Na madrugada do 27 de setembro de 1975 en instalacións militares de Burgos, Barcelona e Hoyo de Manzanares o franquismo fusilou a cinco activistas novos: tres militantes del FRAP, José Humberto Baena, José Luis Sánchez Bravo e Ramón García Sanz, e dous militantes de ETA (p-m), Juan Paredes Manot (Txiki) e Ángel Otaegui Etxebarria. Inmemoriam desde Ártabra 21.
O prezo de esquecer un 27 de setembro
Por Suso de Toro [*]
27.09.2014
Se xa sabe o que ocorreu na madrugada do 27 de setembro de 1975 en instalacións militares de Burgos, Barcelona e Hoyo de Manzanares pode aforrarse ler este artigo. Efectivamente trata da morte por fusilamento de cinco xoves, José Humberto, José Luís, Ramón, Juan e Ángel.
A actualidade di que se debe escribir sobre a dimisión do ministro Gallardón, pois ten alcance político xa que Gallardón pertence ao mesmo grupo xeracional de Rajoy, mozos franquistas que se reuniron baixo Manuel Fraga Iribarne para fundar a dereita. A tensión dramática na súa despedida débese a que non é unha dimisión senón o final dunha agonía, Rajoy cociñouno cal "bistec tártaro" e merendou-llo. Que haxa quen diga a estas alturas que Rajoy é un político moderado, demócrata ou que é falto de carácter, só se explica ben por unha falta de perspicacia maiúscula ou ben por un cinismo de aúpa.
A actualidade tamén me di que un se debe ocupar de escribir algo sobre a viaxe do rei Felipe a Washington, asunto moito máis transcendente que o canibalismo na dereita posfranquista e sobre o que non vexo que se diga o esencial: este rei preséntase ante o emperador de quenda para renovar o vasalaxe do Reino de España a EE UU. O rei Juan Carlos sucedeu a Franco por un acordo entre este e o imperio que incluía entregar o Sahara a Marrocos, manter as bases e entrar na OTAN. Felipe sucede ao seu pai para manter a continuidade, volverá bendicido. O máis extraordinario da entrega total da soberanía do Estado español a EE UU, antes de entregar o resto a Alemaña, é que ninguén se acorda diso, volveuse transparente. E mentres nos volvemos todos tolos discutindo a soberanía do Estado sobre os cataláns.
Pero tanto o canibalismo dentro do PP como o servilismo deste Estado ante os seus amos non me van a disuadir de escribir como cada ano alí onde me deixen sobre aqueles fusilamentos tan tan afastados e esquecidos que, con todo, a min parécenme próximos e vívidos.
O franquismo foi un réxime criminal e contra el naceron xeracións que loitaron coa palabra e tamén coas armas. As organizacións ás que pertencían aqueles cinco rapaces antifascistas cometeron crimes e matar é matar, mataron a algunhas malas persoas que torturaban e a outras que eran gardas simplemente porque non tiñan moitas máis oportunidades que escoller iso ou a emigración. É certo que militantes daquelas organizacións mataran, como é certo que o Réxime utilizaba á Garda Civil, Policía Armada e Brigada Político Social para encarcerar, torturaba e matar persoas desarmadas. E o Réxime utilizaba a morte como regula de aprendizaxe, as nosas leccións foron coñecer como se pedían penas de morte no Consello de Burgos, como ametrallaron a Amador, Daniel e decenas de obreiros en Ferrol, como asasinaron a Puig Antich directamente os seus torturadores nun recuncho sinistro, como cribaron por detrás a Moncho Reboiras tamén en Ferrol, como fusilaron sen posibilidade de defensa a eses cinco mozos...
Eran uns reféns do Réxime molestos para todos, ninguén os quería. A principal organización antifascista, o PCE, naquel momento non só estaba moi lonxe da loita armada senón que defendía a "reconciliación nacional". Tratábase de loitadores desesperados, nin sequera moitos de quen comprendiamos a súa desesperación, porque era a nosa, estabamos de acordo cos seus métodos. Os seus cadáveres escarnecidos foron entregados aos seus humillados familiares e a historia seguiu o seu curso, máis detencións, torturas e mortes, até que brindaron con champaña por unha constitución que varreu maxicamente as tebras do pasado. Fixeron maxia e ante os nosos ollos desvaneceuse tanto o franquismo como o antifranquismo. Con todo, aqueles asasinatos foron o máis real daquel período, foron unha firma ao pé do testamento político de Franco e a garantía de que o proceso político que, sen dúbida, sería arduo e azaroso nunca deixaría de estar baixo a tutela do Exército.
Pero se escribiu cada ano un artigo sobre aqueles mozos non é por compaixón, iso foi hai xa 39 anos, senón por puro egoísmo. Escribo para lembrar que aquilo existiu porque o que veu despois sepultouno e só permitiunos lembrar a un abuelete "autoritario" e a unha "dictablanda". Escribo este artigo para desmentir aos intelectuais que se dedicaron a explicar que os antifranquistas non eran demócratas. Por suposto que non o eran. Simplemente era imposíbel ser facticamente demócrata en España, só podíase ser franquista, antifranquista ou non. Fomos educados morte a matar por asasinos.
Aqueles mozos foron xerados politicamente directamente polo franquismo. Dous deles procedían de Vigo, concretamente do 72 en Vigo. Parécelles que cae moi lonxe? Non tanto. A principios dos anos noventa un alcalde de Vigo do PSOE, non lle chamarei "socialista", recibía a un cargo do Ministerio do Interior na súa cidade e tras entrevistarse revelaba á prensa que un amigo meu había "cantado" cando foi detido e torturado na folga xeral viguesa no ano 1972. Aquela autoridade do Goberno fora un dos torturadores desprazados a unha cidade en folga total, miles de despedidos, centos de detidos e centos de torturados, e os seus méritos canallescos como esbirro deparáranlle unha brillante carreira na democracia española. Non, o franquismo e os franquistas non nos quedan tan lonxe, estiveron sempre aí, progresando e gobernando. E daquel 72 vigués, da radicalización obreira tras aquela represión, naceu aquela esquerda desesperada. Anos despois un alcalde da mesma cidade, "socialista", riría coas anécdotas e chascarrillos que lle contaría un verdugo de paso por provincias.
Aquel cinco corpos caidos non son unha estampa agradable para ninguén, moito menos para unha sociedade infantilizada que conmemora o asasinato de Miguel Ángel Blanco, pero non é capaz de lembrar aqueloutros días de agarda en que o Exército os tivo presos para o matadoiro. Esquecer, insistía Shakespeare unha vez e outra, pode ser unha bendición para un corazón oprimido pero o prezo de que esquecésemos esas cousas terribles é ter a Rajoy e demais gobernándonos.
[*] Por Suso de Toro | 24/09/2014 - 20:16h | Publicado en 'El Diario' | Ir a Web.
___________
Inmemoriam | 27 de setembro de 1975 | José Humberto Baena, José Luis Sánchez Bravo, Ramón García Sanz, Juan Paredes Manot (Txiki) e Ángel Otaegui Etxebarria.
http://youtu.be/21udb90fnMM
As últimas execuciónss do franquismo foron tamén os últimos fusilamentos do réxime franquista e producíronse o 27 de setembro de 1975 nas cidades españolas de Madrid, Barcelona e Burgos, sendo executadas por fusilamento cinco persoas: tres militantes del FRAP, José Humberto Baena, José Luis Sánchez Bravo e Ramón García Sanz, e dous militantes de ETA (p-m), Juan Paredes Manot (Txiki) e Ángel Otaegui Etxebarria. Estas execucións, as últimas da ditadura franquista, pouco antes da morte do Ditador xeneral Francisco Franco, levantaron unha ola de protestas e condenas contra o goberno de España, dentro e fóra do país, tanto a nivel oficial como popular.
Foron as últimas penas de morte. A pena de morte en España foi abolida polo artigo 15 da Constitución de 1978, coa excepción de "o que poidan dispoñer as leis penais militares para tempos de guerra" e despois, coa Lei Orgánica, 11/95 do 27 de novembro, tamén foi abolida para tempos de guerra.....
Os primeiros, en Burgos e Barcelona; os segundos, en Hoyo de Manzanares, onde o cometido foi levado a cabo por tres pelotóns de 10 gardas civís ou policías, todos voluntarios. O mundo opúxose, pero o porco non fixo caso a ninguén: nin ao seu irmán Nicolás, nin ao papa Pablo VI, nin ao primeiro ministro sueco Olof Palme, nin ao presidente mexicano Echevarría, nin a personalidades dos cinco continentes.
Como as protestas foron ecuménicas, Franco organizou unha gran concentración na praza de Oriente e logrou repetir con voz agonizante (morrería un mes máis tarde) a obsesión da súa ditadura: "Todas as protestas obedecen a unha conspiración masónico-izquierdista, en contubernio coa subversión comunista-terrorista".
Recordo un Madrid consternado aqueles días. Houbo rabia e gritos, pero sobre todo moita tristeza. Uns días antes, Luís Eduardo Aute compuxo desde o seu recuncho de Jorge Juan a canción 'Al alba', dedicada aos cinco condenados. Para burlar a censura, converteu a protesta nun belo poema de amor que enseguida gravou Rosa León. Na actualidade, é un dos temas en calquera dos concertos de Aute. Os fusilamientos, ao fin, non foron ao alba. En Hoyo, o macabro ritual comezou ás 9.10 e rematouse ás 10.05. ...
Texto e vídeo publicado por Adolfo Mayo. | 25.09.2014.
______________