O 'Prestige' afundiuse porque quixo, ... Por Manuel Rivas

A sentenza é propia da Idade dos Combustibles Fósiles. Un fósil, en si mesma | Blanquea a actitude do goberno de entón e envía unha mensaxe patética a nivel internaiconal.

Por Manuel Rivas [*]
19.11.2013

A sentenza sobre o Prestige leva por data o 13 de novembro de 2013, xusto no undécimo aniversario do desastre, pero en realidade é un documento da éra prePrestige. Unha sentenza propia da Idade dos Combustibles Fósiles. Un fósil, en si mesma. O relato é inverosímil. Todo parece froito do azar e non existe a casualidade. Formúlase, de forma indirecta ou inconsciente, unha especie de doutrina da irresponsabilidade ambiental. Se branquea a actitude dun Goberno que nunca recoñeceu a realidade dunha marea negra que afectou polo menos a 1.600 quilómetros de costa. Envíase unha mensaxe patética a nivel internacional. Nun peritaxe modélico, os danos foran avaliados en 4.328 millóns de euros. Pero ao non haber responsables, non ha lugar a reclamación. É dicir, os danos non existen. Nun anterior auto da Audiencia, no que se imputaba por vez primeira a un político, José Luís López-Sors, dicíase sobre a xestión gobernamental do desastre: "Peor, imposible". A sentenza, puro conformismo, pode interpretarse agora como un eloxio desa actuación. O mar pode con todo.

Benvidos á prehistoria da inxustiza ambiental.

Naqueles días de outono do 2002, o entón ministro de Defensa e heroe de Perejil, Federico Trillo, propuxo bombardear o barco. Visto o visto, foi unha mágoa non haberlle dado máis cancha ao noso comandante xurídico. Hoxe teriamos, polo menos, a viñeta espectacular dun afundimento causal, a certeza dun home con ovos e ao mando e talvez un proustiano conde do Prestige para celebrar este tempo perdido.

A de Trillo foi unha das moitas declaracións memorables no florilegio do Prestige, aínda que tivo que competir cunha alta xerarquía en plena inspiración, desde o ramallazo beat de Aznar ("Son cans que ladran o seu rancor polas esquinas") ao insuperable haiku de Rajoy ("Uns pequenos hilitos / solidificados / plastilina en estiramiento vertical"). Con todo, quédome coa brillantez do aforismo do entón delegado do Goberno en Galicia, Arsenio Fernández de Mesa: "Hai unha cifra clara, e é que a cantidade que se verteu non se sabe".

Houbo dúas mareas negras. Unha, física, brutal, con sucesivas embestidas dos miles de toneladas do fuel da peor calaña, de uso prohibido en Europa. E outra marea de intoxicación pública, usando a linguaxe ao xeito da Neolengua de Orwell, onde o que se afirmaba significaba o seu contrario. A complexidade deste xuízo, cunha instrución máis que precaria, non permitía alimentar moitas esperanzas, aínda que o caso Prestige era unha oportunidade extraordinaria de crear un referente e ensanchar a mirada xurídica contra a gravísima violencia medioambiental. Pero saír un fósil. A linguaxe é propio da Neolengua. E así din da acción gobernamental: "Tomouse unha decisión discutible, pero parcialmente eficaz, enteiramente lóxica e claramente prudente". ¡Chapó!

O Prestige non levaba "rumbo suicida", di tamén a sentenza, en contradición co anterior auto da Audiencia. En Portugal, a modo de elegante eufemismo, adoita dicirse do suicida: "Morreu porque quiz". Iso é o que lle pasou ao barco. Non houbo nin haberá responsables. Afundiuse porque el quixo.

[*] Manuel Rivas, nado no barrio coruñés de Montealto o 26 de outubro de 1957, é un escritor, poeta, ensaísta e xornalista galego. Así mesmo, dende o 31 de xullo de 2009 é académico da RAG [Galipedia].

Publicado na edición para Galicia do xornal 'El Pais' o 13 de Novembro de 2013 | ESPECIAL: Consulte toda a información sobre a catástrofe.

Enviado por:
Miguel Ángel Fernández
-miguelafp@gmail.com-
19 de novembro de 2013 11:22
____________