Amosando publicacións coa etiqueta Feminismo. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Feminismo. Amosar todas as publicacións

mércores, marzo 10, 2021

Feminismo: o eros subversivo, ... Por Iolanda Teixeiro Rei


FEMINISMO: O EROS SUBVERSIVO

Por Iolanda Teixeiro Rei [*]
10.03.2021


Na porta do cemiterio municipal un cartaz abraiante clausurava o 8M: Espazo libre de violencias machistas. Branco sobre negro. A negritude ausente. A negritude dos top manta. Onde están as nais e irmás dos migrados africanos?.

A véspera, unha concentración de mulleres empoderadas vestidas e pintadas de lila. Con bucais lila fashion, quen sabe se fabricados por esas nais ou esas irmás do sul global. Eramos poucas e espalladas perante as ameazas solermiñas. Discursos que falavan dunhas mulleres ausentes. As mulleres máis explotadas non podían estar. As que podían, as empoderadas, sempre as mesmas en rito anual, non podían renunciar ás súas pancartas de partido e sindicato nin sequera en nome desa manoseada sororidade. Onde estava a revolta feminista masiva doutros anos? A seguridade e o control pandémico foran quen de amansar un movimento que prometía ter algún percorrido alén das Pepitas, as nenas-capirotes de Semana Santa ou a simples comemoración de ter nado muller.

A sororidade, aquel irmanamento só en razón de xénero, comezava a espellar tanta falsía como aquela fraternidade burguesa que mudou o sangue azul polo sangue bursátil. Parece que os recuados irmandiños também aproveitaran a forza do povo para empoleirarse nos seus castelos, endexamais para abrilos aos das fouces, bisarmas e gadañas.

Ao fin, a lingoaxe feminista parece que quixera vencer a cultura da dominación masculina coas mesma armas do macho alfa. Empoderamento é un vocábulo que só alude á forza e por tanto, á sumisión. Acadar o poder non é máis do que crebar ese teito de cristal para igualar as xerarquías en razón de xénero, nunca suprimilas. Moreas de exemplos na banca e na política así o confirman. Há botíns e botinas.

Sororidade e empoderamento son mantras baleiros nunha sociedade de clases. Imaxina alguén nas concentracións do 8M á señora e a doméstica con bandeirolas lilas, partillando os autofalantes?. Imaxina alguén á delegada da sección da muller dun sindicato pactista do ganchete dunha prostituta? Que sororidade podemos ter as mulleres traballadoras coa herdeira do emporio téxtil galego? Que empoderamento teñen as mulleres cando esquecen o feminismo para facer carreira no partido,  no sindicato ou en calquera outra asociación? Cando gardan silenzo perante violencias machistas dentro da propria organización na que militan?.

O feminismo do século XXI ten de rachar con toda esta soinamoina. A sororidade non há server para esquecer a luita de clases. A sororidade non há esquecer ás mulleres do sul global. O empoderamento ten que incluir a defensa do territorio e por tanto ten eco e exclúe por forza calquera industria ou cultivo intensivo, calquera externalización ou especulación capitalista. Porque há unha política feminista do territorio como a hai das relacións interpersoais. A sororidade non pode encubrir as diferenzas entre as mulleres. Temos que superar o feminismo da igualdade e da diferenza. Sobardar o feminismo poscolonial. Porque cada onda do feminismo vén de engulir á anterior.

Há que se desenganar, a luita pola igualdade real da muller non imos gañala só as mulleres. Teremos que lle pasar o testemuño á seguinte xeración.

A educación das novas roladas ten que estender o foco alén do mundo laboral. Por que as mulleres seguimos sen reclamar un salario polo traballo na sombra. O salario polo traballo doméstico, os coidados á familia… Grazas a todo ese inxente traballo non remunerado das mulleres despegou e consolidouse o capitalismo. Silvia Federici di que o sexo foi sempre un traballo para as mulleres. A sacrosanta institución familiar amarrou así, mulleres, fillos e herdanza. Federici foi unha das asinantes do manifesto Nunca sin nosotras que pedía a retirada da denuncia contra o sindicato de traballadoras sexuais OTRAS. Pois o governo quería ilegalizar este sindicato pola demanda dalgunhas organizacións feministas.

Hoxe o feminismo segue abusando desa dobre moral burguesa.

Audre Lorde en Os usos do erótico define este como un poder esquecido en nós mesmos. Eu penso que a educación feminista deste século ten que acreditar no poder de eros fronte ao culto ao dominio e á sumisión tanatocrática.

O governo feminista da vida ten que usar do erotismo para organizar a sociedade, para cultivar relacións horizontais de cooperación e combater a violencia machista en todas os espazos sociais agás nos cemiterios municipais.

[*] Iolanda Teixeiro Rei. Secretaria de organización de LiGanDo-LGD. Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Diario Nós.

Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
9 de março de 2021 22:36

_______

domingo, marzo 01, 2020

'Sen coidados non hai vida', hoxe manifestación nacional en Verín: 'Mudando o sistema, derrubando o patriarcado' - Información Básica sobre a manifestación unitaria de 2020 - Manifesto Feminista


Información Básica sobre a manifestación unitaria de 2020

#1mVouAVerín

A plataforma Galegas 8M fixou este ano a convocatoria da manifestación feminista unitaria para o domingo 1 de marzo de 2020 en Verín…AGARDÁMOSVOS!!!

⏩ Descarga o cartaz en calidade para impresión.

⏩ Descarga o dossier de prensa para ter toda a info xunta e a man nun só arquivo.

A saída esta prevista para ás 12h dende o IES Xesús Taboada Chivite. A chegada e final de manifestación así como a lectura do manifesto serán na Praza Maior de Verín.

Nos arredores haberá establecementos de hostalaría abertos para o xantar.

Pola tarde, para quen desexe ficar, haberá foliada feminista na Praza Maior.

O lugar de recollida e saída dos autobuses será na zona da Perguiza.

Cada localidade organiza o transporte colectivo, tedes toda a información aquí.

O #1mVouAVerín…e ti?!

Facebook | Twitter | Instagram


Manifesto de Galegas 8M para a mobilización nacional de 2020

BENVIDAS!!!!!

Benvidas e benvides a Verín!

Un ano máis, o conxunto do feminismo galego unimos a nosa forza para deixar moi claro que somos unha voz importante. Todas xuntas somos un berro que non poden, aínda que queiran, desouvir. Unidas desde a nosa diversidade, baixo o paraugas de GALEGAS8M, amosamos a nosa capacidade para espallar a loita feminista e de xuntar forzas para dar visibilidade á ampla rede de mulleres galegas que traballan arreo e de forma continuada na defensa dos nosos dereitos nos distintos eidos da sociedade.

Estar hoxe aquí énchenos de ledicia.

Antes de nada, queremos felicitar a unhas mulleres que se empeñaron na defensa da vida na súa terra. Unha loita que mobilizou a toda unha comarca, a todo un país, fronte a privatización e a precarización dos servizos públicos de saúde levada a cabo polo goberno do Partido Popular, esa organización depredadora que leva exercendo violencia institucional contra as mulleres durante décadas, e que só cedeu ante a presión social. Un grande aplauso para as mulleres de Verín que lideraron unha loita exemplar en defensa dos seus dereitos:
  • O dereito a un parto sen violencia obstétrica.
  • O dereito a un coidado pediátrico de urxencias.
  • O dereito a unha sanidade pública e de calidade.
  • O dereito a vivir no rural con dignidade.
Tras dous anos de greve laboral, estudantil, de consumo e de coidados na que a nosa forza estourou e atravesou a sociedade galega e do planeta enteiro, chegamos ao 2020 coa necesidade de pór o foco de atención no invisíbel. O que na maioría das casas revolucionou, criou conflito e incluso, en moitos casos, impediu facer folga.

Falamos dos coidados porque… SEN COIDADOS NON HAI VIDA!

Esta afirmación non é unha opinión, non é unha escolla, é unha realidade incuestionábel. Os coidados son moito máis que a casa, as crianzas e as persoas dependentes. Coidados son todos eses traballos invisíbeis que permiten a reprodución da vida, todas esas tarefas ás que non lles damos importancia e sen as cales a nosa existencia, tal e como a coñecemos, non sería posíbel.
Cando falamos de coidados falamos de colocar a vida no centro de todo. Falamos da relevancia que a vida ten, e de darlle valor a quen colabora para que sexa posíbel. Falamos do valor social mais tamén do valor económico que ten sostela. Falamos da certeza de que as persoas non somos independentes, precisamos dos coidados alleos durante toda a nosa vida, para satisfacer as nosas necesidades afectivas, para alimentarnos, para mantermos a saúde, para vestirnos, para vivirmos en contornos limpos, na procura do noso benestar e da nosa felicidade… E dependemos do medio da mesma maneira que dependemos das persoas: temos necesidade de auga potábel, de alimento, de osíxeno, de enerxía…

O patriarcado é un instrumento fundamental para o sistema capitalista. Asignándonos ás mulleres as tarefas de coidado e xerando un mundo público masculino desvinculado dos tempos biolóxicos e ecolóxicos, onde os horarios laborais non importan porque estamos nós na casa para ocupármonos dos coidados da terra e da familia.

Queremos xornadas laborais con horarios racionalizados! É unha quimera a conciliación familiar con xornadas de 40 ou máis horas semanais.

É ridículo termos un dos permisos por maternidade mais curtos da Europa. As mulleres levamos décadas reclamando máis tempo para nos recuperar do parto e poder criar, se é que así o queremos facer. Queremos aumentar os permisos de nacemento, acollemento e coidado, porque ademais é un dereito das crianzas!

É necesario entender toda a teoría dos coidados desde unha visión de corresponsabilidade. É preciso que os homes comecen a ocupar esta esfera. Aínda resulta estraño ver homes que pasen noites para coidar familiares en hospitais, que cambien cueiros a persoas maiores, que se ocupen e preocupen por coidados cotiáns nos fogares. Non existe a neutralidade, se non coidas: descoidas!

A economía capitalista non quere retribuír o traballo que realizamos de xeito gratuíto, nen respeitar a natureza. Na súa explotación é onde reside a maior parte do seu lucro. O sistema capitalista oculta o feito de que se mantén espoliando e colonizando. Espoliándonos e colonizando as mulleres e os nosos corpos. Espoliando e colonizando pobos e territorios. Espoliando e colonizando a natureza.

Apostamos por un feminismo anticapitalista, porque o capitalismo é un sistema contra a vida, a das persoas e a do que nos rodea. Precisamos abandonar un modelo de desenvolvemento que pon por riba o enriquecemento económico ao mantemento da vida. Precisamos pór as necesidades das persoas como centro. Precisamos mudalo todo!

Temos que organizar a sociedade doutro xeito. Temos que colectivizar os coidados! Queremos que todos e todas nos ocupemos. Tamén que as institucións dean resposta a estas necesidades. Queremos que sexa unha cuestión política e económica de primeira orde, garantindo o dereito real de todas as persoas a ser coidadas integralmente, é dicer, con acceso a recursos, con criterios de xustiza social e desde unha perspectiva feminista. Esiximos o dereito a unha vida digna e feliz para todas as persoas! Imos loitar polo que é invisíbel.

Hoxe os coidados son, alén dun labor estigmatizado e oculto, para moitas mulleres unha carga que nos vemos obrigadas a realizar baixo a presión dunha economía destrutiva; para outras son unha escolla irrealizábel por esa mesma economía que non reserva tempos para os coidados…e para outras un emprego precarizado, inestábel e desprestixiado. Neste último caso é indispensábel que os coidados pasen a un primeiro plano, profesionalizando e optimizando este tipo de traballos, dotando a todas as traballadoras do fogar e de coidados dos dereitos laborais e de protección social que nos corresponden, garantindo o acceso a prestacións por desemprego e xubilación, obtendo salarios acordes ao valor do traballo.

Rexeitamos a postura neoliberal de “quen teña os cartos que os pague”. Temos que abolir o actual réxime de empregadas do fogar! Denunciamos a situación de moitas traballadoras internas, moitas delas migrantes, que deixaron a súa xente e a súa terra para vir coidar as nosas persoas maiores e crianzas nunha situación de escravitude detestábel! Mulleres que se atopan en situacións aberrantes que, ao non teren contratos máis que verbais, non teñen posibilidade de obter os papeis de residencia… polo que en moitas ocasións son chantaxeadas con seren entregadas se non asumen condicións deplorábeis.
Esiximos políticas públicas de coidados con cobertura universal, e que por tanto se incremente o número de prazas en centros públicos, garantindo que non existan persoas que fiquen excluídas por falta de recursos.

A realidade galega amosa un país envellecido, cun rural abandonado e sen servizos, que, como intentaron máis unha vez aquí, en Verín, obriga a emigrar a vilas máis grandes onde centralizan os servizos. Un país empobrecido polas políticas neoliberais do Partido Popular mais tamén por un Estado Español que nos quita capacidade para xestionar os nosos bens, para decidir cales son as prioridades nas que queremos investir ou colocar eses recursos que xeramos. Un país cunha lexislación en materia de igualdade avanzada a respeito das políticas de Madrid, mais que non son aplicadas por falta de compromiso do goberno.

A resistencia de Verín é un exemplo. E o seu éxito, unha advertencia. Non nos cabe dúbida que nos últimos anos as reivindicacións feministas afectan as decisións políticas. O que sucedeu nesta vila xa estaba a acontecer en distintos puntos do país: o Hospital da Costa en Burela, o de Monforte… Pouco a pouco todos están a sofrer recortes que obrigan a desprazármonos. Non nos enganemos, se reabriron Verín foi grazas á loita e o compromiso de colectivos feministas, do persoal sanitario, das asociacións de mulleres, das organizacións sindicais e da morea de veciñas e veciños que participaron durante meses en mobilizacións e peches.

Tomemos consciencia de todo o que podemos mudar coa nosa voz conxunta. A nosa loita é imparábel!

Sen coidados non hai vida… diríamos máis, sen coidados hai violencia! Non imos consentir máis violencia contra os nosos corpos. Corpos diversos cos que queremos gozar da vida, da nosa sexualidade. Non imos permitir as discriminacións ás que as mulleres lésbicas, bisexuais e transxénero seguimos sometidas pola nosa orientación sexual e identidade. A falta de información na atención xinecolóxica cara as nosas realidades. A carencia e mesmo censura no ámbito da educación afectiva e sexual. Non apoiaremos nunca feminismos que exclúan a ningunha muller por como está formado o noso corpo. Non aceitaremos discursos transfóbicos. AQUÍ COIDAMÓNOS TODAS E TODES!!!!
Defender o rural tamén é unha reivindicación feminista. As mulleres do rural galego sofremos unha tripla discriminación: traballos desvalorizados que non atopan saída nun mercado cheo de produtos lonxanos e baratos que explotaron mulleres de lonxe e empobreceron as de aquí. Un país envellecido, e que nos leva ás mulleres do rural a asumir cada vez máis responsabilidades en todos os coidados, pola falta de servizos públicos axeitados á realidade galega, ademais de todo o peso de traballo que xa temos por ser as que levamos o peso do rural.
É necesario recuperarmos as comunidades, poñendo en valor as redes que creamos para axudarnos entre a veciñanza, nos distintos traballos da terra nos que nos unimos de xeito solidario e non permitindo que a burocratizacion e centralización dos recursos continúe a atacar este tipo de vida.

A colectivización do coidado ten que ser un modelo e non algo a destruír! Poñendo en valor redes tan solidarias como a das ciganas, que se organizan acompañando e apoiando as súas familias e que non sofren a lacra da soidade nas persoas maiores, algo que na sociedade paia fai estragos, froito en moitas ocasións, dun individualismo feroz.

Queremos reivindicar o vínculo coa Terra! Esiximos soberanía alimentaria! Temos que tomar conciencia do que consumimos, ter en conta os criterios de proximidade nas nosas compras. Defender o medio onde vivimos é imprescindíbel para defender a vida.

O noso territorio, como o noso corpo, son campos de batalla.

Por todo isto e por tantas outras cousas, que trema Verín!!!!!!!!!!!!!!!!!
Que se escoiten ben as nosas voces!

Porque hoxe é un día de reivindicación, de recoñecemento á loita que durante séculos impulsaron as mulleres no rural galego, combatendo o espolio do noso territorio, dos nosos bens naturais. Por iso hoxe moitas de nós levamos posto o mandil, a bata cruzada de cadros, escolléndoa como símbolo e como homenaxe a toda esa rede de produción, de distribución e de consumo ecolóxico, solidario e responsábel. A todo ese traballo invisíbel e infravalorado de coidado das crianzas, das persoas enfermas, acompañándoas desde o inicio ao final das súas vidas, de xeito desinteresado, de balde, levado a cabo por tantas mulleres galegas.

Polas que coidaron do noso territorio e dos froitos do seu traballo!

Polas que nos legaron a loita pola xustiza social e a igualdade!

Polas que plantaron a semente que hoxe agroma como movemento de masas do feminismo galego!

Porque se asumimos o poder da nosa elección como consumidoras, poderemos atacar a engrenaxe do capitalismo, ese sistema que concentra beneficios a costa da apropiación de recursos, o emprego precario e o traballo gratuíto das mulleres.

Hoxe estamos na rúa visibilizando o que fica oculto nas nosas casas, esixindo responsabilidade social e colectiva no coidado do territorio e do medio ambiente, esixindo que se recoñezan os coidados como un ben social.

As galegas sairemos á rúa hoxe, o 8 de marzo e todos os días que faga falta!
Porque temos a forza para conquistar un mundo, porque
SEN COIDADOS NON HAI VIDA. PORQUE MUDANDO O SISTEMA, DERRUBAREMOS O PATRIARCADO!

#Galegas8M

8m2018gal@gmail.com

Para contactar: Apunta-te.

http://galegas8m.gal/

_______

luns, marzo 06, 2017

Em guerra... por Lupe Ces


Por Lupe Ces [*]
05.03.2017


As mans que estam a jogar no taboleiro da guerra, venhem de mover ficha na Suécia. O serviço militar obrigatório volve instaurar-se, dis que por sentir a ameaça rusa. Tramp anúncia um incremento no gasto militar e China fai o mesmo. A extrema direita avança em Europa, essa que nom lhe fai noxo a bombardear povos, levantar muros, recluir migrantes… O jogo da guerra, que percebemos periférico, aumenta a sua intensidade e cada dia cheiramos mais perto a pólvora. Mas hai outra guerra coa que convivemos e nom percebemos como tal, onde aparecem todos os elementos que a definem, armas, corpos e vidas destroçados, campos de refúgio, exílio, terror…, assim no-lo ensinou a inesquecível Begonha Caamanho num artigo aparecido no semanário A Nosa Terra na década dos 90. Esta guerra, é a reacçom violenta do Patriarcado contra as mulheres que o estam a destruir. A propaganda de guerra, passeou estes dias um autobús por Madrid para lembrar que a liberdade nom é possível; a nova arma química, a burundanga, demostrou estas semanas no campo de batalha, a sua eficácia para as violaçons, e a explosom provocada por um comando suicida unipessoal acabou coa vida de María José Mateo García em Redondela. Os partes de guerra a diário falam de vítimas mortais e lesons infringidas polo patriarcado e o seu braço armado, a violência machista. Ninguém sabe com certeza onde está o final do conflito, mas é seguro que miles de combatentes somam-se dia a dia ao exército insurgente que loita contra o Patriarcado. Por cada umha abatida no combate pola liberdade, miles se alçam empoderando-se, reivindicando os seus corpos e às suas mentes. Por cada combatente caída, miles de territórios se conquistam para a liberdade. Imos vê-lo este 8 de Março. Veredes-las polas ruas e cidades do mundo, marchando imparáveis, pelejando cada espaço, cada casa, cada cama, na conquista da liberdade.

[*] Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1958, é mestra, activista social, integrante da Marcha Mundial das Mulleres e da Rede Social de Ferrol Terra. Forma parte do Consello Editorial de Altermundo e do Colectivo Ártabra 21. Participa nas Marchas da Dignidade. Blogue persoal: Caranza free opiniom.
_____________

martes, xaneiro 19, 2016

Concentración para denunciar os asasinatos das activistas kurdas en Turquía - Na Coruña o xoves 21 de Xaneiro, ás 8 da Tarde fronte ao consulado turco


CONCENTRACIÓN DENUNCIA ASASINATOS POLÍTICOS ACTIVISTAS KURDAS


O 8 de xaneiro de 2016 realizouse o funeral de tres loitadoras e compañeiras, Pakize Nayir, Fatma Uyar e Sêve Demir, asasinadas polas forzas de seguridade do goberno turco o 4 de xaneiro en Silopi.

Nós, da Marcha Mundial das Mulleres sentímonos en particular moi golpeadas por este crime.Unha delas, Séve Demir, coordinou os eventos de lanzamento dá 4ª acción internacional da Marcha Mundial das Mulleres en Nusaybin.

Como parte da acción internacional, a Caravana feminista europea foi lanzada no territorio kurdo, estivemos no interior da Turquía para apoiar e reforzar ás mulleres kurdas na súa loita pola autonomía e autodeterminación sobre os seus corpos e os seus territorios. Tamén dando visibilidade ás alternativas construídas pola resistencia das mulleres ao sistema capitalista, colonial e patriarcal.

Para denunciar este asasinato político  chamamos a toda a cidadanía a  protestar fronte ao Consulado de Turquía na Coruña (Linares Rivas, 6) este xoves 21 de Xaneiro ás 20h.
--
'As mulleres decidimos'
Coordenadora Nacional Galega
Marcha Mundial das Mulheres
Marcha Mundial das Mulleres
Rúa Romil, 20, baixo
36202 Vigo-Galiza

Comunicaçom:
http://www.feminismo.info
--
"As mulleres decidimos"

Coordenadora Local de Ferrolterra da Marcha Mundial das Mulleres


Que é a Marcha ?

A Marcha Mundial das Mulleres é un movimento mundial de accións feministas que reúne grupos de mulleres e organizacións que actúan para eliminar as causas que orixinan a pobreza e  a violencia contra as mulleres. Loitamos contra todas as formas de desigualdade e de discriminación sufridas polas mulleres. Os nosos valores e as nosas accións oriéntanse cara un cambio político, económico
 e social. Os mesmos que se articulan ao redor da mundialización das solidariedades, a igualdade entre mulleres, entre mulleres e homes, e entre os pobos, o respecto e a valoración do liderazgo das mulleres e o fortalecemento das alianzas entre mulleres e cos outros movimentos
sociais progresistas.

Información baseada na enviada por:
Marcha Mundial Ferrolterra
-mmmferrolterra@gmail.com-
19 de janeiro de 2016 20:59

______________

Enlace relacionado:

Ártabra 21: Tres feministas e activistas kurdas foron asasinadas o pasado día 5 durante unha intervención das forzas policiais turcas no distritio de Silopi, Lidia Senra pide á Comisión Europea que reaccione xa e que lle esixa ao Goberno Turco que estes asasinatos non queden impunes e que respecte as liberdades civís e os dereitos humanos do Pobo Kurdo
___________________

luns, maio 25, 2015

Concentración: "Paremos o Feminicidio", como en diferentes cidades da Galiza, en Ferrol terá lugar o mércores 27 de maio, ás 19:30hs diante dos Xulgados - Participa !!


CONCENTRACIÓN PAREMOS O FEMINICIDIO 27 MAIO XULGADOS DE FERROL

A COORDENADORA COMARCAL DE FERROLTERRA DA MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES

CONVIDA A SUMARSE Á ACCIÓN COLECTIVA DO FEMINISMO GALEGO: PAREMOS O FEMINICIDIO!!!

QUE TERÁ LUGAR SIMULTANEAMENTE NAS CIDADES E VILAS DO PAÍS

CONCENTRACIÓN DIANTE DOS XULGADOS DE FERROL,
MÉRCORES 27 DE MAIO ÁS 19.30 HORAS

As mulleres seguimos a ser asasinadas, e desde diferentes colectivos e accións feministas do país consideramos que non podemos seguir reaccionando só de xeito illado ante cada asasinato. Hai moitas institucións ás que esixir responsabilidades, entre elas, ao SISTEMA XUDICIAL, ao que consideramos cómplice, tal e como se demostrou no último asasinato machista, acontecido no Hospital de Ourense, onde non se asignaron medidas de protección axeitadas a Isabel, hospitalizada por una agresión, e que logo foi rematada polo que fora o seu home.

Esta acción vaise levar a cabo en diferentes vilas do país, como Ourense, A Coruña, Compostela, Vigo ou Ferrol.

Ademais, esta acción inicia una CAMPAÑA, da que iremos dando boa conta, para esixir responsabilidades no caso concreto de Isabel, última muller asasinada na Galiza.

Marcha Mundial das Mulleres de Galiza

"As mulleres decidimos"


Coordenadora Local de Ferrolterra da Marcha Mundial das Mulleres
mmmferrolterra@gmail.com
http://www.feminismo.info
https://www.facebook.com/marchamundialmulleres.galiza
https://twitter.com/MMMGaliza

Que é a Marcha ?
A Marcha Mundial das Mulleres é un movimento mundial de accións feministas que reúne grupos de mulleres e organizacións que actúan para eliminar as causas que orixinan a pobreza e a violencia contra as mulleres. Loitamos contra todas as formas de desigualdade e de discriminación sufridas polas mulleres. Os nosos valores e as nosas accións orientanse cara un cambio político, económico e social. Os mesmos que se articulan aoredor da mundialización das solidaridades, a igualdade entre mulleres, entre mulleres e homes, e entre os pobos, o respecto e a valoración do liderazgo das mulleres e o fortalecimento das alianzas entre mulleres e cos outros movimentos sociais progresistas.

Enviado por:
Marcha Mundial Ferrolterra
-mmmferrolterra@gmail.com-
25 de maio de 2015 16:21
_________

martes, agosto 26, 2014

En Ferrol, como noutras cidades da Galiza tivo lugar unha concentración de repulsa polo asasinato, por violencia machista, de Mónica Lorenzo López


Ás oito da tarde, na Praza do Concello de Ferrol, comezaba como noutras cidades da Galiza, unha concentración de repulsa polo asasinato machista de Mónica Lorenzo López. As activistas da Marcha Mundial das Mulleres, despregaban unha faixa co lema "Para cambiar o mundo, acabar coa violencia machista", ao redor da cal concentraron-se as persoas que quixeron amosar neste acto a dor, a rabia, a solidariedade, ... que as cousas teñen que cambiar e para que cambien as cousas, hai que combater as causas que orixinan a violencia contra as mulleres. Hai que rematar co Patriarcado.

Mónica Lorenzo fai a sexta muller asasinada na Galiza no que vai de ano e a 37 a nivel de Estado e unha máis de miles en todo o Planeta. Mónica foi asasinada este luns 25 de agosto. Unha muller máis no que vai de ano, vítima da violencia machista que paga coa súa vida a discriminación e a desigualdade que padecen todas as mulleres. Desde a Marcha Mundial das Mulleres chaman "á indignación de toda a sociedade" e que esta "... saia á rúa para rexeitar o cruel asasinato de Mónica e denunciar a violencia machista padecida polas mulleres e exercida contra elas polo feito de selo". A continuación presentamos un vídeo cun detalle do acto de hoxe.


http://youtu.be/rG50ZtGdLzQ


Marcha Mundial das Mulleres

Que é a Marcha ?
A Marcha Mundial das Mulleres é un movemento mundial de accións feministas que reúne grupos de mulleres e organizacións que actúan para eliminar as causas que orixinan a pobreza e a violencia contra as mulleres. Loitamos contra todas as formas de desigualdade e de discriminación sufridas polas mulleres. Os nosos valores e as nosas accións oriéntanse cara un cambio político, económico e social. Os mesmos que se articulan aoredor da mundialización das solidariedades, a igualdade entre mulleres, entre mulleres e homes, e entre os pobos, o respecto e a valoración do liderazgo das mulleres e o fortalecimento das alianzas entre mulleres e cos outros movimentos sociais progresistas.

Web internacional:
http://www.marchamundialdelasmujeres.org/

________________

domingo, marzo 31, 2013

No nome de Elena Dumitro, ... Por Lupe Ces


Por Lupe Ces [*]
30.03.2013


Foi-me dificil atopar nos jornais, nas televisons, nas redes sociais... o seu nome. Ela , Elena Dumitro, fria, sem vida, depois de parir quatro para o mundo, desfazia-se em sangue e frio de baldosa, numha rua da Milagrosa, na cidade de Lugo. A vida roubada a golpe de machada. Ela, Elena Dumitro, dim que é a número 13. Com seguridade ergueu-se esse dia preocupada polo que comer, e querendo que todo fora bem. Nom sabia que ia pagar coa vida essa batalha. Dera moitas. Sabia como começavam e algo nela impedia-a calar e outorgar. Arriscava-se em cada umha delas, às vezes nom moi consciente, de até onde podia ou nom porfiar sem correr muito perigo. Esta última batalha perdeu-na definitivamente. As mans das vizinhas, arrastrando-a longe do campo de batalha nom conseguiram salva-la, tam só coloca-la no espaço público como umha combatente mais, umha combatente abatida.

Hai semanas aparecia nos médios de comunicaçom um inquérito onde se refletia que umha parte da povoaçom opina que a violência machista nom tem soluçom, que é algo inevitável, que sempre existiu. Também opina que as leis aprovadas resultam ineficaces para rematar coa violência machista. Hai algo de sabia intuiçom nestas opinións que vam em aumento, porque as leis, as políticas de igualdade, mesmo a mobilizaçom cidadá que segue a cada assassinato, nom fai albiscar o fim desta violência. Mais ao contrario, parece recrudescer e mostra-se imparável e cruel. É certo que na memória colectiva sempre existiu, mas as altas tasas de suicídio entre os agressores; o assassinato de filhas e filhos menores para infringir a morte em vida, e o incremento do número de moças assassinadas, falam dum fenómeno social com expresons novidosas que quando menos, precisa dum fondo análise ou doutras leituras para a sua comprensom e a sua erradicaçom.

Em todo caso, estamos ante umha batalha cruenta que gera sofrimento, destruçom, feridas e morte. Um guiom que se perpetua e se reproduze em múltiples escenários e na transversalidade social e generacional. Eu afirmo, como o afirmara já hai mais dumha década a feminista galega Begonha Caamanho, que é umha guerra.

Esta guerra, coma todas as guerras, mata. É umha guerra de dominaçom. É a guerra que o Patriarcado livra contra as mulheres do mundo. Umha guerra da que nom se dam partes nem nas grelhas informativas nem nas análises políticas. Esta é umha guerra nom reconhecida, oculta. Nom porque nom se nos informe das mais encarnecidas batalhas, aquelas que incluem soldado-suicida por exemplo, ou porque desde as organizaçons sociais e políticas nom se condenem os feitos e se reivindiquem medidas para luitar contra o que se considera umha “lacra”, senom porque ao nom reconhecer a existência desta guerra, como tal guerra, fai-se umha análise errada em quanto aos mecanismos e recursos que deveram por-se em marcha para conseguir a paz. Umha paz que traia a justiça e a liberdade para as mulheres.

O Patriarcado faz a guerra às mulheres do mundo cum exercito ingente de homens, algumhas mulheres e instituiçons e recursos. Trata-se dumha guerra de dominaçom moi prolongada no tempo. Leva vantaje na guerra psicológica e de propaganda, utilizando médios e centros criadores de opiom e ideológicos. Leva vantaje porque governos, instituiçons religiosas e educativas mostram essa dominaçom como natural ou de orde divina todos os dias. O Patriarcado tem vantaje também nos enfrontamentos corpo a corpo, pois estes campos de batalha som milhons em todo o planeta, mas ao entrarem no terreio do privado fam-se invisibeis, e as mulheres devem dar em solitário essa batalha fronte a um soldado bem armado ideologicamente e às vezes mesmo programado para matar.

As mulheres loitam, rebelam-se contra os péons do Patriarcado. Dam a batalha pola liberdade, contra a injustiça da opressom. A discriminaçom, a escravitude, a submissom, esmaga-as coma umha lousa nas cousas cotiás e nas extraordinárias, em cada minuto cos seus segundos das suas vidas. A sua resposta provoca a violência machista. A chama da liberdade que arde nelas provoca a reacçom da mente machista, do soldado do Patriarcado, para imponher a submissom. Mas essas batalhas dam-nas na mais absoluta soidade. Aí atuam o medo, o sentimento de culpa e a presom social que destroem a autoestima. O Patriarcado vence as mais das vezes nom só porque tem tecidas alianças cos poderosos cos que se retroalimenta para perpetuar-se, senom porque se enfronta a um exército de mulheres desorganizado e dividido em milhons de células de resistência, mas sem a suficiente conexom. Um exército que apenas conta com organizaçons próprias que conformam um inusual movimento social, o feminismo, moi atomizado, que nunca conseguiu a hegemonia social e que nestes momentos a nível planetário conta com poucas alianças e muitos inimigos. Inimigos com tanto poder que mesmo bombardeiam e destroem países inteiros e borram da categoria de cidadania ao 50% da populaçom, mediante leis sharias, leis de família e outras ordenaçons políticas e sociais tam gorentosas para o Patriarcado e tam uteis para o Império agonizante. Inimigos com tanta influência que logram centrar a esperanza dum mundo melhor na eleiçom dum Papa numha das instituiçons mais misogenas da história da Humanidade.

É preciso reformular a estratégia. Som tempos de cambio. Fala-se do fim dum ciclo histórico. Desde o feminismo temos que reflexionar sobre que papel nos toca jogar neste momento de cámbios. Que caminho tomar se queremos que o fim desta guerra chegue quanto antes, e sobre todo, que a sinatura da paz conleve a desapariçom do Patriarcado, que nom à desapariçom dos homens e mulheres que servem nas suas filas. Todo aponta a que essa nova estrategia aponta a dous frontes de luita: a guerra de propaganda ideológica, e a batalha pola deserçom massiva dos homens que servem ao Patriarcado.

Eis quatro puntadas para começar a tecer a peça:
  • Arrincar do discurso feminista a vitimizaçom. Som combatentes, luitadoras pola liberdade, nom som vítimas. Enfrontam-se ao opressor, desafiando a autoridade patriarcal, as normas do poder. Exercem a liberdade de amar, de desamar, de decidir, de opinar, do sem permisso ... som activistas da igualdade, mas som activistas sem consciência de se-lo e sem organizar.

  • Incluir aos homens no compromisso e no activismo feminista, impulsando desde as organizaçons e movimentos transformadores mistos a sua participaçom e visualizaçom nas políticas de igualdade e na elaboraçom de alternativas ao patriarcado. Impulsar a horizontalidade nesta luita, ampliar ao colectivo masculino a falta de hierarquias que sempre praticou o movimento feminista. Criar e fomentar liderazgos masculinos neste campo, impulsando o liderazgo feminino noutros campos de luita muito masculinizados.

  • Reformular o discurso feminista para romper a barreira que separa as activistas das até agora chamadas vítimas. Nem som vítimas, nem todas somos vítimas. Deveremos conformar umha grande irmandade em rebeldia. Criar redes e alianças que visibilizem as resistências. As pequenas e ailhadas, e as mais grandes e colectivas. Animar a que essa resistência nom se faga em ilhamento, senom unindo-se, organizando-se, participando, para estar mais seguras, para medrar, para aprender das resistências das outras.

  • Fortalecer o movimento feminista, impulsando alianças entre os distintos colectivos e participando com voz própria na construçom dos novos sujeitos políticos transformadores que estam a agromar tanto na Europa coma no norte de Africa. Feminismo é democracia, ou se preferimos, nom hai democracia sem o reconhecimento dos direitos do 50%.
[*] Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1953, é mestra, activista social, integrante da Marcha Mundial das Mulleres e da Rede Social de Ferrol Terra. Forma parte do Colectivo Ártabra 21.

Blogue persoal: Caranza free opiniom
____________