Por Henrique Dacosta [*]
12.10.2011
Imaxinen unha persoa que acredite cabalmente nas bondades ou vantaxes que o Estado poida reportar ao seu benestar. Imaxinen que crea con absoluta firmeza no sistema sanitario e educativo públicos. Imaxinen que confíe en que o servizo de telefonía, de transporte neurálxico (
camiño de ferro e aéreo), de correos, de abastecemento de combustíbel, así como de banca, poidan ser públicos para si e para os seus. É obvio que os fillos da persoa suposta, cando teñan uns anos máis, até se rían ao lles falaren de tal posibilidade. Porque o que onte mesmo era factíbel, e até do máis normal, pois tratábase dunha realidade que viviamos, mañá poida que sexa motivo de riso para eles.
Poñamos que esa persoa puxo a súa nómina na Caixa Postal, dígase claramente, entidade pertencente ao estado, logo convertida en Argentaria, despois en BBVA, xa plenamente bancarizada e privatizada. Poñamos que esa mesma persoa tivese outra conta máis, para outros mesteres, na Caixa Galicia, dígase claramente, unha entidade pública. Prodúcese unha fusión con Caixanova, seica por imperativo legal que, se non, a abocaría á catástrofe, logo bancarizada e privatizada en NCG Banco. Poñamos que esa persoa tivese o seu teléfono en Telefónica, que se abastecese nas gasolineiras públicas CAMPSA, etc. Esa persoa, nin dúbida cabe, podería tratarse de calquera de nós.
Mudan os tempos e até é posíbel que todo o dito soe a caduco nos tempos que corren, aseverarán os máis. Os máis, no entanto, xulgámolos mediatizados por uns medios de comunicación viciados. Ben deles repiten consignas, ás veces falaces, basedas na inmediatez, no eslogan simplista, de modo que a verdade se ten por única aínda sen ser contrastada. Hai que fiar moi fino para estar ben informado, ler na letra pequena para facer unha análise veraz. Afortunadamente, o 15-M veu significar un balón de oxíxeno á idiocia xeneralizada a que se nos aboca, e igual impresión nos está a causar a corrente de indignados do
Ocupemos Wall Street que podemos ver estes días nos EEUU.
O medo á perda dos nosos postos de traballo. O medo a ficarmos sen seguro de desemprego. O medo a perdermos as nosas pensións. O medo a que nos secuestren os nosos aforros en calquera sorte de “
corralito”. Maniféstase a flor de pel. Mais este medo, puidémolo verificar, está na cerna mesma dos tiburóns depredadores que o alentan, dos especuladores que se nutren desta espantada. Compran (
co engano de que nos están a facer un grandísimo favor) o que se encontra pouco menos que na total ruína, aquilo que se presume carece de ningún valor co fin de salvarnos. Mais detrás, realmente, o que si existe é a maior das cobizas. Velaí o temos nese
Xoán-sen-Nome entrevistado para a BBC, causando conmoción o que dixo: que, como corredor de bolsa, desexa que a crise sexa cada vez máis profunda porque así máis se beneficia e enriquece.
Non é de estrañar, pois, que se calquera fantoche impostado é capaz de cambalear á sociedade mundial con estas declaracións, catro próceres desa nova entidade bancaria xurdida de NCG, nos metan o pavor no corpo, ao recibiren de todos nós indemnizacións que atinxen algo máis do 20% do valor a prezos de mercado da caixa reconvertida en banco. Aquel Xoán transfórmase aquí nos señores
Pego,
Gorriarán,
Rodríguez Estrada e
García de Paredes. Aos que deberiamos engadir a ilustre figura desoutro personaxe non menos fuxidío,
Fernández Gayoso, que acumula dous cargos (
logo dunha suculentísima pensión), incompatíbeis eles, o de conselleiro do Banco Gallego e o de copresidente de Novacaixagalicia. Iso si é medo, e do verdadeiro.
Estes que se prexubilan con indemnizacións millonarias son, paradoxalmente, os mesmos que critican esoutras prexubilacións noutras empresas, queixándose da insolvencia en que deixarán ao Estado. Política ordinaria de balóns fóra, mais que ten repercusión, como viamos, por ausencia dunha conciencia crítica que difunda a verdade de forma clara. Encírrase á xente desde arriba (
léase clase política e banqueiros) para atacar, por exemplo, a funcionarios ou médicos por se presumir pertenceren a unha casta de privilexiados. Culpábeis? Sempre os outros. O noso veciño, por cobrar máis ca min aínda que estea máis cualificado e estudase para conseguir o que agora ten, cousa que eu nunca fixen. A envexa, mais sobre todo a terxiversación da realidade das cousas que está a minar demasiadas conciencias, cada vez máis volátiles perante a desfeita do Estado.
Que a impudicia, que a impunidade e o latrocinio de luva branca que se está a cometer coa “
res publica” non nos faga perder o norte. Os culpábeis son, efectivamente, os outros. A estes culpábeis prémianos xubilándoos con sumas millonarias que non pertencen aos seus accionistas, senón a todos nós. Os culpábeis son o ladrillazo coa connivencia dos bancos. Os culpábeis son
Moddy’s e
adláteres. Non nos confundamos, non. Así que fagamos, pois, todo o posíbel por conseguir que non mexen por nós e nos digan logo que o que sucede é que chove.
Publicado no xornal comarcal "
Diario de Ferrol"
[
*]
Henrique Dacosta -1964, ferrolán de Canido, é escritor e profespor, foi proclamado gañador da XVI Edición do Premio Carvalho Calero de Creación Literaria-Narración Curta pola súa obra "
Unha nada de doce relatos", certame que organizan de forma conxunta o Concello de Ferrol e a Asociación Cultural Medulio.
Henrique Dacosta, ademais de colaboracións lingüísticas e literarias en periódicos e revistas (
Diario de Ferrol, Agdlia, Ferrolandlisis, A Nosa Terra...), foi gañador do II Certame Carvalho Calero (
1992) coa novela "
Mar para todo o sempre", e do IV (
1994) co conxunto de relatos "
Sobre comboios, janelas e outras pequenas histórias". Foi finalista no I Certame de Relato Curto da Asociación Cultural Cidade Vella (
1989) con "
Ruiva mulher de esperança". Inédito aínda, posúe un estudio sobre a toponimia do Concello de Fene, elaborado durante o período 1989-1990. En Émbora ten publicado "
Os desherdados" e "
Ferroláns na historia da literatura galega". - [
Fonte: propia e de Fervenzas Literarias - Xullo de 2008]
Para máis información:
Autobiografia, libros, axenda, ... no centro de documentación da AELG
________________________
