Amosando publicacións coa etiqueta A Esquerda. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta A Esquerda. Amosar todas as publicacións

mércores, maio 11, 2022

Yolanda Díaz e a nova aposta polo espazo do descafeinado, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
11.05.2022


A aposta de Pedro Sánchez, do PSOE, da patronal, dos medios de comunicación, e das elites sindicais vendidas de CCOO e UXT por Yolanda Díaz ten unha razón.

Yolanda é a liquidadora do que puidera quedar de esquerda organizada no Estado español, é a encargada de artellar outro novo espazo que acabe de diluír a esquerda na nada da inconsistencia.

A dereita mediática amósase preocupada polo dano que lle esta facendo a esquerda o non pechar filas detrás de Yolanda Díaz. O PSOE esta preocupado porque o "período de escoita", que non de negociación ou confrontación de ideas, proxectos, programas, etc, non chegue a bo porto.

A dereita mediática, a patronal, as cúpulas sindicais vendidas, todos con Yolanda Díaz e o seu pragmatismo.

Porque en tempos de crise as oligarquías prefiren unha esquerda descafeinada, aínda que iso poida reforzar as filas da ultradereita e do fascismo.

Frases baleiras que deixan claro que o proxecto esta tamén baleiro:

"Período de escoita".
"O nome é o de menos (e a ideoloxía tamén)".
"Ampliar o espazo (cando o universo xa é infinito)".
"Fuxir do personalismo (para unirse a un proxecto persoal e personalista)".

Estamos como queremos.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
10 de maio de 2022 16:53

_______

martes, maio 10, 2022

A dor allea non nos debe ser indiferente, ... Por Celso Posada Fernández


Por Celso Posada Fernández [*]
10.05.2022


A DOR ALLEA NON NOS DEBE SER INDIFERENTE


Vivimos tempos de salvaxe ditadura do capital, de hexemonía do Neoliberalismo no que cada día se concentra máis e máis a riqueza, os privilexios e o poder nas mans dunha minoría privilexiada a costa do recorte dos dereitos, da dignidade, dos salarios da clase traballadora e das maiorías sociais. E todo isto debe-se a decisións políticas tomadas por organizacións políticas e por gobernos que actúan como esbirros e lacaios, como o brazo executor das políticas neoliberais e de salvaxes recortes ditadas ao servizo das elites económicas e financeiras e das grandes trasnacionais.

Ante isto e ante o perigoso e preocupante avance da ultradereita e o fascismo tanto no estado español, como na Europa e no mundo toca organizarse social, sindical e politicamente, dar a batalla cultural e ideolóxica dende unha pedagoxía democrática e antifascista, crear comunidade e moverse polos principios e valores do apoio mutuo, da solidariedade internacionalista, pola empatía e pola colectividade construída dende abaixo e de forma transversal e democrática.

Hai que dar unha resposta política e loitar fronte os valores neoliberais como son: o individualismo salvaxe, o consumismo exacerbado de bens innecesarios e a competitividade extrema e de fomentar valores como son: os do compañeirismo, a igualdade, a solidariedade, a colectividade e loita polo ben común e pola defensa do público, da democracia e das liberdades tanto colectivas como individuais.

Non hai democracia cando a riqueza e o poder están concentrados nunha plutocracia que vive a todo luxo a costa do recorte de dereitos, dos salarios, da dignidade e da liberdade da clase traballadora e das maiorías sociais.

Toca pasar a acción política e o compromiso social e político que a cidadanía e a sociedade civil se organicen en todos os ámbitos (sociais, políticos, culturais, veciñais, sindicais, estudantís,...) tanto dende os movementos sociais, como nas asociacións culturais, veciñais, no movemento ecoloxista, feminista, nos sindicatos de clase, nas plataformas na defensa da sanidade e do ensino público, na defensa das pensións e dos servizos públicos, nas PAHS e Stop Desafiuzamentos, nos centros sociais, nas radios libres e comunitarias, nas organizacións políticas de esquerdas.

Son tempos nos que as nosas liberdades e os nosos dereitos están seriamente ameazados pola ultradereita e por organizacións políticas racistas, machistas, clasistas, fascistas, lgtbifóbicas que enfrentan o último co penúltimo pra defender os privilexios dos seus amos a elites económicas.

Non deixemos que a resignación, a apatía, o medo, a represión nos desmobilicen e nos fagan persoas egoístas, individualistas e alleas o sufrimento, a dor e as inxustizas alleas, xa que nos afectan directamente tamén a nós mesm@s xa que MORREMOS CANDO GARDAMOS SILENCIO FRONTE AS INXUSTIZAS.

ANTE ELAS EMPATÍA, SOLIDARIEDADE, COLECTIVIDADE, COMUNIDADE, APOIO MUTUO, LOITA, ORGANIZACIÓN E MOBILIZACIÓN COLECTIVA.

[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. É un activista en diferentes movementos sociais de Ferrolterra. Militante do BNG e a UPG. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre.| No Facebook. | En Twitter. | Artigos en: Nós Diario, Diario de Ferrol, Galicia Confidencial, Ferrol 360, GalizaLivre, Praza Pública, El Comunista e Ártabra 21.

Enviado por:
celso posada
-celsoposada2006@hotmail.com-
9 de maio de 2022 12:00

_______

sábado, abril 30, 2022

O goberno de Pedro Sánchez vai espido


Socialismo 21 Declaración

O GOBERNO DE PEDRO SANCHEZ VAI ESPIDO

A decisión do presidente Pedro Sánchez e do seu goberno de enviar armas ao goberno ucraíno e apoiar as medidas de guerra económica contra Rusia ditadas por EEUU e a OTAN, teñen un efecto "boomerang" contra as condicións de vida da maioría social en España, non axudar a desescalar o devandito conflito ou avanzar nunha solución negociada, xunto coa traizón do pobo saharauí ao incumprir os mandatos da ONU de someterse á monarquía reaccionaria de Marrocos, abrindo un grave conflito con Alxeria, que é o principal provedor de gas a España, e o anuncio de aumentar o gasto militar ate o 2% do PIB, que suporá novos recortes sociais, acabaron coas ilusións dunha parte importante da sociedade nunha gobernanza progresista baseada no programa da coalición entre PSOE e Unidos Podemos.

O goberno de coalición tivo que facer fronte á extraordinaria situación provocada pola pandemia de Covid-19 e as súas consecuencias económicas e sociais. O balance da súa actuación estivo condicionado polos graves recortes da sanidade pública, a privatización das residencias de maiores e o deterioro das de carácter público, herdadas de anteriores gobernos. Aínda que estes servizos son competencia das autonomías, e a xestión dos gobernos autonómicos, especialmente en Cataluña e Madrid, foi nefasta con decenas de miles de falecidos en residencias que deberían terse evitado, tampouco o goberno español achegou recursos suficientes e medios para fortalecer o sistema público de saúde e residencia.

A implantación dos ERTE para evitar o desemprego e o peche de empresas, aínda que conseguiu boa parte do seu obxectivo, non gozou do nivel de protección social adoptado por Francia e Alemaña e, polo tanto, non evitou o importante agravamento da pobreza no conxunto do Estado español.

Durante todo este período son salientábeis os incumprimentos do programa de goberno pactado: a Lei de Seguridade Cidadá presentada polo goberno non derroga os aspectos máis lesivos da “lei mordaza”, non derrogou aspectos importantes da reforma laboral do Partido Popular. xa que a baixada de despedimentos, etc., recortou en varios puntos o poder adquisitivo das pensións ao non aplicar o IPC real, aproba un proxecto de lei sobre vivenda que obtivo o rexeitamento unánime de 120 entidades sociais, a PAH, Sindicatos de Inquilinos, Ninguén Sen Fogar, Marea Pensionista-COESPE, Alianza de Mareas e Movementos Sociais, sindicatos, ..., e fixo necesario rexistrar 60 emendas no seu trámite parlamentario, ...

A nova Lei de Ingreso Mínima Vital, presentada como un gran paso na loita contra a pobreza, estableceu serias limitacións para acceder a este dereito (esixencia dun período de carencia de ingresos de 1 ano antes da solicitude), e posteriormente ampliou o prazo de resolución de tres a seis meses. As previsións anunciaron en 2020 que dita lei beneficiaría a 850.000 familias e 2,2 millóns, en realidade só deu cobertura en marzo de 2022 a 428.000 fogares e 1,06 millóns de persoas, nunha situación de agravamento da exclusión social en España.

A xestión dos fondos europeos de reactivación económica non é transparente, o seu destino non prima o reforzo dos servizos públicos nin a creación de industrias públicas que respondan ás principais necesidades da sociedade, unha vez máis estes recursos serven para favorecer ás grandes multinacionais e empresas privadas, xerando fortes críticas por parte de amplos sectores sociais, das organizacións ecoloxistas, e tamén das comunidades autónomas que se senten discriminadas na súa distribución.

Este balance da acción de goberno, cheo de incumprimentos do programa de goberno, insuficiencias notorias, que xera malestar social e perda de apoios populares, empeorou seriamente despois do apoio de Pedro Sánchez e da maioría do seu goberno para o envío de armas ao goberno de Ucraína, que se agravou gravemente a guerra económica contra Rusia, a traizón ao pobo saharauí, a apertura dunha grave crise con Alxeria e o compromiso de aumentar o gasto militar ate o 2% do PIB. Vexamos algunhas das súas consecuencias:

✔ O peche das exportacións de produtos agroalimentarios de España a Rusia e o bloqueo da importación de materias primas minerais de Rusia a España, imprescindibles para a industria.

✔ Aumento do custo da enerxía que desencadea a inflación.

✔ Os graves efectos destas medidas en Europa e especialmente en Alemaña prexudican tamén as exportacións e importacións con España.

✔ O conxunto de medidas de guerra económica impulsa cara a unha nova recesión económica.

✔ O anuncio do BCE de poñer fin ás medidas de expansión monetaria e de activar de novo as medidas de axuste e austeridade, afectará gravemente ao Estado español polos seus elevados déficits orzamentarios, débeda pública e exterior, e traducirase en graves recortes sociais, aumento do paro e da pobreza.

✔ A esta sinistra perspectiva hai que engadir a irresponsábel actitude de Pedro Sánchez cara ao Sáhara, que abriu un grave conflito con Alxeria e traerá novos problemas no abastecemento e no prezo do gas importado dese país.

✔ O gasto militar real pactado polo goberno de coalición nos orzamentos xerais para 2022 ascende a 22.796 millóns de euros, un 124% máis que o asignado ao Ministerio de Defensa e un incremento do 5,75% respecto ao ano anterior. A estes datos hai que engadir o compromiso de Pedro Sánchez, obedecendo as indicacións de EEUU, de aumentar o gasto militar do Ministerio de Defensa ate o 2% do PIB, o que supón incrementar o devandito gasto en case 15.000 millóns de euros anuais (ver informes e comunicados do Centro Delás). Como é previsíbel, o diñeiro empregado no gasto militar, na compra de armas a EE. UU., descontarase do gasto social.

Se, ademais, o conflito en Ucraína se atrincheira ou entra nunha espiral belicista, as consecuencias serán catastróficas e recaerán de novo sobre a clase traballadora e a maioría social.

A credibilidade do goberno de coalición está en poucas horas. O xiro adoptado por Pedro Sánchez no Sahara desacreditouno, deixándoo en minoría no Congreso dos Deputados. O escándalo de espionaxe a través do sistema "Pegasus" aos representantes políticos independentistas en Cataluña e Euskadi, pendente de aclaracións por parte do goberno español, debilita o apoio e a estabilidade do goberno.

Nesta conxuntura política, a actuación de Pedro Sánchez facilitou que o Partido Popular resucito das súas cinzas tras a dimisión de Pablo Casado e o nomeamento de Alberto Nuñez Feijóo. As eleccións andaluzas previstas para xuño anuncian unha vitoria do PP e VOX, e un desastre para o PSOE e a candidatura que tenta agrupar ao resto da esquerda andaluza. O que sementa ventos, recolle tempestades.

O papel de Unidos Podemos como socio minoritario do goberno de coalición

A praxe do goberno de coalición, entre un PSOE social liberal que abandonou a defensa da soberanía popular, facendo méritos ante Joe Biden, e o socio minoritario Unidos Podemos, confirma os temores de quen advertiu dos riscos de Unidos Podemos se entrou na devandita operación política, a partir da experiencia histórica en Francia, o colapso do PC francés tras a súa entrada no goberno de François Mitterrand en 1981, ou o caso máis recente do goberno de coalición de IU co PSOE de Susana Díaz en 2013 en Andalucía.

Ante boa parte da cidadanía, Unidos Podemos é un socio de goberno que se deixa levar pola xestión de Pedro Sánchez e do PSOE. A división dos membros de Unidos Podemos no goberno pola axuda militar a Ucraína foi un sinal de crise e impotencia. A oposición de Unidos Podemos ao xiro de Pedro Sánchez sobre o Sahara non foi suficiente para evitar a traizón ao pobo saharauí. Os avatares e contradicións de Unidos Podemos ante o proxecto de lei de vivenda acordado no goberno, e a posterior rectificación que apoia o rexistro de emendas tras a presión social e doutros grupos parlamentarios demostra que ante un PSOE social liberal, que abandonou a defensa da soberanía popular e nos arrastra a unha guerra económica con terríbeis consecuencias para a poboación,

O desencanto esténdese entre o electorado e os activistas de Unidos Podemos, acentuando as crises internas entre as súas organizacións políticas. O proxecto "Fronte Ampla" da vicepresidenta Yolanda Díaz naceu moi debilitado, ao perder boa parte da súa credibilidade polo seu escandaloso apoio a Pedro Sánchez no envío de armas ao goberno ucraíno, a súa incapacidade para opoñerse á guerra económica contra Rusia, e ao facer prevalecer unha política que favoreza unha solución negociada.

Unha vez máis, un proxecto político, meramente electoral e institucional, sen un programa que aborde a recuperación da soberanía popular, para levar a cabo os cambios económicos necesarios como a nacionalización do sector enerxético, a reindustrialización do país, o avance da soberanía alimentaria, a reversión da privatización no ámbito público. Sectores, xerando pleno emprego digno derrogando totalmente a reforma laboral do PP, impulsando unha lei de vivenda digna, que apoie a loita dos movementos sociais, e o empoderamento da cidadanía, non pode suscitar esperanzas, e impedir a gobernabilidade dos partidos do sistema, ben mediante a recuperación da alternancia entre PSOE e PP, unha alianza entre o PP e Vox, ou a posibilidade dun goberno de gran coalición entre PP e PSOE.

Facemos un chamamento á reflexión crítica sobre os cadros e activistas das organizacións que forman Unidos Podemos, o resto das formacións que están á esquerda do PSOE, os sectores dentro do PSOE que rexeitan o xiro á dereita de Pedro Sánchez e os seus. apoio a unha monarquía corrupta, ás organizacións e activistas sociais que coa súa loita permanente defenden os dereitos sociais e impediron novos recortes sociais, sobre a necesidade de abrir un debate fraternal sobre como saír da encrucillada actual e construír unha nova esperanza de liberación.

Nesta conxuntura determinada pola guerra en Ucraína e a estratexia de EEUU e a OTAN de estenderse no resto do mundo ameazando a estabilidade e a paz no planeta, co obxectivo de perpetuar a súa dominación para apropiarse dos recursos do resto de países, explotar á clase traballadora, incrementar a desigualdade, ameazar o equilibrio ecolóxico, impedir unha democracia que garanta a participación efectiva e empoderamento da cidadanía, preservar as ditaduras dos seus aliados, ..., é necesario levantar un proxecto de transformación social, que permita recuperar a soberanía popular e económica, a democracia real, saír da OTAN, e construír novas relacións de cooperación e solidariedade entre as nacións e pobos, baseadas na xustiza e equidade, no mutuo respecto á seguridade, sen bloques, que recoñeza a realidade dun mundo multipolar, que defenda a paz e abra a perspectiva do socialismo para a humanidade.

25 de abril de 2022

ASOCIACIÓN POLÍTICO CULTURAL SOCIALISMO 21

https://socialismo21.net/

as.socialismo21@gmail.com

Enviado por:
Plataforma Salir Euro
-salireuro3@gmail.com-
29 de abril de 2022 19:24

_______

martes, febreiro 22, 2022

Sí o PP de Casado, que é a ultradereita do PP, pasa a ser o PP de Ayuso, o PP será VOX, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
22.02.2022


Xa non se pode falar de dereita corrupta, agora é ultradereita fascista corrupta.

Vendo o nivel político e o nivel dos actuais políticos, penso que non estamos dirixidos por estadistas, máis ben posiblemente é a xeración dos torpes. Non ten visión global e moito menos altura de miras. Con este panorama podemos agardar calquera cousa.

E entre os oligarcas, os grandes empresarios, os poderes fácticos que moven os fíos e financian a ultradereita, as cabezas tampouco están moi ben amobladas e representan ao pensamento fascista máis rancio e ao neoliberalismo máis inhumano.

Sería moi interesante que os medios de comunicación ousasen desvelar os nomes dos grandes empresarios que financian a ultradereita, pero non o farán, uns porque a eles tamén os financian e outros por medo.

Os mesmos que teñen branqueado ao fascismo no Estado español, que lles teñen normalizando, que lles teñen dado publicidade, non van a dicir quen alimentan ao monstro con moito diñeiro.

O problema é que a esquerda tamén está descoidando un dos seus francos, porque a esquerda, do "centro" político que representa o PSOE, e da socialdemocracia que representa UP, non hai nada, porque o teñen desmantelado. Nestes momentos de polarización extrema é máis necesaria que nunca para frear ao fascismo.

Porque unha parte importante do voto de VOX é un voto anti sistema, un voto de frustración e desencanto coas institucións, un voto de castigo aos partidos actuais e tradicionais que ven en VOX algo que se enfronta a un sistema que ven como o problema.

VOX non é para nada un partido anti sistema, porque os seus fíos os moven as oligarquías que controlan o sistema, VOX non é un partido que se enfronta as institucións, porque os apoian unha parte dos poderes fácticos que controlan as institucións, VOX non é para nada un partido contra os poderes económicos, porque algúns dos empresarios máis poderosos do Estado os financian. Pero o que venden cara a sociedade é outra cousa e agora o produto se compra porque o desencanto e o medo teñen calado profundamente na clase traballadora.

VOX é un partido neoliberal e fascista, un partido franquista e profundamente anti obreiro. Pero para enfrontarse a este reto é preciso un espazo de esquerdas ocupado por organizacións que defendan posicións claramente de esquerdas e sempre a esquerda da socialdemocracia.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
21 de fevereiro de 2022 14:52

_______

Foto: de Ajeng Dinar Ulfiana.
_______

martes, febreiro 15, 2022

Artigos de André Abeledo - Acurralar a Rusia é unha mala idea - A extrema dereita avanza e a esquerda vaise diluíndo; Galiza, Euskadi e Catalunya resisten ao contaxio


Acurralar a Rusia é unha mala idea.

Neste mapa podemos ver as bases con que a OTAN acurralar a Rusia, se cadra iso nos permita entender mellor o que acontece na Ucraína e os motivos de Rusia para sentirse agredida e fustrigada.

É algo obxectivo e non subxectivo que as bases da OTAN son un perigo para aqueles países que non pertencen a esa organización, a súa historia é a de unha organización que pretende impoñerse pola forza e dirixida dende Washington.

E si finalmente Rusia non invade a Ucraína os medios de desinformación, a OTAN e os EEUU que dicían que a invasión é inminente, van a pedir desculpas? Non o farán.

Pero acaso Rusia ou calquera país ameazado non ten dereito a defenderse?.

Non hai que irse moi lonxe para poñer exemplos de mentiras da OTAN e os seus aliados que levaron a invasións, dende as inexistentes armas de destrución masiva en Iraq, ata as mentiras  coas que se buscou ter coartada para destruír Libia.

Precisamos de memoria para non ser enganados unha e outra vez.

Doc: NATO (OTAN) on the Map. | #WareNato,
---

A extrema dereita avanza e a esquerda vaise diluíndo. Galiza, Euskadi e Catalunya resisten ao contaxio.

VOX ten executado en Castela e León un ascenso moi preocupante en termos democráticos.

É o maior ascenso da extrema dereita en Europa en eleccións recentes.

A través de pactos contra natura o PP e CIUDADANOS teñen ido branqueando ao fascismo, pero non o fixeron solos, a maioría dos medios de comunicación tamén son responsables.

Ao contrario de como ocorre en outros países de Europa aquí non ten habido cordón sanitario con respecto a ultradereita.

En Países Baixos, Alemaña ou Italia, as forzas ultraconservadoras téñense desinchado nos últimos comicios. Un escenario que é oposto na Península Ibérica converténdose nunha das excepcións europeas.

A extrema dereita segue avanzando, os que teñen ido liquidando a esquerda para construír espazos de moderación séguense diluíndo.

Cando a xente de esquerdas síntese traizoada, de pouco sirve a chantaxe do "eu ou o caos", que fan os que teñen feito o traballo de deixarnos orfos a nivel político.

Os proxectos persoais que non contan cunha verdadeira militancia activa e viven das redes socias e do espazo que os medios de comunicación queren darlles, cando veñen mal dadas non serven para nada, como moito son unha axencia de colocación.

Pero dificilmente os políticos de profesión que non se guían por motivos ideolóxicos ou de verdadeira transformación social poden ter unha visión xeral e global, a súa é máis unha visión a corto prazo e cun obxectivo de supervivencia persoal no cargo.

Non son crente, non me move a fe, o fai a razón, non vexo motivo para ter fe en persoas cando non a teño nun Deus, os mesías aborréceme e as ovellas aínda máis.

Sigo tendo claro que si no campo da esquerda non recuperamos o decurso de clase, si non somos capaces de tomar as rúas, si non somos exemplo consecuente para a clase obreira, si non somos capaces de ocupar o espazo que nos corresponde como única ferramenta útil da clase obreira, para defender os seus dereitos e a súa dignidade, entón o fascismo fará o seu traballo.

A ultradereita utilizará o decurso do odio e do medo disfrazándoo de decurso obreiro, de nacionalismo radical, de defensa da soberanía nacional, para dirixir as traballadoras e traballadores no camiño que desexa a oligarquía, cara o matadoiro.

Dende a esquerda non debemos moderar o descurso para ser politicamente correctos, debemos dicir verdades como puños e ser vangarda da clase obreira, para elo é necesario participar organizadamente en tódolos movementos sociais e defender coa nosa voz o noso modelo de sociedade, baseado na xustiza social con maiúsculas, o socialismo é a única alternativa a barbarie capitalista, a besta fascista.

En tempos de fortalecemento e avance do fascismo necesitamos organizacións de esquerdas que defendan os intereses da clase obreira dun xeito claro e “radical”.

Un radical é unha persoa que vai a raíz do problema e o fascismo é un cáncer que non pode ser curado con medicina non invasiva, ten que ser extirpado antes de que se propague.

A moderación e as medias tintas son a antesala da traizón”. (Che Guevara).

Por outro lado van as nacionalidades históricas onde o tardofranquismo nacional católico de VOX que é o can de guerra do neoliberalismo máis salvaxe, non ten cabida, non ten espazo político, nin o pode ter.

Na Galiza gobernada polo PP de Feijóo, o seu éxito non se basea, como equivocadamente pensan en Madrid, en ter o PP galego un discurso máis moderado. Senón en que o PP galego disfrázase dende fai anos de galeguista, ata utiliza a figura dun independentista como Castelao, chegando a dar premios co seu nome.

Na Galiza, si Feijóo utilizase o mesmo discurso centralista e antinacionalista de Casado, negando que Galiza é unha nación e menosprezando abertamente o noso idioma, o PP iría ao carallo como foi VOX.

Ademais na Galiza o independentismo e o nacionalismo son de esquerdas, non existen partidos de dereitas nacionalistas como en Euskadi ou Catalunya.

De calquera xeito a idea da «España, unha grande e libre» do Franquismo, o menosprezo e a negación da existencia ao resto das nacións do Estado e dos seus feitos diferenciais, un idioma propio, unha cultura propia, e unha historia propia, xamais terán cabida na Galiza, en Euskadi ou en Catalunya.

Por ese motivo os pobos do Estado español deben sentirse afortunados de que existan estas nacións irredutibles ante o fascismo.

Porque aquí non pasarán.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
14 de fevereiro de 2022 15:25
15 de fevereiro de 2022 13:10

_______

domingo, decembro 05, 2021

Son tempos de loitar para vencer. Galiza non se vende, deféndese, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
05.12.2021


Nos últimos tempos distintos compañeiros e diferentes persoas téñenme preguntado si deixei a política activa.

A resposta é un "non" rotundo, ¿como vou a deixar a política sendo consciente da clase a la que pertenzo? Ben é certo que teño dado por así dicilo un paso atrás por un tempo, máis a nivel sindical sigo na loita e sen dubida esa é a primeira liña da causa obreira.

O prezo do pan, da enerxía, da sanidade, a educación, de todo o básico para unha vida digna depende de decisións políticas e non podemos mirar cara outro lado, temos a obrigación de facernos responsables das nosas vidas.

Despois dun proceso de reflexión persoal de máis de dous anos, fóra xa da política institucional e da "disciplina" de partido, estou convencido da necesidade de ter organizacións de clase dignas dese nome que defendan os nosos intereses, e tamén que na Galiza precisamos de organizacións propias, que defendan a nosa identidade nacional, o noso idioma, a nosa cultura e impidan que se siga a prostituír a nosa historia.

É un erro, que eu mesmo cometín, pensar que movementos, partidos, ou organizacións sindicais estatais poden entender e defender os intereses da Galiza, aínda que só sexa por falta de comprensión da nosa realidade nacional.

É un erro aínda maior agardar que proxectos personalistas, sen unha base ideolóxica clara, sen unha base organizativa real, poden defender os intereses da clase traballadora, aínda que realmente tivesen ese obxectivo, cousa que dubido.

Precisamos de suxeitos propios, que defendan a Galiza no seu contexto, que a respecten como a unha nai, e que entendan a necesidade de defender a nosa identidade como nación.

Precisamos de organizacións de clase a nivel nacional, que non sexan equidistantes no mal chamado diálogo social, senón que tomen partido e compartan trincheira coa clase traballadora na loita de clases que move as rodas da historia.

Nin a crise, nin a estratexia dos que sementan medo e miseria deben parar a nosa determinación de loitar e vencer.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.

André Abeledo Fernández (Delegado de Persoal da CIG en Mercadona na Provincia de A Coruña)

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
4 de dezembro de 2021 14:23

_______

mércores, decembro 01, 2021

Artigos de André Abeledo - Pódese ser comunista nun Estado plurinacional - HE-Bildu non é ETA, a dereita sabeo


Pódese ser comunista nun Estado plurinacional

Pódese ser independentista e comunista, o que non se pode é ser comunista e estar contra o dereito de autodeterminación dos pobos.

Outra cousa é antepoñer o feito nacional por enriba da loita de clases ou entender que a loita pola liberación nacional está ao marxe da loita de clases, neste caso existe unha contradición. Pero o feito de sentirse parte dun pobo, dunha nación, e de defender o dereito a decidir non é incompatible coa militancia comunista consecuente.

É verdade que existen contextos en que o feito nacional pode ser usado pola burguesía para dividir a clase obreira. Pero é un erro formular a incompatibilidade de independentismo e comunismo, sobre todo cando o Goberno da metrópole é totalitario. Parece que non é sinxelo para unha parte da esquerda nacional entender a realidade plurinacional do Estado español. Nesa incomprensión comeza un grave problema de convivencia dentro do Estado.

É un erro formular a incompatibilidade de independentismo e comunismo, sobre todo cando o Goberno da metrópole é totalitario

O Estado español non é unha nación de nacións, nin é unha nación. O Estado español é en todo caso unha unión de nacións. Pero para que exista unidade e coexistencia, ten que existir respecto e comprensión. A unidade ten que ser entre iguais. Non poden existir nacións de primeira e de segunda categoría. Esta unidade ten que ser voluntaria, debe ser unha unión de nacións libres que deciden camiñar xuntas.

De non ser así o Estado español será sempre máis unha prisión de pobos que a casa de todos, será un Estado errado. É preciso abrir un debate necesario sobre o modelo de Estado, República e monarquía e o dereito de autodeterminación dos pobos dentro do Estado español.



HE Bildu non é ETA, a dereita sabeo

HE-Bildu non é ETA, a dereita sabeo, é consciente de que minte, do mesmo xeito que minte cando tenta prostituír a historia cando falamos do golpe de Estado, do xenocidio ideolóxico e a ditadura franquista.

A mentira está no ADN da dereita, pero no Estado español Goebbels, o ministro de propaganda da Alemaña NAZI, parece que mantén vixente o seu mantra de que unha mentira repetida mil veces pode ser convertida nunha "verdade".

Euskal Herria Bildu é unha coalición política de esquerdas creada no 2012.

A esquerda abertzale loxicamente ten aspiracións soberanistas e independentistas, e loita polo seu dereito a autodeterminación dun xeito pacifico.

A plataforma está constituída por Eusko Alkartasuna, Aralar, Sortu e Alternatiba, e non ten nada que ver con ETA, entre outras cousas porque por moito que lle pese a ultradereita, ETA xa non existe.

ETA xa non existe, fai 10 años que ETA decidiu deixar las armas, pero a dereita parece non poder vivir sin o seu recordo, precisa mantela viva para poder seguir incendiando a convivencia cos discursos de odio.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
1 de dezembro de 2021 00:20
1 de dezembro de 2021 00:43

_______