Amosando publicacións coa etiqueta Véspera de Nada. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Véspera de Nada. Amosar todas as publicacións

venres, novembro 27, 2015

Europa ante a guerra, ... Por Antonio Turiel

Por Antonio Turiel [*]
27.11.2015


Resoan con forza os tambores da guerra en Europa, e os cidadáns europeos, amedrentados pola omnipresente ameaza do terror integrista, únense fervorosos ao clamor contra o yihadismo, ou ben calan por temor a ser tachados de brandos, cando non de estúpidos.

Corren malos tempos para os que tratan de invocar a cordura, no medio de tantos faladoiros de baixo perfil, sostidas sobre a base de argumentos torpes e manidos. Custa tomar perspectiva, custa ter uns minutos para reflexionar con calma e tratar de entender que está pasando, como pasou en tan pouco tempo Europa de ser un baluarte de prosperidade e entendemento a ser presa do medo e do ardor guerreiro.

É froito este cambio do brutal atentado vivido en París fai dúas semanas? Aínda teño amigos na capital francesa, e varios referíronme escenas dun horror indescritíbel vividas por persoas achegadas a eles, algunhas das cales non sobreviviron. Pero, realmente actúan os gobernos cegados pola indignación da indiscriminada matanza, máis difícil de asumir nun territorio xa non habituado a estas atrocidades?

Cunha celeridade desconcertante, ás horas de haberse cometido os atentados de París e terse os primeiros datos sobre os asasinos, atribuír pola vía sumarísima, sen xuízo previo, a culpa ao Estado Islámico, antes denominado ISIS, agora Daesh (pois parece que esta palabra ten connotacións despectivas en árabe, e alguén con coñecementos de relacións públicas aconsellaría o cambio). Até aínda que o Estado Islámico reivindique os atentados, resulta sorprendente que se lle atribúa sen máis discusión, sen máis investigación, toda a culpa do sucedido. Os asasinos eran cidadáns franceses; non ten o Estado francés ningunha responsabilidade xa que logo? Di-se que combateron en Siria, pero, demostra ese simple feito que foron enviados aquí polo Estado Islámico? Non malinterpreten as miñas palabras: estou convencido que ISIS ou Daesh, ou como queiran chamarlle, instigou os atentados, si non é que deu apoio loxístico e diñeiro para a súa comisión, pero aínda así, o máis elemental sentido da prudencia indicaría que debería investigarse un pouco máis antes de lanzarse a unha cousa tan grande e tan terrible como é facer a guerra, cun custo tan elevado, tanto humano como económico. Unha guerra que para Francia comezou non tralos atentados de París, senón fai varios meses, en setembro, cando Hollande declarou que Siria era unha ameaza para a seguridade nacional de Francia e comezou a bombardear posicións de Daesh en Siria.

Como explicaba Christian Gebauer no post anterior, a zona de Siria e Irak é "o ombligo do mundo", un lugar estratéxico para o paso de oleodutos e que contén algúns dos maiores xacementos, que non foron explotados ao máximo rendemento polas sancións que recaeron sobre Iraq durante anos. Agora que no resto do mundo escasea o petróleo fácil de producir, esas reservas son demasiado golosas, demasiado necesarias para o futuro de tantos países importadores de petróleo, que necesitan ese petróleo para manter as súas elevadas cotas de desenvolvemento, para non afundirse de forma irremediable nesta crise que non acabará nunca.

Por que se produciu outro sanguento atentado en Bamako, a capital de Malí, uns días despois? Como comentamos fai case tres anos no post "O canto do galo", Francia ten un moi grande interese en manter o control de Malí para garantir a estabilidade das súas minas de uranio en Níxer. Malí é, xa que logo, outra fronte importante para Francia, de face a manter o fornezo dos combustíbeis vitais (neste caso, uranio) cos que manter a súa economía. Quen atentaron en Malí estaban, consciente ou inconscientemente, facéndoo contra o poder de Francia, e así este atentado era unha lóxica continuación do de París.

Pero cubrir dúas frontes de guerra, e tan distantes da metrópole, é demasiado para unha potencia crepuscular como Francia, así que pediu axuda para que lle cubran a fronte menos activa e menos problemática, a de Malí. España ofreceuse de inmediato a relevar a Francia en Malí, pero o Goberno español agora dubida en dar ese paso inmediatamente. Seguramente na decisión do gabinete de Mariano Rajoy pesou as duras xornadas vividas entre o 11 e o 15 de marzo de 2004, nas que o propio Rajoy, quen ía primeiro en todas as enquisas, perdeu as eleccións logo dos terríbeis atentados de Madrid do 11 de marzo. Naquel entón, en España aínda se axitaban os rescoldos do movemento contra a guerra en Iraq, na cal o Goberno do tamén conservador Jose María Aznar (do cal Rajoy era ministro) involucrara a España un ano antes, a pesar do maioritario rexeitamento pola opinión pública española. O Goberno de España vive no temor de que os movementos anti-guerra, tan activos fai unha década, puidésense reactivar por culpa dunha torpeza na xestión mediática da actual crise internacional, e por iso camiña con pés de chumbo. Sobre todo, porque en España hai previstas eleccións lexislativas para o 20 de decembro.

Si se confirma o que indican as enquisas e imponse unha coalición entre as dúas opcións máis conservadoras, PP e Cidadáns, o máis probábel é que España entre na guerra de Siria, xa sexa directamente sobre o propio teatro de operacións, xa sexa cubrindo a retagarda de Francia en Malí. Tampouco ten moitas máis opcións desde unha perspectiva BAU: estas guerras son para controlar o acceso ás últimas grandes bolsas de recursos naturais; non as máis abundantes senón as de mellor calidade. Quen as controle poderá manterse un pouco mellor que aqueles que non o consigan. Esta é a verdadeira razón detrás desta e das outras guerras que a seguirán, e é por iso que España entrará xunto cos seus aliados nas guerras que veñen. Guerras que se irán multiplicando, por unha soa razón, que se pode sintetizar nun gráfico extraído do informe anual de 2015 da Axencia Internacional da Enerxía e que recentemente comentamos.


Aí pódeno ver: até de acordo cos infladísimos escenarios da AIE, Europa está condenada a decrecer no seu consumo enerxético un 12% adicional ao que xa decreceu. Dinnos que iso o vai a facer aumentando o seu PIB un 50% en términos reais, pero como tal cousa (crecer económicamente mentres se decrece enerxeticamente) non só non se viu xamais senón que ademais é imposíbel, ninguén cun pouco de coñecemento dálle a máis mínima importancia ao eixe horizontal da gráfica. O importante, xa que logo, é esa caída no eixe vertical, e a desasosegante certeza de que encima ese escenario é optimista...

Europa está condenada a decrecer enerxicamente, simplemente, porque non hai para todos, porque, segundo recoñecía a AIE nese mesmo informe de 2015, a produción de carbón e petróleo vai a decaer a partir de 2020 (disfrazada, ao seu dicir, de pico de demanda). Europa non necesita que llo diga a AIE; na Comisión Europea xa saben que actualmente o nivel de consumo de enerxía primaria de todo tipo está a niveis de principios dos anos 90 do século XX, e xa saben que de seguir así en poucas décadas estará en niveis dos anos 70. Pero Europa resístese a agonizar enerxicamente. E resístese porque non hai plan B. Non hai alternativa ao crecentismo. E non as hai porque non existan propostas (e algunhas dunha gran calidade); non as hai, simplemente, porque é politicamente inaceptable.

Así as cousas, a conciencia pública española terá que irse volvendo cada vez máis bélica para poder adaptarse ao único plan de futuro que hai agora mesmo sobre a mesa. Virán máis guerras, inevitablemente. Guerras que se librarán en países estranxeiros para asegurar o fluxo dos vitais recursos, principalmente de combustibles fósiles. Guerras que causarán dor, destrución e morte, e non só nos pobres países que asediemos; unha pequena pero dolorosa parte do mal que causaremos volverase contra nós, nos nosos fillos que volverán en ataúde dun afastado outeiro, nos nosos parentes e amigos que morrerán por culpa dunha pequena bomba que un miserábel e desesperado traerá desas recónditas terras para explotar no noso mercado, no noso tren, no noso traballo. E esa bomba que tanto dano nos fará servirá para xustificar que os tambores de guerra redobren aínda con máis forza, que esnaquicemos aínda máis sanguinariamente aquelas terras afastadas que gardan o petróleo que tanto necesitamos, o gas natural que nos quenta, o uranio que pon en marcha nosas decrépitas centrais nucleares.

Seguramente no curso dos anos que virán veremos como España, probablemente do brazo de Francia, entrará en guerra en Alxeria. A situación no país norteafricano se ha ir degradando, especialmente desde que o prezo do petróleo baixou tanto e o país achégase ao seu bancarrota petrolífera, mentres hai cada vez máis persoas que falan de que podería reproducirse a sanguenta guerra civil dos anos 90; a presenza sobre o terreo de grupos vinculados ao Estado islámico non fai máis que acrecentar o temor á volta a un conflito interno alxerino. Cando dentro duns anos España entre en Alxeria, dirán que imos a pacificar aquelas terras, novamente abordeladas por outra cruel guerra civil; dirán que hai que dar soporte á democracia no norte de África, sen cuestionar a legalidade factual das eleccións en Alxeria; dirán, para rematar, que é vital evitar a formación dun estado errado tan preto de casa. Non se dirá nunca que España obtén o 60% do gas natural que consume de Alxeria, nin que por culpa da chegada ao seu cenit produtivo as exportacións de gas de Alxeria caeron en 2014 un 4,8%.


Nunca se explicará que estamos alí para asegurarnos de que o petróleo e o gas alxerino sigan fluíndo cara a España, malia a caída xeolóxica da produción, malia que pouco pode facer a vontade dos homes para opoñerse ás leis da Física. Ao final, o punto crave consiste en apropiarse deses recursos, de maneira que cheguen antes a nós que aos propios alxerinos, si é que non hai suficiente para todos. Hai pouco un diario español expresou esta mesma idea cunha pasmosa e involuntaria claridade: "Está en perigo o gas español en Alxeria?". Fíxense que frase: o gas español. Coma se Alxeria tivese algunha obrigación de garantir que dos seus pozos seguirá manando e ao mesmo ritmo un gas natural que, por algún motivo, resultar ser en orixe española, e non alxerino.

De todos os xeitos, o papel que España está chamada a desempeñar nestas guerras cenitais non é demasiado destacado, debido a que rapidamente os conflitos vanse a volver multilaterais. Xa o puidemos comprobar hai pouco co caso da derriba do cazabombardeiro ruso por parte de dous cazas turcos mentres bombardeaba posicións rebeldes en Siria. Resulta que os intereses de Rusia e de Occidente en Siria non son os mesmos: Rusia quere manter no poder a Bashar El Assad, o seu aliado natural na zona, e por iso aproveita os bombardeos sobre Siria non só para atacar a Daesh, senón tamén a outros grupos opositores ao Assad. Pero resulta que a Occidente lle interesa favorecer a algúns deses grupos, na esperanza de non só derrotar a Daesh senón tamén de derrocar ao Assad e garantirse o control dunha zona geostratexicamente fundamental. E neste xogo de equilibrios Turquía tamén ten as súas preferencias: o avión ruso que derribaron estaba xustamente bombardeando as posicións dun grupo prol-turco.

Esta multilateralidade de intereses irase facendo cada vez máis evidente, a medida que os recursos escaseen máis e xa non dean para cubrir as necesidades dos hoxe aliados. Cando o botín destas neoguerras de conquista sexa máis magro, algunhas potencias menores irán quedando acurrunchadas do reparto. No caso particular de España, nun momento determinado non se lle invitará a participar nas operacións militares, e até se lle pedirá que abandone certos escenarios onde xa se atopaba sobre o terreo. E si España, ou calquera outra potencia menor, non accede a irse de grado, usarase a mesma forza militar contra ela. Isto degradará aínda máis a TRE da guerra, pois dado o magro dos recursos o número de países invasores terá que irse reducindo, sen que por iso se reduzan as dificultades sobre o terreo, co que o rendemento destas aventuras militares caerá dobremente: porque haberá menos recursos militares, e iso fará que os fluxos serán máis pequenos e irregulares; e porque, esgotadas as outras opcións, poñeranse os ollos en países con menores recursos naturais.

Converter a guerra no principal instrumento para garantir o fluxo de recursos naturais cara ás economías occidentais terá tamén un custo importante para os países invasores. No que respecta aos dereitos dos cidadáns, impoñeranse cada vez maiores restricións ás liberdades individuais, necesarias para acalar as críticas a aventuras bélicas cada vez máis dubidosas e menos rendíbeis. As sociedades en guerra prolongada sofren dun proceso de militarización da conciencia cidadá, na que o clima de guerra presídeo todo e xustifícao todo; non se pode cuestionar non xa a lexitimidade senón a utilidade do que se fai, so pena de ser considerado un traidor e, eventualmente, ter que afrontar penas de prisión. A disidencia é acalada e, co paso do tempo, pode acabarse convertendo en insurxencia, a medida que o fluxo minguante de recursos sexa distribuído de xeito pouco equitativa entre a sociedade. Co incremento do gasto militar, é inevitable un incremento dos recortes sociais; estes maiores recortes sociais xa sobrevirían por razón do declive enerxético inevitábel, pero serán máis grandes pola cantidade de recursos destinados a soster o exército. O custo nada desprezábel das aventuras militares puidémolo comprobar recentemente, cando Francia conseguiu que a Comisión Europea permítalle non cumprir co seu obxectivo de déficit público para este ano pola razón explícita das súas necesidades militares.

Moitos dos grandes imperios da Historia colapsaron ao ser incapaces de soster as súas últimas aventuras militares, ás veces un tanto esperpénticas. A lóxica subxacente de moitas guerras de conquista era que a economía se volveu dependente da espoliación de recursos nos territorios conquistados. Esta é unha situación en moito análoga á que temos actualmente. Os lugares en disputa son aínda hoxe atractivos desde o punto de vista dos recursos, pero o inevitable declive da produción mundial de hidrocarburos levará a países cada vez máis remotos, máis poboados, mellor defendidos e con menos recursos. Ao final, exhaustos polo esforzo e incapaz de sosterse cos magros froitos das últimas guerras, todas as potencias occidentais irán colapsando.

Digamos-lo alto e claro: o colapso da sociedade europea é inevitable si continuamos pola vía militar. Será un colapso económico, si, pero tamén, e moito antes, moral, si por mor de manter uns poucos anos máis un sistema insostíbel renunciamos aos valores fundamentais nos que fai tempo decidimos crer.

A guerra non é a única opción para Europa, e desde logo non é a mellor. Europa pode e debe aspirar a moito máis que a intentar roubar violentamente os últimos refugallos da era fósil. Teremos que decrecer, certamente, pero podemos facelo desde xa e con dignidade, no canto de emborracharnos nunha orxía de sangue que só atrasará o inevitable até mañá e entón faranos caer dun xeito máis brutal e precipitada. Non permitamos que o continente que unha vez foi un exemplo de democracia convértase en sinónimo de barbarie e de abxección. Non mancillemos o nome de Europa a ollos das próximas xeracións. Gardemos para nós o noso recurso máis valioso: o noso honor.

Saúde,
AMT

[*] Antonio Turiel Martínez, Licenciado en CC. Físicas por la UAM (1993), en CC. Matemáticas por la UAM (1994), Doctor en Física Teórica por la UAM (1998) e Científico titular en el Institut de Ciències del Mar del CSIC. Autor do Blogue The Oil Crash.  Con máis de 6 millóns 100 mil entradas.| Páxina no facebook.

No buscador libre DuckDuckGo.

Enviado por:
Manuel Casal Lodeiro - VEspera de Nada
-diademoito@vesperadenada.org-
  26 de novembro de 2015 10:16

_______________

De moito interese:

Asociación Véspera de Nada por unha Galiza sen Petróleo
A sementar a revolución da Galiza pospetróleo:

Guía para o descenso enerxético
____________________________

sábado, abril 04, 2015

O primeiro de muitos: cortes elétricos massivos e Peak Oil, ... Por Marcos Celeiro


[GZposPetroleo] O primeiro de muitos: cortes elétricos massivos e Peak Oil | Véspera de Nada  | Comentário de atualidade do nosso companheiro Marcos Celeiro com o galho do recente apagão maciço dos Países Baixos. Poucos dias depois teria lugar outro na Turquia, afectando 70 milhões de pessoas.

Por Marcos Celeiro [*]
04.04.2015


Os efeitos do Peak Oil já estão aqui. Holanda sofre os primeiros cortes elétricos massivos, produzidos por um colapso da sua rede elétrica ao existir um consumo elétrico tão elevado que a eletricidade incorporada na rede não consegue abastecer num nível mínimo, e faz cair todo o sistema.

O curioso é que os meios de comunicação dizem que o problema é "sobrecarga elétrica", dando a entender ao público que é um excesso de energia, quando o que há é uma grandíssima falta de energia, não vaia ser que se ponha em dúvida a grande festa consumista e crescentista do capitalismo.

Vou tentar explicar onde está o problema. Todas as redes elétricas, tanto faz se são de alta, meia ou baixa tensão, estão reguladas por diferenciais de potencial, algo assim com válvulas que cortam a rede quando existe uma diferença grande de energia entre a parte da rede a cada lado do diferencial. A nível doméstico são esses interruptores que tendes no quadro elétrico da vossa casa, e que podem "saltar" cortando o subministro por vários motivos:
  • Excesso de energia do diferencial. Imaginai que cai um raio na rede de distribuição e o excesso chega à vossa casa. Como a energia "antes" do diferencial (rede da companhia elétrica) será muito maior do que a energia "depois" do diferencial (a rede doméstica) que está geralmente a 220 volts e X amperes constantes, essa diferença faz saltar o mecanismo cortando o subministro.

  • Insuficiência de energia no diferencial. Imaginai que tendes um eletrodoméstico com um cabo roto e vos agarrais a ele. Como sois condutores de energia, roubais eletricidade dela, provocando de golpe uma grande queda "depois" do diferencial, na rede doméstica, em relação à entrada constante na mesma. O diferencial salta. Por isso são mecanismos de segurança, que protegem ante acidentes e corto-circuitos.
Há diferentes diferenciais com diferentes "sensibilidades" para que saltem ante maiores ou menores diferenças. Nas redes elétricas a grande escala, acontece o mesmo.

Se cai um raio (SOBRECARGA ELÉTRICA) os diferenciais saltam nas sub-estações para evitar danos nas redes de distribuição. E o sistema têm uns automatismos para automaticamente "rearmar o sistema" cortado polo excesso elétrico dum raio conetando novamente o diferencial, e em aproximadamente 1 minuto, o subministro está restaurado. Por isso quando há tormentas, há cortes elétricos interminentes, e "a luz vai e vem".

Se há um excesso de consumo numa parte da rede sugando quantidades enormes de eletricidade num ponto da rede (SOBRECONSUMO), com por exemplo se caem os cabos duma linha no chão e a energia se perde indo para a terra, os diferenciais também saltam, evitando assim que se perda através desse ponto toda a energia da rede, e um mecanismo automático na subestação corta todo o ramal da rede que tem esse problema, por isso se podem ver afetadas outras pessoas ainda que não tenham avarias, porque estão dentro da mesma parte controlada polo mesmo diferencial.


Mas em Holanda não é uma avaria duma linha que caiu ao chão, é um sobreconsumo no aeroporto, nos bairros de Amsterdão, nas zonas industriais do país, nos caminhos de ferro, nos portos, etc… e então caem de jeito massivo todos os diferenciais.

O sobreconsumo não seria tal se a rede tivesse mais energia, pois a mais energia, menos diferença nesses diferenciais, sendo o que normalmente acontece nas redes elétricas de distribuição, onde se uma cidade monstro consome muita energia, desvia-se energia para ela (ainda que seja cortando o subministro em áreas rurais) e aumenta-se a produção elétrica. Mas no caso de Holanda, não houve de onde desviar energia nem de onde produzir, e caiu todo o sistema. Suponho que os seus vizinhos, como Alemanha, Luxemburgo e Bélgica, desconetariam as redes com Holanda para isolar o problema e não se verem afetados, pois Holanda nessa situação passou a ser um buraco negro, um sumidoiro devorador de energia para rearmar o sistema.

Bem, isto acontece num dos países mas modernos e com maior tecnologia, mas claro, como dizemos sempre os "apocalípticos" do Peak Oil, a tecnologia não é energia, pode gerir de forma mais eficiente a energia, mas não fabricá-la da nada. Holanda, como país capitalista altamente CONSUMISTA teve hoje um grande problema, por muito que o queiram negar ou manipular, sendo só o primeiro dos muitos cortes que se aproximam. Situações similares já tinham acontecido em USA e UK, outros "paraísos" do consumo energético.

Para solucionar estes problemas há duas posibilidades:
  • A idiota, que consiste no sonho capitalista de tentar aumentar a produção energética eternamente, acreditando que isso se pode fazer sem limites e obviando o que é a taxa de retorno energético e a entropia.
  • A racional, que consiste em reduzir o consumo, ou seja, a decrecentista.
---
Publicado en VesperaDe Nada. | Abril 2, 2015.

[*]
Marcos Celeiro Carvalho, é activista social e ecoloxista, presidente da Asociación Sociocultural O Iribio, de Triacastela. As súas contas no twitter, no facebook e no youtube. Participa no Partido da Terra.

--


Asociación Véspera de Nada por unha Galiza sen Petróleo


http://www.VesperaDeNada.org  
http://twitter.com/vesperadenada
https://www.facebook.com/VesperaDeNada
http://www.youtube.com/user/VesperaDeNada

A sementar a revolución da Galiza pospetróleo:

Guía para o descenso enerxético
http://Galiza.posPetroleo.com

Boletin de noticias para a Galiza pospetroleo.

E-mail: diademoito@vesperadenada.org
Blog: http://Galiza.posPetroleo.com

Participa tamén no noso foro:
http://galiza.pospetroleo.com/foro-galiza-pospetroleo/

Enviado por:
Manuel Casal Lodeiro - VEspera de Nada
-diademoito@vesperadenada.org-
-boletin-gz@pospetroleo.com-
2 de abril de 2015 08:58
____________

venres, decembro 26, 2014

Por que baixa o petróleo? (Análise I: Manuel Amigo)


Comezamos con este artigo de opinión do noso compañeiro Manuel Amigo unha serie de análises que iremos publicando nos vindeiros días acerca da actual baixada do prezo do cru.


Nestes días os peakoleiros somos obxecto mesmo de burla nos foros polos que nos movemos, por parte de optimistas, tecnoptimistas e habitantes varios da terra plana, debido á caída dos prezos do petróleo que estes atribúen a un aumento de oferta producido pola implementación en USA do fracking, o que segundo eles traslada o pico da extracción de petróleo un pouco máis adiante do infinito e máis alá.

Esta alegría só se ve empanada por un pequeno detalle que atenta contra toda lóxica económica: resulta que a caída dos prezos do petróleo e de todas as materias primas, no canto de catapultar as bolsas mundiais para arriba está a cadrar coas maiores caídas que se lembran nos mercados.

O mundo está a vivir as derradeiras fases dunha curta época de excepcional abundancia de recursos. Os que nos pastorean sábeno dende que llelo avisou o Clube de Roma no 1972, e dende a decada dos 80 veñen implementando un modelo económico baseado na abundancia de crédito barato orientado a preparar a transición a un mundo con escasos recursos.

Esta transición ciméntase na consecución dun obxectivo básico: reforzar o dominio das elites mundiais sobre a plebe no momento en que a posta en evidencia da escasez de recursos pode derivar en revolucións que alteren a orde estabelecida.

Este crédito barato xestionado con intelixencia actúa coma unha verdadeira arma de destrución masiva sobre a economía das clases humildes pois drena a súa riqueza cara ás elites impóndolles unha débeda odiosa que converte estas e as vindeiras xeracións en escravos de facto. Desprovistos de acceso aos recursos, aos medios de produción, e endebedados ata as cellas, quedan totalmente a mercede do que as elites decidan para eles nun futuro que xa teñen planificado.

Pero imos ao caso concreto do petróleo. A partir do 2005, e coincidindo co Peak Oil (o do petróleo cru, recoñecido anos máis tarde pola Axencia Internacional da Enerxía), as elites puxeron en marcha a derradeira e máis brutal campaña de crédito barato da historia da humanidade co mesmo obxectivo que vimos de explicar, pero co obxectivo engadido de daren viabilidade a unha economía mundial que cos prezos do petróleo por riba dos 100 dólares/barril sinxelamente había de colapsar.

O que interesa e unha demolición controlada, non o colapso do sistema. Así, cada repunte do prezo do petróleo foi acompañado pola saída dos helicópteros dos bancos centrais a botaren billetes… billetes que de ningunha maneira serven para reactivar a economía ou por en marcha recuperación algunha, xa que ao ser fisicamente imposíbel que a economía continúe a medrar, esta axústase mediante o peche de empresas, o aumento do paro, os axustes dos gobernos, aumento da morosidade, impagamentos, aumento exponencial da débeda e caída da calidade da mesma e, consecuentemente, unha caída brutal da demanda de petróleo.

Esta baixada da demanda é a verdadeira causa da baixada do prezo do petróleo. Non hai demanda porque a actividade económica nos países do chamado primeiro mundo está en mínimos, e se temos en conta que os prezos do petróleo son a futuro (para entrega en tal data), non semella que se enxergue sinal esperanzador algún.

Pero aínda cómpre dicir máis. Temo que, así como o petróleo chegou ao seu Teito no ano 2005, a capacidade de endebedamento neste mundo finito está total e absolutamente superada; é dicir, xa estamos no punto en que a débeda per capita é tal que xa abonda para asegurar a escravitude das vindeiras xeracións. Así e todo, estamos no punto de risco de que a poboación se percate de que está a ser timada, pois non se lle pode deber a alguén 100 veces o valor do planeta.

Así, o prezo do petróleo baixará, as inversións precisas para asegurar a produción non se farán (porque xa non hai máis crédito dispoñíbel), os países produtores non cubrirán os custes de extracción (polo que se deixarán de explotar pozos), o crédito preciso para os medios de explotación máis custosos non fluirá (a quebra de moitas empresas extractoras estará asegurada), as economías dos países produtores resentiranse reducindo de paso a demanda de petróleo e arrastrando para abaixo o prezo do mesmo (as caídas do prezo do barril poden ser brutais).

Sendo así as cousas, o que se presenta como unha boa noticia para as economías mundiais é en realidade o comezo dun colapso económico mundial: témese un default de Rusia, Venezuela semella ao borde do colapso, os países Árabes na corda frouxa e o fracking made in USA a punto de estoupar coma unha castaña.

O que está claro é que unha recuperación da economía xa é de facto imposíbel, xa que en canto a demanda de petróleo que iso requerería aumente, a escasez de oferta disparará os prezos a niveis inamisíbeis.

…Vivimos tempos interesantes, abofé que si.

Publicado en Véspera de Nada. | 24.12.2014
___________

venres, maio 30, 2014

Presentación en Ferrol do libro 'Guía para o desecenso enerxético", da asociación Véspera de Nada', por unha Galiza sen petróleo - No Ateneo Ferrolán, o mércores 4 de Xuño, ás 8 da tarde


PRESENTACIÓN DO LIBRO: “GUIA PARA O DESCENSO ENERXÉTICO”


Todo o que nos rodea está impregnado de petróleo: desde os alimentos que comemos ata os medicamentos que nos sanan. Mais o consumo inxente que practicamos desde hai décadas levounos a alcanzar o teito do petróleo, estancar a súa extracción e alcanzar unha máxima inevitable: cada vez temos menos cru e o pagamos máis caro.
As consecuencias son palpables: vivimos un colapso financeiro e dos mercados, conflitos políticos e sociais, colapso do sistema sanitario e crise cultural e de valores. A rebelión preséntase como única vía para transformación a realidade, apostando polo decremento e o consumo sustentable. Así o cree o colectivo Véspera de nada, que vén de publicar esta Guía para o descenso enerxético, con consellos para que as galegas e galegos comecemos a construír unha Galiza sen petróleo.
Pero, estamos preparados para dispoñer de menos enerxía? Son as renovables un substituto real do petróleo? Está a sociedade industrial e de consumo actual condenada á desaparición? Estamos listos para liderar unha transformación socieconómica e cultural? É posible unha Galiza post-petróleo?

PRESENTACIÓN DA GUÍA EN FERROL.

DATA: MÉRCORES 4 DE XUÑO DE 2014.
HORA: 20:00hs
LUGAR: ATENEO FERROLAN (Rúa Magdalena 202-204 Ferrol)

PRESENTA: Bernardo Maiz (Historiador)

INTERVEÑEN:
  • Manuel Rei (Mecenas da guia).
  • Begoña de Bernardo (Enxeñeira Agrónoma e membro de Vespera de Nada)
  • Xoan Doldan (Economista e Presidente de Vespera de Nada)
---

Máis información:

http://galiza.pospetroleo.com/

Asociación Véspera de Nada, por unha Galiza sen petróleo:
http://www.vesperadenada.org/

Evento no facebook:
https://www.facebook.com/events/286630841513316/?ref_dashboard_filter=upcoming&source=1

Enviado por:
miguelanxo@sapo.pt
-miguelanxo@sapo.pt-
25 de maio de 2014 17:32
___________

domingo, xaneiro 05, 2014

A 'Guía para o descenso enerxético', un pequeno libro vai encetar unha revolución en Galiza, ... Xa falta moi pouco - Vídeo de presentación

A  'Guía para o descenso enerxético' é un proxecto de libro da 'Asociación Véspera de Nada' por unha Galiza sen petróleo, unha publicación que quere contribuír decisivamente á posta en marcha dunha transformación revolucionaria en Galiza para sobrevivirmos ao colapso da civilización baseada no petróleo.

Un colapso

A civilización industrial afronta o seu colapso a causa da queda irreversible da súa base enerxética principal: o petróleo. Non hai enerxía que poida substituír o petróleo a tempo e na escala precisa para seguir termando da sociedade de consumo capitalista.

Un país

Galiza, despois dun proceso recente e incompleto de industrialización, atópase con que ese modelo económico e social está a deixar de ser viable, e debe volver de novo a súa ollada ao rural para buscar a súa única riqueza real.

Un libro

Máis de dous anos de pescuda e análise para compilar unha guía que axude a galegas e galegos a nos adaptarmos con urxencia a un contexto totalmente novo e imprevisto, a construír unha Galiza sen petróleo.

Unha revolución

Tras o petróleo ábrese un periodo inédito na historia humana. Un periodo de riscos e ameazas como nunca antes tivo que afrontar a nosa especie. Pero tamén unha crise que pode dar nacemento a unha sociedade radicalmente diferente.


http://youtu.be/W0Hgg0l6QDg

Máis información:
http://galiza.pospetroleo.com/
__________

domingo, xaneiro 17, 2010

Ao final vai resultar que si que se acaba o petróleo…


Si que se acaba o petróleo

Unha reflexión que quería compartir convosco para que non a perdamos de vista nas loitas polo noso país.

Manuel Casal Lodeiro

17.01.2010



Asociación -Véspera de Nada- por unha Galiza sen Petróleo


Ao final vai resultar que si que se acaba o petróleo …

[Esta entrada podería tamén terse titulado A enganosa curva de Hubbert ou É a enerxía neta, ¡estúpidos! parafraseando a George Mobus].

Levo tempo preocupado -como outra xente- polo efecto da caída da taxa de rendemento enerxético (TRE ou EROI en inglés) na era do petróleo escaso que comeza tras o Teito do petróleo. Desque escoitei ao noso compañeiro Xoán Doldán -un dos referentes da Economía Ecolóxica en Galiza- falar do tema e vin as gráficas que practicamente poñían no 2015 o momento en que costará máis enerxía poñer a disposición da sociedade un barril de petróleo (extracción, refino, transporte) que a propia enerxía que ese barril achega, non deixo de darlle voltas ás implicacións que isto ten para os que tentamos albiscar cómo será a transición a un mundo sen esta materia de incomparable utilidade enerxética.



Parece que todos concordan en que a TRE está caendo de maneira irremediable.

Gráfica do descenso da Taxa de Rendemento Enerxético (TRE) do petróleo

Que efectos ten isto na Transición da que tanto falamos os que pescudamos nisto do Teito do Petróleo? A primeira luz a esta cuestión deuma Doly García, a matemática de orixe galega que fixo unha necesaria corrección aos famosos modelos matemáticos que deron pé ao informe Limits to Growth (que xa vai pola súa terceira actualización). García fixo que o modelo tivese en conta que o petróleo non é un recurso máis e que a evolución imparable á baixa do seu rendemento enerxético (baseado no principio económico de best first: o primeiro petróleo que se extrae é o máis barato en termos económicos, é dicir, o de máis poder enerxético) ten un efecto determinante sobre a utilidade real das cantidades de petróleo que se poñen a disposición da economía mundial.
García de feito achegoume algo moi valioso para a miña reflexión e os meus cálculos: unha función que estima a evolución do rendemento enerxético en función do petróleo que queda en cada momento. Outra xente tiña feito cálculos semellantes aos meus e inclúo tamén algunhas das súas gráficas.

Evolución da enerxía neta en comparación coa produción de petróleo

A conclusión é dramaticamente obvia: a aba dereita da curva de Hubbert, é dicir, a segunda metade do petróleo, non vai ser a efectos prácticos simétrica como di a teoría do agora afamado xeólogo e como nos presentan as máis coñecidas gráficas sobre o peak-oil, que mesmo representan unha pendente máis suave na parte dereita cá na esquerda. Quere dicir isto que aínda que nos quede o 50% de todo o petróleo existente (se cadra non está de máis lembrar que hai unha cantidade finita de petróleo no planeta e non se pode fabricar máis), non quere dicir que vaiamos a dispoñer cada ano de cantidades paralelas ás que obtivemos na fase ascendente da curva. Por que? Simplemente porque a enerxía neta (calidade) que obteremos deses barriles será cada vez menor, seguindo unha curva exponencial que multiplicará a súa deceleración á propia curva de caída da función que Hubbert predicía para a cantidade de petróleo por producir.

A curva da enerxía neta do petróleo en relación coa curva de Hubbert

Se observamos o gráfico de David Murphy publicado en The Oil Drum, veremos a alarmante asimetría a efectos de enerxía neta (é dicir: útil) que fornecerá o petróleo a partir do Teito: a enerxía equivalente á que nos daba en 1970 (50% da que nos dá actualmente) xa non será a que teremos en 2035, senón en 2020; e para 2030 xa teremos que apañarnos con non máis enerxía petroleira da que tiñan en 1920!!

Isto contradí de maneira contundente os prantexamentos dalgúns autores (p.ex. John Michael Greer, co seu The Long Descent) que albiscan un lento decrecer enerxético ao longo do que resta de século e falan mesmo de xeracións ata que abandonemos de todo o uso do petróleo. Aquí é moi significativa a evolución de David Holmgren, o co-fundador do concepto da Permacultura que tan pertinente é á hora de abordar un novo modelo de vida e produción despetrolizado. Non hai moitos anos, no seu libro acerca dos principios teóricos da Permacultura (Permaculture. Principles and Pathways beyond sustainability) Holmgren tamén nos falaba dun longo proceso que faría que os nosos netos ou bisnetos tivesen que vivir sen ese tesouro do petróleo que tan doadas nos fixo as cousas á nosa especie durante apenas 150 anos. Porén, no seu recente Future Scenarios. How communities can adapt to Peak Oil and Climate Change (2009), un Holmgren máis actualizado na cuestión da TRE afirma (p. 50):

"As implicacións desta información [acerca da evolución do retorno ou rendemento enerxético] son tan impactantes que a inxenua e simplista idea de que se nos acaban o petróleo e o gas natural (no canto de que estamos no teito da súa produción) pode estar máis preto da realidade do que mesmo os máis pesimistas propoñentes do teito do petróleo anunciaban hai unha década".


De aí o título que escollín para este post: en realidade o petróleo non se nos acaba, pero vai ser como se fose así, porque non o imos dar extraído, trasportado, refinado… Enerxeticamente vainos resultar demasiado custoso. E a velocidade á que nos diriximos cara a ese escenario é moi elevada. O comezo da Derradeira Gran Depresión (porque a economía mundial xa non terá nunca máis combustible de abondo para recuperar os niveis anteriores) deunos unha tregua moi enganosa nesta cuestión, que nos vai resultar peor a nivel civilizatorio, porque nos agachará a realidade durante máis tempo (unha billa medio pechada lanza máis tarde o aviso de que o viño no pipo se vai acabando). Cando sexa evidente que non hai petróleo asequible suficiente será demasiado tarde: temos toda unha civilización montada a medida desta materia única! Así, cando a maquinaria da economía mundial queira remontar, demandará máis petróleo, que custará máis ca nunca poñer no mercado. O efecto económico é inevitable: outro pico por riba dos 100 dólares/barril ou mesmo dos 150. E a conseguinte nova fochanca financeiro-produtiva. E unha nova caída dos prezos do petróleo cando se contraia a demanda unha vez máis como consecuencia desta nova suba, pero rebotando de novo cada vez nun nivel de prezos máis alto (desta volta foi nos 40 dólares, o duplo do seu nivel medio durante máis de 20 anos!). A elevación en forma de dentes de serra é algo que dan por descontado practicamente todos os analistas do peak-oil. Pero non todos parecen contar con que ao longo de todo este proceso haberá algo que non deixará de seguir un inexorable camiño: a descendente TRE.

Modelo de depresión económica en escaleira provocada polas subas do petróleo

Algúns autores teñen marcado nunha TRE igual a 3
o punto crítico por baixo do cal xa será imposible manter unha sociedade de tipo industrial como a actual. Outros sitúano en 5. Obter menos de 3 barriles por cada barril de enerxía que gastamos non é de abondo para manter unha complexidade estrutural semellante á actual, advirten. Sen o masivo trasporte actual, sen as institucións e servizos públicos, sen o vasto tecido empresarial e comercial, sen a versátil produción petroquímica (agroquímicos incluídos), a nosa especie retrocederá a un estado agrícola de baixo consumo enerxético e sumamente local, se cadra con illotes tecnolóxicos de industrias críticas ao servizo dunha élite (coido que de tipo fascista ou neofeudal) que manterá os seus privilexios para flotar por riba dun mar de caos social. O informe Hirsch para o goberno estadounidense marcaba nun mínimo de 20 anos o periodo necesario antes de que chegase o teito do petróleo, para acometer de maneira dirixida e planificada unha trasformación nunca antes vista na nosa Historia. Pero o Teito da enerxía neta chegou xa, con toda probabilidade segundo apuntan os expertos, e non tivemos nin un só minuto de anticipación para tomar medidas desta magnitude.

Evolución do petróleo como fonte non renovable e a súa relación coa economía (modelo teórico)

George Mobus explica (vid. gráfica anterior) que a situación financeira está absolutamente influída polo fenómeno da enerxía neta decrecente que sostén a economía e afirma que non é ético seguir concedendo créditos en base a imposibles crecementos económicos futuros: non só porque non se vaian poder pagar os xuros, senón porque o principal dos préstamos tampouco será posible devolvelo nun contexto de enerxía neta en caída libre.
Segundo esta análise só nos queda un lustro ou dous para ver como o petróleo deixa de alimentar o tecido industrial e a sociedade consumista mundial. A preparación dirixida desde o poder parece algo ilusorio visto por unha banda o resultado do cumio de Conpenhague sobre un problema do que levamos décadas sabendo, e por outra polas afirmacións cada vez máis sólidas (Colin Campbell, Michael Ruppert) de que os gobernos dos países máis poderosos levan tempo sendo conscientes do que se achega e ocultándoo do coñecemento público.

A curva da enerxía neta do petróleo

Moito me temo que non teremos tempo para un longo descenso (John Michael Greer), para a adopción de Protocolos internacionais como o de Uppsala (Colin Campbell, Richard Heinberg) ou para pausadas Transicións municipais (Rob Hopkins, PostCarbon Cities) e que bateremos bruscamente cun escenario de obrigada reconstrución social desde abaixo baseándonos nos restos dunha civilización en ruínas e nunha recuperación dos xeitos de vida sustentables que a nosa especie abandonou por un breve lapso de 150 anos para converterse en detritívora, crendo que podería crecer exponencialmente coma un cancro para sempre sobre unha biosfera finita; un periodo que os historiadores da fin de século poderán chamar a Era do Homo Colossus (William Catton), a Era do Petróleo ou simplemente a Era da Estupidez. …Iso se saen algúns ou algunhas do pescozo de botella evolutivo ao que nos encamiñamos (Catton de novo) con gañas e recursos para adicarse á profesión de historiadores nalgún tipo de modestísima universidade do futuro.

Fonte: http://vesperadenada.org/2010/01/17/ao-final-vai-resultar-que-si-que-se-acaba-o-petroleo/







Véspera de Nada nace coa intención de tender pontes entre todos aqueles colectivos, iniciativas e persoas que buscan un futuro para a nosa terra nun contexto ben achegado de escaseza enerxética. [Ler Máis]


http://www.vesperadenada.org

Enviado por:
Manuel Casal Lodeiro (Véspera de Nada)
-vesperadenada@redegalega.org-
-espalla@redeanticapitalista.org-
17 de janeiro de 2010 12:03

____________________

luns, abril 06, 2009

As incertezas da enerxía eólica en Galiza

Aínda que antes das eleccións publicamos a nosa crítica á planificación eólica do goberno PSdeG-BNG, salientando en especial a viraxe do BNG (responsable de Enerxía nese goberno) nos últimos 4 anos que tiveron a rendas da materia en Galiza, parece que está claro para quen o analice con rigor desde a Economía Ecolóxica, que supoña unha mellora con respecto á política do PP, quen agora de novo, tras o fracaso do bipartito na súa reválida perante os cidadáns, volverá coller nas súas mans esta cuestión. Así o publicaba esta semana A Nosa Terra, facéndose eco dun estudo do grupo de investigación que dirixe Xavier Simón sobre Economía Ecolóxica e Agroeconomía da Universidade de Vigo.

"Estes decretos que permitiron a posta en marcha do Plan Eólico Empresarial foron, segundo estes investigadores, un éxito desde o punto de vista da oferta -Galicia pasou de ter cero megavatios no 1995 a máis de tres mil trece anos despois-, pero un fracaso desde o punto de vista da redistribución da renda, do fortalecemento do mundo rural e das condicións de vida dos habitantes do rural".

Agora mesmo eses éxitos parciais poderían estar en perigo se o PP sae coa súa e dá marcha atrás nesa planificación eólica.

Do BLog: Véspera de nada
Asociación por unha Galiza sen petróleo





http://vesperadenada.org/
_____________