Por Atilio Boron [*]
10.02.2021
Logo de sortear innumerábeis obstáculos leguleios interpostos polo Consello Nacional Electoral (acatando ordes expresas de Lenín Moreno para sacar do xogo, lawfare mediante, ao correísmo) o binomio de Andrés Arauz e Carlos Rabascall puido participar nas eleccións e impoñerse na primeira volta. Aínda que as enquisas prognosticaban unha votación por encima do 36 % (só unha acertou case matemáticamente os guarismos de Arauz e Lasso) o certo é que ao final do día e no medio dun reconto desprolixo dos votos Arauz alzouse co 32.15 % dos sufraxios. Séguenlle, competindo cabeza a cabeza e separados por vinte e sete centésimos Yaku Pérez (19.87 %) do Pachakutik e do banqueiro Guillermo Lasso, que na súa terceira aposta presidencial obtivo 19.60 % das preferencias electorais. No entanto, falta aínda computar unha pequena cantidade de votos que, dada a súa localización rexional, poderían reverter esta situación e situar a Lasso no segundo lugar. Pero ao momento de escribir estas liñas o CNE aínda non concluíra o escrutinio.
Houbo dúas sorpresas nos comicios de onte: unha foi o avance de Pérez, que en todas as enquisas previas nunca aparecía en condicións de poder ingresar á segunda volta disputando un lugar que o equipo de Lasso daba por seguro; a outra foi a fulminante irrupción de Xavier Hervas, un "cabalo negro" como se di na xerga política mexicana, que da nada (en torno ao 2 por cento) saltou ao 16 % dos votos en menos de tres semanas apelando a un intenso -e farto efectivo- traballo nas redes sociais, sobre todo o Tik Tok. É que o Facebook, dinme os mozos, "é cousa de vellos"; Hervas tamén o sabía e atraeu unha importante caudal de votos xuvenís coa súa estratexia. Houbo tamén outra novidade, non tanto sorpresiva en si mesma pero si polo categórica da súa manifestación: o derrube da dereita histórica ecuatoriana.
Nesta ocasión Lasso e o seu partido, CREO, axuntou forzas cos Socialcristianos de Jaime Nebot (durante case 19 anos alcalde de Guayaquil, o que nun alarde de incoherencia xamais lle impediu lanzar flamíxeras críticas ao "antidemocrático re-eleccionismo" de Rafael Correa, Evo Morais e Hugo Chávez) e a súa sucesora na alcaldía, Chyntia Viteri. Ambos partidos obtiveran, indo por separado, o 45 % dos votos na primeira volta das presidenciais de 2017; agora, unificados, apenas rabuñan o 20 %. Lenín Moreno propinou un golpe devastador ao neoliberalismo: o candidato do oficialismo, o seu ministro de Cultura Juan Fernando Velasco Torres, tivo unha vergoñenta colleita de só o 0.82 % dos votos.
O que se vén nas próximas semanas é unha esgotadora campaña electoral de máis de dous meses porque recentemente o 11 de abril terá lugar a segunda volta. Mentres, está en cernes unha dura batalla no Consello Nacional Electoral e na Xustiza para determinar quen disputará a presidencia co candidato do correísmo. Sobran as especulacións achega de quen sería máis vulnerábel ante unha estratexia ofensiva de Arauz. Hai quen prefiren ao banqueiro, porque nese caso o contraste entre ambas propostas sería dunha claridade absoluta e ademais porque Lasso "co-gobernou" con Moreno estes últimos catro anos, e terá que facerse cargo da desfeita en que ambos sumiron ao país. Isto é certo, pero tamén o é que si hai un político en Ecuador que dispón dun enorme poder financeiro, mediático, político e no ámbito xudicial ese personaxe non é outro que Lasso.
Pode comprar moitas vontades, mobilizar ao sicariato mediático e xudicial e investir cuantiosamente na súa campaña sen dificultade algunha; todo o establishment se alineará incondicionalmente detrás da súa candidatura. Outros na contorna de Arauz din que preferirían unha segunda volta con Pérez, aínda que a súa retórica aparentemente progresista e de esquerda pode enganar a moitos incautos coa súa defensa da auga e o medio ambiente. Enganar, dicía, porque como ben o recordaba Chico Méndes, o gran ambientalista brasileiro asasinado polos terratenentes, "ecoloxía sen unha crítica ao capitalismo é mera xardinería", e Pérez non critica ao capitalismo nin suscita a necesidade da súa superación histórica. Ademais non cesou de atacar aos gobernos "ditatoriais e fraudulentos" -segundo as súas palabras, de Bolivia, Venezuela e Nicaragua- e neste terreo o seu aliñamento coas directivas de Washington é total e non parece ter nada de casual. Non só iso: do mesmo xeito que Lasso favorece a eliminación dos impostos á saída de divisas, tema hipersensíbel para os banqueiros e a elite empresarial ecuatoriana.
Por outra banda, hai que recordar que no ballottage do 2017 Pérez pediu ás comunidades orixinarias que votasen por Lasso. Dixo, textualmente que "é preferíbel un banqueiro que unha ditadura". Home de boa crianza e impregnado de cristiá gratitude grazas a décadas de militancia no Opus Dei, fai uns días Lasso asegurou que en caso de non chegar á segunda volta apoiaría a Pérez con tal de derrotar ao "totalitarismo populista" satanicamente encarnado na figura de Rafael Correa.
Non hai dúbidas que os próximos dous meses serán pletóricos de novidades, e de non poucas sorpresas no Ecuador. Esperemos que, ao final deste tortuoso camiño, teñamos boas noticias para a Patria Grande.
Fonte: ResumenLatinoAmericano. | 9 febreiro, 2021.
[*] Atilio Alberto Borón (Buenos Aires, 1 de xullo de 1943) é un sociólogo, politólogo, analista internacional, catedrático e escritor latinoaméricano. | Web. Twitter.
Enviado por:
Carlos Aznarez
-resumenrebel@gmail.com-
10 de fevereiro de 2021 04:56
_______