Trichet, MAFO e os demais: até cando?

Hai uns días os gobernadores do Banco Central Europeo e do Banco de España fixeron unhas declaracións sobre a economía española, pedindo moderación salarial e reformas laborais...

Por Juan Torres
26.06.2009

Onte publiquei en SISTEMA DIXITAL un comentario sobre as recentes declaracións dos gobernadores do Banco Central Europeo e de España sobre a economía española, ¡como non!, pedindo moderación salarial e reformas laborais. É preciso que a xente saiba que todas esas propostas non responden senón aos seus prexuízos ideolóxicos concibidos para favorecer aos intereses dos empresarios e dos banqueiros. Nin son científicas, nin os gobernadores son independentes (ou mellor devandito, o son do poder político, pero non do económico) e a experiencia móstranos que tanto eles como os demais que deseñan a política e as análises dos seus bancos son uns verdadeiros incompetentes que non acertan nin nun das súas análises, que son incapaces de predicir o que pode pasar nin sequera cando xa está pasando (como acaba de comprobarse con esta xigantesca crise que non viron até que se nos botou encima) e que as súas "solucións" agravan os problemas económicos en lugar de resolvelos.

TRICHET, MAFO E Os DEMAIS: ATA CANDO?

Un estudo de Consultores de Goberno Corporativo (CGC) sinalaba que a finais de 2006 dez familias e unha vintena de empresarios (a maioría das cales enriquecéronse ou consolidaron a súa riqueza durante o franquismo) tiñan nesa data baixo o seu control a 19 das 35 maiores empresas cotizadas en España e eran propietarios do 20,14% do seu capital. Segundo o profesor Iago Santos, unha pequena elite que representa o 0,0035% da poboación española controla recursos que equivalen ao 80,5% do PIB. Un control que non só lle permite ter as retribucións máis altas de Europa como membros dos consellos de administración senón tamén, e sobre todo, influír moi directa e decisivamente nas decisións gobernamentais que lles afectan.

Esas persoas e grupos teñen moi claro o que desexan e polo que deben loitar en cada momento e moito máis agora que hai que facer fronte a unha crise que en gran medida provocaron eles mesmos.

Agora tratan de presionar ao máximo para lograr tres grandes obxectivos. O primeiro, establecer reformas na lexislación laboral que lles dean máis liberdade, que lles permitan reducir custos e que debiliten aínda máis aos traballadores á hora de defender os seus dereitos laborais. O segundo, avanzar, ou até chegar a establecer se teñen forza suficiente, un sistema de capitalización privado que substitúa ao actual modelo de repartición das pensións públicas. E, finalmente, diminuír genéricamente a capacidade de manobra dos gobernos para seguir desprazando o poder de decisión sobre cuestións económicas cara a espazos e institucións non representativas nas que loxicamente poden influír máis cómoda e eficazmente.

Para defender esa estratexia teñen medios de comunicación, xornalistas, organizacións sociais e empresariais, profesores, economistas e políticos que constantemente se encargan de propagar as ideas que lles interesa pór en práctica e entre os que ocupan unha posición privilexiada os directivos dos bancos centrais cos seus gobernadores á fronte.

O papel destes últimos é fundamental porque, grazas precisamente a ese poder mediático, teñen fama de autoridades obxectivas e independentes, o que lles permite defender esas mesmas propostas ante a poboación coma se fosen sabios e neutrais portadores das ideas obxectivas e científicas que sen dúbida convén aplicar ao conxunto da sociedade.

Vímolo claramente nos últimos meses e seguirémolo vendo de forma cada vez máis evidente no futuro próximo: o gobernador do Banco Central Europeo, Jean-Claude Trichet, e o de España, Miguel Angel Fernández Ordóñez [MAFO], reclaman constantemente esas tres medidas centrándose nos últimos días de forma coincidente na reforma laboral.

Fronte á prepotencia coa que se dirixen aos cidadáns, é necesario que estes saiban que as propostas que fan os gobernadores son o resultado das súas posicións ideolóxicas e non de verdades científicas que poidan considerarse, como eles as presentan, inexorables ou indiscutibles.

Deben saber así mesmo que as institucións ás que representan non son precisamente o templo do saber obxectivo, como queren facer crer, e que os informes que elaboran non son tampouco o mellor exemplo de independencia, liberdade de pensamento e pluralidade.

Os bancos centrais, como o Fondo Monetario Internacional ou o Banco Mundial, consolidáronse como instrumentos ao servizo dos grandes poderes económicos e financeiros onde se coopta aos seus profesionais con criterios ideolóxicos e onde se marxinou e marxínase até a extenuación a quen non subscriben os postulados liberais. E é necesario que saiban, ademais, que esa ideoloxía liberal da que parten as súas proposicións é especialmente irrealista e errónea.

A mellor e máis definitiva proba diso é comprobar até que punto se viñeron equivocando e equivócanse nas súas análises e predicións e en que medida tan evidente adoptaron medidas que provocaron os problemas financeiros que padecemos en lugar de resolvelos.

O Banco Central Europeo e os bancos centrais nacionais deberían tomar medidas para evitar a insolvencia xeneralizada á que dado lugar o irresponsable comportamento dos bancos e non o fixeron. Deberían prever a crise que ía provocar a inxente acumulación de risco e non o fixeron, actuaron tarde e o sistema financeiro paralizou a economía real sen que sexan capaces de evitalo.

Deberían adoptar medidas en España para que o diñeiro dos bancos non se dedicase a financiar unha burbulla inmobiliaria e miraron a outro lado. E agora, en lugar, de facer fronte con decisión ás reformas financeiras que puidesen impedir no futuro que os banqueiros volvan levar á ruína á economía, dedícanse a propor reformas laborais ou do sistema de pensións que, en realidade, só poderían conseguir que os grupos privilexiados gocen de maiores beneficios.

Os cidadáns teñen que saber que as propostas ideologizadas do gobernador do Banco de España non lle conveñen á inmensa maioría da poboación e que, ademais, non inciden nos verdadeiros problemas da economía española. Os problemas do mercado de traballo español, que crea moito emprego en épocas de crecemento pero tan precario que enseguida o destrúe cando se retarda o crecemento, non se resolven diminuíndo os salarios, eliminando dereitos laborais ou aumentando o poder de negociación das empresas. Así, como propón os grupos oligárquicos dos que actúa como voceiro o gobernador, o que se logra é consolidar un modelo de competitividade baseada na man de obra barata que está condenado ao fracaso, non só porque nos empobrece cada vez máis senón porque sempre haberá outros países que poida situarse por baixo dos nosos niveis salariais.

Por que non di o gobernador que a nosa produtividade leva estancada quince anos e de que para saír desa situación o que se necesita é un capital humano máis preparado, máis capital social e mellores infraestruturas que requiren máis gasto público, como nos demostra a experiencia dos países máis avanzados que o noso? Non lle resulta significativo ao gobernador que o país que máis emprego destrúe sexa xustamente o único da OCDE onde baixaron os salarios reais de 1995 a 2005? Por que non fala Ordóñez de que as exportacións de alta tecnoloxía española só representaban en 2006 o 4,96% do total, fronte ao 16,65% da UE-27 e que para darlle a volta ese problema habería que multiplicar o gasto en educación e en I+D+i?

E como é que o gobernador non cae na conta de que os países europeos máis competitivos teñen unha flexibilidade que non é precisamente a que aquí se propón e moita máis protección social? Como mira a outro lado non pode preocuparse, que casualidade, de que a nosa taxa de abandono escolar sexa caso tres veces máis alta que a da UE-27, o que si constitúe un lastre decisivo para o noso mercado laboral, ou de que a nosa porcentaxe de gasto en protección social, cuxa suficiencia sería fundamental para reformar sen perda de benestar o mercado de traballo, estea a seis puntos de dita media?

Os cidadáns deben saber todo isto para ser conscientes dos intereses aos que serven os gobernadores e directivos dos bancos centrais. Deben saber que non son autoridades obxectivas e independentes senón que na práctica actúan como empregados dos grandes banqueiros e empresarios e por iso é habitual, como ocorre en España, que logo de facerlles a tarefa terminen nos seus consellos de administración ou como dirixentes da patronal bancaria.

Fonte: fundacionsistema.com
______________________