Derrúbase un aliado
Nawal El Saadawi [1], unha famosa escritora exipcia de 80 anos, feminista, activista, médica e psiquiatra, foi entrevistada pola revolución que se vive hoxe en Exipto.
08.02.2011
Á pregunta: Deberiamos estar preocupados polos fundamentalistas musulmáns? Aquí, en Occidente advírtese da súa ocupación do poder potencial?, ela respondeu:
"Non! Non temos medo dos fundamentalistas islámicos. Deben de saber que millóns de homes e mulleres están nas rúas. Isto non se trata da dereita ou esquerda, dos islamitas ou de calquera outro movemento político. A xente está frustrada pola pobreza e o réxime de Mubarak. Ningún partido político comezou esta revolta. Trátase dun movemento espontáneo. (...) Agora, cando as persoas están fóra e o cambio é un feito, tanto dereita como esquerda queren participar. Por fin a xente logrou gritar xunta pola liberdade, a xustiza social, a integridade, independencia e a igualdade. O que está pasando agora pertence aos mozos e a ninguén máis. É evidente que os EE. UU. e Israel que apoiaron a Mubarak coas súas políticas neo-coloniais queren asustar á xente. Queren facernos crer que se demandamos o cambio, dominarannos os fundamentalistas. Son trucos deles. Estou na rúa todos os días. É certo que en Exipto hai xente que cre, musulmáns e cristiáns. Pero non vexo a Irmandade Musulmá nas rúas. (...) Irmandade de feito nin sequera quería apoiar a este movemento desde o principio. A xente na rúa é consciente. Protexen a súa revolución".
Con todo, hai que seguir de cerca os resultados das revoltas sociais en Exipto, porque non integran unicamente coordenadas locais e a mesa está servida para moitos. A cuestión medular aquí non é sacar a un caudillo senón refundar unha nación e, aínda que, é inédita unha oposición que integra tal diversidade e asepsia ideolóxica, non hai que perder de vista os variados intereses en xogo. Esperaríase que nin o cultísimo liberalismo secular árabe, nin a ríxida irmandade musulmá ancorada nas grandes maiorías, nin certos grupos de poder que manexan a política exterior de EE. UU. e os seus aliados en Europa, privaticen esta revolución que é de todo un pobo.
Non é un segredo, e menos despois do Wikileaks-gate, que o Wáshington dos dous Bush's e os seus tradicionais aliados, así como a ultradereita estadounidense, traducida hoxe no Tea Party, quixeron "democratizar" o mundo árabe, especificamente os países que bordean o Golfo Pérsico e o Medio Oriente. A uns gobernantes fixéronos incondicionais aliados e a outros lles declararon a guerra, e o único criterio que privou foi o da amizade. Recordemos que Mubarak é "presidente" de Exipto desde 1981, e que por manter a "estabilidade política" recibiu axuda financeira e militar do goberno de EE. UU. e unha lombeirada de Israel. E como el, outros "presidentes": Biya en Camerún quen goberna desde 1982; Omar Bongo Ondimba no territorio petroleiro de Gabón, desde 1967 ata a súa morte no 2009; José dous Santos, en Angola desde 1979. Todos aliados de Wáshington, como Abdullah, en Arabia Saudita, onde hai unha monarquía absolutista que á forza convocou a eleccións municipais no 2005. A eses gobernos quen os chama tiranías.
Obama, expón a "Innovación produtiva" no canto da guerra destrutiva. Ben por el e polo que o mundo necesita, pero, como sinala Juan Francisco Coloane [3] (argenpress.info) "... prodúcese esta aceleración das protestas sociais en momentos en que o principal tema de discusión política en EE. UU. é o orzamento fiscal para o Departamento de Defensa. Os republicanos oponse á redución dun 10% durante cinco anos -hoxe ascende a US$708.2 mil millóns- e que o enorme déficit fiscal de cerca 1.5 trillones de dólares, sexa reducido noutras áreas menos en defensa cando se enfrontan dúas guerras. Non se pode descartar a loita cega dos lobbies da industria do armamento presionando a redes políticas para desatar conxunturas desestabilizadoras nos países que xustifiquen un alza nos orzamentos para armamentos". Onte, mentres escribía este artigo, vivíase o Día da Saída en Exipto, en alusión ao clamor popular por sacar a Mubarak do poder. Se cadra hoxe, a historia xa cambiou.
Fonte: prensalibre.com
[1] Nawal El Saadawi -27 de Outubro de 1931, é unha feminista exipcia de renome internacional, médico e escritora, cuxas obras feminista ampliaron as fronteiras da novela árabe. Nawal El Saadawi os seus escritos falan principalmente da opresión das mulleres e das mulleres "desexo de auto-expresión". Os seus libros foron prohibidos en Exipto e así como noutors países.
Sitio na rede de Nawal El Saadawi:
http://www.nawalsaadawi.net/
[2] Carolina Escobar Sarti -Guatemala 11 de Decembro de 1960. Escritora. Licenciada en Letras, conta cunha mestría en Literatura Hispanoamericana. O seu traballo profesional inclúe máis de 25 anos dedicados á docencia, á comunicación, a proxectos de desenvolvemento, á cultura e á investigación social en diferentes campos. Desempéñase como catedrática en dúas universidades guatemaltecas, como columnista de prensa.
[3] Juan Francisco Coloane, profesor, escritor, analista político, xornalista e sociólogo chileno.
________________