Seis anos de guerra de Wáshington contra Iraq

Por Bill Van Auken
23.03.2009

Hoxe fai seis anos que Wáshington emprendeu a súa campaña "conmoción e pavor" contra Iraque e lanzou unha choiva de bombas e mísiles sobre Bagdad. A pesar da oposición xeneralizada do pobo estadounidense a esta guerra e do cambio da administración Bush á de Obama, a guerra estadounidense en Iraque continúa sen que se albisque un final.

Este aniversario é tráxico á vez que infame. Marca o inicio dunha guerra de agresión baseada en mentiras. Emprendida en nome de "liberar" ao pobo iraquí, ha infligido unha catástrofe de dimensións históricas mundiais ao seu país e constitúe o maior crime contra a humanidade do século XXI.

Segundo os cálculos máis fiables, en seis anos a guerra en Iraque causou a morte de máis dun millón de iraquís e deixou unha cantidade incalculable de feridos ou discapacitados. Case cinco millóns de persoas foron expulsadas dos seus fogares, ben obrigadas ao exilio ben desprazadas dentro de Iraque pola represión estadounidense e a violencia sectaria.

O goberno e os medios de comunicación estadounidenses enxalzaron a situación de "mellora da seguridade" en Iraque e a "volta á normalidade". Semellantes afirmacións só poden facerse en comparación coa masacre que se estaba producindo antes.

Só na semana pasada sóubose dos seguintes incidentes:

• O 16 de marzo unha nena iraquí de 12 que ía nun coche co seu pai morreu cando soldados estadounidenses dispararon contra o coche mentres se achegaba a eles preto da cidade norteña de Mosul.
• O 15 de marzo o exercito estadounidense matou a tiros a unha muller nunha redada no distrito de Hamdan ao oeste de Mosul.
• O 13 de marzo os soldados estadounidense mataron a dous agricultores no distrito de Jallam de Samarra na provincia de Saladin. As testemuñas indicaron á prensa iraquí que os soldados dispararan sen que houbese provocación algunha.
  

Decenas doutras persoas morreron en atentados con bomba e tiroteos por todo o país, moitos deles en relación á guerra sectaria de baixa intensidade que continúa causando estragos debido á toma de poder estadounidense e dos intentos de Wáshington de dominar o país utilizando a táctica de divide e vencerás.

E o 16 de marzo Gary L. Moore, un especialista do exército nacido en Oklahoma fai 25 anos, morreu por mor das feridas sufridas cando o seu vehículo chocou contra un artefacto explosivo. A súa morte fai que ascenda a 4.259 a cifra de soldados estadounidenses que perderon a vida nesta sucia guerra colonial.

Un estudo recente feito entre as mulleres iraquís polo grupo de axuda Oxfam ofrece un panorama de como a guerra estadounidense fixo retroceder de xeito brutal a toda unha sociedade.

• Máis do 55% das mulleres afirmaron ser vítima da violencia desde 2003 e o 30% afirmou que membros da súa familia padeceran unha morte violenta. Tamén o 55% afirmou ser obrigada a abandonar a súa casa polo menos unha vez desde 2003.
• Case o 25% afirmou non ter acceso diario a auga corrente e a metade das que tiñan acceso afirmaron que a auga non era potable.
• Un terzo das mulleres afirmou ter electricidade tres horas ao día ou menos, mentres que dous terzos tiña seis ou menos horas. Un 80% afirmou que o acceso era o mesmo ou peor que o ano pasado.
• Un 40% afirmou que os seus fillos non estaban indo a colexio.
  

Os esforzos de reconstrución estadounidense tiveron poucos resultados, se non ningún, para os iraquís e en cambio serviron como unha vasta area para a corrupción e proporcionou miles de millóns de dólares en beneficios a contratistas relacionados politicamente e fortunas a desfalcadores. Como recoñeceu nunha recente entrevista para a televisión Stuart Bowen, o inspector xeral da reconstrución iraquí, "32.000 millóns de dólares despois, non temos nin idea de que ocorreu con este diñeiro".

Mentres tanto, case 30.000 iraquís continúan detidos, a maioría deles sen cargos, en prisións estadounidenses e iraquís, onde se segue torturando.

A maioría do pobo estadounidense oponse a esta guerra. A pesar da incesante propaganda do goberno e dos medios de comunicación, o pobo estadounidense chegou á conclusión de que foi un acto depredador baseado en mentiras. Con todo, os seus repetidos intentos de porlle fin por medio das urnas resultaron ser inútiles, incluíndo a elección do Barack Obama como presidente o pasado mes de novembro.

Durante a campaña Obama adoptou a postura dun opoñente á guerra e criticou ao seu rival para o nomeamento demócrata, Hillary Clinton, porque votara a favor de autorizar a invasión. Unha vez que Obama asumiu o cargo, mantivo a todos aqueles que dirixiran esta guerra "ao secretario de Defensa Robert Gates, ao xefe do mando central xeral David Petraeus e ao comandante da ocupación de Iraq xeral Raymond Odierno" mentres que nomeaba a Clinton secretaria de Estado.

A chamada retirada de Obama prevé que decenas de miles de soldados estadounidenses continúen ocupando Iraq nos próximos anos e existen indicios cada vez maiores de que nin sequera se cumprirá o limitado acordo de retirada segundo o pacto do estatuto das forzas asinado co goberno monicreque de Maliki en Bagdad. O propio Maliki declarou esta semana que a pesar de que xuño é a data límite para a retirada das tropas de combate estadounidenses das cidades iraquís, ningunha delas sacarase de ningunhas das cidades nas que seguen sendo unha posibilidade de conflito.

A medida que se van retirando tropas de Iraque van sendo enviadas a Afganistán, onde a administración Obama está emprendendo unha importante escalada.

O obxectivo de ambas as guerras - que se iniciaron co falso pretexto da "guerra contra o terrorismo" - é establecer o dominio estadounidense sobre rexións do mundo ricas en petróleo e gas para asegurarse unha vantaxe sobre os seus rivais económicos. Ambas ten a súa orixe no histórico declive do capitalismo estadounidense, que agora se expresa na crise económica máis profunda desde os anos trinta. Ao perder Estados Unidos o seu preeminencia como centro industrial do mundo, a elite dirixente estadounidense volveuse cada vez máis cara ao parasitismo financeiro por unha banda e o militarismo por outra nun intento de manter a súa posición hegemónica.

Xusto dous meses logo de asumir o cargo, Obama revelou ser o home de palla dos militares e de Wall Street, mentres que as aspiracións de millóns de persoas que acudiron ás urnas para votar en contra da guerra foron rexeitadas. Este é o degenerado Estados Unidos do sistema capitalista bipartidista.

A loita para acabar coa guerra é unha cuestión de clase, inseparablemente unida á loita contra o sistema capitalista do beneficio que dá lugar ao militarismo. Esta loita require a mobilización política independente da clase traballadora baseada nun programa socialista e internacionalista, que inclúa a esixencia da retirada inmediata das tropas estadounidenses de Iraque e Afganistán e o que se impute a responsabilidade dos seus crimes a aqueles que conspiraron para iniciar estas guerras de agresión.

Enlace co artigo orixinal no World Socialist Web Site [Publicación do C.I. da IV Internacional (ICFI)]
______________________________