Estou de acordo, ¡cambio!, pero en Estados Unidos

REFLEXIÓNS DO COMPAÑEIRO FIDEL
O que escribín o martes 19

Ese martes non houbo noticia internacional fresca. A miña modesta mensaxe ao pobo, do luns 18 de febreiro, non tivo dificultade para divulgarse con amplitude. Desde as 11 da mañá comecei a recibir noticias concretas. A noite anterior durmira como nunca. Tiña a conciencia tranquila e prometeume unhas vacacións. Os días de tensión, esperando a proximidade do 24 de febreiro, deixáronme exhausto.

Non direi hoxe unha palabra de persoas entrañables en Cuba e no mundo que de mil formas diferentes expresaron as súas emocións. Recibín igualmente un elevado número de opinións recollidas na rúa con métodos confiables, as que case sen excepción, e de forma espontánea, vertieron as súas máis profundos sentimentos de solidariedade. Algún día abordarei o tema.

Neste instante dedícome ao adversario. Gocei observando a posición embarazosa de todos os candidatos a Presidente de Estados Unidos. Víronse obrigados un por un a proclamar as súas inmediatas esixencias a Cuba para non arriscar un só elector. Nin que eu fose Premio Pulitzer interrogándoos na CNN sobre os máis delicados asuntos políticos e ata persoais, desde As Veigas, onde reina a lóxica do azar das ruletas de xogo e onde hai que asistir humildemente se alguén aspira a Presidente.

Medio século de bloqueo parecíalles pouco aos predilectos. ¡Cambio, cambio, cambio!, gritaban ao unísono.

Estou de acordo, ¡cambio!, pero en Estados Unidos. Cuba cambiou fai intre e seguirá o seu rumbo dialéctico. ¡Non regresar xamais ao pasado!, exclama o noso pobo.

¡Anexión, anexión, anexión!, responde o adversario; é o que no fondo pensa cando fala de cambio.

Martí, rompendo o segredo da súa loita silenciosa, denunciou o imperio voraz e expansionista xa descuberto e descrito pola súa xenial intelixencia, máis dun século logo da declaración revolucionaria de independencia das 13 colonias.

Non é o mesmo o fin dunha etapa que o inicio do fin dun sistema insostible.

De inmediato as minguadas potencias europeas aliadas a ese sistema proclaman as mesmas esixencias. Ao seu xuízo chegara a hora de danzar coa música da democracia e a liberdade que, desde os tempos de Torquemada, xamais realmente coñeceron. O coloniaje e o neocoloniaje de continentes enteiros, de onde extraen enerxía, materias primas e man de obra baratas, descualifícanos moralmente.

Un ilustrísimo personaxe español, outrora ministro de Cultura e impecable socialista, hoxe e desde hai pouco voceiro das armas e a guerra, é a síntese do despropósito puro. Kósovo e a declaración unilateral de independencia golpéaos neste instante como impertinente pesadelo.

En Iraq e Afganistán seguen morrendo homes de carne e óso con uniformes de Estados Unidos e a OTAN. O recordo da URSS, desintegrada en parte pola aventura intervencionista no segundo dos dous países, persegue aos europeos como unha sombra.
Bush pai postula a McCain como o seu candidato, mentres Bush fillo, nun país de África -orixe do home onte e continente mártir hoxe- onde ninguén coñece o que fai alí, dixo que a miña mensaxe era o inicio do camiño da liberdade de Cuba, é dicir, a anexión decretada polo seu goberno en voluminoso e enorme texto.

O día antes, pola televisión internacional, mostrábase un grupo de bombardeiros de última xeración realizando manobras espectaculares, con garantía total de que, bombas de calquera tipo, poden ser lanzadas sen que os radares detecten as naves portadoras e nin se considere crime de guerra.

Unha protesta de importantes países relacionábase coa idea imperial de probar un arma, co pretexto de evitar a posible caída sobre o territorio doutro país dun satélite espía, dos moitos artefactos que con fins militares Estados Unidos situou na órbita do planeta.

Pensaba deixar de escribir unha reflexión polo menos en 10 días, pero non tiña dereito a gardar silencio tanto tempo. Hai que abrir fogo ideolóxico sobre eles.

Escribín isto ás 3 e 35 p.m. do martes. Onte reviseino e hoxe xoves pola tarde entregareino. roguei encarecidamente que as miñas reflexións sexan publicadas na páxina 2 ou calquera outra dos nosos xornais, nunca en primeira plana, e facer sínteses sinxelas nos demais medios se son extensas.

Estou enfrascado agora no esforzo por facer constar o meu voto unido en favor da Presidencia da Asemblea Nacional e do novo Consello de Estado, e como facelo.

Dou as grazas aos lectores pola súa paciente espera.

Fidel Castro Ruz
Febreiro 21 de 2008
6 e 34 p.m.
_______________

Orixinal no Gramma do 22.02.2008
___________