Ada Colau deixa a portavocía estatal das PAHs - Carta de Ada Colau ás PAHs

Ada Colau deixa a portavocía estatal da PAH | Logo de cinco anos, Ada Colau deixa a portavocía estatal da PAH | 07.05.2014 | #graciasAda

A cara máis visible da PAH anunciou onte nunha carta ao movemento a decisión de deixar a portavocía estatal e manterse no movemento como unha activista máis, tarefa que desempeñou, xunto coa de portavocía, desde que se iniciou a PAH.

O agradecemento desde as PAHs pola inxente tarefa desempeñada por Ada durante cinco anos, con especial intensidade trala comparecencia no Congreso, non pode medirse con palabras. O seu carisma, sencillez, valentía, coherencia e humildade levárona, desde o momento no que a súa cara se converteu na "cara da PAH", a ser un referente para todas e cada unha de nós.

A sobreexposición á que se viu sometida carrexoulle non poucas ameazas e esixiulle unha dedicación plena, por iso, non podemos deixar de agradecerlle que soporte esa presión en beneficio do movemento, o cal, sen o seu referencialidade, non puidese chegar ás miles de persoas que cada día apoian as nosas plataformas e acoden en busca de solucións.

A PAH é unha organización democrática que, desde os seus inicios, ha ter diferentes portavoces, tanto a nivel local como nas diferentes campañas. Durante estes anos, as dotes comunicativas de Ada convertérona nunha icona do movemento e da loita contra a inxustiza, axudando á PAH a crecer e facerse máis forte, dotándonos dunha organización descentralizada con sobrada capacidade para actuar en todo o Estado. Por este motivo na PAH non aspiramos a substituír a unha portavoz estatal por outra; senón a reforzar a encomiable tarefa que xa fan os seus múltiples portavoces, que son agora máis necesarios que nunca. En toda organizacion democrática hai substitucións nas tarefas que se desempeñan, e a PAH conta por sorte cunha ampla bolsa de portavoces.

Ada quixo comunicar a súa decisión antes da presentación da nova campaña da PAH de face ás eleccións europeas que se presentase o vindeiro venres. Desde aquí non podemos máis que dicir "grazas Ada", vémonos nas rúas e nas asembleas.


Carta de Ada Colau ás PAHs

Queridas PAH?s

Queridas e queridos compahs de todo o estado

Desculpade si abuso da canle interna da PAH para enviar unha carta persoal, pero dado que o que vos quero comunicar ten repercusións no movemento, creo oportuno facelo. Esta é unha carta interna, polo que rogo que non se divulgue fora das asembleas das PAH. Este 22 de febreiro de 2014 celebramos o 5º aniversario da PAH. Quen nolo ía a dicir, cando un pequeno grupo empezamos en Barcelona en febreiro de 2009, que 5 anos despois, a PAH converteríase nun movemento cidadán de referencia, con máis de 200 núcleos en todo o estado. foron 5 anos intensos e marabillosos, e persoal e politicamente estou orgullosa e agradecida, pola experiencia de transformación social e incidencia política máis potente na que participe xamais.

Xunto co meu compañeiro Adrià, a nosa implicación na PAH foi de entrega total, e o mellor de todo é que xamais o vivimos como un sacrificio, senón todo o contrario. A excepción do parénteses obrigado polo nacemento de Luca, foron 5 anos nos que 24h ao día, os 7 días da semana, estivemos envorcados na PAH. É algo que non se elixe, só sucede, ocorreu non había nada máis importante nin máis fermoso que puidésemos facer.

En todo este tempo, producíronse distintos puntos de inflexión para o movemento. Os inicios en Barcelona foron duros até que a cousa arrincou ... logo crecemos e consolidámonos en Catalunya, e non foi até a campaña stop desafiuzamentos (finais 2010) e o 15M (maio 2011) que o movemento se expandiu por todo o Estado. En 2012-13 vivimos outro punto de inflexión coa ILP, que non só fixo crecer o movemento, senón que consolidou unha mínima articulación e coordinación estatal.

O último ano foi para todos, pero para min moi especialmente, moi pero que MOI intenso: a ILP, a comparecencia no Congreso, os escraches ... de súpeto marcamos a axenda política e irrompemos na primeira estafa. A PAH converteuse na única oposición real ao goberno do PP, e "Ada Colau" converteuse nun personaxe mediático en programas de gran formato. Xamais imaxinei, cando acudín aquel 5 de febreiro á comisión de economía do Congreso, que tería que escoitar a aquel bárbaro da AEB dicir o que dixo, nin que eu reaccionaría de forma sensata chamándolle polo seu nome -criminal -, e aínda menos imaxinei que todo aquilo acabaría en trending topic e nos medios.

Con todo sucedeu, e xestionar iso non foi fácil: sen dúbida aproveitámolo para o movemento como puidemos, asumindo contradicións polo exceso de personalismo, intentando sempre resaltar a dimensión colectiva. Creo que todas e todos debemos felicitarnos por como o levamos. Nin o buscamos, nin estabamos preparadas, e malia iso creo que en liñas xerais soubemos estar á altura e pensar sempre no ben común.

Non todas as compahs viron ben que aceptásemos acudir a programas como "El gran debate de Tele5" ou outros similares. Seguro que algunha vez equivocámonos, pero honestamente creo que acudir a eses programas deu un resultado máis positivo que negativo. Permitiunos chegar a millóns de persoas ás que nos resultou imposible acceder doutro xeito. É unha canle que hai que utilizar con prudencia, por suposto, sempre de forma crítica e tomando precaucións, pero vivimos nunha sociedade mediática e hai que usar tamén esas canles. A título informativo, creo interesante compartir que, recentemente, distintas fontes confirmáronnos que acabaron co gran debate por presión directa do Goberno, xa que a nosa presenza, xunto con outras voces críticas, estaban dando un gran éxito de audiencia e iso convertía ao programa en perigoso.

A nivel persoal, recoñezo que "aínda que lle quitei importancia porque non había que mostrar debilidade ante os nosos inimigos" houbo momentos duros. Momentos difíciles cando, por exemplo, o Goberno identificoume como a "lideresa filo terrorista" e acto seguido empecei a recibir ameazas de todo tipo. Denunciar na comisaría, que os mossos veñan á túa casa a dicirche que precaucións debes tomar, que a prensa da caverna empezo a publicar a túa vida distorsionada, difamando a toda a túa familia ... En fin, non se trata de facerse a vítima (que é o que eles quererían), pero a verdade é que algunhas semanas foron complicadas, e máis dunha noite -tampouco hai que esconder a propia vulnerabilidade- con Adrià pegámonos uns cantos choros.

Pero tamén está a outra parte, a máis importante. Converterme en cara visible do movemento foi tamén un enorme privilexio, xa que recibín todas as mostras de apoio e de agarimo que a PAH espertou até no último recuncho do país. Cada día, pola rúa, en cada charla, no metro e até nos avións, centos de persoas abrazáronme emocionadas e dixéronme: "grazas!" "Seguide así!" "Estamos convosco!" "O que facedes é moi importante", "estades salvando vidas", etc. Non podo describir, nin remotamente, o nivel de amor que levo acumulado no corpo tralo último ano. Só así se pode entender que, xunto ao apoio cotián das compañeiras e compañeiros das PAH, aguante a parte infame, os insultos, os programas de "tele lixo", as ameazas.

Iso foi a nivel de portavocía externa. A nivel de movemento non todo foron alegrías e habemos ter outras dificultades. Poñernos "de moda" fíxonos moi atractivas para determinados partidos, que ás veces causaron distorsiones no movemento, con burdos intentos de cooptación ou simplemente trasladando as súas propias impotencias (como as loitas internas entre distintas correntes) a asembleas que loitan cada día por atopar novas formas de facer política que respondan ás necesidades da xente. Ollo, non se trata de criminalizar a quen militan en partidos: por sorte temos a grandes compañeiras que souberon facer compatible unha cousa coa outra, respectando sempre a independencia da PAH.

E tamén hai que dicir que, moito máis que os partidos, o peor monstro ao que nos enfrontamos é o individualismo e o consumismo hexemónicos que nos atravesan, que ás veces xeraron desconfianzas entre compañeiros, desviacións asistencialistas ou loitas personalistas en non poucas asembleas ... E con todo, case sempre se impuxo a principal das virtudes: a xenerosidade, a solidariedade, a cooperación por encima da competitividade, o ben do movemento por encima de ningún ego, o sentido común e a loita colectiva.

A medida que vou escribindo vexo que isto soa a despedida e non o é: En ningún caso penso deixar a PAH, que quede claro. Serei activista da PAH até que me morra e máis aló ;-) Só necesito saír dos espazos de coordinación, e deixar de ser a portavoz estatal. Por suposto penso seguir como unha máis na PAH de Barcelona, e sempre que o movemento me necesite para algo puntual  -como talleres de formación para transmitir a experiencia acumulada, por exemplo-, por pouco que poida estarei aí. Pero necesito sentir que podo facer outras cousas e opinar sen ser as 24h "a cara da Pah". En moitas ocasións me hei ter que morder a lingua e non dar as miñas opinións sobre distintos temas, para que estas non fosen atribuídas á PAH. E por suposto, en clave de práctica democrática do movemento, o lóxico é que se produza rotación nos roles, incluído o de portavocía.

Para evitar especulacións quero aclarar o que xa dixen moitas veces: non vou a "fichar" por ningún partido político. É verdade que en distintas ocasións, distintos partidos propuxéronmo. E tamén é certo que nalgún momento susciteimo, posto que a situación é moi dura e dalgún xeito haberá que botar aos corruptos e cleptócratas do poder. Evidentemente descarteino no seu momento porque era totalmente incompatible con ser portavoz da PAH. Pero tamén porque creo que o actual sistema de partidos forma parte do problema, e por iso descarto o "fichaxe individual". Como cidadá, estarei encantada de apoiar e participar de procesos amplos que susciten un cambio real nas formas de facer política. Ogallá sexamos capaces de crear novos dispositivos que nos permitan reapropiarnos das institucións para facer que de verdade sirvan ao ben común, porque nos vai a vida e a das nosas fillas e fillos niso. Estamos vivindo un cambio de época, un momento histórico de crise de réxime; quen ocupan o poder sábeno e declaráronnos definitivamente a guerra. Pretenden acabar cos poucos dereitos conquistados e si non hai unha forte mobilización continuada, e unha mellor organización social a todos os niveis, podemos saír desta estafa chamada crises moitísimo peor a como xa estamos agora. Polo tanto as PAHs son máis necesarias que nunca, para facer efectivos dereitos fundamentais como o da vivenda, para dotarnos de mecanismos de auto organización e auto tutela dos nosos dereitos fronte ás políticas austericidas. Ao mesmo tempo, haberá que impulsar outros espazos de confluencia onde unir forzas para cambiar as regras do xogo, pero cando esas confluencias teñan unha expresión electoral, haberá que recordar que a PAH como movemento non pode vincularse a ningunha candidatura. Cónstame que estes debates prodúcense dun modo ou outro en todas as nosas asembleas e creo que é positivo, sempre que se respecte o carácter apartidista da PAH como forma eficaz de coidar un espazo común no que moitas persoas, sensibilidades e ideoloxías distintas sumamos forzas por un obxectivo común.

Non vou deixar a PAH, pero quero facer as cousas ben. Sento que chegou o momento de tomar algo de distancia, tanto por min, como polo propio movemento. E creo que agora é un bo momento para dar o paso porque estamos a piques de ter visibilidade, coa campaña de escraches que se prepara -polo menos en Catalunya- para as europeas. Si a campaña funciona, é unha moi boa ocasión para que se visibilicen outras portavoces. Insisto para ofrecerme e axudar neste proceso a preparar ás persoas que poidan asumir ese papel.

De feito xa temos múltiples portavoces sobradamente preparadas, só se trata de que se fagan máis visibles nas tarefas de "portavocía xeral". Sen máis, mándovos un forte abrazo, segura de vervos pronto nas rúas, nas asembleas e nas redes. Porque temos moito por loitar pero tamén a celebrar, porque temos máis motivos que nunca para gritar que, xuntas, si se pode! Porque en todas as viaxes e charlas que fixen, comprobei que nas PAH está o mellor desta sociedade, a boa xente que non se rende e está disposta a dalo todo. Grazas comPahs, por ser e por estar aí.

Ada

P.D. Esta carta escribina para as PAH, pero imaxino que nalgún momento a noticia filtrarase. Creo que a nivel público non se necesitan máis explicacións que as normais de calquera organización social: que as portavoces vaian cambiando é unha práctica de democracia interna, habitual en calquera organización social, así que "Ada Colau" deixe de ser portavoz non debería ser especialmente noticia. Seguimos!

Aquí podedes descargar carta ás PAH de Ada.

Fonte: http://afectadosporlahipoteca.com/2014/05/07/ada-colau-deja-la-portavocia-estatal-de-la-pah/#comment-45395.

|||||||||||||

Stop-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrol Terra | Está Adherida ás PAHs (17.03.2013) e forma parte da Coordinación Galega de STOPs e PAHs.

Correo-e:
forosocialdeferrolterra@gmail.com

Blogue:
http://stop-desafiuzamentos-ferrolterra.blogspot.com.es/

Páxina no facebook:
Stop-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrol Terra
https://www.facebook.com/StopDesafiuzamentosDeFerrolTerra

Local:

Avda. Castelao S/N.
Local de Arméria Soc. coop. Galega

Traseira do Mercado Municipal de Caranza

1406-Ferrol
______________