- Hosni Mubarak deixa o poder en mans dunha Xunta Militar.
- Caeu Mubarak, que o festexo non permita que lle rouben ao pobo a súa gran vitoria.
- O pobo festexa o derrube da dinastía de Mubarak, pero non cede en esixir que os cambios sexan profundos.
- Exipto: Coidado cos herdeiros de Mubarak!
Por Carlos Aznárez [*]
12.02.2011
Finalmente o tirano Mubarak foi derrocado. O pobo, ou polo menos esa xigantesca parte do mesmo que desbordou durante 17 días a Praza Tahrir cos seus berros de "Fóra, Fóra" e os seus cánticos, non cederon na arremetida, e lograron facer caer ao outrora home forte das castes gobernantes. Agora, os millóns de cidadáns mobilizados reclaman para si o protagonismo principal disto que algúns medios (que ata onte consentían a Mubarak) cualifican de Revolución, pero que sen dúbidas ten todas as características dunha rebelión pot o hartazgo dun goberno que sempre estivo á beira do imperio ianqui e serviu de felpudo ás políticas sionistas na zona.
Dixémolo ao comezo deste levantamento popular: Mubarak pode irse ou quedar, pero indubidablemente Exipto xa non será o mesmo, a súa mocidade, o pobo traballador, deberán ser a garantía de que ningún Suleimán ou Baradhei intente quedar co rédito do sangue derramado, dos centos de encarcerados, dos torturados por ese Exército que hoxe, coma se a xente non tivese memoria, intenta en autoerigirse en custodio da vontade popular.
Recordemos: Omar Suleimán é o home que servía de garante á CIA para as entregas de prisioneiros acusados de "terrorismo" e que chegados desde outros confíns en avións da Axencia norteamericana, ían engrosar a fila de detidos "ilegais" nas mazmorras do Guantánamo exipcio.
Suleimán é agora o funcionario aplicado que non deixa de consultar ningún dos seus pasos cos seus titores de Wáshington e que se mantén a falar diariamente co goberno sionista de Tel Aviv.
Recordemos: este Exército exipcio que a través dos seus altos mandos trata de mostrar un rostro conciliador e que onte mesmo lles expresaba aos manifestantes que "comprendía as súas razóns", é o mesmo que asasinou e torturaou a miles de cidadáns que, ao longo do poder de Mubarak, se rebelaban contra as súas inxustizas. Ese Exército é o que reprimiu a sangue e lume aos palestin@s de Gaza que intentaban, desesperados, romper o cerco fronteirizo que Mubarak lles impuxo en combinación co premier sionista Netaniahu, para asfixiar aos rebeldes de Hamás.
Ou sexa, os "herdeiros" que agora continuarán a Mubarak son parte da mesma andrómena que ata onte gobernou con man dura e que, axudados por Obama e os seus raparigos, intentarán facer un recambio ordenado, para preservar que a Canle de Suez siga sendo un paso tutelado por EEUU e que as alianzas internacionais abeberen no que dita o Pentágono.
Que isto non ocorra, que as esperanzas dos que nestes días non abandonaron as rúas do Cairo ou Alexandría, non sexan traizoadas, depende da forza que o pobo teña para reverter o actual panorama. Moitas veces víronse no mundo mobilizacións como as de Exipto, que co correr dos días e no marco das mañas orquestradas polos poderosos, foron derrotadas nas mesas de negociacións ou nas "transicións" (vaia termo que se inventan os de arriba para seguir esclavizando aos de abaixo), e dese xeito víronse frustrados procesos de indubidable raiz revolucionaria.
Por iso, a mobilización popular é a garantía para evitar calquera tentación continuista e xerar, aos poucos, a organización que, a través dunha alianza de todos os sectores da poboación (xuventude, clase traballadora, labreg@s, ...) poidan xestar un goberno que lles pertenza. Dese xeito, eses centos de miles que hoxe enchen a Praza Tahrir converterían os seus desexos de cambio en realidade, e sacudiríanse dunha vez e para sempre os tutelaxes prol imperialistas e prol sionistas que desde aquela tristemente soada Guerra dos 6 Dias, veñen humillando e empobrecendo ao pobo exipcio.
Mentres se gañan forzas para seguir a loita, non hai que escatimar alegría no festexo: Mubarak caeu e con el Israel e EEUU perden unha baza importante na rexión. O que queda é impedir que o substitúan con outros monigotes.
Publicado en CubaDebate o 11 de Febreiro de 2011.
_________________