Por Amadeo Varela Rodríguez [*]
28.05.2013
Por fin conseguírono. O edificio do Bambú Club xa é un montón de escombros. Desaparece vítima de intereses económicos e do odio visceral de algúns, que non podían aturar que unha morea de familias humildes tivesen unha vivenda decente nun céntrico solar da cidade. Da súa cidade, porque xa non é a nosa. Non podemos sentir como nosa unha cidade e unha poboación, que leva sesenta anos loitando para borrarnos do mapa de Ferrol.
Contra este malfadado barrio utilizáronse toda clase de armas innobres: marxinación, abandono, calumnias, mentiras ou medias verdades. E promesas de vivendas case idílicas, que todo o mundo sabía que non se cumprirían. E como non caemos na trampa, usaron o sistema de non facer nada, deixando que as casas e a situación podrecesen. E remataron a faena permitindo e inclusive propiciando a entrada no barrio, de delincuentes e xente incívica que obrigou a varios veciños a marcharse das súas vivendas. Foi un acoso despiadado a un barrio e as súas mil familias. Ata tivemos en contra un importante medio de comunicación que se permitiu encargar unha sondaxe para o derribo do barrio, despois de anos de intoxicación da opinión pública, utilizando precisamente a foto dese edificio ata en cinco ocasións distintas e afirmando que todo o barrio estaba caendo.
Nesta desigual loita, non só se xogaba o destino duns edificios aos que, teoricamente, as autoridades deberían coidar e protexer como “Patrimonio Histórico”. Xogábase tamén o destino de mil familias. Xogábase e aínda se xoga, coa angustia de moitas mulleres e homes, de xente traballadora, que pasaba noites enteiras sen poder durmir, pensando na ameaza do derribo.
Pero non só “eles” son culpables desta desfeita. Tamén nós temos a nosa parte de culpa, por non saber defender o que legalmente tería que ser da nosa propiedade. E pagaremos moi cara a nosa apatía. Porque “eles” seguen coa súa teima demoledora, sen reparar no dano que podan causar aos veciños. Total, os das Casas Baratas non valemos gran cousa. Ata nos chamaron “degradados”.
Saben que teñen a batalla gañada. Só é cuestión de esperar: “Dentro de dez anos estarán todos mortos”, dixeron. Pasaron os dez anos e moitos xa morreron. Outros nos aferramos con rabia á vida, aínda que só sexa por amolalos. Pero é cuestión de tempo. E os depredadores están aí, afiando as súas repugnantes garras, mentres as autoridades ¿? miran cara a outro lado.
Hoxe é un día triste para min. A piqueta conseguiu o que non puideron o Hortensia, o terremoto e o Klaus, que golpearon forte aproveitando a “ruína inminente”. Mais tiveron que renderse perante a teimuda resistencia do Bambú. Agora, esa resistencia foi quebrantada polo odio visceral e os intereses espurios. É a segunda peza eliminada deste lamentable taboleiro de xadrez. A primeira foron as arcadas da Praza de Sevilla. Cal será a terceira?
Publicado no Diario de Ferrol | 27.05.2013.
Foto: Luís Polo López (Ferrol, 1974) fotografo do D.F.
Enviado por:
sanfernandorecimil
-sanfernandorecimil@mundo-r.com-
27 de maio de 2013 13:17
______________