Saír da Crise do Capitalismo ou Saír do Capitalismo en Crise?

Desde Ártabra 21 recomendamos a lectura deste artigo de Samir Amin, moi actual e esclarecedor. Reflexionar sobre a converxencia na diversidade, achega toda unha teoría libertaria e socialista, como reflexión, como método de análise, como camiño, como alternativa, como loita, ... Non hai socialismo sen democracia, nen democracia sen socialismo, ... Unha análise, unha reflexión e unha chamada á converxencia nas proposta e na acción. ... Este artigo, de Samir Amin, sinala e analisa os puntos básicos dun tratado desenvolvido na obra "A crise. Saír da crise do capitalismo ou saír do capitalismo en crise", entre outras editoriais, esta foi publicada en Castelám por "Edc. El Viejo Topo" Decembro de 2009.

Paga a pena, armar-se de paciencia e parar-se a ler este artigo

Continua o saqueo dos recursos naturais do Sur, que esixe o modelo de consumo dilapidador para o beneficio exclusivo das sociedades opulentas do Norte.

A xestión política da dominación mundial do capital dos oligopolios é necesariamente dunha violencia extrema. Porque para conservar as súas posicións como sociedades opulentas, os países da tríada imperialista están obrigados a reservarse para o seu exclusivo beneficio o acceso aos recursos naturais do planeta. Esta nova esixencia é a causa da militarización e a mundialización, algo que eu cualifiquei como o "imperio do caos" (título dun dos meus libros publicado en 2001), expresión que despois foi retomada por outros.

Por Samir Amin [*]

15.11.2009

O principio de acumulación sen fin que define ao capitalismo é sinónimo de crecemento exponencial e este, do mesmo xeito que o cancro, conduce á morte. Stuart Mill, que comprendera isto, imaxinaba que un "estado estacionario" poríalle fin a este proceso irracional. Keynes compartía o optimismo da Razón. Pero nin o un nin o outro puideron comprender como podería imporse o necesario fin do capitalismo. Marx, ao outorgarlle á loita de clases un novo lugar, si puido imaxinar a caída da clase capitalista, concentrada na actualidade en mans da oligarquía.

O capitalismo, un paréntese na historia

A acumulación, sinónimo de pauperización, debuxa o marco obxectivo das loitas contra o capitalismo. Pero esta exprésase principalmente polo contraste crecente entre a opulencia das sociedades do centro, beneficiarias da renda imperialista e a miseria das sociedades das periferias dominadas. Este conflito convértese no eixo central da alternativa "socialismo ou barbarie".

O capitalismo histórico "realmente existente" asociouse a sucesivas formas de acumulación por apropiación (refugallo), non só nas súas orixes ("acumulación primitiva"), senón en todas as etapas do seu desenvolvemento. Unha vez constituído, este capitalismo "atlántico" partiu a conquistar o mundo e a reconstruílo a través da permanencia da apropiación das rexións conquistadas, converténdoas nas periferias dominadas do sistema.

Esta mundialización "vitoriosa" probou que é incapaz de imporse dun xeito duradeiro. Medio século apenas logo do seu triunfo, que podía parecer inaugurar o "fin da historia", xa estaba cuestionada pola revolución da semi-periferia rusa e as loitas (vitoriosas) de liberación de Asia e África, a cales escribiron a historia do século XX -a primeira onda de loitas pola emancipación dos traballadores e dos pobos.

A acumulación por apropiación (refugallo) continúa ante os nosos ollos no capitalismo tardío dos oligopolios contemporáneos. Nos centros, a renda do monopolio, da cal benefícianse as plutocracias oligopólicas, é sinónimo da apropiación e o refugallo a todo o conxunto que conforma a base produtiva da sociedade. Nas periferias, este refugallo empobrecedor maniféstase mediante a expropiación aos campesiños e pola rapiña dos recursos naturais destas rexións. Ambas as prácticas constitúen os alicerces esenciais das estratexias de expansión do capitalismo tardío dos oligopolios.

Desde esta perspectiva eu coloco como desafío principal para o século XXI á "nova problemática agraria". O refugallo aos campesiños (de Asia, África e América Latina) constitúe a maior forma contemporánea de tendencia cara á pauperización (no sentido que Marx lle outorga a leste "lei") asociada á acumulación. A súa posta en práctica non pode separarse das estratexias de captación da renda imperialista por parte dos oligopolios, con ou sen biocombustibles. Eu deduzo que o desenvolvemento das loitas neste terreo e as respostas que darán no futuro as sociedades campesiñas do Sur (case a metade da humanidade) dirixirán amplamente a capacidade dos traballadores e dos pobos de producir avances na ruta da construción dunha civilización auténtica, liberada da dominación do capital e para a cal eu non atopo outro nome que o do socialismo.

O saqueo dos recursos naturais do Sur, que esixe o modelo de consumo dilapidador para o beneficio exclusivo das sociedades opulentas do Norte, aniquila toda perspectiva de desenvolvemento digno deste nome para os pobos afectados e constitúe, de feito, a outra cara da pauperización a escala mundial. Desde esta perspectiva, a ?crise da enerxía? non é o produto da redución de certos recursos necesarios para a súa produción (o petróleo, por suposto), nin é tampouco o produto dos efectos destrutores das formas ?energívoras? de produción e consumo actuais. Esta descrición ? aínda que correcta ? non vai máis aló das evidencias banais e inmediatas. A crise é o produto da vontade dos oligopolios do imperialismo colectivo, quen pretenden o monopolio do acceso aos recursos naturais do planeta, sexan ou non escasos estes recursos, para poder apropiarse da renda imperialista, aínda que a utilización destes recursos siga sendo dilapidadora e energívora, ou que se vexa sometida ante novas políticas ecoloxistas correctoras. Eu deduzo tamén que a estratexia de expansión do capitalismo tardío dos oligopolios enfrontarase necesariamente coa crecente resistencia das nacións do Sur.

A crise actual non é nin unha crise financeira nin a suma de crise sistémicas múltiples, senón a crise do capitalismo imperialista dos oligopolios, cuxo poder exclusivo e supremo está sendo cuestionado, unha vez máis, polas loitas das clases populares e os pobos e nacións das periferias dominadas, aínda que parezan "emerxentes". Ela é simultaneamente unha crise da hexemonía dos Estados Unidos. Capitalismo de oligopolios, poder político das oligarquías, mundialización bárbara, hexemonía dos Estados Unidos, militarización da xestión da mundialización ao servizo dos oligopolios, declive da democracia, saqueo dos recursos do planeta e abandono da perspectiva do desenvolvemento do Sur son indisociables.

O verdadeiro desafío é o seguinte: lograrán estas loitas converxer para abrir a vía -ou as vías- a longo prazo ruta da transición ao socialismo mundial? Ou continuarán separadas unhas doutras, ou ata entrarán en conflito unhas con outras, e por iso, volveranse ineficaces e deixaranlle a iniciativa ao capital dos oligopolios?

Dunha longa crise a outra

A caída financeira de setembro de 2008 probablemente sorprendeu aos economistas convencionais da "mundialización feliz" e desorientó a algúns fabricantes do discurso liberal triunfante logo da "caída do Muro de Berlín" como nos afixemos a dicir. Se, pola contra, o evento non nos sorprendeu -a nós que o esperabamos (sen por suposto predicir a data, como a Sra. Soleil)- foi simplemente porque se inscribía naturalmente no desenvolvemento da longa crise do capitalismo declinante que comezara nos anos 70.

Sería bo volver comentar acerca da primeira longa crise do capitalismo, que constituíu ao século XX, porque é cautivante o parecido entre as etapas do desenvolvemento destas dúas crises.

O capitalismo industrial triunfante do século XX entrou en crise a partir de 1873. As taxas de interese caeron, polas razóns postas en evidencia por Marx. O capital reaccionou cun dobre movemento, de concentración e expansión mundializada. Os novos monopolios confiscaron ao seu interese unha renda sobre a masa da plusvalía xerada pola explotación do traballo. Aceleraron a conquista colonial do planeta. Estas transformacións estruturais permitiron unha nova alza dos intereses. Elas abriron a "belle époque"  -de 1890 a 1914- que foi a dunha dominación mundializada do capital dos monopolios financeiros. O discurso dominante da época eloxia a colonización (misión civilizadora), cualifica á mundialización como sinónimo de paz e a socialdemocracia obreira europea adhírese a ese discurso.

Con todo, esta "belle époque", anunciada como "o fin da historia" polos ideólogos de entón, terminou nunha guerra mundial, como só Lenin puido prever. O período seguinte, ata o fin da segunda guerra mundial, foi o das "guerras e revolucións". En 1920, tendo quedado illada a revolución rusa ("elo máis débil" do sistema), o capital dos monopolios financeiros restaurou contra vento e marea o sistema da "belle époque". Restauración denunciada por Keynes no seu momento e que foi a causa da caída financeira de 1929 e da depresión que lle seguiu ata a segunda guerra mundial.

O longo século XX -1873 / 1990- foi o século do despregamento da primeira crise sistémica profunda do capitalismo declinante (a tal punto que Lenin pensou que o capitalismo dos monopolios ou capitalismo monopolista constituía a "fase suprema do capitalismo") e tamén foi o século dunha primeira onda triunfante de revolucións anticapitalistas (Rusia, China) e de movementos antimperialistas dos pobos de Asia e de África.

A segunda crise sistémica do capitalismo comeza en 1971, co abandono da convertibilidad ouro do dólar, case exactamente un século despois do inicio da primeira. As taxas de interese, de investimento e de crecemento caeron (mais nunca recuperaron os niveis que tiveron entre 1945 e 1975). O capital respondeu ao desafío do mesmo xeito que na crise precedente, cun dobre movemento de concentración e mundialización. Volveu utilizar as mesmas estruturas que definiron a segunda "belle époque" -1990 a 2008- de mundialización financeira e que permitiron aos grupos oligopólicos levar a súa renda de monopolio. Os discursos de acompañamento foron os mesmos: o "mercado" garante a prosperidade, a democracia e a paz; é o "fin da historia". Idénticas adhesións dos socialistas europeos ao novo liberalismo. E con todo, esta nova "belle époque" estivo acompañada desde os seus inicios pola guerra, aquela de o Norte contra o Sur, comezada desde 1990. E do mesmo xeito que a primeira mundialización produciu a 1929, a segunda produciu a 2008. Estamos na actualidade nun momento crucial que anuncia a posibilidade dunha nova onda de "guerras e revolucións". Sobre todo porque os poderes non perseguen outra cousa que a restauración do sistema tal cal era antes da súa caída financeira.

A analogía entre os desenvolvementos destas dúas crises sistémicas longas do capitalismo decadente é asombrosa. Con todo, hai algunhas diferenzas cuxo alcance político é importante.

Detrás da crise financeira, a crise sistémica do capitalismo dos oligopolios

O capitalismo contemporáneo é de entrada e ante todo un capitalismo de oligopolios, no amplo sentido da palabra (en parte non o era ata agora). Eu comprendo por iso que os oligopolios controlan sos a reprodución do sistema produtivo no seu conxunto. Eles son "financiarizados" no sentido que eles sos teñen acceso ao mercado dos capitais. Esta particularidade financeira dálle ao mercado monetario e financeiro -o seu mercado, no que eles compiten- o status de mercado dominante, o cal constrúe aos mercados do traballo e do intercambio de produtos.

Esta particularidade financeira mundializada exprésase a través dunha transformación da clase burguesa dirixente, a cal converteuse nunha plutocracia rentista. Os oligarcas non son soamente rusos, como dicimos a miúdo, senón máis ben estadounidenses, europeos e xaponeses. O declive da democracia é o produto inevitable desta concentración do poder para o beneficio exclusivo dos oligopolios.

É igualmente importante precisar a nova forma da mundialización capitalista, que corresponde a esta transformación, en oposición á que caracterizaba á primeira ?época bela?. Eu exprésoa nunha frase: o paso do imperialismo conxugado en plural (o das potencias imperialistas en conflito permanente entre elas) ao imperialismo colectivo da tríada (Estados Unidos, Europa e Xapón).

Os monopolios que emerxeron en resposta á primeira crise das taxas de interese constituíronse sobre bases que reforzaron a violencia da competencia entre as potencias imperialistas máis grandes da época, e conduciu ao gran conflito armado de 1914, seguido da paz de Versalles e, logo, á segunda guerra ata 1945. O que Arrighi, Frank, Wallerstein e eu mesmo cualificamos desde os anos 70 como a "guerra dos trinta anos", termo retomado por outros despois.

Pola contra, a segunda onda de concentración oligopólica, que comezou nos anos 70, constituír sobre outras bases, no marco dun sistema que eu cualifiquei como "imperialismo colectivo" da tríada (Estado Unidos, Europa e Xapón). Nesta nova mundialización imperialista, a dominación dos centros xa non se exerce a través do monopolio da produción industrial (como era antes) senón a través doutros medios (o control das tecnoloxías, os mercados financeiros, o acceso aos recursos naturais do planeta, a información e as comunicacións, as armas de destrución masiva). Este sistema que eu cualifiquei como "apartheid a escala mundial" implica a guerra permanente contra os Estados e os pobos das periferias recalcitrantes, guerra que comezou en 1990 a través do despregamento do control militar do planeta por parte dos Estados Unidos e os seus aliados subalternos da OTAN.

A particularidade financeira deste sistema é indisociable, na miña análise, do seu carácter oligopólico afirmado. Trátase dunha relación orgánica fundamental. Este punto de vista non é o que domina, non soamente na voluminosa literatura dos economistas convencionais, senón tamén na maior parte dos escritos críticos acerca da crise en curso.

É todo o sistema no seu conxunto o que está agora en dificultades

Os feitos están aí: a caída financeira está producindo non unha "recesión" senón unha verdadeira depresión profunda. Pero máis aló, outras dimensións da crise do sistema emerxeran na conciencia pública ata antes da caída financeira. Coñecemos os grandes títulos -crise enerxética, crise alimentaria, crise ecolóxica, cambios climáticos- e numerosas análises destes desafíos contemporáneos prodúcense cotidianamente, algúns deles con gran calidade.

Eu son cando menos crítico dese modo de tratar a crise sistémica do capitalismo, que ve illadas as diferentes dimensións do desafío. Eu redefino entón ás "crise" diversas como as facetas do mesmo desafío, o do sistema da mundialización capitalista (liberal ou non) fundado sobre o tributo que a renda imperialista cobra a escala mundial para proveito da plutocracia dos oligopolios do imperialismo colectivo da tríada.

A verdadeira batalla líbrase nese terreo decisivo, entre os oligopolios que buscan producir e reproducir as condicións que lle permiten apropiarse da renda imperialista e todas as súas vítimas, traballadores de todos os países do Norte e do Sur, pobos das periferias dominadas e condenados a renunciar a toda perspectiva de desenvolvemento que sexa digno dese nome.


Saír da crise do capitalismo ou saír do capitalismo en crise?

A fórmula foi proposta por André Gunder Frank e por min mesmo en 1974

A análise que nós propuxemos da nova gran crise que estimabamos que comezara conduciunos á conclusión de que o capital respondería ao desafío a través dunha nova onda de concentración sobre a base da cal procedería a deslocalizacións masivas. As evolucións posteriores confirmárono amplamente. O título da nosa intervención nun coloquio organizado por Il Manifesto en Roma nesa data ("Non esperemos 1984", en referencia á obra de George Orwell, provocou ronchas nesa ocasión) invitaba á esquerda radical da época a renunciar a socorrer ao capital para buscarlle "saídas á crise" e a comprometerse en estratexias de "saída do capitalismo en crise".

Eu continuei nesa liña de análise cunha obstinación que non queixume. Propuxen unha conceptualización das novas formas de dominación dos centros imperialistas fundada na afirmación dos novos modos de control que substitúen ao antigo monopolio da exclusividade industrial, algo que a ascensión dos países cualificados despois como "emerxentes" confirmoume. Eu cualifiquei á nova mundialización en construción como "apartheid a escala mundial", facendo alusión á xestión militarizada do planeta, que perpetuaba baixo novas condicións a polarización indisociable da expansión do "capitalismo realmente existente".


A segunda onda de emancipación dos pobos: un "remake" do século XX ou algo mellor?

Non hai alternativas ante a perspectiva socialista

O mundo contemporáneo está gobernado polas oligarquías. Oligarquías financeiras nos Estados Unidos, Europa e Xapón, que dominan non soamente a vida económica, senón tamén a política e a vida cotiá. Oligarquías rusas á súa imaxe que o Estado ruso intenta controlar. Estatocracia en China. Autocracias (a miúdo escondidas detrás dalgunhas aparencias de democracias electorais "de baixa intensidade") dentro do sistema mundial no resto do planeta.

A xestión da mundialización contemporánea por parte destas oligarquías está en crises.

As oligarquías do Norte contan con que se van a quedar no poder cando pase o tempo da crise. Elas non senten ameazadas. Pola contra, a fraxilidade dos poderes das autocracias do Sur é ben visible. A mundialización é por iso fráxil. Será cuestionada por unha revolta do Sur, como foi o caso do século pasado? Probable, pero triste. Porque a humanidade non se comprometerá coa alternativa do socialismo, única alternativa humana ante o caos, ata que os poderes das oligarquías, dos seus aliados e dos seus servidores sexan derrotados simultaneamente nos países do Norte e os do Sur.

Viva o internacionalismo dos pobos fronte ao cosmopolitismo das oligarquías !


É posible "arranxar" aos oligopolios financeiros e mundializados?

O capitalismo é "liberal" por natureza, se entendemos por "liberalismo" non o bonito cualificativo que inspira o termo, senón o exercicio pleno e enteiro da dominación do capital, non soamente sobre o traballo e a economía, senón sobre todos os aspectos da vida social. Non hai "economía de mercado" (expresión vulgar para dicir capitalismo) sen "sociedade de mercado". O capital persegue obstinadamente ese único obxectivo. O diñeiro. A acumulación en si mesma. Marx, e logo del outros pensadores críticos como Keynes, comprendérono perfectamente. Non é o caso dos nosos economistas convencionais, ata os de esquerda.

Ese modelo de dominación exclusiva e total do capital impúxose con obstinación polas clases dirixentes ao longo da crise precedente ata 1945. Só a tripla vitoria da democracia, do socialismo e da liberación nacional dos pobos permitiu, de 1945 a 1980, a substitución dese modelo permanente do ideal capitalista pola coexistencia conflictual de tres modelos sociais regulados, que foron o Welfare State da social democracia do Oeste, os socialismos realmente existentes do Leste e os nacionalismos populares do Sur. A caída destes tres modelos fixo posible un retorno á dominación exclusiva do capital, cualificada como neo-liberal.

Eu asocio este novo "liberalismo" a un conxunto de carácteres novos que me parecen merecer a cualificación de "capitalismo senil". O libro que leva ese título, publicado en 2001, era un dos probablemente raros escritos desa época que, lonxe de ver no liberalismo mundializado e financeiro o "fin da historia", analizaba ao sistema do capitalismo decadente como inestable, condenado ao fracaso, precisamente a partir da súa dimensión financeira ("o seu Talón de Aquiles", escribín).

Os economistas convencionais permaneceron obstinadamente xordos ante todo cuestionamiento das súas dogmas. A tal punto de ser incapaces de prever a caída financeira de 2008. Aqueles a quen os medios de comunicación dominantes presentaron como "críticos" merecían pouco este cualificativo. Stiglitz estaba convencido de que o sistema, tal como estaba -o liberalismo mundializado e financeiro- podía ser arranxado mediante algunhas correccións. Amartya Sen predicou a moral sen ousar pensar no capitalismo realmente existente como era necesario.

Os desastres sociais que o despregamento do liberalismo -"a utopía permanente do capital" escribín- non deixará de provocar, inspiraron nostalxias do pasado recente ou máis afastado. Pero esas nostalxias non responderon ao desafío. Porque elas son o produto dun empobrecimiento do pensamento crítico teórico que progresivamente se prohibiu comprender as contradicións internas e os límites dos sistemas logo da segunda guerra mundial, polo que as erosións, desviacións e caídas apareceron como cataclismos imprevistos.

Polo menos no baleiro creado polos repregamentos do pensamento teórico crítico, unha toma de conciencia das novas dimensións da crise sistémica da civilización atopou un medio para abrirse camiño. Eu fago aquí referencia aos ecoloxistas. Pero os Verdes, que pretenderon distinguirse radicalmente, do mesmo xeito que os Azuis (conservadores e liberais) e os Vermellos (socialistas) encerráronse nunha ruela sen saída, no canto de integrar a dimensión ecolóxica nunha crítica radical do capitalismo.

Todo estaba no seu lugar para asegurar o triunfo -pasaxeiro de feito, pero que se viviu como "definitivo"- da alternativa chamada "democracia liberal". Un pensamento miserable -un verdadeiro non pensamento- que ignoraba o que con todo Marx dixera como decisivo con respecto a esta democracia burguesa, que ignora que aqueles que deciden non son aqueles que están afectados polas súas decisións. Aqueles que deciden teñen a liberdade reforzada polo control da propiedade e son hoxe as plutocracias do capitalismo e os Estados que son os seus debedor. Os traballadores e os pobos son só as súas vítimas. Tales futilidades puideron parecer cribles, durante un tempo, como consecuencia das desviacións dos sistemas resultantes logo das guerras, dada a miseria das súas dogmáticos que non lograban comprender as causas. A democracia liberal podía parecer entón "o mellor dos sistemas posibles".

Na actualidade os poderes, que non previran nada, tratan de restaurar o mesmo sistema. O seu éxito eventual, como o dos conservadores dos anos 20 -que Keynes denunciou sen atopar eco na súa época- só agravará a amplitude das contradicións que foron a causa da caída financeira de 2008.

Non menos grave é o feito de que os economistas de "esquerda" adheríronse desde fai tempo ao esencial das teses da economía vulgar e aceptaron a idea -errónea- da racionalidade dos mercados. Eles concentraron os seus esforzos na definición das condicións desta racionalidade, abandonando a Marx xulgado como "obsoleto" -quen descubriu a irracionalidad dos mercados desde o punto de vista da emancipación dos traballadores e os pobos. Na súa perspectiva, o capitalismo é flexible, axústase ás esixencias do progreso (tecnolóxico e ata social) se se lle obriga. Estes economistas de "esquerda" non estaban preparados para comprender que a crise que estalou era inevitable. Estaban aínda menos preparados para enfrontar os desafíos aos cales enfrontáronse os pobos. Do mesmo xeito que os outros economistas vulgares, buscaron reparar os desgastes sen comprender que era necesario, para facelo con éxito, comprometerse con outra vía, a de exceder as lóxicas fundamentais do capitalismo. En lugar de buscar saír do capitalismo en crise, pensaron poder saír da crise do capitalismo.

A crise da hexemonía dos Estados Unidos

A recente reunión do G20 (Londres, abril de 2009) non detonou de ningún xeito unha "reconstrución do mundo". E quizais non foi casualidade que logo dela veu a da OTAN, brazo armado do imperialismo contemporáneo, e polo reforzamento do seu compromiso militar en Afganistán. A guerra permanente do "Norte" contra o "Sur" debe continuar.

Xa sabiamos que os gobernos da tríada "Estados Unidos, Europa e Xapón" perseguían o obxectivo exclusivo dunha restauración do sistema tal e como fora antes de setembro de 2008 e non hai que tomar con seriedade as intervencións en Londres do presidente Obama e de Gordon Brown dunha parte e de Sarkozy e Ángela Merkel por outra, as cales estiveron destinadas a divertir ao público. As "diferenzas" pretendidas, acusadas polos medios de comunicación, sen consistencia real, respondían só ás necesidades dos dirixentes involucrados de sentirse valorados polas súas opinións inxenuas. "Refundar o capitalismo", "moralizar as operacións financeiras": grandes palabras para evitar abordar as verdadeiras cuestións. É por iso que a restauración do sistema, o cal non é imposible, non resolverá ningún problema, senón que máis ben agravará a gravidade. A "comisión Stiglitz", convocada polas Nacións Unidas, insérese nesta estratexia de construír un engano. Evidentemente non podiamos esperar outra cousa das oligarquías que controlan os poderes reais e os seus debedor políticos. O punto de vista que eu desenvolvín, que coloca o acento nas relacións entre a dominación dos oligopolios e a particularidade financeira necesaria da súa xestión da economía mundial -indisociables o un do outro- foi ben confirmado polos resultados do G 20.

Máis interesante aínda é o feito de que os líderes dos "países emerxentes" invitados gardaron silencio. Unha soa frase intelixente foi pronunciada ao longo desa gran xornada circense, foi dita polo presidente chinés Hu Jintao, que observou como de paso, sen insistir e cun sorriso (irónica?) que habería que terminar por concibir a posta en marcha dun sistema financeiro mundial que non fose fundado sobre o dólar. Algúns poucos comentarios inmediatamente fixeron a asociación -correcta- coas propostas de Keynes en 1945.

Esta "observación" chámanos á realidade: a crise do sistema do capitalismo dos oligopolios é indisociable do feito que a hexemonía dos Estados Unidos está ao bordo do colapso. Pero quen tomará a substitución? Certamente non será "Europa", a cal non existe fóra do atlantismo e non nutre ningunha ambición de independencia, como a asemblea da OTAN demostrouno máis dunha vez. China? Esta "ameaza" que os medios de comunicación invocan ata a saciedade (un novo "perigo amarelo") sen dúbidas para lexitimar o aliñamento atlantista, non ten fundamentos. Os dirixentes chineses saben que o seu país non ten os medios, e eles non teñen a vontade. A estratexia de China é contentarse con obrar pola promoción dunha nova mundialización, sen hexemonías. Algo que nin os Estados Unidos nin Europa consideran aceptable.

As probabilidades entón dun desenvolvemento posible en tal sentido repousan enteiramente nos países do Sur. E non é casualidade que a UNCTAD sexa a única institución da familia das Nacións Unidas que tomou iniciativas moi diferentes ás da comisión Stiglitz. Non é casualidade que o seu director, o tailandés Supachai Panitchpakdi, considerado ata ese día un neoliberal, ouse propor no informe da organización titulado "The Global Economic Crise" e con data de marzo de 2009, avances realistas que se inscriben na perspectiva dun segundo momento do "espertar do Sur".

China pola súa banda comezou a construción -progresiva e regulada- de sistemas financeiros rexionais alternativos sen o dólar. Iniciativas que completan, no plano económico, a promoción de alianzas políticas do -Grupo de Xangai-, maior obstáculo ao belicismo da OTAN. A asemblea da OTAN, reunida na mesma etapa en abril de 2009, confirmou a decisión de Wáshington de non comezar a súa desmovilización militar, senón pola contra, de acentuar a súa ampliación, sempre baixo o pretexto falaz da loita contra o "terrorismo". O presidente Obama despregou todo o seu talento para intentar salvar o programa de Clinton, logo de Bush, de control militar do planeta, único modo de prolongar os días da ameazada hexemonía americana. Obama marcou puntos e obtivo a capitulación sen condicións da Francia de Sarkozy -fin do Gaullismo- que se reintegró ao mando militar da OTAN, algo que era difícil cando Wáshington falaba a través de Bush, desprovisto de intelixencia pero non de arrogancia. Aínda por riba, Obama actuou, do mesmo xeito que Bush, dando leccións. Sen respectar "a independencia" de Europa, invitou a que fose aceptada Turquía dentro da Unión Europea.


Cara a unha segunda onda de loitas vitoriosas pola emancipación dos traballadores e dos pobos.

Son posibles novos avances nas loitas de emancipación dos pobos?

A xestión política da dominación mundial do capital dos oligopolios é necesariamente dunha violencia extrema. Porque para conservar as súas posicións como sociedades opulentas, os países da tríada imperialista están obrigados a reservarse para o seu exclusivo beneficio o acceso aos recursos naturais do planeta. Esta nova esixencia é a causa da militarización e a mundialización, algo que eu cualifiquei como o "imperio do caos" (título dun dos meus libros publicado en 2001), expresión que despois foi retomada por outros.

No camiño de despregamento do proxecto de Wáshington de control militar do planeta, de conducir para iso "guerras preventivas" baixo o pretexto da "loita contra o terrorismo", a OTAN hase autocalificado como a "representante da comunidade internacional" e marxinou á ONU, única institución cualificada para falar no seu nome.

Por suposto, os obxectivos reais non poden ser confesados. Para ocultalos, as potencias involucradas elixiron instrumentar o discurso da democracia e concedéronse o "dereito de intervención" para impor o "respecto dos dereitos humanos"!

Paralelamente, o poder absoluto das novas plutocracias oligárquicas deixou sen contidos á práctica da democracia burguesa. En tanto que antes a xestión esixía a negociación política entre as diferentes compoñentes sociais do bloque hegemónico necesario para a reprodución do poder do capital, a nova xestión política da sociedade do capitalismo dos oligopolios, instaurada como consecuencia dunha despolitización sistemática, fundou unha nova cultura do "consenso" (modelo dos Estados Unidos) que substitúe ao cidadán activo polo consumidor e o espectador político, como condición para unha democracia auténtica. Este "virus liberal" (para retomar o título do meu libro publicado en 2005) elimina a apertura de opcións alternativas posibles e substitúe o consenso polo solitario respecto do procedemento da democracia electoral.

O declive e a caída dos tres modelos da xestión social evocados anteriormente é a causa deste drama. A páxina da primeira onda de loitas pola emancipación pechouse, a da segunda onda aínda non se abre. Na penumbra que as separa se "debuxan monstros" como di Gramsci.

No Norte estas evolucións son a causa da perda de sentido das prácticas democráticas. O retroceso ocúltase nas pretensións dun discurso chamado "post -modernista", segundo o cal as nacións e as clases sociais deixáronlle o seu lugar ao "individuo", o cal converteuse no suxeito activo da transformación social.

No Sur outras ilusións ocupan a escena. Xa sexa que se trata da ilusión dun desenvolvemento capitalista nacional autónomo dentro da mundialización, potente para as clases dominantes e medias dos países "emerxentes", e incitado polo éxito inmediato logrado nas últimas décadas. Ou se trata de ilusións nostálxicas (para-étnicas ou para-relixiosas) nos países abandonados á súa sorte.

Máis grave aínda é o feito de que as evolucións incitan á adhesión xeral á "ideoloxía do consumo", á idea de que o progreso mídese segundo o crecemento cuantitativo deste. Marx demostrou que o modo de produción é o que determina o consumo e non á inversa, como o pretende a economía vulgar. A perspectiva dunha racionalidade humanista superior, fundada no proxecto socialista, pérdese entón de vista. O potencial xigantesco que a aplicación das ciencias e da tecnoloxía ofrecen á humanidade enteira e que debería permitir a plenitude real dos individuos e as sociedades, tanto no Norte como no Sur, disípase nas esixencias do seu sometemento ante as lóxicas da procura sen fin da acumulación de capital. Máis grave aínda, o progreso continuo da produtividade social do traballo asóciase a un despregamento vertixinoso dos mecanismos de pauperización (visibles a escala mundial, entre outros, pola ofensiva xeneralizada contra as sociedades campesiñas), tal e como Marx o comprendeu.

A adhesión á alienación ideolóxica producida polo capitalismo non marca só ás sociedades opulentas dos centros imperialistas. Os pobos das periferias, na súa maioría amplamente privados do acceso a niveis de consumo aceptables, enceguecidos nas súas aspiracións a lograr niveis de consumos análogos aos do Norte opulento, perden a conciencia de que a lóxica do desenvolvemento do capitalismo histórico fai imposible a generalización do modelo ao planeta enteiro.

Comprendemos entón as razóns polas cales a caída financeira de 2008 foi o resultado exclusivo da agudización das contradicións internas propias á acumulación de capital. Agora ben, só a intervención de forzas portadoras dunha alternativa positiva permite imaxinar a saída do simple caos producido pola agudización das contradicións internas do sistema (neste espírito, eu opuxen a "vía revolucionaria" ao modelo da sucesión dun sistema historicamente obsoleto pola "decadencia"). E, na actualidade, os movementos de protesta social, a pesar do seu visible crecemento, permanecen no seu conxunto incapaces de cuestionar a orde social asociado ao capitalismo dos oligopolios, a falta dun proxecto político coherente que estea á altura dos desafíos.

Desde este punto de vista a situación actual é moi diferente á que prevalecía nos anos 30, cando se enfrontaron as forzas portadoras das opcións socialistas e os partidos fascistas, producíndose a resposta nazi, o New Deal e as Frontes populares.

A agudización da crise non poderá ser evitada, ata no caso da hipótese dun éxito eventual -pero non imposible- dunha corrección ao sistema de dominación do capital dos oligopolios. Nestas condicións a radicalización posible das loitas non é unha hipótese imposible, aínda que os obstáculos serían considerables.

Nos países da tríada esta radicalización implicará debater a expropiación dos oligopolios, algo que parece imposible nun futuro visible. En consecuencia, non hai que refugar a hipótese de que a pesar das turbulencias provocadas pola crise, a estabilidade das sociedades da tríada non se verá ameazada. O risco dun "remake" da onda de loitas de emancipación do século pasado, é dicir, o cuestionamiento do sistema exclusivamente desde algunhas das súas periferias, é moi serio.

Unha segunda etapa do "espertar do Sur" (para retomar o título do meu libro publicado en 2007, que ofrece unha lectura do período de Bandoung como o primeiro momento deste espertar) está por vir. Na mellor das hipóteses, os avances producidos nesas condicións poderían obrigar ao imperialismo a retroceder, a renunciar ao seu proxecto demente e criminal do control militar do planeta. E nesta hipótese o movemento democrático dos países do centro podería contribuír positivamente ao éxito desta neutralización. Ademais, o retroceso da renda imperialista beneficiaría ás sociedades concernidas, produto da reorganización dos equilibrios internacionais a favor do Sur (en particular de China) e podería perfectamente axudar ao espertar dunha conciencia socialista. Pero, por outra banda, as sociedades do Sur quedarían confrontadas aos mesmos desafíos que no pasado, producindo estes os mesmos límites aos seus avances.


Un novo internacionalismo dos traballadores e dos pobos é necesario e posible.

O capitalismo histórico é todo o que queiramos excepto duradeiro. El é só un breve paréntese na historia. O seu cuestionamiento fundamental -que os nosos pensadores contemporáneos, na súa gran maioría, non imaxinan nin "posible" nin ata "desexable"- é, con todo, a condición inevitable para a emancipación dos traballadores e dos pobos dominados (os das periferias, o 80% da humanidade). E ambas as dimensións do desafío son indisolubles. Non haberá saída do capitalismo se só loitan os pobos do Norte ou se só loitan os pobos dominados do Sur. Só haberá saída do capitalismo cando, ou na medida que, estas dúas dimensións do mesmo desafío se articulen. Non é necesariamente "certo" que isto ocorra, entón nese caso o capitalismo será "excedido" pola destrución da civilización (máis aló do malestar na civilización, para empregar os termos de Freud) e quizais da vida no planeta. O escenario dun "remake" posible do século XX quedará entón máis aló das esixencias dun compromiso da humanidade na longa ruta da transición ao socialismo mundial. O desafío é o da construción/reconstrución permanente do internacionalismo dos traballadores e dos pobos fronte ao cosmopolitismo do capital oligárquico.

A construción deste internacionalismo só pode concibirse a través do éxito dos novos avances revolucionarios (como os que se albiscan en América Latina e en Nepal), que abren a perspectiva de exceder ao capitalismo.

Nos países do Sur o combate dos Estados e as nacións por unha mundialización negociada sen hexemonías -forma contemporánea da desconexión- sostido pola organización das reivindicacións das clases populares pode circunscribir e limitar os poderes dos oligopolios da tríada imperialista. As forzas democráticas nos países do Norte deben apoiar este combate. O discurso "democrático" proposto, e aceptado pola maioría das esquerdas talles como son na actualidade, as intervencións "humanitarias" conducidas no seu nome, así como as prácticas miserables da "axuda", desvían das súas consideracións á confrontación real do desafío.

Nos países do Norte os oligopolios son visiblemente "bens comúns" cuxa xestión non pode ser só confiada aos intereses particulares (cuxa crises demostrou resultados catastróficos). Unha esquerda auténtica debe ter a audacia de concibir a súa nacionalización, primeira etapa ineludible na perspectiva da súa socialización a través das prácticas democráticas. A crise actual permite concibir a cristalización posible dunha fronte de forzas sociais e políticas que unha a todas as vítimas do poder exclusivo das oligarquías actuais.

A primeira onda de loitas polo socialismo, a do século XX, demostrou os límites das socialdemocracias europeas, dos comunistas da terceira internacional e dos nacionalismos populares da éra de Bandoung, o declive e logo a caída das súas ambicións socialistas. A segunda onda, a do século XXI, debe aprenderse estas leccións. En particular asociar a socialización da xestión económica e profundar a democratización das sociedades. Non haberá socialismo sen democracia, pero igualmente non hai avances democráticos fóra da perspectiva socialista.

Estes obxectivos estratéxicos invitan a pensar na construción das "converxencias na diversidade" (para retomar a expresión do Fórum Mundial de Alternativas), formas de organización e de loitas das clases dominadas e explotadas. Non está na miña intención condenar de entrada aquelas formas que, ao seu xeito, se achegaran ou afastaran das tradicións socialdemócratas, os comunismos e nacionalismos populares. Nesta perspectiva, paréceme necesario pensar na renovación dun marxismo creador. Marx nunca foi máis útil e necesario para comprender e transformar o mundo, hoxe tanto ou máis que onte. Ser marxista é partir de Marx e non quedar nel. Ou en Lenin ou en Mao, como o concibiron e practicaron os marxismos históricos do século pasado. É darlle a Marx o lugar que merece: a intelixencia de comezar un pensamento crítico moderno, crítico da realidade capitalista e crítico das súas representacións políticas, ideolóxicas e culturais. O marxismo creador debe ter como obxectivo enriquecer sen vacilación este pensamento crítico por excelencia. Non debe temer integrar, nel, a todos os contributos da reflexión, en todos os dominios, incluíndo contributos que foron considerados, equivocadamente, como "estranxeiros" polos dogmáticos dos marxismos históricos do pasado.


Nota: As teses presentadas neste artigo foron desenvolvidas polo autor na súa obra A crise. Saír da crise do capitalismo ou saír do capitalismo en crise. (editorial Lle Temps deas Cerises, París, 2009).


Fonte: Central de Traballadores e Traballadoras da Arxentina

[*] Samir Amin, O Cairo, 3 de Setembro de 1931); economista exipcio. É un dos pensadores neomarxistas máis importantes da súa xeración. Desenvolveu os seus estudos sobre política, estatística e economía en París. Na actualidade reside en Dakar (Senegal).

Entre 1957 e 1960 traballou na administración exipcia do desenvolvemento económico. Desde ese ano e ata 1963 desempeñouse como conselleiro do Goberno de Mali. En 1970 convértese en director do Instituto Africano de Desenvolvemento Económico e Planificación con sede en Dakar, Senegal. Actualmente é director do Foro do Terceiro Mundo, unha asociación internacional formada por intelectuais de África, Asia e América Latina, destinada a fortalecer os esforzos intelectuais e os lazos entre os países do terceiro mundo, tamén con sede en Dakar.
___________________