Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
A CIG denuncia que Mercadona retira un complemento aos traballadores de baixa por incapacidade temporal
André Abeledo, delegado da CIG anuncia que levará o caso ao xulgado tras non percibir máis de 300 euros na súa nómina.
Posto que por parte de Mercadona ao acto de conciliación do pasado 14 de Outubro no SMAC, nin sequera acudiu a avogada da empresa e simplemente enviaron unha representante cun poder notarial para ratificar a súa postura e a súa negativa a negociar ou reformularse a posición de Mercadona.
A sección sindical da CIG en Mercadona na provincia da Coruña ha denunciado a retirada do complemento salarial durante unha incapacidade temporal “como medida de presión ou castigo cando un traballador está de baixa médica” e que o fan “seguindo as directrices do médico de empresa, que busca que se pida alta voluntaria”.
A través dun comunicado, aseguran que esta actitude practicas aínda “sabendo que dita baixa esta prescrita sempre baixo criterios médicos, tendo un seguimento polos profesionais da Seguridade Social”, asegurando que estes a “manteñen mentres o traballador está enfermo”.
Aseguran dende o sindicato nacionalista CIG que “esta é unha práctica normal e habitual en Mercadona a nivel estatal” e que “parece que Mercadona prefire un enfermo traballando que recuperándose”.
Segundo a CIG “esta demostrado que a publicidade que fai Mercadona, asegurando que paga o 100% do salario aos traballadores de baixa é simple publicidade cara a sociedade, pero a realidade é outra”.
A CIG denuncia a actuación discrecional de Mercadona ao retirar o complemento salarial a traballadores de baixa IT.
A Sección Sindical da CIG en Mercadona na Provincia da Coruña, ben denunciando nos últimos anos a utilización por parte da empresa da retirada do complemento salarial durante a baixa IT como medida de presión ou castigo cando un traballador que esta de baixa médica no sigue as directrices do médico de empresa, normalmente coller a alta voluntaria.
CASO PARTICULAR
O delegado de persoal da CIG no comité de Mercadona na provincia de A Coruña, André Abeledo, asegurou, a través dun comunicado, que xa ten denunciado ante o xulgado a empresa de orixe valenciano pola retirada do complemento salarial durante a súa baixa por incapacidade temporal, unha retirada que segundo este traballador realizouse “sin previo aviso por parte de Mercadona estando de baixa e en plena corentena polo COVID-19”, unha redución do seu salario de máis de 300 euros.
Ao acto de conciliación do pasado 14 de Outubro no SMAC nin tan sequera acudiu a avogada da empresa e simplemente enviaron unha representante cun poder notarial para ratificar a postura de Mercadona e a súa negativa a negociar.
Mercadona mantén a súa estratexia de xudicializar calquera conflito coas traballadoras e traballadores.
Sección Sindical da CIG en Mercadona na Provincia de A Coruña. | 7 de novembro de 2020.
Temos o pracer de anunciar o feliz alumbramento de LODO, a primeira novela de Miguel Castro Serantes (Ferrol, 1979). A terceira referencia de Edicións Imaxinarias pódese atopar, polo momento, nas librerías de Ferrol: Cantón 4, Central Librera Real e Librería Galiano. Subliñamos a estupenda acollida da novela. Ás poucas horas de saír da imprenta xa eran 50 as unidades vendidas. LODO é unha viaxe ao máis fondo da intimidade da súa protagonista, Ana. Pasado, presente e futuro, persiguen á unha familia de hoxendía, atrapada nas complexidades da época que vivimos. O libro está ilustrado pola impactante obra de Víctor G. Novás.
Este domingo 8 de novembro de 2020, procedente de Malabo (Guinea Ecuatorial), arribou a Ferrol o buque gaseiro "Maran Gas Efessos". Atracou pasadas as 8 da mañá na regasificadora de Mugardos, en Punta Promontoiro, para descargar o GNL no despropósito gasista de Reganosa, aumentando de xeito exponencial a xa de por si perigosidade da Planta de Gas, localizada no interior da Ría de Ferrol. Un buque gaseiro construído en 2014 e navegando baixo a bandeira de Grecia, con case 90 mil toneladas de gas natural licuado, para a perigosa e ilegal Reganosa. Un buque de grande porte con 294 metros de eslora, por 44 de manga e un calado de 11,2 metros. Mentres se produza a descarga, perante 24 horas, aumentará de xeito exponencial, o xa de por si perigo que ten a Planta de Gas, instalada no corazón da nosa Ría. Un potencial perigo, para todas as miles de persoas que moramos na súa contorna.
Accidentes
Os accidentes ocorren, é por iso polo que hai que tomar medidas de prevención e unha delas é a da localización da industria nunha zona que en caso de accidente o dano que se puidera causar sexa o máis próximo a nulo.
En Italia, a planta de 'Icmesa Chemical Company' en Seveso, unha poboación duns 17.000 habitantes próxima a Milán, dedicábase á produción de herbicidas e pesticidas. A produción aumentara de xeito significativo nos últimos anos, xa que se pecharan algunhas plantas noutros países debido a problemas de seguridade cos produtos que se utilizaban. O 10 de xullo de 1976, unha explosión sacudiu a planta química (ICMESA) situada fóra do pobo e provocou unha nube de po ao aire, onde se mantivo esparexéndose e deitándose sobre as casas e a terra. En poucas horas, a vexetación da inmediacións das instalacións empezou a volverse amarela. As follas das plantas e as árbores se enrolaron e machucaron e os animais pequenos comezaron a morrer. As nenas e nenos do lugar comezaron a desenvolver chagas en brazos e pernas, manchas vermellas e erupcións na cara e febre. As dioxinas, apenas empezaba a facer efecto. O veleno perdurou por tempo afectando á poboación, animais e a terra. A raíz do sucedido en Seveso comezou-se a lexislar en Europa, na prevención dos riscos industriais chamando-lles ás directivas co nome de Seveso (I, II e II) [1], directivas que se trasladaron ás diferentes lexislación dos estados membros, son lexislación medioambiental que toda industria ten que cumprir [2 e 3], Reganosa está condenada polo Tribunal Supremo, en sentenzas firmes, por nom cumprir a lexislación medio ambiental. Ate tal punto se chegou que o goberno do Partido Popular, presidido por Mariano Rajoy Brey, en Acordo do Consello de Ministros de 27 de maio de 2016, aprobou unha resolución que declaraba excluída a Reganosa do trámite de avaliación de impacto ambiental, resolución que foi anulada en Sentenza firme do Tribunal Supremo en xullo de 2019.
Distancia e localización
Reganosa incumpre o artigo 4 do Regulamento de Actividades Molestas, Insalubres, Nocivas e Perigosas. ... "En todo caso, as industrias fabrís que deban ser consideradas como
perigosas, insalubres ou nocivas, só poderán emprazase, como regra
xeral, a unha distancia superior a 2.000 metros, a contar do núcleo máis
próximo de poboación agrupada". [4 , 5 e 6] Sobran palabras, para todas as persoas que viven na contorna da Ría de Ferrol e para quen non a coñeza pode-se achegar con múltiples aplicacións das que hoxe se dispoñen [Localización de Reganosa na Ría de Ferrol].
A pesares de se demostrar a ilegalidade e a mentira coa que se construíu a planta de Reganosa, esta segue contando cos apoios económicos, políticos e mediáticos que fan que poda funcionar sen os permisos e licenzas necesarios, mesmo sen o permiso de construción, prolongando-se no tempo esta provisionalidade, mais sen perder tempo nunha campaña mediática e política, de busca de apoios institucionais, intentando facer ver o "imprescindíbel da planta regasificadora", para unha comarca en crise permanente. Un despropósito que se apoia nas miserias que nos fan padecer nunha comarca en declive industrial e socioeconómico, para que admitamos o "inevitábel deterioro da nosa Ría", a corrupción e o potencial perigo de vivir con unha enorme planta de gas coa potencial capacidade explosiva de varias bombas atómicas como as que se lanzaron en Hiroshima e Nagasaki.
Notas.-
[1] En Europa, o catastrófico accidente na cidade italiana de Seveso en 1976 provocou a adopción dunha lexislación sobre prevención e control destes accidentes. A chamada Directiva Seveso (Directiva 82/501 / CEE) foi modificada posteriormente tendo en conta as leccións aprendidas de accidentes posteriores como Bhopal, Toulouse ou Enschede resultando en Seveso-II (Directiva 96/82 / CE). En 2012 adoptouse Seveso-III (Directiva 2012/18 / UE) tendo en conta, entre outros, os cambios na lexislación da Unión sobre clasificación de produtos químicos e o aumento dos dereitos dos cidadáns a acceder á información e á xustiza. A Directiva aplícase a máis de 12.000 establecementos industriais da Unión Europea onde se utilizan ou almacenan substancias perigosas en grandes cantidades, principalmente na industria química e petroquímica, así como nos sectores de venda polo miúdo e almacenamento de combustibles (incluídos GLP e GNL).
[2] Lei 21/2013, de 9 de decembro, de avaliación ambiental. Última actualización o 24 de xuño de 2020. | Ir ao BOE.
[3] Real Decreto 840/2015, de 21 de setembro, polo que se aproban medidas de
control dos riscos inherentes aos accidentes graves nos que interveñan
sustancias perigosas. | Última actualización o 20 de outubro de 2015. | Ir ao BOE.
[4] Decreto 2414/1961, de 30 de novembro, polo que se aproba o Regulamento de Actividades Molestas, Insalubres, Nocivas e Perigosas. (Artigo 4) | Ir ao BOE.
[5] Fundamento 1 dos Fundamentos e razóns que invalidan técnica e legalmente o asentamento da planta de Gas Natural Licuado (GNL-LNG) que REGANOSA ten no corazón da Ría de Ferrol, en Punta Promontorio - Mugardos - Galiza. Elaborados polo Colectivo Universitario: Cidadáns Aliados para Protexer o seu Contorno >>> f-cape.org. | Ir á Web.
---
Desde Ártabra 21 seguimos apoiando a loita do Comité Cidadán de Emerxencia.
O COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA PARA A RÍA DE FERROL, TAMÉN NECESITA
NESTES MOMENTOS AXUDA ECONÓMICA, PARA CONTINUAR COS PROCESOS XUDICIAIS E
ADMINISTRATIVOS ABERTOS: COLABORA.
Este mes conclúen as novas probas de queima conxunta de carbón e residuos orgánicos na central de carbón de ENDESA nas Pontes. A plataforma "Galiza, un futuro sen carbón", que as ve como un intento de perpetuar o gran centro de produción de electricidade sucia das Pontes, reclama transparencia verbo dos seus resultados á empresa e ás institucións. Independentemente deses resultados, é incuestionable a irracionalidade ecolóxica de querer facer da central de carbón tamén unha incineradora de residuos orgánicos (lodos de depuradoras de augas residuais e xurros de granxas).
Segundo ten transcendido, nas probas de co-combustión na térmica das Pontes empréganse mesturas de carbón (importado de Kazaxistán) e de residuos orgánicos en diferentes proporcións. Inicialmente probouse unha mestura de carbón ao 70% e residuos orgánicos ao 30%. Despois as porcentaxes foron do 60 e 40% e finalmente igualáronse [1]. Fica claro pois que a alternativa da co-combustión, denominada enganosamente dos "biocombustibles", implicaría a continuidade da queima de grandes cantidades de carbón, o combustible fósil máis contaminante.
A das Pontes é a única central de carbón de España, e talvez do mundo, para a que se contempla a posibilidade da co-incineración de residuos como falsa solución socioambiental. E, ao que todo apunta, iso non é debido tanto á iniciativa da propia Endesa como á presión exercida pola Xunta, o Parlamento (co respaldo dos tres partidos que o conforman hoxe) [2], do Concello das Pontes e dos sindicatos maioritarios. E, por se non abondase, a vicepresidenta para a Transición Ecolóxica do Goberno estatal tamén amosou o seu apoio á co-combustión, [3] malia supoñer unha "transición ecolóxica cara atrás".
A ferreña resistencia política e sindical ao fin da insustentable queima de carbón na nosa terra está a chegar a límites inconcebibles, ao apostar por opcións ambientalmente disparatadas que distraen da urxente implementación dunha auténtica transición xusta que non deixe atrás tampouco aos traballadores das auxiliares de ENDESA e aos camioneiros. E cando a mobilización social en defensa do clima liderada pola mocidade obriga a agochar posicións trumpianas, as institucións e axentes sociais defensores do carbón poñen a tope a maquinaria do lavado verde presentándonos o que non é máis que proseguir a queima de carbón, agora tamén con residuos, como un exemplo de economía circular e transición enerxética xusta. Cando é exemplo evidente e notorio de todo o contrario.
A co-incineración de residuos orgánicos, no caso de ser economicamente rendible para ENDESA, suporía a continuidade indefinida dun ou dous dos catro grupos que forman a central de carbón das Pontes, cada un deles cunha potencia de 350 MW. ENDESA consolidaría así un enorme centro de xeración de electricidade sucia e cambio climático, integrado, ademais de por unha central de carbón-incineradora de residuos orgánicos de 350-700 MW, pola veciña central de ciclo combinado a gas natural, de 800 MW, operativa desde 2008. A potencia da central de carbón de Meirama, pechada en xuño pasado, era de 550 MW, mentres que a da incineradora de SOGAMA é de 50.
ADEGA / Asociación para a defensa ecolóxica de Galiza
Avenida de Castelao, 20-Baixo 15704 Santiago de Compostela
Tlf/Fax: 981 570 099 Email: adega@adega.gal
Canle de Nós Televisión. - Para Sementar Futuro ! Nós Televisión somos unha televisión galega, en galego e centrada no país. Atópanos no dial 119 de R, nas redes sociais en nostelevision.gal.
Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza
Delegación de Ferrolterra
Apartado de correos 481; 15480 Ferrol, (A Coruña).
Correo: adegatrasancos@adega.gal
Páxina electrónica: www.adega.info
Enviado por: Inácio -inaciogz@gmail.com 5 de novembro de 2020 08:01 _______
O lixo mariño é aínda un descoñecido para boa parte da sociedade. O impacto no mar de contaminantes como os microplásticos repercute tanto na actividade económica como na nosa propia saúde. Dende o movemento ecoloxista, sinalan: é hora de afrontar este problema.
ADEGA / Asociación para a defensa ecolóxica de Galiza
Avenida de Castelao, 20-Baixo 15704 Santiago de Compostela
Tlf/Fax: 981 570 099 Email: adega@adega.gal
Canle de Nós Televisión. - Para Sementar Futuro ! Nós Televisión somos unha televisión galega, en galego e centrada no país. Atópanos no dial 119 de R, nas redes sociais en nostelevision.gal.
Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza
Delegación de Ferrolterra
Apartado de correos 481; 15480 Ferrol, (A Coruña).
Correo: adegatrasancos@adega.gal
Páxina electrónica: www.adega.info
Enviado por: Adega - Ferrolterra
-adegatrasancos@adega.gal-
2 de novembro de 2020 20:47
_______
Podemos imaxinar un futuro mellor? Se deixamos de falar do que realmente é gañar, non é o mesmo que desistir?
Naomi Klein
Incluso temos dereito a ter esperanza?Cos incendios políticos e ecolóxicos que nos rodean, é irresponsábel imaxinar un mundo futuro radicalmente mellor que o noso?Un mundo sen prisións?De fermosas vivendas públicas saudábeis?De muros de fronteira enterrados?De ecosistemas curados?Un mundo onde os gobernos temen á xente en vez de ao revés?
Estas son as preguntas coas que loitamos ao concibir unha segunda parte da curta nominada aos Emmy do ano pasado, "Mensaxe do futuro con Alexandria Ocasio-Cortez".[1] A película, coescrita por Avi Lewis, e a propia Alexandria, deputada no Congreso, e ilustrada por Molly Crabapple, ambientouse nun futuro cli-fi. Un futuro no que os políticos atrevidos e progresistas se unen con movementos de base para lanzar a "Década do New Deal Verde", loitando contra a pobreza, a inxustiza e a interrupción climática ao mesmo tempo. A película tocou algún nervio porque acabou tendo máis de 12 millóns de visualizacións, convencendo ao noso pequeno equipo da necesidade de contar con máis arte que se afaste dos guións apocalípticos, xa moi gastados.
Entón chegou o Covid-19.
Ao cumprir-se un mes da pandemia, comecei a falar coa miña parella Avi Lewis, que escribiu e produciu a citada película, sobre se a imaxinación utópica podería ter un papel nesta situación marcadamente menos optimista.
Sinceramente non estabamos seguros. A última vez, puidemos ver un camiño político claro e estreito cara ao futuro esperanzador ilustrado por Molly Crabapple. A peza foi concibida pouco despois de que o 'Movemento Sunrise' asaltase as salas do poder en Washington, esixindo un 'Green New Deal'. O desafío foi inmediatamente recollido por Ocasio-Cortez e logo foi repetido rapidamente por varios dos principais aspirantes a liderar o Partido Demócrata, sobre todo Bernie Sanders. "Mensaxe do futuro" foi un intento de axudar aos espectadores a imaxinar como podería ser o mundo se o 'Green New Deal' fose realmente o marco de goberno da economía máis grande do planeta. Porque, como dixo Ocasio-Cortez na voz en off, "Non podes ser o que non podes ver"
Como todos sabemos, a política estadounidense está nun lugar moi diferente hoxe en día. Sanders perdeu as primarias, como todos os outros candidatos que parecían captar a urxencia da política transformadora. A única esperanza viábel de desbancar a Donald Trump é un billete presidencial elaborado para abrazar con forza ao centro político, ao tempo que defende as demandas que animan os movementos progresistas, xa sexa para reducir fundos para a policía ou proporcionar asistencia sanitaria universal gratuíta ou introducir un 'Green New Deal".
Vencer a Trump é urxente, non o dubido. Pero se se fai, é para evitar o autoritarismo na Casa Branca, decididamente non é suficiente para escapar das outras moitas crises que se cruzan no país e no mundo: o colapso do clima, a supremacía branca ou a fame xeneralizada. Estes feitos políticos inflexíbeis deixan o noso camiño cara a un futuro non apocalíptico, claramente menos claro do que era hai un ano. E entón a pregunta: É ético gastar enerxía soñando con outro mundo cando hai tantos incendios que se deben extinguir neste momento? Por outra banda, se deixamos de falar de como é realmente gañar, non é o mesmo que desistir? Ademais, estamos tan seguros de que as grandes vitorias son imposíbeis? O coronavirus xa iniciou cambios que poucos se imaxinaban ou auguraban hai só uns meses. Quen produce un alto contido de carbono, as industrias de alto consumo, está de xeonllos: cruceiros, compañías aéreas, moda. O 'Movement for Black Lives' redeseñou o mapa político e as enfermeiras son heroes locais. Se non é o momento de avanzar nunha visión do mundo rexida por valores radicalmente máis humanos e inclusivos, cando é?
Chamamos a Molly, que estivera pintando retratos de traballadores esenciais e proxectándoos nos lados dos edificios de Manhattan, e comezamos unha conversa sobre o papel do futurismo nos momentos nos que tanto parece perdido. Nun primeiro momento comezamos a facer unha tormenta de ideas sobre a elaboración dunha segunda "Mensaxe do futuro", que foi condicionada pola queima de cidades e a queima de bosques e, por suposto, un virus altamente contaxioso e mortal.
Opal Tometi, cofundador de 'Black Lives Matter' e defensor dos dereitos dos migrantes desde hai tempo, uniu-se a nós como coautor e co-narrador. E ao longo dos meses de cofinamento e de reaperturas mortais, lentamente captou a nosa atención a imaxe dun posíbel e fermoso futuro, xunto cun camiño empinado e perigoso para chegar alí.
Sabiamos algunhas cousas dende o principio. En primeiro lugar, que no medio dun conxunto de crises transnacionais, a película necesitaba sentirse e soar claramente máis global que a última, onde toda a acción tivo lugar nos Estados Unidos. Tamén sabiamos que necesitabamos mostrar máis loita esta vez -as batallas na rúa e as folgas xerais que deben ser intensificadas e gañadas antes de que calquera futuro seguro e humano sexa incluso unha perspectiva.
Finalmente, e relacionado, ningún político, por progresista que sexa, podería ser o protagonista das consecuencias. Esta vez, os organizadores e activistas de base serían os protagonistas. Dada a variedade de poderes corporativos que se resisten ao cambio e as sombrías opcións electorais que ofrecen, os movementos sociais son agora a única forza que queda co poder de coller o volante da historia e afastarnos da nosa traxectoria mortal actual. E non un ou dous movementos, senón unha converxencia e colaboración sen precedentes de tensións políticas dispares e a miúdo divididas: traballo organizado, liberación de negros, clima, indíxenas, feministas, discapacitados, migrantes, sen aloxamento, cooperativas de traballadores... e moito máis. Será necesario todo o mundo encerrado fóra da elite Great Gorging (non é unha gran depresión), xunto cunha visión común que tece cada unha das demandas máis ousadas e transformadoras destes movementos.
Unha pequena obra de arte non é unha plataforma política e, polo tanto, nunca foi o noso obxectivo ser integral. Pola contra, buscamos fíos de conexión coa esperanza de que inspirasen máis. Na película, Covid-19 actúa como unha especie de personaxe no drama, case como un duro profesor que instrúe á humanidade nunha serie de leccións que deberían ser evidentes hai moito tempo. Leccións sobre o traballo esencial que fai que a vida sexa posíbel e agradábel e, con todo, foi descontada de xeito persistente. Leccións sobre o racismo sistémico como un asalto ao corpo humano, que o fai máis vulnerábel en todas as frontes. Leccións sobre como a comunidade é a nosa mellor tecnoloxía, especialmente en tempos de crise. Leccións sobre como os danos causados ao mundo natural invariabelmente volverán sobre nós, xa sexa en forma de enfermidade ou alteración do clima ou ambas cousas.
Leccións tamén sobre os riscos e a crueldade mortal de almacenar seres humanos: en prisións, campos de detención de inmigrantes e residencias para persoas maiores con ánimo de lucro, así como en plantas cavernosas de envasado de carne e "centros de cumprimento" extensos. Agochados aos ollos curiosos, moita xente está empaquetada nestas institucións inhumanas, tratadas coma se non tivesen ningún valor inherente, no caso das prisións, ou coma se fosen menos valiosas que os produtos, plantas ou cadáveres de animais que prepararse para o consumo. Foi nestes lugares, xa tan enfermos, cando o virus se propagou coma a pólvora.
Outra lección de Covid-19 que queriamos destacar tiña que ver con que os abusos que antecederon á pandemia recibiron de súpeto moita máis atención durante a mesma. É unha lección, quizais, sobre a relación entre velocidade e solidariedade. Porque para aqueles de nós o suficientemente privilexiados como para auto-illarnos, o virus forzou unha desaceleración radical e repentina, unha redución da vida, dos seus elementos non esenciais que se emprendeu para intentar deter a propagación do virus. Pero esa lentitude tamén tivo outros efectos non desexados. Resulta que cando o estordecedor ruxido do capitalismo coma sempre acouga, incluso un pouco, a nosa capacidade para notar cousas que estaban ocultas á vista pode medrar e expandirse.
Para algúns, esa conciencia expandiuse para abranguer a crueldade deses almacéns humanos desde hai tempo ignorados. Para outros, estendeuse para incluír os sons e miradas afogadas do mundo natural. E durante este tempo de "terror e tenrura", como dixeron Opal e Avi no guión, moita xente atopou unha nova capacidade para defender as Black Lives ante unha violencia estatal incesante.
Non hai ningunha resposta nin explicación sinxela de por que nos atopamos no medio do cuestionamento público máis profundo e sostido en medio século, do mal que é a supremacía branca. Pero non podemos desconsiderar a "solidariedade na vulnerabilidade que a pandemia xerou", como afirmou Eddie Glaude Jr no debate ao redor da biografía brillante e moi relevante de James Baldwin, "Begin Again". Ao obrigarnos a todos a enfrontarnos á porosidade dos nosos propios corpos en relación coa vasta rede doutros corpos que nos sosteñen, e ás persoas que amamos -coidadores, agricultores, empregados de supermercados, limpadores de rúas e moito máis, o coronavirus fixo anacos ao instante o prezado mito fabricado polo mercado, do individuo como illa feita por si mesma.
A conciencia da nosa propia vulnerabilidade, como di Glaude, pode sementar solidariedade. Especialmente cando esa conciencia se combina con máis tempo. Porque cando nos movemos á velocidade da vida pre-pandémica, esforzándonos e subindo infinitamente, asegurándonos freneticamente de que non quedamos atrás, a ocupación pode actuar como un axente mortal. Non hai tempo para pensar sobre quen fabrica as nosas cousas ou onde vai o noso lixo ou que guerras -nacionais e internacionais- se libran no noso nome. E, por suposto, non hai tempo, ou iso é o que tantas veces se nos dixo, para mirar cara atrás o terror presente e pasado cometido contra os pobos negros e indíxenas, crimes tan rendíbeis que produciron a gran riqueza sobre a que descansa o capitalismo contemporáneo. Un sistema que sempre se debe mover máis rápido e medrar, ou ben enfrontarse ao colapso.
Por todas estas razóns e moito máis, mentres buscabamos un principio unificador que puidese animar un futuro polo que pagase a pena loitar, decidímonos por "Os anos da reparación". A chamada a reparar unha profunda rotura ten raíces en moitas tradicións radicais e relixiosas. E proporciona un marco o suficientemente amplo como para conectar as crises entrelazadas nas nosas esferas sociais, económicas, políticas, informativas e ecolóxicas.
Os traballos de reparación falan da necesidade de reparar as nosas infraestruturas de coidado rotas: as escolas, hospitais e centros de atención aos maiores que atenden aos pobres e ás clases traballadoras, infraestruturas que non superaron a proba deste virus unha e outra vez. Tamén nos chama a reparar o enorme dano causado ao mundo natural, a limpar sitios tóxicos, rehabilitar paisaxes salvaxes e investir en fontes de enerxía non contaminantes. Tamén é unha chamada para comezar a reparar as nosas cousas en lugar de substituílas interminablemente nun ciclo cada vez máis acelerado de obsolescencia planificada, o que a película refire como "o dereito a reparar".
Como o imaxinamos, o traballo de reparación é intensamente concreto e cívico: son exércitos de traballadores de 'Community Care Corp' e batallóns de plantadoras de árbores, rehabilitando paisaxes cicatrizadas e calcinadas. Pero atendendo ás leccións sísmicas do Covid-19, os traballos de reparación tamén son intensamente interiores e lixeiramente efémeros. É a práctica de conectar ou volver emparellar esas moitas conexións cruciais que a nosa cultura rompe de xeito sistemático entre os individuos e as comunidades que os apoian, entre os humanos e o mundo máis que humano que sostén toda a vida. Mesmo as conexións rotas entre o corazón e a mente que dificultan a imaxinación destes posíbeis futuros.
E ao longo de todo, o traballo de reparación tamén é unha labor de reparación ás vítimas. Unha chamada a manter a cita negada e atrasada cos crimes máis brutais da historia e a rexeitar, dunha vez por todas, a rede de mentiras aduladoras e perigosas que pasa pola historia oficial en tantas partes do mundo. Baseado nas históricas demandas dos movementos negros e indíxenas, a película imaxina unha Comisión de Verdades e Reparacións, así como un programa de Terras Indíxenas, que axudan a definir as prioridades de como e onde reparamos ecosistemas rotos, escolas, sistemas de tránsito, hospitais e moito máis.
No seu nivel máis profundo, os Anos da Reparación son unha chamada a reparar as historias rotas -de supremacía e dominio- que nos levaron a este angustiante precipicio. Este traballo converte-se no máis vital, cando nos enfrontamos á realidade do desastre ecolóxico. A verdade é que a cantidade de terreo apto para a vivenda humana vai contraerse, aínda que o fagamos todo ben. E como cada vez somos máis os que nos vemos obrigados a emigrar, dentro dos países e entre eles, comprometernos, como nunca antes, co dereito inherente á vida, será a nosa única defensa contra o ecofascismo.
Estas son demandas revolucionarias, pero a diferenza dalgúns movementos revolucionarios, un xeito de reparación lémbranos que os impactos acumulados de séculos de violencia e décadas do que Ruth Wilson Gilmore chama "abandono organizado" non se solucionarán dun día para outro. O capitalismo sempre pode estar dirixíndonos cara á promesa dun novo comezo, unha pausa limpa ou un reinicio. Pero unha postura de reparación, ou o que o reverendo William Barber denominou a "terceira reconstrución", lémbranos que antes de avanzar -para avanzar- primeiro necesitamos arranxar o que está roto. As comunidades ficaron en ruínas. Os ánimos romperon-se deliberadamente. As historias rotas polo dominio e a supremacia, proporcionaron as portadas desta crueldade. Este é un traballo urxente que, con todo, non se pode precipitar.
Afortunadamente, non estamos partindo de nada. Os movementos feministas radicais anticoloniais, raciais e feministas negros levan case dous séculos avanzando nestes significados máis profundos de reparación, provocando o que pode e debe significar a reparación e a verdadeira reconstrución. Os activistas da xustiza climática, máis recentemente, desenvolveron modelos que satisfagan múltiples necesidades reparadoras simultaneamente (que é a filosofía subxacente de calquera New Deal Green transformador).
É esta obra a que anima o mundo futuro que retratamos no cine. Un mundo con prisións pechadas, con moita máis terra baixo xurisdición indíxena, con familias alimentadas por agricultores locais e aloxadas en fermosas vivendas públicas verdes, construídas para mellorar a comunidade e romper as barreiras do illamento. Un mundo onde os recursos que se gastan actualmente en extensas infraestruturas de coacción, contención e violencia transfírense a unha vasta infraestrutura de coidados e reparacións.
Mais non todo é de cor de rosa. Parte da historia que contamos en "Mensaxe do futuro II" implica que as cousas empeoran: máis virus novidosos, máis desfeita ecolóxica e máis violencia estatal racista. Este avance dos tempos peores por vir non está baseado en anhelos aceleracionistas pola nosa parte, senón en lecturas de ollos claros de modelos climáticos, burbullas do mercado e de quen ten as armas. Moitos choques futuros xa están asegurados.
Non obstante, non esperabamos que as nosas previsións se cumprisen tan pronto. De feito, xa estabamos o suficientemente lonxe como para que os guións gráficos estivesen completos cando os incendios forestais de setembro devoraron enormes franxas do oeste dos Estados Unidos. Cando comezaron a circular fotografías dun misterioso ceo parecido a Marte sobre Oregón, tiven que chamar a Molly Crabapple para asegurarme de que o vira, e que coincidía precisamente, coa paleta de cores que escollera para a apertura da nosa película.
En realidade, predicir un futuro que parece o noso presente, ou aínda peor, é moi doado. Algunha versión dese futuro foi o argumento de infinidade de libros de cli-fi, películas e series de televisión, moitas delas moi boas. Gael García Bernal, un dos narradores do noso filme, participa nunha próxima adaptación da miniserie da novela profética de temática pandémica de Emily St. John Mandel, "Station Eleven". E Emma Thompson, outra das nosas narradoras, co-protagoniza a miña oferta distópica favorita, "Anos e anos" de HBO. A súa personaxe está asustada, como primeira ministra, claramente Trumpiana, do Reino Unido, prometendo devolver a gloria a Gran Bretaña, aínda que constrúe un arquipélago para élite de refuxiados.
Os autores destas sombrías narracións intentan avisarnos. A captura pode ser esta: se os únicos retratos do futuro que vemos, nacen dalgunha combinación de fascismo e colapso ecolóxico, as previsións poden comezar a sentirse inevitábeis, menos como avisos e máis como profecías.
Ademais, tendo en conta as poderosas posicións que ocupan os chovinistas cristiáns na administración de Trump (e tamén no Tribunal Supremo), sempre convén lembrar que o argumento apocalíptico máis atado na nosa cultura é o do Rapto, cando un pequeno grupo de crentes son elevados a un reino no ceo mentres os non crentes son engulidos no inferno que (nós) merecemos. Visto a través desta lente, a conflagración de crises que estamos a vivir actualmente -as enfermidades, as secas, as inundacións, as extincións, a fame, o caos político- non son signos de alerta. Pola contra, son elementos saudábeis nunha lista de verificación do Rapture preordenada; proba positiva de que o final emocionante está preto, así que orade máis para asegurarse de estar entre os agardados.
As fantasías apocalípticas, noutras palabras, forman parte do que nos pousou aquí. Así que, por moi difícil que poida ser agora mesmo imaxinar un futuro realmente mellor que o noso presente, temos que seguir intentándoo. Non obstante, para que o futurismo sexa algo máis que fantasía de ollos salvaxes, ten que haber un camiño críbel para chegar desde aquí.
É por iso que, unha vez que tivemos o guión, ou os guións, Avi, Opal e máis eu, comezamos a achegarmos a grupos cuxa organización e teorización conforman o futuro retratado na película. Así que hoxe, mentres enviamos a película ao mundo, tamén somos capaces de anunciar unha poderosa coalición de lanzamento de grupos e redes que se uniron para impulsa-lo e usalo na súa organización. Esta crecente alianza inclúe: o Movemento polas Vidas Negras, Greenpeace International, Public Services International (cos seus máis de 700 sindicatos membros que representan a 30 millóns de traballadores en todo o mundo), A Vía Campesina (que representa a uns 200 millóns de pequenos agricultores), NDN Collective (visión integral da descolonización e autodeterminación indíxena), Global Nurses United (que representa a tantos traballadores da saúde de primeira liña), Amazon Watch, One Billion Rising (un movemento global para acabar coa violencia contra as mulleres e as nenas), o Sunrise Movement, Dream Defenders , así como o Instituto de Estudos Políticos (que leva moito tempo avanzando moitas destas ideas) e a organización cofundada por Avi e eu, The Leap.
Para nós, a beleza de "Mensaxe do futuro II: os anos de reparación" deriva da maxia dos pinceis de Molly Crabapple, así como dos editores de deseño e de son, expertos directores Jim Batt e Kim Boekbinder. Pero a verdadeira potencia e posibilidade deste proxecto non está en pantalla. Iso reside no movemento de movementos que loita cada día por esta visión de reparación radical.
Se algún de nós aínda ten dereito a ter esperanza, é por eles.
Este vídeo produciuse en colaboración con The Leap.
The Intercept presenta o documentario: Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación.
Temos dereito a ter esperanza? Cos incendios políticos e ecolóxicos que nos rodean, é irresponsábel imaxinar un mundo futuro radicalmente mellor que o noso? Un mundo sen prisións? De fermosas vivendas públicas saudábeis? De muros de fronteira enterrados? De ecosistemas curados? Un mundo onde os gobernos temen á xente en vez de ao revés?
"Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación" é unha curtametraxe de animación que se atreve a soñar cun futuro no que 2020 sexa un punto de inflexión histórico, onde as leccións da pandemia Covid-19 e as revoltas globais contra o racismo nos impulsen para reconstruír unha sociedade mellor na que ninguén sexa sacrificado e todos sexan esenciais.
A película é unha consecución da curtametraxe "Unha mensaxe do futuro" nominada aos Emmy de 2019 con Alexandria Ocasio-Cortez e presenta a arte de Molly Crabapple, coa narración política de Naomi Klein, Avi Lewis e Opal Tometi. O elenco de narradores de todo o mundo inclúe a Tometi, Emma Thompson, Gael García Bernal e o poeta e activista nixeriano Nnimmo Bassey.
“Mensagem do futuro, com Alexandria Ocasio-Cortez” é um filme de sete minutos narrado pela congressista norte-americana e ilustrado por Molly Crabapple. Representado em décadas futuras, o filme é uma rejeição total da ideia de que um futuro distópico é um fato consumado. Em vez disso, ele oferece uma experiência de reflexão: e se decidíssemos não nos jogarmos do precipício climático? E se optássemos por mudar radicalmente o caminho, salvar nosso habitat e nós mesmos? E se nós realmente criássemos um “New Deal Verde”? Como seria o futuro então? Este é um projeto diferente de qualquer outro que fizemos antes, cruzando fronteiras entre fato, ficção e arte visual, co-dirigido por Kim Boekbinder e Jim Batt e co-escrito por Ocasio-Cortez e Avi Lewis. Para recuperar uma frase da presidente da Câmara, Nancy Pelosi, é o nosso “sonho verde”, inspirado pela explosão de arte utópica produzida durante o 'New Deal' original. E é uma colaboração com um contexto e uma história que parecem valer a pena serem compartilhados.
Dionisio Pereira: "O verdugo non é só quen apunta e preme o gatillo”
Dionisio Pereira é unha das referencias da historiografía galega contemporánea. Autor dos primeiros traballos sobre o sindicalismo obreiro na Galiza anterior a 1936, é un dos pioneiros nos estudos sobre a represión franquista no país. Agora volve como coordinador de Os nomes de terror, un coleccionábel de Nós Diario sobre os verdugos na Galiza dos primeiros anos da ditadura que arranca o próximo 3 de novembro.
Os nomes do terror, o coleccionábel
O vindeiro 3 de novembro sae á rúa unha nova achega de Nós Diario arredor dos vitimarios. A publicación, que se vai distribuír co xornal de terzas a sextas feiras ao longo dos meses de novembro e decembro, recolle 34 traballos de 23 autores sobre os verdugos nos primeiros anos do franquismo. O coleccionábel Os nomes de terror vén ser continuación dun volume do mesmo título publicado por Sermos Galiza S.A. en 2017 e, como daquela, tenta deitar luz sobre un período da historia aínda hoxe incómodo ao poder e favorecer un debate público sobre unha cuestión que a oficialidade continúa mantendo nas marxes.
A investigación achega a información sobre o operativo do terror en diversas comarcas e localidades galegas, pondo o foco naqueles actores que até agora teñen merecido menor atención nos estudos sobre a memoria e reparando na lóxica do conglomerado represor organizado polo réxime franquista. Ao longo do coleccionábel aparecen aqueles nomes que teñen ficado no imaxinario popular asociados ao terror fascista pero, sobre todo, os actores que o teñen feito posíbel, comezando polos militares e continuando polo poder económico, a xerarquía eclesiástica ou a militancia falanxista e doutros grupos da dereita. ✅ Primeiro foi o libro editado por Sermos Galiza S.A. Os nomes do terror, agora o coleccionábel co mesmo título. Que achega este novo traballo ao estudo dos vitimarios?
Vén sendo unha continuidade do libro editado por Sermos Galiza, aínda que baixo outros parámetros divulgativos e moito máis extensivos no territorial e tamén, nalgunha medida, no temático. É de sinalar o esforzo realizado para completar o mosaico local, aínda que continuamos a ter algúns baleiros que cómpre resolver. En todo caso, como afirma no seu traballo Xabier Buxeiro, non se trata de facer historia local senón desde o local, pondo o foco en realidades moi concretas para contribuír a explicar o “caso” galego.
✅ Polo que nos comenta trátase dun traballo que amplía o ámbito territorial do anterior, incorporando novas comarcas e localidades, e que repara no papel na represión da Igrexa, dos militares ou de determinados sectores empresariais. Que pautas de funcionamento comúns atopamos nos verdugos no conxunto da Galiza?
Aínda é un pouco cedo para tirar conclusións, porque non puiden ler todos os traballos. Porén, se acaso, poderíase apuntar que os vitimarios actúan durante e máis alá do propio período bélico e maiormente de maneira premeditada, lonxe de arroutadas pasionais froito dunha inicial e posíbel situación incontrolada. Tamén é de sinalar que, en cada territorio, adoita ficar no magoado imaxinario colectivo algún represor especialmente aborrecido e temido: Víctor Lis Quibén en boa parte da provincia de Pontevedra; o garda civil Rabioso, na contorna de Vigo; Fernando Salgueiro, na bisbarra de Monterrei e as Frieiras; Vitoriano Suanzes na ferrolá... Outro guieiro sería que represión e corrupción, mediante o roubo e a extorsión económica, adoitan ir xuntas.
A represión en boa parte da memoria popular ficou asociada ás milicias fascistas e nalgúns casos presentada como resultado de accións descontroladas cometidas á marxe das autoridades. Quen dirixiu a represión na Galiza e cal foi o nivel de improvisación na mesma? É certo que no territorio galego foi relevante a actuación de numerosas milicias e somaténs, algunhas propias da Falanxe, das JAP ou dos Requetés; outras de carácter cívico compostas polo que se deu en chamar “xentes de orde”. Mais a práctica totalidade foron argalladas e armadas polos delegados gobernativos e pola Garda Civil, sendo supervisadas e dirixidas pola militancia falanxista. Daquela, aínda que a Falanxe actuou ás veces con certa autonomía, na maioría dos casos o descontrol non foi tal e as Comandancias da Garda Civil, Gobernadores Civís e Delegados de Orde Pública, como representantes do Ministerio homónimo, están detrás das instrucións que logo seguiron as milicias e os falanxistas. Porque o verdugo non é só quen apunta e preme o gatillo.
✅ Estamos falando dunha publicación de 34 números, con autores de diversas xeracións, de formación e procedencia diferente. Por que o estudo dos vitimarios segue a ser un tema incómodo e por que merece tan pouca atención da historiografía?
Si, é outra das cuestións interesantes: servir de punto de encontro a persoas de xeracións distintas, desde os que levamos moitos anos nesta angueira até xente nova que comeza con forza e capacidade; ademais, tamén é de salientar a coincidencia de historiadores académicos con investigadores máis vinculados ao activismo social. En todo caso, é de lamentar a cativa presenza feminina. Esta temática é incómoda, e utilizo un termo acuñado con acerto por Lourenzo Fernández Prieto, a dúas bandas: para quen investiga, porque o fai con certa inseguridade xurídica e falta de transparencia por parte do aparato do Estado; e para sectores da sociedade, nos que aínda impera o eco do terror ou o temor á creba social. E todo, nun Estado edificado con alicerces franquistas, onde, maiormente, se rexeita o conflito, a crítica e a confrontación cos intereses creados.
✅ As investigacións sobre os vitimarios téñense amosado como unha actividade de risco, vostede mesmo foi procesado por un traballo sobre os verdugos na Terra de Montes, que problemas teñen hoxe este tipo de pesquisas e con que dificultades se atopan á hora de realizalas?
Basicamente a xudicialización de historiadores e historiadoras, investigadores e investigadoras e xornalistas serviu como aviso a navegantes e estendeu, se non medo, certa prudencia no ámbito da investigación desta temática. Falaba antes de inseguridade xurídica e non só relacionada coas querelas por delitos contra o honor, senón polo uso espurio que se está facer da lexislación en materia de protección de datos. En canto ás dificultades, non son menores os feitos de que arquivos relacionados coa Garda Civil e o antigo Ministerio de Orde Pública estean restrinxidos e que a lei franquista de secretos oficiais, unha das máis retrógradas de Europa, aínda continúe en vigor.
✅ Publican este conxunto de traballos nun momento en que o Goberno español vén de facer público o seu anteproxecto dunha nova lei de memoria. Que valoración fai da mesma e que consideración ten da súa utilidade?
Aínda non se coñece o texto definitivo do anteproxecto, polo que aínda pode mudar, mais de momento na miña opinión é que os avances que contén son pequenos de máis, logo de 14 anos de vixencia da anterior, e ineficaz, Lei de memoria histórica. A principal eiva, ao meu entender, é que nun contexto no que non se desmantela o franquismo no ámbito xurídico, aínda están vixentes 265 leis que datan de antes de 1977 e a influencia do réxime anterior é notoria en boa parte da xudicatura e se perpetúa esa norma de punto final que é a Lei de amnistía, a impunidade que se deriva invalida calquera boa intención que poida ter.
Un exemplo: un colectivo de memoria quere eliminar a simboloxía franquista dunha vila e o concello négase; vai a cousa ao xulgado e hai moitas probabilidades de que esta dea a razón ao concello en cuestión. A indefensión é patente, porque o árbitro está comprado: non falemos xa se pretendemos esixir responsabilidades a calquera crime cometido no franquismo e na transición, porque a única vía é facelo noutro país, vía xustiza universal. Hai aspectos positivos, como a anulación dos Consellos de Guerra ou a pretensión de incluír a memoria democrática no currículo escolar, mais no primeiro caso fican fóra outra volta os combatentes da guerrilla, e no segundo cabería apuntar a que, sen dotación orzamentaria, esa medida tan necesaria fica en papel mollado. Como moitos aspectos da Lei de 2006.
✅ Segundo dá a entender a chave do debate está na Lei de amnistía de 1977, un dos eixos sobre o que se articulou o actual réxime político. Ao tempo, hai institucións moi importantes cun papel chave na represión como exército, a Garda Civil ou o poder xudicial, que seguen sen pedir escusas pola súa participación nos crimes do franquismo. Que explicación fai disto?
En dúas palabras: porque o actual réxime erixido a partir da morte de Franco construíuse tras un pacto cos seus herdeiros, pacto que desbotou a legalidade republicana e posibilitou a continuidade estrutural de certa lexitimidade franquista non só no aparato do Estado, singularmente nas Forzas da Orde Pública, na administración de xustiza, no exército e na diplomacia, mais tamén nalgunhas capas da sociedade.
Persoas destacadas dos sectores literario, artístico, musical e deportivo súmanse a explicar a condición nacional de Galiza
A Plataforma Vía Galega, que integra máis de 60 asociacións, pon en marcha a campaña “Galiza nación. Un pobo con dereitos” co obxectivo de que se asuma “con naturalidade e consciencia a realidade obxectiva de que Galiza é unha nación”, segundo explicou o portavoz Anxo Louzao.
“Galiza é unha nación con vontade de existir e de exercer como tal, como se recoñeceu oficialmente en 1933 no IX Congreso de Nacionalidades Europeas, adscrito á Sociedade de Nacións”, sinalou Louzao, “e como nación que somos asístenos o dereito a decidir e a exercer o dereito de autodeterminación”.
Na rolda de prensa de presentación, ademais de Anxo Louzao, participaron Lucía Veciño e Artai Gavilanes que destacaron que xa están previstos actos, conferencias, debates e palestras na maioría das comarcas do País. “Xa temos proxectados actos en Compostela, Arzúa, na Barbanza, na Coruña, Bergantiños, Ferrol, Lugo, na Mariña, Ourense, Pontevedra, no Salnés, na Estrada, Lalín, Vigo, no Morrazo e no Baixo Miño”, indicaron. Esta campaña estenderase até o 18 de abril, cando se convocará unha manifestación nacional en Compostela.
Ademais, editáronse 15.000 folletos explicativos da condición nacional de Galiza e da súa vontade de existir e ser libre e 2.000 cartaces. A iso súmase a realización dun vídeo que define os trazos que conforman a nación galega e un percorrido histórico-reivindicativo de Galiza e a gravación de 10 vídeos onde persoas referentes da sociedade galega dan a súas razóns de por que Galiza é unha nación. Entre elas, figuran Manolo Rivas, Isabel Risco, Suso de Toro, Olaia Maneiro, Xurxo Souto, Pilar García Negro, Francisco Rodríguez, Neves Rodríguez, Antón Ruanova e Pilar Pallarés.
Fomentar a estima colectiva
“Con esta campaña, desde Vía Galega, pretendemos combater as mentiras da Galiza subsidiada, abeirar os complexos, desfacer prexuízos e fomentar a estima colectiva para que cada vez sexa máis pobo o que acredite e tome conciencia de que a nación galega existe e ten futuro”, destacou Anxo Louzao.
Deste xeito, insistiu en que cómpre crear máis sensibilización e conciencia nacional “para contrarrestar a galopante españolización, os permanentes ataques perpetrados contra o noso ser colectivo, a nosa cultura e a lingua nacional”. “A negación dos nosos dereitos colectivos como pobo leva aparellada a limitación dos dereitos individuais e unha baixa calidade democrática, xa que non hai cidadáns e cidadás libres en nacións oprimidas; de aí a necesidade dun status político soberano para Galiza para exercitármonos todos os dereitos como pobo”, concluíu.
Asistimos estes días a algo insólito, a concentración de autónomos nas prazas públicas do país reclamando políticas de apoio. Nas últimas décadas eles pecharan comercios e bares ao paso das mobilizacións do naval en solidariedade cos obreiros, no que parecía un recoñecemento mutuo, ao fin, de seren clase traballadora.
Mais a pandemia veu abrir a fenda novamente e arredar traballadores por conta propia de traballadores por conta allea. (Cando hoxe hai tantos minijobs por conta allea como propia. Divide e vencerás). E botouse de menos a solidariedade de clase. Si, digo de clase, organizacións de esquerda de unha e outra fasquía; porque a maioría dos autónomos do noso país non son grandes empresarios senón micro-pymes, con máis pé ca eme. Onde estades, esquerdas de governo e oposición, que non se vos escoita, apoiando as súas xustas reivindicacións?. É o voso silenzo que esterca o campo populista da extrema dereita.
Porque os verdadeiros governos de esquerdas non poden resgatar bancos ou ser consentidores dos abusos das grandes compañías elétricas ou dos lobbies da auga. Bancos e compañías que inflan as facturas dos autónomos máis pequenos que, porén, son quen artellan a vida dos nosos barrios nas vilas e cidades. E agora véñenlles paliar as doenzas graves e crónicas con panos quentes. Ofertando pacatas axudas como a POECATA, unha prestación compativel coa actividade. Con que actividade no 50% dunha terraza formada por tres mesas? Que xa hai que ter amor á arte e ser poeta de baiuca para pagar luz e auga servindo mesa e media ate o toque de queda. Axudas que non acadan o mileurismo. E a maioría cobrará só a metade da base mínima por real decreto. Iso sen contar gastos de impostos, hipoteca, facturas de luz, auga e alugueiro. Por non falar dos autónomos de temporada que non cobrarán prestación.
Navegar polas procelosas augas en tempos de incertidume vírica non é tarefa doada para os autónomos. Hai algún peixe grande, mais maiormente trátase de bancos de peixes moi pequenos, desde freelancer que prestan servizos a outras empresas nos máis diversos sectores (comercio, deporte, xornalismo...), até traballo a toque de contrato a falsos autónomos, traballadores por horas que venden a súa forza de traballo a distintas empresas ou que traballan para unha gran multinacional de venda online que á volta da esquina se desprende deles, deixandoos hipotecados ate a terceira xeración.
Como país especializado na creación de traballos en sectores de baixo valor engadido, en turismo de sol e praia, cunha precarización laboral das máis altas de Europa, a meirande parte dos autónomos adícanse á hostalaría ou o pequeno comercio. Coa eiva engadida da estacionalidade, en moitos casos, o 85,6% dos autónomos persoa física cotiza pola base mínima. Por tanto, non falamos de grandes empresarios, senón de traballadores. Cómpre, pois, solidarizarmonos con eles nun momento en que a estes sectores, xa moi febles polas sucesivas crises sistémicas, se lles está a aplicar coa pandemia, unha economía de guerra, obrigándolles a pechar por decreto, culpabilizando a este sector da situación. Parece que se hai contaxios é por culpa de ter ir tomar un café ou unha cerveixa e non por ter ido nun bus ateigado de xente, ao super ou ao traballo e, nese caso, cómpre pechar o negocio. Os que non se pechan son os grandes, cando nen sequera pagan impostos aquí, mentres os comercios de barrio son pequenas empresas que si os pagan. E a Xunta a privilexiar cun horario máis amplo a casinos e apostas alegando que esa clientela non interactúa. Toda unha declaración lapelada da orientación ideolóxica desta pandemia.
Desde a organización política Ligando, defensores acérrimos da economía local e do comercio de proximidade, queremos amosar a nosa solidariedade cos traballadores autónomos. Non comprendemos onde está esa esquerda, que agora cogoverna co Psoe ou esoutra chamada esquerda nacionalista. Porque milleiros de autónomos pertencen a un sector económico que se ve obrigado a pechar por motivos de Saúde Pública. Este colectivo merece todo o apoio da sociedade o mesmo que os demais sectores afectados. Non pode ser que se vaian aprobar uns orzamentos para o 2021 sen contemplar medidas para os rescatar. Onde está a esquerda cando os plans de recuperación económica dos governos contemplan subvencionar a megaempresas como Zara, esquecendo a eses autónomos dos que dependen tantas familias? Agora non é o mesmo que coa crise de 2008. Agora é o governo quen decide por decreto que pechen, total ou parcialmente, o negocio dous millóns de autónomo/as mentres que soben os gastos por salarios aos funcionarios e persoal laboral. Chegados a este ponto: Teremos que sospeitar que está en marcha unha reconversión encuberta do sector da hostalería turística que beneficia ás grandes empresas de distribución de alimentos, dado que o que se deixa de consumir na hostalería e que levan adiante distribuidoras pequenas, pasaría a mans de supermercados, que son grandes corporacións a nível de estado. Estaremos asistindo ao banquete do peixe grande a engulir ao banco de peixes chicos ao abeiro do mar proceloso da pandemia?
[*] Iolanda Teixeiro Rei. Secretaria de organización de LiGanDo-LGD. Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada
en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en
Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Diario Nós.
Enviado por: Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
3 de novembro de 2020 13:45
_______
O 16 de Outubro foi o día mundial da alimentación, desde a delegación comarcal de Adega achegamos unha análise para a reflexión e a acción, na data sinalada, centrandonos no desperdicio de alimentos, algo que alcanza unhas dimensions terribeis. Achegamos dous enlaces con dous vídeos sobre temática da efeméride, moi interesantes e didáticos. Desde ADEGA pretendemos deste xeito intentar crear conciencia ambientalista, nun maior número de persoas na nosa sociedade.
Sen máis recibe unha fonda aperta ecoloxista.
Miguel Anjo González Garcia Secretario Adega-Ferrolterra
DÍA MUNDIAL DA ALIMENTACIÓN
Este 16-O celebrase o día mundial da alimentación e desde ADEGA-FERROLTERRA, queriamos aproveitar para facer unha chamada de atención, no referido ao grave problema que supón o desperdicio de alimentos, que se produce en xeral, en todo o planeta. Nos próximos anos vai haber un aumento da demanda de alimentos, sobre todo polo crecemento da poboación, mais nun contexto onde o sistema de alimentación está fundamentado no agro-negocio, o cal está acabando coa fertilidade das terras, xunto co cambio climático (responsábel moi importante o Agro-negocio), todo isto vai ter consecuencia na diminución e aumento dos períodos de seca que con certeza vai producir que nunha agricultura, a cal, o 80% depende da irrigación por choiva, estea esta, nun futuro, en serios problemas, para seguir producindo alimentos. Ademais esta auga, na maioría dos países, destinase e secuestrase, para as grandes industrias, reducindo a auga das pequenas explotacións e do consumo humano. Con esta diminución dos recursos, xunto coa competencia producida polo cambio climático, por estes recursos, vai facer que se siga depredando o medio ambiente, tendo graves consecuencias, na seguridade alimentaria e nos medios de vida, de millóns de persoas en todo o planeta.
O desperdicio de alimentos supón o 30% dos alimentos producidos. Esta perdida prodúcese en todos os países e en todas as fases da vida dos alimentos. No referido ao consumidor, é máis agudizado nos países desenvolvidos (90-120kg por persoa- ano) que nos países en vías de desenvolvemento (8-15Kg por persoa- ano). Isto ven a supor, perto de mil cincocentos millóns de Tm de comida. No estado español tirase perto de 8Tm de comida ao ano segundo OCU (Espanha).
Cabe sinalar, que o sistema económico é tamén moi responsábel desta perdida, xa que produce o rexeite de moitos alimentos, se non cumpren por exemplo uns determinados requisitos estéticos, ademais de facer da alimentación humana, o principal negocio lucrativo do planeta.
O DESPERDICIO DE ALIMENTOS TEN CONSECUENCIAS COMO:
1. Consumo de recursos: Os alimentos desde a súa produción-almacenamento- distribución- venta e consumo, consumen recursos de todo tipo, sen que ao final o alimento cumpra a súa función.
2. Ten efectos sobre o medio ambiente: Produce-se unha perdida de habitats quer terrestres quer mariños, sen que estes alimentos cheguen a ás persoas. A perdida de alimentos é tan grande no planeta, que supón perto do 30% das terras cultivadas. Ademais supón perto de 3.3 Gtm de gases de efecto invernadoiro ao ano.
3. Favorece as desigualdades: quer nos países en desenvolvemento quer nos países desenvolvidos. Nos primeiros en forma de menor soberanía alimentaria, máis fame, máis inseguridade alimentaria, máis pobreza extrema, maior diminución de ingresos e nos segundos, en forma de sobre-peso, problemas crónicos asociados a dieta etcétera.
4. Custes económicos: Perto de 700 mil millóns de $ en custes medio ambientais relacionados co cambio climático (deforestación, perdida de biodiversidade, etcétera). Perto do billón de $ en contaminación con agro-tóxicos. Custes non contábeis como por exemplo, os peixes que se descartan, a subida do prezo dos alimentos por este dispendio etcétera.
DESDE ADEGA-FERROLTERRA SOLICITAMOS:
Un cambio de paradigma no que atinxe a alimentación das persoas, onde se volva aos tempos do pasado inmediato, onde eran as pequenas produtoras as que alimentaban as cidades, as que alimentaban ao planeta. Apostar polos mercados de produtos locais e de proximidade, xunto co apoio para as tendas de produtos producidos de maneira sustentábeis, incluso subvencionado estes produtos, para que non haxa na sociedade desigualdades tamén no referente a alimentación, onde unhas parte da cidadanía teñan acceso pola súa situación económica aos alimentos de verdade e outra parte da cidadanía teñan que ir aos alimentos de peor calidade, pola súa situación económica. Cabe sinalar que perto do 90% das novas enfermidades, son producidas polo que comemos.
Máis no referente á perdida de alimentos, nós como consumidoras:
• Favorecer as compras a granel. Deste xeito compramos as cantidades necesarias.
• Escapar das ofertas, sobre todo as de 2x1. Polo xeral, as datas de caducidade do alimento están moi próximas.
• Facer a planificación das comidas como moi lonxe dunha semana.
• Conxelar os alimentos sobrantes.
• Reutilizar eses alimentos para facer outras comidas.
• Mercar aquilo que imos consumir.
• Esixir o etiquetado visíbel e claro, das datas de caducidade dos alimentos.
BIBLIOGRAFÍA:
• OCU (ESPANHA).
• FAO (Organización de Nacións Unidas para a Alimentación e aAagricultura).
Heroínas da Alimentación
O mundo está cheo de persoas heroínas da alimentación, desde agricultoras, xornaleiras, obreiras, ate condutoras, dependentas, praceiras, representantes de goberno ou voluntariado solidario, ..., aquelas persoas que malia desafíos distintos, como a actual pandemia de COVID-19, traballan duro para garantir que os alimentos cheguen das granxas ás nosas mesas. Celebremos os seus grandes esforzos este Día Mundial da Alimentación.
Día Mundial da Alimentación 2020 - Covid-19
Música: INFINITE-14667 | Artista: Julien Glabs, SACEM | JUST 160 Orchestral Ostinati and Arpeggios 2
Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza
Delegación de Ferrolterra
Apartado de correos 481; 15480 Ferrol, (A Coruña).
Correo: adegatrasancos@adega.gal
Páxina electrónica: www.adega.info
Enviado por: Adega Trasancos
-adegatrasancos@adega.gal-
2 de novembro de 2020 08:45
_______
Por que o diñeiro europeo da recuperación non pode financiar o gas. | Europarlamentarios españois poderían ser decisivos á hora de excluír este combustible do horizonte energético europeo.
Por Samuel Martín-Sosa, Javier Andaluz Prieto e Nuria Blázquez [*] 29.10.2020
Desde fai meses o lobby europeo do gas está inmerso nunha batalla
terríbel para coarse nos plans de transición ecolóxica e recuperación
económica. As empresas gasistas reclámanse imprescindíbeis no novo
escenario enerxético e climático e están sometendo a unha enorme presión
a gobernos e parlamentos.
O Parlamento Europeo ten un voto importante e o que fagan os
eurodiputados españois "e en particular o grupo socialista" é crucial,
como será tamén crucial a posición do Goberno español no Consello
Europeo.
Unha presión que provoca efecto
Aínda que a narrativa dominante a nivel europeo é a dun compromiso coa
transición ecolóxica e coa loita climática, o certo é que existe unha
pugna forte por parte dos intereses gasistas para coarse nesa foto verde
enmarcada polo Pacto Verde Europeo. En parte esta-no conseguindo e xa
hai un movemento de países e eurodiputados premendo a torto e a
dereito para conseguir diferentes salvagardas para o gas.
Así se conseguiu que o Parlamento Europeo se sitúe a favor de que o Fondo
de Transición Xusta, o diñeiro que debe apoiar a transición económica a
actividades sostíbeis en, por exemplo, antigas zonas dedicadas ao
carbón, se poida dedicar a proxectos de gas.
Pero o peor podería estar por vir. Estes intereses están intentando
tamén que outros fondos europeos fundamentais de moita maior contía, como os fondos de desenvolvemento rexional (FEDER) ou os do
Mecanismo de Recuperación e Resiliencia (RFF), a cabeza do león do tan cacarexado plan de recuperación europeo, sirvan para financiar proxectos
de gas. En relación ao RFF, a sensata decisión da comisión de medio
ambiente do Parlamento Europeo de establecer unha lista de exclusión que
saque ao gas dos proxectos financiábeis, parece agora ameazada polo
voto nas comisións de economía e orzamentos, que se producirá o próximo 9
de novembro. A UE dotouse dunha metodoloxía con base científica para
decidir que investimento é, e que investimento non é, sostíbel. As
presións da industria do gas están conseguindo que os eurodiputados se amosen susceptíbeis de debilitar esa ferramenta que por agora deixa fóra ao gas
fósil.
A eurodiputada que lidera o dossier na comisión de orzamentos, a
socialista Eider Gardiazabal, ten un enorme peso nas negociacións. O
papel do grupo socialdemócrata xa foi clave nas negociacións co grupo de
Renew, no que está integrado Cidadáns, para deixar ao gas fóra no voto
na comisión de medio ambiente.
Por que o gas debe quedar fóra
Quenta o clima. Para empezar por unha razón obvia: o gas é un
combustíbel fósil que debe quedar xunto ao carbón e o petróleo no subsolo si queremos cumprir cos esixentes prazos da descarbonización
que marca a ciencia. Malia ter menos emisións que o carbón, segue sendo
unha fonte moi importante de gases de efecto invernadoiro, sobre todo si
incluímos as importantes emisións fuxitivas de metano que se producen no
seu ciclo e das que cada vez alerta máis a comunidade científica. O metano,
que ten un potencial de quecemento 87 veces superior ao do CO2 nos
primeiros 20 anos de vida segundo o IPCC, é responsábel de
aproximadamente o 25% do quecemento observado a día de hoxe.
Condena o noso futuro. Non é críbel a escusa de que será só un
combustíbel transitorio durante uns anos, como intenta vendelo o sector:
a vida media das infraestruturas de gas nas que se inviste hoxe é duns
30 anos para a plantas de xeración eléctrica e de 80 anos para os
grandes gasodutos e as terminais de regasificación, segundo un estudo
de E3G. Non podemos investir hoxe nunhas infraestruturas que teremos
que abandonar mañá.
Máis pobreza enerxética. Investir nestas infraestruturas é moito máis
caro que investir en renovábeis e o sobre custo pagara-no os usuarios do común nas súas facturas do gas. Nun país cuns cantos millóns de persoas
en situación de pobreza enerxética e coa que vén, pode ser un drama
social de importante calado. As enerxías renovábeis como a eólica e a
solar fotovoltaica xa son a fonte máis barata de nova xeración de
electricidade en moitos países (entre eles España), segundo datos de
Bloomberg New Energy Finance, e a súa mellora nas baterías de almacenamento
está tamén avanzando a un ritmo moi rápido. Investir en novo gas fósil
podería converterse nun problema para os consumidores porque impediría
un cambio máis rápido a alternativas máis limpas e máis baratas e, xa
que logo, achega maiores custos de transición enerxética. A falta de
planificación na construción de novas redes de distribución e novas caldeiras, podería provocar a súa substitución en poucos anos (si queremos
cumprir cos obxectivos climáticos), moito antes do final da súa vida
útil operativa e son as comunidades e os contribuíntes quen pagarán a
factura dese sobrecusto.
O consumo de gas está caendo. Quen fan as estimacións do gas que imos
necesitar son os operadores do transporte, é dicir, as mesmas empresas "como a española Enagas" ás que logo se lles encarga construír os gasodutos necesarios para facer fronte a esa pretendida demanda, o que a
estas empresas lle supuxeron ingresar 4.000 millóns de euros en subsidios
do orzamento público europeo desde 2013. Un negocio redondo, vaia. Estes
operadores han sobreestimado sistematicamente as necesidades futuras de
gas, como é obvio. Entre o 2015 e o 2019 a sobre estimación da demanda
de gas foi de entre o 6 e o 17% respecto da demanda real.
Non fan falta infraestruturas novas. O sistema gasista en Europa é
altamente resiliente sen necesidade de novas infraestruturas e podería
facer fronte sen problemas a un ano de supostas perturbacións e cortes
de abastecemento do gas ruso e alxerino, como demostrou un estudo de Artelys.
Os propios escenarios da UE consideran que cumprir cos obxectivos
climáticos de 2030 provocará unha caída na demanda de gas do 29%, o que
converte en innecesarios practicamente todos os proxectos de infraestruturas de gas suscitados a día de hoxe.
Empregos de peor calidade. O sector do gas fósil non é intensivo en
empregos e os que se xeran non son empregos locais nin de calidade. Os
investimentos en enerxías renovábeis xeralmente crean máis postos de
traballo que a industria do petróleo e o gas debido aos maiores
requisitos laborais. A Axencia Internacional da Enerxía estima que
mentres o sector do gas xera en fabricación e construción 3,5 empregos por cada millón de euros investidos, a solar fotovoltaica xera
8,5 e o sector da eficiencia enerxética xera 12 [1]. O gas fósil non é a forma máis eficiente de quentarse. Aínda que o gas é
aínda fundamental para a calefacción de millóns de fogares, esta
situación vai cambiar moi rapidamente coa transición enerxética. A diversidade de medidas que serán necesarias nesta transición provoca a
necesidade de abordar distintas solucións para as distintas necesidades enerxéticas. Entre elas, por exemplo, as bombas de calor poden
aproveitar a enerxía térmica do aire ambiente e, polo tanto, poden
superar o 100% de eficiencia, situándose en torno ao 285%, mentres que
as mellores caldeiras de gas poden chegar ao 95%, segundo un estudo de
Frontier Economics.
Non hai escusas
Sobran os argumentos para non ceder ante as presións da industria
gasista. Pero quizais o argumento principal e ineludíbel é que non temos
outra opción que abandonar o gas fósil. Con combustíbeis fósiles non
haberá futuro. Non se trata de algo negociábel nin moito menos aprazábel. O diñeiro que vai poñer Europa na recuperación non ten
precedentes. Si hai unha oportunidade de financiar algo parecido a unha
transición ecolóxica é esta. Por iso nin os gobernos europeos nin os
eurodeputados poden equivocarse agora: a súa decisión marcará o futuro.
Foto: Álvaro Ballesteros | Gaseiro atracando en Punta Promontoiro na regasificadora de Mugardos (Reganosa), na ría de Ferrol (abril 2017).
[1] IEA, empregos de construción e fabricación creados por millón de dólares de investimento de capital no Plan de recuperación sostíbel, IEA, París. | Ir á Web. _______
