26.12.2009
Cando era pequeño meu pai dábame leccións de socioloxía, sen querelo chamar así. Camiño das viñas, para chaspodar en febreiro ou podar no seu tempo, ou cavalas ou arrincarlles os mamóns, sinalaba a un home e dicía: “Ese é un señorito. Vive sen traballar e de rendas”. Daquela un labrego cedíalle o paso e quitábase a boina ante él e lle respondía: ¿mande? “Os señoritos -meu pai nisto era radical- son a desgracia de España, porque non so non traballan, se non que desprezan o traballo e poñen a súa vida como un exemplo”. Pasou o tempo e agora todos buscamos o traballo como un ben precioso. Había palabras para distinguir as clases: En Ferrol “Lefre de caldereta” determinaba unha posición social baixa. Unha asociación cultural nolo recorda. O señoritismo aparentemente non o hai, pero eu sospeito que algo no que vivían instalados tanta xente é difícil que deixe de existir de boas a primeiras. Nos anuncios de certos productos de luxo vexo ramallazos de señoritismo. Lin que se vendían uns chalés cunha “paisaxe exclusiva”. Tamén lin dun colexio privado que dicía: “Formamos a futuros líderes”. Tiña pinta dun “college” británico e había xente moza pisando un “green” impecable. Todos rubios, espigados... Parecíanme señoritos, pero quizais ando equivocado e en realidade eran fillos de lefres de caldereta, bolseiros do estado, admitidos por unha lei anticlasista nese college. E despois están eses programas de xente ociosa que cada pouco ten que ir a descansar a Sant Moritz ou sitios así.
Publicado no xornal comarcal Diario de Ferrol
________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon