"Aínda que se chame estado de alarma, o que xerou é tranquilidade para os cidadáns, e alarma só para os controladores". -José Luís Rodríguez Zapatero, presidente do Goberno-
Como teño dúbidas de se o estado de alarma é preocupante ou non é para tanto, recorro ao vello e infalible test "se o chega a facer?", que sempre me axuda a ver as cousas máis claras. Xa saben como funciona, é sinxelo: pensemos en que pasaría "se o chega a facer o PP", o que estarían hoxe dicindo moitos. Ou se prefiren a comparación internacional, que dirían os mesmos medios que hoxe apoian con entusiasmo a vía militar "se o chega a facer Hugo Chávez". Proben con outros, se prefiren.
Á marxe de comparacións, digo eu que non debe de ser tan pouca cousa o estado de alarma cando non se declarou ningún en trinta anos. E miren que en tres décadas pasaron cousas tanto ou máis graves que un peche do espazo aéreo.
É obvio que algo tiña que facer o goberno ante o plante dos controladores, pero era necesario recorrer ao seu militarización e decretar o estado de alarma? Para empezar, habería que pensar se o transporte aéreo é tan vital, se non poderiamos vivir uns poucos días sen voar. Eu teño dúbidas, pero admito que son maioría quen cren que viaxar en avión é un dereito fundamental, algo de primeira necesidade e de interese nacional. Pénsano ata moitos que nunca subiron a un avión pero que estes días piden penas máximas para os controladores.
Pero ata admitindo que non podamos vivir uns poucos días sen avións, era imprescindible a alarma e a militarización? Non había outra solución? Non cabe supor que os controladores volverían ao traballo nun ou dous días, sometidos a enorme presión e ameazados con graves sancións laborais e penais (oito anos de cárcere pide a fiscalía) e con pagar do seu peto danos e indemnizacións?
Se a resposta é non, non cabía outra solución, chegamos a outra pregunta: non se podía facer algo antes, para non chegar a este punto límite? Porque unha vez aquí, tampouco é fácil o seguinte paso, pois o que si sabemos é que a curto prazo non se pode prescindir dos controladores actuais. Algo haberá que facer, porque calquera día haberá que devolver os militares aos seus cuarteis.
Publicado en Traballar cansa - Público.es
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
Enviado por:
Por Isaac Rosa [*]
10.12.2010
Como teño dúbidas de se o estado de alarma é preocupante ou non é para tanto, recorro ao vello e infalible test "se o chega a facer?", que sempre me axuda a ver as cousas máis claras. Xa saben como funciona, é sinxelo: pensemos en que pasaría "se o chega a facer o PP", o que estarían hoxe dicindo moitos. Ou se prefiren a comparación internacional, que dirían os mesmos medios que hoxe apoian con entusiasmo a vía militar "se o chega a facer Hugo Chávez". Proben con outros, se prefiren.
Á marxe de comparacións, digo eu que non debe de ser tan pouca cousa o estado de alarma cando non se declarou ningún en trinta anos. E miren que en tres décadas pasaron cousas tanto ou máis graves que un peche do espazo aéreo.
É obvio que algo tiña que facer o goberno ante o plante dos controladores, pero era necesario recorrer ao seu militarización e decretar o estado de alarma? Para empezar, habería que pensar se o transporte aéreo é tan vital, se non poderiamos vivir uns poucos días sen voar. Eu teño dúbidas, pero admito que son maioría quen cren que viaxar en avión é un dereito fundamental, algo de primeira necesidade e de interese nacional. Pénsano ata moitos que nunca subiron a un avión pero que estes días piden penas máximas para os controladores.
Pero ata admitindo que non podamos vivir uns poucos días sen avións, era imprescindible a alarma e a militarización? Non había outra solución? Non cabe supor que os controladores volverían ao traballo nun ou dous días, sometidos a enorme presión e ameazados con graves sancións laborais e penais (oito anos de cárcere pide a fiscalía) e con pagar do seu peto danos e indemnizacións?
Se a resposta é non, non cabía outra solución, chegamos a outra pregunta: non se podía facer algo antes, para non chegar a este punto límite? Porque unha vez aquí, tampouco é fácil o seguinte paso, pois o que si sabemos é que a curto prazo non se pode prescindir dos controladores actuais. Algo haberá que facer, porque calquera día haberá que devolver os militares aos seus cuarteis.
Publicado en Traballar cansa - Público.es
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
Enviado por:
Asociacion Veciñal Fontelonga
-avvfontelonga@mundo-r.com-
12 de dezembro de 2010 11:45
_____________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon