Sobre as primarias de En Marea, ... Por David Rodríguez

Por David Rodríguez [*]
22.08.2016

Pasemos por alto os variados despropósitos sucedidos no proceso das primarias de En Marea, entre os cales, dos máis graves, se atopa a revocación pola Coordinadora da decisión da asemblea do Mar de Vigo de que non houbese voto telemático. Centrémonos só en que se produciron esas primarias e lembremos aquilo que se podía deducir do que dicía Francisco Louçà nun seu artigo sobre ese sistema: as primarias tenden a "normalizar" as propostas dos partidos. E, efectivamente, iso é algo facilmente comprobable na candidatura saída das primarias de En Marea.

No eixo nacional, a irrupción fortisima de Podemos nas listas de En Marea -despois, compre lembralo, dunha campaña desacomplexadamente colonial; carabelas incluídas- suporá a entrada no espazo da esquerda galega duns deputados cuxa axenda pasa máis por Madrid que por Galicia. E, salvo para pánfilos irredentos e amigos da impostura, un partido cunha axenda de construción organizativa propia máis que clara ao que o da Unidade Popular lle soa a cousa de pitufos gruñóns.

No eixo esquerda-dereita a normalización tamén é evidente.

O apoio de Beiras-Anova ao candidato Villares -un home, por forza de profesión, de orde, como xa está a deixar claro en entrevistas; velaí a súa crenza na preponderancia da Lei escrita sobre a Política por exemplo arredor da posible inhabilitación de Otegi- cuxo discurso político é francamente semellante ao de Quintana (o cal en si non ten nada malo, salvo pola peculiaridade de que os que onte protestaban polo xiro á dereita de Quintana hoxe aplauden o charmé de Villares) só é comprensible a través dunha pirueta de dobre salto mortal discursiva de dimensións olímpicas que nos conduce, sen solución de continuídade, de "a Constitución está cancelada de facto", "vivimos na Autoanemia" e estamos "no IV Reich sen Wehrmacht" á ladaíña do aproveitamento competencial e da Constitución como límite.

Da entrada masiva do posmarxismo podemita, nas súas distintas tribus galaicas, só se pode agardar xornadas gloriosas de navalleo pola cuestión alimentaria dos cargos, qualunquismo, galeguismo sentimentaloide de raíz fraguiana e festival de significantes baleiros.

Os resultados de EU, discretos, son dignos para un partido da súa forza e militancia en Galicia pero, que Fajardo quedase nun posto moi baixo e a xente de Yolanda Díaz quedase en postos aceptables son, de novo, boas novas para Podemos.

Quen sacou boa tallada do proceso foi Cerna, os que deixaran "o barco entre as pedras" e que moita militancia en Anova criticaba por autonomistas, rendibilizando altamente en potenciais deputados o seu pequeno tamaño en militancia e en incidencia social. Tallada abondosa sacou tamén o espírito de Quintana co ex senador e ex CxG Pérez Bouza nun bo posto de saída por Ourense.

A derrotada, sen paliativos, deste proceso é Anova. Algo, por outra banda, previsible e predicido. O partido de Beiras, alguén cun capital político importante neste país, non un chaíñas calquera, celebra conseguir dous postos de saída en Coruña e Ourense (como se non estivesemos a falar dunhas galegas e non dunhas xerais!) e asiste con xúbilo á realidade de que en Pontevedra o seu primeiro militante sexa o número 8 (despois de ceder, nun xesto de dadivosidade realmente rechamante, o número un da candidatura a unha militante de Anticapitalistas-Podemos).

Canto á Marea Atlántica, o que xa sabiamos. Por si mesmos son pouca cousa. Un mero apéndice de Podemos cuxa militancia, como é obvio, prefire o orixinal á copia, de aí que o candidato de MA quedase relegado ao número sete da candidatura da Coruña.

En suma, unha ensalada de ingredientes variados e máis ben insípidos que, de seguro, dará grandes espectáculos no Parlamento e que só ten, no medio prazo, dous destinos posibles: asimilación con Podemos ou implosión.

Publicado o 20 de Agosto de 2016 no blogue do autor: O Funambulista Coxo.

A imaxe do cabezallo do artigo foi postada por Ártabra 21, tirada de "Terra de Ratos", unha fábula política difundida por Tommy Douglas, activista e político, elixido en 2004 como "O canadense máis grande de todos os tempos".

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
22 de agosto de 2016 01:01

Os nosos libros e os cárceres, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
11.08.2016

OS NOSOS LIBROS E OS CÁRCERES

"Abride escolas e pecharanse cárceres". Esta frase é moito de dona Concepción Arenal. O concepto xa viña desde as culturas máis antigas.

Desde 1946, na miseria e analfabetismo da posguerra española, foi Corín Tellado a escritora que puxo máis xente a ler entre as clases máis humildes e populares incluídas as aldeas. Grazas a ela, os que pouco máis facían que poder leren unha carta, foron quen de seguiren un argumento novelado e desde aí espertar a seren xa lectores. Hoxe ninguén lle pode negar a súa categoría de escritora dentro do seu xénero literario peculiar. “Nin son romántica nin escribo novelas románticas. Son positiva e sensible, e escribo novelas de sentimentos, que non é o mesmo. As historias da vida cotiá inspíranme. Eu recompilo as vivencias da rúa e axústoas ás miñas cousas. Os meus personaxes teñen unha tremenda humanidade. Hai moitas mozas que na vida real viviron o que viven os meus personaxes”.

A partires destes dous exemplos socio-literarios citados quero falar das bibliotecas e dos libros nos cárceres e na sociedade.

Estanse a tirar aos contedores do papel, ao lixo, infinidade de libros de todas as clases cando nos nosos cárceres hai falta de libros tamén de todas as clases: Literatura, didácticos, científicos, enciclopedias dos tempos da crianza dos fillos e das de máis categoría ou especializadas, etc.

Cos ordenadores e internet moitos destes libros estorban nas casas e as xeracións novas non fan uso deles. Pero no cárcere non hai ordenadores e a internet non está autorizada. Aí é onde o libro non perdeu actualidade. Que clase de libros? Todos. Imos razoar xuntos e veremos por que.

Nos  cárceres están maioritariamente, case exclusivamente, os pobres. Por iso, mesmo eses libros de contos que xa fican arrombados na túa casa son do mesmo nivel cultural de moitos dos nosos reclusos. E só empezarán a ler de novo se retoman eses contos sinxelos de rapaciños onde ficou a súa formación de antano. E digo outro tanto dos libros de Primaria, da ESO ou de BUP. O tempo do cárcere ten de ser un tempo aproveitado, pero para iso fan falta medios e instrumentos axeitados.

Que con isto xa vai ser todo de cor de rosas? Certo que non. Pero, como di o Xénese 18, 30-32: “E se non houbese máis que cinco xustos ti xa nos destruirías a todos?”. Vale a pena o noso esforzo se un dez, quince ou vinte por cento vai adiante e muda as súas condicións de formación alí e para cando saia en liberdade?

Os educadores de cada módulo e do cárcere en xeral ben desexarían teren  máis medios. Os libros son moi importantes. Logo están aqueles internos que, con formación máis elevada, son capaces xa de avanzar en por si ou mesmo de crear un grupo de estudo en común onde algún deles poida axudar aos compañeiros que desexan progredir e avanzar se hai medios.

O problema é moito máis amplo e complexo. Xa sei que a Xunta, o Goberno, o Ministerio do Interior, etc, serían os que terían de dotar os cárceres. É verdade. Pero xa vemos como nos vai coa sanidade, a educación, os servizos sociais, etc. E por outra parte estou a falar de non desperdiciar recursos que van ir ao lixo se antes con eles non nos beneficiamos todos.

Non fagamos como fixeron D. Xesús Vázquez, conselleiro de educación e o Sr. Feixoo que para que os profesores non caeran na tentación de dar certas crases en lingua galega queimaron milleiros e milleiros de libros de texto,  noviños, sen estrear. Pero dixo Manolo Rivas: “Os libros arden mal”. A queima deles sempre se volverá contra do incendiario.

Que tampouco se volvan contra nós se os tiramos ao lixo. Claro que non debemos converter o cárcere noutro contedor cos que están xa inservíbeis.

E como podemos facer se os queremos levar alí? Falo dos cárceres pero tamén dos xeriátricos ou de institucións sociais que poidan precisar. Na Galiza hai cinco centros penitenciarios. Na internet están os telefones de cada un deles. Hai un encargado da biblioteca ou un grupo de educadores. Pedindo que nos poñan con algún deles, seguro que conseguimos boa información. Eles xa nos indican a forma, o modo e o xeito máis amañado de procedermos.

“As forzas que se asocian para o ben non se suman, multiplícanse. O home que se levanta é aínda máis grande que o que non caeu”. (C. Arenal).

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
11 de agosto de 2016 00:09

______________

Centros Penitenciarios e CIS na Galiza. | Ir á Web.

Centros de Antención a Maiores na Galiza. | Ir á Web.
______________________________

O cisma nas organizaçons do "cámbio" está latente, ... Por Inácio Martínez

Por Inácio Martínez [*]
31.07.2016

Na Asemblea de Podemos Galicia, celebrada este 29 de Julho em Compostela, decidírom por esmágante maioria (81,25%) concorrer em solitário às vindoiras elecçons galegas que estam previstas para Outono. Se bem é certo que a organizaçom manifestou que mais da metade das pessoas que participárom na Assembleia nom estavam já presentes, mas a tendência é mais que clara. Agora queda ver que é o que se decide através do voto telemático que já se está a votar, entre o 31 de Julho e o 2 de Agosto que vai ser o definitivo. Mas a crise em Podemos está servida, pois de sair o resultado contrário nas votaçons telemáticas, onde podem votar mais de 20.000 pessoas inscritas, a Secretaria Carmen Santos e todo o Consello Cidadá Galego teria que demitir e volver a ser dirigida a organizaçom na Galiza por unha Gestora. Decidindo Madrid de novo o que se fai por estes lares. No caso de que as pessoas inscritas em Podemos secundaram com seu voto o aprovado na Assembleia, a pataca quente estaria na Coordenadora Provisional da Marea, encabeçada por Xosé Manuel Beiras que se acaba de constituir onte, 30 de Julho em Vigo, pois o partido instrumental teria que aceitar, no melhor dos casos, umha coaliçom eleitoral com Podemos, onde este mantivera as suas siglas e unha presencia mais que relevante nas listas eleitorais, ou ir fraccionados ás Eleiçons Galegas do vindoiro Outono. Claro está si Madrid nom está a dispor outra cousa que todo é possível. E coa batalha intestina no seio do PSdeG-PSOE e o lento e difícil reseteio dun BNG gravemente tocado, Feijóo navega, no seu Partido Popular disfrazado de "Neo-galeguista", numha travessia com mar calmo, na conquista, outrora impensável, dumha nova maioria absoluta.

[*] Inácio Martínez Orero, participa no Colectivo Ártabra 21, em Stop-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrol Terra, nas Marchas da Dignidade e na Plataforma na Defensa dos Servizos Públicos, pola Remunicipalización.
_________________

Tempo de impasse, ... Por David Rodríguez - "...estívose máis atendo á consolidación dunhas siglas que ao avance do movemento popular..."

Por David Rodríguez [*]
23.07.2016

Atopámonos no impasse que media entre a repetición dunhas eleccións xerais e a celebración dunhas autonómicas galegas. Unha repetición de eleccións que se demostrou nefasta para os intereses globais das esquerdas. Se a orixe desta repetición está na "xogada mestra" mediante a cal, en rolda de prensa, os gurús da complutense comezaron a repartir ministerios e a poñer como condición para botar ao PP das institucións o acceso ao goberno co PSOE, estamos en disposición de concluír que, en realidade, aquela foi máis ben unha "cagada mestra". Ter negociado á portuguesa a investidura do PSOE sen entrar no goberno suporía, hoxe, que o Partido Podre de Rajoy sería historia, que o PSOE e Ciudadanos estarían xestionando os recortes de Bruxelas e que o Bloque Popular estaría facendo unha oposición dura coa vista posta na seguinte, probablemente próxima, crise do réxime. Na miña lectura estívose máis atendo á consolidación dunhas siglas que ao avance do movemento popular e, con todo, é probable que tampouco o primeiro obxectivo vaia ser posible.

En todo caso, isto é pasado. De cara ao futuro, as eleccións do 26 X deixaron, polo menos, dúas cousas claras:

1. O asalto aos ceos, que -na enésima baixada de listón- desta volta pasaba polo sorpasso ao PSOE, fracasou. Os resultados do fenómeno Podemos, se non chega a ir no Estado en coalición con IU, serían aínda máis magros. Neste sentido, o 26X marca o comezo da fin da burbulla podemos. A partir de agora o eventual avance dese partido vaise deber a un traballo máis pedestre e desagradecido que á inercia da política espectáculo.

2. A "operación envolvente" para dar unha patada no cu a Anova (entendida esta non coma as siglas continxentes desta organización -ao fin e ao cabo o menos importante- senón como a expresión do proxecto político que considera que do proceso de Unidade Popular que arrancou con AGE debía nacer un suxeito político galego de esquerdas -polo tanto non necesariamente nacionalista, ollo-), tamén fracasou.

A este respecto, algo de memoria:

O bloqueo interesado da mesa de coordinación de En Marea para que esta se democratizase e territorializase inmediatamente despois das eleccións do 20 de decembro de 2016 permitiu que tomase corpo ese sucedáneo da Marea Atlántica chamado Mareas en Común. Cando, debido a este bloqueo, En Marea concorre de novo coa fórmula de coalición -cometendo o despropósito de pretender falar outravolta de grupo parlamentario propio ao tempo que nada se fixera na fórmula xurídica de concorrencia para que este tivese algunha posibilidade máis de levarse a cabo- Marea Atlántica ponse de perfil e, ao tempo, Mareas en Común comeza a enarborar o discurso democratista e horizontalista que a propia Marea Atlántica contribuíra a bloquear en En Marea.

Antes das xerais, e de cara ás autonómicas, EU, na boca de Yolanda Díaz, expresa a súa aposta por En Marea como fórmula de concorrencia ás xerais e por Mareas en Común como fórmula para as autonómicas. Ao tempo, Garzón, o líder de IU, exprésase en twitter no mesmo sentido: En Marea para as xerais, MeC para as autonómicas. Outro tanto fai Ada Colau, sen dúbida influenciada por Marea Atlántica. A guinda do pastel pona Xulio Ferreiro cando, en lugar de pechar campaña en Compostela con En Marea, decide pechala en Madrid con Unidos Podemos. A envolvente estaba lista. A consecución do sorpasso deixaría ao que representa Anova sen espazo vital. Mareas en Común sería o espazo para as autonómicas, un espazo onde se incluirían EU, Marea Atlántica e Podemos.

O fiasco dos resultados electorais torceu os plans. Agora podíase argüír que a baixada de votos de En Marea tiña que ver co ninguneamento do factor "galego", co desprezo á figura de Beiras etc. Marea Atlántica estaba noqueada despois de que o seu alcalde apostase tan fortemente por Madrid en detrimento de Santiago. Mareas en Común, rápido habería comezar a facer xestos para ofrecerse máis como "pata" que como "espazo central" da confluencia de cara as autonómicas.

Aí chega o escrito dos alcaldes. O manifesto convoca unha asemblea constituínte para o 30 de xullo. Constituínte, suponse que quere dicir, constituínte, porén, dánse xa como elementos de partida os documentos elaborados por Mareas en Común. Confórmase unha xestora da asemblea cuxa composición, polo que se vai coñecendo, é bastante cuestionable e dáse por suposta a existencia dun chamado "candidato de consenso".

A aparición do manifesto dos alcaldes introduce unha contradición extra no espazo Podemos, onde a loita interna de faccións leva a que os deputados de En Marea, que, paradoxalmente, nas negociacións en Madrid para decidir se En Marea irá ao mixto ou quedará no Grupo Confederal se comportan como auténticos patriotas de siglas podemitas, teñan que defender o espazo de confluencia fronte a Carmen Santos, antigamente partidaria da confluencia e hoxe depositaria das esencias do patriotismo de siglas podemitas. Un cúmulo de despropósitos e cambios de parecer que fan pensar máis nunha partida de trileiros do oeste que en xente que non deixa de dar a brasa co fetixe dos "códigos éticos".

O vindeiro 30 de xullo asistiremos ao final dun tempo político partidario en Galicia. O que se ventila -ou, o que para min se debería ventilar nesa data- non ten que ver só coas eleccións autonómicas. Unhas eleccións ás que o PP chega bastante mellor do que se podía aventurar hai uns meses. O que se decidirá nesa asemblea será se o que saia do longo proceso que arrancou con AGE en Galicia dará lugar a un suxeito político galego ou a unha franquicia de Podemos. Quere isto dicir que, á hora da verdade, e ante a profusión de siglas e chiringuitos variados á que asistimos nos últimos tempos, a cousa vaise polarizar arredor desta cuestión. Só agardo que o que se vende como asemblea constituínte, sexa efectivamente unha asemblea constituínte, sen grupos de facilitación e outros "enxeños" para pastorear ovellas. Se esa asemblea é realmente constituínte e non a enésima patada á pelota para que xente con ideas incompatibles concorran xuntas ás eleccións, todo o mundo terá que retratarse. A implosión, logo, deste espazo heteroxéneo e incoherente será inevitable. Se a implosión non se produce nesta asemblea, producirase despois das eleccións, o que se poderá ler coma unha fraude ao electorado.

O resto, trangalladas para, nunca mellor dito, marear ao persoal.

Publicado o 20 de Xullo de 2016 no blogue do autor: O Funambulista Coxo. A foto do cabezallo do artigo foi postada por Ártabra 21, tirada de Tempos Galegos.

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.

Enviado por:
Alexandre Carrodeguas
-republicadetraballadoras@gmail.com-
21 de julho de 2016 01:38
_______________

Interessam os votos do PP? ... Por Lupe Ces

Lendo o artigo de Manuel Veiga Taboada, "Por que votei PP", publicado em Sermos Galiza, animo-me a reflexionar em voz alta sobre o que leva acontecido nas últimas semanas. Eu também conheço a votantes do PP, na família, no bairro, no trabalho… A argumentaçom do voto é moi ampla. Sinalar tam só umha que me resultou curiosa. Dizia um home entrado em anos que os do PP eram gente de “cartos” e polo tanto eram os únicos que poderiam trazer dinheiro a Espanha, desconhecendo esse home que o movimento de capitais era um acertado atributo ás élites económicas e políticas vinculadas ao PP, mas a direcçom desse movimento ía cara os paraísos fiscais, como intuíamos hai muito tempo, e como conhecemos e confirmamos nos últimos anos. Mas isso importa? Está aí o trabalho das forças de esquerda que pretendam desalojar a este partido de grupos corrompidos e corruptores?

No caso das eleiçons espanholas, o PP conseguiu 7.906.185 votos. Um 33% dos votos emitidos, más só um 21,6% dos 36.518.100 de pessoas com direito a voto. As pessoas que votam ao PP, ainda que chovam chuzos de ponta, vam seguir votando a curto e médio prazo ao PP, mas som minoria.  Frente a esses quase 8  milhos de votos do PP, o resto de forças sumam 15.191.608, um 41,6% das pessoas com direito a voto. Ainda assim, seguimos admitindo a imagem de hegemónico e invicto do PP, e crendo-nos que às comunidades às que pertencemos, som conservadoras e reaccionárias, que nom pensam no bem comúm, que hai corrupçom e pouco ou nada que fazer.

Algum que outro gráfico devera aparecer também nos médios para que a gente puderamos visualizar esta realidade comparando dados da últimas eleiçons gerais do 26J.

Qual deve ser a prioridade logo das forças transformadoras? Olhando esse gráfico, está claro que vai ser fazer-se criveis, organizar e mobilizar a porcentagem que lhes corresponde do 42% e ganhar a confiança  desse 37% que nom vota, vota em branco ou nulo.

Estamos às portas das eleiçons ao Parlamento galego. O PP vai dando muitas pistas do que quere a gente, sobre todo esse 37%. Só escoitando a pre-campanha do Partido Popular poderíamos fazer umha das guias de campanha eleitoral mais eficaces a aplicar nesta ocasom: a desuniom, a mala gestom e paralise das instituiçons que nom estam governadas por eles, e o éxito das políticas de austeridade. Eis os argumentos a desmontar. O problema é que hai que desmonta-los com feitos, porque esse 37% nom se mobiliza só com discursos.

E logo está a politica de gestos. O PP diz que vai andar todas as vilas do país cum banquinho para que se sente Nuñez Feijoo a escuitar à gente. A TVG, esse grande aparato de propaganda ao serviço do conservadorismo, do integrismo religiosos e do PP, já emitiu essas imagens de Feijoo escuitando á gente sentado num humilde banquinho. Grandes simuladores estes propagandistas do PP! As forças transformadoras perderam a oportunidade dum grande e simbólico gesto, onde a maioria veríamos com claridade a vontade de ser diferentes, de fazer as cousas doutro jeito, proclamando que nom se iam cobrar os 8.000 euros, liquidaçom claramente escandalosa aos olhos da maioria.

O governo em funçons vem de publicar no BOE as novas autorizaçons para Reganosa, com trámite de urgência, passando mais umha vez por riba da legalidade que pretendeu fazer cumprir o próprio Tribunal Supremo, em três sentenças favoráveis ao Comité Cidadá de Emerxencia da Ria de Ferrol. A actuaçom criminosa desta minoria é insuportável. Por isso precisam envolve-la em mantos de névoa de maiorias que nom som tal. Ventos de unidade e coherência podem levantar essa névoa.

Ferrol, 10 de Julho de 2016

[*] Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1958, é mestra, activista social, integrante da Marcha Mundial das Mulleres e da Rede Social de Ferrol Terra. Forma parte do Consello Editorial de Altermundo e do Colectivo Ártabra 21. Participa nas Marchas da Dignidade. Copromotora da Plataforma na defensa dos servizos públicos, pola remunicipalización. Blogue persoal: Caranza free opiniom.

Artigos de Lupe Ces en Ártabra 21.
________________________________

En Apoio a Mareas en Común: Agora a Confluencia, ... Por Celso Posada Fernández

Por Celso Posada Fernández [*]
07.07.2016

O vindeiro outono vanse celebrar as Eleccions Autonómicas Galegas, é unha boa oportunidade pra que haxa un goberno do cambio, progresista e de esquerdas e pra pór o goberno da Xunta de Galicia ao servizo das maiorias sociais. Quero amosar o meu total apoio o proceso de Confluencia das Mareas en Común, asinei os seus Principios Básicos nae paxina web: mareasencomun.gal e participo nas xuntanzas das Mareas en Común porque é un proceso de Confluencia construído dende abaixo, dende as bases, de forma inclusiva, horizontal, aberta, participativa, transparente e democrática, con Primarias Abertas, con procesos revogatorios, con listas abertas, cun Código Ético, onde unha persoa e un voto. As Mareas en Común é un espazo e un proceso de Confluencia e de Unidade Popular aberto, inclusivo e participativo e no excluínte, xa que esta aberto á participación das Mareas Municipalistas, da cidadanía, dos partidos políticos de esquerdas e das organizacións sociais. As Mareas en Común e un espazo de Confluencia e de Unidade Popular na que o protagonismo é cidadán, e das mareas municipalistas que son e foron os suxeitos políticos do cambio en Galicia. As Mareas en Común é unha ferramenta de cambio político, de Unidade Popular ao servizo do Ben Común, da transformación social e  a ferramenta que permitirá derrotar e vencer nas urnas, nas Eleccións Autonómicas Galegas a Feijóo, ao PP e as súas políticas neoliberais, antisociais e clasistas. Dende aquí quero facer un chamamento ás mareas municipalistas, ás forzas políticas de esquerdas, a cidadanía galega e as organizacións sociais; a que asinen e apoien os Principios Básicos das Mareas en Común e a que se sumen ás Mareas en Común, poden-no facer en: mareasencomun.gal. Fai Marea. Agora a Confluencia.

correo-e: ola@mareasencomun.gal.

[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. Activista e Coordinador en Galicia do partido Socialista, Republicano e de esquerdas "Decide en Común" e Secretario de Ensino e de Cultura da Executiva Federal; integrante da Plataforma Somos Esquerda. Está participando en Mareas en Común. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre. Foi membro do PSOE, candidato a liderar o partido a nivel provincial, até formou parte da súa Executiva Comarcal da que dimitiu. A situación socioeconómica e política, e a súa participación activa nos movementos sociais, levou-no a abandonar o PSOE e colaborar na refundación dun novo partido socialista e republicano. É membro de STOP-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrolterra, da Asociación de Mobilidade Humana para a Colaboración e o Desenvolvemento (de apoio ás persoas inmigrantes e refuxiadas) e participa nas Marchas da Dignidade e na Plataforma Cidadá de Ferrolterra contra o TTIP. Está no facebook e un blogue persoal.

Artigos de Celso Posada en Ártabra 21.

Enviado por:
celso posada
-celsoposada2006@hotmail.com-
6 de julho de 2016 19:51
___________

Ferrol cara a remunicipalización, ... Por Alexandre Carrodeguas

Por Alexandre Carrodeguas [*]
04.07.2016

Estas últimas semanas está a iniciar a súa andaina, a Plataforma na defensa dos servizos públicos, pola remunicipalización. Empezamos o traballo coa denuncia da hipoteca que suporía para o Concello a adxudicación do contrato eléctrico. Isto levaría tamén a subordinación do Concello durante os próximos quince anos a intereses privados alleos a veciñanza. Como poden ser os beneficios de FCC. Na nosa man está pois reverter estes procesos de privatización para beneficiar soamente as grandes maiorías sociais tan agredidas nos últimos anos.

Os seguintes pasos a dar pasarían en primeiro lugar por un intenso traballo de fiscalización da parte privada de Emafesa; Socamex (división de augas do Grupo Urbaser), para en base os incumprimentos do contrato de concesión ir avanzando cara a remunicipalización. E seguro que van aparecer moitos incumprimentos. A colaboración con outros concellos que xa están a traballar nestes procesos como Ames e Compostela tamén pode axudarnos a crear as sinerxias necesarias que fagan posible avanzar cara as tan necesarias remunicipalizacións. Necesitamos que os gobernos municipais adiquen os recursos necesarios para fiscalizar os contratos actuais, recursos que nos sirvan para denunciar feitos como os que teñen acontecido na nosa cidade, como puideron ser a denominada crise da auga ou a "estafa" da taxa de depuración.

Neste novo ciclo político este tema do rescate dos servizos públicos básicos debería ser central, a idea de recuperar os subministros primordiais para garantir a transparencia e evitar que os usuarios sexamos cautivos dos monopolios das grandes multinacionais tería que ser unha das consignas fundamentais dos  que queremos unha xestión transparente e eficaz dos servizos públicos municipais. O modelo que padecemos tamén é a consecuencia da "captura das políticas públicas" por parte dos grandes monopolios económicos e empresariais. Por exemplo o grupo ACS controla en Galicia un entramado de máis de 30 compañías filiais cun volume económico moi dependente das concesións de contratos públicos (64 millóns de euros en 2013).

Tres empresas madrileñas a ACS de Florentino Pérez a través das súas filiais Urbaser e Clece; FCC do multimillonario mexicano Carlos Slim que destronou as Koplowitz  e Ferrovial da familia Del Pino a través de Cespa repártense en Galiza mais de 150 millóns de euros anuais polo negocio dos servizos privatizados nas sete grandes cidades do país. Os seis principais negocios que controlan estes conglomerados empresariais son servizos como a asistencia social, fundamentalmente pola falla de persoal nos concellos; Clece (ACS) factura mais de 6 millóns por este servizo básico. A recollida de lixo que salvo en Burela e Lalín está controlada por estas tres empresas madrileñas xera un negocio de mais de 80 millón de euros de beneficios. A auga está tamén privatizada en todos os grandes concellos salvo na Coruña; Urbaser e Viaqua respartense casi todo o negocio que xera moitos miles de euros en beneficios. Polo tanto debemos volver a recuperar a xestión pública -como se fai na maioría dos países do mundo, sobre todo na xestión da auga. Agora vemos que foron un erro os procesos de privatización dos anos noventa.

Quen están  na xestión dos servizos municipais saben que os servizos privatizados presentan uns sobrecustes que van do 22 por cento a mais do 90 por cento, respecto o servizo prestado de forma directa, con encarecementos medios do 27 por cento de promedio en recollida do lixo e 71 por cento en limpeza urbana.

As consecuencias das privatización dos servizos conleva tamén case sempre a subida das tarifas, a desinversión,  exclusión social por impago, opacidade, falta de transparencia e ausencia de participación e sobre todo a falta de control público. E non podemos esquecer como unha das consecuencias colaterais; a corrupción que conlevan case sempre este tipo de contratos, como moi ben evidenciou o chamado caso Pokemon instruído pola xuíz De Lara.

A auga, a xestión do lixo, dos servizos municipais teñen que volver a ser dereitos básicos esencias e non suxeitos a negocio privado, nin a especulación para beneficio de multinacionais monopolistas que teñan os usuarios como mercados cautivos (Agora falase que Urbaser pode ser absorvida por  un fondo de capital  especulativo chinés). Remunicipalizar os servizos básicos dos concellos e posible e necesario e vainos permitir aforrar os "subrecustes" en vez de ter que recortar servizos  pola imposición da lei Montoro. En Ferrol segundo recentes enquisas o 67 por cento dos Ferroláns apoian a remunicipalización dos servizos e mais da metade cree que así serían moito máis eficientes. Ese e o camiño. Estes días recibimos a visita do xerente de AEOPAS Luis Babiano que nos explicou o esencial que supón a remunicipalización da auga. A plataforma de Ferrol xa está empezando a recorrer este camiño, agardamos  poder acadar a sociedade decente pola que loitamos que non sería outra que aquela que simplemente non se sinta humillada nin por institucións nin por empresas indecentes. Porque pódese e débese.

[*] Alexandre Carrodeguas, activista social de Ferrol Terra, promotor de plataformas cidadáns en defensa do patrimonio urbanístico e cultural; defensor dos espazos públicos e da rehabilitación dos cascos históricos; membro de Verdegaia, do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol e da Comisión Social de Seguimento da construción da infraestrutura de depuración e saneamento da marxe norte da ría de Ferrol. E un dos promotores da iniciativa cidadá pola xestión pública e social do ciclo da auga e do saneamento en Ferrol e da Plataforma pola Remunicipalización.

Foto de Rebeca Collado en Ferrol 360 |Acto pola Remunicipalización da auga no Concello de Ferrol, coa participación do alcalde da cidade, Jorge Suárez, o xerente de AEOPAS, Luis Babiano, concelleiros/a de Ferrol, Narón, Neda e Mugardos, e membros da Plataforma. | 29.06.2016

Enviado por:
Alexandre Carrodeguas
-republicadetraballadoras@gmail.com-
2 de julho de 2016 19:27
__________________