Médicos sen Fronteiras saca á luz unha decena de crises humanitarias que, durante o 2008, afectaron a millóns de persoas en todo o mundo sen que houbese a repercusión necesaria nos medios de comunicación.Foto: © © Voitek Asztabski / MSF
Segundo o informe "As dez crises humanitarias máis desatendidas de 2008", publicado por Médicos Sen Fronteiras en España, os países e enfermidades máis desatendidos polos medios son:
- Somalia
- Myanmar
- Zimbabue
- República Democrática do Congo
- Desnutrición
- Etiopía
- Paquistán
- Sudán
- Iraq
- Co-infección VIH/TB e previr e tratar a desnutrición infantil
15.01.2009
As organizacións humanitarias apenas poden responder ás necesidades de millóns de persoas afectadas polas guerras en Somalia, RDC ou Sudán e enfermidades como a desnutrición ou a sida.
Desprazamentos masivos de poboación civil, violencia, e necesidades médicas sen cubrir na República Democrática do Congo (RDC), Somalia, Iraq, Sudán, Etiopía e Paquistán, xunto a urxencias médicas esquecidas en Myanmar ou Zimbabue, son algunhas das urxencias máis graves rexistradas no mundo o ano pasado, segundo o informe "As dez crises humanitarias máis desatendidas de 2008", publicado hoxe por Médicos Sen Fronteiras en España. A falta de atención global á crecente prevalencia da coinfección VIH-tuberculose e a crítica necesidade dun maior esforzo para previr e tratar a desnutrición infantil completan a lista.
"Detrás deste informe están millóns de persoas afectadas por guerras e por enfermidades, cuxas necesidades de saúde máis inmediatas ven relegadas ao esquecemento e cuxo sufrimento a miúdo pasa desapercibido. Son crise de gran magnitude, nas que os actores implicados ou con capacidade de influencia ignoran á poboación civil, mentres que as organizacións humanitarias apenas poden cubrir unha pequena parte das enormes necesidades ou ás veces nin sequera conseguen acceder a quen requiren axuda urxente", explica a presidenta de MSF España, Paula Farias.
Somalia e a República Democrática do Congo (RDC) son os dous países do informe que arrastran conflitos de máis longa duración, máis de quince anos de crises que en 2008 experimentaron graves agravamentos da violencia; en ambos os casos, miles de persoas víronse obrigadas a fuxir das súas casas, sen acceso a atención sanitaria, comida, auga ou refuxio. Do mesmo xeito que en Sudán -Darfur e o Sur do país seguen sendo escenario de dúas graves urxencias, con miles de afectados-, mentres a comunidade internacional enrédase en interminables discusións, a poboación civil queda a mercé da desnutrición ou enfermidades prevenibles e tratables como a malaria, o sarampión ou a meninxite.
A asistencia tamén é urxente para as poboacións atrapadas polos enfrontamentos entre Exército e grupos rebeldes en Ogadén, a Rexión Somalí de Etiopía, onde a falta de asistencia é flagrante e rexistráronse preocupantes taxas de desnutrición en varias áreas, así como en Iraq, onde a debilidade do sistema sanitario impide que os feridos polos bombardeos e a violencia sectaria reciban unha atención rápida e eficaz. Contextos como o iraquí ilustran ademais que o espazo para unha axuda humanitaria independente, imparcial e neutral é cada vez máis reducido.
Por unha banda, as organizacións operan en situacións de crecente inseguridade, en contornas xeralmente máis perigosos, e por outra en conflitos moi politizados e volátiles, onde MSF viu limitada a súa capacidade de responder directamente ás considerables necesidades médicas. "En 2008 agraváronse os ataques deliberados contra as organizacións humanitarias, obrigando a suspender as operacións en distintos recunchos do mundo -explica Paula Farias-. Miles de persoas quedan entón sen asistencia e caen ademais no máis absoluto dos esquecementos e a mercé de abusos dos que ninguén é testemuña".
En Somalia, a escalada de violencia, incluíndo ataques e ameazas contra os traballadores humanitarios, obrigou a MSF a reducir algunhas das súas operacións en 2008, tendo ata que retirar ao seu persoal internacional, coa redución que iso supón na asistencia proporcionada a unha poboación xa de seu debilitada. En Paquistán, centos de miles de persoas fuxiron dos ataques aéreos e os bombardeos dunha campaña contrainsurgente no noroeste do país a principios do ano. Tras as ameazas, agresións e secuestros perpetrados contra traballadores humanitarios, MSF reduciu o número de traballadores internacionais nos seus proxectos.
En lugares como Myanmar e Zimbabue "onde os gobernos non priorizan a atención sanitaria ou non ven con bos ollos a presenza de ONG", as organizacións humanitarias ven obrigadas a limitar o tipo de asistencia prestada ou deben facer fronte en solitario a abafadoras crises sanitarias. En Myanmar, onde MSF é a única institución que se ocupa da atención aos enfermos de VIH/Sida, centos de miles de persoas morren innecesariamente debido á falta de tratamento, mentres que o Goberno apenas fai nada para axudar á súa propia poboación e os doantes internacionais miran para outro lado.
Os responsables e os financiadores dos programas internacionais de axuda alimentaria tamén mostran pouco compromiso na loita contra a desnutrición aguda severa, causa subxacente da morte de 5 millóns de nenos cada ano, a pesar de existir unha resposta médica eficaz, os Alimentos Terapéuticos Listos para Usar (RUTF). Ás veces son os propios Gobernos quen obstaculizan esta loita: en Níxer, en 2008, o Goberno obrigou a MSF a pór fin ao seu programa nutricional infantil na rexión de Maradi, onde decenas de miles de nenos padecían desnutrición aguda.
Finalmente, o informe destaca a urxente necesidade dun maior investimento na loita contra a coinfección de Sida e Tuberculose, tendo en conta que a incidencia desta última triplicouse en países cunha alta prevalencia do VIH nos últimos quince anos. De feito, a tuberculose é unha das principais causas de morte entre as persoas seropositivas, e con todo nin existen ferramentas de diagnóstico sensibles á coinfección nin tratamentos adaptados ás necesidades específicas destes pacientes.
http://www.msf.es/
___________________