Por Isaac Rosa [*]
18.06.2011
"Ataque á democracia". "Democracia secuestrada". "En defensa da democracia". Lendo os titulares e editoriais da maioría de xornais onte, e oíndo a tertulianos e dirixentes políticos, calquera diría que Tejero volveu a entrar no Congreso. Pero non, non houbo ningún intento de golpe de estado, tranquilos.
Ninguén defende os empuxóns, cuspes e sprays aos deputados cataláns. Foron obra duns poucos, e todas as asembleas do 15-M condenáronos. É máis: nas imaxes vese a outros manifestantes interpóndose para evitar agresións, da mesma forma que decidiron marcharse antes de que o enfrontamento fose a maiores [latele.cat].
Agora ben, o bloqueo ao Parlament non foi un acto violento duns poucos exaltados, senón que formaba parte da convocatoria que viña quentando nas redes sociais e nas asembleas de barrio desde fai días: non en balde chamábase "Paremos o Parlament", e falaba sen medias tintas de "desobediencia civil" pacífica e de formar un cordón humano para frear a aprobación dos recortes. Non só iso: fai falta recordar que os principais lemas do movemento son "Chámano democracia e non o é", e "Non nos representan" ...
A clase política é dura de oído, xa o sabemos. Sen que haxa que chegar ao extremo de linchalos á porta do parlamento, si parece que hai que gritar moito para que se decaten de algo. Doutra forma non se entende que logo dun mes con miles de persoas tomando as prazas e manifestándose ante concellos e parlamentos, aínda non se decataron de que o 15-M non só é unha expresión de malestar pola crise e as medidas anticrisis -que tamén, senón unha emenda á totalidade do sistema político e institucional, unha esixencia de "democracia real" fronte a esta democracia demediada que nos momentos críticos móstrase refén do poder económico.
Se a única resposta a ese descontento é envolverse na bandeira desa mesma democracia cuestionada, o desencontro irá a máis, e a peor. Seguen sen entender nada.
Publicado o 17.06.2011 en Traballar cansa - Público.es
[*] Isaac Rosa Camacho -Sevilla, 1974, é escritor e activista de esquerdas. Anque naceu en Sevilla, viveu en Extremadura e agora reside en Madrid. Publicou as novelas "La malamemoria" (1999), posteriormente reelaborada en "¡Otra maldita novela sobre la guerra civil!" (2007), "El vano ayer" (2004) e "El país del miedo" (2008). Con "El vano ayer" obtivo o Premio Rómulo Gallegos (2005), o Premio Ojo Crítico e o Premio Andalucía de la Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título de "La vida en Rojo". A súa última novela, "El país del miedo", recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008. Isaac Rosa, na actualidade reside en Madrid. Tivo o honor de remplazar a Javier Ortiz na columna que publicaba no xornal "Público" logo do seu pasamento. Outras obras: "Adiós muchachos" (1998, teatro), "El ruido del mundo" (1998, novela), "Kosovo. La coartada humanitaria" (2001, ensaio), ...
Ligazóns externas:
________________________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon