O amigo decapitador, o inimigo bolivariano, ... Por Roberto Montoya

Por Roberto Montoya [*]
11.01.2016

O sábado 2 de xaneiro a monarquía absolutista saudita ordenou ao verdugo decapitar coa súa longa e afiada espada a 47 detidos acusados de terrorismo, os primeiros de 2016, que se suman aos 157 prisioneiros executados durante 2015 e aos moitos máis dos anos anteriores.

Entre os últimos asasinados non había ningún occidental; isto explicaría, segundo a tradición mediática e política do noso país e en xeral do noso civilizado Occidente, que ese feito por si só non merecese máis que unha limitada repercusión en países como o noso.

A decapitación dun só estadounidense ou un europeo por parte de Daesh deu lugar no pasado próximo a titulares a cinco columnas en portadas de todo o mundo; editoriais; tribunas de opinión; declaracións políticas, e alentou igualmente o endurecemento das políticas antiterroristas? e con iso, o cercenamento cada vez maior das liberdades democráticas.

É unha constante que se repite desde o 11-S.

Pero hai cabezas e cabezas, e as cabezas desgaxadas dos corpos nesta última matanza oficial do réxime saudita importaban pouco en Occidente. As decapitacións do Estado Islámico, non recoñecido oficialmente por ningún país, parecesen alarmar máis que as dun estado amigo e recoñecido por todos como Arabia Saudita.

Atreverse a facer esta última comparación pode ser até perigoso. O Ministerio de Xustiza saudita ameazou con demandar aos usuarios de Twitter que ousen comparar a sentenza a matar por apostasía do poeta palestino Ashraf Fayadh coas execucións realizadas por Daesh.

Hai con todo outros a quen si lles importou que rodasen esas cabezas días atrás, e a eles ía dirixido a mensaxe do réxime de Salman bin Abdulaziz. O obxectivo era Irán .

E é que o rei saudita elixiu moi especialmente a un dos 47 homes que logo serían asasinados. Tiña un simbolismo moi especial. Era nada menos que o principal líder da oposición chií en Arabia Saudita, o clérigo Nimr Baqr ao Nimr, figura clave que emerxeu como protagonista indiscutíbel da comunidade chií (10% da poboación) durante as protestas pacíficas da Primavera Árabe que tamén chegaron a ese país en 2011 e 2012 e que serían brutalmente esmagadas.

O asasinato da o Nimr é unha clara provocación a Irán e á comunidade chií a nivel mundial.

A monarquía absolutista saudita desata así brutalmente a súa ira contra a crecente influencia de Irán en Irak, en Siria, en Líbano, na loita contra Daesh; a súa ira contra o deshielo entre Teherán e Washington e contra o acordo nuclear.

Arabia Saudita, como outras monarquías do Golfo fracasou "e Israel laméntao igual que elas" no seu intento por minar o poder de Irán a través do apoio financeiro, loxístico e militar a Daesh e outras forzas yihadistas, ao converterse estas en un monstro incontrolábel.

Pero nin Arabia Saudita nin os seus aliados resígnanse, utilizan calquera medio ao seu alcance. Intentan igualmente, rebentando os prezos do barril de petróleo, impedir a recuperación económica de Irán en momentos en que este país pode por fin, tras anos de sancións, aumentar a súa produción petroleira e mellorar con eses ingresos a situación económica e social dos seus cidadáns. Con iso Riad golpea de cheo ao réxime de Rohani e fortalece aos inmobilistas iraníes.

E como reaccionou o Goberno de Mariano Rajoy e os medios de comunicación de ámbito estatal principais de España ante esta nova e provocadora matanza de Arabia Saudita que pode incendiar aínda máis si cabo todo o mundo musulmán?

Escoitaron declaracións respecto diso de parte do ministro de Exteriores, ou do propio Rajoy? viron ao grupo parlamentario do PP na Cámara de Deputados, ou no Senado, ou na Asemblea de Madrid propoñer resolucións de condena, como fixeron reiteradamente a favor dos líderes políticos opositores venezolanos que máis han instigado as protestas na rúa violentas, a estratexia chamada A Saída?

Non, non as puideron vostedes escoitar nin ver porque non existiron.

François Hollande "deplorou" as decapitacións; Ban ki Moon lamentounas? "Arabia Saudita preside o panel de expertos do Consello de Dereitos Humanos da ONU"; Barack Obama "a quen a nai dun activista adolescente pediulle que mediase para evitar a cruxifición do seu fillo" reclamou ao réxime saudita "tolerancia relixiosa". Ningún utilizou a palabra "condena".

Rajoy simplemente calouse. Non ía con el, logo de todo España non ten moito que ver con Arabia Saudita, só lle vende centos de millóns de euros en armas "só en 2014 foron case 293 millóns" coas cales despois reprime á súa propia poboación e aos opositores en Yemen ou Bahrein; ou só lle constrúe o AVE de Medina á Meca nunha obra de 6.736 millóns de euros. O ministro Margallo non está para falar de cousas con tan pouco glamour como as decapitacións, pero si para correr a Riad a acougar ao monarca saudita e garantirlle que as multinacionais españolas que participan nas obras do AVE cumprirán en prazo malia os atrasos habidos. Prevese que a primeira fase termine en 2017 e é o desexo de Arabia Saudita que a inaugure o rei de España. Juan Carlos de Borbón foi o mellor "lobbista" que han ter as multinacionais españolas para facer negocios en Arabia Saudita como no resto de monarquías do Golfo.

O Executivo de Rajoy cualificaba de "estadista" e "reformista" ao rei Abdalá no comunicado de condolencias trala súa morte un ano atrás, chamábao un "socio fiable en todos os ámbitos".

Cando o bloguero saudita Raif Badawi, condenado a recibir 1.000 lategazos, recibiu o Premio Sájarov á liberdade de conciencia, o deputado popular José María Beneyto si cualificou de "absolutamente condenable" o castigo. Pero acto seguido dixo: Arabia Saudita está participando, xunto con outros países, en conseguir que se vaia divulgando unha versión máis moderada do Islam?. As probas saltan á vista.

E cal foi o comportamento dos principais medios de comunicación do noso país ante a brutalidade do réxime wahabita?

Desde que se produciu a matanza todos despacharon rapidamente o tema das decapitacións para centrarse "no que aos españois impórtalles", como diría Rajoy: en que hai que controlar a violencia duns e doutros. O centro da noticia non foron os asasinatos de opositores senón que pasou a ser a violencia desatada en Irán por unha multitude contra a embaixada saudita en Teherán, corresponsabilizando a Arabia Saudita e Irán da violencia xerada tralas execucións.

Non se analizan as execucións en si, senón o feito de que como reacción a elas unha multitude incendiase a embaixada saudita en Teherán e que isto dese lugar á ruptura de relacións diplomáticas en bloque das monarquías do Golfo con Irán.

Diarios como El País, que o día logo das execucións foi o único en dar o tema polo menos a tres columnas na súa portada "aínda que dentro o confinou á cuarta páxina" dedicaba o mércores 6 o seu primeiro e único editorial até agora sobre o tema. Facíao na parte inferior da páxina 10 titulándoo, como non, "Guerra civil islámica", e diluíndo totalmente o tema das decapitacións na rivalidade entre Arabia Saudita e Irán.

E a que dedicaba El País a parte principal do espazo de Opinión ese día, a parte superior? Por suposto a Venezuela, a demonizar unha vez máis ao réxime chavista, a súa recurrente obsesión. O día anterior dedicoulle a portada e as súas primeiras páxinas, con tribuna de opinión de Felipe González incluída.

As multinacionais, bancos e fondos voitre que están detrás do grupo PRÉSA, editor do País ten fortes intereses en Venezuela e outros países de América Latina, como os teñen igualmente os accionistas, acredores e grandes anunciantes de Planeta e Vocento, editores de ABC e de La Razón respectivamente e non dubidan en usar a súa forza mediática para desgastar e intentar derribar gobernos que afectan os seus intereses.

El País, como o resto de medios, quere matar dous paxaros dun tiro, quere vincular esa fronte de batalla externo con outro interno. Por iso ese editorial principal do pasado 6 de xaneiro titulábase "Un silencio intolerábel", co subtítulo "Podemos ten que aclarar dunha vez si defende a democracia en Venezuela", utilizando exactamente as mesmas armas que utilizou o PP e toda a dereita mediática desesperadamente desde que o partido morado sorprendeu co resultado obtido nas eleccións europeas de 2014.

E País non titulou "Un silencio intolerábel" o do Goberno e a clase política tradicional española ante as decapitacións dun país co que España mantén tan estreitas relacións; non pediu que se cancelase a venda de armas nin que se pedise explicacións ao seu embaixador. Por suposto que non, esas si son "cuestións internas", "tradicións", non as de Venezuela.

A tónica do resto de grandes grupos mediáticos españois foi similar. A situación en Venezuela por suposto mereceu máis atención que as decapitacións do reino amigo. Ao día seguinte dos asasinatos en masa en Arabia Saudita, o 3 de xaneiro pasado, ABC dedicaba toda a súa portada a unha foto de Nicolás Maduro co seguinte titular: "EEUU investiga a utilización de pasaportes venezolanos por radicais islámicos" e o subtítulo "Novas probas mostran a cobertura chavista a Hizbolá".

ABC si se preocupa por Arabia Saudita, hai que recoñecelo, pero por algo moi distinto aos axusticiamentos. Un dos seus artigos do mércores 6 pasado titulábase "A incerteza sobre o novo goberno frea a actividade exterior", e como subtítulo "A Zarzuela analiza si o escenario pode afectar á visita dos Reis a Arabia Saudita".

Iso si preocupaba a devandito xornal, compartindo a preocupación da Zarzuela ante a posibilidade de que o rei Felipe e Letizia non poidan cumprir coa súa prometida visita ao reino decapitador do 16 ao 18 de febreiro próximo tal como está previsto, por mor da incerteza política existente en España.

Nin ese nin ningún outro dos grandes medios preguntouse como poderían alterar as decapitacións de 47 persoas á visita dos reis españois a Arabia Saudita, pero si lles preocupou a algúns medios e políticos que o feito de que José Luís Rodríguez Zapatero acudise ás recentes eleccións lexislativas en Venezuela puidese ser utilizado por Nicolás Maduro como un signo de respaldo.

A visita a Arabia Saudita, non xa dun ex presidente senón dos reis de España, do mismísimo xefe de Estado, un mes e medio despois de que o seu homólogo saudita ordenase decapitar a 47 persoas e con iso axudase a estender o incendio por todo Oriente Medio, non merece con todo comentarios.

É, en definitiva, unha visita normal entre monarquías que manteñen desde fai anos unha estreítísima e cordial relación á que non poden afectar semellantes menudencias.    

Publicado no xornal dixital Publico.es | Dominio público | Opinión a fondo. | 09.01.2016

[*] Roberto Montoya, naceu en Bos Aires, onde estudou Xornalismo e traballou en distintos medios escritos. Encarcelado e torturado en varias ocasións durante a ditadura de Onganía-Levinsgton-Lanusse (1966-1973) e baixo o goberno democrático de Isabelita Martínez de Perón (1974-1976) e o imperio do terror do seu paramilitar Triplo A, iniciou o seu exilio político en Parides, en 1976. Xornalista, escritor e analista especializado en temas internacionais. Foi xefe de Internacional do Mundo (1992-2009), diario do que foi tamén corresponsal en París e Roma; xefe de Internacional do Independente (1989-1991); corresponsal en Londres da cadea de elevisión estadounidense Univision (1983-1987); traballou para Tempo, Liberación, colaborou con RNE e Radio Exterior de España, Argumentos, Triunfo, A Rúa. Colabora con Diagonal, Rebelión, Cubadebate, Safe Democracy e é autor, entre outros, dos libros O imperio global e A impunidade imperial.. | Escritos en Rebelión. | EcuRed. | CubaDebate. | Máis info no buscador libre DuckDuckGo.

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
9 de janeiro de 2016 22:30
Manuel Angel Rodríguez Carballeira
-lalan1954@gmail.com-
9 de janeiro de 2016 12:42
_____________