Demo... que?, ... Por Xosé María Dobarro

Por Xosé María Dobarro [*]
25.01.2015

Re–, algo ben sabido, é proverbio latino que indica movemento cara atrás, volta a un estado anterior, repetición que destrúe o xa feito... e gĕnĕrō, –āre, –āvi, –ātum, un verbo que significa enxendrar, procrear, crear..., mesmo inventar ou compor, unha obra literaria, por exemplo. De aí saiu regĕnĕrō, –āre, –āvi, –ātum (re, gĕnĕrō) que viña sendo reproducir, facer revivir, rexenerar espiritualmente... e o substantivo regĕnĕrātiō, –ōnis: rexeneración, volta á vida... Os nosos dicionarios veñen definindo a rexeneración como a acción e o efecto de rexenerar, isto é de facer que alguén abandone unha conduta ou uns hábitos reprobables, recuperar as boas calidades perdidas, corrixir ou corrixirse cara a unha actitude adecuada socialmente aceptable... Parece, pois, que facer exercicios destes de cando en cando non está nada mal. Aínda que levamos décadas (así en plural, dixen ben) escoitando falar ós nosos políticos da necesidade dunha rexeneración nese seu mundo que padecemos todos a terca realidade empéñase en indicarnos que a cousa non adoita ir máis aló das palabras, que de feitos nadiña de nada. Mesmo para levar adiante cousas que se poderían facer de hoxe para mañá –non é preciso facelo todo de vez– sempre aparecen cuestións de última hora que deixan todo como estaba. Cal é o problema para suprimir xa a inmunidade parlamentaria? Por exemplo. E así cousa tras cousa, a sabendas de que haberá que reformar algunhas leis, por suposto, pero tamén que canto antes se empece antes se acaba. As dilacións dan necesariamente que pensar. Se é palpable que no exercicio das súas funcións alguén, de acó ou de acolá, é palmario que se equivocou, pois deixa o posto que ocupa, marcha para a casa e non vai pasar nada. Para que darlle voltas con comisións informativas, deliberativas... Os erros danse nas mellores familias e así hai que asumilos. Porque, quen vai rexenerar todo o que hai que rexenerar? As persoas que levan anos e anos quentando asentos? Hoxe mesmo liamos que o presidente da Deputación de Lugo posiblemente non vaia recuncar. Segundo me pareceu dixo que oito anos son abondos para un ciclo político, ou algo así. E cantos leva o alcalde da corporación de que forma parte? E puxen un exemplo do PSOE como podería telo posto do PP, do BNG, de EU/IU, de UpyD e de tutti quanti. Nuns anos, se as cousas seguen por aí, tamén os de Podemos andarán nestas mesmas. Se non é así será porque as cousas, afortunadamente, cambiaron para todos. Oito, dez anos como moito e a outra cousa. O apalanque non permite nin rexeneración nin democracia nin nada que se lles pareza. Dentro duns anos falaremos. Porque a xente é xente e fórmulas máxicas, cando menos en política, non hai. Nos últimos tempos parece que se está impoñendo –agás no PP, en que un dedo supremo é quen segue ordenando, mandando e facendo saber– a fórmula de primarias e de apertura a persoas simpatizantes das respectivas organizacións para a designación de candidatos e cargos orgánicos. Se ben, todo apunta a aquilo que hai anos dixera Guerra, don Alfonso, de que quen se movía non saía na foto, parece que non desapareceu, todo o contrario. Pero, ademais diso, todo ten os seus riscos. Na miña infancia, naqueles tempos do máis rancio nacionalcatolicismo (será peor o islamismoyihadista?), cando nos falaban de relixión sempre me chamaba moito a atención o da salvación dos conversos de última hora. Viña sendo algo así como que calquera persoa que pasara a vida toda facendo maldades se salvaba se no último momento se arrepentía dos seus pecados. Pola contra, quen levara unha vida sen lle facer mal a ninguén e digna de mirarse nela ía de cabeza ó inferno se nos últimos momentos se lle ocorrera cometer algún acto pecaminoso. Os que foran peores que os irmáns Malasombra e que a quina marchaban de rositas (como tantos corruptos e corruptores) e os boíños de todo, como mal menor, podían acabar penando no purgatorio, se non directamente no inferno. Pouco coherente, non? Sinsentido, que podería acabar acontecendo nas formacións políticas. Se o último día para apuntarse, un posible candidato apunta trescentas persoas non afiliadas que van poder votar nunha localidade onde o censo de militantes convencidos e practicantes non supera, nin con moito os dous centenares, ten de antemán gañada a súa elección.

Publicado no Diario de Ferrol | 25.01.2015

[*] Xosé María Dobarro Paz (Ferrol, 1950), escritor, articulista, profesor, activista cultural e político. Na súa xuventude militou no PCG, e posteriormente no nacionalismo-popular galego, sendo militante da UPG e foi Presidente da Sociedade Cultural Medulio e divulgador da figura de Ricardo Carvalho Calero. Foi catedrático de Lingua e Literatura Galega na Universidade da Coruña. Na actualidade é coordinador comarcal de Esquerda Unida.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
Dede o facebook
https://www.facebook.com/loboroxo
_________