Amosando publicacións coa etiqueta Opinión. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Opinión. Amosar todas as publicacións

luns, agosto 22, 2016

Sobre as primarias de En Marea, ... Por David Rodríguez


Por David Rodríguez [*]
22.08.2016


Pasemos por alto os variados despropósitos sucedidos no proceso das primarias de En Marea, entre os cales, dos máis graves, se atopa a revocación pola Coordinadora da decisión da asemblea do Mar de Vigo de que non houbese voto telemático. Centrémonos só en que se produciron esas primarias e lembremos aquilo que se podía deducir do que dicía Francisco Louçà nun seu artigo sobre ese sistema: as primarias tenden a "normalizar" as propostas dos partidos. E, efectivamente, iso é algo facilmente comprobable na candidatura saída das primarias de En Marea.

No eixo nacional, a irrupción fortisima de Podemos nas listas de En Marea -despois, compre lembralo, dunha campaña desacomplexadamente colonial; carabelas incluídas- suporá a entrada no espazo da esquerda galega duns deputados cuxa axenda pasa máis por Madrid que por Galicia. E, salvo para pánfilos irredentos e amigos da impostura, un partido cunha axenda de construción organizativa propia máis que clara ao que o da Unidade Popular lle soa a cousa de pitufos gruñóns.

No eixo esquerda-dereita a normalización tamén é evidente.

O apoio de Beiras-Anova ao candidato Villares -un home, por forza de profesión, de orde, como xa está a deixar claro en entrevistas; velaí a súa crenza na preponderancia da Lei escrita sobre a Política por exemplo arredor da posible inhabilitación de Otegi- cuxo discurso político é francamente semellante ao de Quintana (o cal en si non ten nada malo, salvo pola peculiaridade de que os que onte protestaban polo xiro á dereita de Quintana hoxe aplauden o charmé de Villares) só é comprensible a través dunha pirueta de dobre salto mortal discursiva de dimensións olímpicas que nos conduce, sen solución de continuídade, de "a Constitución está cancelada de facto", "vivimos na Autoanemia" e estamos "no IV Reich sen Wehrmacht" á ladaíña do aproveitamento competencial e da Constitución como límite.

Da entrada masiva do posmarxismo podemita, nas súas distintas tribus galaicas, só se pode agardar xornadas gloriosas de navalleo pola cuestión alimentaria dos cargos, qualunquismo, galeguismo sentimentaloide de raíz fraguiana e festival de significantes baleiros.

Os resultados de EU, discretos, son dignos para un partido da súa forza e militancia en Galicia pero, que Fajardo quedase nun posto moi baixo e a xente de Yolanda Díaz quedase en postos aceptables son, de novo, boas novas para Podemos.

Quen sacou boa tallada do proceso foi Cerna, os que deixaran "o barco entre as pedras" e que moita militancia en Anova criticaba por autonomistas, rendibilizando altamente en potenciais deputados o seu pequeno tamaño en militancia e en incidencia social. Tallada abondosa sacou tamén o espírito de Quintana co ex senador e ex CxG Pérez Bouza nun bo posto de saída por Ourense.

A derrotada, sen paliativos, deste proceso é Anova. Algo, por outra banda, previsible e predicido. O partido de Beiras, alguén cun capital político importante neste país, non un chaíñas calquera, celebra conseguir dous postos de saída en Coruña e Ourense (como se non estivesemos a falar dunhas galegas e non dunhas xerais!) e asiste con xúbilo á realidade de que en Pontevedra o seu primeiro militante sexa o número 8 (despois de ceder, nun xesto de dadivosidade realmente rechamante, o número un da candidatura a unha militante de Anticapitalistas-Podemos).

Canto á Marea Atlántica, o que xa sabiamos. Por si mesmos son pouca cousa. Un mero apéndice de Podemos cuxa militancia, como é obvio, prefire o orixinal á copia, de aí que o candidato de MA quedase relegado ao número sete da candidatura da Coruña.

En suma, unha ensalada de ingredientes variados e máis ben insípidos que, de seguro, dará grandes espectáculos no Parlamento e que só ten, no medio prazo, dous destinos posibles: asimilación con Podemos ou implosión.

Publicado o 20 de Agosto de 2016 no blogue do autor: O Funambulista Coxo.

A imaxe do cabezallo do artigo foi postada por Ártabra 21, tirada de "Terra de Ratos", unha fábula política difundida por Tommy Douglas, activista e político, elixido en 2004 como "O canadense máis grande de todos os tempos".


[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
22 de agosto de 2016 01:01

xoves, agosto 11, 2016

Os nosos libros e os cárceres, ... Por Xaquín Campo Freire


Por Xaquín Campo Freire [*]
11.08.2016


OS NOSOS LIBROS E OS CÁRCERES


"Abride escolas e pecharanse cárceres". Esta frase é moito de dona Concepción Arenal. O concepto xa viña desde as culturas máis antigas.

Desde 1946, na miseria e analfabetismo da posguerra española, foi Corín Tellado a escritora que puxo máis xente a ler entre as clases máis humildes e populares incluídas as aldeas. Grazas a ela, os que pouco máis facían que poder leren unha carta, foron quen de seguiren un argumento novelado e desde aí espertar a seren xa lectores. Hoxe ninguén lle pode negar a súa categoría de escritora dentro do seu xénero literario peculiar. “Nin son romántica nin escribo novelas románticas. Son positiva e sensible, e escribo novelas de sentimentos, que non é o mesmo. As historias da vida cotiá inspíranme. Eu recompilo as vivencias da rúa e axústoas ás miñas cousas. Os meus personaxes teñen unha tremenda humanidade. Hai moitas mozas que na vida real viviron o que viven os meus personaxes”.

A partires destes dous exemplos socio-literarios citados quero falar das bibliotecas e dos libros nos cárceres e na sociedade.

Estanse a tirar aos contedores do papel, ao lixo, infinidade de libros de todas as clases cando nos nosos cárceres hai falta de libros tamén de todas as clases: Literatura, didácticos, científicos, enciclopedias dos tempos da crianza dos fillos e das de máis categoría ou especializadas, etc.

Cos ordenadores e internet moitos destes libros estorban nas casas e as xeracións novas non fan uso deles. Pero no cárcere non hai ordenadores e a internet non está autorizada. Aí é onde o libro non perdeu actualidade. Que clase de libros? Todos. Imos razoar xuntos e veremos por que.

Nos  cárceres están maioritariamente, case exclusivamente, os pobres. Por iso, mesmo eses libros de contos que xa fican arrombados na túa casa son do mesmo nivel cultural de moitos dos nosos reclusos. E só empezarán a ler de novo se retoman eses contos sinxelos de rapaciños onde ficou a súa formación de antano. E digo outro tanto dos libros de Primaria, da ESO ou de BUP. O tempo do cárcere ten de ser un tempo aproveitado, pero para iso fan falta medios e instrumentos axeitados.

Que con isto xa vai ser todo de cor de rosas? Certo que non. Pero, como di o Xénese 18, 30-32: “E se non houbese máis que cinco xustos ti xa nos destruirías a todos?”. Vale a pena o noso esforzo se un dez, quince ou vinte por cento vai adiante e muda as súas condicións de formación alí e para cando saia en liberdade?

Os educadores de cada módulo e do cárcere en xeral ben desexarían teren  máis medios. Os libros son moi importantes. Logo están aqueles internos que, con formación máis elevada, son capaces xa de avanzar en por si ou mesmo de crear un grupo de estudo en común onde algún deles poida axudar aos compañeiros que desexan progredir e avanzar se hai medios.

O problema é moito máis amplo e complexo. Xa sei que a Xunta, o Goberno, o Ministerio do Interior, etc, serían os que terían de dotar os cárceres. É verdade. Pero xa vemos como nos vai coa sanidade, a educación, os servizos sociais, etc. E por outra parte estou a falar de non desperdiciar recursos que van ir ao lixo se antes con eles non nos beneficiamos todos.

Non fagamos como fixeron D. Xesús Vázquez, conselleiro de educación e o Sr. Feixoo que para que os profesores non caeran na tentación de dar certas crases en lingua galega queimaron milleiros e milleiros de libros de texto,  noviños, sen estrear. Pero dixo Manolo Rivas: “Os libros arden mal”. A queima deles sempre se volverá contra do incendiario.

Que tampouco se volvan contra nós se os tiramos ao lixo. Claro que non debemos converter o cárcere noutro contedor cos que están xa inservíbeis.

E como podemos facer se os queremos levar alí? Falo dos cárceres pero tamén dos xeriátricos ou de institucións sociais que poidan precisar. Na Galiza hai cinco centros penitenciarios. Na internet están os telefones de cada un deles. Hai un encargado da biblioteca ou un grupo de educadores. Pedindo que nos poñan con algún deles, seguro que conseguimos boa información. Eles xa nos indican a forma, o modo e o xeito máis amañado de procedermos.

As forzas que se asocian para o ben non se suman, multiplícanse. O home que se levanta é aínda máis grande que o que non caeu”. (C. Arenal).

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
11 de agosto de 2016 00:09

______________

Centros Penitenciarios e CIS na Galiza. | Ir á Web.

Centros de Antención a Maiores na Galiza. | Ir á Web.
______________________________

domingo, xullo 31, 2016

O cisma nas organizaçons do "cámbio" está latente, ... Por Inácio Martínez


Por Inácio Martínez [*]
31.07.2016


Na Asemblea de Podemos Galicia, celebrada este 29 de Julho em Compostela, decidírom por esmágante maioria (81,25%) concorrer em solitário às vindoiras elecçons galegas que estam previstas para Outono. Se bem é certo que a organizaçom manifestou que mais da metade das pessoas que participárom na Assembleia nom estavam já presentes, mas a tendência é mais que clara. Agora queda ver que é o que se decide através do voto telemático que já se está a votar, entre o 31 de Julho e o 2 de Agosto que vai ser o definitivo. Mas a crise em Podemos está servida, pois de sair o resultado contrário nas votaçons telemáticas, onde podem votar mais de 20.000 pessoas inscritas, a Secretaria Carmen Santos e todo o Consello Cidadá Galego teria que demitir e volver a ser dirigida a organizaçom na Galiza por unha Gestora. Decidindo Madrid de novo o que se fai por estes lares. No caso de que as pessoas inscritas em Podemos secundaram com seu voto o aprovado na Assembleia, a pataca quente estaria na Coordenadora Provisional da Marea, encabeçada por Xosé Manuel Beiras que se acaba de constituir onte, 30 de Julho em Vigo, pois o partido instrumental teria que aceitar, no melhor dos casos, umha coaliçom eleitoral com Podemos, onde este mantivera as suas siglas e unha presencia mais que relevante nas listas eleitorais, ou ir fraccionados ás Eleiçons Galegas do vindoiro Outono. Claro está si Madrid nom está a dispor outra cousa que todo é possível. E coa batalha intestina no seio do PSdeG-PSOE e o lento e difícil reseteio dun BNG gravemente tocado, Feijóo navega, no seu Partido Popular disfrazado de "Neo-galeguista", numha travessia com mar calmo, na conquista, outrora impensável, dumha nova maioria absoluta.

[*] Inácio Martínez Orero, participa no Colectivo Ártabra 21, em Stop-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrol Terra, nas Marchas da Dignidade e na Plataforma na Defensa dos Servizos Públicos, pola Remunicipalización.
_________________

sábado, xullo 23, 2016

Tempo de impasse, ... Por David Rodríguez - "...estívose máis atendo á consolidación dunhas siglas que ao avance do movemento popular..."


Por David Rodríguez [*]
23.07.2016


Atopámonos no impasse que media entre a repetición dunhas eleccións xerais e a celebración dunhas autonómicas galegas. Unha repetición de eleccións que se demostrou nefasta para os intereses globais das esquerdas. Se a orixe desta repetición está na "xogada mestra" mediante a cal, en rolda de prensa, os gurús da complutense comezaron a repartir ministerios e a poñer como condición para botar ao PP das institucións o acceso ao goberno co PSOE, estamos en disposición de concluír que, en realidade, aquela foi máis ben unha "cagada mestra". Ter negociado á portuguesa a investidura do PSOE sen entrar no goberno suporía, hoxe, que o Partido Podre de Rajoy sería historia, que o PSOE e Ciudadanos estarían xestionando os recortes de Bruxelas e que o Bloque Popular estaría facendo unha oposición dura coa vista posta na seguinte, probablemente próxima, crise do réxime. Na miña lectura estívose máis atendo á consolidación dunhas siglas que ao avance do movemento popular e, con todo, é probable que tampouco o primeiro obxectivo vaia ser posible.

En todo caso, isto é pasado. De cara ao futuro, as eleccións do 26 X deixaron, polo menos, dúas cousas claras:

1. O asalto aos ceos, que -na enésima baixada de listón- desta volta pasaba polo sorpasso ao PSOE, fracasou. Os resultados do fenómeno Podemos, se non chega a ir no Estado en coalición con IU, serían aínda máis magros. Neste sentido, o 26X marca o comezo da fin da burbulla podemos. A partir de agora o eventual avance dese partido vaise deber a un traballo máis pedestre e desagradecido que á inercia da política espectáculo.

2. A "operación envolvente" para dar unha patada no cu a Anova (entendida esta non coma as siglas continxentes desta organización -ao fin e ao cabo o menos importante- senón como a expresión do proxecto político que considera que do proceso de Unidade Popular que arrancou con AGE debía nacer un suxeito político galego de esquerdas -polo tanto non necesariamente nacionalista, ollo-), tamén fracasou.

A este respecto, algo de memoria:

O bloqueo interesado da mesa de coordinación de En Marea para que esta se democratizase e territorializase inmediatamente despois das eleccións do 20 de decembro de 2016 permitiu que tomase corpo ese sucedáneo da Marea Atlántica chamado Mareas en Común. Cando, debido a este bloqueo, En Marea concorre de novo coa fórmula de coalición -cometendo o despropósito de pretender falar outravolta de grupo parlamentario propio ao tempo que nada se fixera na fórmula xurídica de concorrencia para que este tivese algunha posibilidade máis de levarse a cabo- Marea Atlántica ponse de perfil e, ao tempo, Mareas en Común comeza a enarborar o discurso democratista e horizontalista que a propia Marea Atlántica contribuíra a bloquear en En Marea.

Antes das xerais, e de cara ás autonómicas, EU, na boca de Yolanda Díaz, expresa a súa aposta por En Marea como fórmula de concorrencia ás xerais e por Mareas en Común como fórmula para as autonómicas. Ao tempo, Garzón, o líder de IU, exprésase en twitter no mesmo sentido: En Marea para as xerais, MeC para as autonómicas. Outro tanto fai Ada Colau, sen dúbida influenciada por Marea Atlántica. A guinda do pastel pona Xulio Ferreiro cando, en lugar de pechar campaña en Compostela con En Marea, decide pechala en Madrid con Unidos Podemos. A envolvente estaba lista. A consecución do sorpasso deixaría ao que representa Anova sen espazo vital. Mareas en Común sería o espazo para as autonómicas, un espazo onde se incluirían EU, Marea Atlántica e Podemos.

O fiasco dos resultados electorais torceu os plans. Agora podíase argüír que a baixada de votos de En Marea tiña que ver co ninguneamento do factor "galego", co desprezo á figura de Beiras etc. Marea Atlántica estaba noqueada despois de que o seu alcalde apostase tan fortemente por Madrid en detrimento de Santiago. Mareas en Común, rápido habería comezar a facer xestos para ofrecerse máis como "pata" que como "espazo central" da confluencia de cara as autonómicas.

Aí chega o escrito dos alcaldes. O manifesto convoca unha asemblea constituínte para o 30 de xullo. Constituínte, suponse que quere dicir, constituínte, porén, dánse xa como elementos de partida os documentos elaborados por Mareas en Común. Confórmase unha xestora da asemblea cuxa composición, polo que se vai coñecendo, é bastante cuestionable e dáse por suposta a existencia dun chamado "candidato de consenso".

A aparición do manifesto dos alcaldes introduce unha contradición extra no espazo Podemos, onde a loita interna de faccións leva a que os deputados de En Marea, que, paradoxalmente, nas negociacións en Madrid para decidir se En Marea irá ao mixto ou quedará no Grupo Confederal se comportan como auténticos patriotas de siglas podemitas, teñan que defender o espazo de confluencia fronte a Carmen Santos, antigamente partidaria da confluencia e hoxe depositaria das esencias do patriotismo de siglas podemitas. Un cúmulo de despropósitos e cambios de parecer que fan pensar máis nunha partida de trileiros do oeste que en xente que non deixa de dar a brasa co fetixe dos "códigos éticos".

O vindeiro 30 de xullo asistiremos ao final dun tempo político partidario en Galicia. O que se ventila -ou, o que para min se debería ventilar nesa data- non ten que ver só coas eleccións autonómicas. Unhas eleccións ás que o PP chega bastante mellor do que se podía aventurar hai uns meses. O que se decidirá nesa asemblea será se o que saia do longo proceso que arrancou con AGE en Galicia dará lugar a un suxeito político galego ou a unha franquicia de Podemos. Quere isto dicir que, á hora da verdade, e ante a profusión de siglas e chiringuitos variados á que asistimos nos últimos tempos, a cousa vaise polarizar arredor desta cuestión. Só agardo que o que se vende como asemblea constituínte, sexa efectivamente unha asemblea constituínte, sen grupos de facilitación e outros "enxeños" para pastorear ovellas. Se esa asemblea é realmente constituínte e non a enésima patada á pelota para que xente con ideas incompatibles concorran xuntas ás eleccións, todo o mundo terá que retratarse. A implosión, logo, deste espazo heteroxéneo e incoherente será inevitable. Se a implosión non se produce nesta asemblea, producirase despois das eleccións, o que se poderá ler coma unha fraude ao electorado.

O resto, trangalladas para, nunca mellor dito, marear ao persoal.

Publicado o 20 de Xullo de 2016 no blogue do autor: O Funambulista Coxo. A foto do cabezallo do artigo foi postada por Ártabra 21, tirada de Tempos Galegos.

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.

Enviado por:
Alexandre Carrodeguas
-republicadetraballadoras@gmail.com-
21 de julho de 2016 01:38

_______________

domingo, xullo 10, 2016

Interessam os votos do PP? ... Por Lupe Ces


Lendo o artigo de Manuel Veiga Taboada, "Por que votei PP", publicado em Sermos Galiza, animo-me a reflexionar em voz alta sobre o que leva acontecido nas últimas semanas. Eu também conheço a votantes do PP, na família, no bairro, no trabalho… A argumentaçom do voto é moi ampla. Sinalar tam só umha que me resultou curiosa. Dizia um home entrado em anos que os do PP eram gente de “cartos” e polo tanto eram os únicos que poderiam trazer dinheiro a Espanha, desconhecendo esse home que o movimento de capitais era um acertado atributo ás élites económicas e políticas vinculadas ao PP, mas a direcçom desse movimento ía cara os paraísos fiscais, como intuíamos hai muito tempo, e como conhecemos e confirmamos nos últimos anos. Mas isso importa? Está aí o trabalho das forças de esquerda que pretendam desalojar a este partido de grupos corrompidos e corruptores?

No caso das eleiçons espanholas, o PP conseguiu 7.906.185 votos. Um 33% dos votos emitidos, más só um 21,6% dos 36.518.100 de pessoas com direito a voto. As pessoas que votam ao PP, ainda que chovam chuzos de ponta, vam seguir votando a curto e médio prazo ao PP, mas som minoria.  Frente a esses quase 8  milhos de votos do PP, o resto de forças sumam 15.191.608, um 41,6% das pessoas com direito a voto. Ainda assim, seguimos admitindo a imagem de hegemónico e invicto do PP, e crendo-nos que às comunidades às que pertencemos, som conservadoras e reaccionárias, que nom pensam no bem comúm, que hai corrupçom e pouco ou nada que fazer.

Algum que outro gráfico devera aparecer também nos médios para que a gente puderamos visualizar esta realidade comparando dados da últimas eleiçons gerais do 26J.

Qual deve ser a prioridade logo das forças transformadoras? Olhando esse gráfico, está claro que vai ser fazer-se criveis, organizar e mobilizar a porcentagem que lhes corresponde do 42% e ganhar a confiança  desse 37% que nom vota, vota em branco ou nulo.

Estamos às portas das eleiçons ao Parlamento galego. O PP vai dando muitas pistas do que quere a gente, sobre todo esse 37%. Só escoitando a pre-campanha do Partido Popular poderíamos fazer umha das guias de campanha eleitoral mais eficaces a aplicar nesta ocasom: a desuniom, a mala gestom e paralise das instituiçons que nom estam governadas por eles, e o éxito das políticas de austeridade. Eis os argumentos a desmontar. O problema é que hai que desmonta-los com feitos, porque esse 37% nom se mobiliza só com discursos.


E logo está a politica de gestos. O PP diz que vai andar todas as vilas do país cum banquinho para que se sente Nuñez Feijoo a escuitar à gente. A TVG, esse grande aparato de propaganda ao serviço do conservadorismo, do integrismo religiosos e do PP, já emitiu essas imagens de Feijoo escuitando á gente sentado num humilde banquinho. Grandes simuladores estes propagandistas do PP! As forças transformadoras perderam a oportunidade dum grande e simbólico gesto, onde a maioria veríamos com claridade a vontade de ser diferentes, de fazer as cousas doutro jeito, proclamando que nom se iam cobrar os 8.000 euros, liquidaçom claramente escandalosa aos olhos da maioria.

O governo em funçons vem de publicar no BOE as novas autorizaçons para Reganosa, com trámite de urgência, passando mais umha vez por riba da legalidade que pretendeu fazer cumprir o próprio Tribunal Supremo, em três sentenças favoráveis ao Comité Cidadá de Emerxencia da Ria de Ferrol. A actuaçom criminosa desta minoria é insuportável. Por isso precisam envolve-la em mantos de névoa de maiorias que nom som tal. Ventos de unidade e coherência podem levantar essa névoa.

Ferrol, 10 de Julho de 2016

[*] Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1958, é mestra, activista social, integrante da Marcha Mundial das Mulleres e da Rede Social de Ferrol Terra. Forma parte do Consello Editorial de Altermundo e do Colectivo Ártabra 21. Participa nas Marchas da Dignidade. Copromotora da Plataforma na defensa dos servizos públicos, pola remunicipalización. Blogue persoal: Caranza free opiniom.

Artigos de Lupe Ces en Ártabra 21.
________________________________

xoves, xullo 07, 2016

En Apoio a Mareas en Común: Agora a Confluencia, ... Por Celso Posada Fernández

Por Celso Posada Fernández [*]
07.07.2016


O vindeiro outono vanse celebrar as Eleccions Autonómicas Galegas, é unha boa oportunidade pra que haxa un goberno do cambio, progresista e de esquerdas e pra pór o goberno da Xunta de Galicia ao servizo das maiorias sociais. Quero amosar o meu total apoio o proceso de Confluencia das Mareas en Común, asinei os seus Principios Básicos nae paxina web: mareasencomun.gal e participo nas xuntanzas das Mareas en Común porque é un proceso de Confluencia construído dende abaixo, dende as bases, de forma inclusiva, horizontal, aberta, participativa, transparente e democrática, con Primarias Abertas, con procesos revogatorios, con listas abertas, cun Código Ético, onde unha persoa e un voto. As Mareas en Común é un espazo e un proceso de Confluencia e de Unidade Popular aberto, inclusivo e participativo e no excluínte, xa que esta aberto á participación das Mareas Municipalistas, da cidadanía, dos partidos políticos de esquerdas e das organizacións sociais. As Mareas en Común e un espazo de Confluencia e de Unidade Popular na que o protagonismo é cidadán, e das mareas municipalistas que son e foron os suxeitos políticos do cambio en Galicia. As Mareas en Común é unha ferramenta de cambio político, de Unidade Popular ao servizo do Ben Común, da transformación social e  a ferramenta que permitirá derrotar e vencer nas urnas, nas Eleccións Autonómicas Galegas a Feijóo, ao PP e as súas políticas neoliberais, antisociais e clasistas. Dende aquí quero facer un chamamento ás mareas municipalistas, ás forzas políticas de esquerdas, a cidadanía galega e as organizacións sociais; a que asinen e apoien os Principios Básicos das Mareas en Común e a que se sumen ás Mareas en Común, poden-no facer en: mareasencomun.gal. Fai Marea. Agora a Confluencia.

correo-e: ola@mareasencomun.gal.

[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. Activista e Coordinador en Galicia do partido Socialista, Republicano e de esquerdas "Decide en Común" e Secretario de Ensino e de Cultura da Executiva Federal; integrante da Plataforma Somos Esquerda. Está participando en Mareas en Común. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre. Foi membro do PSOE, candidato a liderar o partido a nivel provincial, até formou parte da súa Executiva Comarcal da que dimitiu. A situación socioeconómica e política, e a súa participación activa nos movementos sociais, levou-no a abandonar o PSOE e colaborar na refundación dun novo partido socialista e republicano. É membro de STOP-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrolterra, da Asociación de Mobilidade Humana para a Colaboración e o Desenvolvemento (de apoio ás persoas inmigrantes e refuxiadas) e participa nas Marchas da Dignidade e na Plataforma Cidadá de Ferrolterra contra o TTIP. Está no facebook e un blogue persoal.

Artigos de Celso Posada en Ártabra 21.

Enviado por:
celso posada
-celsoposada2006@hotmail.com-
6 de julho de 2016 19:51
___________

luns, xullo 04, 2016

Ferrol cara a remunicipalización, ... Por Alexandre Carrodeguas


Por Alexandre Carrodeguas [*]
04.07.2016

Estas últimas semanas está a iniciar a súa andaina, a Plataforma na defensa dos servizos públicos, pola remunicipalización. Empezamos o traballo coa denuncia da hipoteca que suporía para o Concello a adxudicación do contrato eléctrico. Isto levaría tamén a subordinación do Concello durante os próximos quince anos a intereses privados alleos a veciñanza. Como poden ser os beneficios de FCC. Na nosa man está pois reverter estes procesos de privatización para beneficiar soamente as grandes maiorías sociais tan agredidas nos últimos anos.

Os seguintes pasos a dar pasarían en primeiro lugar por un intenso traballo de fiscalización da parte privada de Emafesa; Socamex (división de augas do Grupo Urbaser), para en base os incumprimentos do contrato de concesión ir avanzando cara a remunicipalización. E seguro que van aparecer moitos incumprimentos. A colaboración con outros concellos que xa están a traballar nestes procesos como Ames e Compostela tamén pode axudarnos a crear as sinerxias necesarias que fagan posible avanzar cara as tan necesarias remunicipalizacións. Necesitamos que os gobernos municipais adiquen os recursos necesarios para fiscalizar os contratos actuais, recursos que nos sirvan para denunciar feitos como os que teñen acontecido na nosa cidade, como puideron ser a denominada crise da auga ou a "estafa" da taxa de depuración.

Neste novo ciclo político este tema do rescate dos servizos públicos básicos debería ser central, a idea de recuperar os subministros primordiais para garantir a transparencia e evitar que os usuarios sexamos cautivos dos monopolios das grandes multinacionais tería que ser unha das consignas fundamentais dos  que queremos unha xestión transparente e eficaz dos servizos públicos municipais. O modelo que padecemos tamén é a consecuencia da "captura das políticas públicas" por parte dos grandes monopolios económicos e empresariais. Por exemplo o grupo ACS controla en Galicia un entramado de máis de 30 compañías filiais cun volume económico moi dependente das concesións de contratos públicos (64 millóns de euros en 2013).

Tres empresas madrileñas a ACS de Florentino Pérez a través das súas filiais Urbaser e Clece; FCC do multimillonario mexicano Carlos Slim que destronou as Koplowitz  e Ferrovial da familia Del Pino a través de Cespa repártense en Galiza mais de 150 millóns de euros anuais polo negocio dos servizos privatizados nas sete grandes cidades do país. Os seis principais negocios que controlan estes conglomerados empresariais son servizos como a asistencia social, fundamentalmente pola falla de persoal nos concellos; Clece (ACS) factura mais de 6 millóns por este servizo básico. A recollida de lixo que salvo en Burela e Lalín está controlada por estas tres empresas madrileñas xera un negocio de mais de 80 millón de euros de beneficios. A auga está tamén privatizada en todos os grandes concellos salvo na Coruña; Urbaser e Viaqua respartense casi todo o negocio que xera moitos miles de euros en beneficios. Polo tanto debemos volver a recuperar a xestión pública -como se fai na maioría dos países do mundo, sobre todo na xestión da auga. Agora vemos que foron un erro os procesos de privatización dos anos noventa.

Quen están  na xestión dos servizos municipais saben que os servizos privatizados presentan uns sobrecustes que van do 22 por cento a mais do 90 por cento, respecto o servizo prestado de forma directa, con encarecementos medios do 27 por cento de promedio en recollida do lixo e 71 por cento en limpeza urbana.

As consecuencias das privatización dos servizos conleva tamén case sempre a subida das tarifas, a desinversión,  exclusión social por impago, opacidade, falta de transparencia e ausencia de participación e sobre todo a falta de control público. E non podemos esquecer como unha das consecuencias colaterais; a corrupción que conlevan case sempre este tipo de contratos, como moi ben evidenciou o chamado caso Pokemon instruído pola xuíz De Lara.

A auga, a xestión do lixo, dos servizos municipais teñen que volver a ser dereitos básicos esencias e non suxeitos a negocio privado, nin a especulación para beneficio de multinacionais monopolistas que teñan os usuarios como mercados cautivos (Agora falase que Urbaser pode ser absorvida por  un fondo de capital  especulativo chinés). Remunicipalizar os servizos básicos dos concellos e posible e necesario e vainos permitir aforrar os "subrecustes" en vez de ter que recortar servizos  pola imposición da lei Montoro. En Ferrol segundo recentes enquisas o 67 por cento dos Ferroláns apoian a remunicipalización dos servizos e mais da metade cree que así serían moito máis eficientes. Ese e o camiño. Estes días recibimos a visita do xerente de AEOPAS Luis Babiano que nos explicou o esencial que supón a remunicipalización da auga. A plataforma de Ferrol xa está empezando a recorrer este camiño, agardamos  poder acadar a sociedade decente pola que loitamos que non sería outra que aquela que simplemente non se sinta humillada nin por institucións nin por empresas indecentes. Porque pódese e débese.

[*] Alexandre Carrodeguas, activista social de Ferrol Terra, promotor de plataformas cidadáns en defensa do patrimonio urbanístico e cultural; defensor dos espazos públicos e da rehabilitación dos cascos históricos; membro de Verdegaia, do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol e da Comisión Social de Seguimento da construción da infraestrutura de depuración e saneamento da marxe norte da ría de Ferrol. E un dos promotores da iniciativa cidadá pola xestión pública e social do ciclo da auga e do saneamento en Ferrol e da Plataforma pola Remunicipalización.

Foto de Rebeca Collado en Ferrol 360 |Acto pola Remunicipalización da auga no Concello de Ferrol, coa participación do alcalde da cidade, Jorge Suárez, o xerente de AEOPAS, Luis Babiano, concelleiros/a de Ferrol, Narón, Neda e Mugardos, e membros da Plataforma. | 29.06.2016

Enviado por:
Alexandre Carrodeguas
-republicadetraballadoras@gmail.com-
2 de julho de 2016 19:27
__________________

martes, xuño 28, 2016

Reflexión post 26X, ... Por Lídia Senra

Por Lídia Senra [*]
28.06.2016


Que o PP gañara onte as eleccións é unha moi mala nova, pero eu son das que penso que a clave do seu éxito está nos erros dos outros. A soberbia e a prepotencia son todo o contrario da humildade que deberiamos ter as forzas de esquerda.

En clave galega, equivocáronse as e os que pensaron que a compoñente nacionalista de En Marea non era un valor e que se bastaban por si sós. Considero que un dos factores máis importantes para estes resultados foi que erraron cando decidiron impoñer que non se explorara ningunha nova fórmula para ter grupo propio no Congreso e tamén, intensificando o desembarque "triunfal" de líderes e lideresas españolas que, aínda que en clave moderna, nada tiña de diferente coas campañas habituais do españolismo de sempre.

Eu creo que na perda de votos de En Marea e na abstención de moito voto nacionalista desencantado co Bloque Nacionalista Galego hai un severo castigo a estas actitudes prepotentes que na teoría din asumir que Galiza é suxeito político e mesmo din que están polo dereito a decidir, pero que na práctica actúan tratándonos como meras sucursais do centro español.

Eu son das que penso, ao igual que moitas e moitos de nós, que as alianzas na esquerda son imprescindíbeis, pero sen imposicións. Somos as galegas e os galegos quen temos que decidir o que queremos, por iso penso que a cidadanía galega actuou con moita sabedoría enviando un aviso a navegantes, dicíndonos "ollo que se seguides por aí, ides mal para as galegas".

Aínda estamos a tempo, só falta ver se teremos a humildade necesaria para responder ás súas arelas.

Texto tirado do facebook de Lídia Senra.

[*] Eurodeputada Galega de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL).
___________

domingo, xuño 26, 2016

Xornada de Reflexión e Votación: cinco grandes tarefas por diante. - Tarefas libertarias, ... Por Carlos Taibo


Por Carlos Taibo [*]
26.06.2016

Confesarei que as xornadas de genuflexión esgótanme. Séntome obrigado a levantarme moi cedo, para colocarme á beira dunha mesa e darlle voltas ás cousas. Aquí vai, aínda con todo, o que parín esta mañá. Como pode apreciarse, as eleccións prívanme.

O mundo libertario ten, hoxe, cinco grandes tarefas por diante.

1. Afianzar a súa aposta pola autoxestión, pola democracia e a acción directas, polo apoio mutuo e polo despregue, en todas as ordes, de prácticas anti-autoritarias.

2. Propiciar a confluencia das organizacións e as iniciativas de carácter libertario, fronte á fragmentación e o sectarismo que se revelan en tantos lugares.

3. Procurar o achegamento, e outorgar un protagonismo máximo, a @s moit@s libertari@s que o son sen sabelo. Falo, claro, de xentes que de forma espontánea e vivencial practican a autoxestión e o apoio mutuo.

4. Ensanchar os espazos de autonomía hoxe existentes, afondar nas súas dimensións de desmercantilización e despatriarcalización, estimular a súa federación e acrecentar a súa dimensión de confrontación co capital e co Estado.

5. Pelexar para que se estenda a conciencia do que significa o colapso do sistema, e facelo desde as perspectivas da crítica do crecemento, a desurbanización, a contestación da presunta dimensión emancipadora de moitas das tecnoloxías que se nos ofrecen e, en suma, a descomplexización das nosas sociedades.

Non sei, en fin, si quedou claro o sentido do meu voto.

Publicado no facebook Carlos Taibo Arias o 25 de Xuño de 2016.

[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Os seus últimos libros son 'Decrescimento, crise, capitalismo', 'El decrecimiento explicado con sencillez', 'España, un gran país' y 'Que no se apague la luz. Un diario de campo del 15-M'. Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo" | + info

Web persoal: www.carlostaibo.com

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
25 de junho de 2016 21:15

_______

venres, xuño 24, 2016

Traballo sucio. 5 notas sobre o Brexit, ... Por David Rodríguez


Por David Rodríguez [*]
24.06.2016


1. A orella cortada aparecida no xardín bucólico de clase media americana dos 50 na peli de David Lynch Blue Velvet fálanos do inferno que, inevitablemente, habita dentro de cada paraíso. Ese é o mérito de Lynch. Dicir á clase media occidental: o voso benestar está construído sobre a barbarie. Ou dito doutro xeito: para que alguén goce de benestar, algún outro ten que facer o traballo sucio.

2. Sinala Beiras con gran lucidez que a fin da hexemonía do III Reich iniciouse cando Inglaterra lle declarou a guerra a Alemaña e que hoxe, co Brexit do IV Reich, estamos nunha situación análoga. Churchill non era precisamente un santo varón multiculturalista, queer, ecoloxista e antitaurino, pero iso non impide que o seu paso á historia estivese, en terminoloxía rajoyana, do lado dos bos e non dos malos. Obvio é dicir que para que adviñese o paraíso dos trinta gloriosos posteriores á Segunda Guerra Mundial -por máis que a socialdemocracia europea se contase unha película diferente a si mesma- foi necesario que alguén fixese o traballo sucio: o exército vermello, morrendo e matando nazis, e a URSS, obrigando a que os EEUU tivesen que implicarse na reconstrución de Europa Occidental e apostar pola unificación de parte do continente.

3. A esquerda actual, na súa maior parte meliflua e clasemedieira, esqueceu esta cuestión básica que calquera peón de obra coñece á perfección: sempre, alguén, ten que facer o traballo sucio. Por iso, ante a expresión do malestar co neoliberalismo a través do referendum inglés, a esquerda meliflua comeza a falar de xenofobia en lugar de dumping salarial e de loas abstractas ás bondades da mesma UE que bendice a Turquía para liquidar inmigrantes sirios (tras colaborar no bombardeo do seu país), que condena ao pobo grego á miseria e que propicia que a propia esquerda sexa percibida como completamente impotente polas clases traballadoras.

4. A Podemos saíulle un Tsipras á inversa. Se Tsipras convocou un referendum para perdelo, aínda que isto fose en contra do motivo (derrotar á troika) polo que chegou á presidencia de Grecia, Podemos, que ten por filosofía só apostar a cabalos gañadores, fixo campaña a favor do Bremain pensando que gañaría; aínda que, no fondo, iso significase a derrota en Inglaterra do mesmo sentimento antistablishment froito do descontento que provocou a crise económica que está na base do auxe de Podemos. Pero desta volta o Bremain non foi o "marco gañador" e esta é a disxuntiva agora de Podemos: sustentala e non emendala, retirándose, no debate europeo (que cada vez será máis importante), a posicións pro-stablishment ou comezar a articular un discurso sobre a UE diferente do da "casta" contra a que naceu.

5. Movimentos como o DIEM de Varoufakis tamén forman parte desa esquerda que esqueceu (ou fai que esqueceu) que alguén ten que facer o traballo sucio. E é que é moito máis probable que algo se mova dentro da UE despois do Brexit que con todos os artigos e chamamentos a reformar a UE desde dentro a través dun "movemento humanista" de escala continental. Como se o mesmo feito de que a Eurozona sexa disfuncional pola diverxencia de intereses dos distintos Estados non tivese tamén implicacións á hora de articular un movemento común a eses Estados diferentes. E como se non tería sido máis probable -despois do referendum no que o pobo grego, heroicamente, se mantivo no OXI- forzar a cambios na UE se o Estado grego non se dobregase -como disque propuña Varoufakis- que dobregándose, como quixo Tsipras.

6. En todo caso, como desvelou o intelectual de esquerdas anglo-pakistaní favorable ao Brexit, Tariq Alí, que lle confesou Varoufakis: "non dubides de que se hai Brexit non derramarei bágoa ningunha". E eu tampouco.

Publicado o 24 de Xuño de 2016 no blogue ofunambulistacoxo.blogspot.com.

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
24 de junho de 2016 21:24

_______________

martes, xuño 21, 2016

Remunicipalizar: podese, e ademais, debese,... Por Jordi Colomer

Por Jordi Colomer [*]
21.06.2016


Porque a mediados da segunda década do terceiro milenio, estamos nunha guerra polo control dos recursos públicos. O botín; O control duns 40.000 millóns de euros anuais que as administracións públicas locais adican para a prestación de servizos básicos a veciñanza. Na xestión pública, transparente e participativa, o aforro medio respecto da xestión privada está entorno a un 30%. E dicir a través do control do monopolio dos servizos públicos, a empresa privada expropia-nos colectivamente do coñecemento da autoxestión e ademais levase unha plusvalía de 12.000 millóns de euros anuais (O importe do rescate de Catalunya Caixa, tres veces os recortes de la Generalitat de Catalunya).

Esta é una de las trincheiras da loita de clases. Eles (os propietarios das accións das “empresas” de servizos) sabe-no e utilizan todas as súas ferramentas dispoñíbeis para asegurarse o seu botín. Unha delas, unha interpretación parcial e restritiva da chamada lei Montoro.

Falase moito de que a Lei de Racionalización e Sostebilidade das Administración Local (LRSAL), impide contratar o persoal necesario para recuperar os servizos municipais.  Pero en cada lei de orzamentos xerais do estado, permite-se a contratación de persoal temporal para a realización dos servizos esenciais (auga, residuos, transporte), e para cubrir as necesidades básicas (limpeza viaria, alumeado público, saneamento, servizos sociais, parques e xardíns, e os demais servizos de prestación obrigatoria por parte dos concellos).

Tamén din os que non queren remunicipalizar que “Europa”, a unión mercantil europea, prohibe rescatar os servizos públicos privatizados. De feito a nova directiva de contratación pública obriga a cumprir os contratos. E dende o pasado 16 de abril xa non podemos rescatar un servizo privatizado para remunicipalizar-lo. Pero una vez extinguido o contrato, non hai ningunha limitación para volver a xestión pública. E é mais, pode-se continuar rescindindo un contrato si a parte privada está incumprindo de forma grave e reiterada as súas obrigas contractuais. E crede-me que é algo moi moi habitual.

O único freo as remunicipalizacións son as inercias dunha administración local que se ten acomodado nas externalizacións (moitas veces con corrupción e outros fraudes), e a falla de vontade política real para estar na trincheira que como clase non podemos nin debemos renunciar e reverter estas concesións.

Necesitamos que se adiquen recursos públicos para fiscalizar as contratos actuais, recursos para volver a coñecer o servizo, e a partir deste coñecemento básico prestalo de forma directa . E estes  recursos de onde van a saír? Do aforro dos sobre-custes da xestión privada.

E como financialo? Tocará ver en cada caso que opcións temos, na política local a chave está en detectar os proxectos clave e priorizar os que xeren maior beneficio social. Neste momento sería clave liberar o parasitismo que supón adicar sobre 30% dos recursos públicos municipais a engordar as contas dos Florentino Pérez de quenda, e poder dispor así de maiores orzamentos para as políticas sociais.

Ante nos tamén está a ameaza do TISA (peor que o TTIP nos servizos públicos) onde os estados que o subscriban, obrigan-se a impedir que haxa marcha atrás nos servizos que xa están privatizados.

Naomi Klein conta na doctrina do Shock, que en procesos de cambio, o poder económico non ten ningún problema en ceder na xestión dos símbolos do pobo, mentras a xestión económica siga nas suas máns. Claro exemplo é o de Sur-África, permitindo a Nelson Mandela liderar a democratización do estado, mentras as élites económicas “ocupabanse” da economía. Agora o pobo e “libre” e mais pobre que antes tamen.

Por is non só se pode, senón que se debe. Hai moito traballo, moito traballo por facer,  e un traballo lento e xordo, pero altamente necesario.

De que lado estamos?

[*] Jordi Colomer i Missé, activista e técnico especializado en remunicipalización e xestión dos servizos públicos. Licenciado en Ciencias Ambientais pola UAB. Foi Alcalde  de  Arenys  de  Munt, onde foi o  responsábel da remunicipalización da auga do concello entre 2011 e 2014 .

---
PLATAFORMA NA DEFENSA DOS SERVIZOS PÚBLICOS, POLA REMUNICIPALIZACIÓN
Abonda de saqueo! Hai outras alternativas! Si se pode!
Pódese, débese e precísase!

Coordinadora Promotora da Plataforma

    Alexandre Carrodeguas.
    Fernando Ramos Armesto.
    Pablo Portero.
    Bernardo Rego Gárate.
    Lupe Ces.

correo-e:
remunicipalizacion.plataforma@gmail.com

Blogue:
https://plataformaferrol.blogspot.com.es/

Enviado por:
Alexandre Carrodeguas
-republicadetraballadoras@gmail.com-
10 de junho de 2016 10:09

____________

Enlaces relacionados:

A remunicipalización da xestión de servizos municipais. | 10 febr., 2016 a Blog / Campanyes | Autor: Jordi Colomer i Missé, especialista en xestión de servizos públicos municipais e remunicipalización. | Font orixinal: Ecología política, Nº 49, 2015, págs. 106-111. | Acceder ou baixar, en PDF ou HTML.
________________

domingo, xuño 19, 2016

A débeda: a gran ausente no debate do 13X e na campaña electoral, ... Por Yago Álvarez


Máis de 100 activistas e políticos asinan un manifesto por unha auditoría pública. | A débeda: a gran ausente no debate do 13X e na campaña electoral

Encaramos a recta final desta segunda campaña electoral e, por fin, puidemos ver un debate no que se enfrontaron os catro candidatos dos partidos maioritarios. Durante o bloque dedicado a debater temas económicos faláronse moitos dos asuntos que preocupan á cidadanía española, pero, como ocorreu nas pasadas eleccións, volveuse a obviar un tema económico que afecta dun xeito transversal aos demais: a débeda.


Por Yago Álvarez [*]
15.06.2016


A débeda: a gran ausente no debate do 13J e na campaña electoral

"Todos contra Rajoy na parte de economía", proclamaron os medios durante o día de onte ao falar sobre este tramo do debate no que Sánchez, Rivera e Iglesias recriminaron os continuos recortes que sufrimos durante os catro últimos anos, a precarización do mercado laboral, as cifras de crecemento ou o exceso de déficit público. Pero ningún deles nomeou a grave situación de endebedamento na que se atopa o país.

O nivel de débeda é sen dúbida a cifra macroeconómica máis escandalosa da nosa economía. A que sufriu unha maior desviación nos últimos catro anos. A débeda do Estado español incrementouse nuns 350.000 millóns de euros, pasando de estar en torno ao 60% a comezos de 2012 ao 100% do PIB na actualidade. A partida dos Orzamentos do Estado para o pago dos intereses da débeda é de 33.490 millóns de euros en 2016, a terceira maior partida só detrás do pago das pensións e as transferencias ás comunidades autónomas. Dita cantidade é catro veces máis dos 8.000 millóns que nos pide recortar Bruxelas para equilibrar o noso déficit e superior a ese crecemento do 3% do PIB "que equivalería a 30.000 millóns" do que tanto alardea o Goberno.

Máis aló das cifras económicas, o pago desta débeda foi o único motivo polo que se modificou a nosa Constitución desde que se asinou en 1978. Algo que non ocorreu con ningunha das outras cuestións e problemas que abarcan un gran espazo nos debates e campañas electorais, como a cuestión de Cataluña ou o dereito á vivenda.



Fálase dos recortes, pero non do que os causa

Unha das principais armas arreboladizas que usaron contra Rajoy os outros tres candidatos foron os recortes. As cifras e porcentaxes de diminución das partidas de sanidade, educación, I D, protección social ou as dedicadas a políticas de igualdade foron vertidas polos tres candidatos a modo de acusación sobre o presidente en funcións. Novamente, ningún deles falou de cal é a partida dos Orzamentos do Estado que nunca deixou de aumentar nos últimos anos.

Na gráfica podemos observar como creceu a partida dedicada ao pago de intereses ao mesmo tempo que os recortes diminuían as partidas das que tanto se falou no debate. En 2012, gastámonos 26.696 millóns de euros, 28.574 millóns en 2013, 33.372 millóns en 2014, 33.000 millóns en 2015 e para este ano 2016, tal e como indicabamos anteriormente, presupostáronse 33.490 millóns de euros.

Por que ningún partido fala da débeda?

O tema da débeda parece que segue sendo completamente tabú nos discursos, mitines e debates políticos, por non falar das "auditorías cidadás", término que só oímos na campaña electoral de Podemos ás eleccións europeas fai dous anos. Como se explica no artigo "Por que a débeda non aparece no CIS", a débeda non está entre as nosas preocupacións porque as elites financeiras e políticas encargáronse de separala das súas consecuencias no noso imaxinario. Esta estratexia reflíctese claramente nas campañas electorais, nas que os partidos políticos eluden completamente o tema restando importancia a un asunto que, como xa vimos, afecta transversalmente a toda a poboación.

"Si non é polas nosas políticas, estariamos como Grecia"

Algúns dos candidatos aproveitaron a difícil situación de Grecia para atacar ao candidato de Unidos Podemos e así sacar rédito político dos abrazos entre Iglesias e Alexis Tsipras durante a campaña electoral grega. Debuxaban un escenario no que España acabaría na mesma situación que Grecia si gobernase Unidos Podemos.

A situación de Grecia e España ten varios factores en común en canto aos seus niveis de débeda, pero con catro anos de distancia. Os dous países sufriron un bipartidismo cheo de corrupción e malgasto que os levou a uns niveis de débeda insostíbeis. A débeda de Grecia, nas eleccións xerais de fai cinco anos, era a equivalente ao 100% do seu PIB, exactamente a que ten España agora mesmo. En Grecia, unha "gran coalición" do bipartidismo adoptou os novos recortes austericidas que a Troika esixiu, igual que os 8.000 millóns de euros que Bruxelas xa pediu que España recorte, algo que Mariano Rajoy prometeu facer nunha carta enviada ao xefe da Comisión Europea, Jean-Claude Juncker. Catro anos de goberno do bipartidismo grego aplicando as receitas de austeridade e de privatizacións levaron a débeda do país heleno ao 180% do seu PIB, algo que podería ocorrer en España cun goberno que non reverta as políticas de austeridade e nin realice unha auditoría da débeda. O presidente en funcións afirmou durante o debate que si non fose polas políticas aplicadas polo seu partido nos últimos catro anos "estariamos como Grecia", pero as cifras da débeda indican que continuar con estas políticas estanos levando exactamente pola mesma sorte que os gregos, pero deste paralelismo tampouco falou ninguén durante o debate dos candidatos nin durante a campaña.

Coa intención de introducir a problemática da débeda no debate político, a Plataforma da Auditoría Cidadá da Débeda (PACD) publicou o manifesto "O novo goberno do Estado español debe auditar a débeda pública con activa participación cidadá", que arrinca coas firmas de máis de 100 activistas, políticas e políticos entre os que se atopan Carlos Sánchez Mato, concelleiro de Economía e Facenda da cidade de Madrid; Eric Toussaint, portavoz do Comité pola Anulación da Débeda do Terceiro Mundo; Lidia Senra, eurodeputada por Alternativa Galega de Esquerda, ou Miguel Urbán Crespo, eurodeputado por Podemos. O manifesto, aberto para toda persoa que o queira asinar, farase chegar a todos os partidos políticos a última semana de campaña.

Publicado en El Salmon Contracorriente. | 15 de Xuño de 2016

[*] Yago Álvare Barba, Licenciado en Capitalismo (tamén chamado Administración e Dirección de Empresas) na Universidade Politécnica de Valencia. Activista e voluntario en movementos sociais e ONG como SETEM ou Economistas Sen Fronteiras promovendo as finanzas éticas, o comercio xusto e outras economías máis xustas. Membro activo da Plataforma da Auditoría Cidadá da Débeda. | Autor do blog O Economista Encabuxado (El Economista Cabreado) e membro fundador do medio de economía crítica e social O Salmón Contracorriente (El Salmón Contracorriente).
_____________

martes, maio 31, 2016

Vontade de poder, ... Por Iván Rivas - A mantenta do que pasa no Palacio Municipal de Ferrol

Por Ivan Rivas [*]
31.05.2016


Hai tempo alguén afirmou que o impulso fundamental no ser humano non era a vontade de vivir senón o impulso por acadar os seus obxectivos argumentando que calquera que arrisca a súa vida por calquera razón, amosa un instinto superior ao de vivir. A isto deulle en chamar vontade de poder.

Na nosa Cidade o Goberno argumenta que actúa en contra da súa vontade cando adopta decisión que prolongan á política do PP e das que o PE de Ferrol Vello foi a primeira delas e non a peor. Asumir os convenios con Defensa, con Acuaes, o morto dunha EDAR que non funciona ou poñerse de perfil ante a proposta de xestión directa da electricidade permítelle ao PP continuar coas súas propostas sen despeitearse.

Que un goberno renuncie a desenvolver a súa vontade non só vai en contra deste principio de dignidade humana, senón que vai en contra da esencia do que é un goberno. E se o actual así o fai é unha fraude porque, ou ben, realmente non é quen goberna, ou ben, di o contrario do que pensa.

[*] Iván Rivas Rico, -A Pontenova 1976, é arquitecto de profesión, concelleiro e portavoz do grupo municipal do BNG en Ferrol desde xaneiro de 2012, na anterior etapa e na actualidade. Foi candidato á Alcaldía polo BNG - Asembleas Abertas, para as eleccións locais do 24 de maio deste 2015. Ten conta no facebook: https://www.facebook.com/ivan.rivasrico .

Artigos de Ivan Rivas no Diario de Ferrol.

Enviado por:
Inácio GZ
inaciogz@gmail.com
31 de maio de 2016 09:10

___________

sábado, maio 28, 2016

O contrato eléctrico, ... por Lupe Ces - Vídeo: o debate sobre a remunicipalizaçom do serviço eléctrico em Ferrol no Pleno Municipal


Por Lupe Ces [*]
28.05.2016


Onte o BNG apresentou umha moçom para a renúncia do contrato eléctrico de subministro e mantimento. Um contrato começado a tramitar no anterior governo do PP. Um contrato a15 anos de mais de 41milhos de euros. A fórmula está muito extendida: umha multinacional (FCC) e umha empresa local SEFCON. O administrador de SEFCON, Borja Silveira Rey, pertence também a um bufete transnacional de advogados (LAMAS Y Asociados) [1] que tenhem oficinas em Ciudad de Panamá, Shangai, Republica Dominicana, Madrid, A Corunha e Ferrol. Este mesmo bufete de advogados, tem um contrato de serviço de defensa judicial e assistência jurídica co Concelho de Ferrol, assinado polo antigo alcalde. Esse bufete redactou um informe externo, solicitado polo alcalde Jorge Suárez, conforme nom se podia desestimar nem renunciar ao contrato, que está a piques de rematar o seu procedemento num pleno municipal. A assembleia de Ferrol en Común, inexplicavelmente, aprovou seguir adiante co contrato. No pleno da quinta-feira, a moçom do BNG que propóm a renuncia tivo os votos a favor do BNG e do PSOE, Ciudadanos e Ferrol en Común abstiverom-se e o PP votou em contra. A continuaçom pode-se escoitar e ver como se desenvolveu o debate no pleno. A remunicipalizaçom é possivel. Si se pode!


https://youtu.be/IqL_mRsu-ws

Debate no pleno municipal do dia 26 de Maio de 2016 da moçom do BNG relativa à renúncia ao contrato de subministro e mantimento eléctrico para a sua remunicipalizaçom.Publicado em 27 de Maio de 2016, na Canle do BNG Ferrol.

[1] Nota.- Por outra banda, o alcalde de Ferrol (José Manuel Rey Varela) tamén informou doutros dous asuntos que viron luz verde na Xunta de Goberno celebrada esta mañá. Un deles foi a contratación do servizo de auditoria externa e verificación do programa Urban da que se ocupará “Auditores de Empresas Asociados S.L” por un montante de 17.157,80 euros (21% de IVE incluído) e un prazo de execución dun ano. O outro tema abordado na reunión ordinaria do executivo municipal foi a contratación do servizo de defensa xudicial e asistencia xurídica do Concello de Ferrol á “UTE Bufete Pieltain-Fuertes y Asociados S.L.P y Lama Abogados S.L.P” por un montante de 171.820 euros ao ano (21% de IVE incluído). Este contrato terá un tempo de duración de catro anos (Fonte: Web do Concello - 09.03.2015).

[*] Lupe Ces Rioboo, é umha das pessoas da coordenadora promotora dumha "Plataforma pola Remunicipalización dos Servizos Públicos", iniciativa cidadá que em primeiro lugar pretende parar o Contrato Eléctrico que tramita o Concelho de Ferrol.

Artigos de Lupe Ces en Ártabra 21.

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
28 de maio de 2016 01:15
http://lupeces.blogspot.com/
___________

martes, maio 03, 2016

Dúas sentenzas do Tribunal Supremo declaran ilegal a planta ferrolana e poñen fin en sé xudicial a unha loita popular histórica, co acompañamiento de Patricia Gabeiras, ... Por Raquel Rivera Fernández - Audio dunha entrevista realizada hoxe a Patricia Gabeiras en RNE


Por Raquel Rivera Fernández [*]

03.05.2016

Reganosa ou o triunfo da perseveranza e do estado de dereito. | Dúas sentenzas do Tribunal Supremo declaran ilegal a planta ferrolana e poñen fin en sé xudicial a unha loita popular histórica, co acompañamento de Patricia Gabeiras.

Podería parecer que a través deste título tan clásico propoño-lles unha fábula edificante. Pero aínda que o que lle imos a contar é fabuloso non é ningún conto, senón unha historia xudicial moi real, que tras quince anos de travesía, arriba ao mellor porto; o Tribunal Supremo.

Corría o ano 2001 e a empresa regasificadora REGANOSA decidía situar unha gran planta na ría de Ferrol, ría que aínda que gozaba dunha tradicional actividade industrial derivada dos estaleiros, a súa vida comunitaria estaba envorcada cara ao océano, e del e con el, vivía-se en paz. Este equilibrio medio ambiental e económico, vería-se fortemente alterado ante un xigantesco artefacto perigoso e contaminante, que coa falsa promesa de bonanza económica para a comarca, viña en realidade a cumprir os soños de riqueza dos poderes económicos locais (caciques, conselleiros de caixas de aforros e gobernos). Estes actuaron con método, o seu propio, sempre conscientes da súa superioridade, sobre os cidadáns, e as regras que permiten o xogo pacífico entre todos eles, o Dereito e os seus procedementos.

Ante esta situación a primeira vista "goliatesca", constituíase en 2001 en Ferrol o Comité Cidadán de Emerxencia para a  Ría de Ferrol que, formado por un  grupo de cidadáns diverso de ben e presidido por un vello e nobre Xeral na reserva, o Xeneral Gabeiras, articulou desde entón unha loita asimétrica pero tenaz, pola defensa dos dereitos civís e pola defensa do patrimonio local; tanto cultural (protexendo os usos e costumes económicos das comunidades), como medio ambiental. Esta defensa polos interese locais comunitarios baseábase en algo incontestábel: a radical ilegalidade do proxecto da planta gasificadora. Deste xeito propoñíase unha loita por uns enraizados valores cunha soa ferramenta, a lei. É neste escenario no que a avogada Patricia Gabeiras sumouse á causa presidida polo seu querido pai, asumíndoa desde entón como propia, e como tal, foi realizada de xeito desinteresado desde o seu despacho.

As batallas foron moitas pero a primavera foi xenerosa e trouxo o mellor dos finais a este proceso: o Tribunal Supremo en senllas sentenzas declarou nula de pleno dereito á autorización de construción da Planta de Regasificación de REGANOSA, así como a autorización administrativa previa, esta mediante a sentenza do Supremo de 22 de marzo de 2016. O Alto Tribunal, facendo seus os argumentos do Comité Cidadán, expresa, ademais, que "a aprobación do proxecto de execución queda sen cobertura xurídica", isto é, que é radicalmente ilegal.

Chegados a este punto da historia, o procedente é que a Dirección Xeral de Política Enerxética do Ministerio do Ministerio de Economía acorde a paralización e peche inmediato da planta para o exercicio da súa actividade, a razón do establecido en Lei do Sector de Hidrocarburos. Pero isto é xa outra historia?

E en tanto a xustiza faise efectiva só recordar a todas as persoas que traballaron durante anos xunto ao Comité e que xa non están entre nós. Este éxito do Estado de Dereito será celebrado na súa memoria.

[*] Raquel Rivera Fernández, é Licenciada en Dereito, e na actualidade pertence ao departamento de comunicación do Estudo Xurídico de Gabeiras&Asociados. Investigadora en dereito da cultura no Instituto Interuniverstario para a Comunicación Cultural, docente, xestora cultural e violinista. Coordinadora do Portal Iberoamericano de Dereito da Cultura.

Fonte: Gabeiras&Asociados | 29.04.2016

Foto da cabeceira do artigo de Jorge Meis | Mugardos, a 500 metros os tanques de Reganosa | Abril de 2016.



Audio dunha entrevista realizada hoxe a Patricia Gabeiras en RNE


Entrevista, de hoxe en RNE, a Patricia Gabeiras avogada e asesora xurídica do Comité Cidadán de Emerxencia, sobre as últimas sentenzas do Tribunal Supremo en torno á ilegalidade da Planta de Gas de REGANOSA. | en formato mp3: Escoitar/Baixar.

[*] Patricia Gabeiras Vázquez, Doutora en Dereito pola UNED e a Universidade Carlos III de Madrid (2013). Licenciada en Dereito e Diplomada en asesoría de empresa pola Universidade Complutense de Madrid (1993). Profesora Asociada do Departamento de Dereito Mercantil da Universidade Carlos III de Madrid. Fundadora da Asociación de Usuarios Afectados por Permutas e Derivados Financeiros da cal tamén exerce como avogada, obtendo resultados de público recoñecemento. É a avogada do movimento veciñal, social e ecoloxista opositor a Reganosa e  leva todos os procesos xudiciais do Comité Cidadán de Emerxencia daRía de Ferrol contra Reganosa e conseguiu que o Tribunal Supremo ditara tres sentenzas firmes e inapelábeis contra Reganosa.

Enviado por:
Comite Cidadan de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
3 de maio de 2016 14:32
 http://www.comitecidadan.org/

_____________


As tres sentenzas firmes do TS contra Reganosa:
  • Sentenza 889/2016 do Tribunal Supremo. Sala do Contencioso-Administrativo. Sección: Terceira. 25.04.2016 | Acceder/Baixar. (Recorrían as entidades ligadas ao Comité Cidadán de Emerxencia).
  • Sentenza 695/2016 do Tribunal Supremo. Sala do Contencioso-Administrativo. Sección: Terceira. 28.03.2016 | Acceder/Baixar. (Recorrían as entidades ligadas ao Comité Cidadán de Emerxencia)
  • Sentenza do Tribunal Supremo. Sala do Contencioso-Administrativo. Sección: Quinta. 11.05.2012| Recurso de Casación Núm. 4512/2008 | Acceder/Baixar. (Recorrían Reganosa e o Concello de Mugardos).
A loita contra o despropósito gasista de Reganosa en Ártabra 21.
_________________