A débeda pública dos USAmerica, xa iguala ao seu PIB, ... a súa vez, a crise europea que estalou en Grecia xa arrastra a Portugal, Irlanda; Italia e España están camiñando ao fío da navalla, mentres Francia, Reino Unido e Alemaña ven deteriorarse a súa situación día a día ... Políticas Neoliberais ?, ... Capitalismo ?

ARXENTINA

Debate sobre as definicións políticas de Mario Vargas Llosa

A resurrección das ideoloxías

O Nobel de Literatura pasou "un día intelectual no campo". Gozou dun asado e ata bailou un gato. De paso criticou o populismo e a Chávez. Aquí, dúas miradas sobre como a dereita se adecua ou aspira a recuperar o liderado en América latina.

Por Atilio A. Boron [*]
21.04.2011

A dereita e a súa fábrica de mentir

Cónclave internacional da dereita en Bos Aires

O cume da ultraderecha mundial en Bos Aires revela varias cousas. Por unha banda, a crecente desesperación do imperialismo para "reordenar a súa tropa" e retomar o control deste continente.

A heroica resistencia de Cuba (en onde el VI° Congreso do Partido Comunista de Cuba acaba de ratificar a continuidade do proxecto socialista, convenientemente actualizado), a solidez política dos procesos radicais en marcha en Venezuela, Bolivia e Ecuador e, para rematar, a persistencia dunha orientación latinoamericanista e integracionista en Arxentina, Brasil e Uruguai xeran o desasosego dos administradores imperiais.

O resultado da primeira volta electoral en Perú e a probabilidade dun triunfo de Ollanta Humala é outra dor de cabeza para a Casa Branca. De aí o hiperactivismo dos publicistas imperiais, con Mario Vargas Llosa como mascarón de proa acompañado por impresentables como José M. Aznar, derrotado nunha exemplar elección por mentirlles descaradamente aos españois sobre os atentados de Atocha, e Arnold Schwarzenegger, artífice da paulatina destrución do máis importante sistema de universidades públicas de Estados Unidos, a Universidade de California.

A chegada a Arxentina deste continxente financiado por poderosos "tanques de pensamento" da dereita radical como a Sociedade Mount Pelerin, o Instituto Cato, a Fundación Heritage e o Fondo Nacional para a Democracia con estreitas vinculacións cos servizos de intelixencia de EE.UU. e un deshonroso activismo ao servizo das máis criminais ditaduras latinoamericanas demostra a agresiva internacionalización da dereita, baixo a dirección de Wáshington, e a importancia que lle dan á "reconquista" deste continente.

Pero o evento tamén revela algo que nin sequera o eximio manexo da linguaxe de Vargas Llosa ou os dispositivos retóricos doutro visitante, Fernando Savater, poden disimular: que o neoliberalismo é unha receita que só serve para enriquecer aos ricos e empobrecer aos pobres. Aí están para comprobalo os casos xa non de América Latina senón os da rica Europa e o propio Estados Unidos, claros exemplos do desastre á que conducen as políticas neoliberais. Nunha medida sen precedentes a calificadora de risco Standard&Poor's acaba de modificar a perspectiva dos títulos da débeda estadounidense de "estable" a "negativa".

O neoliberalismo transformou á superpotencia nunha nación de pedigüeños que sobrevivirá mentres chineses, xaponeses e surcoreanos estean dispostos a prestarlles diñeiro. A débeda pública de EE.UU. chegou a 47 mil dólares por habitante e a nivel global xa supera os 14 billóns de dólares (é dicir: 14 millóns de millóns), unha cifra equivalente ao seu PIB, mentres que fai apenas 30 anos oscilaba en torno do billón de dólares. ¡Todo un éxito das políticas neoliberais! Á súa vez, a crise europea que estalou en Grecia xa arrastra a Portugal, Irlanda; Italia e España están camiñando ao fío da navalla, mentres Francia, Reino Unido e Alemaña ven deteriorarse a súa situación día a día.

Pero os ideólogos e publicistas neoliberais persisten no seu prédica porque no río revolto da crise o gran capital financeiro fortalécese a expensas dos millóns que se declaran en bancarrota. Tres millóns de debedor hipotecarios en default en EE.UU. non impediron que os soldos anuais dos principais CEOs de Wall Street regresasen aos niveis multimillonarios de outrora. Nunha palabra: os nosos ilustres visitantes non son outra cousa que unha cuadrilla de gaioleiros e publicistas que no seu ideologismo barato fan caso omiso dos datos que brotan da experiencia.

Dado que os concorrentes ao conclave de Bos Aires insisten tanto sobre as bondades do neoliberalismo para a nosa rexión é oportuno darlle unha ollada ao que pensan os latinoamericanos sobre as políticas neoliberais. A consultora Latinobarómetro releva todos os anos as opinións e actitudes políticas e sociais da poboación en 18 países da área.

Os seus datos son tanto máis pertinentes porque se trata dunha empresa cun forte sesgo conservador e para nada sospeitosa de ser crítica do neoliberalismo. En edicións anteriores do seu informe anual esquecéuselle consignar que en 2002 houbera un golpe de estado en Venezuela. Agora, no seu Informe 2010 dise que nese ano en Ecuador "houbo un confuso incidente coas forzas policiais que foi cualificado por algúns como 'golpe'".

Deixamos aos lectores que extraian as conclusións por si mesmos. Pois ben: nese mesmo documento pregúntase aos entrevistados se cren que as privatizacións foron beneficiosas. Sería bo que don Mario e os seus amigos péguenlles unha miradita a estes datos porque en Latinoamérica no seu conxunto só 36 por cento contesta pola afirmativa.

E se se observan os datos para Perú apenas o 31 por cento ofrece a mesma resposta, 34 por cento en Chile e 30 por cento en Arxentina [**]. Interrogados acerca da súa satisfacción cos servizos públicos privatizados (outro dos cabaliños de batalla do neoliberalismo) só un 30 por cento dos latinoamericanos responde afirmativamente, 27 por cento en Chile e Perú, e 30 por cento en Arxentina.

Consultados sobre a situación económica dos seus países, o 27 por cento dos entrevistados de Chile "case un de cada catro" di que a mesma é boa ou moi boa, contra un 17 por cento en Arxentina (igual á media latinoamericana) e un escuálido 10 por cento no Perú de Alan García e o seu (agora) admirador Vargas Llosa.

Cando se pregunta "cuán xusta é a distribución da riqueza", o país coa maior proporción de quen din que é "xusta ou moi xusta" é a tan vilipendiada "polos organizadores desta maratón publicitaria" Venezuela bolivariana, cun 38 por cento, contra un 14 en Perú e un 12 en Arxentina e Chile, país ao que os nosos visitantes suxírennos imitar polos seus logros económicos e sociais a pesar de que o 88 por cento da poboación entrevistada afirma que a actual distribución da riqueza é inxusta. Por certo, un detalle nimio para os ideólogos da dereita.

Poderiamos seguir achegando cifras que revelan a profunda insatisfacción cos resultados das políticas neoliberais en América latina. Está claro que isto non vai modificar a postura dos nosos visitantes. Tal como os teólogos medievais insistían en que a terra era plana mentres contemplaban as esferas do Sol e a Lúa, estes modernos publicistas da reacción seguen facendo o seu traballo, impertérritos ante os datos da experiencia.

A súa misión é propalar esas "mentiras que parezan verdades", para usar unha incisiva frase do notable escritor e inescrupuloso publicista do imperio, que coa súa florida e precisa prosa encomendóuselle a delicada misión de outorgarlle credibilidade a unha estafa que os nosos pobos pagan coa súa dor e, moi a miúdo, coas súas vidas.

[*] Atilio A. Boron, sociólogo arxentino.
Blogue persoal:
http://www.atilioboron.com/

[**] Estas e as demais cifras poden consultarse en Corporación Latinobarómetro, Informe 2010 [www.latinobarometro.org].

Enviado por:

Diario de Urxencia

Resumen Latinoamericano

-resumen@nodo50.org-

21 de abril de 2011 16:29

______________