semellante de rebeldía pode chegar a ser lexítima mentres que os que sostiñan nese momento a súa lexitimidade, nunca xustificarían un alzamento armado, se non fose este un alzamento preparado por unha potencia estranxeira contra un goberno non adicto. Ademais deste grupo constituído por recentes ex funcionarios e militares do goberno de Libia, revista no bando "rebelde" todo un abanico de comerciantes e empresarios inimigos da utilización demagóxica, por parte de Gaddafi, dos recursos petroleiros do país. Alzáronse contra a dilapidación das entradas petroleiras en programas de retornos sociais, cando estes recursos poderían contribuír mellor a encher as súas arcas e as dos seus amigos europeos. Hai unha entrevista a unha socióloga mallorquina que parece unha testemuña de primeira man confiable, porque está en contacto con xente en Libia e reside nese país parte do seu tempo. Ela detalla con vivacidad algúns dos emprendimientos dilapidatorios que levou adiante Gaddafi. Por exemplo, a concesión xenerosa de préstamos para proxectos a xente que en Europa non conseguiría que lle pospuxesen un mes o pago das súas débedas: o que tanto enoja á UE, a USA e ao FMI. (http://www.kaosenlared.net/noticia/...)

Outro connotado grupo integrante desta "rebelión" está ligado aos Irmáns Musulmáns, curmáns dos de Exipto, creados por EEUU para embestir a Nasser na época das nacionalizacións nese país. Qatar, financia á rebelión en Benghazi, segundo informacións pasadas entre liñas polo diario The Guardian. Ninguén dubida de que un goberno autoritario xera unha oposición lexítima, que Gaddafi exerceu o poder con autoritarismo, que hai sectores englobados na rebelión que teñen obxectivos que poden compartirse desde unha visión realmente democratizadora, popular. Pero ese non é o obxectivo dos que manipulan a "rebelión" desde o interior e desde o exterior para crear unha cabeza de ponte que lles permita, en primeiro lugar dividir a Libia co obxectivo de acceder, sen os obstáculos que lles opón un gobernante "díscolo", e a través dun goberno monicreque, aos recursos dun país rico en petróleo. Trátase dunha transición cara a un goberno monicreque como os que instalaron en Iraq e en Afganistán, como os que perpetuaron en Exipto e Tunisia, tras os sofocones das revoltas. Gobernos monicreques como os que representan case todos os estados árabes, que para probar a súa condición de monicreques, acompañaron, para darlle a cor local á legitimización desta guerra humanitaria, a esta coalición de arroxados e arrodillados.

Para rematar, e aínda que pareza redundante, quen son e que pretenden no bando que chaman "os aliados, a coalición, a operación humanitaria" en Libia? En Rebelión do día sábado 26 de marzo aparece un artigo que critica aos que enfrontan a guerra contra Libia cunha cita de Lenín, para defender o seu compromiso coa invasión a Libia, partindo do paralelo co compromiso no acordo de Brest-Litovsk E cita a Lenin "Rexeitar compromisos ’por principio’, rexeitar a validez dos compromisos en xeral, non importa de que tipo, é infantilismo, o que resulta difícil sequera consideralo seriamente?" O paralelo evidencia a culpa que senten os defensores deste ataque, os comprometidos con esta aventura imperial, que asocian o seu compromiso co acordo que a revolución rusa fixo, para frear unha fronte de batalla (Alemaña) mentres debilitada, enfrontaba a contrarrevolución interna e externa por outros varios flancos. Lenín tamén dicía que fronte a un feito novo, cuxo contido histórico ou político non se podía aclarar inmediatamente el aprendera a preguntarse, a quen beneficia isto? A contestación tería que ser demoledora para os que piden rebaixar as críticas á nova guerra do Imperio, porque é evidente. Quen son e que pretenden os dirixentes políticos que se lanzaron esta nova aventura é patéticamente evidente desde as súas respectivas situacións persoais e políticas, como desde o depredador voo dos Estados Voitres aos que representan.

Esquerda é un termo que a dereita neoliberal, medidamente cívica e constitucional, hase fagocitado. Para os que a esquerda está enmarcada nunha sociedade democrática e civil, dirixida por un goberno democrático e civil que se centre no desenvolvemento económico, na construción da sociedade civil e institucións civís e un sistema multipartidista que respecte os acordos internacionais, que loite contra o terrorismo, que respecte todas as relixións e etnias, cunhas eleccións parlamentarias e lexislativas libres e xustas, é bo que perciban que estas son palabras textuais pronunciadas polo líder do Consello Rebelde de Transición Cara á Ortodoxia Neoliberal, Mustafa Abdel Jalil, o excesivamente recente ex ministro de Xustiza libio, o cal agora perfila a súa rebeldía como un demócrata aceptable para a conciencia occidental. O termo rebeldía é, ademais, outra nova adquisición que a omnipresente e omnívora cultura neoliberal incorporou recentemente á súa retórica de lavado da ideoloxía. E hai que coidar que non fagociten o termo.

[*] Marcos Ávila,
http://marcosavilaenblog.blogspot.com/

Fonte: tercerainformacion.es

_____________