Amosando publicacións coa etiqueta Crise en Ucraína. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Crise en Ucraína. Amosar todas as publicacións

martes, abril 19, 2022

Europeos, abran os ollos! ... Por Ramón Grosfoguel - O profesor da Universidade de California en Berkeley (EUA), analiza para 'Nós Diario' a guerra en Ucraína no contexto global actual


Por  Ramón Grosfoguel [*]
19.04.2022


O xaque mate non llelo fixo Putin. Fíxollelo o imperio estadounidense. Trátase dun "golpe de estado" xeopolítico internacional fabricado desde os EUA contra Europa, en primeiro lugar, e contra China, en segundo, vía Rusia e Ucraína. O gran gañador no curto prazo son os EUA. O gran perdedor é Europa. O imperio estadounidense tíñao planeado desde hai varios anos. Para os que teñan dúbidas e precisen aclarar que non se trata de teorías conspiradoras poden consultar o informe de 2019 da Rand Corporation, un think tank da intelixencia estadounidense titulado Extending Russia.

A estratexia resúmese en provocar a Rusia cara a unha guerra de desgaste para que se extralimite mais alá das súas capacidades fiscais, crebe economicamente e implosione, como fixeron coa Unión Soviética nos anos 80 do século pasado. Esta vez a "rateira" para o exército ruso non é Afganistán con mercenarios xihadistas terroristas islámicos apoiados pola CIA, senón Ucraína cos "xihadistas" terroristas nazis apoiados pola CIA e a OTAN.

Así funciona o imperio estadounidense e o seu brazo armado, a OTAN. Durante anos alentaron os nazis de Ucraína a unha guerra de exterminio contra ucraínos rusofalantes sementando falsas ilusións de que serían apoiados pola OTAN até o final, mentres cercaban Rusia con bases militares a través das súas fronteiras cos países de Europa do Leste e negociaban de mala fe con Rusia para provocar unha guerra co fin de destruír, por medio de sancións, o funcionamento do Nord Stream1 -gasodutos rusos vía Ucraína- e o Nord Stream 2 -gasodutos rusos cara Alemaña vía Báltico-. E así, dunha soa xogada, facer Europa dependente do gas de compañías multinacionais gringas.

Estas meterán no peto billóns de euros coa alza do prezo do gas un 40% por mor da guerra e, de paso, aplican sancións draconianas cun triplo obxectivo: golpear fortemente unha potencia emerxente como Rusia, subordinar neocolonialmente Europa baixo o seu dominio económico substituíndo as empresas rusas por transnacionais estadounidenses e privar Europa do comercio da Ruta da Seda con China que atravesa territorio ruso. Coas sancións, a banca róuballe 600 billóns de euros a Rusia e as compañías transnacionais americanas substituirán case todas as importacións europeas procedentes de Rusia, entre un 30-40% das importacións mundiais da Unión Europea. E lembremos que ademais de gas e petróleo, Europa importa de Rusia trigo, aluminio e moitos produtos agrícolas. Un negocio redondo para os EUA.

Ascenso do fascismo

Na mentalidade supremacista branca dos nazis ucraínos trátase de facer unha limpeza étnica para eliminar toda diferenza cultural e lingüística da nación ucraína, apoiados, financiados e armados pola OTAN. Esta guerra non empezou con Putin. Comezou co golpe de estado de 2014 das milicias nazis como parte da "revolución de cores" organizada pola CIA. Desde entón levamos oito anos dunha guerra de exterminio nazi contra ucraínos rusoparlantes e de provocación contra a seguridade do estado da Federación Rusa, por medio da expansión da OTAN cara ás súas fronteiras e de 30 laboratorios de armas biolóxicas de destrución masiva financiadas polo Pentágono en territorio ucraíno.
Levamos oito anos dunha guerra de exterminio nazi contra ucraínos rusofalantes e de provocación contra a seguridade
Europeos, vostedes pagarán a hiperinflación que lles vén encima ás transnacionais oligopólicas estadounidenses, que lles venderán todo a prezo de monopolio, e terán que afrontar o ascenso do fascismo nos seus propios países. Unha vez o imperio estadounidense logrou o seu obxectivo dunha intervención rusa en Ucraína e de impor sancións contra Rusia, deixou sós os ucraínos fronte ao imperio ruso e sós os europeos para que paguen os custos militares da xogada imperial gringa. Non é a OTAN senón a Unión Europea a que acaba de aprobar miles de millóns de euros en axuda militar para Ucraína e aumentos dos orzamentos militares en toda Europa, incluída a perigosa Alemaña.

O complexo militar-industrial gringo está de festa porque Europa lles está a comprar cantidades billonarias de armamento. Cúmprese o soño americano de Trump e Biden de que Europa pague pola súa propia defensa, mentres vostedes se subordinan economicamente ás empresas transnacionais gringas. Os poucos fondos que antes ían a educación, saúde, vivenda... agora reduciranse aínda máis e pasarán a gastos militares para beneficio de empresas americanas.

Os ucraínos foron os peóns sacrificados de quenda no taboleiro da xeopolítica imperial estadounidense global. Vexan o que dixo o Presidente ultradereitista de Ucraína, a quen non lle debemos ter ningunha simpatía por golpista e por colaborador dos nazis ucraínos: "Deixáronnos sós", afirmou Zelensky logo de que Rusia entrase co seu exército a desnazificar Ucraína e a protexer os ucraínos de orixe rusa dos masacres do exército fascista ucraíno.

Europa vai pagar caro por todo isto porque irá da inflación a hiperinflación, ademais de perder a pouca soberanía que lle quedaba fronte ao imperio gringo e de ter que enfrontar o ascenso do fascismo como resultado de empoderar o "xihadismo" nazi europeo. Europeos, benvidos ao século XXI!

Publicado en Nós Diario - 19 de abril de 2022.

Faite Asinante de Nós Diario

[*] Ramón Grosfoguel (1956), sociólogo portorriqueño, membro fundador de Europa Decolonial; profesor da Universidade de California en Berkeley (EUA). Grosfoguel imparte cursos sobre socioloxía do desenvolvemento internacional, migración internacional, economía política do sistema-mundo e sobre os procesos políticos, económicos e culturais de cidades "globais" como Nova York, París e Londres. Os seus intereses de investigación inclúen a socioloxía urbana e a migración dos pobos coloniais do Caribe a Estados Unidos e Europa Occidental. Ademais, Grosfoguel ocupa o posto de investigador asociado na prestixiosa Maison des Science de l'Homme en París. | En Youtube.

Ilustración de Álex Rozados - Cúmprese o soño americano de Donald Trump e Joe Biden de que Europa pague pola súa propia defensa.
_______

Conferencia de Armando Fernández Steinko en Ferrol: ‘Ucraína. Orixes e consecuencias dun conflito’ - Este Xoves 21 de abril, ás 7 da tarde no Centro Cívico de Canido


A A.C. FUCO BUXÁN convídate á conferencia, e posterior coloquio, que leva por título "Ucraína. Orixes e consecuencias dun conflito" na que intervirá o catedrático de Socioloxía da Universidad Complutense de Madrid Armando Fernández Steinko (www.ucraniasincensura.com).

Nun momento de relato polarizado, de insidiosas tácticas de desinformación, de baleiros informativos, dende a A.C. Fuco Buxán, queremos, con esta actividade e cunha voz rigurosamente analítica, deternos nas claves dun conflito que nos afecta tan directamente coas súas repercusións presentes e futuras e co ánimo de acadar respostas solventes fomentando o pensamento crítico e reflexivo.

Armando Fernández Steinko, que estudou socioloxía, historia e literatura en distintas universidades de Europa (Friburgo, Hamburgo) e Canadá (Brock), como ensaísta ten publicadas numerosas monografías e decenas de artigos relacionados cos movementos sociais, socioloxía i economía do delito. Algúns dos seus últimos libros levan por título ‘Tres ciclos para domesticar un siglo’ (2001), ‘Clase, trabajo y ciudadanía’ (2004), ‘Las pistas falsas del crimen organizado’ (2008), ‘Delincuencia, finanzas y globalización’ (2013) e ‘La economía ilícita en España’ (2021).

Xoves 21 de abril ás 19 h. no Centro Cívico de Canido - Ferrol

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
18 de abril de 2022 22:06

_______

luns, abril 18, 2022

Non todo é Ucraína, tamén hai guerras e conflitos invisibles, ... Por André Abeledo Fernández


Por André Abeledo Fernández [*]
18.04.2022


Toda guerra é un drama, é un erro, é unha catástrofe para a clase traballadora. Nas guerras a clase traballadora é a carne de canón, é quen sofre a crise económica, e é quen paga os gastos da guerra.

Que Putin é de ultradereita xa o sabemos e non é discutible, pero Ucraína é nazi-fascista, Polonia e Hungría tamén son a ultradereita, a mesma ultradereita que crece como a escuma en Francia, España, e practicamente en toda Europa.

Exemplos de demócratas, ou máis ben exemplares, como Boris Johnson, Ursula e Borrell vistan a Zelenski en Kiev. Eles están á fronte desa Europa hipócrita e decadente, que só ve o que lle interesa ver, mentres dá as costas aos 85.000 nenos asasinados na "actual" guerra do Iemen, tan actual como o xenocidio en Palestina, ou a ocupación ilegal do Sahara Occidental.

Hipocrisía é abrir a porta e dar facilidades ás refuxiadas ucraínas e aos seus fillos, mentres llas pechamos ás súas parellas ou fillos en idade militar de acordo co Ministerio de defensa de Ucraína. Hipocrisía é acoller ás refuxiadas ucraínas e tratar como lixo aos refuxiados sirios, afgáns ou subsaharianos.

A mesma hipocrisía que cando calaron ante o asasinato de xornalistas por parte do exército dos EEUU en Iraq, entre eles José Couso un cámara español, foi un asasinato covarde e premeditado para evitar que a prensa informase sobre os masacres, os asasinatos e as torturas que levaron a cabo os EEUU e os seus aliados en Iraq.

Moito noxo o nivel de inmundicia hipócrita

Con Ucraína, Polonia, Hungría e proximamente Turquía... a UE será a UFE (Unión Fascista Europea). A Comisión Europea promete a Zelenski acelerar o proceso de adhesión á UE.

A presidenta Ursula von der Leyen, afirma en Kiev: “Daremos a nosa opinión en semanas, non en anos como adoita ser habitual”, outra mostra de que a UE só funciona por interese e cando lle interesa.

Borrell, sobre o futuro de Ucraína na UE: "Necesita evitar que lla trague Putin, ese é o primeiro paso". Ucraína non só é a capital mundial do nazismo en Europa, tamén o é dos ventres de alugueiro, dos partidos ilegalizados, da persecución aos xitanos e ás persoas de esquerdas, sobre todo aos comunistas. Esa é a vosa democracia homologable?

O tenente xeral Francisco Gan Pampols cre que a OTAN e a Unión Europea deben "medir moitísimo" que tipo de armamento envían a Ucraína para que Rusia non o considere un acto hostil e chéguese a unha escalada no conflito armado que poña en perigo a paz mundial. "Putin ata o de agora tragou", advirte.

Estamos en mans de pallasos, cando o que necesitamos son estadistas. Imbéciles irresponsables totalmente afastados da realidade e sen a menor capacidade de análise.

É frustrante e indignante escoitar a Borrell dicindo que vivimos demasiado ben e debemos estar dispostos a entregar o noso benestar para pagar a factura da guerra en Ucraína. Hipócrita cara dura, fala sen coñecer a realidade, desde os seus privilexios e co escudo do seu desmesurado soldo.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
12 de abril de 2022 16:41

_______

mércores, abril 06, 2022

Artigos de André Abeledo - Non aplaudir a Zelenski un acto de dignidade en tempos difíciles para a dignidade - NON a todas as guerras, NON a todas as mentiras e NON a toda a propaganda


Non aplaudir a Zelenski un acto de dignidade en tempos difíciles para a dignidade

Queda dignidade, pouca, mais queda algunha, non todos son palmeiros do poder e tacticistas que van para onde sopra o vento. Grazas aos que non aplaudiron, aos que non foron, aos que non se deixaron usar. Aínda sabendo que os medios de intoxicación irían a por eles.

Zelenzki ilegalizou cando menos 11 formacións políticas, entre as que destacan: "Plataforma de Oposición - Pola Vida", "Partido Sharia", "Noso", "Bloque de Oposición", "Oposición de Esquerda", "Unión de Forzas de Esquerda", "Estado", "Partido Socialista Progresista de Ucrania". "Partido Socialista", "Socialistas" e "Bloque de Vladimir Saldo", entre outros.

Ademais o Partido Comunista xa estaba prohibido en Ucrania dende 2015, e coa chegada de Zelenski ao poder ten seguido prohibido.

Varios líderes comunistas ucraínos teñen sido desaparecidos ou asasinados polos NAZI-FASCISTAS ucraínos, algo do que non informan os medios.

Non todo vale por un voto, nin sequera un aplauso.


NON a todas as guerras, NON a todas as mentiras e NON a toda a propaganda

Non se trata de apoiar a Rusia, tampouco de caer ba rusofobia. Na guerra a verdade é a primeira vítima e a información é propaganda.

Por desgracia a prensa en Occidente sempre ten xogado sucio e a opinión pública non ten memoria.

Agora Ucraína, Polonia, Hungría ou Turquía xa son democracias homologables para Europa, a homofobia institucional, a persecución de ciganos e minorías étnicas, o feixismo, os neonazis, o machismo, todo eso queda esquecido porque estraga o relato oficial MADE IN UE, USA, OTAN.

Para cando expulsamos aos diplomáticos de Arabia Saudí pola guerra do Iemen, aos de Israel polo xenocidio en Palestina, ou aos de Marrocos pola ocupación ilegal do Sáhara Occidental?. Para nunca, porque eses sátrapas xenocidas son amigos de Occidente. Hipocrisía.

A razón pola que cada día máis xente non cree o que di a prensa en Occidente, é porque nos meten sempre, non se dedican a informar, son armas en mans de oligarquías, a súa función é crear opinión, intoxicar, desinformar, facer propaganda e mentir cando o poder o decide.

Os medios de comunicación son aparatos de manipulación ao servizo do que manda, a súa su labor é intoxicar e crear opinión, que non informar, pois a desinformación é a base do seu traballo, a verdade é solo unha vítima e a propaganda a súa su única función. O que paga a tinta manda.

Non me creo nada do que din os medios de comunicación, nin sobre a Ucraína, nin sobre practicamente nada. Mentiron en Iugoslavia, en Iraq, en Libia, en Siria, en Afganistán, sobre o Sáhara Occidental, meten, calan, usan a desinformación e a intoxicación como sistema.

Os medios e os seus opinadores OTANISTAS dan moito noxo e moita vergoña allea. Os que mentiron sobre a guerra en Iugoslavia, Iraq, Libia, Afganistán, Vietnam, Iemen, Sáhara Occidental.etc...agora nos explican a guerra na Ucraína.

Nos meten nunha guerra e nos piden que paguemos a conta. A crise derivada de financiar a Ucraína na guerra e das sancións a Rusia a pagaremos nós, nin os nosos dirixentes, nin os donos dos medios, nin os oligarcas, nin os opinadores OTANISTAS, paga o Sr. pobo.

E como sempre lles funciona, a xente segue tragando sin pensar e creen estar informados porque o dixo a televisión.

"Canto te pagan os rusos?", é o nivel argumental do persoal que non quere que lles ensucien o relato oficial que se ten tragado sin mastigar. As neuronas no se mercan, nin se venden.

Opinadores a soldo da OTAN e dos medios hai uns cantos que se están forrando nestes días  

"É máis fácil enganar a xente, que convencelos que teñen sido enganados" (Mark Twain)

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
6 de abril de 2022 14:02
5 de abril de 2022 20:31
_______

venres, abril 01, 2022

Ucraína versus Sáhara Occidental. A política internacional non ten corazón, nin vergoña, ... Por André Abeledo


Por André Abeledo [*]
01.04.2022


O Sáhara Occidental está ocupado ilegalmente e militarmente por Marrocos, unha invasión, unha guerra, miles de desprazados, todo un pobo secuestrado na súa propia terra ou vivindo nos campamentos de refuxiados en Alxeria.

Marrocos ata ten chegado a levantar un muro da vergoña ao estilo de Israel, ten levado  mesma política de colonización que leva adiante Israel en Palestina.

-Onde están as sancións económicas a Marrocos?

-  Para cando o envío de armas ao Fronte Polisario, para que poidan defenderse e loitar contra a ocupación?

-  Cando se vai a prohibir a Marrocos participar en competicións deportivas?

-  Cando imos a recoller fondos nos Supermercados para os refuxiados saharauís?

-  Cando lles imos a dar a residencia?

-  Cando se vai a prohibir a Marrocos participar nas competicións deportivas?

O Sáhara Occidental ten sido entregado a Marrocos e o pobo saharaui ten sido traizoado unha e outra vez.

España é o primeiro responsable, o Sáhara Occidental era a Provincia número 53, os saharauis eran cidadáns españois cando Marrocos invadiu o territorio na chamada "Marcha Verde". As tropas españolas se retiraron dun xeito vergoñento condenando ao Sáhara Occidental a ocupación e a unha guerra que non podían gañar, pois o seu su exército, o exército español, os tiña abandonado.

España impón sancións a Rusia, pero Marrocos non o fai. España esta na OTAN e tamén os EEUU, pero Marrocos esta sendo armado e asesorado militarmente polos EEUU.

EEUU, o seu presidente Donald Trump, como último acto do seu goberno recoñeceu a soberanía de Marrocos sobre o Sáhara Occidental. Pola súa parte Marrocos recoñeceu a Xerusalén como capital de Israel. E agora España recoñeceu a soberanía de Marrocos sobre o Sáhara Occidental.

En política internacional, xeoestratexia e xeopolítica, palabras como honor, xustiza, verdade, honestidade ou lealdade non teñen ningún valor, non ten nin corazón, nin vergoña.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
31 de março de 2022 20:44

_______

martes, marzo 29, 2022

Artigos de André Abeledo - A verdade é sempre a primeira vítima da guerra, e a información convértese en propaganda - Opinar como deporte de risco


A verdade é sempre a primeira vítima da guerra, e a información convértese en propaganda

Rusia vai ao seu ritmo na guerra da Ucraína, saben que non haberá resposta militar no territorio ruso, eso é imposible.

Rusia conta co apoio incondicional de China, un aliado que lles fará gañar tamén a guerra económica, a militar téñena gañada.

Namentres aquí a prensa cóntanos contos, dedica horas a apelar aos baixos instintos, a fomentar a rusofobia, a contarnos historias terribles sobre o que os rusos fan na guerra, historias que raramente van acompañadas de imaxes e case nunca de probas.

Rusia aínda non ten respondido as sancións económicas. Máis conta co apoio incondicional da maior potencia económica do mundo, China é un apoio sin fisuras por moito que dende Occidente taentese poñer este feito en cuestión.

Para corroboralo é suficiente con ler o Global Times, a versión exterior do Diario do Pobo, do Partido Comunista de China, un diario completamente posicionado con Rusia na guerra da Ucraína.

O bombardeo en Iugoslavia, algo que China «nunca esquecerá».

«Como remanente da Guerra Fría, a OTAN continúa expandindo o seu alcance xeográfico e rango de operacións. ¿Qué tipo de papel ten desempeñado na paz e a estabilidade mundiais?», ten dito un voceiro chino.

La estratexia rusa no ten como prioridade ocupar Kiev, ni tampouco destruílo, va paso a paso.

Rusia ten amosado ao non usar a súa abafadora superioridade aérea para bombardear a Ucraína, que non quere facer o mesmo que EEUU e os seus satélites, na guerra de Iugoslavia, de Irak, de Libia, ou máis recentemente en Siria.

Járkov e Mariupol son excepcións. Por unha banda están dentro do territorio do Donbás e deben pasar a control das repúblicas autodeterminadas; e tamén porque o exército ucraíno e os neonazis do Batallón Azov se teñen atrincheirado en ambas cidades, cos civís como escudo.

Por moito que en Occidente queira poñer a estas cidades como exemplo de unha resistencia "Numantina" contra o invasor, a realidade é que a resistencia ucraína non é tan forte como nos din, o amosan as centenares de poboacións teñen sido ocupadas polas tropas rusas sin problemas, nin resistencia.

Zelenski segue coa idea de que é preciso provocar unha terceira guerra mundial como saída a guerra, tolos no poder?, psicopatas?. "Si estos intentos de negociar fracasan, eso suporá a terceira guerra mundial", ten manifestado o presidente ucraíno.

O presidente da Ucraína, Zelenski, ten anunciado que suspende a actividade de varios partidos políticos, todos de esquerdas ou pro-autonomía. Na Ucraína xa estaban ilegalizados os partidos comunistas, agora tamén ilegalizan os socialistas. Algo dificilmente de defender dende un punto de vista "democrático".

Vladi Orlov xogador de baloncesto - nado en Jarkov -"... levamos 8 anos en guerra nos que se está bombardeando esa parte do país e iso non sae na televisión. O Exército ucraíno arrasaba con todo e non temos visto a esos mortos nos medios. Sinto moita rabia".

Occidente considérase o embigo do mundo, cando falan de comunidade internacional dende Occidente, refírense tan solo a un grupo de países que "representa", de aquela maneira, como moito a un 11% da poboación mundial.

O mundo esta cambiando e o imperio se resiste.


Opinar como deporte de risco

Os de ultradereita dinme comunista, roxo de merda, vaite para Cuba ou para Venezuela, agora tamén me din pro-ruso e vaita para Rusia, iso sí, ningún se ofrece a pagarme o billete de avión.

Tamén algúns da nova esquerda dinme fascista e acúsame de ser un infiltrado que busca romper a suposta unidade ao dicir o que penso sin autocensura.

E todos o fan polo mesmo motivo, por tentar dicir a verdade, aínda cando a verdade non esta de moda.

Vivimos tempos onde opinar é deporte de risco.

Unha das cousas que máis me fode ultimamente, é que digan que o Goberno español é social-comunista, porque que os que queremos un Goberno social-comunista estamos ben fodidos porque non o temos.

Persoalmente procuro non caer na trampa da autocensura por medo a nadar contra corrente, tento fuxir da hipocrisía.

Exemplo de hipocrisía: Rexeitar a ocupación rusa da Ucraína e aceptar a ocupación marroquí do Sáhara Occidental. Enviar armas aos ucraínos namentres traizoamos ao pobo saharauí, abrir as portas a refuxiadas ucraínas, mentres as pechamos nos fociños aos saharauís.

O "goberno máis progresista da historia", pasará aos libros de historia, por ser o que consumou a traizón definitiva ao pobo saharauí. E sinto non no poder calar ante semellante infamia indecente.

O Sáhara Occidental ten sido traizoado unha e outra vez por España. Agora se ten escrito un novo capítulo de vergoña "Made in Spain".

Non teño asimilado a nova linguaxe de "Barrio Sésamo" dos de abaixo contra os de enriba. Quédome co linguaxe de "barrio obreiro" de explotados contra explotadores.

"Non son nin de esquerdas, nin de dereitas" é o que dicía José Antonio Primo de Rivera, o fascista fundador de FALANGE, así que coidadiño cos discursos da inconsistencia progre e do fascismo que se esconde detrás do populismo da nova-vella ultradereita de VOX.

A falsa esquerda tarde ou cedo tense que posicionar, e cando se posiciona sae o "progre" que leva dentro, "non hai peor fascista que un burgués asustado".

A definitiva TRAIZÓN ao pobo saharaui, amosa a hipocrisía de Occidente. Ucraínos SÍ pero saharauis NON.

A nosa a posición ante os dramas humanos e as guerras marcada polo número de horas en televisión, a tendencia dos titulares, a raza e a relixión das vítimas, e por enriba de todo e ante todo polos intereses económicos das grandes multinacionais e das oligarquías.

Porque mira que temos tragado sapos co conto recorrente de que "ven a dereita", con as políticas do "mal menor", e claro que ven, ¿pero acaso estas estratexias a teñen freado?, ¿ou a teñen alimentado?.

A estratexia da nova esquerda de chamar a "unidade" dende o personalismo, a inconsistencia ideolóxica, e a renuncia as "liñas vermellas", para crecer electoralmente, ten axudado, ao meu xuízo, a que medre a ultradereita.

Algo que non solo ten pasado no Estado español, pero que segue acontecendo. Non sei cal é o motivo; ¿non o ven?, ¿non lles importa?, ¿son uns inconscientes?, ou simplemente pisar moqueta e ter unha posición cómoda e un salario envexable os ten feito conservadores.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
21 de março de 2022 13:42
28 de março de 2022 11:29

_______

martes, marzo 22, 2022

As razóns e detalles da guerra de Ucraína, ... Por Jacques Baud (antigo coronel do Estado Maior suízo, exmembro da intelixencia estratéxica e especialista nos países de Europa do Leste, antigo experto da ONU e da OTAN) - A situación militar en Ucraína


Por Jacques Baud [*]
21.03.2022


AS RAZÓNS E DETALLES DA GUERRA DE UCRAÍNA

Jacques Baud, antigo coronel do Estado Maior suízo, exmembro da intelixencia estratéxica e especialista nos países de Europa do Leste, antigo experto da ONU e da OTAN, ofrécenos o máis detido, case exhaustivo análise da guerra de Ucraína e das razóns que a motivaron.


CAMIÑO DA GUERRA (PRIMEIRA PARTE)


Durante anos, desde Malí ate Afganistán, traballei pola paz e arrisquei a miña vida por ela. Así que non se trata de xustificar a guerra, senón de entender que nos levou a ela. Observo que os "expertos" que se aquendan nos platós de televisión analizan a situación baseándose en informacións dubidosas, que a maioría das veces son hipóteses que se converteron en feitos, de modo que non podemos comprender o que está pasando. Así é como se crean os pánicos.

O problema non é tanto quen ten a razón neste conflito, senón como toman as decisións os nosos dirixentes.

Intentemos buscar as raíces do conflito
. Comeza con aqueles que durante os últimos oito anos estiveron falando de "separatistas" ou "independentistas" en Donbass. Isto non é certo. Os referendos levados a cabo polas dúas repúblicas autoproclamadas de Donetsk e Lugansk en mayo de 2014, non foron referendos de "independencia" (независимость), como afirmaron algúns xornalistas sen escrúpulos, senón referendos de "autodeterminación" ou "autonomía" (самостоятельность). O término "prorruso" suxire que Rusia formou parte do conflito, o cal non é certo, habendo sido máis honesto usar o término "rusófilo". Ademais, estes referendos leváronse a cabo en contra do consello de Vladimir Putin.

De feito, estas repúblicas non pretendían separarse de Ucraína, senón ter un status autónomo que lles garantise o uso do idioma ruso como lingua oficial. O primeiro acto lexislativo do novo goberno resultante do derrocamento do presidente Yanukóvich foi a abolición, o 23 de febreiro de 2014, da lei Kivalov-Kolesnichenko de 2012, que facía do ruso unha lingua oficial. É coma se uns golpistas decidisen que o francés e o italiano deixasen de ser linguas oficiais en Suiza.

Esta decisión provocou unha tormenta entre a poboación de fala rusa. O resultado foi unha feroz represión contra as rexións de fala rusa (Odesa, Dnepropetrovsk, Járkov, Lugansk e Donetsk) que comezou en febreiro de 2014 e que conduciu a unha militarización da situación e a algunhas masacres (en Odesa e Mariupol, as máis importantes). A finais do verán de 2014, só quedaban as autoproclamadas repúblicas de Donetsk e Lugansk.

Nesta etapa, os estados maiores ucraínos eran demasiado ríxidos e aferrábanse a un enfoque doutrinario da arte das operacións, sendo incapaces de impoñerse ao inimigo. Un exame do curso dos combates de 2014-2016 en Donbass mostra que o Estado Maior ucraíno aplicou sistemática e mecanicamente os mesmos patróns operativos. Con todo, a guerra librada polos autonomistas foi moi similar á que observamos no Sahel: operacións moi móbiles realizadas con medios lixeiros. Cun enfoque máis flexíbel e menos doutrinario, os rebeldes puideron aproveitar a inercia das forzas ucraínas para "atrapalas" repetidamente.

En 2014, como responsábel na OTAN da loita contra a proliferación de armas pequenas, estamos tratando de detectar as entregas de armas rusas aos rebeldes para ver si Moscova está involucrado. A información que recibimos entón procede case na súa totalidade da intelixencia polaca e non "encaixa" coa información procedente da OSCE: malia algunhas acusacións bastante burdas, non observamos ningunha entrega de armas e equipos militares procedentes de Rusia.

Os rebeldes ármanse grazas ás desercións ao bando rebelde de unidades ucraínas de fala rusa. Mentres continúan os fracasos ucraínos, os batallóns de tanques, artillería e antiaéreos engrosan as filas dos autonomistas. Isto é o que empuxou aos ucraínos a asinar os Acordos de Minsk.

Pero xusto logo de asinar os Acordos de Minsk 1, o presidente ucraíno Petro Poroshenko lanzou unha operación antiterrorista masiva (ATO/Антитерористична операція) contra Donbass. Bis repetita placent: mal asesorados polos oficiais da OTAN, os ucraínos sufriron unha esmagadora derrota en Debaltsevo que lles obrigou a asinar os Acordos de Minsk 2 ...

É esencial recordar aquí que os Acordos de Minsk 1 (setembro de 2014) e Minsk 2 (febreiro de 2015), non prevían a separación ou independencia das repúblicas, senón a súa autonomía no marco de Ucraína. Os que lean os Acordos (hai moi, moi, moi poucos) notarán que está escrito na súa totalidade que o status das repúblicas debía ser negociado entre Kiev e os representantes das repúblicas, para unha solución interna dentro de Ucraína.

Por iso, desde 2014, Rusia esixiu sistematicamente a súa aplicación, á vez que se negaba a participar nas negociacións, por tratarse dun asunto interno de Ucraína. Doutra banda, Occidente -con Francia á cabeza- intentou sistematicamente substituír os Acordos de Minsk polo "formato Normandía", que poñía fronte a fronte a rusos e ucraínos. Con todo, recordemos que nunca houbo tropas rusas en Donbass antes do 23-24 de febreiro de 2022. Ademais, os observadores da OSCE nunca observaron o menor rastro de unidades rusas operando en Donbass. Así, o mapa de intelixencia estadounidense publicado polo Washington Post o 3 de decembro de 2021 non mostra tropas rusas en Donbass.

En outubro de 2015, Vasyl Hrytsak, director do Servizo de Seguridade Ucraíno (SBU), confesou que só se observaron 56 combatentes rusos no Donbass. Era un mesmo comparábel ao dos suízos que van loitar en Bosnia durante as fins de semana, nos anos 90, ou aos franceses que hoxe van loitar en Ucraína.

... para compensar a falta de soldados, o goberno ucraíno recorreu ás milicias paramilitares. Están formadas principalmente por mercenarios estranxeiros, a miúdo militantes de extrema dereita...

O exército ucraíno estaba nun estado deplorábel. En outubro de 2018, tras catro anos de guerra, o fiscal militar xefe de Ucraína, Anatoly Matios, dixo que Ucraína perdera 2.700 homes en Donbass: 891 por enfermidades, 318 por accidentes de tráfico, 177 por outros accidentes, 175 por intoxicación (alcohol, drogas), 172 por manexo descoidado de armas, 101 por incumprimento das normas de seguridade, 228 por asasinato e 615 por suicidio.

De feito, o exército está socavado pola corrupción dos seus cadros e xa non goza do apoio da poboación. Segundo un informe do Ministerio do Interior do Reino Unido, cando os reservistas foron convocados entre marzo e abril de 2014, o 70 % non se presentou á primeira sesión, o 80 % á segunda, o 90 % á terceira e o 95 % á cuarta. En outubro/novembro de 2017, o 70 % das chamadas non se presentaron durante a campaña de devolución de chamada "Outono 2017". Isto non inclúe suicidios e desercións (moitas veces en beneficio dos autonomistas) que chegan ata o 30% da plantilla da zona ATO. Os mozos ucraínos néganse a ir loitar no Donbass e prefiren a emigración, o que tamén explica, polo menos en parte, o déficit demográfico do país.

O Ministerio de Defensa ucraíno dirixiuse entón á OTAN en busca de axuda para facer máis "atractivas" as súas forzas armadas. Habendo traballado xa en proxectos similares dentro das Nacións Unidas, a OTAN pediume que participase nun programa para restaurar a imaxe das forzas armadas ucraínas. Pero tratábase dun proceso a longo prazo e os ucraínos querían avanzar rapidamente.

Así que, para compensar a falta de soldados, o goberno ucraíno recorreu ás milicias paramilitares. Están formadas principalmente por mercenarios estranxeiros, a miúdo militantes de extrema dereita. En 2020, constitúen ao redor do 40% das forzas ucraínas e contan cuns 102.000 homes, segundo Reuters. Están armados, financiados e adestrados por Estados Unidos, Gran Bretaña, Canadá e Francia. Hai máis de 19 nacionalidades, incluída a suíza.

Polo tanto, os países occidentais crearon e apoiaron claramente ás milicias ucraínas de extrema dereita. En outubro de 2021, o Jerusalem Post deu a voz de alarma ao denunciar o proxecto Centuria. Estas milicias levan operando en Donbass desde 2014, co apoio de Occidente. Aínda que se poida discutir o término "nazi", o feito é que estas milicias son violentas, transmiten unha ideoloxía nauseabunda e son virulentamente antisemitas. O seu antisemitismo é máis cultural que político, polo que o término "nazi" non é realmente apropiado. O seu odio cara ao xudeu ten a súa orixe na grande fame dos anos 20 e 30 en Ucraína, resultantes da confiscación das colleitas por parte de Stalin para financiar a modernización do Exército Vermello. Este xenocidio -coñecido en Ucraína como o Holodomor- foi levado a cabo polo NKVD (o precursor do KGB), cuxa cúpula directiva estaba composta principalmente por xudeus. Por iso, hoxe os extremistas ucraínos piden a Israel que se desculpe polos "crimes do comunismo", como sinala o Jerusalem Post. Xa que logo, estamos lonxe dunha "reescritura da historia" por parte de Vladimir Putin.

Estas milicias, procedentes dos grupos de extrema dereita que lideraron a revolución de Euromaidán en 2014, están compostas por individuos fanáticos e brutais. O máis coñecido é o Rexemento Azov, cuxo emblema recorda á 2.ª División Panzer das SS do Reich, venerada en Ucraína por liberar Jarkov dos soviéticos en 1943, antes de levar a cabo a masacre de Oradour-sur-Glane en 1944 en Francia.

Entre as figuras soadas do Rexemento Azov atopábase o opositor Roman Protassevich, que foi detido en 2021 polas autoridades bielorrusas en relación co asunto RyanAir FR4978. O 23 de maio de 2021 fálase do secuestro deliberado dun avión de liña por parte dun MiG-29 -co acordo de Putin, por suposto- para deter a Protassevich, aínda que a información entón dispoñible non confirma este escenario de ningún xeito.

Pero entón hai que demostrar que o presidente Lukashenko é un canalla e Protassevich un "xornalista" amante da democracia. Con todo, unha investigación bastante edificante realizada por unha ONG estadounidense en 2020 puxo de manifesto as actividades militantes de extrema dereita de Protassevitch. O movemento conspirativo occidental púxose entón en marcha e os medios de comunicación sen escrúpulos "prepararon" a súa biografía. Finalmente, en xaneiro de 2022, publícase o informe da OACI que demostra que, malia algúns erros de procedemento, Bielorrusia actuou de acordo coas normas vixentes e que o MiG-29 despegou 15 minutos despois de que o piloto de RyanAir decidise aterrar en Minsk. Así que non hai complot bielorruso e menos aínda con Putin. Ah!... Un detalle máis: Protassevich,cruelmente torturado pola policía bielorrusa, agora está libre. Aqueles que queiran manter correspondencia con el, poden acudir á súa conta de Twitter .

O cualificativo de "nazi" ou "neonazi" dado aos paramilitares ucranianos considérase propaganda rusa. Talvez; pero esta non é a opinión do Times of Israel, do Centro Simon Wiesenthal ou do Centro de Antiterrorismo da Academia de West Point. Pero segue sendo cuestionábel, porque en 2014 a revista Newsweek parecía asocialos máis con... o Estado Islámico. Elixa a súa opción.

Así, Occidente apoia e segue armando ás milicias que son culpábeis de numerosos crimes contra a poboación civil desde 2014: violacións, torturas e masacres. Pero mentres o goberno suízo apresurouse a adoptar sancións contra Rusia, non adoptou ningunha contra Ucraína, que leva masacrando á súa propia poboación desde 2014: violacións, torturas e masacres. Pero aínda que o goberno suízo foi moi rápido en impoñer sancións contra Rusia, non adoptou ningunha contra Ucraína, que leva sacrificando á súa propia poboación desde 2014. De feito, os que defenden os dereitos dos homes en Ucraína condenan desde hai tempo a accións destes grupos, pero non foron seguidas polos nosos gobernos. Porque, en realidade, non intentamos axudar a Ucraína, senón loitar contra Rusia.

A integración destas forzas paramilitares na Garda Nacional non estivo para nada acompañada dunha "desnazificación", como afirman algúns. Entre os moitos exemplos, a da insignia do rexemento de Azov é edificante (Ver foto 1).

En 2022, de forma moi esquemática, as forzas armadas ucraínas que loitan contra a ofensiva rusa estrutúranse como:

– Exército, subordinado ao Ministerio de Defensa: está articulado en 3 corpos de exército e composto por formacións de manobra (tanques, artillería pesada, mísiles, etc.).

– Garda Nacional, que depende do Ministerio do Interior e se articula en 5 mandos territoriais.

A Garda Nacional é, polo tanto, unha forza de defensa territorial que non forma parte do exército ucraíno. Inclúe as milicias paramilitares, chamadas "batallóns de voluntarios" (добровольчі батальйоні), tamén coñecidas polo nome evocador de batallóns de represalia  ", compostos por infantería. Adestrados principalmente para o combate urbano, agora garanten a defensa de cidades como Kharkov, Mariupol, Odessa, Kiev, etc.


A GUERRA

Como antigo xefe das forzas do Pacto de Varsovia no servizo de intelixencia estratéxico suízo, observo con tristeza -non asombro- que os nosos servizos xa non están en condicións de comprender a situación militar en Ucraína. Os autoproclamados "expertos" que desfilan polas nosas pantallas transmiten incansablemente a mesma información modulada pola afirmación de que Rusia -e Vladimir Putin- é irracional. Imos dar un paso atrás.

Volodymyr Zelensky emitiu un decreto para a reconquista de Crimea

O estalido da guerra


Desde novembro de 2021, os estadounidenses ameazan constantemente con que haberá unha invasión rusa de Ucraína. Pero os ucraínos non parecen estar de acordo. Por que non?

Hai que remontarse a o 24 de marzo de 2021. Ese día, Volodymyr Zelensky emitiu un decreto para a reconquista de Crimea e comezou a despregar as súas forzas no sur do país. Ao mesmo tempo, leváronse a cabo varios exercicios da OTAN entre o Mar Negro e o Mar Báltico, acompañados dun aumento significativo dos voos de recoñecemento ao longo da fronteira rusa. A continuación, Rusia levou a cabo unha serie de exercicios para poñer a proba a preparación operativa das súas tropas e demostrar que estaba controlando a situación.

As cousas calmáronse ate outubro-novembro co fin dos exercicios ZAPAD 21, cuxos movementos de tropas se interpretan como un reforzo para unha offensive contra Ucraína. Non obstante, incluso as autoridades ucraínas refutan a idea dos preparativos rusos para unha guerra e Oleksiy Reznikov, ministro de Defensa ucraíno, declarou que non houbo ningún cambio na súa fronteira desde a primavera.

En violación dos Acordos de Minsk, Ucraína está levando a cabo operacións aéreas en Donbass utilizando drons, incluíndo polo menos un ataque contra un depósito de combustíbel en Donetsk en outubro de 2021. A prensa estadounidense sinálao, pero non os europeos, e ninguén condena estas violacións.

En febreiro de 2022, os acontecementos aceléranse. O 7 de febreiro, durante a súa visita a Moscú, Emmanuel Macron reafirmou ante Vladimir Putin o seu compromiso cos Acordos de Minsk, compromiso que repetiu ao final da súa reunión con Volodymyr Zelensky ao día seguinte. Pero o 11 de febreiro, en Berlín, tras 9 horas de traballo, a reunión dos asesores políticos dos dirixentes do "formato Normandía" terminou sen ningún resultado concreto: os ucranianos seguían negándose a aplicar os Acordos de Minsk, aparentemente baixo a presión de Estados Unidos. Vladimir Putin sinala que Macron fixo promesas baleiras e que Occidente non está disposto a facer cumprir os acordos, como fixo durante oito anos.

Os preparativos ucraínos na zona de contacto continúan. O Parlamento ruso está alarmado e o 15 de febreiro pídelle a Vladimir Putin que recoñeza a independencia das Repúblicas, cousa que el rexeita.

O 17 de febreiro, o presidente Joe Biden anuncia que Rusia atacará Ucraína nos próximos días. Como o sabe? Pero desde o día 16 de febreiro, os bombardeos de artillería sobre as poboacións de Donbass aumentaron de forma espectacular (Fotos 2 e 3), como mostran os informes diarios dos observadores da OSCE. Naturalmente, nin os medios de comunicación, nin a Unión Europea, nin a OTAN, nin ningún goberno occidental reaccionaron nin interviñeron. Máis tarde dirase que se trata de desinformación rusa. De feito, parece que a UE e algúns países mantiveron deliberadamente en segredo a masacre da poboación de Donbass, a propósito de que provocaría a intervención rusa.

Ao mesmo tempo, hai informes de sabotaxe en Donbass. O 18 de xaneiro, os combatentes de Donbass interceptaron a sabotadores equipados con material occidental e polaco que pretendían crear incidentes químicos en Gorlivka. Poderían ser mercenarios da CIA, dirixidos ou "asesorados por estadounidenses e compostos por combatentes ucraínos ou europeos, para levar a cabo acciones de sabotaxe nas repúblicas de Donbass".

De feito, xa o 16 de febreiro, Joe Biden sabía que os ucraínos empezaran a bombardear á poboación civil de Donbass, o que poñía a Vladimir Putin ante unha difícil elección: axudar militarmente a Donbass e crear un problema internacional ou quedarse de brazos cruzados e ver como se esmagaba á poboación rusófona de Donbass.

Decidindo intervir, Vladimir Putin pode invocar a obrigación internacional da "Responsabilidade de Protexer" (R2P). Pero sabe que, sexa cal for a súa natureza ou escala, a intervención desencadeará unha choiva de sancións. Por conseguinte, tanto si a súa intervención limítase a Donbass coma se vai máis aló para premer a Occidente polo status de Ucraína, o prezo a pagar será o mesmo. Isto é o que explicou no seu discurso do 21 de febreiro.

Ese día accedeu á petición da Duma e recoñeceu a independencia das dúas repúblicas de Donbass e, ao mesmo tempo, asinou con elas tratados de amizade e asistencia.

Os bombardeos da artillería ucraína sobre a poboación de Donbass continuaron e o 23 de febreiro as dúas repúblicas solicitaron axuda militar rusa. O 24 de febreiro, Vladimir Putin invocou o artigo 51 da Carta das Nacións Unidas, que prevé a asistencia militar mutua no marco dunha alianza defensiva.

Para que a intervención rusa sexa totalmente ilegal a ollos da opinión pública, ocúltase deliberadamente o feito de que a guerra comezou realmente o 16 de febreiro. O exército ucraíno preparábase para atacar Donbass xa en 2021, como ben sabían algúns servizos de intelixencia rusos e europeos... Os xuristas xulgarán.

No seu discurso do 24 de febreiro, Vladimir Putin declarou os dous obxectivos da súa operación: "desmilitarizar" e "desnazificar" Ucraína. Xa que logo, non se trata de apoderarse de Ucraína, nin sequera, presumibelmente, de ocupala e, desde logo, non de destruíla.

A partir de aí, a nosa visibilidade sobre o curso da operación é limitada: os rusos teñen unha excelente seguridade de operacións (OPSEC) e non se coñecen os detalles do seu planificación. Pero rapidamente, o curso da operación permítenos comprender como se traduciron os obxectivos estratéxicos no plano operativo.

Desmilitarización:

. a destrución sobre o terreo da forza aérea ucraína, os sistemas de defensa aérea e os medios de recoñecemento ;

. a neutralización das estruturas de mando e intelixencia (C3I), así como das principais rutas loxísticas na profundidade do territorio;

. o cerco do groso do exército ucraíno concentrado no sureste do país.

Desnazificación:

. a destrución ou neutralización dos batallóns de voluntarios que operan nas cidades de Odessa, Kharkov e Mariupol, así como en diversas instalacións do territorio.


Unha desmilitarización

A ofensiva rusa levouse a cabo de forma moi "clásica". Inicialmente -como fixeran os israelís en 1967- coa destrución das forzas aéreas sobre o terreo nas primeiras horas. Logo, asistimos a unha progresión simultánea en varios eixes segundo o principio do "auga que flúe": avanzamos por todas partes onde a resistencia era débil e deixamos as cidades (moi voraces en tropas) para máis tarde. No norte, a central de Chernóbil foi ocupada inmediatamente para evitar actos de sabotaxe. Por suposto, non aparecen imaxes de soldados ucraínos e rusos vixiando xuntos a planta...

A idea de que Rusia está tratando de tomar Kiev, a capital, para eliminar a Zelensky, provén tipicamente de Occidente: é o que fixeron en Afganistán, Irak, Libia e o que querían facer en Siria coa axuda do Estado Islámico. Pero Vladimir Putin nunca pretendeu derribar ou derrocar a Zelensky. En cambio, Rusia intenta mantelo no poder preméndoo para que negocie rodeando a Kiev. Ate agora negouse a aplicar os Acordos de Minsk, pero agora os rusos queren obter a neutralidade de Ucraína.

Moitos comentaristas occidentais sorprendéronse de que os rusos seguisen buscando unha solución negociada mentres realizaban operacións militares. A explicación está na concepción estratéxica rusa desde a época soviética. Para Occidente, a guerra comeza cando termina a política. Pero o enfoque ruso segue unha inspiración Clausewitziana: a guerra é a continuidade da política e pódese pasar con fluidez dunha a outra, ate durante o combate. Isto crea presión sobre o adversario e empúxalle a negociar.

En seis días, os rusos tomaron un territorio tan grande como o Reino Unido

Desde o punto de vista operativo, a ofensiva rusa foi un exemplo no seu xénero: en seis días, os rusos tomaron un territorio tan grande como o Reino Unido, cunha velocidade de avance superior á que lograra a Wehrmacht en 1940.

O groso do exército ucraíno despregouse no sur do país para preparar unha gran operación contra Donbass. Por iso, as forzas rusas puideron rodeala desde principios de marzo no "caldeiro" entre Slavyansk, Kramatorsk e Severodonetsk, cun empuxe desde o leste a través de Járkov e outro desde o sur de Crimea. As tropas das repúblicas de Donetsk (DPR) e Lugansk (LPR) complementan ás forzas rusas cun empuxe desde o leste.

Neste momento, as forzas rusas están estreitando aos poucos o seu control, pero xa non están baixo a presión do tempo. O seu obxectivo de desmilitarización está case completo e as forzas ucraínas restantes xa non teñen unha estrutura de mando operativa e estratéxica.

A "ralentización" que os nosos "expertos" atribúen á mala loxística é só a consecuencia de conseguir os seus obxectivos. Rusia non parece querer emprender unha ocupación de todo o territorio ucraíno. De feito, parece que Rusia pretende limitar o seu avance á fronteira lingüística do país.


Os bombardeos contra civís


Os nosos medios de comunicación falan de bombardeos indiscriminados contra a poboación civil, especialmente en Járkov, e emítense imaxes dantescas en bucle. Con todo, Gonzalo Lira, un hispanoamericano que vive alí, preséntanos unha cidade tranquila o 10 de marzo e o 11 de marzo. Por suposto, é unha gran cidade e non se pode ver todo, pero isto parece indicar que non estamos na guerra total que nos serven continuamente nas nosas pantallas.

En canto ás repúblicas de Donbass, "liberaron" os seus propios territorios e están loitando na cidade de Mariupol.


"Desnazificación"

En cidades como Kharkov, Mariupol e Odessa, a defensa lévana a cabo milicias paramilitares. Saben que o obxectivo da "desnazificación" diríxese principalmente a eles.

Para un atacante nunha zona urbanizada, os civís son un problema. Por iso, Rusia pretende crear corredores humanitarios para baleirar as cidades de civís e deixar só ás milicias para que loiten máis facilmente.

Á inversa, estas milicias tratan de manter aos civís nas cidades para disuadir ao exército ruso de entrar en combate. Por iso resístense a poñer en marcha estes corredores e fan todo o posíbel para que os esforzos rusos sexan inútiles: poden utilizar á poboación civil como "escudos humanos". Os vídeos que mostran aos civís que intentan saír de Mariupol e son golpeados polos combatentes do rexemento Azov son, por suposto, coidadosamente censurados no país.

En Facebook, o grupo Azov foi considerado na mesma categoría que o Estado Islámico e suxeito á "política sobre individuos e organizacións perigosas" da plataforma. Por iso, prohibiuse glorificala e prohibíronse sistematicamente os "posts" que a favorecían. Pero o 24 de febreiro, Facebook cambiou a súa política e permitiu as publicacións favorábeis á milicia. Co mesmo espírito, en marzo, a plataforma autorizou os chamamentos ao asasinato de soldados e líderes rusos nos antigos países de Europa do Leste. Ate aquí os valores que inspiran aos nosos dirixentes, como veremos.

Os nosos medios de comunicación propagan unha imaxe romántica da resistencia popular. É esta imaxe a que levou á Unión Europea a financiar a distribución de armas á poboación civil. Isto é un acto criminal. Na miña calidade de xefe da doutrina de mantemento da paz na ONU, traballei na cuestión da protección dos civís. Descubrimos que a violencia contra os civís tivo lugar en contextos moi específicos. En particular, cando hai abundancia de armas e non hai estruturas de mando.

Porén estas estruturas de mando son a esencia dos exércitos: a súa función é canalizar o uso da forza cara a un obxectivo. Ao armar aos cidadáns de forma aleatoria, como ocorre actualmente, a UE convérteos en combatentes, co conseguinte efecto de convertelos en obxectivos potenciais. Ademais, sen mando, sen obxectivos operativos, a distribución de armas conduce inevitablemente a axustes de contas, ao bandoleirismo e a accións máis mortíferas que eficaces. A guerra convértese nun asunto emocional. A forza convértese en violencia. Isto é o que ocorreu en Tawarga (Libia) do 11 ao 13 de agosto de 2011, onde 30.000 negros africanos foron masacrados con armas lanzadas en paracaídas (ilegalmente) por Francia. Ademais, o Real Instituto Británico de Estudos Estratéxicos (RUSI) non ve ningún valor engadido nestas entregas de armas.

Ademais, ao entregar armas a un país en guerra, un exponse a ser considerado un belixerante. Os ataques rusos do 13 de marzo de 2022 contra a base aérea de Mykolayev prodúcense tralas advertencias rusas de que os envíos de armas serían tratados como obxectivos hostís.

A UE está repetindo a desastrosa experiencia do Terceiro Reich nas últimas horas da batalla de Berlín. A guerra debe deixarse en mans dos militares e cando un bando perda, debe admitirse. E si ha de haber resistencia, debe ser dirixida e estruturada. Pero estamos facendo exactamente o contrario: estamos empuxando aos cidadáns a ir loitar e ao mesmo tempo Facebook está autorizando chamadas ao asasinato de soldados e líderes rusos. Ate aquí os valores que nos inspiran.

Algúns servizos de intelixencia ven nesta decisión irresponsábel unha forma de utilizar á poboación ucraína como carne de canón para loitar contra a Rusia de Vladimir Putin. Este tipo de decisión asasina debería deixar-se en mans dos colegas do avó de Ursula von der Leyen. Fose mellor estabelecer negociacións e obter así garantías para a poboación civil que botar leña ao lume. É fácil ser combativo co sangue doutros...


O Hospital de Maternidade de Mariupol


É importante entender de antemán que non é o exército ucraíno o que defende Mariupol, senón a milicia Azov, composta por mercenarios estranxeiros.

No seu resumo da situación do 7 de marzo de 2022, a misión rusa da ONU en Nova York afirma que "os residentes informan de que as forzas armadas ucraínas expulsaron ao persoal do hospital de partos número 1 da cidade de Mariupol e estableceron un posto de tiro dentro das instalacións".

O 8 de marzo, o medio de comunicación independente ruso Lenta.ru publicou o testemuño de civís de Mariupol que afirmaban que o hospital de maternidade fora tomado polas milicias do rexemento Azov e que estas expulsaran aos ocupantes civís a punta de pistola. Confirman así as declaracións do embaixador ruso unhas horas antes.

O hospital de Mariupol ocupa unha posición dominante, perfectamente adecuada para a instalación de armas antitanque e para a observación. O 9 de marzo, as forzas rusas atacaron o edificio. Segundo a CNN, 17 persoas resultaron feridas, pero as imaxes non mostran ningunha vítima no local e non hai probas de que as vítimas mencionadas estean relacionadas con este ataque. Fálase de nenos, pero en realidade non hai nada. Isto pode ser certo, pero pode non selo... Isto non impide que os líderes da UE considéreno un crime de guerra... O que permite a Zelensky pedir unha zona de exclusión aérea sobre Ucraína...

En realidade, non sabemos exactamente que ocorreu. Pero a secuencia dos acontecementos tende a confirmar que as forzas rusas atacaron unha posición do rexemento Azov e que a maternidade estaba entón libre de civís.

O problema é que as milicias paramilitares que defenden as cidades son alentadas pola comunidade internacional a non respectar os costumes da guerra. Parece que os ucraínos reproduciron o escenario da maternidade de Kuwait City de 1990, que foi totalmente escenificado por Hill & Knowlton por 10,7 millóns de dólares para convencer ao Consello de Seguridade da ONU de que interviñese en Irak para a operación Escudo do Deserto/Tormenta.

Os políticos occidentais aceptaron os ataques civís en Donbass durante oito anos, sen adoptar ningunha sanción contra o goberno ucraína. Fai tempo que entramos nunha dinámica na que os políticos occidentais aceptaron sacrificar o dereito internacional ao seu obxectivo de debilitar a Rusia.


CONCLUSIÓNS (TERCEIRA PARTE)


Como ex profesional da intelixencia, o primeiro que me chama a atención é a ausencia total dos servizos de intelixencia occidentais na representación da situación durante o último ano. En Suiza, os servizos foron criticados por non proporcionar unha imaxe correcta da situación. De feito, parece que en todo o mundo occidental os servizos víronse desbordados polos políticos. O problema é que son os políticos os que deciden: o mellor servizo de intelixencia do mundo non serve de nada si o que toma as decisións non escoita. Iso é o que ocorreu nesta crise.

Con todo, mentres que algúns servizos de intelixencia tiñan unha imaxe moi precisa e racional da situación, outros tiñan claramente a mesma imaxe que a propagada polos nosos medios de comunicación. Nesta crise, os servizos dos países da "nova Europa" desempeñaron un papel importante. O problema é que, por experiencia, comprobei que son extremadamente malos na análise: doutrinarios, carecen da independencia intelectual e política para avaliar unha situación con "calidade" militar. É mellor telos como inimigos que como amigos.

Daquela, parece que nalgúns países europeos os políticos ignoraron deliberadamente os seus servizos para responder ideoloxicamente á situación. Por iso esta crise foi irracional desde o principio. Cabo sinalar que todos os documentos que se presentaron ao público durante esta crise foron presentados polos políticos sobre a base de fontes comerciais...

Algúns políticos occidentais querían claramente que houbese un conflito. En Estados Unidos, os escenarios de ataque presentados por Anthony Blinken ao Consello de Seguridade foron obra dun Tiger Team que traballaba para el: fixo exactamente o mesmo que Donald Rumsfeld en 2002, que foi "pasar por alto" á CIA e a outras axencias de intelixencia que se mostraron moito menos firmes sobre as armas químicas iraquís.

Os dramáticos acontecementos aos que asistimos hoxe teñen causas que coñeciamos, pero que nos negamos a ver:

- a nivel extratéxico, a expansión da OTAN (da que non nos ocupamos aquí);

- a nivel político, a negativa occidental a aplicar os Acordos de Minsk.

- e a nivel operativo, os continuos e repetidos ataques contra as poboacións civís de Donbass durante os últimos anos e o dramático aumento a finais de febreiro de 2022.

Noutras palabras, podemos naturalmente deplorar e condenar o ataque ruso. Pero NÓS (é dicir, EE.UU., Francia e a UE á cabeza) creamos as condicións para que estale un conflito. Mostramos compaixón polo pobo ucraíno e os dous millóns de refuxiados. Iso está ben. Pero si houbésemos ter un mínimo de compaixón polo mesmo número de refuxiados das poboacións ucraínas de Donbass masacradas polo seu propio goberno e acumuladas en Rusia durante oito anos, probablemente nada disto ocorrería.

Se o término "xenocidio" aplícase aos abusos sufridos pola poboación de Donbass é unha cuestión aberta. O término adoita reservarse para casos de maior magnitude (Holocausto, etc.), pero a definición dada pola Convención sobre o Xenocidio é probablemente o suficientemente ampla como para aplicala. Os xuristas agradecerano.

Está claro que este conflito levounos á histeria. As sancións parecen haberse convertido na ferramenta preferida da nosa política exterior. Si insistísemos en que Ucraína cumprise os Acordos de Minsk, que negociaramos e apoiado, nada disto ocorrería. A condena de Vladimir Putin é tamén a nosa. Non ten sentido queixarse despois: deberiamos actuar antes. Pero nin Emmanuel Macron (como garante e membro do Consello de Seguridade da ONU), nin Olaf Scholz, nin Volodymyr Zelensky respectaron os seus compromisos. Ao final, a verdadeira derrota é a dos que non teñen palabra.

A Unión Europea foi incapaz de promover a aplicación dos acordos de Minsk; ao contrario, non reaccionou cando Ucraína bombardeaba á súa propia poboación en Donbass. Si fíxoo, Vladimir Putin non necesitaría reaccionar. Ausente da fase diplomática, a UE distinguiuse por alimentar o conflito. O 27 de febreiro, o goberno ucraíno aceptou iniciar negociacións con Rusia. Pero unhas horas despois, a Unión Europea votou un orzamento de 450 millóns de euros para fornecer armas a Ucraína, botando máis leña ao lume. A partir de aí, os ucraínos creen que non necesitan chegar a un acordo. A resistencia das milicias de Azov en Mariupol provocará ate un aumento de 500 millóns de euros en armas.


Dirixentes moderados de Ucraína asasinados polos ucraínos


En Ucraína, co beneplácito dos países occidentais, elimínase aos partidarios dunha negociación. É o caso de Denis Kireyev, un dos negociadores ucraínos, asasinado o 5 de marzo polo servizo secreto ucraíno (SBU) por ser demasiado favorábel a Rusia e ser considerado un traidor. A mesma sorte correu Dmitry Demyanenko, antigo xefe achego da dirección principal do SBU para Kiev e a súa rexión, que foi asasinado o 10 de marzo por ser demasiado favorábel a un acordo con Rusia: disparoulle a milicia Mirotvorets ("Pacificadora"). Esta milicia está asociada á páxina web Mirotvorets, que elabora unha lista dos "inimigos de Ucraína", cos seus datos persoais, direccións e números de teléfono, para poder acosalos ou ate eliminalos; unha práctica que está penada en moitos países, pero non en Ucraína. A ONU e algúns países europeos esixiron o seu peche, pero a Rada negouse.

Ao final, o prezo será alto, pero Vladimir Putin probabelmente logrará os obxectivos que se propuxo. Os seus vínculos con Pekín consolidaronse. China xorde como mediadora no conflito, mentres que Suiza entra na lista de inimigos de Rusia. Os estadounidenses teñen que pedir petróleo a Venezuela e Irán para saír da lameira enerxética no que se meteron: Juan Guaidó sae definitivamente da escena e Estados Unidos ten que retroceder penosamente nas sancións impostas aos seus inimigos.

Os ministros occidentais que pretenden afundir a economía rusa e facer sufrir ao pobo ruso, ou que ate piden o asasinato de Putin, demostran (¡aínda que invistan parcialmente a forma das súas palabras, pero non o fondo!) que os nosos dirixentes non son mellores que os que odiamos. Porque, sancionando aos atletas rusos dos xogos paraolímpicos ou os artistas rusos non teñen absolutamente nada que ver cunha loita contra Putin.

Polo tanto, recoñecemos que Rusia é unha democracia xa que nós consideramos que o pobo ruso é o responsábel da guerra. Se non, entón por que buscamos castigar a toda unha poboación por culpa dun? Lembrar que o castigo colectivo está prohibido polos Convenios de Xenebra...

A lección que se debe aprender deste conflito é o noso sentido da humanidade de xeometría variábel. Se nós preocupan moito a paz e a Ucraína, por que non a animamos máis a facer respectar os acordos que asinara e que tiñan os membros do Consello de Seguridade aprobado?

A integridade dos medios mídese pola súa vontade de traballar baixo os termos da Carta de Múnic. Conseguiran propagar o odio aos chineses durante a crise do Covid e a súa mensaxe polarizada leva aos mesmos efectos contra os rusos. O xornalismo desprázase cada vez máis da profesionalidade para facerse activista...

Como dixo Goethe: "Canto maior é a luz, máis escura é a sombra". Máis as sancións contra Rusia son desproporcionadas, máis se meten os casos nos que non fixemos nada mostra o noso racismo e o noso servilismo. Por que ningún político occidental reaccionou aos ataques contra as poboacións civís do Donbass durante oito anos?

Despois de todo, que fai que o conflito de Ucraína sexa máis culpábel que a guerra... en Iraq, Afganistán ou Libia? Que sancións adoptamos contra os que mentiron deliberadamente á comunidade internacional para librar guerras inxustas, inxustificadas, inxustificábeis e asasinaron. Houbo un intento de "facer sufrir" ou que os americanos nos mentiron (porque é unha democracia!) antes da guerra de Iraq? Só adoptamos unha única sanción contra países, empresas ou políticos que están a alimentar o conflito en Iemen, considerado o "peor catástrofe humanitaria no mundo”? Sancionamos aos países da Unión Europea, Unión Europea que practican a tortura máis abxecta no seu territorio en beneficio de Estados Unidos?

Facer a pregunta é contestala... e a resposta non é gloriosa.


[*] Jacques Baud é un antigo coronel do Estado Maior, antigo membro da intelixencia estratéxica suíza, especialista en países do Leste. Foi adestrado nos servizos de intelixencia estadounidenses e británicos. Foi xefe de doutrina das operacións de paz das Nacións Unidas. Experto das Nacións Unidas sobre o estado de dereito e as institucións de seguridade, deseñou e dirixiu o primeiro servizo de intelixencia multidimensional das Nacións Unidas en Sudán. Traballou para a Unión Africana e foi o responsábel da loita contra a proliferación de armas lixeiras na OTAN durante 5 anos. Inmediatamente despois da caída da URSS, participou en discusións cos principais oficiais militares e de intelixencia rusos. Dentro da OTAN, seguiu a crise ucraína de 2014, despois participou en varios programas de asistencia a Ucraína. É autor de varios libros sobre intelixencia, guerra e terrorismo, e en particular Lle Détournement publicados por SIGEST, Gouverner par lles fake news, L'Affair Navalny e Poutine, maître du jeu? Publicado por Max Milo. O seu último libro “Putin, mestre do xogo? " (Poutine, maître du jeu ?), Edicións Max Milo, publicado o 16 de marzo de 2022.

Fonte: El Manifiesto. | 16.03.2022 | Centre Français de Recherche sur lle Renseignement.

Todos os artigos do Manifesto pódense reproducir libremente sempre que se indique a súa procedencia.

Versión orixinal do artigo: © Centre Français de Recherche sur lle Renseignement.

✅ Escrito completo en lingua fracesa no BOLETÍN DE DOCUMENTACIÓN N°27 / Marzo 2022 "A situación militar en Ucraína", por Jacques Baud, ex coronel do Estado Maior, antigo membro da intelixencia estratéxica suíza, especialista en países de Europa do Leste. | Documento de 16 páxinas, en francés e formato pdf . | Acceder/Baixar.
_______

Documentación:

Resolución 2202 (2015), aprobada por el Consejo de Seguridad en su 7384ª sesión, celebrada el 17 de febreiro de 2015 | Acceder/Baixar.