O
mércores día 12 de febreiro ás 19,30 h. terá lugar no salón de actos do Ateneo Ferrolán a Presentación do Documental: “
ARDE MADRID”
Participa nesta presentación o autor Antón Caeiro:
http://www.dailymotion.com/video/xhz3v5_teaser-arde-madrid_creation
http://elpais.com/diario/2011/04/16/galicia/1302949099_850215.html
MEMORIA
ARDE MADRID comeza como unha viaxe. Unha viaxe ao pasado, ao pasado duns nenos que viviron a súa infancia e adolescencia no medio dunha batalla que ía decidir o seu futuro naquel presente dos anos trinta.
É tamén unha viaxe física polo subsolo da cidade que os retivo a lombos do transporte que lles comunicou e que, ao mesmo tempo, deulles refuxio: o metro de Madrid.
Angeles García-Madrid sae da súa casa e intérnase no subterráneo do que van saír as historias da infancia.
Moitos dos seus fantasmas pasados volverán a este presente co fin de non volver a esquecer.
como vas esquecer?. Non podes esquecer.
Que se conformen e agradezan... aos
que correspondan, aos que vivan ou aos
fillos ou aos netos, que non houbese
mais odios, que non fósemos capaces
de corresponder cos mesmos odios e
os mesmos... que nos trataron
Cando volve saír á rúa o país cambiara e só queda a visita ao lugar ao que foron a vivir boa parte de os seus amigos e que serve tamén como final do documental: o cemiterio do Leste.
Polo medio van estar as vivencias persoais, daquel día a día, moitos deles interminables, que foi, dende aquel fatídico 18 de xullo de 1936, aquel outro, non peor para moitos, do 1 de abril de 1939.
Eduardo Haro Tecglen, Concha Carretero, Vicente Ibáñez, Manuel Sánchez, Carmen Ortiz, Maruja Borrel, Martín Blanco, Felisa Trampal, Carlos Sánchez, Nieves Torres, Cristobal Yagüe, Jesusa Martín e Julia Redondo son as persoas cuxos testemuños quedan reflectidos no documental ao longo dos 57 minutos que duran.
Pero moitos outros deron o seu testemuño para este traballo realizado na cidade de Madrid e que comezamos en xaneiro de 2005. Pouco despois, en outubro de ese mesmo ano, morre Haro, deixándonos unha parte da súa conversación sen rematar.
Seguimos en 2006, outra vez en inverno, sen ningún tipo de produción que nos mantivese, só co empeño persoal e económico de cada unha das persoas involucradas.
En 2009/2010 damos o grande paso que nos vai permitir rematar o traballo grazas ás axudas de Presidencia para os proxectos sobre Memoria Histórica.
A historia central, a infancia perdida, seguía sendo a mesma pero a forma de contala ía a dar un xiro. Todo se converte en íntimo. A cámara achégase a primeiros planos das testemuñas e alí, eles, debullan os seus testemuños, dolorosos no seu maioría. Só unhas imaxes de arquivo van servindo de apoio e, ao mesmo tempo de transición.
E, sobre todo iso esa viaxe que vai realizando Angeles no metro.
Por iso cando sae dese viaxe-sono á infancia encóntrase co final do sono daqueles anos.
Á mañá seguinte o meu irmán Luís e eu iamos polo paseo do Prado cando me encontro cun camarada e xa entrando as tropas viñan por Atocha e nós iamos por onde o museo do Prado un pouco mais arriba e mais arriba e encóntrome con tal Angel Vaquedano, que eramos moi amigos, moi amigo do meu irmán, da miña casa... un gran camarada. E me encóntroo e di Concha, que pensas?... " eu " que queres que te diga?... penso nos que caian, nos que... non aguanten o que veñen - digo- e leven aos demais -digo- Aos de dereitas non os temo, pero temo aos de esquerdas que fraqueen. Esa é a miña idea". Despedímonos cun bico e un abrazo... e non volvín saber nada del.
Metodoloxía
Uns debuxos realizados polos nenos durante a permanencia nas colonias tras a súa evacuación de Madrid tras os bombardeos de novembro do 36, eran a base primordial do proxecto.
Tras unha lectura das entrevistas este elemento de xogo que ía desfacer eses debuxos infantís en imaxe animada foise diluíndo ao non poder mostrar toda a historia vivida durante aqueles tres anos.
As propias persoas, cos seus testemuños, os seus xestos e silencios, estaban a tomar protagonismo ante a nova idea ou concepto do documental.
Ao achegar a cámara a un primeiro plano, practicamente, todo o ámbito diluíase e a nosa mirada quedaba fixa na persoa e nas súas palabras.
Ese foi o camiño a seguir.
Antes a imaxe prevalecía, agora era a palabra, o sentimento. Todo íase encher de voz e gramos de silencio.
Só algúns planos foinos imposible adaptalos a esta nova idea xa que foran gravados con moita anterioridadeteméndonos que puidese pasar algo irreversible que nos impedise recoller o testemuño.
Con todo iso fomos creando unha historia baseada en testemuños orais que ten como fondo unha derrota, non en o político, que tamén en algúns casos, senón no humano, o físico, o persoal.
Durante a preparación das entrevistas realizáronse unha serie de preguntas que non seguían metodoloxía algunha, dependía mais da persoa a a que se estaba a recoller o testemuño.
A partir de aí e para que o testemuño sexa fluído, optamos por a conversación mais que pola pregunta.
Respéctanse os silencios e as pausas nas que os entrevistados relaxan as emocións que estes recordos fanos avivar.
Tras distintas idas e vindas dende Galicia a Madrid recollemos unha cantidade de material que temos que sintetizar e que, desgraciadamente, moito do temos que desbotar.
Por sorte o novo concepto de soporte (DVD) permítenos presentar o traballo editado e os descartes, debidamente montados, como material extra.
SINOPSE
Historia da vida vivida por uns nenos durante o asedio a unha cidade por espazo de tres anos: Madrid durante a guerra civil.
Historia dunha infancia perdida no medio de rescaldos, fame e sangue.
CRETOS
guión e realización
antonio caeiro
entrevistas
suso oreiro e antonio caeiro
cámaras
pedro garcía, javier martínez e
xan lourenzo
música
juan carlos porto
edición
ou faiado e rafael molina
interveñen (
por orde de aparición)
concha carretero
haro tecglen
angeles garcía-madrid
vicente ibáñez
manuel sánchez
carmen ortiz
maruja borrel branco
felisa trampal
carlos sánchez
nieves torres
cristobal yagüe
jesusa martín
julia redondo
produción madrid
javier m. vaquero
outros entrevistados
emilia e. valverde
julia manzanal
ricardo fombuena
manuel corona
esteban fernando
enrique alba
clotilde
documentación
margarida teijeiro
arquivos
xeneral da administración
histórico do pce
fundación domingo malagón
biblioteca nacional
particulares
colaboraron
fundación domingo malagón
fundación trece rosas
foro pola memoria
metro de madrid
agradecementos
txema rodríguez xullo rodríguez
nieves oliveira javier ruiz eloy
lozano césar díaz lola campos
pedro barrero pedro santín rosa
mª arteded josé mª pedreño
mr. misto
Enviado por:
Ateneo Ferrolán Fundado en 1879
-secretaria@ateneoferrolan.org-
7 de fevereiro de 2014 19:25
________________
