domingo, xaneiro 25, 2015

O decrecemento busca redefinirse


Un novo libro reformula o decrecemento como alternativa aos defectos do desenvolvemento sostible, percorrendo a súa historia e comparando definicións.


Calquera que asistira á Cuarta Conferencia Internacional sobre Decrecemento na cidade alemá de Leipzig, notou rapidamente que ninguén estaba facendo unha oda ao desenvolvemento sostible.

No entanto, o desenvolvemento por si mesmo e todo o que conleva si ocupou o centro da escena, mentres uns 3.000 participantes e oradores debatían sobre as tendencias actuais nas áreas de ambiente, política, economía e xustiza social.

Os promotores do decrecemento creen firmemente que o crecemento económico non cumpre o que promete: un maior benestar humano.

Como pode non quedar claro de inmediato por que unha multitude que promove os principios ecolóxicos reclamaría o fin do desenvolvemento sostible durante a conferencia realizada en setembro en Leipzig, faise necesario facer un par de aclaracións.

Os movementos sociais evolucionan e atravesan períodos de transformación. Cando o término "desenvolvo sostible" empezouse a usar nos anos 70 e 80, apoiou a presunción de que os principios ambientais xenerais e os límites ecolóxicos mínimos deberían respectarse á hora de abordar o desenvolvemento.

O concepto de "desenvolvemento sostible" rapidamente gañou aceptación a gran escala. A Comisión das Nacións Unidas sobre o Desenvolvemento Sostible é apenas una das moitas axencias (inter)gobernamentais ou verticalistas que se crearon nas últimas tres décadas para incluír obxectivos ambientais nos seus plans e políticas.

Con todo, segundo Federico Demaria, membro da organización Research & Degrowth en Barcelona, a idea do desenvolvemento sostible baséase nun falso consenso. Ao deconstruíla, descóbrese que segue tratándose do desenvolvemento, "e é alí onde radica o problema", dixo Demaria a IPS.

"Desenvolvemento" é unha mala palabra nos círculos favorables ao decrecemento. Desde a posición estratéxica do realismo económico, o desenvolvemento está inextricablemente conectado ao crecemento económico.

Con todo, os promotores do decrecemento creen firmemente que o crecemento económico non cumpre o que promete: un maior benestar humano.

"Por iso é polo que nos atopemos a nós mesmos nun lugar no que necesitamos reabordar os defectos do desenvolvemento sostible desde unha nova perspectiva", dixo Demaria.

Foi coa esperanza de facer precisamente iso que Demaria, Giorgos Kallis e Giacomo D'Alisa escribiron o libro "Degrowth: A Vocabulary for a New Era" (Decrecemento: Vocabulario para unha nova era), que acaba de ser publicado pola editorial Routledge.

Definicións e historia

Ademais de aportar varias definicións, o libro percorre os antecedentes históricos do movemento polo decrecemento.

Conta que nos anos 70, cando se publicaron libros como "The Limits to Growth" (Os límites ao crecemento), de Dennis e Donella Meadows, non se falaba doutra cousa que os límites dos recursos. Agora, no que pode considerarse unha segunda etapa, saltan ao primeiro plano as críticas á idea hexemónica do desenvolvemento sostible.

Foi Serge Latouche, un antropólogo económico, quen definiu ao desenvolvemento sostible como un oxímoron. Fíxoo en "A bas le développement durable! Vive la décroissance conviviale!" ("¡Abaixo o desenvolvemento sostenible perdurable! ¡Longa vida ao decrecemento amigable!"), nunha conferencia da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (Unesco) realizada en 2002 en Parides.

Latouche e outros empezaron a dar forma ao movemento francés, que se autodenominou "décroissance" e logo se expandió a outros países, chamándose "decrescita" en Italia e "decrecemento" en España. Aproximadamente en 2010 acuñouse o término en inglés, "degrowth".

Aínda que en Leipzig se cuestionó o nome do movemento, Latouche e Demaria sosteñen que a palabra "decrecimiento" é a que mellor define o obxectivo clave: a abolición do crecemento económico como obxectivo social.

Talvez sexa François Schneider, outro dos pioneiros deste postulado, o que aporte a definición máis exacta do decrecemento, sinalándoo como "a redución equitativa da produción e o consumo que reducirá o procesamento de enerxía e materias primas das sociedades".

Segundo os autores do novo libro, o obxectivo de todo isto non é simplemente ter unha sociedade que poida arranxarllas con menos, senón reorganizarse de xeito diferente e cunha calidade distinta.

Aínda que ninguén pode predicir cando e como terá lugar a transición cara ao decrecemento, Demaria destacou que xa hai exemplos en marcha, como o Movemento Social Bo Vivir en América do Sur.

El e outros esperan que, trala conferencia de Leipzig, se repolitice o ambientalismo.

"Unha vez que decidamos que non temos medo de falar sobre as plenas implicacións do desenvolvemento, sexan económicas, sociais ou políticas, empezaremos a ver que é en realidade utópico pensar que as nosas sociedades poden basearse no crecemento económico para sempre", dixo Demaria.

"O decrecimiento, por contraste, realmente ofrece o sentido máis común de todos", engadiu.

Editado por Phil Harris.

Fonte: decrecimiento.info | Sábado, Xaneiro 24, 2015
_________________

venres, xaneiro 23, 2015

As traballadoras e traballadores do 'Diario de Ferrol' en Folga - Vídeo da concentración de solidarieddae na Praza do Concello


As traballadoras e traballadores do 'Diario de Ferrol' en Folga, xunto ao resto das plantillas dos demais medios do grupo empresarial de comunicación.

Este 23 de Xaneiro de 2015, están en folga, para demandar unha solución ante o perigo de desaparecer os seus postos de traballos, polo incumprimento do plano de empresa e endebedar salarios desde o mes de novembro do pasado ano, ademais dunha paga extra de 2013. O persoal leva tempo padecendo un ERE temporal. E agora xa formula un ERE extintivo do 50% da plantilla do persoal. E os responsábeis da empresa non dan solucións. A nosa cidade corre o risco de quedar outra vez máis sen un medio de prensa, profundando na crise e declive industrial, social e demográfico no que estamos.

Ao mediodía unha importante representación do tecido asociativo, cultural, político e sindical, da cidade e comarca, concentrou-se na Praza do Concello, para amosar a súa solidariedade.


http://youtu.be/TqnuZzDDGeg


________________

Enlace relacionado:

Ártabra 21: Concentración en solidariedade coas traballadoras e traballadores do Diario de Ferrol.
___________________

Concentración en solidariedade coas traballadoras e traballadores do Diario de Ferrol


Concentración en solidariedade coas traballadoras e traballadores do Diario de Ferrol, este venres 23 de Xaneiro, ás 11:00hs terá lugar unha concentración na Praza do Concello de Ferrol, diante do Palacio Municipal, para protestar pola situación laboral da plantilla do xornal comarcal, propiedade de Editorial La Capital S.L. que  ten unha importante imprenta e rotativa no Poligono de Pocomaco, na Coruña e conforma con outros xornais (El Ideal Gallego, Diario de Arousa e o xornal deportivo dxt) que conforman o grupo de medios galego, presidido polo magnate de medios e empresarial arxentino nado na coruña: Florencio Aldrey Iglesias.

Participa !!


Ferrolterra:
http://marchas-da-dignidade-ferrolterra.blogspot.com.es/
Galego:
http://marchasdadignidade.blogspot.com/
Estatal:
http://marchasdeladignidad.org/
Redes da Columna Galega:
https://twitter.com/galizaMarcha22M
https://www.facebook.com/MarchasDignidade
https://www.facebook.com/groups/265451853621237/
https://www.youtube.com/channel/UCaOvAhPYKR43taxbOKCCreg

PAN, TRABALLO E TEITO - Á RÚA, QUE XA É HORA!!!

_______

xoves, xaneiro 22, 2015

Máis de 100 días en Folga, as traballadoras e traballadores da cartoneira vilagarcián Lantero resiten - O Xulgado do Social dita sentencia pola que considera legal a folga indefinida fallando contra a demanda da empresa


Son máis de 100 días en Folga, numerosas manifestacións, grande apoio cidadán e político, ... unha demostración de solidariedade de clase, organización e loita. Mesmo a folga chegou ao Parlamento Europeo da man da eurodeputada de AGEe, Lidia Senra. Onte os tribunais concedian-lle unha importante vitoria.

O xulgado do social Nº2 de Pontevedra ditou unha sentenza favorábel á loita das traballadoras e traballadores, pola que considera legal a folga de Lantero.

A resolución xudicial, en primeira instancia, constitúe unha fonte de ánimo para quen leva 102 días de paro indefinido.

A empresa mantiña na demanda a ilegalidade da folga indefinida contra a redución salarial (o 20%) e o ERE de extinción de parte da plantilla da cartoneira de Vilagarcia de Arousa.

Pola mañá  parte da plantilla de Lantero participou no pleno do concello de Vilagarcía, para pedir a este que esixa á empresa a renuncia aos despedimentos e a retirada do ERE (expediente de regulación de emprego).


_____________

Especial Centenario do 'Real Coro Toxos e Froles' en Rádio Filispim, no programa radiofónico Entrelazados


Entrelazados
programa divulgativo coordinado e conducido por Xurxo Gago, realizou este mércores un espazo radiofónico dedicado aos 100 anos da agrupación folclórica ferrolán "Toxos e Froles". Programa que se pode escoitar en diferido a través das ondas no 93.9 da FM, o vindeiro Venres 23 de xaneiro de 02:00 a 03:00hs da madrugada, e o domingo, 25, de 09:00 a 10:00 horas da mañá.

No "Especial Real Coro Toxos e Froles" co gallo do seu centenario, puido-se escoitar a canción "Ferrolada", logo "Pandeirada do Grove" e "A Escala", todas elas cancións do seu Cd "100 Anos". Un monográfico sobre a historia desta agrupación folclórica e as entrevistas ao seu presidente Arturo Lamas e aos coristas Manuel Galán e o abandeirado Miguel Vázquez, forman parte do contido do programa que se emitiu en Rádio Filispim, a radio libre e comunitaria da Terra de Trasancos.


___________

mércores, xaneiro 21, 2015

2014 - 2015: balance e perspectivas, ... Por James Petras

Os prognósticos para 2015 non son prometedores, dado o feito de que os cambios positivos que se produciron en 2014 non son sostíbeis e están ameazados polo xiro máis cara á dereita da política estadounidense.

Por James Petras [*]
21.01.2015


Introdución

O balance de 2014 e as perspectivas para 2015 proporciónannos un panorama complexo con resultados negativos e positivos. Na maioría dos casos, os progresos a escala mundial non son para se asustar senón acontecementos que se abren a novas posibilidades. Porén, os sucesos negativos teñen maiores e máis ameazantes consecuencias sistémicas.

Procederemos a esbozar sucintamente os sucesos -tanto positivos como negativos- de 2014 e o seu impacto real e ao mesmo tempo potencialmente simbólico e significativo. Na segunda parte do ensaio, sintetizaremos algúns dos máis importantes acontecementos e a forma en que os resultados tanto positivos como negativos de 2014 repercutirán en 2015.

Sucesos positivos de 2014

Mentres a meirande parte dos autores de esquerda e progresistas puxeron a énfase nos acontecementos negativos de 2014, unha análise máis matizada revelaría 10 importantes resultados positivos.
1. As revelacións de que a Axencia de Seguridade Nacional (NSA, polas súas siglas en inglés) de Estados Unidos estaba realizando actividades de espionaxe -continuas e desde hai moito tempo- a escala mundial contra centos de millóns de estadounidenses, aliados e adversarios, cidadáns e líderes, provocaron unha profunda desconfianza e puxeron en cuestión as declaracións de Washington sobre a súa defensa da democracia e o seu respecto da soberanía das nacións. As revelacións conduciron a un aumento da vixilancia entre países e a demandas nacionais de cambios.

2. A publicación do informe do Senado de Estados Unidos que revelou a implicación da CIA en torturas realizadas repetidamente en todo o mundo a sospeitosos políticos documentou o crecemento do aparello policial estatal e provocou a escala mundial unha esixencia de levar aos tribunais a prominentes líderes de EEUU por crimes contra a humanidade.

3. O crecemento de vínculos económicos, políticos e militares entre Rusia e China agoira un novo equilibrio do poder mundial e a aparición dun mundo multipolar, que podería disuadir a Occidente de futuras agresións imperiais.

4. A profundación da campaña anticorrupción emprendida polo presidente de China Xi levou á detención de personalidades de primeira liña dos negocios e a política, e animou as denuncias e as esixencias populares polo “bo goberno” e máis atención ás reivindicacións sociais.

5. O apoio do presidente Putin á resistencia ao réxime títere no leste de Ucraína e aos separatistas de Crimea, como tamén as súas medidas para restrinxir e, nalgúns casos, levar a xuízo a oligarcas cuxos comportamentos son criminais contrarrestou con éxito os esforzos de Occidente destinados a cercar, socavar e devolver a Rusia á condición de estado vasalo. Os neoliberais apoiados por EEUU e a OTAN no interior de Rusia foron gravemente debilitados e as sancións occidentais poden fortalecer o que se fai para socializar a economía.

6. A inauguración dun diálogo con Cuba e o recoñecemento de Washington de que o bloque de medio século só serviu para illar a EEUU de América Latina, son un paso na boa dirección. O aumento do turismo e as misións económicas poden incrementar as esixencias a prol dun levantamento do bloqueo.

7. O crecemento e a expansión de Boicot, Desinvestimento e Sancións (BDS) contra a ocupación israelí de Palestina chegou até os sindicatos máis grandes e as organizacións estudantís e relixiosas, o que á súa vez empurrou a moitos líderes políticos cara ao recoñecemento de Palestina, impoñéndose á enorme oposición das 52 principais organizacións xudías de EEUU e as súas equivalentes no estranxeiro.

8. As negociacións pola paz e o control nuclear entre Irán e EEUU rebaixaron a posibilidade dunha guerra rexional iniciada por Israel. As negociacións en curso rexistraron algúns avances, sobre todo concesións por parte de Irán, pero polo menos favoreceron a diplomacia fronte á agresión militar estadounidense.

9. América Latina está vivindo unha expansión de gobernos de “centroesquerda” en detrimento daqueles de “dereita dura” liberais apoiados por Estados Unidos: Brasil, Venezuela, Chile, Uruguai, Ecuador e Bolivia. Aínda que é certo que estes resultados electorais non desafían o capitalismo nin conducen á expropiación das elites agrarias, mineiras e financeiras, mostran certo grao de independencia en relación coa política exterior netamente militarista de Estados Unidos. A elección do presidente Santos en Colombia e a derrota do candidato da extrema dereita permiten que as negociacións de paz coas FARC -a guerrilla popular- avancen cara a un acordo definitivo.

10. A gran difusión de gravacións multimedia de prominentes científicos, que dan testemuño e documentan a demostrada proba de que o colapso do World Trade Center só puido deberse a unha demolición controlada e non ao impacto dos avións, fixo que se estendan as demandas dunha nova investigación do 11-S.
Acontecementos negativos de 2014

Os acontecementos e políticas máis importantes con consecuencias fondamente negativas no panorama da paz e a xustiza social tamén son moitos:
1. A instalación por parte de EEUU e a Unión Europea dun réxime títere no oeste de Ucraína (Kiev) e a súa conversión nun estado economicamente vasalo da UE e a OTAN na fronteira de Rusia é un golpe moi importante contra a democracia e un apoio para os xefes políticos neofascistas de Ucraína. A militarización de Ucraína, en tanto adversario de Rusia, xera a ameaza dunha guerra nuclear a escala mundial.

2. O golpe de estado militar en Exipto e a violencia desatada a partir del, con purgas, encarceramentos e tortura de funcionarios electos e disidentes laicos propicia o regreso da influencia estadounidense no norte de África e reforza o bloqueo israelí de Gaza e Cisxordania. Segundo o IMF, termináronse os subsidios ao transporte e os alimentos. Como resultado da política ditatorial dos militares en favor dos negocios, en 2014 o índice da Bolsa exipcia devolveu o 30 por cento aos especuladores estranxeiros e nacionais. Entre o golpe de mediados de 2013 e o final de 2014, o índice M5CI da Bolsa de Exipto duplicouse.

3. O regreso de Estados Unidos á guerra civil en Iraq, os seus bombardeos aéreos en Siria para parar os avances do ISIS e a súa decisión de manter varios miles de soldados en Afganistán significan que o militarismo das pasadas décadas continua definindo a política exterior de EEUU en Oriente Medio. As baixas civís crecen e as guerras non dan sinais de que vaian acabar. A devastación causada pola intervención militar de EEUU e a OTAN continúa estimulando o extremismo islámico e provocando a fuxida de civís.

4. En repetidas veces, EEUU apoiou a Israel no espolio e a colonización de territorio palestino en Cisxordania e Xerusalén, e o salvaxe asasinato de 2.000 palestinos e a devastación das propiedades en Gaza por un valor de 5.000 millóns de dólares. Aguilloado polos multimillonarios sionistas e por AIPAC, Estados Unidos bloqueou todos os esforzos que a Autoridade Nacional Palestina realizou para conseguir o seu ingreso nas Nacións Unidas mediante a presión exercida sobre os representantes africanos no Consello de Seguridade.

5. A defensa que o presidente Obama e o Congreso fixeron da espionaxe da NSA e da tortura da CIA debilitou aínda máis o que quedaba de garantías constitucionais en EEUU.

6. A vitoria lograda pola dereita máis dura nas eleccións lexislativas de EEUU significará problemas moi importantes nas conversas de paz con Irán, na fin do bloqueo de Cuba e na política gobernamental de expulsión de inmigrantes.

7. As protestas realizadas en Ferguson contra o asasinato dun mozo negro por parte da policía convertéronse nunha protesta de alcance nacional (a vida dos negros importa) contra a impunidade e a violencia policiais que contén todos os trazos dunha mobilización popular que busca a democratización do país. Isto deu lugar a que os axentes de policía e os sindicatos policiais lanzasen un importante contraataque e se mobilizasen para defender o poder policial, capitalizando no seu proveito o asasinato de dous policías de Nova York realizado por unha persoa exasperada.

8. O éxito estadounidense -co apoio da UE- na imposición de sancións contra Rusia, o aumento dos exercicios militares xunto á fronteira báltica de Rusia e no Cáucaso, ameazan converterse nunha confrontación nuclear.

9. A promoción por parte de Washington de pactos económicos cos países de Asia e o Pacífico, excepto China; os acordos militares de base con Xapón, Australia e Filipinas; e a expansión da vixilancia aérea e marítima das costas chinesas, de xeito evidente provocativo, debilita calquera perspectiva de que a Casa Branca contemple a posibilidade de que China chegue a ser unha potencia mundial.

10. As políticas económicas continúan concentrado a riqueza no 1 por cento máis rico da pirámide social mentres os banqueiros investidores evitan ir ao cárcere por estafas de miles de millóns de dólares e operacións ilícitas, sentando así as bases dunha nova crise financeira.
Perspectivas para o novo ano

Os prognósticos para 2015 non son prometedores, dado o feito de que os cambios positivos que se produciron en 2014 non son sostíbeis e están ameazados polo xiro máis cara á dereita da política estadounidense.

O máis probábel é que a nova maioría dereitista no Congreso fará todo o posíbel para impedir o fin do bloqueo económico de Cuba. É moi factíbel que a poderosa configuración en favor de Israel no Congreso, os medios de información e o Tesouro impoña unhas esixencias tan gravosas e unilaterais a Irán que imposibiliten calquera acordo significativo. En Israel, é posíbel que os partidos neofascistas de extrema dereita consigan o poder moi axiña en 2015 e que isto signifique a aceleración do espolio de terras e a colonización de territorio palestino, pechando así calquera perspectiva dun acordo negociado. Os poderosos grupos de presión sionistas en Washington garantirán a continuidade do apoio estadounidense a Israel.

A administración Obama, cegada polos seus éxitos na obtención de apoio a EEUU polas súas sancións contra Rusia, presionará aínda máis forte por unha guerra económica a gran escala, coa esperanza de derrubar o goberno de Putin.

O incremento no envío de tropas e o compromiso militar no sur de Asia, en Oriente medio e na rexión do Báltico fará crecer aínda máis as tensións económicas con Chinesa e Corea do Norte, tal como sucede con Rusia.

Obama traballará xunto coa nova á dereita do Congreso para diminuír os impostos ás grandes corporacións co fin de alfombrar o camiño dos tratados de libre comercio con Europa (agás Rusia) e Asia (excepto China), e reforzar o arbitrario poder policial da CIA, a NSA e o FBI.

A policía, organizada e mobilizada, avanzará aínda máis cara á subordinación das autoridades civís e lanzará unha guerra a gran escala contra os movementos que cuestionan a violencia policial contra os cidadáns afronorteamericanos. A enorme demostración de forza das manifestacións en Nova York en defensa da policía foi un ensaio xeral de cara a 2015.

A economía estadounidense chegará a ser aínda máis asimétrica, desequilibrada e suxeita a volatilidade financeira. Os cidadáns estadounidenses de clase media e traballadora veranse máis alienados dos partidos, os órganos lexislativos e o poder executivo; como consecuencia diso, aumentará a abstención. Porén, moitos estadounidenses loitarán para elixir a representantes populares nas eleccións locais e poñer en marcha iniciativas alí onde viven.

Fóra das súas fronteiras, EEUU será incapaz de conseguir ningunha vitoria militar decisiva en calquera dos teatros de guerra. É probábel que o ISIS en Siria e Iraq continúe ocupando porcións importantes de territorio e sostendo unha guerra a longo prazo. Eventualmente, os talibáns rodearán as grandes cidades e guarnicións onde se refuxian os asesores estadounidenses. É posíbel que Ucraína precipítese a unha creba económica. No sur de Europa, o partido de socialista esquerda SYRIZA pode gañar as eleccións; seguramente intentará impoñer unha moratoria no pagamento da débeda e estimular a economía. Os réximes neoliberais de Italia, o Estado español e Portugal continuarán a súa deterioración. En Francia, a adopción dunha axenda favorábel aos negocios por parte do goberno socialista conducirá a un incremento do conflito cos sindicatos e unha posíbel fractura. A Fronte Nacional pode converterse no principal partido e adoptar posicións tanto de dereita (contra a inmigración) como de esquerda (contra a austeridade propugnada pola UE). É probábel que nas oito eleccións programadas para este ano na UE se dea un aumento do apoio a partidos e movementos de esquerda, populistas e de extrema dereita.

A axitación, as guerras e as sancións producirán novos aliñamentos políticos. Así como Rusia e China se están achegando neste sentido, tamén forzas políticas de América do Norte e do Sur, de Asia e de Oriente Medio poden atopar novos aliñamentos provocados polos acontecementos. Arabia Saudita e Israel, Irán e Iraq, Turquía e Rusia, Brasil e Venezuela...

Desafíos imprevistos poden xurdir de protagonistas menores e maiores: un novo goberno de Syriza en Grecia que rexeite acatar a axenda de austeridade de Berlín pode provocar unha crise moi importante na Unión Europea. A campaña contra a corrupción emprendida por China pode derivar nun aumento das protestas populares. As dúas Coreas poderían iniciar unhas negociacións buscadas desde hai moito tempo... excluíndo a Estados Unidos.

Co comezo de 2015 iniciamos unha viaxe cara ao final da noite...

[Artigo tirado do sitio web ‘Rebelión’, do 8 de xaneiro de 2015]

Traducido e publicado por Avantar.

[*] James Petras -nado en 1937, é profesor emérito de socioloxía na Universidade de Binghamton, Nova York. Traballou co Movemento dos traballadores sen terra do Brasil e co Movemento dos parados da Arxentina. É autor de diversos libros, entre os que salientan: The Power of Israel in the United States (2006), Social Movements and State Power: Argentina, Brazil, Bolivia, Ecuador, con Henry Veltmeyer (2005) e Globalization Unmasked: Imperialism in the 21st Century, con Henry Veltmeyer (2001). Web oficial: http://petras.lahaine.org/
__________________

Meu deus! que soiños fican os presos enfermos!. ... Por Xaquín Campo Freire

MEU DEUS! QUE SOIÑOS FICAN OS PRESOS ENFERMOS!
SÓ SEI UNHA PALABRA: ¡GRAZAS!

Por Xaquín Campo Freire [*]
18.01.2015

Onde hai cárceres, tamén hai un hospital de referencia. Alí adoita estar constituída unha unidade de custodia para presos. Moitos están moi doentes e sempre moi sos. Moi doentes e moi sos. Pero coa alma aberta ao agarimo, á amizade e quizais esperando unha gran reconciliación coa súa propia vida, con Deus, coa súa familia, coas vítimas. Hai fame de paz e palabra, Pero sobre todo de escoita activa e empática.

Os capeláns de prisións nin sempre saben da existencia desta unidade. ¡Que inmensa é a soidade dos doentes presos! Meu Deus! recordando a Bécquer: ¡Que soíños fican os presos! 

Estivo cinco meses encamado, en absoluto decúbito supino, sen poder pórse en bipedestación nin en posición lateral. “Chapado” con chave naquel habitáculo, mirando día e noite ao branco teito.

Vinte e catro anos. Somalí. Levaba un ano sen poder comunicar coa familia. É de relixión musulmá. Dunha recia espiritualidade da África negra, con gran vida interior, moita paciencia e confianza en Alá e na vida. Moi boa persoa.

Decidiron, por fin, operalo. Foron tres intervencións de nove horas cada unha. Íalle niso a súa existencia. El era ben coñecedor de todo. Comunícase ben nun español de nivel elemental tirando a bo e con boa comprensión. Tivo varias complicacións: un neumotórax e outras dúas aspiracións no abdome.

Grazas á nosa sanidade pública, de calidade e aínda case universal. A ver se os especuladores coa saúde do pobo humilde non son quen de acabaren con todo polo camiño que levan.

En Pastoral Penitenciaria debemos facernos máis presentes. Debemos coordinar esta acción cos capeláns do mesmo hospital e coa Pastoral da Saúde. Tamén con Cáritas. Cómpre tomar conciencia da presenza dos presos doentes e da súa gran soidade. E entrarmos en relación, sempre con todo respecto, coas forzas de seguridade encargados da vixía. ¡Canto lle axudaron a diario a Willy! E asemade aos outros.

Os policías de custodia foron excelentes. Sábeo el e tamén eu, que fun testemuña repetidas veces, do boas persoas que foron desde todos os puntos de vista. Un exemplo que merecía un relato máis amplo polos moitos detalles de proximidade e gran humanidade con el e cos demais. Grazas a eles a súa soidade foi moitísimo menor. Aquelas bromas, sempre no seu lugar, e tamén  as alegrías, foron impagables. O persoal sanitario, moi profesional, ético e próximo. Para eles toda gratitude.

Eu cheguei a Willy por notificación e consello de D. Dionisio, o educador. Funo a visitar cada semana. Falei cos médicos. E establecín unha corrente de información respectuosa entre o enfermo e vós, os compañeiros. Atención a isto: El chámavos: “A súa familia”. ¡Que lonxe se atopa dos seus! Conseguiuse permiso da Dirección de Teixeiro para comunicar coa súa nai desde o hospital. Unha hora de palabras, bágoas e gratitude. Logo dun ano, críano morto e desaparecido para sempre. Nos ollos dos axentes de policía vin bágoas de emoción. A experiencia abriunos “os ollos do corazón” a todos ¡Que inmensa é a soidade dos estranxeiros, refuxiados, migrantes, mulleres e nenos, pobres e enfermos!

Leveille, con autorización, os vosos agasallos de manualidades a Willy, que el repartiu aos que o coidaban. Tamén dúas cariñosas cartas que foron lidas e relidas infinidade de veces por el, polos axentes da autoridade e polo persoal sanitario. Sabían que isto lle daba paz. Queridos amigos do módulo 7: Cinco meses mirando a un teito branco coa súa saúde deteriorada, coa vida en risco, foi unha proba enorme. Vin a súa fe e o seu afán por loitar. rezamos xuntos. El a Alá e eu, con el, ao único e mesmo Deus que existe máis aló dos nomes con que nós o poidamos coñecer. É inmenso o ben que lle fixestes a Willy. E a min tamén por poder ser portador de mensaxes de vida, de agarimo, de humanización, de esperanza.

Actualmente está xa entre nós. En lenta pero franca recuperación. Con moitas ganas de vivir Só teño unha palabra: Grazas. Primeiro a Willy polo exemplo e forza interior. Só alguén espiritualmente tan forte é capaz de resistir con tanto empuxe unha proba tan difícil. Grazas a D. Dionisio. Desde a súa gran discreción estivo acertadamente en todo momento axudando ata onde nin nos damos conta. Grazas a D. Carlos, o señor Director, e a Dª Adela. Deles só recibín facilidades, sempre dentro da legalidade. E moitísimas grazas a todos vostedes, amigos do módulo 7, por todo o ben e axuda que fixestes ao noso irmán doente. Víao chorar cos testemuños da vosa sincera amizade. E vinvos a vós preocupados, solidarios e moi alegres cando vos daba noticias esperanzadoras del. Sinceramente: ¡Grazas! Non sei outra palabra.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
21 de janeiro de 2015 12:18

___________ ___________________

martes, xaneiro 20, 2015

A vitoria de Syriza sería o punto de partida da batalla contra as medidas de austeridade da Troika - A eurodiputada galega Lidia Senra participa nunha delegacións internacional de apoio a Syriza


Lidia Senra está participando na primeira das dúas delegacións internacionais de apoio a Syriza coordenadas polo GUE-NGL. | "A vitoria de Syriza sería o punto de partida da batalla contra as medidas de austeridade da Troika". | Sanidade e educación, os dereitos sociais máis duramente atacados polas medidas de austeridade impostas pola Troika en Grecia.


Finalizou a primeira das dúas delegacións parlamentarias desprazadas a Grecia polo Grupo Confederal da Esquerda  Unitaria Europea-Esquerda Verde Nórdica (GUE-NG) en apoio a Syriza.

A eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe) Lídia Senra, xunto ca presidenta do GUE-NGL Gabi Zimmer (Die Linke), a eurodeputada portuguesa do Bloco de Esquerdas Marisa Marías e o eurodeputado alemán Stefan Eck (independente), son as persoas integrantes desta primeira delegación.

Durante esta visita, aliás de coñecer de primeira man a situación do pobo grego, a participación en espazos con medios de comunicación e o mantemento de xuntanzas con representantes da formación política de esquerdas Syriza, as eurodeputadas do GUE-NGL mantiveron contactos con representantes sindicais que lles trasladaron unha análise pormenorizada das nefastas consecuencias que para a poboación grega están a ter as medidas de austeridade impostas pola Toika no país heleno.

Dende Atenas, Senra salienta que "a educación e a sanidade son dous dos sectores máis duramente golpeados polos recortes da Troika en Grecia". "Mantivemos unha xuntanza cun dos sindicatos de profesoras e profesores, onde puidemos constatar a terríbel situación de deterioro da ensinanza no país logo do despido de máis de 10.000 traballadoras e traballadores dende o ano 2009", relata a eurodeputada galega. E a esta forte redución do profesorado cómpre engadirlle tamén que "hai milleiros de profesoras e profesores que non están despedidos pero que se atopan en situación de 'suspensión', polo que as escolas non contan con persoal abondo".

A nivel sanitario, "están pechados case todos os centros de asistencia primaria", constatou, sendo moi admirábel a reacción do pobo grego, que foi quen de crear un servizo de clínicas de asistencia sanitaria social autoxestionadas para non deixar desatendida a ningunha persoa. "A sociedade organizouse e constituíu unha rede de clínicas de saúde por toda Grecia, dezasete delas en Atenas, que funcionan grazas á forte implicación da xente. Teñen tamén unha farmacia solidaria, subministrada a base de doazóns de medicamentos, e a onde acoden aquelas persoas que non poden pagar os tratamentos".

Xunto co resto da delegación internacional do GUE-NGL, Lídia Senra participou en varios actos da campaña electoral de Syriza en distintos barrios de Atenas. Tamén tivo a posibilidade de se  reunir con mulleres empregadas na limpeza do Ministerio de Economía grego, que levan xa 259 días en folga, acampadas diante desta institución, "dando a batalla pra que se manteña o emprego público na limpeza dos edificios gubernamentais". 

Dende Atenas, a eurodeputada de AGEe valorou tamén que, en relación á situación de ataque aos dereitos sociais por parte das medidas de austeridade impostas dende a UE, "aquí a destrución dos servizos públicos está máis avanzada, pero na Galiza  tamén vemos como as políticas de austeridade atacan fortemente á ensinanza e á sanidade, como cada vez máis persoas teñen dificultades para acceder aos servizos sanitarios, como despiden cada vez máis mestres e mestras, non se cobren as prazas do profesorado xubilado, etc." Neste senso, "é moi de valorar o esforzo e a decisión do pobo grego, que está organizado en base a redes de solidariedade para que ningunha persoa teña que padecer esta cruel crise en solitario" .

Para Senra, a vitoria de Syriza en Grecia, "é moi importante porque entendemos que vai iniciar un camiño para darlle a volta ás políticas da Unión Europea, por iso estamos aquí, porque pensamos que será o punto de partida da batalla contra as políticas de austeridade que estamos dando os pobos de Europa en xeral, e do sur en particular, para poñer os dereitos das persoas por diante dos intereses do Capital".

Aliás, Aternativa Galega de Esquerda en Europa quixo tamén expresar o seu pleno apoio a Syriza no proceso electoral en curso participando nunha campaña internacional de apoio por parte de distintas organizacións políticas da esquerda europea.

A eurodeputada de AGEe fixo parte desta campaña destacando a esperanza de que a vitoria de Syriza en Grecia sexa "a vitoria de todos os pobos do sur de Europa que estamos a sofrer as consecuencias dunha débeda que está a destruír os nosos servizos públicos, os nosos postos de traballo, que está a destruír as nosas vidas"[1], e desexou "todo o mellor para a vitoria de Syriza e a vitoria de tódolos pobos de Europa".

Atenas, 19 Xaneiro 2015.


[*] Lidia Senra, eurodiputada, da Alternativa Galega de Esquerda en Europa, no Grupo Confederal da Esquerda Unitária Europeia/Esquerda Nórdica Verde.

Máis información:
Lídia Senra, eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa-GUE/NGL | Tlf: 609 845 861 lidia.senra@europarl.europa.eu |

Información baseada na enviada por:
AGEe Europa
-ageeneuropa@gmail.com-
19 de janeiro de 2015 18:43
__________________________

Chomsky sobre Charlie Hebdo: Occidente esquece os seus propios crimes


O avogado Floyd Abrams tiña razón cando describiu o ataque contra a redacción de "Charlie Hebdo" como "o asalto máis amenazante sobre o xornalismo na memoria viva". O problema reside en que Occidente esquece os seus propios crimes, subliña o lingüista e filósofo estadounidense Noam Chomsky.

"A razón ten que ver co concepto de -memoria viva, unha categoría construída cuidadosamente para incluír Os seus crimes contra Nós mentres escrupulosamente excluímos Os nosos crimes contra eles. Estes últimos non son crimes, senón nobre defensa dos valores máis altos", explica Chomsky a lóxica do Occidente.

Chomsky recorda que en abril de 1999 as forzas da OTAN realizaron un masivo ataque aéreo contra a emisora serbia RTS que resultou na morte de 16 xornalistas en Belgrado. O portavoz do Pentágono, Kenneth Bacon, dixo entón nunha conferencia en Washington que "a televisión serbia é unha parte importante da máquina da morte de Milosevic, igual que o seu Exército" e, polo tanto, un obxectivo lexítimo de ataque.

"Non houbo manifestacións ou gritos de indignación, non houbo gritos de -Somos RTV-, non houbo investigacións sobre as raíces do ataque contra a cultura e a historia cristiá. Pola contra, o ataque foi encomiado pola prensa. O prestixioso diplomático estadounidense Richard Holbrooke, entón enviado a Yugoslavia, describiu o ataque contra RTV de enorme importancia e desenvolvemento positivo. Esta idea foi compartida por outros", escribe Chomsky nun artigo citado por CNN.

"Canto máis culpamos aos nosos inimigos dalgúns delitos, maior é a indignación; cando maior é a nosa responsabilidade nun crime -e, polo tanto, canto máis podemos facer para poñerlle fin-, menor é a preocupación, tendendo ata a esquecelo ou a negalo", resume o filósofo.

Fonte: RT. | 19.01.2015 | LibreRed.net.

Fotograma da sé da radiotelevisión estatal serbia en Belgrado, Yugoslavia, despois do bombardeo da OTAN en 1999 ©APGraphicsBank. [Amnistia Internacional - 2009]
_______________

domingo, xaneiro 18, 2015

Ferrol Detroit, ... Por Emilio Martinez


Cursaba segundo de carreira a primeira vez que fun a Ferrol. Vai disto para trinta anos. Eran os anos da mal chamada política de reconversión industrial, os anos das folgas xerais, das manifestacións pola situación do naval en Vigo e en Ferrol. Teño daquela primeira visita gravada a imaxe da inmensa grúa pórtico que presidía ASTANO. A imaxe que tantas veces se veu nos medios de comunicación polas tantas protestas nas que foi escenario. A mal chamada, repetimos, reconversión industrial, trouxo unha estela de siglas que nomeaban plans de futuro para a comarca de Ferrolterra: a ZUR, Zona de Urxente Reindustrialización, ZID, Zona Industrial en Declive… plans con subvencións de todo tipo, incluídos os bálsamos en forma de xubilacións anticipadas para anestesiar a sociedade. Tantas veces mais preocupada no hoxe que no mañá.


Por Emilio Martínez [*]
18.01.2015


Fai uns meses a prensa facíase eco da situación de decadencia de Detroit, a capital estadounidense da industria do automóbil. A cidade estaba, está, en bancarrota, como consecuencia da caída de poboación, da perda de emprego nunha industria afectada pola competencia internacional…  sona coñecido, non?. Temos o noso propio Detroit, aquí, tan cerca…

Fai uns días a prensa facíase eco da situación de emerxencia social en Ferrolterra: centos de persoas teñen que acudir a comedores sociais se queren un prato quente, teñen que vestirse en roupeiros de organizacións de caridade, que teñen que recorrer a prácticas ilegais, como o furtivismo, se queren ten un euro no peto… E en Ferrol dinme que iso é unha parte, a punta o iceberg , da perda de emprego, dos contratos precarios, dos salarios tan baixos que non permiten subsistir a unha familia, do peche continuo de comercios, tal visible cun simple paseo…

ZUR, ZIP… o último plan estratéxico pagado pola consellería de Economía, que eu coñeza , durante o goberno de coalición PSOE-BNG, realizado polo afamado Boston Consulting Group… cales son os resultados?. Cantas veces non se venderon á xente de Ferrol e da súa comarca promesas de futuro…?. Vemos en que quedaron.

Tal vez por ese apego persoal, tal vez porque na última visita quedei  abraiado ante a decadencia do Ferrol Vello, tal vez porque como cidadán non podo crerme que as cousas pasen por que si, hoxe é un momento tan bo como calquera outro para esixir responsabilidades.

É certo que a economía ten as súas lóxicas e que estas atenden pouco ás persoas. Cando menos na economía imperante. É certo que as políticas industriais son asunto controvertido e os éxitos non son menos dos que os informes prometen É certo que non existen brevaxes máxicos de desenvolvemento económico, e que a labor precisa de tesón, de coherencia, de análise, e de moita sorte…

Pero no caso de Ferrol, logo de todos os plans e logo de centos de millóns en subvencións algunha explicación sería necesaria. Non coñezo si existen avaliacións do impacto, dos resultados, das subvencións concedidas ao longo destes vinte cinco ou trinta anos. Moito  me temo que estas non existen, ou si existen son na forma deses informes anuais tan dados a contarnos o ben que vai todo. Eses informes que tanto gustan aos cargos institucionais, e que tanto demostran que para eles o importante é a foto de inauguración. Aínda que ao pouco a empresa, financiada con cartos públicos, peche. Sen cámaras presentes. Sería interesante facer ese balanzo de trinta anos e ver quen foi o beneficiario das cuantiosas axudas… tal vez nos sorprendéramos.

Ferrol e a súa comarca son o símbolo da incapacidade dos sucesivos gobernos, en Santiago de Compostela e en Madrid, para articular unha política coherente que permitira a reconversión industrial. Unha verdadeira reconversión industrial, no senso orixinario da verba, que permitira a pervivencia económica desas terras nas que tanto saber facer se acumula. Sair dunha situación de declive industrial é difícil, pero non imposible. Non está tan lonxe o exemplo do País Vasco, que soubo facer fronte a unha crise industrial estrutural mediante un conxunto de políticas intelixentes de adaptación aos mercados, políticas tecnolóxicas e de innovación, promovendo a colaboración entre competidores para facelos mais competitivos no mercado global. E á vez aproveitar as posibilidades que abría a reubicación das empresas industriais para desenvolver plans de rexeneración urbana e poñerse promover o turismo.

En Ferrol, pola contra, seguramente atopémonos  diante dun catálogo de prácticas inconsistentes, mais pensadas para a galería, cando non para o lucro dos próximos. Políticas e decisións centradas no quedar ben a curto prazo, pero moi difusas no que se refire á procura dun cambio estrutural, no impulso da transformación dun entorno en crise nun entorno atractivo para o investimento. Solucións estas que precisan de formulacións a longo prazo, e de constancia, algo que parece moi lonxe da práctica de dirixentes mediocres. Dirixentes alonxados das necesidades das persoas, dirixentes para os que as persoas non son mais que un mal necesarios unha vez cada catro anos. Unha casta de políticos que lle ten feito mais mal a este país que a dura competencia que significan os mercados globalizados.

[*] Emilio Martínez Rivas, (Santa Uxia de Riveira, 1965) foi presidente da Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento entre os anos 1998 e 2005. Profesionalmente estivo ligado á xestión de innovación na Universidade de Santiago de Compostela e foi director xerente da S. A. para o Desenvolvemento Comarcal de Galicia, entre 2006 e 2009. Na actualidade é vicexerente de Recursos Humanos na Universidade de Vigo. Como consultor ten participado na avaliación do I Plan Galego de Cooperación ao Desenvolvemento así como na identificación e formulación de distintos proxectos de cooperación. Ten publicado distintos artigos sobre esta materia en revistas como “A Nosa Terra”, “Tempo Exterior”, “Revista Galega de Emprego”.

Publicado en Galicia Confidencial. | 17.01.2015

Foto da antiga ASTANO, actual Navantia-Fene (Ría de Ferrol). | 2012.
______________

O crecemento da desigualdade, ... Por Pablo Vaamonde

Por Pablo Vaamonde [*]
18.01.2015


O economista francés Thomas Piketty, no seu famoso libro “O capital no século XXI”, analiza o crecemento da desigualdade no mundo occidental. Estivo por aquí estes días pasados e afirmou que España é a demostración do fracaso das políticas de austeridade. Tamén expresou o seu desexo de que o previsible cambio político traspase as fronteiras para contribuír a “á refundación democrática de Europa”. Vicenç Navarro xa advertira nos seus escritos que, en contra do que afirman os dogmáticos neoliberais, as desigualdades teñen un impacto negativo no desenvolvemento económico, e que “a concentración da riqueza e o empobrecemento dos traballadores son a causa da gran recesión e o baixo crecemento”.

Pero o certo é que a desigualdade crecente pode xerar situacións de severo conflito social. Nas dúas décadas previas á crise, desde EEUU a España, na maioría das economías avanzadas a etapa de expansión non serviu para distribuír mellor. Non só houbo un maior crecemento na remuneracion do capital fronte á do traballo, senón que se ampliou a brecha nesta última. Mais desde 2008 a desigualdade medrou de xeito brutal. En España, o país europeo onde máis aumenta a desigualdade, as empresas que operan nos mercados do luxo son as que máis aumentan as súas vendas. O mercado español do luxo é o noveno maior do mundo, e España segue a China como o país onde hai máis novos ricos. É unha realidade obscena: o número de milmillonarios duplícase durante a crise mentres a desigualdade alcanza niveis extremos en todo o mundo. As vinte maiores fortunas españolas aumentaron a súa riqueza en 15.450 millóns de dólares entre 2013 e 2014 e posúen hoxe tanto como o 30% máis pobre da poboación. Pero esta concentración da riqueza en poucas mans non revierte en beneficio da poboación (desmentindo a hilarante "teoría do derramo" defendida polos neocom): Os ricos levan o diñeiro fóra, non cotizan nin invisten no país: as sociedades dos altos patrimonios prefiren a Bolsa sobre a renda fixa, e as accións estranxeiras fronte ás españolas.

Este reducido grupo de ricos rentistas e xogadores do casino da especulación universal provocan un gran sufrimento a millóns de persoas, danadas pola súa inmensa avaricia. Están afectados pola síndrome de Dióxenes (nunca cesan no seu afán de acaparar), e pola síndrome da invulnerabilidade (na súa inmensa insensatez, chegan a pensar que mesmo poden esquivar a morte). Botín exclamaba enfático, dous meses antes de morrer: “Chéganos diñeiro, moito diñeiro: entran cartos por todos os lados”. Esas inmensas cantidades de diñeiro inútil (agochado, furtado aos poderes públicos e ao beneficio colectivo) poderían evitar moito sufrimento, moita enfermidade e miles e miles de mortes prematuras. Pero non existe esa vontade. As organizacións facciosas que gobernan o mundo non teñen o menor desexo de cambiar o rumbo. Ruiz-Gallardón, o que foi ministro de Xustiza con Rajoy, afirmou que “gobernar é repartir dor”. O inversionista americano Warren Buffett (a terceira fortuna mundial segundo a revista Forbes) dixo: “Hai unha guerra de clases e estámola gañando os ricos”.

Todo o demais son danos colaterais.

Todos os demais somos individuos prescindibles.

Blogue persoal de Pablo Vaamonde:

Pavillón de Repouso

http://pablovaamonde.blogspot.com.es/

[*] Pablo Vaamonde Garcia, nado na Baña en 1956. É médico de familia no Centro de Saúde de Labañou (A Coruña). Foi fundador e director da revista médica Cadernos de Atención Primaria (1994-2005), presidente da Asociación Galega de Medicina Familiar e Comunitaria (AGAMFEC) de 1996 a 2005 e vicepresidente do Colexio Oficial de Médicos de A Coruña e responsable do Programa de Formación Continuada de 1998 a 2005. Foi director xeral de Asistencia Sanitaria do Sergas entre 2005 e 2006. Tamén foi membro da Comisión Sectorial de Sanidade que elaborou o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, colaborador habitual dos medios e autor de tres libros de narrativa: O fillo do emigrante (2002), O mes de abril (2004), Luz Divina e outros retratos (2006). Recibiu o Premio Lois Peña Novo en 2005, polo seu compromiso na promoción e defensa da língua de Galicia e é colexiado de Honra con Emblema de Prata (2007) do Colexio Oficial de Médicos da provincia de A Coruña.

Publicado no seu Blogue persoal | 17.01.2015.
________

sábado, xaneiro 17, 2015

Estamos a construír soños colectivos! - A loita da veciñanza do barrio vigués de Coia mobiliza-se contra o malgasto, as multas, as porradas e o malgoberno


En Ferrol, non nos son alleas as políticas de malgasto desde os gobernos municipais, para proba o que nos malgoberna na nosa cidade, o do Partido Popular de José Manuel Rey Varela. O malgasto de máis sona foi a Praza de España que aínda seguen gastando moito diñeiro ano pos ano. Agora saltan-nos cun ascensor panorámico para subir desde as inmediacións da Alameda do Carbón até os xardíns de San Francisco, nos baixos da costa de Mella. Ou os cambios innecesarios de mobiliario urbano, ... Todo nunha cidade co 32% de desemprego e cun montón de necesidades a nivel social, ... cidade que conta cun parque de case 1000 vivendas municipais abandonadas a súa sorte en Recimil, ou mesmo o que pasa co Mercado Municipal de Caranza moi deteriorado e en case total abandono, ...  polo que a nosa solidariedade coa veciñanza de Coia é moi consciente e sentida. Desde Ártabra 21 amosamos o noso total apoio. As veciñas e veciños de Coia levan moito tempo na loita veciñal por mil motivos de malgasto e malgoberno, o da loita contra a decisión municipal de impoñer un gasto innecesario na rotonda ven a amosar un barrio disposto a loitar. A resposta represiva do Alcalde Abel Caballero, con porradas e multas non quedou sen resposta, este venres 16 de xaneiro a veciñanza saíu masivamente á rúa pedindo "xustiza socia, nin cartos na rotonda , nen estado policial".


Comunicado lido na manifestación que rematou na rotonda de Coia

Estamos a construír soños colectivos! Nunha asemblea, convocada de urxencia o 3 de decembro, decidimos parar as obras da rotonda; e conseguímolo. Foi a primeira vitoria, pero non a máis importante. Sen decatármonos, no rexeitamento da veciñanza á instalación do Bernardo Alfageme na rotonda, estabamos a expresar cos nosos corpos en desobediencia que SI, SI SE PODE!

Non sabemos se ao final chantarán o barco na rotonda, pero si temos claro que no seu intento están dispostos a empregar todos os medios que teñen á man: represión, criminalización, multas, mentiras... Nestas semanas golpeáronnos con forza, pero non acalaron, nin acalarán, a nosa resistencia; porque nós temos razóns, forza colectiva, constancia, poesía, mandarinas ecolóxicas... para continuar cunha loita que hai tempo superou a cuestión do barco.

Esta loita destapou o seu “malgoberno” e tamén o desastre dunhas políticas sociais que deixan a moitas persoas sen luz, sen vivenda, sen alimentos básicos, sen o local de Sereos...; en definitiva, sen dereitos sociais.

O alcalde e os seus concelleiros falan de agresións, vandalismo e minoría marxinal para non ter que falar e afrontar o colapso do departamento de Benestar Social, dos meses de espera nas UTS, das protestas das propias traballadoras sociais, da falla de orzamentos, das denegacións inxustificadas das axudas de emerxencia, da miseria e precariedade da cidadanía...; en resumo, da arbitrariedade, inxustiza e ineficacia da política social deste Concello.

As relacións humanas, as reflexións, as experiencias, os coidados... son algúns dos fíos que estamos a empregar para tecer redes fortes que desde abaixo, desde a xente, vaian construíndo o barrio, a cidade, a terra que precisamos. Espazos onde a VIDA e as necesidades das persoas sexan o centro das políticas.

Os únicos barcos que queremos na rotonda son de papel. Barcos cheos de poesía, de beleza en que coller o impulso que precisamos para poñer os nosos corpos e as nosas mentes ao servizo doutra cidade máis humana.

Que o noso berro se escoite ben forte:

XUSTIZA SOCIAL!!

NIN CARTOS NA ROTONDA, NIN ESTADO POLICIAL!!

Vigo, 16 de xaneiro de 2015


Asemblea Aberta de Coia
nonarotonda@gmail.com  |  @AsembleaDeCoia  |  facebook.com/asembleaabertacoia


Enviado por:
Asemblea Aberta Coia
-nonarotonda@gmail.com-
16 de janeiro de 2015 20:34
_____________

venres, xaneiro 16, 2015

A Europa à beira do estado de sítio, ... Por Boaventura de Sousa Santos


A liberdade de expressão e seus limites — inclusive no “Charlie Hebdo”… “Valores ocidentais” ou hipocrisia? EUA alimentam o fundamentalismo islâmico. As vidas festejadas e as vidas esquecidas
.

Por Boaventura de Sousa Santos [*]
16.01.2015


O crime hediondo que foi cometido contra os jornalistas e cartunistas do Charlie Hebdo torna muito difícil uma análise serena do que está envolvido neste ato bárbaro, do seu contexto e seus precedentes e do seu impacto e repercussões futuras. No entanto, esta análise é urgente, sob pena de continuarmos a atear um fogo que amanhã pode atingir as escolas dos nossos filhos, as nossas casas, as nossas instituições e as nossas consciências. Eis algumas das pistas para tal análise.

A luta contra o terrorismo, tortura e democracia. Não se podem estabelecer ligações diretas entre a tragédia do Charlie Hebdo e a luta contra o terrorismo que os EUA e seus aliados travam desde o 11 de setembro de 2001. Mas é sabido que a extrema agressividade do Ocidente tem causado a morte de muitos milhares de civis inocentes (quase todos muçulmanos) e tem sujeitado a níveis de tortura de uma violência inacreditável jovens muçulmanos contra os quais as suspeitas são  meramente especulativas, como consta do recente relatório apresentado ao Congresso norte-americano. E também é sabido que muitos jovens islâmicos radicais declaram que a sua radicalização nasceu da revolta contra tanta violência impune.

Perante isto, devemos refletir se o caminho para travar a espiral de violência é continuar seguindo as mesmas políticas que a têm alimentado, como é agora demasiado patente. A resposta francesa ao ataque mostra que a normalidade constitucional democrática está suspensa e que um estado de sítio não declarado está em vigor, que os criminosos deste tipo, em vez de presos e julgados, devem ser abatidos, que este fato não representa aparentemente nenhuma contradição com os valores ocidentais. Entramos num clima de guerra civil de baixa intensidade. Quem ganha com ela na Europa? Certamente não o partido Podemos, na Espanha, ou o Syriza, na Grécia.

A liberdade de expressão. É um bem precioso mas tem limites, e a verdade é que a  esmagadora maioria deles são impostos por aqueles que defendem a liberdade sem limites sempre que é a “sua” liberdade a sofrê-los. Exemplos de limites são imensos: se na Inglaterra um manifestante disser que David Cameron tem sangue nas mãos, pode ser preso; na França, as mulheres islâmicas não podem usar o hijab; em 2008 o cartunista Maurice Siné foi despedido do Charlie Hebdo por ter escrito uma crônica alegadamente antissemita. Isto significa que os limites existem, mas são diferentes para diferentes grupos de interesse. Por exemplo, na América Latina, os grandes meios de comunicação, controlados por famílias oligárquicas e pelo grande capital, são os que mais clamam pela liberdade de expressão sem limites para insultar os governos progressistas e ocultar tudo o que de bom estes governos têm feito pelo bem-estar dos mais pobres.

Aparentemente, o Charlie Hebdo não reconhecia limites para insultar os muçulmanos, mesmo que muitos dos cartuns fossem propaganda racista e alimentassem a onda islamofóbica e anti-imigrante que avassala a França e a Europa em geral. Para além de muitos cartuns com o Profeta em poses pornográficas, um deles, bem aproveitado pela extrema-direita, mostrava um conjunto de mulheres muçulmanas grávidas, apresentadas como escravas sexuais do Boko Haram,  que, apontando para a barriga, pediam que não lhes fosse retirado o apoio social à gravidez. De um golpe, estigmatizava-se o Islã, as mulheres e o estado de bem-estar social. Obviamente, que, ao longo dos anos, a maior comunidade islâmica da Europa foi-se sentindo ofendida por esta linha editorial, mas foi igualmente imediato o seu repúdio por este crime bárbaro. Devemos, pois, refletir sobre as contradições e assimetrias na vida vivida dos valores que alguns creem  ser universais.

A tolerância e os “valores ocidentais”.  O contexto em que o crime ocorreu é dominado por duas correntes de opinião, nenhuma delas favorável à construção de uma Europa inclusiva e intercultural. A mais radical é frontalmente islamofóbica e anti-imigrante. É a linha dura da extrema direita em toda a Europa e da direita, sempre que se vê ameaçada por eleições próximas (o caso de Antonis Samara na Grécia). Para esta corrente, os inimigos da civilização europeia estão entre “nós”, odeiam-nos, têm os nossos passaportes, e a situação só se resolve vendo-nos nós livres deles. A pulsão anti-imigrante é evidente. A outra corrente é a da tolerância. Estas populações são muito distintas de nós, são um fardo, mas temos de as “aguentar”, até porque nos são uteis; no entanto, só o devemos fazer se elas forem moderadas e assimilarem os nossos valores. Mas o que são os “valores ocidentais”?

Depois de muitos séculos de atrocidades cometidas em nome destes valores dentro e fora da Europa -da violência colonial às duas guerras mundiais- exige-se algum cuidado e muita reflexão sobre o que são esses valores e por que razão, consoante os contextos, ora se afirmam uns, ora se afirmam outros. Por exemplo, ninguém põe hoje em causa o valor da liberdade, mas já o mesmo não se pode dizer dos valores da igualdade e da fraternidade. Ora, foram estes dois valores que fundaram o Estado social de bem-estar que dominou a Europa democrática depois de segunda guerra mundial. No entanto, nos últimos anos, a proteção social, que garantia níveis mais altos de integração social, começou a ser posta em causa pelos políticos conservadores e é hoje concebida como um luxo inacessível para os partidos do chamado “arco da governabilidade”. A crise social causada pela erosão da proteção social e pelo aumento do desemprego, sobretudo entre jovens, não será lenha para a fogueira do radicalismo por parte dos jovens que, além do desemprego, sofrem a discriminação étnico-religiosa?

O choque de fanatismos, não de civilizações. Não estamos perante um choque de civilizações, até porque a cristã tem as mesmas raízes que a islâmica. Estamos perante um choque de fanatismos, mesmo que alguns deles não apareçam como tal por nos serem mais próximos. A história mostra como muitos dos fanatismos e seus choques estiveram relacionados com interesses econômicos e políticos que, aliás, nunca beneficiaram os que mais sofreram com tais fanatismos. Na Europa e suas áreas de influência é o caso das cruzadas, da Inquisição, da evangelização das populações coloniais, das guerras religiosas e da Irlanda do Norte. Fora da Europa, uma religião tão pacífica como o budismo legitimou o massacre de muitos milhares de membros da minoria tamil do Sri Lanka; do mesmo modo, os fundamentalistas hindus massacraram as populações muçulmanas de Gujarat em 2003 e o eventual maior acesso ao poder que terão conquistado recentemente com a vitória do Presidente Modi faz prever o  pior; é também em nome da religião que Israel continua a impune limpeza étnica da Palestina e que o chamado califado massacra populações muçulmanas na Síria e no Iraque.

A defesa da laicidade sem limites numa Europa intercultural, onde muitas populações não se reconhecem em tal valor, será afinal uma forma de extremismo? Os diferentes extremismos opõem-se ou articulam-se? Quais as relações entre os jihadistas e os serviços secretos ocidentais? Por que é que os jihadistas do Emirato Islâmico, que são agora terroristas, eram combatentes de liberdade quando lutavam contra Kadhafi e contra Assad? Como se explica que o Emirato Islâmico seja financiado pela Arábia Saudita, Qatar, Kuwait e Turquia, todos aliados do Ocidente? Uma coisa é certa: pelo menos na última década, a esmagadora maioria das vítimas de todos os fanatismos (incluindo o islâmico) são populações muçulmanas não fanáticas.

O valor da vida. A repulsa total e incondicional que os europeus sentem  perante estas mortes devem-nos fazer pensar por que razão  não sentem a mesma repulsa perante um número igual ou muito superior de mortes inocentes em resultado de conflitos que, no fundo, talvez tenham algo a ver com a tragédia do Charlie Hebdo? No mesmo dia, 37 jovens foram mortos no Yemen num atentado a bomba. No ano passado, a invasão israelense causou a morte de 2000 palestinos, dos quais cerca de 1500 civis e 500 crianças. No México, desde 2000, foram assassinados 102 jornalistas por defenderem a liberdade de imprensa e, em Novembro de 2014, 43 jovens, em Ayotzinapa. Certamente que a diferença na reação não pode estar baseada na ideia de que a vida de europeus brancos, de cultura cristã, vale mais que a vida de não europeus ou de europeus de outras cores e de culturas assentes noutras religiões ou regiões. Será então porque estes últimos estão mais longe dos europeus ou são pior conhecidos por eles? Mas o mandato cristão de amar o próximo permite tais distinções? Será porque os grande media e os líderes políticos do Ocidente trivializam o sofrimento causado a esses outros, quando não os demonizam ao ponto de fazerem pensar que eles não merecem outra coisa?

[*] Boaventura de Sousa Santos, é doutor em sociologia do direito pela Universidade de Yale, professor catedrático da Faculdade de Economia da Universidade de Coimbra, diretor dos Centro de Estudos Sociais e do Centro de Documentação 25 de Abril, e Coordenador Científico do Observatório Permanente da Justiça Portuguesa - todos da Universidade de Coimbra. Sua trajetória recente é marcada pela proximidade com os movimentos organizadores e participantes do Fórum Social Mundial e pela participação na coordenação de uma obra coletiva de pesquisa denominada Reinventar a Emancipação Social: Para Novos Manifestos.

Publicado en Outras Palavras | 14.01.2015
_________________

xoves, xaneiro 15, 2015

Veciñanza do Inferniño denuncian que a Biblioteca Municipal do Centro Cultural Carvalho Calero permanece pechada, polo que reclaman a súa apertura e dotación de persoal


A Asociación Veciñal O Rosario - Inferniño, denuncia publicamente o peche da Biblioteca Municipal que está instalada no barrio, no Centro Cultural Carvalho Calero. En nota pública, esta asociación veciñal, denuncia, "unha vez máis, os continuos peches da Biblioteca" e expresa a súa "queixa e decepción ante a falta de dilixencia e resposta municipal cara a un bo funcionamento de apertura diaria da Biblioteca Municipal do Centro Cultural Carvalho Calero, sabendo que se trata dun tema sensible de máxima prioridade cultural e lugar de estudo e consulta para estudantes". Seguen dicindo que lles parece "moi grave a falta de resposta das concellarías municipais de Cultura e Persoal ante a obriga de dar solución a este servizo co fin de que a cidadanía poda usar este referente cultural". Continúan na súa nota reivindicando "a apertura permanente da Biblioteca, ampliando horarios de fin de semana e poder facilitar este servizo aos estudantes e lectores/as en xeral". Rematan a súa queixa e reivindicación, pedindo a "apertura da Biblioteca Municipal do Inferniño, acompañada de medidas de asignación de persoal cualificado e permanente para atender estas instalacións culturais", asinando a nota a Xunta Directiva da citada asociación veciñal.

A Asociación Veciñal “O ROSARIO – INFERNIÑO" de Ferrol, constitúe unha entidade sen ánimo de lucro, que ten o seu ámbito de actuación territorial coñecido histórica e popularmente como o barrio do INFERNIÑO, parroquia do Rosario. avvorosario@gmail.com. Móbil- 649 024612.

Blogue da Asociación:
http://www.orosario-inferninho.blogspot.com.es/

Conta no facebook:
https://www.facebook.com/asociacionvecinal.orosarioinfernino

Información baseada na enviada por:
A.Veciñal Inferniño
-avvorosario@gmail.com-
14 de janeiro de 2015 23:05

______________________

mércores, xaneiro 14, 2015

A marcha em Paris e os oportunistas, ... Por Altamiro Borges - Guerra entre fundamentalismos, ... Por Tariq Ali - Ateu, graças a deus, ... Por Ricardo Melo


Por Altamiro Borges [*]
14.01.2014


O atentado à sede do jornal satírico “Charlie Hebdo”, que resultou em 12 mortos -incluindo renomados cartunistas, causou enorme comoção na França. De forma espontânea, durante vários dias da semana passada, milhares de pessoas foram às ruas para prestar apoio às famílias das vítimas e para condenar o terrorismo. Neste domingo (11), numa marcha já não tão espontânea, cerca de 3,7 milhões de populares ocuparam as ruas das principais cidades francesas – na maior manifestação pública da história do país. Na linha de frente do protesto em Paris, porém, um “cordão de autoridades” reuniu famosos "carniceiros" que nunca respeitaram as vidas humanas e as liberdades democráticas. Puro oportunismo!

Entre estes verdadeiros terroristas, destaque para o primeiro-ministro de Israel, Binyamin Netanyahu, que promove bombardeios diários contra os palestinos, chacina crianças e idosos sem dó nem piedade e ainda castra a liberdade de expressão em seu próprio país. De braços dados com o facínora israelense, outros líderes da direita mundial -como a chanceler alemã Ângela Merkel e os premiês da Espanha, Mariano Rajoy, e do Reino Unido, David Cameron- que nunca vacilaram em utilizar a violência contra os povos. Por razões ideológicas ou por interesses eleitorais, todos tentaram se aproveitar de maneira oportunista do sangue derramado na redação do jornal “Charlie Hebdo”.

A tendência é que vários destes líderes da direita explorem o clima de comoção para impor novas medidas de caráter fascista. Contra o chamado “terrorismo islâmico” -o que já é uma perigosa generalização que reforça o preconceito e o ódio aos milhões de imigrantes que vivem na Europa- haverá o recrudescimento de outros tipos de fundamentalismo. A onda conservadora que varre o velho continente, atolado numa prolongada e destrutiva crise econômica, deve se agudizar no próximo período. O medo inclusive será usado para evitar a vitória das forças contrárias à elite burguesa e aos seus programas de austeridade neoliberal -como já sinalizam as eleições na Grécia e na Espanha.

Uma coisa é condenar, de forma enérgica e sem qualquer hesitação, o bárbaro atentado à sede do jornal “Charlie Hebdo”. Outra coisa é servir de massa de manobra para os que agora tentam tirar proveito desta ação criminosa para justificar os seus crimes contra a humanidade. Chega a ser patético observar veículos da mídia monopolista adotando o lema “Je suis Charlie” (Eu sou Charlie). Eles deram apoio às guerras imperialistas, às ditaduras sanguinárias, à violência contra a verdadeira liberdade de expressão, aos planos econômicos regressivos e destrutivos do capital. Tentam agora pegar carona na indignação para defender a “liberdade dos monopólios” -que não tem nada a ver com a liberdade de expressão.

Reproduzo abaixo dois artigos publicados na Folha que ajudam a refletir criticamente sobre os graves episódios recentes na França:

---

Guerra entre fundamentalismos

Por Tariq Ali - 11 de janeiro de 2015

Sacralizar um jornal satírico que dirige ataques a vítimas da islamofobia é quase tão tolo quanto justificar os atos de terror contra a publicação

Foi um acontecimento terrível. Foi repudiado em muitas partes do mundo e de maneira mais veemente por cartunistas de países árabes e de outros lugares. Os arquitetos dessa atrocidade escolheram seus alvos com bastante cuidado. Eles sabiam muito bem que tal ato criaria o maior dos horrores.

Foi a qualidade, não a quantidade que eles procuravam. Eles não dão a mínima para o mundo dos incrédulos. Como Kirilov em "Os Demônios", romance de Dostoiévski, eles pensam que "se Deus não existisse, tudo seria permitido".

Ao contrário dos inquisidores medievais da Sorbonne, eles não têm a autoridade legal e teológica para assediar livreiros ou donos de gráficas, proibir livros ou torturar escritores, de modo que se sentem livres para dar um passo além.

E os soldados de infantaria? As circunstâncias que atraem homens e mulheres jovens para esses grupos não são escolhidas por eles, mas pelo mundo ocidental no qual vivem -ele próprio é resultado de longos anos de domínio colonial.

Os terroristas que realizaram o massacre no semanário satírico "Charlie Hebdo", em Paris, na quarta-feira (7), gritavam "Deus é grande". Não faço ideia se eles acreditavam que tinham sido acolhidos por Deus ou que estavam a mando dele, mas o que sabemos é que os dois irmãos parisienses -Chérif e Said Kouachi- eram maconheiros cabeludos que viram imagens da Guerra do Iraque, em 2003, e, em particular, das torturas na prisão de Abu Ghraib e dos assassinatos a sangue frio de iraquianos em Fallujah.

Esses rapazes buscaram conforto na mesquita. Foram recrutados por radicais islâmicos que viram na "guerra ao terror" do Ocidente uma oportunidade de ouro para recrutar jovens tanto no mundo muçulmano como nos guetos da Europa e da América do Norte.

Enviados primeiro ao Iraque para matar americanos e, mais recentemente, à Síria (com a conivência do Estado francês?) a fim de derrubar Bashar al-Assad, eles foram ensinados a utilizar armamentos de forma eficaz. De volta à Europa, colocaram em prática os seus conhecimentos. Eram perseguidos e o semanário representava seus perseguidores. Deixar o horror nos cegar para essa realidade seria miopia.

O "Charlie Hebdo" nunca escondeu o fato de que continuaria provocando os muçulmanos com blasfêmias ao profeta. A maior parte dos muçulmanos estava com raiva, mas ignorou os insultos.

Para a publicação, era uma defesa dos valores seculares republicanos contra todas as religiões. O semanário atacava ocasionalmente o catolicismo, dificilmente -ou nunca- o fazia contra o judaísmo, mas concentrou sua ira sobre o islã.

A secularidade francesa de hoje significa, essencialmente, qualquer coisa que não é islâmica. Defender o direito de publicar o que quiserem, independentemente das consequências, é uma coisa, mas sacralizar um jornal satírico que dirige ataques regulares àqueles que já são vítimas de uma islamofobia desenfreada nos EUA e na Europa é quase tão tolo quanto justificar os atos de terror contra a publicação.

A França tem leis para restringir liberdades se há alguma suspeita de que elas possam causar agitação social ou violência. Até agora elas têm sido usadas para proibir apenas as aparições públicas do comediante francês Dieudonne por causa de piadas antissemitas e proibir manifestações pró-palestinos.

Mas isso não é visto como algo problemático por uma maioria de franceses que chia bem alto. Também não houve vigílias pela Europa quando se soube há alguns meses que foi utilizada tortura contra prisioneiros muçulmanos entregues à CIA por países europeus.

Há um pouco mais que sátira em jogo. O que estamos testemunhando é um conflito entre fundamentalismos rivais, cada um mascarado por diferentes ideologias.

A economia política da Europa está confusa e, na ausência de uma alternativa real ao capitalismo (não apenas ao neoliberalismo), o vácuo político vai crescer e novas forças emergem na luta pelo poder.

A extrema direita está em ascensão na França. Marine Le Pen está na vanguarda, liderando as pesquisas para a próxima eleição presidencial, sempre relacionando os recentes acontecimentos à imigração desenfreada e dizendo que ela sempre havia alertado para isso.

Que pena que o filme de Gilli Pontecorvo "A Batalha de Argel" (1966) ainda tenha que ser visto em Marselha. Algumas liberdades são claramente mais preciosa que outras.

[*] Tariq AliI, 71, escritor paquistanês, é autor de "O Poder das Barricadas" (Boitempo), dos romances que formam a coleção Quinteto Islâmico (Record), entre outros livros. É membro do conselho editorial da revista britânica "New Left Review".

---

Ateu, graças a deus

Por Ricardo Melo – 12 de janeiro de 2015

'Ópio do povo', o fanatismo religioso cristão ou islâmico é o combustível de tragédias como a do Charlie Hebdo.

A barbárie estampada na chacina parisiense suscita inúmeras questões. O ponto de partida: sob nenhum ponto de vista é possível justificar o ataque dos fanáticos contra a redação do Charlie Hebdo. Agiram como facínoras, quaisquer que tenham sido suas motivações. Não merecem nenhum tipo de comiseração. Invocar atenuantes é renunciar aos (poucos) avanços que a civilização humana proporcionou até agora.

"A religião é o ópio do povo", diz uma frase de velhos pensadores. Permanece verdadeira até hoje. Qual a diferença entre as Cruzadas, a Inquisição e o jihadismo atual? Nenhuma na essência. Tanto uns como outros usaram, e usam, a religião como justificativa para atrocidades desmedidas.

Tanto uns como outros servem a interesses que não têm nada a ver com o progresso da civilização e a solidariedade humana. Todos glorificam o sofrimento como bênção maior, em nome de um além cheio de felicidade e redenção. Se você é pobre, está abençoado. Se você é rico, dê uns trocados no semáforo para conquistar o passaporte para o céu.

Com base em conceitos simplórios como estes, milhões e milhões de homens e mulheres são amestrados para se conformar com a exploração, as injustiças e o sofrimento cotidiano. Sejam cristãos, islamitas ou evangélicos. Por trás dessa retórica, sempre haverá um califa, um Paul Marcinkus, um bispo evangélico, um papa pronto para amealhar os benefícios do rebanho obediente.

A figura de deus, em minúscula mesmo, é recorrente em praticamente todas as religiões. Com nomes diferenciados, ajudou a massacrar islamitas, montar alianças com o nazismo e dar suporte a ditaduras mundo afora. Na outra ponta, serviu, e serve, de "salvo conduto" para desequilibrados assassinarem jornalistas, cartunistas ou inocentes anônimos numa lanchonete ou ponto de ônibus.

Um minuto de racionalidade basta para destruir estes dogmas. A Igreja Católica combate a camisinha quando milhões de africanos morrem como insetos por causa da Aids. Muçulmanos fundamentalistas aceitam estupros como "adultério" e subjugam as mulheres como seres inferiores em nome de Maomé.

Certo que, paradoxalmente, o obscurantismo religioso algumas vezes serviu de combustível para mudanças sociais. Khomeini, no Irã, é um exemplo, embora o resultado final não seja exatamente promissor. Já a primavera árabe atolou num inverno sem fim. Hosni Mubarak, ditador de papel passado, recentemente foi absolvido de todos os seus crimes contra o povo do Egito. Os milhões que se reuniram na praça Tahrir para denunciar o autoritarismo em manifestações memoráveis repentinamente viraram réus. Tão triste quanto isso é saber que a grande maioria deles conforma-se com o destino cruel. "É o desejo do profeta", em minúscula mesmo.

A história registra à exaustão a aliança espúria entre religiosos e um sistema que privilegia desigualdade e opressão. O Estado Islâmico foi armado até os dentes por nações "democráticas". Bin Laden e sua seita de fanáticos receberam durante muito tempo o apoio da CIA. Hitler, Mussolini e sua gangue mereceram a complacência do Vaticano em momentos cruciais. Binyamin Netanyahu, o algoz dos palestinos e carrasco da Faixa de Gaza, posou de humanitário numa manifestação em Paris contra o "terror".

Respeitar credos é uma coisa; nada contra a tolerância diante das crenças de cada um. Mas, sem tocar na ferida da idiotia religiosa como anteparo para interesses bem materiais, o drama de Charlie Hebdo será apenas a antessala de novos massacres abomináveis.

---

Leia também:
Fonte: http://altamiroborges.blogspot.com.es/

[*] Altamiro Borges, Jornalista, presidente do Centro de Estudos da Mídia Alternativa Barão de Itararé, militante do PCdoB e autor do livro "A ditadura da mídia".
__________________