Catro notas sobre Aurelia, ... Por David Rodríguez

Por David Rodriguez [*]
19.02.2013

Kortatu. Deste grupo vasco gústame moito unha canción titulada La línea del frente pero, sobre todo, gústanme os catro primeiros versos da letra: Siempre me ha interesado/ esa jerga que emplean los rastas/ hablan de batallas / que no puedes encontrar en los mapas. A pequena grande vitoria conseguida hoxe nunha rúa da Coruña ao deterse o desafiuzamento que se pretendía aplicar a unha muller de 85 anos, cunha pensión raquítica e que só se retrasara algún mes no pago do seu aluguer de renda baixa, é unha desas batallas que debemos situar, para recordar, no mapa particular dos de abaixo. E na súa historia. Unha historia que nada ten que ver coa dos de arriba. Nin coas batallas e os mapas que para eles son importantes. É do cúmulo destas pequenas batallas nosas que se constrúe un mundo novo.

Eichmann. Hannah Arendt, no seu Eichmann en Xerusalén. Un informe sobre a banalidade do mal, xustificou, dalgún xeito, a contribución na Solución Final do Eichmann home, por non ser este máis ca unha peza conformista do verdadeiro culpable: o nazismo en si. Nesta banalidade do mal, a banalidade da persoa concreta que encarna, nun contexto dado, unha razón de Estado superior a el é na que se escuda todo aquel que necesita sentirse inocente ao tempo que continúa colaborando, coa súa acción, a que o mecanismo burocrático que ordea algún tipo de política de dubidosa ética continúe reproducíndose imparable. Algún día teremos que recordar a todos eses policías e xuíces que non se negan a executar desafiuzamentos que non acreditamos no desdobramento entre persoa e función, nin pensamos que exista unha ética diferente para cada situación, senón que pensamos que ambas van unidas e que de ambas deben responder por igual.

Rosa Parks. Ás veces os xestos máis humildes poden provocar terremotos. A muller de Alabama que se negou a mudar de asento no autobús segregado difícilmente sabía que amplificaría a loita polos dereitos civís dos negros estadounidenses do xeito en que o fixo. Os primeiros bombeiros que acudiron á rúa Padre Feijóo e se negaron a rachar a cadea que apresaba a porta do predio no que vive Aurelia están a repetir o heroico xesto de Parks. E quen sabe se tamén se acaban convertindo nun símbolo de algo moito máis grande que o acontecido hoxe na Coruña.

Fraternidade. Os centos de persoas, os afectados pola problemática dos desafiuzamentos e, máis importante, os que non estando afectados directamente tamén se presentaron á chamada para frear esta inxustiza, entenderon ben por que fámulo, de onde provén o termo familia, significa escravo e por que, para combater esa escravitude exercida polo pater, o señor feudal, os igualmente oprimidos, os fratri, se unían e loitaban xuntos coma irmáns. A fraternidade, que é unha estratexia de guerra, acaba sendo tamén unha forma de vida e unha bola de neve que se fai máis grande canto máis se pon a rolar e que xera un ben que ningunha contabilidade consegue rexistrar: a solidariedade; que non é máis que o outro nome do Amor. Isto, hoxe, tamén  o entendeu ben Aurelia que, despois de comprobar que poderá permanecer na súa casa polo menos un día máis grazas ao apoio de tantos, afirmou: "eu pensei que tiña algo, pero tiña moito máis."

Fonte: http://ofunambulistacoxo.blogspot.com.es/2013/02/catro-notas-sobre-aurelia.html 

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.

___