Como diciamos onte?

Xa algunha vez referinme a esa traxedia (tal como entendíase no teatro grego, onde o destino humano estaba marcado polos caprichos e designios dos deuses), esa traxedia na que se debaten os científicos fieis a relixións como a católica. A traxedia de conservar a bitola científica sen parecer bobos de remate polas súas crenzas.

Nestes días, cunha sincronización coa Igrexa que non disimula a súa condición de traballo feito por encargo, soubemos dun manifesto subscrito por máis de "300 científicos, profesores e intelectuais", coñecido pomposamente como a "Declaración de Madrid", en favor das teses da Conferencia Episcopal, xa non contra a ampliación da Lei do aborto, senón da mesma lei xa vixente desde fai dous anos e que ata agora apenas merecera a atención da maioría deles.

O ridículo criminal da Igrexa, que tivo amedrentada a toda a comunidade científica durante séculos pretende ser lavado agora cun manifesto de 300 supostos científicos de misa dominical. As relixións, que outrora, cando a Terra era plana e o centro do Universo, suplantaban á ciencia, porque dicían posuír a explicación a todos os fenómenos naturais, unha vez destronadas pretenden alianzas imposibles con científicos fieis, para que os seus sacerdotes non queden no papel incómodo de brujos da tribo que lles asignou o progreso.

Os mesmos que posiblemente durante a semana escandalízanse pola interrupción do embarazo, polas polucións de millóns de espermatozoides desperdiciados en traballos manuais, pola inmoralidad do incesto, das relacións homosexuais e da utilización do condón (atención, que xa chegou o Papa a África, o gran predicador genocida contra o uso do preservativo) ... os que o domingo, como bos cristiáns, rematan a faena de científicos crentes dando por boa, por exemplo, a idea delirante da existencia duns primeiros pais no Paraíso, cuxos fillos homes tiveron que fornicar necesariamente ou ben coa súa nai ou ben coas súas irmás, e de cuxo incesto monumental descendemos todos os demais.

Esa é a comunidade científica, na que se atopará moi cómodo Aquilino Polaino, que en lugar de discutir cando un feto é xa viable, e polo tanto, intocable (en termos científicos), perde as formas, a razón e o prestixio antepondo o concepto de "almita" ao de zigoto ou proxecto de ser humano.

Por que non lle contan ao seu deus o bruto que foi por consentir un incesto tan monumental, e déixannos en paz dunha vez coas súas monsergas para beatas?

Enlace co artigo orixinal con interesantes comnentarios

RSS do Blog de Manolo Saco
__________________