Sindicatos e pensións, nadiña de nada de autocrítica?

Por Zana Lord [*]

28.01.2011

"A MENTIRA É O PEOR XEITO DE TAPAR UNHA VERDADE"

Di un aforismo que oíndo celebrar a vitoria aos teus inimigos entenderás o alcance da túa derrota. E á vista de como celebraron os nosos opoñentes (os bancos e a dereita política) que aceptemos os 67 anos de idade para alcanzar a xubilación, con todos os matices que se queiran, (matices que irán desaparecendo paulatina pero inexorablemente), vendo o seu xúbilo é lícito pensar que o resultado desa negociación está entre o malo e o moi malo para os traballadores.

Cando os fumes dos eufemismos desaparezan e nos deixen ver a realidade xa será tarde. Esas grandilocuentes palabras, amplificadas ata o bochorno polos Medios afíns ao poder, (isto tamén tería que darlles que pensar aos sindicatos maioritarios, CCOO e UGT), esas frases estandarizadas como "gran pacto de Estado", "salvagarda da esencia do Estado do Benestar", "a lóxica resultante do debate e a negociación" ..., tan só esconden debilidade. Debilidade de quen as pronuncia e bochorno en quen as escoita.

Non comparto a crítica xeneralizada de que os sindicatos maioritarios sexan traidores ou vendidos, a min modo de ver se algún cualificativo debe aplicárselles pola súa actuación, é o de rendidos. Rendidos sen resistencia. Xustificándose patéticamente na inacción do pobo. Unha inacción que, desde logo, non é tanta como se di, nin é coartada suficiente que xustifique devandita rendición. Non sei que é máis triste se un pobo adormentado, estupidizado e egoísta ou un sindicato calculadoramente pragmático, aséptico e conformista. Quizais todo o primeiro sexa o resultado do segundo.

Os sindicatos maioritarios fai tempo que deberían meditar internamente o por que se lles percibe como parte negativa do Sistema, por que se lles considera como aburguesados mecanismos de intermediación, paralización e xustificación. Non digo que isto sexa certo, sinalo que é a imaxe que deles, (de nós), estase instaurando na sociedade e da necesidade de debatelo. Debatelo seriamente, sen tabús, sen imposición previas, sen cuestións intocables, chámese isto Unidade ou Unicidade.

E aínda recoñecendo como certo a actual desideoloxización da sociedade, non toda a culpa desa incultura social e cultural téñena os traballadores e traballadoras, incapaces moitos, e por diversos motivos, de estar á vangarda das mobilizacións. Moita culpa, practicamente toda, desa ignorancia e deixamento obreiro téñena os sindicatos que se foron reconvertendo, sen présa pero sen pausa, en meros axentes de servizos. E reitero que canto maior sexa o arrefriado, a parálise, a submisión, a ignorancia e a desafección dos traballadores cara a eles, maior é a culpabilidade de quen dirixiron os sindicatos.

Ver a certos sindicalistas esgrimir a política do medo, a mesma que meses atrás criticaron, reforza a convicción de gran erro. Esa falta de argumentos tanxibles, que se poidan contrarrestar, esa indefinición de conceptos, esa defensa da teoría piramidal, é o que nos fai supor que os sindicatos maioritarios preferiron un mal acordo a presentar batalla. Inxustificable e egocéntricamente.

O axuste veu por abaixo, por onde quería a dereita e os bancos, en forma de recorte. Nada se di da fraude á Seguridade Social, nin do Salario Mínimo Interprofesional. Nada das cotizacións por encima do tope. Para que, é mellor castigar aos de sempre e saír a xustificarse.

Toxo e Méndez, CCOO e UGT, escribiron unha das páxinas máis patéticas e regresivas da historia do sindicalismo español. Á luz da explicación final que ambos os dirixentes deron: "O noso obxectivo é garantir a sustentabilidade do sistema e a cohesión social", atrévome a asegurarlles que quizais o primeiro conseguírono, pero a cohesión social advírtolles que non. O tempo xulgaralles, témome que non será benévolo con eles, (connosco), e que non o será acertadamente.

Pero sempre lles quedarán os Palmeiros Mediáticos para engrandecer o seu ego, eses mesmos palmeiros que hai pouco nos recordaban os seus excesivos soldos, as súas inmensas vivendas e as súas luxosas vacacións ... Si, dime con quen andas ...

[*] Zana Lord, mineiro, militante de IU de Gordón - León

Desde Ártabra 21 recomendamos entrar no sitio orixinal para ler o interesante debate através dos comentarios.

Fonte: Izquierda Unida en Gordón

Datos do Lugar:

24600 - La Pola de Gordón - León

Concello mineiro do norte de León, situado nun fermoso val na comarca coñecida como Montaña Central, inserido de pleno no costado meridional da cordilleira Cántabro-Astúrica. Ten pouco máis de 4.000 habitantes, nos anos 60 e 70, case chegaba a 9.000. No seu concello goberna o PP por maioría absoluta, con 7 concelleiros, 3 ten o PSOE e 1 Esquerda Unida.

O termo municipal ten unha extensión de 157,6 Km2 e está composto polos pobos de Los Barrios, Beberino, Buiza, Cabornera, Ciñera, Folledo, Geras, Huergas, Llombera, Nocedo, Paradilla, Peredilla, A Pola, Santa Lucia, Veiga, A Vide, Villasimpliz.

Cunha densidade de poboación de 27,49 Hab./Km2 esta situado a unha altitude: 1.020 m sobre o nivel do mar e a distancia con León capital é de 33 Km.

Sitio na rede do colcello:
http://www.ayto-lapoladegordon.es/inicio/
___________________________