17.02.2014
Que perseguimos cando dedicamos o noso tempo e esforzo a participar nas loitas que ao noso ao redor teñen lugar? Cal é o motor que empuxa as nosas ansias renovadoras? A que aspiramos no noso día a día e co noso traballo continuo?
Non é outra cousa que ao cambio de modelo económico, político e social.
Si preguntásemos ás persoas que poboan o noso espazo vital, a inmensa maioría mostrarían o seu rexeitamento polos modelos actuais e a súa indignación e noxo.
Por iso, pretendemos cambiar un modelo económico que condena a esa maioría cidadá na miseria e o desamparo. Que perpetúa bolsas de pobreza e promove un reparto desigual e inxusto dos recursos. Un modelo económico que favorece a acumulación de capital e bens en mans dun pequeno grupo de persoas, dotándoos dun poder case ilimitado para controlar o destino dun 99 % da poboación.
Perseguimos cambiar un modelo político que traballa por e para si; por e para os intereses do poder real, aquel que se oculta á sombra das institucións de goberno, pero que se ispe e aparece en forma de grandes fortunas e grupos de control. Un modelo político que desoe sistematicamente ao cidadán, gobernando ás costas deste, impoñendo os intereses duns poucos en contra das necesidades dunha inmensa maioría; un poder político que goberna e lexisla con arbitrariedade e de forma ilexítima. Un modelo que enraíza no máis profundo das nosas institucións de goberno, económicas ou xudiciais, a corrupción en calquera das súas formas, perpetuando castas de dirixentes cuxa única aspiración é a de manter a súa posición de control e dominio, á vez que encher os seus petos coa suor da nosa fronte e das nosas desgrazas, e cuxa amplitude de miras e capacidade crítica non vai máis aló das fronteiras ditadas polas elites instauradas nos partidos políticos tradicionais e os seus pagadores.
E consecuencia destes dous modelos, perseguimos un cambio de modelo social. Modelo corroido e en fuga, no que se asintan a inxustiza e a desigualdade. Marcado pola desigualdade, pola diferenciación de clases e poderes, e onde cada vez e con máis forza impóñense a pobreza, a resignación, a miseria e a indignación. Un modelo social que desposúe dos seus dereitos naturais e sociais a millóns de persoas, furtándolles a xustiza, a ética e até a dignidade.
Mais para alcanzar as metas deseñadas, é necesario emprender, a través da xenerosidade, a valentía e a superación, a conquista progresiva de tres escenarios. Un camiño a emprender no que sexa desprazada a dialéctica de esquerdas e dereitas (ao servizo do poder) pola dialéctica dos de arriba e os de abaixo, dos corruptos e os honestos, do xusto e o inxusto, unha dialéctica máis veraz e concreta.
A unidade das forzas activas na loita, a unidade social e cidadá e o poder popular, son as tres conquistas necesarias para emprender os profundos cambios de modelo máis arriba anunciados.
A creación dun espazo común de loita dos axentes implicados hoxe por e para o cambio, onde desenvolver estratexias comúns de acción e respostas unitarias, a polarización cara a unha mesma dirección, dará orixe á creación dun estado de ánimo e de consciencia colectiva que se asenten na maioría hoxe golpeada duramente polo estado actual de cousas, xerando o caldo de cultivo e os medios necesarios para alcanzar o poder popular.
E é aquí que as Marchas pola Dignidade 22 M xorden. Entendidas como un proxecto non finalista a través do cal se alcancen os dous primeiros escenarios suscitados. Un proxecto con continuidade no tempo e cun eminente carácter catalizador, cuxos eixes motrices son argumentos tan incuestionables e asumibles pola inmensa maioría que dan motivos sobrados para marchar a Madrid o día 22 de Marzo.
Son o paro e a precariedade laboral, a dignidade e xustiza no traballo ou a Renda Básica elementos de cohesión e peso, pois aos 6 millóns de parados hai que engadir o 1,3 millóns de persoas sen ningunha prestación, o 10,6% de fogares sen ingresos ou os máis de 3 millóns de persoas que viven na pobreza severa (menos de 307 euros ao mes), e todo iso rebozado coas novas relacións laborais establecidas polo capital.
Son os recortes públicos, aplicados sen piedade en Educación, Sanidade e Servizos Sociais, forzas que nos deben obrigar a tomar Madrid, cando por outra banda sabemos que a diferenza entre ricos e pobres aumentou nun 30%, que o número de ultrarricos en España (ter máis de 30.000 millóns de euros en activos) aumentou en 2013 até 1.625 persoas, o que supón que acumulan máis de 48 veces o PIB de todo o país, ou que o 20% dos máis ricos en España acapara o 44% dos ingresos declarados, mentres o 20% máis pobre apenas aporta o 6%.
É a defensa dos nosos servizos públicos motivo por si só suficiente para acudir a Madrid enarborando as bandeiras brancas, verdes, violetas e multicolores das mareas.
Temos todos e todas motivos infinitos para gritar contra a corrupción instalada nas institucións de goberno, económicas e xudiciais, pois non pode ser soportable que as grandes fortunas e as grandes empresas concentren o 71,8 % (o 65% do orzamento de Sanidade en todo o estado) da fraude fiscal total, o que supoñen contorna a 45.000 millóns de euros ao ano, mentres o 80% de efectivos da Axencia Tributaria dedícanse a perseguir á pequena fraude. Son motivos os 22.400 millóns de euros a Bankia, os 27.000 de Caixa Cataluña e a CAM ou os 9.000 de Nova Caixa Galicia, cando estes mesmos bancos rescatados co noso diñeiro reparten espléndidos dividendos a aqueles que os afundiron á vez que botan á xente das súas casas á rúa. Hai que manifestar a nosa fartura e límite ante os Gürtel, Bárcenas, contabilidad B, ... despedimentos en diferido, ERES de Andalucía, Palau ou Noós.
E o 22 de Marzo berrárase en Madrid por unha auditoría da Débeda Ilexítima cuxos intereses cústannos ao día 105 millóns de euros. Hai que clamar contra a reforma do artigo 135 da Constitución polo cal impuxéronnos (PSOE e PP) o dogal de pagar para que cobre o rico, antes que comer, esixindo o non pago desta débeda allea aos nosos intereses (técnicos de Facenda cífrana en 150.000 millóns de euros) e a renegociación da débeda total, insostible desde o punto de vista técnico e desde o dos dereitos humanos.
E máis aínda, debemos esixir o cumprimento da legalidade vixente en materia constitucional e de Dereitos Humanos, sometendo ao poder real que nos rouba dereitos asumidos por e para os seus propios intereses, para transformar a legalidade formal en legalidade efectiva.
Por todo iso, Madrid representará o 22 de Marzo a fartura, a indignación e a rebeldía dun pobo que se levanta contra os seus tiranos e secuaces.
"Á rúa que xa é hora de pasearnos a corpo e mostrar que pois vivimos, anunciamos algo novo".
[*] Jorge Alcázar González, Membro da Mesa Estatal da Fronte Cívica 'Somos Maioría' e do Colectivo Prometeo.
Fonte: http://www.frentecivicosomosmayoria.es/
________________________