O derrotismo como estratexia, ... Por Shangay Lily

Por Shangay Lily [*]

22.05.2011

Eu non creo nesa tramposa ecuación que equipara PSOE con PP ou, como gusta formulala a eses amantes do sal gordo simplista, PPSOE. Sobre todo porque esa ramplona formulación, que abunda no trazo groso e a sobresimplificación, non é en realidade unha ecuación, senón unha estratexia da dereita para proceder á inoculación do derrotismo nas xa desinfladas filas da esquerda, tan susceptibles sempre á traizón ideolóxica, á corrupción ou aos ideais (algo que á dereita aparentemente lla escorrega).

Quérese borrar a liña que separa as políticas sociais do PSOE, imperfectas, incompletas, torpes, todo o que queiras, pero existentes, fronte á aberta aposta polo neoliberalismo atroz de Cameron en Gran Bretaña que Rajoy xa anunciou como liña de acción. Non dar valor aos intentos de Memoria Histórica, de restitución ás vítimas republicanas fronte á soberbia indiferenza do PP, que en moitos casos pasa pola aberta reivindicación da ditadura, ou ao valor do matrimonio homosexual ou a Lei de Igualdade, a aposta principal do goberno socialista foi o feminismo innegablemente, ou a Lei de Aborto, ou a materia de Educación Para A Cidadanía, é un acto de soberbia histórica que eses mozos que dan por sentado que sempre foi e será como o privilexiado modelo social no que viven (por moito que lles pareza terrible, que pregunten aos de Iemen ou Uganda). A economía non o é todo, por moito que esta cultura capitalista quéiranolo facer crer. Sen liberdade non tes en que gastarche o teu diñeiro.

Pero esa baixada de garda, esa inxenuidade de que non nos poden roubar os nosos dereitos, só se consegue desde o derrotismo, desde o purismo extremo do "querémolo todo e querémolo agora", que queda moi bonito pero é insultante para os activistas que levan séculos sufrindo cárcere, asasinatos, suicidios (que llo digan a Mandela, Angela Davis ou Alan Turing).

E é que a dereita sabe que esta é a única estratexia que lles pode garantir gañar unhas eleccións cun teito histórico de 10 millóns que sempre se viu superado polos 11 millóns de votantes de esquerda? cando se mobilizan e votan, claro.

E a xente parece esquecer que hoxe en día non basta con gañar, senón que a diferenza está en ter unha esmagadora maioría, unha maioría absoluta que permita executar todas as propostas, como fixo Zapatero na súa primeira lexislatura, a diferenza de ter que pactar ata con inimigos e facer unha política de traizóns, como tivo que facer Zapatero na súa segunda e débil lexislatura, na que desanduvo gran parte do camiño. Esa crucial diferenza é a que leva ao Partido Popular, representantes lexítimos da Banca e a Igrexa, por moito que outros queiran facer crer que o PSOE éo igualmente, a buscar con semellante desesperación unha vitoria esmagadora: para proceder a desmontar todos os avances sociais que o PSOE trouxo. A unha verdadeira supresión do estado social ou o que queda del tras a crise.

Os procesos de Valencia e Madrid ensináronnos que dá igual como cheguen ao poder as dereitas, esa vitoria inicia procesos de monopolio político sustentados por toda unha rede de medios afíns e oligarcas xenerosos que lles sustenta no poder a día de hoxe por moito que a corrupción, as inxustizas ou o despotismo reine nos seus feudos. Anímovos a ler este primoroso exercicio de análise de Jorge Galindo sobre Por que Rita Barberá gañaa sempre en Valencia?

Sei que desde o 15M volveuse moi popular xogar a que non existen nin esquerdas nin dereitas ("só nós", fáltalles engadir aos "indignados"). Pero esta especie de posdemocracia é unha trampa perigosa que só beneficia á dereita por vía da desactivación da esquerda (algo que xa ocorreu na guerra Civil, cando Casado, nun xiro absolutamente surrealista, pactou con Franco que os anarquistas puidesen entrar en Madrid a executar aos comunistas, unha traizón que lle fixo o xogo aos fascistas? e pregúntanse por que perdemos a guerra?).

A min un movemento que só busca castigar a uns partidos, pero non expón claramente compensar a outros, e déixao nun simple "votade a partidos minoritarios", paréceme sospeitoso. Parecese que a única finalidade deste movemento fose quitarlle votos ao PSOE (porque ao PP desde logo non lle van a quitar, o seu votante nin sabe quen son os "indignados", están moi ocupados elixindo colexio maior en Boston). E preocúpame iso de non definir a que tipo de partidos minoritarios votar, porque nese bloque están os falanxistas, os neonazis e toda unha miríada de partidos de extrema dereita que xa están dando desgustos notables en países como Dinamarca. Quere dicir DemocraciaRealYa que dá igual votar á extrema dereita que á extrema esquerda? Parece que, seguindo a súa lóxica de "xa non existen esquerdas nin dereitas, só consciencia social e sentido común", como afirmou o portavoz Jon Aguirre Such na lume vivo, que non se dan conta de que a "consciencia social" é un termo moi ambiguo e subxectivo, os membros neonazis de CEDADE están convencidos de que a súa consciencia social, que pasa por gasear a negros xudeus e "maricóns", é a verdadeira, dá igual a que partido votes con tal que sexa minoritario. E esa mensaxe é moi perigoso, porque, repito, o ascenso da extrema dereita en Europa é un feito.

Non creo con isto que non sexa lóxico castigar ao PSOE polas súas evidentes traizóns (das que non coñecemos o contexto, por certo, algo que é perigoso esquecer en política), pero tampouco creo en que dea igual o prezo dese castigo. E se o prezo é regalar o poder aos verdadeiros xestores desta crise, creo que non é intelixente.

É moi divertido xogar a revolucionarios de deseño mentres os poderes fácticos seguen manipulando todo. Eu creo que mobilizarse non é mover sofás a Sol. Para os que crean que estou afiliado ao PSOE, teño que aclarar que nunca votei ao PSOE e non vou facelo agora tampouco. Eu vou votar a EU porque sempre o fixen e porque non creo no bipartidismo, e se houbo un momento oportuno para "probar sorte" ese é este. Pero animo a votar ao PSOE para plantar cara ao neoliberalismo do PP.

E é que ás veces a xente esquécese de que somos unha democracia moi nova, moi tenra aínda, e hai certos luxos, como xogar con lume, que non nos podemos permitir.

Votade á esquerda aliada. Pensade que pode derrocar esa ditadura popular en certas comunidades. Non é posible que con tanta #SpanishRevolution a xente nin se decatou de que van a encausar a Camps. Ou era diso do que se trataba?

Como bonificación vos deixo esta lúcida entrada de Javier Soleira que na súa blog Delirios fai Preguntas sobre o movemento de DemocraciaRealYa entre as que destaco o parágrafo inicial:

"É verdade o que din, que estalou unha revolución? A xente da miña idade sempre dixo que a política "aburríalle" ou "non lle interesaba", debo crerme que esas mesmas persoas van cambiar España? Pode unha persoa lerse a Constitución o mesmo día que vai cambiar o sistema e conseguir que iso funcione? Pode un país que considerou "Se lo que hicísteis" paradigma da crítica social facer unha revolución? É lexítimo falar de opresión e censura mentres se critica ao Goberno desde un carísimo ordenador portátil ou un smartphone? Está permitido ter dúbidas ou imos empezar a consideralo contrarrevolucionario?"

Fonte: publico - Palabra de Artivista
Unha alternativa é posíbel ... sen homofobia , sen machismo

Unha mirada feminista á realidade LGTB e queer e á sociedade en xeral.
Artivismo é todo o que denuncia a discriminación e a opresión dun modo inusitado, creativo e artístico, subvirtiendo as mensaxes patriarcales e heterosexistas que nos asfixian.

[*] Feminista, escritor, actor e activista. Pioneiro en España da visibilidade gai e queer. Publicou as novelas "Escola de glamour" e "Machistófeles", e os ensaios "Homes" e "Mari, pásasme o poppers?". Foi un dos primeiros personaxes abertamente homosexuais en televisión en programas como "Corazón de..." en TVE ou "La Granja" en Antena 3. Agora presenta a súa nova obra de teatro "Masculino Singular [o fu(turista)]".
Sitio na rede:  www.shangaylily.com
______________