Amosando publicacións coa etiqueta Juan Torres López. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Juan Torres López. Amosar todas as publicacións

luns, marzo 16, 2020

O virus e a economía (2): sen respostas ao problema de fondo, ... Por Juan Torres López


Por Juan Torres López [*]
17.03.2020

O que vai conseguir o BCE é lavar os balances dos bancos, rendibilizar o investimento de grandes posuidores de fondo e dar aos bancos unha liquidez que non é seguro que vaia a empresas que o necesiten


Nun artigo anterior (O virus e a economía (1): moito peor do que din) sinalei que a pandemia á que nos enfrontamos (xa recoñecida como tal pola Organización Mundial da Saúde) terá efectos moi graves non só polo que ela mesma implica senón porque vai espertar outros fallos latentes ou medio durmidos no noso sistema económico.

Neste segundo artigo vou expoñer brevemente que sabemos sobre os efectos económicos da pandemia, daquela as cuestións económicas que hai á súa ao redor, as circunstancias nas que se produce, e que son as que van complicarnos a situación nos próximos meses e, para rematar, as razóns polas que creo que as respostas que empezaron a darlle os gobernos e as autoridades internacionais son de momento bastante insuficientes e nalgún caso moi inadecuadas. E ate que poden servir para agravar problemas estruturais da economía mundial.

A pandemia

Neste momento, parece que xa temos algunhas certezas sobre a pandemia:

➤ Primeiro de nada, habemos de ser conscientes de que nos atopamos ante un problema sanitario. Deben ser os científicos e os técnicos da saúde o que nos digan que hai que facer para acabar canto antes con ela.

➤ Parece ser que estes últimos dinnos que esta pandemia producirá un caos sanitario si o número de infectados segue aumentando exponencialmente como o vén facendo ate agora. E que só é posíbel evitar que os contaxios aumenten con medidas tallantes de corentena e distanciamento social.

Xa que logo, o primeiro e máis importante que habería que facer sería axudar a que as autoridades, seguindo os criterios dos expertos sanitarios, fagan o necesario para garantir que deixe de estenderse canto antes.

Con independencia diso, resulta que esta pandemia (como seguramente calquera outra) ten uns efectos económicos e, polo tanto, que require non só un tratamento sanitario senón tamén económico.

O defecto económico será un shock de demanda inmediato: frenazo de gasto privado froito do illamento, aumento de despedimentos e caída de vendas de empresas.

Neste artigo só me vou a referir a eses efectos económicos e financeiros, dando por feito que as autoridades van adoptar as medidas sanitarias máis oportunas para combater a epidemia.

Pois ben, os efectos económicos inmediatos da pandemia son de dous tipos:

➤  a) Un shock de demanda bastante inmediato, é dicir, un frenazo no gasto privado como consecuencia do illamento, do posíbel aumento de despedimentos, da caída de vendas das empresas e do medo ou a reserva da poboación ante o futuro.

Este efecto sobre a demanda caracterízase porque a súa inmediatez e pola rapidez con que se está dando, así como pola asimetría coa que se produce. É dicir, que non afecta por igual nin a todas as persoas ou grupos sociais nin a todas as actividades económicas. Dáse en maior medida nas persoas en situación económica máis precaria, nas que perdan o emprego, nas que non dispoñan de axudas específicas ou colchóns para este tipo de situacións e tamén nos sectores ou actividades vinculadas ao consumo social, aqueles nos que o gasto se leva a cabo en proximidade con outras persoas.

O shock de consumo afectará en maior medida ás persoas en situación económica máis precarias, as que perdan en emprego, as que non dispoñan de axudas específicas e sectores vinculados ao consumo social

O shock no consumo das familias pode durar o tempo que duren as medidas de illamento e o temor ambiental. A recuperación do gasto das empresas está vinculada á do consumo familiar pero tamén a que as empresas volvan ter unha percepción de que a situación vai mellorar efectivamente. E isto, como xa apuntei e comentarei despois, é algo que desgraciadamente non ten que ver só coa evolución da pandemia.

Non é posible saber si a perda de gasto que supoña o shock durante a semanas ou meses en que se produza se poida recuperar. Nunha parte é posible que si, pero o máis seguro é que a maior parte desa perda de gasto (ingreso) se perda e produza un dano duradeiro e, nalgúns casos, ate irreversíbel nalgunhas empresas con menos capacidade de resistencia.

➤ b) Un segundo efecto da pandemia é o shock de oferta que se traduce nunha caída na produción de bens e servizos como consecuencia das baixas laborais, da ruptura das cadeas de aprovisionamento e da caída de vendas que leva consigo menos pedidos subseguintes.

Este shock (paralelo ao anterior) prodúcese tamén moi rapidamente, aínda que os seus efectos poden manifestarse con maior retardo, quizá meses despois, e poida que os custos que inicialmente produce sexan máis facilmente recuperábeis.

Os efectos do shock de demanda poden manifestarse con maior retardo, quizá meses despois, e tradúcese nunha caída de produción de bens e servizos

Algún modelo econométrico que tratou de cuantificar as consecuencias dun shock deste tipo (aínda que circunscrito ao Reino Unido) sinala que si o illamento e as paradas de produción non duran moito (ate un mes) a produción pódese recuperar con relativa facilidade, por exemplo, mediante horas extraordinarias ou novos contratos. Si as corentenas durasen máis de catro semanas o seu custo multiplicaríase por tres e si fose por un trimestre ou máis, o dano sería seis veces maior. No peor dos casos, quizá podería producirse unha caída do 6%, un custo realmente alto, pero non excesivamente dramático (o estudo aquí).

Ate aquí os efectos en xeral previsíbeis dunha pandemia como a que estamos vivindo. Pero o problema coa actual é que se está producindo nunha situación específica: no medio dunha ralentización notábel da economía que viña de fai xa uns meses e dunha serie importante de problemas económicos e financeiros que afectan a ámbitos crave da vida económica.

Iso é o que explica que non esteamos contemplando nin teñamos medo tan só do dano sobre a saúde dunha pandemia ou o dos seus efectos económicos máis ou menos graves, pero sempre manexábeis que acabo de mencionar, senón a posibilidade dunha crise económica e financeira moito maior.

En condicións normais, unha pandemia como a actual non tería por que afundir as bolsas nin paralizar en tan gran medida, como se teme, á economía. Pódeo facer porque, como dixen, coincide con outras circunstancias. E son estoutras circunstancias as que a fan especialmente perigosa a expansión do coronavirus e as que teremos en conta á hora de valorar a eficacia e os efectos das medidas de todo tipo que se estean tomando.

A contorna da pandemia

Noutras condicións, para avaliar os efectos da actual pandemia bastaría con ter en conta as circunstancias anteriores. Pero, como sinalei no artigo anterior, resulta que a pandemia estase producindo nun determinado contexto que, ao meu xuízo, é auténtico determinante do que vai ocorrer nos próximos meses. Concretamente, hai que ter en conta o seguinte:

➤ Aínda que se adoptaron medidas que sen dúbida melloraron a situación, o sistema financeiro non se saneou completamente logo da anterior crise financeira. Moitos bancos seguen tendo graves problemas de solvencia e, ao haberse concentrado moito máis, o sector fíxose aínda máis sistemicamente perigoso.

➤ As bolsas viviron un proceso de excesiva capitalización que provocou un desaxuste estrutural ao alza das cotizacións. A súa situación é moi inestábel e volátil e desde fai meses están mostrando que o seu reaxuste á baixa e en gran magnitude é completamente inevitábel.

➤ Da man do gran poder da banca en todo o planeta, a débeda non parou de crecer nos últimos anos. A global é agora uns 70 billóns de dólares máis elevada que a de fai dez anos e vai acompañada de multitude de burbullas e do mantemento de miles de empresas zombis en todo o planeta.

➤ Como consecuencia de todo iso, nos últimos meses víñase producindo unha ralentización xeneralizada en case todas as economías. Moi particularmente na chinesa e a alemá que actúan de motores dunha boa parte da industria e o comercio mundial, e tamén na de Estados Unidos.

É moi importante ter en conta que esta ralentización tiña a súa principal manifestación na caída da produción industrial e do comercio internacional asociado e, tal e como sinalei no artigo anterior, nunha caída continuada da rendibilidade do capital físico cando o financeiro que se inviste en operacións especulativas proporciona beneficios menos problemáticos e moito máis rápidos e abundantes.

Ademais, tampouco pode esquecerse que estes factores de estabilización inmediata de todo o sistema económico suscítanse no medio doutros transos non menos problemáticos e perigosos, como o estar na antesala dunha nova e profunda revolución tecnolóxica, o incremento continuado da desigualdade, o cambio climático e, dese outro punto de vista, a perda de vigor das democracias.

As respostas inadecuadas

Os gobernos e as autoridades internacionais non foron conscientes desde o primeiro momento da transcendencia económica do coronavirus. Tardaron días ate que recoñeceron que se trataba dun problema extraordinario e entón prometeron tomar medidas. Os ministros de economía do G7 e os responsábeis dos grandes bancos centrais prometeron o 2 de marzo pasado "todas as ferramentas políticas adecuadas" aínda que, iso si, non dixeron entón nada sobre cales poderían ser as que adoptasen.

Máis tarde, e aos poucos, tomarán diversas medidas ante un escenario que, segundo a presidenta do Banco Central Europeo, "recordará a moitos de nós a gran crise financeira de 2008".

As medidas que anunciaron ou tomaron ate o momento poden ser de dous tipos, de política monetaria e de política fiscal, e ao meu xuízo van ser inútiles ou, no mellor dos casos, moi insuficientes polas seguintes razóns.

Medidas de política monetaria

A Reserva Federal de Estados Unidos e o Banco de Inglaterra baixaron os tipos de interese co propósito de producir un impulso á economía. Algo que se espera conseguir porque se supón que con tipos máis baixos pódese incentivar o consumo e o investimento.

Na miña opinión, os resultados desta medida non van ser efectivos por varias razóns. En primeiro lugar, porque non axudan selectivamente á poboación senón que son de carácter xeral. E xa dixen que o shock de demanda caracterízase porque se vai a sufrir de modo moi asimétrico entre os consumidores e empresas.

As baixas de interese dos bancos centrais non van ser efectivas porque non axudan selectivamente á poboación e porque unha baixada de tipos sempre tarde en producir efectos

En segundo lugar, porque unha baixada de tipos sempre tarda en producir efectos (si prodúceos) e tamén sinalei que os dous shock da pandemia son efecto moi inmediato. En terceiro lugar, porque os tipos xa están de seu moi baixos e cando non se ha incentivado o gasto a niveis tan reducidos non se vai a conseguir facelo por máis que se sigan reducindo (algo, ademais, que xa case non se poderá seguir facendo porque están prácticamente en negativo).

En cuarto lugar, porque con tipos máis baixos, os bancos veranse obrigados a prestar máis, pero en condicións de menor solvencia, creándose así un problema engadido. En quinto lugar, porque a caída no gasto non se produciu só por razóns de custo senón de expectativas, de temor ou ata de imposible presenza nos centros de gasto. E, en sexto lugar, porque, como adoita dicirse, a política monetaria a través de cambios nos tipos de interese pode levar o cabalo ao auga, pero non pode obrigarlle a beber. É dicir, pode abaratar o gasto, pero non obriga a gastar.

A compra de accións por parte dos bancos centrais faille un bo servizos aos tenedores de títulos, pero é difícil que iso evite o derrube das bolsas

Para facer fronte á caída das bolsas, a Reserva Federal e outros bancos centrais están dedicando ducias de miles de millóns de dólares a comprar accións. Fanlles así un bo servizo aos tenedores de títulos, pero á vista está que vai ser moi difícil por non dicir imposible que iso evite o derrube das bolsas cando estas están na estratosfera e suxeitas a unha capitalización artificialmente excesiva. Con moitos centos de miles de millóns de dólares pódese frear durante algún tempo a caída pero non que se veñan definitivamente abaixo antes ou despois.

Pola súa banda, o Banco Central Europeo acaba de anunciar outras medidas que non só non van resolver o problema senón que van agravar outros os fundamentais.

Proponse aumentar a compra de bonos nos mercados secundarios e subsidiar aos bancos que utilicen o diñeiro que lles proporcione para dar máis créditos ás pequena e medianas empresas. Pero o feito de que teña que subsidiar a quen dá o diñeiro é a proba manifesta de que nin o propio BCE ten confianza en que as súas medidas teñan os efectos que se propón. É dicir, que o diñeiro que lle dá aos bancos destínese finalmente a incrementar o financiamento aos suxeitos económicos que a necesitan.

O que vai conseguir o BCE é lavar os balances dos bancos, rendibilizar o investimento de grandes posuidores de fondo e dar aos bancos unha liquidez que non é seguro que vaia a empresas que o necesiten

O que vai conseguir o BCE é o mesmo que vén conseguindo ata a data coa súa política de flexibilización cuantitativa: lavar os balances dos bancos quedándose cos títulos lixo, rendibilizar o investimento dos grandes posuidores de fondos e títulos (a costa de aumentar a desigualdade) e, en suma, dar aos bancos máis liquidez que nin moito menos é seguro que vaia a ir destinada ás empresas que o necesiten. E é natural, os bancos non son unha ONG que preste para facer favores a empresas en apertos.

Ata no caso de que esa estratexia do BCE funcionase e os bancos puidesen incrementar o seu negocio prestando máis ás pequenas e medianas empresas, que se conseguiría? Pois simplemente drogar a máis empresas porque o que en realidade necesitan estas non é acumular débeda senón que se solucione o problema estrutural de rendibilidade que as atenaza regularmente e non só nesta conxuntura. Está ben alargarlles un pouco a vida pero non sería máis lóxico suscitarse que vivan sen necesidade da respiración asistira que significa a súa débeda crecente?

Por outra banda, o Banco Central Europeo faille outro par de favores á banca que para nada van servir para mellorar a situación das empresas e os consumidores afectados polo coronavirus: aprazar a realización de test de stress e relaxar os requisitos de capital da banca. É dicir, que o BCE vai permitir que aumente o risco sistémico da banca sen que a cambio garántase que as axudas que poida recibir destínense efectivamente a financiar a quen agora poidan necesitar liquidez puntualmente. E iso é sumamente chocante. Cando as cousas vanse a poñer difíciles non é cando máis debería coidar o BCE de que os bancos sexan máis liquides e teñan maior fortaleza de capital?

Non direi que todas estas medidas non teñan efecto positivo algún, que poden telo nalgunhas casos. Pero si que son completamente inútiles en comparación coa magnitude do problema que se ten por diante.

Os gobernos, por exemplo, van seguir tendo un respiro co programa de compra de bonos do BCE, pero seguirá sendo a costa de aumentar a súa débeda e de quedar sometidos á presión dos mercados mentres non se tomen medidas complementarias para limitar o poder dos grandes fondos especulativos.

Medidas de política fiscal

Tanto o goberno de Estados Unidos, sobre todo, como os doutros países anunciaron rebaixas de impostos para facer fronte aos dous shocks da pandemia.

É evidente que iso reduce os custos das empresas e a carga que soportan os consumidores. Aínda que en diferente medida, segundo cales sexan finalmente os impostos que desaparezan. E iso pode esconder (como case sempre que se di que baixan os impostos) medidas que só beneficien aos máis ricos.

Pero, ata con independencia disto último, reducir impostos non é o máis adecuado para frear os efectos tan problemáticos que vai ter a pandemia por varias razóns.

Como dixen, necesítanse medidas discrecionais e non generalistas posto que eses efectos maniféstanse de modo moi diferente nos distintos grupos de poboación e actividades económicos.

As baixadas de impostos como resposta poden producir efectos colaterais moito peores, como a redución de gasto público ou o maior endebedamento, moi perigoso cando hai que reforzar servizos públicos

Con carácter xeral, as recadacións impositivas xa actúan como estabilizadores automáticos, é dicir, que reducen a carga fiscal cando as cousas van mal sen necesidade de que se tomen medidas complementarias. Pero o que pode ocorrer con estas baixadas de impostos que se anuncian é que se produzan efectos colaterais moito peores.

Por exemplo, a redución de impostos vai obrigar a reducir gastos públicos (ou a endebedarse máis) o cal é moi prexudicial cando se está no medio dunha pandemia e hai que reforzar a actuación dos servizos públicos (o máis recente informe -aquí- sobre os posibles efectos do coronavirus conclúe dicindo que o principal que hai que facer no futuro inmediato é fortalecer a sanidade pública).

Algúns países (Xapón, Corea, Italia, por suposto Chinesa, e España, aínda que aquí sen demasiada concreción ata o momento) anunciaron programas de gasto público inmediato pero estes programas, aínda que imprescindibles, non son completamente efectivos en calquera condición. Deben dirixirse exactamente a poboación e ás empresas máis afectadas e, aínda que son necesarios para paliar o dano do shock de demanda, non van poder resolver os problemas ao lado da oferta. Ademais, vanse a dar en países cun nivel de débeda xa elevada, de modo que desde o primeiro momento van supoñer un custo de financiamento adicional para os gobernos que pode ser moi perigoso a pouco que se vaia saíndo da pandemia.

Particularmente torpe e imitada neste aspecto é a medida anunciada por parte da Unión Europea no sentido de que vai alixeirar ou flexibilizar as condicións de estabilidade orzamentaria. Aínda que iso pode posibilitar formalmente aumentar o gasto, é evidente que o que non evita é que aumente a débeda e o peso que haberán de soportar os gobernos. Como explicarei no próximo artigo é algo moi diferente o que se necesita en material de política de gasto.

En canto ás medidas deste tipo, tamén hai que subliñar que é evidente que non se atopan ao alcance de todos os países, de modo que se van a provocar novos desequilibrios financeiros internacionais que van a dificultar a adopción de medidas justamente cando o que se ten en fronte é o resultado dunha globalización desgobernada, asimétrica e sen gobernanza que non sexa a que impoñen os intereses dos grandes grupos empresariais e financeiros.

Na Unión Europea é impensable que poidan ser efectivos uns programas de gasto que non sexan resultado dunha estratexia común e do financiamento de Banco Central Europeo

No seo da Unión Europea, en concreto, é impensable que poidan ser efectivos programas de gasto fronte á pandemia que non sexan o resultado dunha estratexia común e do financiamento do Banco Central Europeo.

Tamén hai que sinalar que ata os programas de gasto a través de axudas que estean ben dirixidos cara a quen soporten a principal carga da pandemia poden ser, desgraciadamente, bastante ineficaces si o que se produciu é un cambio no comportamento de gasto como resultado non só da carencia de ingreso senón das expectativas ou o temor. Coa actitude tan pouco transparente e cómplice dos gobernos, sen liderados democráticos potentes, sen credibilidade e co rexeitamento actual da poboación cara á clase política nin sequera con maiores axudas públicas vaise a recuperar a confianza necesaria para que aumente o gasto a cortísimo prazo, como sería necesario.

Salvar as vidas é o primeiro. Pero hai que evitar tamén o desastre económico e financeiro

Cando pasa o que está pasando, cando hai miles de vidas en perigo o primeiro debería ser salvalas. E para iso o principal, como dixen ao principio do artigo, é seguir as directrices dos expertos en medicina e epidemiología. Creo que é imperativo pechar filas cos gobernos que tratan de seguir as súas instrucións. Pero a miña obrigación como un modesto analista da economía é sinalar que a pandemia comporta outro perigo: que se desencadee un crise económica e financeira mundial que destrúa miles de empresas, millóns de empregos e riqueza en todo o mundo.

As autoridades empezaron a ser conscientes de que a pandemia tamén é un perigo económico e financeiro, pero as súas medidas serán absolutamente ineficientes

Ao meu xuízo, iso é posible porque as autoridades veñen tomando medidas equivocadas desde fai anos que crearon fallos moi perigosos no sistema económico. Ou, máis que equivocadas, que só buscan o beneficio dunha minoría.

Agora empezaron a ser conscientes de que a pandemia non é só un perigo sanitario senón tamén económico e financeiro e están tomando medidas. Pero a miña tese é que esas medidas, como tratei de explicar, van ser ineficaces para evitar esas consecuencias fatais da pandemia sobre as economías. Non digo que vaian ser completamente inútiles, pero si absolutamente insuficientes.

Por razóns moi sinxelas de entender:

➤ Si non estivésemos no medio dunha ralentización xeneralizada, o shock de oferta resolveríase nunhas semanas.

➤ Si as bolsas non estivesen sobre unha bomba especulativa non estariamos correndo o perigo de que a pandemia sexa unha faísca que as fai saltar levando a crébaa a miles de empresas e inversores.

➤ Si non se produciron os recortes tan nefastos en investimento público os sistemas sanitarios non estarían tan ao bordo do colapso.

➤ Si non se dese prioridad á investigación militar ou a que está vinculada cos grandes intereses comerciais ou á que é simplemente especulativa e inútil, teriamos antes vacunas e medidas preventivas.

➤ Si non aumentase tanto a desigualdade e non se houbesen case desmantelado os sistemas de protección social non habería miles de persoas sen poder estar en cuarentena ou sen poder facerse a proba para saber si están infectadas.

➤ Si non se deu privilexios fiscais e de todo tipo ás ganancias especulativas e financeiras, a rentabilidad das empresas que xeran actividade produtiva e emprego non caería, provocando a ralentización que viñamos sufrindo.

➤ Si non se estableceron políticas de austeridad tan nefastas, os gobernos non estarían agora a bordo do precipicio por ter que facer fronte a gastos imprescindibles para salvar a vida de miles de persoas.

➤ Si non se consentiron que os banqueiros que provocaron a crise anterior saísense coa súa, agora teriamos un sistema financeiro capaz de financiar a empresas e consumidores en apertos.

Que ninguén se engane. A expansión dun virus que contaxia e enferma por centos de miles de persoas é sempre un drama, pero o que está ocorrendo co coronavirus e o que vai ocorrer non é a súa consecuencia directa. É o resultado das políticas que se veñen aplicando nos últimos anos. É certo que as medidas que se están anunciando comportan certa excepcionalidade pero mentres non se reviertan a lóxica dominante para aplicar outras sobre principios ben diferentes será imposible evitar o desastre que se aveciña e os que virán despois. Afortunadamente, hai alternativas e delas falarei no seguinte artigo.

13/03/2020

#Coronavirus

[O virus e a economía (I): moito peor do que parece]



[*] Juan Torres López (Granada, 1954), Licenciado en Ciencias Económicas e Empresariais na Universidade de Málaga, Doutor en CC. Económicas e Empresariais desde 1981, catedrático na Universidade de Sevilla no Departamento de Análise Económica e Economía Política. Escritor e investigador. | e-mail: juantorres@us.es | web: www.juantorreslopez.com
Teléfono: +34954554469  | Dirección postal: Departamento de Análisis Económico y Economía Política. Facultad de CC. Económicas y Empresariales
Avda. Ramón y Cajal, 1. 41018 Sevilla.

Enviado por:
Juan Torres López
-envios@juantorreslopez.com-
14 de março de 2020 22:49

_______

domingo, marzo 15, 2020

O virus e a economía (1): moito peor do que parece, ... Por Juan Torres López


Por Juan Torres López [*]
15.03.2020


O experto considera que está crise terá "consecuencias e custos": "Dependerá do tempo dure a alarma e do frenazo da actividade que produza"

Un simple virus pode poñer en solfa ao mundo enteiro? Unha economía mundial tan potente e asentada pode estar en perigo por esa causa? Pódense vir abaixo as bolsas só polo efecto da propagación dun virus? Que está pasando e que pode pasar, por que tanta alarma?

É normal que a maioría da xente se faga este tipo de preguntas pero temo me que as respostas que se están dando son confusas e que xeran máis dúbidas das que resolven.

Sobre a epidemia, o certo é que aínda non se sabe ben cal pode ser a súa verdadeira magnitude. Parece ser que si se aplican medidas de illamento e hixiene que eviten a súa propagación, sobre todo a persoas especialmente vulnerábeis, en moi poucas semanas poderíase frear a súa expansión sen que se produza un efecto especialmente dramático. Iso é o que parece que ocorreu en China, grazas a que alí hai un sistema de toma de decisións moi centralizado, ditatorial, e onde se puideron aplicar recursos millonarios para illar á poboación. Pero é difícil que se poida actuar do mesmo xeito noutros países, de modo que non se pode descartar un contaxio exponencial que afecte a millóns de persoas nunhas cantas semanas.

Diferentes estudos realizados nos últimos anos sobre os efectos económicos deste tipo de epidemias permítennos saber algunhas cousas. Primeiro, que é seguro que o que está pasando terá consecuencias e custos; segundo, que o seu efecto final dependerá do tempo que dure a alarma e da freada da actividade que produza; e, terceiro, que só si se actuase con gran ineficacia e alcanzásese un nivel de mortalidade agora mesmo posiblemente impensábel (máis 15 millóns de mortos ao ano), quizá se produciría un custo que comezaría a ser máis ou menos equivalente ao que supuxo a última gran crise.


Malia iso, ao meu paréceme que o perigo ao que nos enfrontamos non é a difusión dun virus nin aínda que este fose moito máis letal do que agora podamos imaxinar que chegue a ser o coronavirus no peor dos casos.

O problema grave que temos diante dos nosos narices e ao que non lle estamos dando a importancia que ten é a situación na que se atopa o sistema no que vivimos, o capitalismo dos nosos días. Un sistema complexo que ten propiedades que lle fan funcionar dun modo moi específico.

Estes sistemas, como o capitalismo, son imprevisíbeis e permanentemente inestábeis, e por iso é polo que sexa moi difícil predicir cal será a súa evolución. Pero si sabemos, con todo, algunhas cousas importantes sobre o seu funcionamento e evolución e, sobre todo, sobre o que pode facer que colapsen.

Sabemos, por exemplo, que os sistemas complexos como o capitalismo viven ao bordo ou expostos permanentemente ao fallo sistémico e fatal, que tenden constantemente á crise e que están sempre en perigo de colapsar, precisamente porque a súa complexidade non é outra cousa que inestabilidade e desorde.

Pero, ao mesmo tempo, tamén sabemos que a gran probabilidade de fracaso, de fatalidade, que acompaña a calquera sistema complexo fai que xeren no seu seo constantes e potentes elementos de protección. Por iso poden resultar moi seguros malia ser, ao mesmo tempo, moi propensos ao colapso. Precisamente por iso.

En segundo lugar, sabemos tamén que os sistemas complexos case nunca colapsan polo efecto dun só fenómeno. Para que se produza un fallo total, sistémico, fatal, para que colapsen, é necesario que concorran diferentes fallos ao mesmo tempo.

E é moi importante saber que estes sistemas funcionan sempre en condicións degradadas, é dicir, con moitos fallos latentes que é imposible erradicar, ben porque se descoñecen, porque non compensa ou porque non se quere asumir o custo de eliminalos en todo ou en parte.

As consecuencias disto que sabemos sobre os sistemas complexos son de aplicación ao que está pasando coa epidemia do coronavirus.

En primeiro lugar, que é moi difícil que resulte tan fatal como se está crendo. O sistema estase defendendo do "fallo" no seu funcionamento que supón o coronavirus con mecanismos do propio sistema que son seguramente moito máis potentes dos que serían realmente necesarios para evitar que se converta nun perigo global ou letal. E, como dixen, é moi alto improbábel, por non dicir, imposíbel, que o sistema no seu conxunto se vexa afectado fatalmente por un só fallo ou factor.

Pero, en segundo lugar, hai algo que é moito máis preocupante.

A epidemia do coronavirus constitúe un fallo engadido no sistema que si se contempla linealmente pode parecer pouca cousa. Pero que pode resultar de efectos moi graves si tense en conta que a súa presenza muta a condición do sistema no seu conxunto porque interactúa con outros dos seus fallos latentes. É dicir, o coronavirus é realmente perigoso non polo que supón en si mesmo senón porque aumenta moito a degradación do sistema no seu conxunto, en moita maior proporción da que correspondería á súa illada natureza de epidemia sanitaria.

Ao meu xuízo, a extraordinaria gravidade do coronavirus non é o dano que produciría unha epidemia si puidésese contemplar illadamente, senón a aceleración do efecto degradante ou destrutor dos demais fallos que estaban máis ou menos contidos ata agora.

Xa escribín fai uns meses que se estaba xestando unha crise de moitas frontes pero que -a curto prazo- tiña tres manifestacións ou vías de expansión principais: as bolsas, que alcanzaron unha sobrevaloración disparatada que as leva a estalar antes ou despois; a débeda en crecemento insostíbel; e o bloqueo da oferta como consecuencia da continua caída da rendibilidade do capital material en favor do beneficio financeiro.

Os problemas que pode traer agora a propagación do coronavirus teñen que ver xustamente con esa crise de oferta que xa nos últimos meses se estaba producindo en case toda a economía mundial en forma dunha desaceleración relativamente atenuada.

Agora, as respostas que inevitabelmente van ter que adoptar os gobernos para evitar o contaxio van bloquear aínda máis a oferta e as súas consecuencias van ser varias, pero todas con algo en común: reactivar os fallos ate agora latentes ou adormentados.

As respostas que inevitabelmente van ter que adoptar os gobernos para evitar o contaxio van bloquear aínda máis a oferta e as súas consecuencias van ser varias

➤ En primeiro lugar, vai diminuír a produción, vanse a desarticular as canles de fornezo e distribución, van producirse carencias de aprovisionamento a escala global e a crise empresarial vai xeneralizarse, diminuíndo moito máis a rendibilidade do capital que move os motores da economía produtiva. A crise de oferta vai ser moi forte.

➤ En segundo lugar, vai aumentar a débeda empresarial e a dificultade para facerlle fronte por parte de miles de empresas, especialmente polas "zombis" que ate agora estiveron mantendo a súa actividade a base de máis débeda, pero sen xerar beneficio suficiente.

➤ En terceiro lugar, o cambio de expectativas, a posibilidade de que se produzan crebas en cadea e movementos extremos por parte das autoridades en materia de gasto e intervención financeira, van producir un caos bursátil da man das operacións automatizadas, dos algoritmos que utilizan os grandes fondos especulativos. As bolsas, como xa anticipei, son agora mesmo o eslabón máis débil e volátil do capitalismo, estaban a piques de saltar e o virus vai facer que estalen sen remedio.

➤ En cuarto lugar, todo iso vai afectar ao sector financeiro que perderá negocio liquide e freará o financiamento, amplificando os problemas anteriores, cando non sufrindo el mesmo unha nova crise financeira.

➤ En quinto lugar, a intervención das autoridades vai ser bastante complicada e pouco efectiva porque agora non se trata de impulsar a demanda inxectando capacidade de gasto (que fará falta) senón de poñer en pé a oferta, e iso é moito máis difícil cando as empresas pechan e as redes produtivas boquearonse.

➤ En sexto lugar, non descarto que, precisamente polo bloqueo da oferta, se produza un rebrote inflacionario que poñería aos bancos centrais ante un dilema terrible, pois estarían obrigados a frealo. E entón estará por ver como poderán soprar e sorber ao mesmo tempo, é dicir, facer política expansiva e contractiva á vez.

Si non se toman medidas drásticas para evitar os contagios, si non se illa á poboación, a expansión da pandemia é case segura e esa expectativa de crise paralizaría a actividade. Pero a cuarentena e o illamento tamén a freará sen remedio. Non hai saída. Pero o problema non é o virus, senón un sistema complexo no que un fallo aparentemente sen demasiada importancia pode reactivar outros fallos ate agora latentes ou medio controlados. E é esa conxunción de factores o que vai crear unha situación nova e que representa un perigo moi serio.

Si os fallos latentes diversos fanse expresos e si a súa aparición coincidente convérteos nun fallo único e estrutural, ímonos a enfrontar a un problema económico ate agora descoñecido na época do capitalismo globalizado e neoliberal.

E as receitas que os gobernos e as autoridades monetarias viñeron utilizando non lles van a servir. Agora terían que pensar "ao revés" de como o fixeron ata agora desde fai décadas e iso non lles vai a resultar fácil. Non teñen solucións porque nin sequera se poden imaxinar cal é a natureza do problema que teñen por diante. Por iso é polo que están desorientados e sen saber ben que facer.

O virus é a pequena bolboreta da teoría do caos: o suave movemento que producen as súas ás nunha esquina do planeta estase empezando a traducir nunha tempestade a miles de quilómetros. A xente intúeo con máis sabedoría que os políticos e economistas que seguen crendo que só se trata de tomar medidas sanitarias acompañadas doutras cantas económicas convencionais, cando o perigo verdadeiro está noutro lado, nos fallos estructurales do sistema que o virus pode reactivar xa.

Falarei de alternativas no seguinte artigo pero anticipo a principal: é obrigado que vivamos doutro xeito.

10/03/2020


Publicado en lapoliticaonline.es  | 12 de marzo de 2020.



#Coronavirus


[*] Juan Torres López (Granada, 1954), Licenciado en Ciencias Económicas e Empresariais na Universidade de Málaga, Doutor en CC. Económicas e Empresariais desde 1981, catedrático na Universidade de Sevilla no Departamento de Análise Económica e Economía Política. Escritor e investigador. | e-mail: juantorres@us.es | web: www.juantorreslopez.com
Teléfono: +34954554469  | Dirección postal: Departamento de Análisis Económico y Economía Política. Facultad de CC. Económicas y Empresariales
Avda. Ramón y Cajal, 1. 41018 Sevilla.

Enviado por:
Juan Torres López
-envios@juantorreslopez.com-
14 de março de 2020 22:49

_______ _______

domingo, xullo 08, 2012

Benefician á Banca, reprimen ao Pobo, a política de Rajoy e do goberno dereitista do Partido Popular -PP - Vídeo

Man dura co pobo, man esquerda cos banqueiros (Declaracións a RT TV) 7 de xullo de 2012

Os feitos demostran que, por parte de autoridades europeas e o FMI, como sempre ocorreu, non hai ningunha vontade de ser xenerosos, de ser condescendentes, de buscar solucións que poidan beneficiar aos pobos. Neste aspecto teñen unha man durísima. Téñena moi branda, téñena de seda cando se trata de apoiar aos bancos, de salvar aos banqueiros (…) O arma que ten o pobo grego é poñer fin ao pago da débeda ata que non se renegocie”.



[*] Juan Torres López, Granada -1954, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web "Ganas de Escribir" -www.juantorreslopez.com- e coordena a páxina web dedicada a información económica -www.altereconomia.org-

Enviado por:
Juan Torres López
-envios@juantorreslopez.com-
8 de julho de 2012 10:01
________

luns, xuño 11, 2012

Rescate á banca española, ... Por Juan Torres López - videoblog



Juan Torres López [*]
11.06.2012


Neste videoblog, Juan Torres explica as orixes e causas da actual situación da banca española, a complicidade dos partidos políticos, as mentiras que se dixeron e as verdades que non se din sobre este rescate á banca. Juan Torres López é Catedrático de Economía Aplicada na Universidade de Sevilla e membro do Consello Científico de Attac España.

ATTAC_TV


http://vimeo.com/43806034#at=0


[*] Juan Torres López, Granada -1954, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web "Ganas de Escribir" -www.juantorreslopez.com- e coordena a páxina web dedicada a información económica -www.altereconomia.org-


Enviado por:
ATTAC.TV
-attactv@gmail.com
11 de junho de 2012 20:28

_________

mércores, maio 09, 2012

Un compendio imprescindible para saber o que está ocorrendo no mundo e por que: “O Casino que nos goberna. Trampas e xogos financeiros ao claro”. Novo libro de Juan Hdez. Vigueras, ... Por Juan Torres López

O casino non financia a economía real senón que especula cos produtos que crea. E imponse aos países porque consegue que os gobernantes fagan o que queren os xogadores (a banca, os fondos especulativos...) en lugar de atender as demandas dos seus cidadáns. Como? Pois, mediante trampas e xogos financeiros que crean riscos enormes e incontrolados, como se revela neste novo libro ao claro, analizando noticias e datos reais e descifrando o argot propio do sector.

Por Juan Torres López [*]
09.05.2012


O Casino que nos goberna. Trampas e xogos financeiros ao claro”. Novo libro de Juan Hdez. Vigueras [**].


Este último libro de Juan Hdez. Vigueras, membro do Consello Científico de ATTAC España e posiblemente o autor español que mellor coñece o mundo financeiro na sombra, é un libro “maior”, no sentido de que supón un compendio imprescindible para saber o que está ocorrendo no mundo e por que. E até para poder aventurar con acerto o que vai ocorrer si non se lle pon remedio pronto a todo o que Vigueras ensina no seu libro.

Toda a obra está escrita cunha gran información e con extraordinaria claridade, de modo que calquera persoa, por pouco que sexa o que saiba de economía, pode decatarse perfectamente con ela de como se levan a cabo os investimentos máis sofisticados, cales son as trampas máis escuras dos financeiros e dos procedementos que se utilizan para gañar diñeiro a velocidade extraordinaria no casino, como di o autor, que nos goberna. E, por suposto, para entender as claves que permiten tamén deducir por que as autoridades son tan remisas a poñer trabas a todo este tinglado, malia que conleva unha extraordinaria inseguridade e un perigo que puidemos comprobar moi claramente nos últimos anos de crise económica.

O libro está dividido en tres grandes partes. A primeira (Casino, xogadores e xogos) está dedicado, como o seu título indica, a presentar aos protagonistas do xogo e os principais instrumentos que utilizan para poñer as ruletas en movimento. É moi interesante porque se trillan os conceptos e os procesos con detalle pero sen necesidade de recorrer a explicacións retóricas nin tan confusas como as que adoitan utilizarse nos libros de finanzas convencionais. E, sobre todo, porque descobre o que estes non se atreven a desvelar.

A segunda parte (A ampliación do casino) lévanos a coñecer como os xogadores estenderon o xogo a campos que calquera podería pensar que, pola súa enorme transcendencia para a vida humana ou a subsistencia do planeta, quedarían á marxe do furor especulativo da nosa época. Con igual precisión que na primeira parte analízase a especulación cos alimentos básicos, co petróleo, coas armas, co cambio climático ou coa débeda pública, mostrando non só as claves dos métodos que se utilizan senón as consecuencias que teñen sobre o sistema social e o risco que acumulan sobre a economía, así como o custo de oportunidade que leva consigo que os recursos se dediquen a estas actividades improdutivas e tan perigosas.

A última parte (Os reguladores do casino na sombra) é tamén fundamental para coñecer o entramado das finanzas da nosa época. Vigueras analiza como e por que os gobernos renunciaron a exercer a súa autoridade no mundo das finanzas, ou mellor dito, como as puxeron ao servizo dos xogadores e demostra que logo de tantas declaracións grandilocuentes hai unha asunción plena do credo neoliberal que dá plena liberdade aos especuladores.

A análise das axencias de cualificación mostra como se converteron de fato nas verdadeiras reguladoras do sistema sen renunciar para iso a cometer todo tipo de malas prácticas e enganos. E os dous capítulos finais dedícanse a comentar as normas contables ad hoc que se van establecendo para que os xogadores poidan actuar sen problemas e con todo tipo de facilidades, e á deficiente regulación bancaria internacional mediante os acordos de Basilea que en realidade non fan senón someterse ao que reclaman os grandes bancos privados.

Xa terminando a obra (p. 426) o autor cita a famosa frase que Mayer Armschel Rothschild dixera en 1791: “Deixádeme que emita e controle a moeda dunha nación e non me importará quen faga as leis”. O que se comproba ao terminar de ler o libro é que o soño do fundador da dinastía fíxose realidade.

[*] Juan Torres López, Granada -1954, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web "Ganas de Escribir" -www.juantorreslopez.com- e coordena a páxina web dedicada a información económica -www.altereconomia.org-


Enviado por:
Juan Torres López
-envios@juantorreslopez.com-
9 de maio de 2012 10:05
http://juantorreslopez.com/
_____________


 [**] Juan Hdez. Vigueras, é doutor en dereito e membro do Consello científico de Attac-España e da rede mundial de ONGs, asociacións e expertos Tax Justice Network. traballou como directivo de gran empresa e profesor universitario de posgrado. No seu faceta de escritor especializouse na crítica política da desregulación dos mercados financeiros globalizados.

É autor, entre outros libros, dos paraísos fiscais. Como os centros offshore socavan as democracias (2005); O trasfondo dos paraísos fiscais (2006); A Europa opaca das finanzas. E os seus paraísos fiscais offshore (2008) e Ao rescate dos paraísos fiscais. A cortina de fume do G-20 (2009).  colaborou durante anos, como analista de asuntos político-financeiros, nas revistas Cambio 16 e Cadernos para o Diálogo; e actualmente colabora regularmente no diario Público, a revista mensual Temas para o debate e en diversas revistas digitales. Mantén tres blogs dedicados á análise crítica da actualidade europea e do G-20:



http://youtu.be/EO5YzXGZ1M0


O casino que nos goberna é o traballo de Juan Hernández Vigueras que intenta analizar o tema do por que mandan os mercados logo de catro anos desde o inicio da crise e tralo fracaso dos gobernantes, que pasaron da resolución política ao sometimiento a "os mercados" aplicando políticas que os propios cidadáns rexeitan. Os mercados financeiros, segundo cóntanos o seu autor, van moi por diante da capacidade dos líderes políticos para entendelos, para supervisalos e moito menos para controlalos. De modo que para a maioría de nós as cousas están así: baixou o nivel de vida e afiánzanse quen intentan convencernos de que non hai alternativa.
___________________________

domingo, abril 01, 2012

Os Orzamentos do PP, ... Por Juan Torres López



Por Juan Torres López [*]
01.04.2012


O goberno de Mariano Rajoy atrasou a presentación dos Orzamentos Xerais do Estado até xusto despois de que se celebrasen as eleccións andaluzas co evidente propósito de que seguir enganando aos cidadáns dicíndolles o contrario do que tiña pensado facer. Como se sabe, non lle serviu de moito e o Partido Popular non vai gobernar en Andalucía, que era o que se buscaba. Agora, por fin, sabemos o que se propón facer o Goberno.

De momento só coñecemos as grandes liñas dos ingresos e gastos de Estado pero creo que son suficientes para chegar, nesta primeira valoración de urxencia, a algunhas conclusións fundamentais.

Ingresos

Malia que se di que o seu propósito principal é conter o déficit, o Goberno actúa moi timidamente sobre a recadación de ingresos cando neste aspecto estamos moi por baixo dos niveis potenciais que permitirían ter moito máis desafogo nos gastos. De feito, os Orzamentos non contemplan subidas no IRPF (xa se fixo o 30 de decembro) nin no IVA que son os impostos con maior capacidade recadatoria (aínda que non cabo descartar que o fagan ao longo do ano). Tampouco contemplan subidas en impostos sobre a gasolina que, ademais de maior capacidade recadatoria, poden modificar pautas de consumo e incentivar o uso doutro tipo de transportes.

Os Orzamentos si contemplan unha serie de modificacións no Imposto de Sociedades limitando as deducións e reformando o sistema de pagos fraccionados orientadas a aumentar a súa recadación. O inicio dunha reforma deste imposto pode considerarse positiva pero as medidas que prevé adoptar o executivo son tímidas e insuficientes e poden terminar por prexudicar ás pequenas e medianas empresas cando son as grandes e as entidades financeiras as que evitan pagalo en moito maior proporción.

Segundo os técnicos do Ministerio de Facenda, este imposto ten “vías de escape” que permiten que as grandes empresas reduzan o tipo nominal do 30% até o 17% ou até o 16,08% que pagan de media as 105 maiores entidades de crédito, fronte o 22% que pagan a maior parte das microempresas ou o 20% das pequenas empresas.

Cos cambios neste imposto que se aprobaron, o executivo pretenden incrementar a recadación en 5.350 millóns de euros. Pero paréceme unha estimación moi posiblemente esaxerada porque se basea nunha previsión do crecemento previa do PIB que está moi sobrevalorada e por encima do que realmente rexistrarase en 2012, sobre todo, logo destes orzamentos como despois comentarei. Con todo, si adoptouse unha medida como a que propoñen os técnicos do Ministerio (un tipo impositivo do 35% para bases impoñibles a partir do millón de euros de beneficios) poderíanse recadar 13.900 millóns de euros. É dicir, máis, só coa reforma dun só imposto, do que o goberno pretende recadar reformando IRPF, Sociedades e outros especiais (12.314 millóns de euros).

Outra das medidas aprobadas para aumentar ingresos e reducir gastos é a subida e xeneralización das taxas xudiciais. Pero na miña opinión trátase dunha medida que en términos relativos non ten un gran efecto recadatorio senón (como todos os mecanismos de copago), un menor recurso á Administración de Xustiza só das rendas máis baixas, o que é manifiestamente inxusto. E até pode xerar gasto adicional si impulsa a recorrencia ao sistema de xustiza gratuíta que presenta moitas imperfeccións e lagoas e que quizá debería ser revisado para garantir que se aplique con auténtico sentido da xustiza.

Unha amnistía fiscal aos defaudadores

Finalmente, no capítulo de ingresos o Goberno aprobou unha regularización que é unha auténtica amnistía fiscal. Por certo, do mesmo tipo da proposta por Rodríguez Zapatero e que Rajoy e outros dirixentes do PP, coa súa habitual demagoxia, descualificaron no seu día.

O que se persegue con esta amnistía, segundo o Ministro de Facenda, é que afloren capitais até agora non declarados e para iso contempla dúas vías ou procedementos. Unha, destinada ás sociedades de maior tamaño que até agora viñesen tributando (ou mellor dito, que viñesen non tributando) nos chamados “países de reducida tributación”, é dicir, nos paraísos fiscais, ou que obtiveron alí dividendos ou rendementos do capital. O Goberno aprobou que si se repatrian eses rendementos só terán que tributar ao 8%.

A outra vía ofrece ás persoas físicas ou xurídicas que afloren rendas, bens ou dereitos até agora non declarados no IRPF, Imposto de Sociedades ou Imposto sobre a renda de non residentes unha tributación ao 10% e, ademais, que os poidan declarar con confidencialidade e discreción.

Por moito que estas amnistías poidan traer de ingresos (que non os adoitan traer en grandes cantidades porque só adoitan recorrer a ela os defraudadores minoristas e non os maioristas da fraude) representan sempre unha terrible inxustiza, unha rendición dos gobernos ante os delincuentes, unha falta de patriotismo e, no plano económico e financeiro, a renuncia a perseguir como se debe a quen estafan á sociedade e incumpren as leis. Os cidadáns deberían condenala e repudiala porque simplemente vai significar que o goberno que a aproba acepta como principio que uns haxan de cumprir coas nosas obrigacións fiscais e outros non.

Gastos

No capítulo de gastos é onde se contemplan as medidas máis drásticas (o Ministro de Asuntos Exteriores cualificounos como “presupostos de guerra”), e aínda que de momento só coñecemos a magnitude xeral e algunhas cifras concretas nalgunhas partidas xerais, a súa cantidade e orientación permítennos adiantar o efecto final que van ter sobre a economía.

Só nos orzamentos dos ministerios contémplase un recorte de 13.406 millóns de euros o que significa que algunhas liñas de actuación política tan significativas como a cooperación ao desenvolvemento (diminúen o 71%), o apoio á automoción e coche eléctrico (diminúe un 87,5%) ou as actuacións de desenvolvemento rural (diminúen o 85,9%) quedan en mínimos de mínimos. E que outras tan decisivas como a atención á dependencia ou as políticas activas de emprego desaparecen por completo ao diminuír o 100%, como lle pasa ao Fondo de integración de inmigrantes que desaparece, malia que representa unha cantidade moi pequena en relación co conxunto do Orzamento.

E a iso hai que engadir o recorte do 36,1% en investimentos públicos que haberá que coñecer con máis detalle e analizar con coidado cando se coñezan en toda a súa extensión os Orzamentos para poder avaliar o seu efecto concreto, aínda que o xeneral é indiscutible: unha caída inmediata do PIB e da creación de emprego.

Conclusións

Na miña opinión, e só a ter dos datos que de momento anticipou o goberno, nestes Orzamentos hai doses diferentes de distintos ingredientes: recortes moi grandes de gasto que se farán efectivos, outras previsións de austeridade que será imposible levar a cabo, sobrevaloración no incremento previsto da recadación impositiva e unha renuncia a abordar  os problemas de fondo que ocasionan o déficit público.

Ademais das valoracións que avancei máis arriba, eu creo que as implicacións principais destes primeiros Orzamentos do goberno de Rajoy son as seguintes:.
a) Supoñen uns recortes de gasto excepcionais que van afectar principalmente ás partidas que benefician ás rendas máis baixas e á promoción da actividade empresarial e a actividade económica.

b) Precisamente por isto último, van provocar unha caída moi forte do ritmo de crecemento, van destruír miles de empresas e emprego e agudizarán a recesión na que novamente atópase a economía española.

c) Nin sequera van poder reducir o déficit nas cifras en que se propón o Executivo porque inflan as previsións de aumento de ingresos e porque a redución de gastos previstas nalgunhas partidos vai ser imposible que se leven a cabo si non é cunha boa dose de contabilidade creativa da que o Partido Popular ten unha gran dominio posto que xa a utilizou abundantemente na súa anterior etapa de goberno. Salvo que haxa complicidade das autoridades europeas cos verdadeiros obxectivos que perseguen estes Orzamentos, e aos que máis abaixo me referirei, o máis probable é que os cuestionen poñendo en dúbida o seu realismo e que reclamen maior disciplina aínda no seu intento suicida de salvar á banca europea por encima de todo.

d) Estes Orzamentos responden ao empecinamento das autoridades europeas, compartido polos dirixentes do PP, en crer que o problema que ten a economía española é o déficit público cando o verdadeiramente grave é a débeda privada e a situación da banca.

O erro consiste en tratar de saír da situación na que estamos dando recursos sen límite aos bancos para que boten o peso da débeda que xeraron pola súa irresponsabilidade sobre as costas do resto da economía e en exprimir a consumidores e empresas para que a paguen dos seus petos.

Pero iso, ademais de radicalmente inxusto, é sinxelamente imposible que chegue a bo término, até para a banca. Con orzamentos como este as economía afúndense inevitablemente. E como os bancos españois (como os italianos) están utilizando os billóns que lles dá o Banco Central Europeo para colocalos nos mercados financeiros, o que están provocando é atraer aos especuladores que os van a afundir sen remedio. Por iso as autoridades europeas empezan a dicir xa que hai que rescatar aos bancos españois. Queren acabar canto antes e obrigar dunha vez a que España reciba os préstamos que necesitan os bancos para que estes paguen pronto aos seus acredores europeos e deixen de desestabilizar a zona euro.

Os Orzamentos do PP afundirán á economía española nunha recesión máis grave e deixan sen solucionar os seus problemas auténticos.

[*] Juan Torres López, Granada -1954, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web "Ganas de Escribir" -www.juantorreslopez.com- e coordena a páxina web dedicada a información económica -www.altereconomia.org-

Enviado por:

juantorres@us.es
-juantorres@us.es-
1 de abril de 2012 10:01

_________________

luns, marzo 05, 2012

Impresionate diálogo sobre a corrupción e o poder político - Audio


Ou rompemos-che as pernas"!
Gobernos cómplices da corrupción

Impresionante diálogo na Cadea SER entre Juanjo Millás e o ex Fiscal Anticorrupción Carlos Jiménez Villarejo sobre a corrupción e o poder político. Dio ben claro Millás:"Vivimos nunha esterqueira". Non deixen de oílo e móvanse.

Juan Torres Lópezhttp://juantorreslopez.com/




Enviado por:
Juan Torres López
-juantorres@us.es-
5 de março de 2012 11:18
_________________