Vergoña de Praia de Oza Adaptada, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
17.08.2022

CARTA ABERTA E SOLIDARIA PARA O AMIGO IAGO SANTALLA

Hai días, 03-08-2022, recibín no facebook esta denuncia social do noso benquerido amigo Iago Santalla e interpeloume persoalmente. Algo así como: non fiques calado! Únete ao seu grito de dor e de rebeldía absolutamente xusta. Se fico calado eu tamén son responsábel do abandono e dos desprezos aos débiles.

O texto dicía así:

Iago Santalla.- “Vergoña de Praia de Oza Adaptada. Dous anos levan unhas pasarelas adaptadas, compradas polo Concello da Coruña, metidas nunha caseta e sen usar. Pasarelas que facilitan o acceso a auga polo areal coa silla de rodas. Sufrimolo tod@s os que imos en silla e os que pagamos impostos”. Facebook, 03-08-2022.

Antes de nada, todo o afecto e solidariedade contigo, querido Iago. E, en ti, tamén con todas as máis diversas persoas dos máis variados casos nos que se ven afectados ou teñen dificultade en todos os tipos de discapacidades: visuais, mentais, auditivas, afectivas, soidades, desprezos, depresións, inmobilidades diversas, etc.

E aquí estamos todos implicados. Non vale apuntar co dedo cara ao outro ou pórme da parte dos bonitos, “dos que todo o facemos ben”. Todos, eu tamén, somos responsábeis. Que ninguén se bote da parte de fóra. É un problema persoal e colectivo. De todos os sitios: campo e cidade. Non estamos a facer as cidades ou as aldeas para as persoas.

Non damos a preferencia debida a quen menos pode, tiramos lixo onde logo hai un perigo serio para a saúde pública ou para a mobilidade de nenos e maiores, derrubamos os contedores comúns, escachamos vidro ou espallamos moreas de porcalladas. Os restos máis diversos dos botellóns fican a cotío estrados perigosamente para todos polas rúas, nos bancos, no campo ou nos portais.

Pensemos nos incendios, na eucaliptización salvaxe ou na explotación irracional do mundo que nos toca vivir. Na destrución da sanidade pública ou da axuda social ou na degradación sistemática do sistema xeral educativo, etc.

No ben común e na “res pública” estamos toda a cidadanía: Estruturas e sistemas; familia, escola, autoridades e os individuos. E aí estamos todos. No dano e no mal que facemos as cousas, tamén. Non vale dicir: “A mi nadie me tiene que venir a indicar cómo o con quién tengo que beber o comportarme en la calle a la hora que a mi me convenga y como me plazca”. Suavicei a cita do señor que a proferiu xa que na súa literalidade era moito máis desprezativa, chulesca e irreverente.
Semella que unha educación cívica, en novos e maiores, está en regresión e é deficiente. Mesmo cando facemos unha obra calquera miramos máis para a nosa idea e comodidade. Porén, como queda todo ou onde o imos tirar os refugallos? É un problema de cidadanía.

Parecía como que tiñamos moito adiantado. Pero volven a xeneralizarse os malos hábitos e medra o descenso da conciencia común de respecto ao outro e ao de todos.

Con actitudes e soflamas coma as da Señora Ayuso, invitando a unha liberdade de facer o que mellor me pete e me veña en ganas en cada momento non se axuda en nada. E cito a esa señora por ser unha autoridade moi significativa dunha gran comunidade. Dáme igual do lado que sexa. É unha autoridade, que manda e goberna, e debe cumprir unha función de exemplaridade social. Como que o faga Putin ou os negacionistas da vacinas anti Covid, ou os que gobernan os Xeriátricos onde apodrecen anciáns e escravizan aos traballadores e tratan aos familiares daquela maneira. Parece que o importante é só o máximo lucro.

Xa sei que a pandemia fixo moito dano psicolóxico e alterou moito as formas de vivir e aumentou os desesperos ante a vida. Estannos avisando da grande necesidade da axuda de psicólogos e psiquiatras que nos axuden a reestruturar de novo as persoas e as comunidades. Incluso medran os riscos de suicidio desde idades moi temperás. Estamos todos moi necesitados dunha grande sanazón persoal e colectiva. E cómpre tomar conciencia. Vainos niso a vida.

Pero estou profundamente contigo, Iago. Porque, logo, a vida dáse na realidade concreta de cada intre. E ademais do quefacer institucional, hai que baixar á realidade e denunciar publicamente os casos concretos. Porque é aí, no concreto, onde sofren as persoas e tamén onde se dan solucións. Porque os que non sufrimos esa necesidade miramos para o outro lado. E non sempre por malicia. Simplemente porque “non me apreta o zapato” ou porque vivo máis cómodo así, ou ...  E o que non se di non se sabe. Pero o problema segue aí para todos e segue sendo esencialmente estrutural e iso xa é político, de todos os partidos e ideas. A casa común é unha causa común.

Unha aperta, meu benquerido amigo, noso estimado Iago. A túa denuncia xa deu algo de froito. Non desesperes. Mira cantos e cantas nos solidarizamos contigo e con todo o que estás a denunciar.

Dicía Castelao: Petar na i-alma do povo ata conquerir un estado de conciencia colectiva revolucionaria e de necesidade cambio. Ti xa o fixeches, amigo. E fixéchelo para beneficio de todos. Aí está o teu gran valor.
 
GRAZAS, IAGO. Ti sempre tan positivo e colaborador. Sempre fuches un grandísimo e eficaz educador. GRAZAS.

Con todo afecto e respecto de  Xaquín de Roca.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
4 de agosto de 2022 20:05
_______

Mesa redonda sobre a presenza da Igrexa nos acontecementos de 1972 en Ferrol e Vigo - O xoves 26 de maio, ás 19:30 horas, no salón de actos do Ateneo Ferrolán - Intervirán no acto: Antón Pérez Vázquez, Xaquín Campo Freire e Anxo Ferreiro Currás.

Mesa redonda sobre
"A PRESENZA DA IGREXA NOS ACONTECEMENTOS DE 1972 EN FERROL E VIGO".

Xoves 26 de maio, ás 19:30hs, no Ateneo Ferrolán

Intervirán no acto: Antón Pérez Vázquez, Xaquín Campo Freire e Anxo Ferreiro Currás.

A celebración do 50º aniversario das mobilizacións obreiras do ano 1972 nas comarcas de Ferrol e Vigo, supón unha oportunidade para a reflexión sobre o papel que desempeñou a Igrexa nese contexto sociopolítico na defensa e procura dunhas condicións dignas no traballo, así como en que medida esa parte da nosa historia condiciona a nosa realidade actual no mundo das relacións laborais.

Co propósito de afondar nos feitos pasados pero en clave de presente, a iniciativa "Igrexa polo Traballo Decente" (ITD) na Diocese de Mondoñedo-Ferrol, organiza unha mesa redonda para o xoves 26 de maio, ás 19:30 horas, no salón de actos do Ateneo Ferrolán, sendo un acto aberto a toda aquela persoa que teña interese.

--
Un lugar de encontro para a cultura dende 1879 na cidade.

e-mail: secretaria@ateneoferrolan.org | Telf.: +34 981 357 970 - 644.720.055
Dirección Postal: Rúa Magdalena 202-204. CP.15402 | Ferrol (Galiza)

Síguenos:
TWITTER: @ateneoferrolan
BLOG: http://ateneo-ferrolan.blogspot.com/
FACEBOOK:
Faite soci@ on line! Colabora con nos!
http://ateneo-ferrolan.blogspot.com.es/2007/12/faite-soci.html

Enviado por:
Cristina Meizoso (Secretaría)
Ateneo Ferrolán Fundado en 1879
-secretaria@ateneoferrolan.org-
25 de maio de 2022 13:10
_______

'Tio Joselito'. Semblanza afectuosa e agradecida no 'día do rio', ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
06.04.2022

“TIO JOSELITO”. SEMBLANZA AFECTUOSA E AGRADECIDA NO DÍA DO RIO

“Cando cheguemos alá, ...,
o camiño será máis curto e,
sobre as nosas propias sombras,
nós, os xitáns, ... ,
repousaremos.
Agora o camiño é longo
e as sombras anticipan o noso paso...”.
(Piel de Carpa. Los gitanos de México).

Todos te coñeciamos por ese nome: Joselito. Hoxe, pasado xa un tempo, volvo á túa memoria póstuma con emoción, con agradecemento e con sumo cariño. E permíteme que me refira a ti co máximo respecto como é de lei entre os “rrom”: “Tío Joselito”.

Sinxelo. Humilde. Afanoso por facer sempre o ben. Un xitano de pro! Ti coma no evanxeo: “pasaches facendo ben”.

Seguramente que alguén hame dicir, estás esaxerando! Non tal. Coñecinte ben, e como paio, son testemuña da túa bonhomía. Non eras un home de letras. E sempre fuches de saúde delicada. Pero como di a Biblia, formaches parte deses homes con sabedoría experiencial: “esa actitude de quen o obxectivo último é encontrar solucións e respostas ás grandes preguntas, desafíos e misterios da existencia, que constitúe a arte de vivir”. O teu foi facer de mediador. Como pobo ‘rrom’, con ADN oriental, vós encarnades o problema do mundo e da vida na súa acepción máis universal, máis alá da fronteiras, das patrias e da terra natal. A verdadeira terra do caló é a súa persoa. É de ningures. Vive no camiño.

Por ti tiven a oportunidade de coñecer de primeira man a existencia da cultura romaní. Por ti descubrín a necesidade de documentarme e afondar nela e na súa esencia, sen prexuízos, con alma limpa e con sumo respecto.

E desde vós souben, que tamén na realidade de sermos pobo galego, na miña cultura e na lingua propia, non só fomos secularmente asoballados senón incluso descualificados: “Hable usted en cristiano”. E o peor é que nós mesmos aínda levamos introxectado un auto odio e unha auto xenreira contra nós mesmos e todo o de nós. Cousa na que vós non caestes: vós estades gozosos de serdes calé.

De vós aprendín a importancia de aquilo que experimentou Moisés. “Descálzate, estás entrando no misterio, no inefável: a terra  que pisas é sagrada”. Aínda hoxe non temos respecto pola natureza, coa humanidade dentro.

Por iso, cando está ás portas o DÍA DO RÍO, o 8 de abril de 2022, Día Internacional do Pobo Xitano, quero, coma nun memorial, deixarme coller de novo pola túa amizade e volver á transhumancia. E, desde aí, sempre en camiño, repasar de novo e con sumo respecto os valores da comunidade romaní, ultrapasando o efémero, a anécdota, as limitacións, os erros de cada intre, incluso as grandes eivas que nos ameazan a todos, tal como o mundo da droga, á que se vos vincula, así, sen máis. Debo manifestar o nefastos e inxustos que son os tópicos mal intencionados, as ideas tóxicas, como se lles chama en psicoloxía Pero eses non sodes vós.

Esa é unha miseria colectiva na que todos estamos implicados de moitas maneiras. Quen está detrás? Hai grupos de xitanos? E de paios non? “Non se salvan nin a banca nin os grandes ‘lobbies’, nin os cárteles que buscan influir nos procesos de elaboración de políticas” nas súas institucións. "Tres ramas: as consultoras profesionais e despachos de avogados; os lobbistas de empresas e asociacións comerciais; ou os think tanks (fábricas de ideas)"· Son grandes sistemas do crime organizado aos que lles vén moi ben ter a quen culpar para distraernos. Todo iso está detrás. Así eles móvense con impunidade e presenza honorável [1].

Todo acontece no camiño. O mesmo camiño irá ofrecendo solucións para as necesidades reais que en cada intre da marcha e da convivencia nos vaian ofrecendo. Pero cómpre camiñar só co esencial. Non hai que levar máis carga da que a vida nos pida. Hai que vivir abertos, sen excesivas prevencións artificiais que só serven para angustiarnos e fosilizarnos, pararnos e deixar de andar. “Andei, andei por longos camiños”, di o voso himno.

Que aprendín de ti? A confianza na vida. A esperanza e a emoción ante ao descubrimento do minúsculo, do mínimo, da bondade. A capacidade de desprendemento por parte dos débiles. A vosa solidariedade absoluta sen nada a cambio. Só a conciencia de ter axudado nos libera. O acaparamento fainos cegos, duros e insensíveis. Se vivimos cos ollos abertos e o sentido da sorpresa cotiá descubriremos a valía do irmán universal. “Só se ve ben cos ollos do corazón, o esencial é invisível”. Estámolo a ver agora coa guerra.

E que máis aprendín de ti en tantas conversas?: “Os xitáns somos un povo con cultura propia, baseada nunha historia común, cunha conciencia colectiva, unha lei propia que nos rexe, unha serie de costumes e unha lingua propia: o ‘rromanó’. Un grandísimo sentido de comunidade e de familia. Somos coma uns quince millóns no mundo, mantemos o carácter oriental, vivimos máis centrados no ser do que no ter e posuír. Temos un conxunto de valores que non queremos perder porque teñen auténtico valor. Temos un altísimo sentido da transcendencia, pero non coma os occidentais. Non nos sentimos entendidos. Queremos integrarnos pero non ser engulidos”. Ti, isto e moito máis, expresáchesmo doutra maneira máis fresca. Na vida.

A xeito de pregaria poética quero ofrecerche estas verbas de Gabriela Mistral, a poeta da tenrura: “Señor. Te digo que era bueno. Que tenía el corazón entero a flor de pecho. Que era suave de índole. Franco como la luz del día. Henchido de milagro como la primavera“.

Grazas por todo, Tío Joselito.

Xaquín Campo Freire. Narón, 01-04-2022

[1] https://www.lavanguardia.com: Lobbies, 07-06-2020.

Foto: Bidón con lume, de Paca Sapena. | 2016

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
2 de abril de 2022 10:37
_______

A vós trateivos de amigos, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
11.09.2021

«A VÓS TRATEIVOS DE AMIGOS»

«TODO O QUE LLE OÍN A MEU PAI DÉIVOLO A COÑECER».

Xaquín Campo Freire. Mandiá e Marmancón, 11-09-2021.

Amigas e amigos: No mes de xullo dirixíavos unha carta aberta e nela había un parágrafo:

«Antes de irme quero que teñamos as contas publicadas e aprobadas entre todos, con todas as aclaracións. E non só do que temos. Tamén do que imos facendo gratuitamente todos, porque esas son as verdadeiras contas reais. As outras, só as dos cartos, son as contas de ricos. Eles non valoran o traballo do pobre, do débil, das mulleres, dos nenos, dos maiores. Tamén quero presentar o inventario do todo o que temos e fomos creando. Que nunca ninguén faga desaparecer o que a todos pertence».
    
Hoxe quero falarvos desas contas e do inventario.

Hai unhas contas, as dos cartos. As dos ricos. Esas, en detalle, están xa explicadas e repartidas na asemblea parroquial. Sonvos coñecidas.

Como vedes estamos en números positivos. E iso por que? Por sermos todos gratuítos en todo: no traballo que aportamos cada unha e cada un. E por administrarmos con claridade, ao céntimo, canto temos, ingresamos e xestionamos.

Pero estas non son as contas que eu vos quero dar agora. Ata esta data fun o voso Párroco durante vinte e cinco anos. Eu teño outras contas das que falarvos. Como dixo Xesús. «A vós trateivos de amigos: pois todo o que lle oín a meu Pai de ceo déivolo a coñecer».  (Xn 15,15).
 
Tocoume acompañarvos nos intres máis alegres e máis dolorosos das vosas vidas, consonte co compromiso que me foi encomendado e coa xenerosidade e confianza coa que sempre me fixestes participe das vosas vidas e problemas, por veces ben íntimos e delicados, tanto nos eidos persoais, familiares coma nos comunitarios. Sempre nos comprendemos o nos axudamos. E foinos ben.

Eu aprendín de vós unha promesa sagrada pronunciada en publico e por palabras de presente: “Eu acóllovos a todos vós e prometo que vos hei ser sempre fiel, tanto na ledicia como na adversidade, tanto na saúde como na enfermidade, tanto na abundancia coma na escaseza, téndovos moito amor e respecto por tódolos días da miña vida”. R/: “Pois ven no nome de Deus con paz e amor: Nós acollémoste a ti”.

Intentei cumprilo. Non sen defectos, dos que ando sobrado. De todas maneiras  aprendín dos meus e dos da miña parroquia de orixe, S. Xiao de Roca, que ser boa persoa é unha decisión a tomarmos cada día. E iso si que o intento, para corresponder a inmensa bondade de todos vós, que sodes un exemplo a seguir. “A vós chámovos amigas e amigos”, porque o sodes.

Quixera determe en algo moi importante: A vida humana exprésase en todo mediante ritos. Canto dano nos fixo o COVID-19 neste aspecto ao privarnos do máis esencial: Non podérmonos bicar, acariciar, apreixar, dar as grazas, despedir, acompañar, chorar, rir, festexar, aplaudir, ..., precisamente a quen máis queremos.
 
Pero os ritos teñen un inimigo: A rutina, a infidelidade, a falsidade, a simulación, a traizón, as fuxidas: O ritualismo. Facer que se fai ou por “quedar ben”. Na fe e na Igrexa movémonos e expresámonos por ritos. Que doado é “ir polo libro”. Xesús, o Cristo, sempre personalizaba a forma de acoller, observar e tratar e acompañar. Ollaba con amor, empezando polos pobres, os meniños, os forasteiros, os desprazados, os orfos e viúvas, as mulleres desprezadas, os sós, os loucos, os parviños, os presos, etc.  por iso era sanadora a súa relación. Por iso el tamén era desconcertante. Desacougaba aos ben “instalados”.

Pois é disto do que vos quero falar e render contas. Só catro exemplos:

1.- Acollín a 172 bautizados/as. A importancia do nome, de termos nome, de sermos respectados por termos nome nas comunidades. A importancia de unxirmos e consagrar unha persoa que empeza a vivir. Facémonos responsábeis de estar ao lado desa vida. Non é tan importante acreditar se teño un papel de confirmación coma o compromiso adquirido na comunidade bautismal para acompañar de por vida a quen xeramos en vida. Que nunca lle falte a auga nutricia. E que nunca sexa profanada a súa sacralidade de persoa. Se tomásemos o bautismo en serio e non só coma un rito!

2.- Non hai vida cristiá sen comunidades. Cada domingo, (foron 1.300, sen contar os festivos), celebramos o gozo da palabra:  Deus está no medio de nós. El axúdanos a retomar e afondar nas semanas pasadas para proxectarmos evanxelicamente o Reino na vida que se nos vai presentando cara adiante, para seguirmos así presentes e activos na sociedade. Partimos, repartimos e compartimos o Pan de Vida e da vida. Aprendemos a saber onde están as necesidades reais: “Dános hoxe o noso pan de cada día”. Non pode haber relixións baleiras, inxustas, desprezadoras, sen alma ou simplemente de boca para fóra. Iso si é profanación.

 3.- Con que dolor pero tamén esperanza nos acompañamos entre todos cando tantos irmás e irmáns se nos foron: 481. Cando morre unha persoa, con cada unha, vánsenos polo menos cen anos de historia viva, concreta e real: iso que chamamos memoria histórica. Por iso a súa vida non colle nun nicho. Na misa da Ascensión fálasenos dunha nova presencialidade en espírito e verdade para que non nos agoniemos coma os que non teñen esperanza. A unción dos enfermos, con toda a comunidade e a familia presentes, con fe e amor, tennos axudado a todos de verdade.
 
4.- Grazas por terme convidado a acompañarvos neses procesos longos silenciosos, do enfermar e do despedirnos. Intentei facelo con todas as axudas do Cristo presente. Pero tamén formándome seriamente como enfermeiro e coidador para  axudar coa mellor psicoloxía na arte de acompañar e na relación de axuda: Na enfermidade, no pasamento e nos procesos de ir saíndo dos loitos. Foi gratificante a tarefa. E os ritos intentei que fosen sempre personalizados e “non só polo libro”. Así o facía Xesús. Algunha vez, alguén chamoume atención por darlle un aplauso á unha vida que se despedía de nós “porque, disque, non o merecía”. Eu sei que o Pai misericordioso soubo esperar con entrañas de dor, bágoas e amor. E convocou a festa para o fillo que máis necesitaba ese amor porque tiña andado “extra-viam, e volveu”. Pero doeulle moito máis o refugamento, a friaxe e a condena implacábel do irmán morgado que se foi da casa negándolle tal acollida porque “os manchou”.

Este é o meu e o voso inventario de verdade.  Este o meu estado de contas:

Intentei respectarvos ao máximo. Ser gratuíto na miña vocación-doazón. Anunciei un Reino de paz, amor e Xustiza como recibín desde a miña infancia de neno orfo na familia e na comunidade que me xeraron para ser discípulo de Xesús, o Cristo. Non fixen ritos máxicos nin baleiros de vida.

Hai moito máis que contar neste inventario. Pero todo vos é xa familiar e sabedes o que eu vos quero dicir. Moitos perdóns e moita gratitude. Vinte e cinco anos! Que sorte! GRAZAS!

D. Benito Méndez é unha bendición de Deus. Acollédeo coma a min.
Quérovos e sentinme moi querido. “A vós chámovos amigas e amigos!”
 
Mandiá-Ferrol, 11-09-2021. Festa de Santa Uxía a nosa Padroeira.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquín Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
8 de setembro de 2021 02:59
_______

Pepe Couce Rey: Un cura de obreiros, ... Por Xaquín Campo Freire

PEPE COUCE REY. UN CURA DOS OBREIROS. RIP.

A  vida de Pepe Couce Rey, bo amigo, bo home, bo sacerdote, sempre foi diante de nós coma un facho. Mostraba unha luz en alto, non cegaba ‘deslumbrando’, sabía alumear o camiño. Era un mestre de vida. Bo pedagogo. Congregaba arredor de si para emprender a camiñada. Non para ficar parados. Sabía volver atrás mentres os outros descansabamos. El atopaba tempo, silandeiramente, para recuperar a quen ficaba demorado, desanimado ou mesmo estaba en crise de abandonar. Tiña o don da oportunidade. Chagaba cando o necesitabas. Logo volvía á presenza discreta. Estaba aí e podías contar con el sempre, sen xulgarte, coa aceptación incondicional e a consideración positiva, da que nos fala C. Rogers. Tiña verdadeira empatía.

Coñeciámonos  do Seminario de Mondoñedo. Desde ano 1954. Era un home culto. Foi moi bo estudante. E logo fixo estudos civís. Case ninguén o sabe. El formábase a cotío para mellorar sempre o seu servir  coa meirande capacitación. Todo un espello no que mirarse. Foi un amante da nosa cultura e defensor da nosa lingua galega. Non fanático. Pero si era clarividente. Sabía ben quen está a desaparecer. Non estiven cómodo no seu funeral. Penso que el tampouco o quería así.

Logo temos  coincidido moito en feitos e maneiras de pensar. Tiña un grande sentido do servizo e servicialidade aos demais. Unha grande entrega aos necesitados e humildes. Facía ben o ben e facíao caladiñamente. Había problemas? Aparecían solucionados? Ninguén se preocupaba de saber como se arranxaron os conflitos ou quen aportou as solucións. Quen fixo posível isto ou aquilo? Non sabemos!. Seguro que Pepe Couce pode dar pistas de como foi todo. Como é tan calado!:  “Que a túa esquerda non saiba nunca o ben que fixo a túa dereita”. Era o seu carisma.

Foi o home da escoita activa. Non oía por oír. Non vía só por ver. Nin fuxía cando vía vir as dificultades que lle ían dar a lata. El sabía ben a que se arriscaba. Porque, de parvo, o que tiña, ata lle cadraba ben. ”Eu tampouco me din conta”, dicía logo, para alentar ao outro con afecto. Sabíao reconverter para pórse ao igual do outro e imprimir confianza: “Anda, amigo/a. Ven, ánimo, que todos somos limitados. Todos temos fallos e momentos baixos!”  E logo o seu eterno sorriso benevolente. Quen me dera!

Entendeu aquilo da Carta aos Efesios “Que o Deus de noso Señor Xesús-Cristo, o Pai da gloria, vos dea espírito de sabedoría e de revelación no pleno coñecemento del.  Que sexan iluminados os ollos do voso corazón, para que saibades cal é a real esperanza á que El vos chama, cales son as riquezas da gloria da súa herdanza nos santos”. (Ef 1, 17-18).

Pepe Couce foi sempre un home de grande esperanza, con visión de futuro: Tiña o don  de consello: non che ditaba o que tiñas que facer. Axudábache a descubrires en por ti o propio camiño a seguir. Por iso, o seu era como un esvaecerse devagariño, silente. Pero seguía aí, velando, por se precisabas axuda e alento. Foi un mestre de vida. Fincaba no esencial. Non se perdía en superficialidades. Pero non humillaba. Imprimía calma e serenidade ata que un mesmo se decataba que el tiña unha visión da vida máis ampla, pero non desaparecía impaciente de cabo de ti. Estaba tendéndoche a man para reemprenderdes xuntos a próxima xeira. Grazas, compañeiro.

Sempre fixo comunidade de fe, compromiso e esperanza. En Cariño, en Castro, En Caranza, no Apostolado rural de Adultos, en Vida Ascendente coa ancianidade. Foi un moi bo profesor no IES S. Pedro de Leixa. Queríanlle os rapaces. E os profes. Era un grande mediador. Distendía as tensións. Creaba concordia.

O mundo obreiro foi consciente de seu acerto no acompañar e do seu compromiso real e vital. O complexo parroquial de Caranza sabe ben o que perdeu cando xa maior soubo saír discretamente. Como logo seguiu a facer en S. Xosé Obreiro, no Couto de San Martiño de Xuvia, en Santiago de A Gándara, e Santa Icía., etc. E agora.

Querido Pepe, Impresionoume o teu pasamento. No funeral en Santa Icía, estiven meditando naquela frase do Padre Llanos a quen nós temos  admirado tanto: “Disculpad si he molestado”. Así fuches ti. E así te nos fuches: de súpeto e silandeiramente. Hoxe estiven no lugar, por mor dun futuro acto pastoral. E rezamos xuntos. Unímonos á dor e á soidade da túa irmá.

Grazas, amigo.. Non tardaremos en vernos. Querémosche!

Unha aperta e moita gratitude. Xaquín de Roca.

XAQUÍN CAMPO FREIRE.  XAQUÍN DE ROCA,  22-07-2021.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
22 de julho de 2021 22:27
_______

Así como todo cambia que eu cambie non é estraño, ... Por Xaquín Campo Freire - Nas parroquias de Mandiá e Marmancón vai haber un cambio ben profundo - Como tales parroquias, refírome ao ámbito relixioso, van ser integradas nunha unidade territorial superior

ASÍ COMO TODO CAMBIA QUE EU CAMBIE NON É ESTRAÑO

Queridos amigos e amigas de MANDIÁ E MARMANCÓN:

En grego clásico, “panta rei”, (Πάντα ῥεῖ), quer dicir: "todo flúe", “todo cambia”. Este é un concepto atribuído por Platón ao filósofo presocrático Heráclito. E expresa a súa opinión de que todo está en cambio continuamente.

Neste mes de agosto tiven a oportunidade de visitar dous lugares da miña infancia. A un deles nunca volvera. Ao chegar, todo mudara. Estaba todo tan distinto que non conseguía recoñecer nada do que me foi tan familiar. É todo unha selva. Emocioneime e sentín mágoa.

O outro lugar é a casa onde nacín e as súas contornas. Alí vive a miña familia. A realidade de hoxe parécese ben pouco á imaxe que está na miña memoria infantil. Pero non me resulta estraño porque a cotío fun vendo a súa evolución paulatina no tempo. Podo dicir que fomos medrando e cambiando xuntos. Foron dúas experiencias persoais que me fixeron pensar.

Nas parroquias de Mandiá e Marmancón vai haber un cambio ben profundo. Como tales parroquias, refírome ao ámbito relixioso, van ser integradas nunha unidade territorial superior: A UNIDADE DE ACCIÓN PASTORAL (UPA) DA ZONA RURAL DE FERROL. Isto xa se fixo hai tempo no ensino coa concentración nos novos Grupos Escolares ou mesmo na sanidade cos Centros de Atención Primaria de Saúde e os PAC. É un signo dos tempos.

Agora, no eido eclesiástico católico, estase a facer tamén algo parecido en todas as dioceses españolas aínda que con características distintas. Estamos nun período de transición-adaptación dentro dun  proceso de cambio profundo.

A Unidade Pastoral estará coordinada por un sacerdote cun Consello Pastoral composto por membros de cada freguesía actual. E aí terá presenza activa quen teña vida real e efectiva. De non ser así en pouco tempo iremos vendo como as nosas tan queridas parroquias, sobre todo as máis pequenas e rurais, perderémonos no esquecemento xunto con todo o que cada unha significou no tempo. E están os nosos Cemiterios Parroquiais para nós tan entrañabelmente respectados, queridos e coidados.

Neste curso que vén, de setembro a xuño, na nosa Parroquia de Mandiá iremos alternando as misas dominicais, presididas polo sacerdote, con outras celebracións da Palabra de Deus no domingo, guiadas por unha equipa de segrares da parroquia que xa o veñen facendo parcialmente desde hai tempo. Vai ser unha experiencia coidada e gozosa e traerá consigo unha grande esperanza de futuro se somos serios e fieis no compromiso persoal e de comunidades.

Trátase de vivir ou morrer como comunidade parroquial. Se agora non damos este paso adiante esmoreceremos. Perderemos vitalidade persoal e comunitaria. A nosa espiritualidade e vida de fe irán deixando lugar a un baleiro anódino, rutineiro, superficial e falto de fondura.

Que nos doen os cambios? Si. Sobre todo porque estabamos máis cómodos así: Xa o cura facía todo. Por iso, sendo milenariamente tan nosa, temos unha igrexa tan pasiva.

Permitídeme que vos recorde estes versos cantados pola benquerida Mercedes Sosa:

"Cambia lo superficial. Cambia también lo profundo. Cambia el modo de pensar. Cambia todo en este mundo. Lo que cambió ayer tendrá que cambiar mañana. Cambia el caminante el rumbo aunque esto le cause daño. Y así como todo cambia que yo cambie no es extraño. Cambia el pelaje la fiera. Cambia el cabello el anciano. Pero no cambia mi amor, por más lejos que me encuentre, ni el recuerdo ni el dolor, de mi pueblo y de mi gente".

Estou entrando niso que se chama a cuarta idade. Teño 81 anos e o meu modo de servir de aquí en diante precisa de actualizarse. O próximo curso eu estarei indo e vindo de vez en cando. Estou matriculado nun Curso de Actualización Teolóxico-Pastoral da Universidade de Salamanca na sección que ten en Madrid.

Pero seguiremos axudándonos entre todos.

Antes de irme teremos unha ASEMBLEA PARROQUIAL na nosa Igrexa. Levamos vinte e dous anos entendéndonos ben. Por un máis, non nos imos fallar uns aos outros. Non si?

Unha aperta afectuosa do voso Cura.

Xaquín Campo Freire.

Mandiá - Ferrol, 14 de agosto de 2018.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
14 de agosto de 2018 17:57
________

O cárcere de fondo - Como me doe a alma: choro por unha muller,... Por Xaquín Campo Freire - 'Ninguén a quería e decidiu acabar', dixo con moita pena unha compañeira.

Por Xaquín Campo Freire [*]
08.03.2018

Como me doe a alma: choro por unha muller. | Si. Dóeme a alma. Podía ser miña bisneta. Recorrín os cen kilómetros de Teixeiro a Ferrol nun continuo salouco. E estou escribindo e chorando. Que triste morrer no cárcere. “Ninguén a quería e decidiu acabar”, dixo con moita pena unha compañeira.

E porén foi ela quen hai un mes consolou ao seu compañeiro no desamparo cando lle chegou a noticia de que había tres días que un irmán del finara nunha estrada de Madrid.

“La cárcel, la fábrica del llanto y el telar de las lágrimas”. Maldigo a cantos se lles enche a boca dicindo “Que apodrezan no cárcere”. Política de baixa taberna ou mesmo de alta alcurnia, mentres non lles toque a eles. Nunca entraches nese lugar. Pois non fales. E non me refiro ao edificio. Estou a falar da soidade.

O cárcere consiste nun único día que se repite teimudamente 365 rutineiras veces cada ano, multiplicado polos anos de cadea. Que pouco saben de humanidade os que piden cadea perpetua revisábel. Que doado é falar desde un diván quentiño arranxando o mundo, a ver quen di a palabra máis forte. Que lles corten a cabeza, diría a Reina de Corazóns. Que cómodas as cadeiras dos Parlamentos!

8 DE MARZO DE 2018. Vaia trofeo! Outra mociña sae cos pés para adiante. A súa vida foi triste. Nai moi nova e logo abusada en grupo. E quítanlle o fillo.

Que saberedes os que salvades o mundo a golpes de Código Penal? Os códigos penais non salvan a ninguén nin arranxan ningún problema. Só satisfán odios vindicativos e a cantos queren sangue de pobres. Porque non nos enganemos. No cárcere só están os pobres. Porque un rico ou estudado no cárcere non ten a mesma penalidade. Lean o libro de D. Mario Conde. 

Por que o art. 25, § 2 da Constitución nunca se desenvolveu? Para que todo o da reinserción, rehabilitación e resocialización constituíse unha letra morta.

Querida María, (un nome universal), tocaches o meu corazón de voluntario no cárcere. Hai tres anos fixen un mestrado de Pastoral Penitenciaria. A tesiña foi: “Aprendendo a acompañar soidades no cárcere”. Hoxe teño unha sensación de grande tristeza. Parodiando a Bécquer: Dios mío, que solos se quedan los presos! Na prisión todo o mundo padece soidade. Os funcionarios tamén.

O cárcere é a grande solución para todo. Coma o basureiro de Meirama. O lixo que xeramos na chamada civilización vai todo para alá, para lonxe, e non importa como se trate.

Pero estes son seres humanos. Unha altísima porcentaxe son psiquiátricos, neuróticos, psicóticos, etc. Dá igual. O importante é sacalos de diante e que podrezan alí. Temos unha grande necrofilia apegada a alma colectiva.

Teño que dicirche adeus, amiga. Hoxe tocoume celebrar misa aí onde ti finaches. Xa quixeramos nas parroquias vivirmos tan intensamente estas celebracións. Ti e a túa familia, os teus nenos, enchestes de tenrura unha fe profundamente encarnada na realidade da vida.

Esa si que é Semana Santa sen trampas nin capuchóns. E a fe non navega a golpes de reportaxes declaradas de interese turístico pola Xunta de Galiza.

Queridos todos, os dos centros penitenciarios do mundo, agradezo que de vez en cando me devolvades humanidade e non poida remedialo. Como me doe a alma hoxe: estou chorando por una muller.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.
_____________