Por Rafael Poch [*]
02.07.2011
O crack do Capitalismo Neoliberal -léase, "A Crise"- abriu en 2008 unha oportunidade óptima para construír unha Europa mellor. Para iso había que pór coto ao ditado financeiro e meterse nunha profunda revisión institucional que dese un carácter cidadán e social a unha Unión Europea que foi construída á medida dos negocios. Un "New Green Deal", como se dicía entón, que utilizase a crise para afrontar a super crise do cambio climático e a transición enerxética. Para meterse en algo así había que arriscarse, como fixo Gorbachov na URSS, ter ideais e ser valente. Demasiado para os políticos rutineiros que dominan a paisaxe entre Lisboa e Varsovia. Así que seguiron co mesmo. Con iso repiten a conduta de a era Brezhnev na URSS, que evitou unha crise pola vía de negala, o que conduciu a unha crise moito maior, con quebra do superestado soviético vinte anos despois. Non hai dúbida: esta xente lévanos agora a un segundo trompazo. E non será en vinte, senón en ben poucos anos.
Fan crer que a crise consiste na insolvencia dos países do sur, suxerindo colisións de interese entre cidadáns gregos e alemáns, cando o problema está no Capital no seu conxunto, porque os principais bancos europeos alemáns, franceses e británicos están implicados e expostos ata o pescozo pola explosión das burbullas inmobiliarias de todos eles. En lugar de actuar na orde de cousas que levou á crise, é dicir contra a desregulación neoliberal, Bruxelas e Berlín, e detrás todos os demais, manteñen esa orde pondo diñeiro nos países periféricos. Con iso só gañan tempo cun mecanismo que se parece moito a unha pirámide financeira que só altera a estrutura da débeda, nacionalizándoa, e non o seu monto.
O negocio do financiamento privado dos estados
En Grecia a débeda non diminúe, senón que crece. O único que diminúe é a exposición do sector privado (bancos, aseguradoras e fondos), grazas á nacionalización dos riscos que practica o Banco Central Europeo (BCE) coas súas compras. Un dos problemas é que os estados se fináncian a través dos mercados, e non directamente vía o BCE.
O BCE presta diñeiro a un interese de 1,25% aos bancos, que á súa vez llo prestan aos estados a intereses moito maiores. A Austria, por exemplo, préstanllo a un interese do 4,05%. Se o país fose financiado directamente polo BCE en 2010 aforraria 4.600 millóns de euros. No mesmo escenario Alemaña aforraríase 25.000 millóns anuais. E o fardo de Grecia sería menos pesado.
Actualmente Grecia está pagando un interese medio do 4,68% pola súa débeda, o que representa que Atenas paga 15.900 millóns anuais só de intereses, sen reducir un céntimo a súa débeda. É dicir, dedica o 29% dos seus ingresos anuais (55.600 millóns) ao pago de intereses: case un euro de cada tres vai para os bancos, sen cuxa desregulación e irresponsabilidade (investindo en negocios meridionais tan estúpidos e fantasiosos como rendibles) nunca se chegou ao actual problema. Se en lugar dese esquema o BCE prestase o diñeiro a un interese, digamos, do 0,5%, Grecia pagaría por intereses 1.700 millóns en lugar dos 15.900 e endebedaríase por 6.400 millóns en lugar de por 20.600 millóns.
Manda o politburó
Desde fai case tres anos, o BCE vén practicando esta subvención á banca privada a conta do contribuínte sen que as institucións digan nin pío respecto diso. Desde fai un ano o pseudónimo desta subvención pública aos bancos chámase "rescate de Grecia", "rescate de Irlanda", "rescate de Portugal" (con moito diñeiro español en risco), etc.
Os nosos parlamentos e "institucións democráticas" teñen neste proceso un papel parecido ao da Asemblea Suprema do Pobo de Corea do Norte sobre o devir do país, é dicir igual a cero. Quen manda é un politburó non electo de poderes fácticos oligárquicos. Desde a central (Bruxelas, Berlín, FMI) ese politburó chantaxeou descaradamente a Grecia dicíndolle textualmente que se non aprobaba novos recortes sociais e privatizacións non lle concedería os novos créditos do segundo rescate e ata lle retiraría os xa acordados. É o que Marlon Brando designa en "O Padriño", como facerlle a alguén,"unha proposta que non poderá rexeitar".
O novo ministro de finanzas grego, Evangelos Venizelos, recoñece que o gabinete de Atenas non goberna senón que se limita a "cumprir ordes". O diario "Kathimerini" constata que, "un país ao completo foi convertido en provincia dun imperio máis económico que político, que, á súa vez, está secuestrado por toda unha serie de compañías de investimento e axencias de cualificación con monstruosos poderes e codiciosas aspiracións".
Recortar, privatizar, tolear
Co segundo paquete de rescate, Grecia deberá recortar gastos por valor de 28.000 millóns ata o ano 2015, o 12% do seu PIB. Esa nova mordaza asfixiará aínda máis toda perspectiva de crecemento. Os impostos aumentarán, pero non se recadará máis porque moitos cidadáns negaranse a pagalos en protesta. Outros 50.000 millóns deberanse obter mediante privatizacións de 850 portos, 39 aeroportos, autoestradas, ferrocarrís, casinos, bancos, compañías eléctricas e ata da lotería nacional, pero moitos observadores consideran que, ata a prezos de ganga, todo iso será complicado de vender. O motivo é que no politburó xa non se discute se Grecia crebará, senón cando o fará e en que condicións. Ante a perspectiva dunha quebra e dun regreso ao dracma, ninguén comprará nada grego, por barato que llo ofrezan.
O saqueo de Grecia é unha empresa puramente destrutiva e cortoplacista. Máis aló dunha defensa inercial de intereses egoístas, o máis probable é que o politburó non teña nin idea de onde nos leva. Do que se trata agora é de organizar unha "quebra suave" para Grecia, o menos traumática posible para o conxunto do sistema europeo e seguir tirando. Despois xa se verá.
O horizonte é un colapso social en Grecia. Invítase a toda unha sociedade a tolear e prostrarse. O réxime político acorde cunha sociedade toleada non é a democracia, nin sequera a súa actual caricatura, senón a ditadura. Iso é o que ocorre cando os aforros de toda unha vida pasan de alcanzar para unha xubilación digna a custear un par de zapatos, como ocorreu en 1992 na Rusia de Boris Yeltsin, instaurador, en 1993, da actual autocracia presidencial-oligárquica rusa co aplauso de Occidente. A actual política europea apunta a desmantelar as conquistas e logros de medio século. Xa ocorreu en América Latina, xa ocorreu en Rusia. Agora estano impondo en Grecia, pero logo de Grecia veñen os demais, primeiro Irlanda e Portugal, logo España, Italia. Detrás aparece Francia. Ata na supostamente exitosa Alemaña é patente a degradación laboral e social.
Estamos nos primeiros compases dunha reacción, conservadora e catastrófica, de ámbito europeo. Non creo que os europeos sexan tan mansos como os rusos dos anos noventa. Co seu próximo goberno postfranquista de maioría absoluta e os seus indignados, que viñeron para quedar, España podería ser un escenario central. Quedou claro que o "New Green Deal" europeo é completamente imposible sen intervención da cidadanía. Espérannos grandes acontecementos.
Fonte: Diario de Berlín
Foto do comezo: KKE - Creative Commons - Algúns direitos reservados.
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
Enviado por:
Alexandre Carrodeguas
-republicadetraballadoras@gmail.com-
2 de julho de 2011 00:08
______________