Por Antonio Turiel Martínez [*]
25.04.2021A lei de cambio climático e transición enerxética: unha avaliación persoal
Hai uns días, o Congreso dos Deputados español aprobou o proxecto de Lei de Cambio Climático e Transición Enerxética, e enviouno ao Senado, onde se discutirán en breve as emendas (por medios expresos) e posteriormente devolveranse ao Congreso para a súa aprobación definitiva. Se todo sae como estaba previsto, a Lei aprobarase definitivamente nunhas semanas.
Como sabedes, esta mesma semana comparecín ante a Comisión de Transición Ecolóxica do Senado, que ten un papel destacado, precisamente, no debate desta lei ao seu paso por esta cámara. Podería dicirse que a miña comparecencia non puido ser máis oportuna. Non obstante, dada a comprensíbel urxencia de aprobar finalmente unha lei tan crítica e que tivo un proceso tan longo, é improbábel que algunha das críticas que fixen na miña comparecencia (fundamentalmente, a falta de mención á crise enerxética), poda que se incorpore á lei neste momento.
Varias persoas pediron-me que escribise unha publicación sobre a lei, polo que lin as 39 páxinas do texto enviado ao Senado para dar a miña opinión con bo coñecemento. Tiña unhas expectativas moi baixas sobre esta lei, tendo en conta como foi o procedemento de participación cidadá (iniciado polo anterior goberno), e o certo é que o borrador final sorprendeume. A lei é, de feito, moi boa e, en moitos aspectos, é unha lei valente. Sería unha moi boa Lei, se fose aprobada hai 20 anos. O problema desta lei é que agora xa é demasiado tarde e non afronta correctamente os retos que imos ter a curto prazo; pero para o tempo político é demasiado e pronto: é unha lei avanzada.
Aínda que por un momento deixemos de lado o maior defecto da lei (é dicir, que é tarde porque se pretende aplicar a un mundo que xa non existe), tamén ten algúns outros defectos. No seguinte, comentarei con algún detalle a estrutura da lei, destacando en cada apartado aqueles aspectos que considero máis relevantes.
O preámbulo é unha xustificación das razóns e unha definición dos obxectivos da lei. Dentro dos parágrafos preliminares, no medio das cousas coas que podo estar máis ou menos de acordo, hai frases que considero curiosas, como (as negras son sempre miñas):
"España debe ofrecer respostas de apoio e inclusión aos grupos máis afectados polo cambio climático e a transformación da economía, así como proporcionar os sinais adecuados para atraer a confianza dos investidores e reducir os riscos financeiros asociados ao aumento do volume de emisións de efecto invernadoiro gases ou maior vulnerabilidade aos impactos físicos do cambio climático".
Sinceramente, se nos preocupa "reducir os riscos financeiros" non entendemos nada.
"A loita contra o cambio climático e a transición enerxética leva parello transformacións tecnolóxicas e cambios na industria. Polo tanto, é necesario vincular a transición enerxética á política industrial e ao I + D, establecendo mecanismos de apoio á industria para que a tecnoloxía de transición xere maior competitividade e un mellor posicionamento da mesma, e de resultados na xeración de riqueza e emprego de calidade".
As primeiras frases rozan a falacia (haberá un "progreso tecnolóxico" só porque nos interesaría moito), mais aproban-na. Non obstante, esta "transición tecnolóxica", con maior probabilidade, suporá un retroceso tecnolóxico e non xerará máis competitividade no sentido actual, nin xerará máis riqueza no sentido actual nin, empregos de calidade no sentido actual. Isto non ten por que suceder e tamén todo indica que isto non ocorrerá.
"A Comunicación da Unión Europea sobre o acordo verde europeo (O acordo verde europeo), de decembro de 2019, establece unha nova estratexia de crecemento que busca transformar a Unión Europea nunha sociedade xusta e próspera, cunha economía moderna, eficiente no uso dos seus recursos e competitivo, e co obxectivo de facer da Unión Europea o primeiro continente climaticamente neutral para o ano 2050".
Obviamente, o "crecemento" non ten ningún sentido, non é entender a orixe dos problemas e tampouco que xa alcanzamos os límites do crecemento e que estamos condenados a diminuír. O "competitivo", tres cuartas partes do mesmo: non se pode garantir e case con certeza non o pode ser. E ser neutral no clima en 2050 é discutíbel de moitas maneiras diferentes, pero falaremos diso.
"A obriga de limitar as emisións condiciona as políticas sectoriais e implica cambios nos patróns de consumo. Pero esta transformación trae vantaxes relacionadas coa modernización do modelo de produción e do sistema enerxético e ofrece oportunidades de emprego, negocio e crecemento sempre que a medio e longo prazo se incorpore a perspectiva para facilitar a descarbonización ordenada da economía".
Se por "modernización" nos referísemos a sistemas economicamente non rendíbeis no noso modelo económico actual, aínda se entendería. Pero non haberá oportunidades de traballo, negocio nin crecemento. Sentímolo: a loita contra o cambio climático non é unha "oportunidade vibrante". Non o é. E combinado coa crise enerxética é máis ben un amargo declive...
"Así, entre as importantes transformacións que van ter lugar no sistema enerxético e, polo tanto, no conxunto da economía, como consecuencia da transición enerxética promovida por esta lei, está a mellora sistemática da eficiencia enerxética da economía En concreto, a previsión é que a intensidade enerxética primaria da economía española mellore anualmente un 3,5% ao ano ate 2030; así mesmo, estímase que a dependencia enerxética do país, desde o 74% en 2017, caerá ate o 61% no ano 2030, como consecuencia da caída das importacións de carbón e petróleo".
Estiven mirando os datos máis actuais que atopei sobre a intensidade de enerxía primaria en España e, segundo eles, a mellora anual nos últimos 20 anos foi do 1% ao ano. Lembremos que o concepto de intensidade enerxética é en si mesmo bastante discutíbel, porque o que reflicten estas "melloras" é un aumento na subcontratación da economía española e unha subcontratación a outros países (China, sobre todo) dos máis contaminantes e intensivos actividades enerxéticas, aínda que logo os produtos consúmense aquí, cun maior gasto enerxético e emisións debido ao aumento dos custos de transporte, o que implica un certo cinismo cando se di que "loitamos contra o cambio climático" pero provocamos un aumento das emisións globais grazas a este modelo de subcontratación. E aquí na Lei dinnos que, por decreto lexislativo, xa non baixará ao 1% ao ano, senón ao 3,5% ao ano e así de aquí ata 2030. Isto é ridículo: é imposíbel decretalo pasará algo así, e se pon ese número é porque alguén determinou que camiño se debe seguir e calculou ese número absurdo. Por outra banda, esa dependencia enerxética só baixa do 74% ao 61% (unha caída do 18%), tendo en conta que principalmente os combustíbeis fósiles proceden do estranxeiro, dános unha indicación de que a estrada non vai ser tan magnífica. A pesar desta mellora da intensidade enerxética, estase a supor que o PIB de España medrará. É por iso que se estima que as emisións se reducirán un 23% en 2030: iso, basicamente, supón un consumo total de enerxía moi similar ao actual (aproximadamente o 95% do actual) e coa mellora da intensidade enerxética do 3,5% anual do PIB o pode medrar entre o 1,6 e o 2,5% anual que posteriormente contarán. A cuadratura do círculo... Obviamente, isto é o primeiro que se vai ver que non sucede nin como broma, especialmente coa grave crise económica que se está producindo debido á crise enerxética.
"É necesario establecer, no marco da lei, obxectivos de redución de emisións para o ano 2030 e 2050, ofrecendo previsibilidade para orientar as decisións dos investidores e reguladores con competencias na materia. Os obxectivos cuantificados buscan favorecer a previsibilidade e os signosmedidas económicas adecuadas, asumindo o principio de non regresión nos obxectivos fixados. Desde o punto de vista ambiental, este principio de non regresión defínese como un en virtude do cal a normativa, a actividade das administracións públicas e a práctica xurisdicional non poden implicar unha redución ou un retroceso cuantitativo ou cualitativo respecto dos niveis de protección. lexislación ambiental existente en todo momento, agás situacións plenamente xustificadas baseadas en razóns de interese público e unha vez emitido un xuízo de ponderación entre os diferentes dereitos legais que poidan estar en contradición co ambiental".
Declaración de intencións preocupante. Os obxectivos manteranse, a non ser que non os manteñan ...
Xusto antes dos artigos da lei, establécense os obxectivos: redución das emisións de CO2 no 2030 dun 23% en comparación co valor de 1990 e neutralidade das emisións no 2050. Moita xente criticou a falta de ambición da lei, porque o obxectivo xa está obsoleto con respecto ao establecido polo IPCC na cúpula de Madrid en 2019 (o 55% para 2030, a escala mundial). A min, sinceramente, é o que menos me preocupa. Tamén se di que polo menos o 74% da xeración de electricidade debe ser renovábel en 2030. Se se compara co 43% do ano pasado parece moito, pero en realidade hai momentos concretos nos que se chegou ao 60%, polo que debería ser factíbel. Pero hai un problema que Beamspot explicou varias veces neste blog, e é a inestabilidade da rede posterior á integración de moita enerxía renovábel, que é un problema que Alemaña enfrontou repetidamente e que dificulta a expansión das renovábeis. Así, aínda que non se di, o xeito de lograr esta expansión e evitar a inestabilidade é dedicando directamente unha parte substancial desta electricidade renovábel á produción in situ de hidróxeno verde, esa quimera... Entón, aínda que non se di, probabelmente estea pensando en confialo todo á ruína do hidróxeno verde. Outra cousa curiosa é que se establece que a eficiencia enerxética terá que mellorarse reducindo o consumo de enerxía primaria polo menos nun 39,5% para 2030, aínda que non me queda claro que. Unha redución tan salvaxe no consumo de enerxía só significa unha cousa: unha brutal contracción económica. E é que o aumento da eficiencia enerxética non implica unha diminución do consumo de enerxía por mor do paradoxo de Jevons. O curioso disto é que, tendo en conta o que se nos vén ao camiño, é probábel que se produza tal descenso.
Respecto dos artigos, como digo, non me deterei a analizalo polo miúdo e destacarei algúns aspectos dispersos. Os artigos que non comento (que son, en realidade, a maioría) non os comento porque xa me parece bo (ou, polo menos, non me parece mal) o que din.
✅ O artigo 6 trata da dixitalización. Non se considera que a dixitalización estea ameazada pola escaseza presente e futura de microchips. Nisto, como en tantas outras cousas, non hai un plan B para afrontar o escenario máis realista.
✅ O artigo 7 explica o uso hidráulico. Ponse énfase nas plantas reversíbeis, aínda que se sabe que a súa capacidade total para almacenar enerxía excedentaria é moi limitada. Tamén subliña que as canalizacións de abastecemento e saneamento urbanas poden empregarse para xerar electricidade. Moita sorte con iso tamén.
✅ O artigo 9 prohibe a concesión de novas licenzas para o estudo ou explotación de hidrocarburos en España. Sen dúbida é un elemento moi valente, aínda que tamén é certo que xa non queda nada rendíbel por explotar, agora que os promotores do fracking da terra natal déronse conta de que nunca ía ser rendíbel.
✅ O artigo 10 prohibe o mesmo coas minas de materiais radioactivos. É aínda máis valente que o anterior. Tampouco hai ningunha mina radioactiva rendíbel en España, pero aínda así é moi valente.
✅ O artigo 12 di que se fomentará a penetración do uso de gas renovábel, incluído o biogás e o hidróxeno. O biogás pódese producir en cantidades limitadas (debido a un problema similar ao que explicamos ao principio de todo neste blog), e en canto ao hidróxeno xa sabemos de que se trata. O preocupante da introdución de hidróxeno aquí é que parece ir na dirección que apuntou Beamspot: que se mesturará con gas natural, reducindo así a súa potencia de combustíbel, pero cargarannos coma se fose un bo gas.
✅ O artigo 13 di que se promoverán combustíbeis renovábeis para o transporte. Iso só poden ser biocombustíbeis (un grave erro) e, por suposto, hidróxeno de novo. Xa sabemos que o hidróxeno é a única alternativa para tratar de manter a matriz industrial europea, aínda que é unha mala e dubidosa alternativa que, seguramente, bombeará os ingresos das clases traballadoras aos do capital.
✅ Do artigo 14 gustaríame destacar dúas cousas: unha, que a partir de 2040 os coches terán que ter cero emisións de CO2 (vexo que é doado de conseguir: en xeral, non teremos coches en 2040); dúas, que nos concellos de máis de 50.000 habitantes, haberá que poñer en marcha toda unha serie de medidas a máis tardar no 2023 que estou seguro de que darán moito do que falar nos próximos anos, incluíndo estritas limitacións á circulación de vehículos convencionais.
✅ O artigo 15 trata da instalación de puntos de recarga eléctrica, supoñendo que haberá unha introdución masiva do coche eléctrico, o que é incerto cando menos. Engádeo ao que se di na ligazón anterior: recentemente revisei os meus cálculos de hai 10 anos sobre o número de coches eléctricos que se poderían fabricar ao ano se empregásemos todo o litio producido a nivel mundial para iso. A produción aumentou moito desde 2010 (multiplicada por 3), aínda que sofre altos e baixos considerábeis. E a cantidade de litio por coche baixou considerablemente. Tomando como referencia un vehículo de 50 Kw/h ou 8 Kg de litio metálico, hoxe poderían fabricarse 8 millóns de coches eléctricos ao ano. A produción mundial de automóbiles caeu agora debido a CoVid e sitúase en case 80 millóns de automóbiles ao ano, fronte aos case 100 millóns de 2018. Entón, se toda a produción mundial de litio se empregase para fabricar coches (adeus teléfonos móbiles, tabletas, portátiles e sistemas de copia de seguridade eléctricos para ordenadores e centros de datos), levarían 175 anos renovar toda a flota mundial de 1.400 millóns de coches. E iso é co litio: se observamos a situación con cobalto e neodimio, os pescozos de botella son peores. Pero, si, ponse o acento en poñer máis puntos de carga que só os poucos privilexiados (e seguramente ricos) que terán un coche eléctrico poderán gozar. Tamén é interesante que este artigo obrigue ás estacións de servizo que venderon máis de 5 millóns de litros de combustible en 2019 a instalar estes puntos de recarga, asumindo o gasto por si mesmos (creo que isto aumentará moitas burbullas). Ah, e a partir deste ano, cando teña que revisar a licenza de concesión dunha estación de servizo, obrigarán a poñer un punto de recarga eléctrica, por moito combustíbel que venda. E, por certo, o novo Código Técnico da Edificación tamén requirirá puntos de recarga nos garaxes das casas.
✅ O artigo 16 trata sobre a redución de emisións no sector marítimo. Fálase de "estimular o subministro eléctrico ou o uso de combustibles alternativos nos buques atracados". Agás para os barcos realmente pequenos e con pouca autonomía, a electrificación dos barcos é completamente impensable. A clave, entón, está neses "combustibles alternativos". A transición ao hidróxeno é aínda máis difícil no caso dos buques grandes, debido ás dificultades de manipulación e contención de hidróxeno para viaxes longos como os mariños, polo que seguramente será necesario recorrer a solucións enerxéticas laranxas (aceptando a pelota que non teñen emisións netas). Coa desvantaxe adicional de que o custo da enerxía laranxa é moi alto e a capacidade de produción é bastante limitada. O problema subxacente é que a transmutación do sector marítimo á enerxía verde non é factible na práctica e iso vai causar problemas moi graves.
A verdade, gústanme moito os artigos que seguen, especialmente os 20 que falan de aumentar a capacidade de recuperación da infraestrutura do medio mariño. Interesante ✅ artigo 21, que fala de protexer as áreas naturais sensibles das novas instalacións enerxéticas. E espectacular ✅ artigo 22, que fala do impacto da dieta. O resto dos artigos, realmente moi bos, o mellor da lei.
A partir do ✅ artigo 27 dise que a transición enerxética é xusta, o que é moi bo e introduce ideas interesantes. O que me parece moi difícil é garantilo. E vendo as medidas concretas, están pensando nun esquema de cousas típico de hai 20 anos, cun mantemento da sociedade industrial actual. Non é iso o que vai pasar. O ✅ artigo 29 fala do cesamento da produción nacional de carbón, e tamén aquí haberá un gran punto de adhesión. Especialmente cando preveo que, cando o petróleo deixe de chegar, teremos que recorrer ao carbón nacional e a Fischer-Tropsch para manter a imprescindíbel maquinaria.
Ignoro os ✅ artigos do título VII (recursos dispoñibles), que non me interesan en absoluto e parecen un pouco extraterrestres, e vou ao ✅ título VIII, sobre educación e investigación: en principio, todo o que din soa razoábel. ✅ O título IX trata sobre gobernanza e aquí o máis importante a destacar é a creación do Comité de expertos: veremos a quen elixen e de que se trata. A creación da Asemblea Cidadá é moi interesante, aínda que haberá que ver como se articula.
As disposicións adicionais tamén son interesantes. O primeiro exclúe ao exército de todo isto, aínda que se anima a cumprilo. No cuarto, a aviación menciónase por primeira vez e é vagamente: é como dicir "descarboniza o que poidas, ao teu gusto". O quinto é economía circular: un bo concepto difícil de implementar. O sexto, promover o ferrocarril, que considero axeitado e que incluso podería ter sido máis incisivo. E nas disposicións finais hai moitos cambios normativos en leis e regulamentos anteriores cuxo alcance se me escapa, pero hai cousas que parecen ter moito impacto. De seguro que escoitaremos falar dalgúns destes nos próximos meses.
En resumo, hai moi boas ideas nesta lei. Ademais, é unha lei que levará bastantes burbullas en moitos sectores porque as obriga a facer cousas que claramente van en contra dos seus intereses.
O peor dos casos é que se trata dunha Lei inútil ou bastante inútil, a pesar de que estou convencido de que se fixeron moitos esforzos e boas intencións. Todos os plans de execución, todas as ideas de transición, todas as previsións que existen nel, arruinaranse cando nuns meses teñamos o primeiro pico dos prezos do petróleo e entramos no negro camiño do descenso enerxético para o que non nos temos preparado. Unha mágoa, porque moita xente criticará esta lei coma se fose a causa, cando en realidade o seu problema chega demasiado tarde.
Salu2 .
AMT
Publicado en The Oil Crash. | Luns 19 de abril de 2021
[*] Antonio Turiel Martínez (nacido en León, 1970) é un científico e
divulgador licenciado en Física e Matemáticas e doutor en Física Teórica
pola Universidade Autónoma de Madrid. Traballa como Investigador
Científico no Institut de Ciències do Mar do CSIC. Autor de Un futuro sin más (novela) e o seu último libro: Petrocalipsis: Crisis energética global y cómo (no) la vamos a solucionar (ensaio). [Wikipedia]
|||||||
