Unha das cousas que máis me cabrean -e coidado que hai cousas que me cabrean- é a pretensión dalgúns economistas de que os seus diagnósticos son obxectivos, meramente técnicos, imparciais. Falan coma se a Economía fose unha ciencia exacta.
Tocoume nas últimas semanas discutir con algúns deles sobre os problemas que afronta en Europa o chamado Estado de benestar. En canto déixaslles, sóltanche, adoptando un aire moi académico, que ese modelo de Estado entrou en crise e resulta insustentable, porque o erario xa non dá para cubrir as súas esixencias. A partir do cal se lanzan a especular cos recortes de gasto que, segundo eles, será necesario emprender: rebaixas das pensións de vellez, limitación do xa de seu moi limitado seguro de paro, redución do gasto sanitario, etc.
Parten de orzamentos tramposos.
En primeiro lugar, non teñen en conta que en España as arcas da Seguridade Social apechugan con gastos alleos ao seu labor. Para avaliar en que medida a nosa Seguridade Social está ou pode entrar en crise, habería que considerar as partidas de gasto que o Estado lle obriga a asumir e liberarlle daquelas que non teñen relación directa co seu labor.
En segundo lugar, fan trampa ao dar por suposto que a Seguridade Social debe ter obrigatoriamente "ela soa, pola súa conta" unha economía saneada, non deficitaria. Si admiten que algúns capítulos orzamentarios son deficitarios por definición, por que se mostran tan implacables precisamente coa Seguridade Social? Non lle piden á Casa Real que ingrese máis do que gasta. Tampouco llo esixen ás Forzas Armadas. Nin sequera á Igrexa católica. Por que ha de facelo a Seguridade Social?
A Facenda pública non está compartimentada. Funciona como unha caixa única. Si hai que aforrar, deberá examinarse o conxunto do gasto do Estado para decidir que asignacións son máis superfluas e recortables.
O cal será, en último termo, unha opción ideolóxica. Nada técnica.
En terceiro termo, convirá exporse sen ambaxes que factor resulta máis insustentable e inaceptable desde o punto de vista do interese colectivo, si o gasto público ou os beneficios privados. Porque en España hai xente que está amasando fortunas de quitar o hipo á conta do traballo alleo. Xente cuxa contribución ao benestar colectivo, vía impostos, é sinxelamente ridícula.
Se cadra o que non podemos permitirnos non é a Seguridade Social que temos, senón o capitalismo que temos.
Nota de Ártabra 21.-
Este texto, tan actual, foi escrito por Javier Ortiz en "Apuntes do natural" o 4 de abril de 2006. Hai unha serie de amig@s do finado Javier, que siguen a súa obra publicando no seu Blogue os seus textos de tan grande lucidez e valor. Este é unha proba, de que o compañeiro Javier segue apoiando-nos, colaborando e contribuindo á loita da Clase Traballadora pola súa emancipación. Nunha nota aparecida no blogue dixe: "Este apunte de hoxe recuperamo-lo porque o tuiteou o noso compadre "El Picapiedra". Eskerrik asko, José Manuel".
Fonte: http://www.javierortiz.net/jor/jamaica/lo-insostenible
____________________