09.03.2012
Din que as estatísticas son frías pero as que hoxe se manexan en España teñen febre alta. Tamén están bastante enfermas as liñas de acción política do gabinete encabezado por Mariano Rajoy, desde onde culpan ao goberno anterior de cando eles fan agora e que, simplificando, redúcese a seguir apertando á poboación, chegando a extremos que ensinan un exasperado perfil: o 22% vive en situación de pobreza e un 25% está a piques de caer nela. Polo tanto, case a metade da cidadanía está afectada ou en inminente risco.
Neste momento 30.000 persoas viven na rúa e as organizacións caritativas ou relixiosas reportan un crecemento das solicitudes de alimento gratuíto na orde do 300%, destacando que non son os tradicionais vagabundos ou drogadictos os suplicantes actuais, senón persoas procedentes de sectores con mellor procedencia, en xeral, pero de canga baixa. Que en Estados Unidos estea quedando no pasado a tan glorificada clase media, e os rexistros maniféstense similares aos españois, non é obra de contratempos coincidentes.
Con respecto á península ibérica, a súa actualidade, haberá que concordar -só un pouco- cos conservadores, pois en verdade, José Luís Rodríguez Zapatero e os seus ministros, ao asumir mandato, non cambiaron o modelo económico que se aplicaba desde a etapa Aznar e xeneralizouse en toda a Europa dos 27 a través do Pacto de Lisboa (capital doutro país onde os tronos caen e a tormenta asusta) facendo obrigatorio o establecemento ou a desbocada profundización do modelo neoliberal.
Carece de sentido ocultar que o anterior goberno cría nese prototipo do capitalismo e ademais padeceunos, ao momento de verse precisado a iniciar os axústes,- por certidumbre ou por imitación e impulso alleo-, pero culparlles en de todos os pecados mentres se comenten os mesmos ou peores, é manter unha tendencia usada por esa dereita desde a oposición para fustigar até os sorrisos dos funcionarios que lles antecederon. Usar igual estratexia desde o poder e coma se fosen alleos aos males que provocan, é imprudente e a longo prazo estéril.
O pesimismo impera en España, non tanto porque máis de once millóns e medio de cidadáns están neste mesmo momento en risco de entrar de cheo nesa temible zona de pobreza e até naquela -tan alarmante- da exclusión social plena, senón debido a que as saídas non aparecen e as experiencias circundantes tampouco tranquilizan. Só Deus, a quen se lle adoita achacar o que pasa e o que non, sabe até cando cesará a mala tendencia.
Cando a cifra de desempregad2s avanza cara aos 6 millóns, a xente ten que comprar menos alimentos aínda que gaste máis en adquirilos, debido a que o señor mercado carece de delicadezas e altruísmo. Ao parecer tampouco as posúen aqueles con patrimonio asegurado ou receptores de estipendios do estado e até da Unión Europea, só por ser ricos, posuír terras e privilexios.
Iso, para non citar aos beneficiados banqueiros cos seus insultantes salarios e bonificacións, mantidos a pesar da responsabilidade que teñen polo desastre que partiu dos préstamos lixo polas inmobiliarias norteamericanas. Un lume con longa mecha estalando no Vello Continente.
Cando -como sucede- o xefe do goberno español anuncia un recorte do 40% en investimento público, que lle queda a esa esfera tan diminuída anteriormente e non só durante a éra Zapatero? Para fin de mes presenta os orzamentos que xa anunciou austeros que quere dicir esa palabra? Unha cousa é sobriedade xuiciosa e outra impor un ascetismo esaxerado aos moitos, mentres se mantén unha benevolencia sen freos cos poucos que non a necesitan.
O Centro de Investigacións Sociolóxicas de España fixo unha sondaxe e obtivo desconsolantes díxitos: o 89% considerou "mala" ou "moi mala" a situación imperante e 1 de cada 3 está convencido de que se aveciñan peores momentos.
Segundo José María Aznar el deixou ben postas as claves do éxito económico. Moitos elementos suxiren que se a crise se manifesta con énfase desde o 2009, a xénese da actual situación, ou se se quere, a floxeira para encarala, está nese antes que el e os seus acólitos pintan tan bonito. Un país non clasifica entre as máis pobres dunha rexión de agora para xa. Todo ten antecedentes.
E de que os danos están no modelo e non só na xestión administrativa dos bens nacionais, está confirmado por varios economistas e próbano factores moi precisos, en Grecia, Irlanda, Bélxica ou Portugal e España.
Os resultados parécense en cada caso, incluíndo aos países que non están na peor fase da crise pero padecen desemprego por encima do recomendable, podas crecentes á parte sensible da sociedade (deixando sempre indemnes a ese 1%, como dirían os de Wall Street) e nin así logran crecemento nin estabilidade. Os indignados de Londres, Atenas ou Wáshington e até os de Tel Aviv, non se expón a porradas e cárcere por diversión, quede claro.
Chegados até aquí e con tanto de feo por presentarse, resulta edificante que en Islandia leven a xuízo aos financeiros culpables e aos dirixentes políticos que lles deixaron facer até a hecatombe. E cito-o porque non só se trata de recortes sociais. Tamén a santificada democracia occidental sofre tallas notables, o mesmo cando pon un tecnócrata á cabeza dunha nación de forma inconsulta, que cando determinan a supervisión de orzamentos e o quefacer económico de modo supranacional, ou a emprenden contra aqueles que se atreven a queixarse de tanta dulcificada ficción e piden unha orde que en realidade o sexa.
[*] Elsa Claro, xornalista cubana especializada en temas internacionais.
Publicado o 8 Marzo 2012 en Cubadebate - Contra o Terrorismo Mediático
Outros artigos de Elsa Claro
_________________