Obama e a súa coalición dos xa non tan dispostos

Por Amy Goodman
4 de Marzo de 2009

O Presidente Barack Obama reuniuse recentemente cos primeiros ministros de Canadá e Gran Bretaña. O encontro desta semana co británico Gordon Brown—promotor dun "New Deal mundial" —provocou unha pequena conmoción cando a Casa Branca decidiu reducir a conferencia de prensa que estaba pautada a unha simple sesión de preguntas e respostas na Oficina Oval, o cal en certos círculos británicos foi visto como un desaire. Aduciuse que o cambio debíase ao mal tempo que cubriu de neve o Rose Garden, lugar onde tradicionalmente se celebran as conferencias de prensa presidenciais.

Pero quizais non se debese tanto ao exceso de neve que efectivamente cubría os xardíns da Casa Branca, senón a unha estratexia dirixida a cubrir as crecentes diferenzas nas políticas referidas a Afganistán.

A política que impulsa Estados Unidos en Afganistán inclúe un incremento pronunciado de soldados—xa iniciado—e bombardeos continuos en Paquistán utilizando avións teledirigidos. A intensificación das mortes civís é un feito. Nacións Unidas estima que máis de 2.100 civís morreron en 2008, o cal representa un incremento do 40 por cento con respecto a 2007.

A ocupación de Afganistán xa leva oito anos e en moitos países da OTAN concita cada vez menos apoio. Joseph Stiglitz, gañador do Premio Nobel de Economía en 2001, díxome: "O avance en Afganistán vai custar moi caro. As cousas non están marchando moi ben… Os nosos socios na OTAN están cada vez máis desencantados coa guerra. falei con moita xente en Europa e eles senten que a situación está realmente empantanada, que nos estamos empantanando outra vez".

Corenta e un nacións contribúen con tropas para conformar a presenza de 56.000 efectivos da OTAN en Afganistán. Máis da metade destes soldados son estadounidenses. O Reino Unido ten 8.300 e Canadá case 3.000. Manter as tropas resulta custoso, pero o custo humano é aínda maior. Cun total de 108 mortes, Canadá ten a taxa máis alta de mortes per cápita dos exércitos estranxeiros en Afganistán, debido a que as súas tropas están destacadas no sur, nas inmediacións de Kandahar, onde os talibán son máis fortes.

O domingo pasado, o Primeiro Ministro canadense, Stephen Harper, declarou en CNN: "Non imos gañar esta guerra quedándonos… De feito, a miña opinión persoal é que francamente non imos derrotar nunca aos insurxentes". O Secretario de Defensa Robert Gates escribiu hai pouco na revista de política exterior Foreign Affairs: "A vitoria de Estados Unidos non pode lograrse matando ou capturando". Con todo, foi Canadá quen fixou o prazo para o retiro de tropas a fins de 2011. Estados Unidos, en cambio, fala de escalada.

Anand Gopal, correspondente en Afganistán do periódico The Christian Science Monitor, describiu a situación no terreo: "Moitos afgáns cos que falei na rexión do sur, onde se están dando os combates, afirman que traer máis tropas resultará nun aumento das baixas civís. Traerá máis incursións nocturnas, tan resistidas pola sociedade afgá. E tamén está o problema de que cada vez que os soldados estadounidenses entran nunha aldea e logo retíranse, atrás veñen os talibán a atacar a mesma aldea". A lexisladora afgá Shukria Barakzai díxolle a Gopal: "Envíennos 30.000 universitarios. Ou 30.000 enxeñeiros. Pero non nos envíen máis tropas, que só traerán máis violencia".

As mulleres de Afganistán cumpren un rol crave na loita pola paz. Unha fotógrafa escribiume recentemente contándome que: "O domingo 8 de marzo realizaranse diversas celebracións en todo Afganistán para conmemorar o Día Internacional da Muller. En Kandahar, centos de mulleres reuniranse para orar xuntas pola paz, un acto que resulta particularmente significativo nesta rexión tan inestable de Afganistán". Ao retornar dun encontro internacional de mulleres celebrado en Moscova, a escritora feminista Gloria Steinem sinalou que se falou en particular da necesidade de que os medios de comunicación contratasen a correspondentes de paz para contrarrestar aos correspondentes de guerra. Dese xeito se amplificarían as voces da sociedade civil, resaltando a aquelas que loitan pola paz. Nos medios de prensa estadounidenses a tendencia é a equiparar librar unha guerra con combater ao terrorismo. Pero no terreo, as baixas civís provocan unha enorme hostilidade. Neste sentido, Mary Robinson, ex presidenta de Irlanda, recalcou: "Me entristece e asombra a virulencia das reaccións anti-estadounidenses que provocan estas guerras [en Iraq e Afganistán]. Son vistas como ocupacións. … Creo que é vital que aprendamos dos erros en que incorremos ao facer chamamentos de guerra, en particular, a facelo do xeito en que o fixo Estados Unidos, sen ter en conta as preocupacións que expuña o resto do mundo … o que pasou inicialmente coa guerra de Iraq" É certo que o Reino Unido sumouse, pero había moita xente dentro do Reino Unido que non apoiou a alianza que abriu o camiño a esa guerra. E os danos foron moitos. Temos que ser capaces novamente de construír unha estratexia multilateral e unha estratexia de apoio rexional para resolver problemas particularmente difíciles. Vimos que iso era posible no caso de Corea do Norte, onde traballaron e seguen traballando xuntos seis países, cinco países e Estados Unidos. Necesitamos unha alianza similar estruturada na rexión, porque está todo moi conectado agora–Medio Oriente con Afganistán e Paquistán, e ata con India, logo dos incidentes en Mumbai, e as tensións que hai aí. De maneira que precisamos unha estratexia que se nutra da forza que brinda traballar cos países veciños.?

Barack Obama arrasou nas primarias e chegou á presidencia debido en gran medida ao seu discurso antibélico. Con todo, mentres mandatarios como Brown e Harper están cedendo ante os crecentes reclamos dos seus cidadáns para pór fin á guerra, en Estados Unidos apenas se se debate a decisión de aumentar as tropas en Afganistán, ou o feito de que a guerra expándase cara a Paquistán.

_____

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

Amy Goodman é presentadora de "Democracy Now!", un noticiero internacional diario dunha hora de duración que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. En 2008 foi distinguida co "Right Livelihood Award", tamén coñecido como o "Premio Nobel Alternativo", outorgado no Parlamento Sueco en decembro.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Laura Perez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________