As eleccións xerais españolas previstas para o 20 de novembro son, en principio, un agasallo para o movemento 15-M. E o son por unha razón fácil de entender: están chamadas a permitir que se recree un escenario similar ao que permitiu o nacemento do movemento en maio, cando xurdiron manifestacións e acampadas á calor dunhas eleccións autonómicas e municipais lastradas pola sordidez e a tristeza. O 15-M vai dispor, noutras palabras, dunha nova oportunidade para lanzar os seus dardos críticos ante o que significa, por encima de todo, a aparente confrontación que protagonizan os dous grandes partidos.
Se esa é a cara positiva do que se achega, non hai motivos para recelar, con todo, do que para o 15-M supón a convocatoria electoral do 20 de novembro?
Hai como pouco un, singularmente inquietante: o risco de que ao amparo daquela proliferen, no movemento, as divisións internas e ábranse feridas no caso de que a discusión correspondente non se administre de xeito intelixente. Porque hai que partir dun feito facilmente certificable: dentro do 15-M son moi variadas as lecturas no que se refire ao que debe facerse con ocasión das eleccións xerais. Mentres uns defenden fórmulas de abstención activa, hai quen se inclina por postular o voto en branco ou o voto nulo, non falta quen sinala que o seu é apoiar a opcións políticas concretas e, en suma, menudean quen se contentan con demandar que non se apoie a ningún dos dous grandes partidos.
Ben está que dentro do movemento se debatan esas diferentes opcións.
Pero convén manter a aquel lonxe de calquera vontade de pronunciarse expresamente por algunha delas (horizonte que, polo demais, e tendo en conta da disparidade de posicións, parece pouco hacedero, sexan cales sexan as formas de toma de decisións que se apliquen). Isto á marxe, o saudable é que o 15-M non se converta nun teatro de difusión das mensaxes duns e outros, con máis motivo que a disputa correspondente antóllase un escenario moi propicio para infiltracións desde o exterior. Salta á vista que nos debe importar máis, moito máis, o movemento que as eleccións que o sistema regálanos.
Algo hai que dicir, con todo, do que sucede do outro lado do espello, ao lado dos partidos. É lóxico que estes, ou algúns destes, intenten chupar imaxe do movemento. Ás veces ocorre, con todo, que o lóxico se converte nunha fonte de abrasiva manipulación. Limitareime a recordar respecto diso que entre quen concorren ás eleccións do 20 de novembro hai un puñado de candidaturas que estarían reclamando para si unha lexitimidade que nacería da súa presunta vinculación co 15-M. Atrévome a adiantar que na maioría dos casos sono de persoas que de sempre traballaron por horizontes moi distintos dos que inspiran ao movemento, algo que converte en lamentable a súa iniciativa destas horas.
Véxome obrigado a sinalar, polo demais, que a lóxica dos partidos é inequivocamente diferente da do movemento: non hai partidos asemblearios que na súa vida cotiá dean renda solta á autogestión, a democracia directa e o cuestionamiento activo dos liderados. Ou polo menos non os hai entre quen concorren a unhas eleccións que reclaman a delegación da capacidade de decisión nuns poucos, e iso por moito que semellante tensión inténtese corrixir cunhas ou outras medidas. Enténdase ben o que quero dicir: non é agora o meu propósito contestar o que significan os partidos que están, ou se declaran, próximos ao movemento. Conténtome con sinalar que son outra cousa moi diferente.
As eleccións non configuran o futuro do movemento do 15 de maio. Otorguémosles un relevo limitado. Aprovechémoslas para sinalar moitas das miserias da orde existente, respectemos a quen o merecen e, sen máis, dejémoslas pasar. Que nos queda moito traballo.
Esta é a opinión de Carlos Taibo, profesor de Ciencia Política na Universidade Autónoma de Madrid, quen responde ás preguntas de Radio Klara.
Escoitar audio:
Descargar audio (MP3 - 9.4 MB)
Fonte: http://www.radioklara.org/
[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo".
[+ info]
_________________
Carlos Taibo escribiu un libro sobre o 15-M de moito interese:
EDICIÓN: 2011 | ISBN: 978-84-8319-604-5 | Catarata | 86 páxinas
COMENTARIO DO AUTOR:
Estas páxinas ofrecen unha interpretación do que significou o movemento que viu a luz, en Madrid e noutros lugares, o 15 de maio de 2011. Para iso debullan as razóns que explican o éxito dese movemento, as dúas grandes percepcións que coexisten no seu interior, os trazos fundamentais da súa proposta programática, a reacción provocada nas xentes de orde, o eco mediático alcanzado e, en fin, as perspectivas de futuro que se abriron. Escrito desde posicións próximas ás de quen organizaron as manifestacións do 15 de maio, neste texto apréciase o desexo de que o chamado movemento 15-M convértase no fermento dun amplo proceso de autogestión e creación de espazos autónomos.
Pode-se conseguir por 8 € en "Traficantes de soños"
________________________
Enviado por:
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon